Cry for the Missing {Open}

_{Wind sloeg langs de stenen heen. Geluiden sloegen zijn oren in. De kit sloot zijn groene ogen, genietend van de opkomende zon. Het verbaasde hem deels dat de meeste katten niet zo zonde; Op je buik liggen was ook maar niks. Zou mama dat ook gedaan hebben? De groenige ogen opende zich en keken triest de grond aan. Ja, dat zou ze fijn vinden. Een beetje warmte, iets wat ze waarschijnlijk in haar laatste uren niet had gevoeld. Maar ze had gevochten om hem de warmte van het leven te geven. Even verscheen er een kleine glimlach op zijn snoet. Maar hij kon niet treuren om haar; hij had haar immers nooit gekend. Dus waarom zou hij in tranen uitbarsten? Je mocht toch maar enkel de tranen laten vloeien als er een dierbare was gestorven? Of er iets ergs was gebeurt? Ja, dan mocht je de vloer bevochten met je tranen. Maar niet om het verlies van een complete vreemde. Vreemde? Dat was ze niet helemaal. Ze leefde verder binnenin hem. Hij was haar zoon, haar nageslacht, haar trots. Iets waar ze voor vocht. Ja, een complete vreemde, die gaf om een vreemde en die vreemde was hij. Was dit dan een uitzondering? Want de grijze grond onder hem werd steeds donkerder. Als kleine sterretjes lagen ze verspreid over de grond, sommige glinsterde, andere niet. Zijn lach verdween en hij klemde zijn tanden op elkaar, waarna hij door zijn poten zakte. Dit was geen uitzondering, hij kon het gewoon niet aan. En met die gedachte sloeg hij zijn pootjes over zijn kop. Druppels gleden langs zijn wangen af, om de grond nog meer te decoreren met sterren. Diezelfde sterren die 's nachts schitterde. En soms zag je er een vallen, die vond Brokenkit het mooist. Ze waren heel zeldzaam, 's nachts, maar nu, nu vielen ze eerst, voor ze op de grijze grond vielen en in het weinige licht, een dromerige weergave gaven. Ja, die vond hij het mooiste...}

{Flut, ik moet er nog wat inkomen xD}

Willowkit drentelde dolgelukkig wat rond. Ze had net een wasbeurt gekregen van een soort "vervang"mama met een ander nestje. Zelf was haar mama al vroeg gestorven, nog voordat haar oogjes open waren. En Willows paps had haar in de steek gelaten. De zon scheen fel en vrolijk, blaadjes dwarrelden rustig naar beneden. Willowkit sloop richting een gevallen blaadje. 'hebbes!' juichde ze nadat ze trots een blaadje ving. Willowkit klemde het tussen haar kaken en ze liep triomfantelijk verder door het Windclan territorium. 'when the sun give here light, my heart is going to die. When the moon is brigt and the stars singing.
On a good night, The bleau feather is full of your dreams...' zong Willowkit hemels. Ze kon prachtig zingen en je leek te zweven wanneer je haar met die twinkellende stem hoorde 'The feather of dreaaams, just. Like. You.' eindigde ze haar hemels liedje. Ze keek wat beschaamd rond. Had iemand haar gezien of gehoord? Williwkit zach nog geen meter voor haar een kitten zonnen op de stenen. O, Neee.. Had de kitten haar gehoord? Willowkit zong haar versje nog eens. 'a feather of dreams, a feather of love. Just like you' het laatste zinnetje van het lied, dat zi zoooo graag zong. Willowkit ging wat beschaamd richting de kitten. Hij had haar toch niet gehoord he? Maar tenzij dat hij doof was moest hij haar wel gehoord hebben! Willowkit hield opsurt stil toen ze de tranen op de stenen zag glinsterren. 'heey, gaat het wat?' vroeg ze voorzichtig met die twinkellende stem. Bang dat ze
mischien iets fput zei.

-alwel geacepteerd. Nog niet gekleurd.

