[The Final Prophecy] The final prophecy has faded

SkyClans deputy arriveerde met ThunderClan in zijn kielzog. Silverfang kwam naar Everstar toe. "Everstar. Bedankt dat je hierheen wilde komen," zei hij. Zijn stem was schor van de rook die hij had ingeademd. Everstar knikte kort, maar hoopte dat de deputy niet verwachtte dat haar komst meteen ook haar hulp betekende. Ze keek naar de SkyClanners. Ze zagen er op zijn zachtst gezegd miserabel uit. Bij sommigen waren hele stukken vacht weggeschroeid door het vuur en hun ogen stonden radeloos. Everstar voelde wel iets van medelijden voor de katten, maar ze bleven niet-WindClanners, dus of ze hulp zou bieden wist ze nog niet. Bovendien, wat kon ze doen? Ze kon hen moeilijk hun territorium teruggeven en ze was niet van plan een deel van haar eigen gebied af te staan.
Stormstar arriveerde, zoals Everstar al had verwacht. Hij sprak Silverfang aan en Everstar luisterde naar wat hij zei. ''Werkelijk een tragedie Silverfang. Ik ben gekomen om te zien hoe de situatie bij jullie is. Klaarblijkelijk inderdaad dus niet erg goed, we moeten tot een oplossing komen. Daarbij zijn mijn medicine cat's berijd, om de gewonde te onderzoeken als dat door jou word toegestaan. Je eigen medicine cat zal het druk genoeg hebben.'' Natuurlijk, allemansvriend Stormstar kwam SkyClan meteen te hulp. De imposante kater wendde zich nu tot haar en Firestar. ''Zijn Windclan en Thunderclan ongedeerd?'' vroeg hij. Viste hij naar informatie of was hij oprecht bezorgd? "Met ThunderClan is alles goed. Afgezien van enkele omgevallen bomen hier en daar zijn we bespaard gebleven," was Firestars antwoord. "Ook WindClan is in orde," zei Everstar. Ons territorium heeft niet eens bomen die om kunnen vallen, dacht ze er nog achteraan.
ShadowClan was nog niet gearriveerd. Everstar vroeg zich af of Shrewstar zou komen. Ze betrapte zichzelf erop dat ze hoopte van niet.

_{Aangekomen bij de vierboom zag de kater inderdaad de hele clan verzameld. Zijn blik ging even over de katten. Hun vachten zaten vol assen en bij velen waren er ook delen verschroeid. Het territorium er achter liet ook niets best zien. De grauwe massa zag er gruwelijk uit. De kater vroeg zich af hoeveel leden, afgezien Duststar zelf dan, de clan verloren had. Hij wist haast zeker dat er velen het niet gehaald hadden. Elders waren niet altijd de snelste meer en ook kittens zouden moeite hebben. Hoeveel leden had de clan verloren? En hoe ging het verder? Windclan en Riverclan waren er ondertussen ook al. Enkel Shadowclan nog niet. Zouden die nog komen? Niemand leek aanstalte te maken al te beginnen met de discussie. Dus hij ging er vanuit van wel. Ondertussen werd er gevraagd hoe het met de rest ging. De Deputy knikte enkel even bij Firestars woorden en luisterde voor de rest enkel naar de anderen.}

Ze snoof nog even, maar gaf uiteindelijk toe. Dit kon geen grap zijn, geen enkele kat was zo ziek om dat zo te bedenken. Toch vond ze het idee dat elke Clan weer bij Fourtrees zou verzamelen wat.. onheilspellend. De Clanleader betrad met een snelle pas weer het dal waar ze net nog had gezeten op de rots en zag dat de andere Clanleaders al gearriveerd waren. Bij het aanblik op Everstar ontsnapte een lichte grom haar keel en daarom ging ze ook ver uit de buurt van de rossige poes staan. Hun twee Clans konden nooit meer samenwerken totdat de eigenwijze poes had toegegeven dat een van haar Warriors haar Clan had aangevallen. Dus nee, dat zou nooit gaan gebeuren.

"ShadowClan is gearriveerd." Sprak ze met een neutrale stem en liet haar groene ogen over het dal glijden. Ja.. Ze herkende de sterke SkyClan geur en zag vele katten. De Clan was dus echt.. weg. Goed, en wat nu?

