Sunset {Tinderkit}

Met trage beheerste passen stapte Broken het kamp op. Zijn blik ontmoette de grond en hij zuchtte zachtjes. Bladeren vlogen op en even trok de wind de kleine gestalte naar achter. Haastig plantte de kleine kit zijn nagels in de grond. Hij was zo licht als een veertje en zo teder als een blad. Waarom hadden ze hem dan niet Leafkit of Littlekit genoemd? Was Brokenkit zoveel beter dan die twee andere namen? Hij vond het nogal dom van zijn 'naamgevers' om hem naar zijn gebroken stem te vernoemen. 'Brokenkit, omdat je je eerste moons niet kon praten en toen je dat uiteindelijk kon, klonk het alsof je op sterven lag. Een ruwe toon...' Hij zuchtte en liet zijn blik langs de katten gaan. Zouden zijn ouders hem ook de naam Brokenkit gegeven hebben? Of zouden ze dan meer op zijn uiterlijk uitgaan? Ach tja, wat zat hij eigenlijk te mokken? Ze waren er alang niet meer. 4 moons om precies te zijn. De tabby kitten draaide zijn kop naar de zakkende zon. Het was zijn favoriete tijd van de dag; de tijd dat de zon achter de lijn verdwijnt. Even fleurde hij op en zo snel hij kon, holde hij naar zijn steen toe. De jonge kater sprong lenig op, om met een doffe klap net niet boven op de steen te landen. Vluchtig klauterde Brokenkit het laatste stukje naar boven. Een warm gevoel overspoelde zijn gezicht en de kit kreeg een voldane glimlach op zijn snoet. Hij ging gaan zitten, sloeg zijn staart rond zijn poten en sloot gelukzalig zijn ogen. De warme zonnestralen van Leaf Fall waren zalig, vooral wanneer de zon onder ging. De kit opende langzaam terug zijn groene ogen en met die ogen zag hij een warm oranje lucht. Iets wat hem nog een beetje hoop gaf in zijn korte leventje.

Hij glimlachte zachtjes en sloot opnieuw zijn ogen, genietend van de laatste zonnestralen. Nu was er veel rust, veel vrede... Daar hield hij van. Het was zo... Piep Even legde Broken zijn oren in zijn nek. Ruste en Piep... Zijn glimlach verdween zachtjes. Kon hij dan niet Piep... Wat als Piep. Brokens' ogen vlogen open en als er stoom uit zijn oren kon komen, dan gebeurde dit nu zeker. Het was zijn rust momentje! Piep Konden ze hem dan niet Piep dan geen vijf minuten met rust laten? Piep Ze konden het wel tijdens de dag. Piep. Hij draaide zijn kop naar het geluid toe en daar aan de voet van zijn steen zat er een kleine witte kit. Hij haalde diep adem en hield die even in, waarna hij opstond en van de rots sprong. Hij landde zachtjes naast de kit in kwestie en hij keek haar neutraal aan. Hij was een meester in zijn emotie te verbergen, tot hij zijn mond opendeed. Brokenkit sloot even zijn ogen en probeerde even alle woede uit te blazen. Het was maar een kit, het was maar een kit. Oké, het was maar een kit. Hij opende zijn groene ogen weer en deze staarde neer op de kleine kit tegenover hem. "Ben je je moeder kwijt, kleintje?" vroeg zijn ruwe, zware stem. Hij hoorde hoe zijn stem een beetje de harde kant op ging. Ach, niet opnieuw! Hij sloot opnieuw zijn ogen en haalde diep adem. Na enkele tellen werden zijn ogen terug duidelijk. Een zucht ontsnapte uit zijn bekje. Wacht... Dat kleine roestkleurige vlekje bij haar snoet... "Ben jij... De dochter van Lionroar?" Als het zo was en hij was boos geworden... Starclan mocht weten wat er dan was gebeurt.

"Ikke ben niet klein," Broken rolde even met zijn ogen, dat zei hij vroeger ook altijd. En dat was wel natuurlijk aangezien hij dit nog steeds was. En hij zou ook altijd klein blijven. "Mamma heet Icy...rose" Hij knikte. "Papa heet.. Lionroar." Hij grinnikte zachtjes. Hij wist het. Hij was een genie! Brokenkit ontspande zijn spieren en bukte wat door zijn voorste voorpoten. Het was uitzonderlijk dat hij groter was dan een andere kit. Maar deze kit moest nog maar een moon oud zijn, als het niet minder was. Dit kon hij ook zijn aan haar onhandige bewegingen en haar kleine woordenschat. "En wat is jouw naam?" vroeg hij zachtjes. Vriendelijk kon hij het niet noemen. Want de gebroken tonen die uit zijn bek kwamen waren allesbehalve mooi en leuk om aan te horen. "Ik ben Brokenkit."