_{En zo, stijgend met de zon, steeg ook de kracht van een stem, een zingende. Het was een zuivere klank en klonk veel beter dan zijn gebroken, zware stem. Opeens stierven de klanken weg. Tussen zijn tranen door moest hij even een zuchtende lach laten. Nu leek hij te huilen van geluk, maar voor even, want zijn bek maakte al snel een boog in de andere richting. 'heey, gaat het wat?' Geschrokken keek hij op. Hij had gedacht dat de bron van het geluid was weggelopen, beschaamd om het zingen. Hij rechte zijn rug, die naar de kit stond en hief zijn linkerpoot op. Hiermee haalde hij zijn tranen weg door over zijn kaak te wrijven. Hij draaide traag zijn kopje en liet zijn poot zakken. Zijn ogen glinsterde zachtjes in het zwakke zonlicht van de ochtend. Hij sloot ze en liet een klein, gepijnigd grijnsje over zijn lippen glijden. "Ja, ja, ik ben oké," zei zijn hese, zware stem. Gebroken klanken ontglipte zijn mond bij het laatste woord, wat zijn gevoelens nog meer naar voren bracht. Vanbinnen vloekte hij, zijn stem verraadde hem!}

"ja ja, ik ben oke" zei de gestreepte kittten tegenover Willowkit met gebroken stem.
Willowkit zag het grijnsje die ook meekwam. Hopeloos..
Ze liet een klein doodgewoon glimlachje zien 'nee, er is wel iets.' ze ging koppig zitten en keek de kitten noch steeds aan. 'Dont cry, my little blue feather. Dream your dreams and love you love. Cavort in the cold air, full of secrets. Dont cry.' zong ze met ogen toe en twinmelend stemmetje. Ze moest even lachen om haar eigen. Wat leek ze toch zo zwak nu tegenover deze kit. De glimlach bleef op haar gezicht terwijl ze de andete kit rustig en nieuwsgierig. Maar ook wel medelevend aakeek. De blaadkes dwarrelde nog steeds van de bomen die hun kleed verloren en de wind speelde blij met Willowkits grijs gestreept vachtje.

De kit glimlachte even en zei vervolgens; 'Nee, er is wel iets.' Hij rolde even met zijn ogen en draaide zijn rug naar haar. Hier had hij helemaal geen zin in. Toch ging de kit gaan zitten, koppig, ja dat was deze zeker. 'Dont cry, my little blue feather. Dream your dreams and love you love. Cavort in the cold air, full of secrets. Dont cry.' Begon ze. Haar zuivere stem klonk veel natuurlijker dan de zijne, wat hem nog droeviger maakte. Want dit was een overschot van zijn moeders' dood. Iets waar hij wel graag aan dacht, maar tegelijkertijd brak het hem vanbinnen. Alsof de druk van de wereld rondom hem, hem langzaam samenperste. De kit zei niks meer, dus nam Broken het indicatief om zijn bek terug te openen. "Je kan mooi zingen, je heb er echt talent voor," Zei hij krachtig -voor zover hij dat kon. Zijn groene ogen verplaatste zich naar haar silhout. "Mijn naam is Brokenkit," Een grijnsje liep over zijn lippen. "Nice to meet you."

de mede kitten zei dat Willowkit mooi kon zingen en er talent voor had. Willowkit glimlachte vriendelijk 'Thank you' zei ze, nog altijd met twinkelende stem. "Mijn naam is Brokenkit" een grijnsje plaatste zich op zijn lippen "Nice to meet you" zei hij. 'De mijne is Willowkit" en "Nice to meet you to" zei ze. Willowkit moest eventjes lichtjes lachen, half in haar zelf. Toen schoot Willowkit iets te binnen, iets wat ze in de nursery had opgepikt. 'Ik heb het gehoord van je mama, zit dat je zo dwars?' vraagt ze. Ze vroeg het heel voorzichtig. onschuldig, troostend zelfs.
Ergens was Willowkit een beetje bang dat ze nu een uitbrander of een mep ofzo ging krijgen. Hoe kon ze dat nu zeggen? Natuurlijk zat het hem dwars!

