Glibberig, dat was het ijs wel. De zilveren kater had besloten om te gaan schaatsen, want dat was pas echt fun! Hyper als hij was, was hij meteen op het ijs gesprongen. maar opeens kwam er een scheur in het ijs. Zijn achterste poot kwam vast te zitten in de scheur, die steeds groter werd. Het ijskoude water wreet aan zijn poten. Ook zijn andere achterpoot kwam in het koude water terecht. "Help!", riep Lightningpaw angstig. Hij probeerde met zijn voorpoten terug op de kant te krabbelen, maar gleed alleen maar verder weg. Opeens ging hij kopje onder. Onder water was alles vredig, rustig, maar vooral.. Héél koud. De kou benam hem de adem. Hij kon bijna voelen hoe de kou zijn bloed bijna deed bevriezen.. De drang was sterk om zich gewoon te laten gaan, maar toch moést hij blijven vechten. Vechten om boven te komen.. Maar het was hopeloos. Boven hem was alleen maar ijs, het gat waardoor hij erin gevallen was was onzichtbaar. Zo hard hij kon zwom hij naar het ijs toe, om er een harde klap met zijn hoofd op te maken, in de hoop dat het brak. maar ook dat was verloren hoop. Daar de klap leek er iets te barsten. Het water rondom hem werd rood. Lightningpaw voelde dat hij het bewustzijn begon te verliezen, en toch kon hij nog niet opgeven. De grijze kater probeerde het nog eens. Hij klapte met zijn kop opnieuw tegen het ijs, wat een luide bonk veroorzaakt. Maar die klap was teveel voor hem. Hij verloor het bewustzijn en zonk naar de bodem, steeds dieper. Uiteindelijk voelde hij nog net hoe hij de bodem raakte, voor hij definitief bewusteloos raakte. Zijn lichaam probeerde adem te halen, maar het enige wat het binnen kreeg was water, tonnen water. Hij kreeg te weinig lucht.. Te.. Weinig.. En toen was het gedaan. De lijdensweg was over, en nu was het zeker dat hij niet meer levend boven zou komen. Hij was dood.