Brokenkit grinnikte opnieuw toen de kit, die zich net had voorgesteld als Tinderkit, zijn naam probeerde uit te spreken. "Brokenkit," Zei ze uiteindelijk. Hij knikte zachtjes. Hij voelde even een warm gevoel door zijn borst gaan. Alsof hij iets aan haar had geleerd. Een trots gevoel. Maar al snel verdween dat gevoel toen de kit haar volgende woorden sprak. "Wat isser met jouw woorden?" Hij verstijfde. Zij hield haar kopje schuin. "Mijn woorden?" Probeerde hij er al lachend uit te brengen. Maar het kwam er eerder trillend uit. Maar toen schoot het hem te binnen dat dit maar een kit was. En nog een jonge kit... Dus de kans dat ze iets zou onthouden was dan toch klein? Hij zuchtte al trillend en strekte zijn voorpoten terug. "Ik was bijna dood." bevestigde hij. Zijn stem kreeg een donderende ondertoon. Deze keer was het wel de bedoeling om haar af ts schrikken. "En mijn mama heeft zich opgeofferd. Daarom praat ik zo..." Zijn ogen stonden glazig, zijn woorden waren keihard en koud. Als hij wou, dan sloeg hij zo om, net zoals nu.

{Echt hé *kuch*}

Hij voelde een por op zijn schouder en zijn groene ogen ontmoette haar blauwe. "Wattis... dood..?" Hij rolde weer met zijn ogen. Maar hij begreep het wel. Ze was nog jong. Hij haalde opnieuw diep adem en hield even zijn adem in. Zijn oogleden schoven over zijn ogen heen. Eerst even kalm worden, dan kon hij het vertellen. Zijn klauwtjes kwamen even uit zijn poten en maakten kleine kuiltje op die plekken. Al zijn spieren spanden zich op, maar voor een paar tellen, want daarna moest hij zich terug ontspannen. Hij blies al zijn lucht uit zijn longen en opende zijn ogen. Hij haalde diep adem en probeerde kalm te blijven. "Dat is net als slapen," Probeerde hij. Zijn ogen werden vochtig. "Alleen wordt diegene dan niet meer wakker, nooit meer..." Zo hadden ze het aan hem uitgelegd. Hij sloot opnieuw zijn ogen, proberend om de tranen tegen te houden. "Dan gaat die kat naar Starclan, waar ze gelukkig verder leven." Of dat zeiden ze toch. Hij wist er zelf niet veel van, maar geloofde er wel. Want dan wist hij zeker dat zijn mama veilig en blij was en dat maakte hem een beetje gelukkiger.

Tinderkit snapte er duidelijk weinig van. "Maar ikke wil niet dood," zei ze plots. "Dan zie ikke papa en mama en Lizardkit en-en Carrotkit enne Spottedkit enne..." Hij rolde even met zijn ogen. "Jou! Ook niet meer." Even voelde hij een schok door zijn lichaam gaan. Wel meteen reageerde de kitten door achteruit te schieten. "Dus.. dus als ik slapen ga.. dan.. dan ga ikke dood?" Hij sloot zijn ogen en schudde zijn kopje. 'Was het maar zo simpel' draaide er door zijn hoofd. Hij zou even moeten nadenken over zijn antwoord, net als altijd, maar Tinders' bange reactie liet zijn bek bewegen. "Nee! Nee!" Riep hij. "Helemaal niet, hoor. Het gebeurt meestal als je heel veel pijn hebt of je ziek bent. Ik weet zelf niet hoe het gaat." Zuchtte hij. "Maar wat ik bedoelde is dat de kat net lijkt te slapen... Of dat zeggen ze toch." Hij sloot opnieuw zijn ogen. Opnieuw om de tranen tegen te houden. Maar hij voelde wel dat het gebroken gevoel al aan het verdwijnen was. Gelukkig, hij hield niet van dat gevoel... Het deed hem denken aan zijn familie...