--aja, voor ik het vergeet te melden: in dit topic is Willowkit al 3 maanden ^^ ik ga haar leeftijd wat verhogen wanner ik een topicje met Risekit en een andere kit heb afgerond.

De kit bedankte hem voor het complimentje, hij knikte naar haar. "De mijne is Willowkit, nice to meet you to," vervolgde ze. Toen begon ze lichtjes te lachen en het stak ook de klein Broken aan, want niet veel later had hij een klein lachje rond de lippen. 'Ik heb het gehoord van je mama, zit dat je zo dwars?' Wel meteen verdween de lach van zijn gezicht en kreeg hij een doffe blik in zijn ogen. Hij wende zijn groene ogen van haar silhouet en een zucht ontsnapte uit zijn keel. "Ik... heb haar niet echt gekend...." Hij keek haar terug aan. Zijn blik was nog steeds dof en straalde een harde uitdrukking uit. Hij probeerde terug oogcontact te maken, maar hij kon haar ogen niet ontmoeten. De tabby kit schudde met zijn kopje en stond op. "Laat me gewoon met rust," En met die woorden wandelde hij een paar meter van haar vandaan. Zijn blik gleed terug naar de zon, die intussen al bijna zijn gehele vorm had gekregen. Het zou een warme, mooie Leaf Fall dag worden, dat was hij zeker...

De lach die Willowkit Brokenkit op het gezich had getoverd verdween als sneeuw voor de zon, en een doffe blik kwam. De kit tegenover haar zuchte.
"Ik... heb haar niet echt gekend...." Hij keek haar terug aan. Zijn blik was nog steeds dof en straalde iets hards uit. Willowkit dacht aan haar ouders, zei had de hare ook nooit gekend. Brokenkit probeerde oogcontact te maken, maar dat mislukte.
-~-
Willowkit keek naar haar voeten, o nee.. wat had ze nu weer gedaan?. Brokenkit schudde met zijn kopje en stond op. Willowkit keek op vanaf haar voeten. 'Wat? waar ga je naartoe?' vroeg ze met zoete stem. "Laat me gewoon met rust," En met die woorden wandelde hij een paar meter van haar vandaan. Willowkit bleef naar haar pootjes kijken een klein traantje rolde omlaag

'Ik heb de mijne ook nooit gekend weet je.. Gestorve bij de geboorte. En mn vader is ervandoor.' Willowkit keek op en een klein lachje verscheen. Maar haar oogjes stonden een fractie van een seconde kil, 'Ik haaat mijn vader daardoor' toen ebbde haar woede weer weg. Willowkit zong, alweer. De ruimte rond haar verdween dan altijd en ze bevond zich in een andere wereld, zoete twinkelende tonen en vloeiende woorden.
-~-
Deze keer zong ze zonder nadenken, niet ingehouden maar bijna voluit en het geluid van het liedje dat ze zong toverde een glimlach op haar gezicht en liet haar even vergeten, vergeten dat ze bijna niemand meer had.
-~-

Liedje dat Willowkit zingt..:

-~-
een minuutje later was ze klaar met zingen. Willowkit keek weer naar haar pootjes, stak haar hoof omhoog 'Blijf er maar niet mee zitten, je mams is niet voor jouw gestorven zodat je heel je leven triest moet doen en om haar blijven huilen. Het mag maar zij zou willen dat je doorging.' Willowkit moest even lachen.
-~-
Willowkit ging liggen en draaide zich op haar rug. Zodat ze de wolken en de heldere zon kon zien. Een blaadje dwarrelde op haar neusje dat ze geschrokken wegblaasde waarna ze ingehoude lacht, dat meer op giegelen leek.