Tinderkit leek haar te ontspannen en stemde in. "Dan wil ikke nooit dood gaan." Broken trok een wenkbrauw op. Iedereen ging toch dood? Kon je de dood ontlopen? Waarschijnlijk niet... Ze was nog een kit en ze snapte het concept van de dood toch niet. "Dood kan me niet vangen!" En met die woorden stak de witte kit haar borstkas naar voren. Broken rolde opnieuw met zijn ogen. Nu hij geen tranen meer voelde prikken, kon hij gerust met zijn ogen rollen. Hij kreeg een klein grijnsje rond zijn lippen en tilde zijn rechterpoot op. "Pfff, ja zeker," grinnikte hij. De tabby kitten zette zijn poot wat naar voren en probeerde Tinderkit een zacht duwtje te geven. "Dan zal je wel eerst moeten leren vechten en..." Grijnsde hij. "Stappen," Brokenkit had de kit al eerder zien stappen of toch proberen en ze kon het nog niet al te best. "Stappen is de basis van alles", concludeerde hij. De kit draaide zijn kopje om en staarde naar de rots. Zijn steen. "Kijk", Grijnsde hij. Hij ging rechtstaan en richtte zijn aandacht op het grote, grijze ding. Broken spande al zijn spieren op en duwde zijn ogen tot spleetjes. En met een krachtige sprong, vloog hij door de lucht. Maar net zoals eerder, landde hij niet recht op de steen, maar wat op de helling. Instinctief vlogen zijn nageltjes uit zijn klauwtjes. Zijn achterpoten begonnen hastig te slaan, terwijl zijn voorpoten zijn lichaam steeds hogerop bracht. Toen hij eindelijk bovenop de steen zat, rolde er een grijns over zijn lippen. De kit draaide zich om naar Tinderkit en hij sloot trots zijn ogen. De borst van de kit werd naar voren gestoken. "Zie je," beaamde hij. "Ik kan het al."

Tinderkit leek erg geïrriteerd te zijn door zijn actie en ze beaamde dat ze al goed kon stappen. 'Sure...' Hij rolde weer met zijn ogen. "Ikke kan dat ook." Zei ze uiteindelijk. Broken kreeg een voldane grijns om zijn lippen. Zijn groene ogen keken naar Tinder en ze zagen hoe ze opsprong -eigenlijk nog niet zo slecht- en daarna met een krassend geluid terug naar beneden gleed. "Niet slecht," Grinnikte hij. "Als je wat ouder zal zijn, zal dit een makkie zijn." Hij herinnerde nog de eerste dag dat hij deze steen vond. Hij had de hele dag er -letterlijk- tegenaan gesprongen, tot hij bij moonhigh eindelijk erop zat. Wat was hij toen blij geweest. En sinds die dag claimde hij die rots als de zijne. Broken zuchtte even en sprong daarna weer van de rots. Hij landde zacht naast de jonge, witte kitten. Zijn blik gleed over het kamp, tot hij een kleinere steen vond, waarschijnlijk maar een derde van zijn steen. Hij tilde zijn poot op. "Kijk naar die!" De kit wees naar de rots. "Ik wed dat je niet op die kan." Grijnsde hij. Duidelijk gericht op het competitieve gedeelte van Tinder.

Tinder ging op zijn weddenschap in en waggelde ervandoor. Broken stond recht en volgde de witte kit. Goed lettend op haar stappen verscheen er een lachje langs zijn lippen. Dit gesprek had een interessante wending gekregen. Het was een leukere bezigheid dan zonnebaden -ookal was dat nog steeds superleuk. Tinder had ondertussen de steen bereikt en keek ze keek vastberaden naar het ding. Broken ging zitten en keek geamuseerd toe. De kit sprong op, maar toen liep het mis. Ze zette niet haar voorpoten en viel met een klap op haar kin. Wel meteen sprong hij recht en liep hij naar haar toe. "Gaat het?" Vroeg hij vluchtig. "De steen beet me.." jammerde ze. Broken moest even zijn lach inhouden. Het kwam toch soms zo grappig over hoe kittens dingen opvatte... "Je viel alleen maar, een steen kan niet bijten," zei hij. "Waar doet het pijn?" Vroeg hij vervolgens. Hij voelde zich wel verantwoordelijk voor deze val, het was zijn idee geweest...

De witte kit schudde haar kop en zei dat haar... Ondermond? Oké, haar ondermond deed zeer. Bij deze woorden wreef ze over haar kin. Ach, ze bedoelde haar kin! "Je kin, het is je kin," zei hij. Hij leunde wat meer naar voren en probeerde haar kin te inspecteren. Hij zag geen bloed en geen ernstige verwondingen. Dus ze zou wel in orde zijn... Toch? Als je bloedde dan was het slecht. Zo niet dan had je pijn en verder niks... Toch? "Het is niet zo erg, het zal nog even pijn doen, maar ik denk dat de pijn morgen weg zal zijn." concludeerde hij. "En nu geen stenen meer beklimmen." Grinnikte hij er nog zachtjes achter. Hij wilde niet dat ze nog eens zou vallen, want hij wilde geen boze ouders achter zich hebben.