'Ik heb de mijne ook nooit gekend weet je.. Gestorve bij de geboorte. En mn vader is ervandoor.' zei ze. Hij legde boos zijn oren in zijn nek. Maar het was niet haar schuld dat ze weg waren. 'Ik haat mijn vader daardoor' Hij haalde zijn schouders op en wierp een blik op de hemel. Toen begon ze te zingen en gleden de woorden zijn oorschelpen in. Hij zuchtte en had een kille blik in zijn groene ogen. Het kon hem echt niks schelen, echt niks. Ze mocht denken en zeggen wat ze wilde, hij zou zo blijven, punt uit. Hij duwde zijn ogen tot spleetjes. Niemand had daar recht op, hij was de kit die hij wilde en niemand zou dat ooit veranderen! Hij keek om, vlammende ogen en een kille uitdrukking. 'Blijf er maar niet mee zitten, je mams is niet voor jouw gestorven zodat je heel je leven triest moet doen en om haar blijven huilen. Het mag maar zij zou willen dat je doorging.' Hij brieste en stond op, ookal was hij kleiner dan Willowkit. "Ik doe wat ik wil en ik denk over dingen hoe ik erover wil denken! Je weet niks van haar en van mij af! Je weet niet eens hoe ze is gestorven en hoe ik werd behandeld in de tijd na haar dood!" Zijn stem klonk schor en laag en vooral dominant. Het gebroken gedeelte van zijn naam kwam naar voren. Hij voelde hoe zij bek terug open vloog. De al zo zware tonen kraakte hij nog luider uit, waardoor ze nu nog zwaarder overkwamen. Zijn groene ogen leken als vlammen naar haar te slaan, hopend haar weg te jagen. Hij blies naar haar en zijn haren vlogen overeind. "Het maakt me niks uit wat men van mij denkt en als je mij de les wilt spelen, dan ruk ik je kop eraf," Geschokt voelde hij de woorden uit zijn mond vloeien. Geschokt keek hij naar zijn poten. Die trilde van woede en angst. Zijn klauwtjes probeerde zich in de steen te planten, tevergeefs.

Plots werd Brokenkit echt venijnig, zijn ogen spuwden vuur en zijn stem klonk grauwend, flink dominant. "Ik doe wat ik wil en ik denk over dingen hoe ik erover wil denken! Je weet niks van haar en van mij af! Je weet niet eens hoe ze is gestorven en hoe ik werd behandeld in de tijd na haar dood!" even was Willowkit aangeslagen. Oh! oh!
Maar Willowkit sprong recht en keek hem venijnig, terug vurig aan. 'hé! het is niet mijn schuld! we leven in het hier en nu hoor! tenzij je natuurlijk zo'n klein muizebrein hebt dat je zelfs de tijd niet meer uit elkaar kunt houden!' wierp ze hem sissend toe.
Brokenskit haren vlogen overeind en Willowkit volgde vurig zijn voorbeeld. Oh jo! sinds wanneer had ze die persoonlijkheid? Is ze ooit alleens kwaad geweest zelfs? Maar dat kon Willowkit nu maar bar weinig schelen en echt belang ging ze er dus ook niet aan hechten. "Het maakt me niks uit wat men van mij denkt en als je mij de les wilt spelen, dan ruk ik je kop eraf,"
'Ik weet ook niet wat men van je denkt. En zelf denk ik ook barweinig slechts over je. Behalve dan dat je zo opviegerig kunt zijn' wierp ze hem sissend waarschuwend toe
'En als je iemand nodig hebt om je de les te lezen dan moet je bij mij allerminst komen aankloppen ze! ik zou ni eens willen.' Met een grijnsje tilde ze haar hoofdje schuin op en haar woede temperde alweer tot ze gewoon weer een vrolijke en atlijd glimlachend plagend katje werd 'En wie zegt dat ik niet eerst ben Brokentje?' zei ze plagend grijnzend.
Ze hoopte maar dat hij haar nu niet om de oren zou vliegen en die ook van haar lijf zou gaan scheuren, ze mocht dan wel vrij bang zijn momenteel. Maar liet dat alleminst weten, zij, met haar altijd eeuwig durende glimlach.