SILVERFANG

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

De regen bleef zachtjes neerdalen op zijn verschroeide huid en waste het zwarte as uit zijn vacht. Langzaam werden de tekenen van de verwoesting weggespoeld door de tranen van Starclan. Alleen het verlies zou blijven, net als de littekens op hun huid. Silverfang vroeg zich verslagen af of Starclan dit alles met opzet had gedaan. Maar lag dit soort macht nog wel in hun poten? En waarom zouden ze zoiets vreselijks doen? Waarom zouden ze het thuis van vele, van kittens, op zo'n gruwelijke wijze wegnemen en boven dat het leven wegnemen van een jonge leider die deze nog maar net had ontvangen? Silverfang klemde zijn kaken op elkaar, het was zo vreselijk oneerlijk. Nooit had hij gedacht dat hij zich ooit zo rampzalig zou voelen. En hij moest door, voor zijn clan. Niemand wist hoe ze nu verder moesten en hij was de enige die voor ze kon instaan.

Stormstar arriveerde en naarmate er steeds meer leiders kwamen voelde Silverfang ook weer hoop opkomen. Hij wist dat ze nog niet hadden toegezegd om te helpen, maar het feit dat ze er waren gaf hem al nieuwe kracht. 'Werkelijk een tragedie Silverfang. Ik ben gekomen om te zien hoe de situatie bij jullie is. Klaarblijkelijk inderdaad dus niet erg goed, we moeten tot een oplossing komen. Daarbij zijn mijn medicine cat's bereid, om de gewonde te onderzoeken als dat door jou word toegestaan. Je eigen medicine cat zal het druk genoeg hebben,' sprak de leider van Riverclan. Silverfang liet even een blik op Skyclan vallen. De meeste waren in het gras gaan liggen, dicht bij elkaar om steun te zoeken en het tragedie te verwerken, maar de medicine cats waren nog druk in de weer om alle gewonden te behandelen. Silverfang keek weer naar Stormstar en knikte, alle hulp was welkom op dit moment. "Bedankt," sprak hij oprecht. Van Firestar en Everstar hoorde hij dan hun territoria nog in orde was. Het vuur was gelukkig dus niet verder over het land verspreid. Weer moest Silverfang het vreselijke idee dat dit het werk was van Starclan onderdrukken. Dat was een gedachte die hij op dit moment er niet bij kon hebben. Het vertrouwen in hun voorouders was op dit moment het enige wat ze nog hadden.

'Shadowclan is gearriveerd.' Silverfang knipperde even met zijn ogen toen ook Shrewstar arriveerde. Alle clans waren gekomen. Blijkbaar zagen ze de ernst van de situatie in. Nu iedereen er was kwam de kater overeind en richtte hij zich tot de leiders. Hij voelde de ogen in zijn vacht branden toen alle katten door kregen dat het tijd was om te overleggen. Ze moesten met een oplossing komen, Skyclan kon niet voor eeuwig bij Fourtrees blijven. De zilvere kater schraapte zijn keel, zoekend naar het beetje kracht die zijn aangetaste keel kon aansporen om te spreken. "Het territorium van Skyclan is volledig verwoest," herhaalde hij, luider nu, zodat iedereen het kon horen. "Na de beving is er een brand ontstaan in het kamp die alles verzwolgen heeft. Duststar is in de brand omgekomen en ik heb de clan hierheen gebracht omdat we nergens anders heen konden." Naarmate de woorden moeizaam uit zijn bek rolden, begon het allemaal langzaam tot hem door te dringen, en hij voelde de tranen opkomen in zijn ogen. Hij verkrampte met een verbitterde uitdrukking op zijn gezicht, waarna hij zijn toespraak vervolgde, zijn stem zwaar. "Ik heb de clans bijeengeroepen omdat we moeten overleggen hoe we nu verder moeten. Ik kan de clan niet hier laten, Skyclan heeft een thuis nodig." Silverfang keek de leiders één voor één aan en er verscheen een zekere strijdlustige glans in zijn ogen. Die was hij nog niet verloren, hij was klaar om zijn clan te verdedigen als het moest.

Deputy - 26 Moons - Fourtrees

Samen met een groep Windclan katten kwam hij aan bij Four trees. Wat hij daar aantref waren Skyclankatten, waarschijnlijk zelfs de hele clan. Zij, Windclan, waren de eerste die bij Fourtrees aankwamen, waar waren de andere drie clans? Kwamen die nog? Hij ging naast Everstar staan, zijn blik zocht de grijze tabby; Silverfang. Deze kater was echter niet te vinden tussen de katten. Was hij ook dood? Of was hij naar een van de clans gegaan? Toen hij de kater zag aankomen, samen met Thunderclan, knikte hij hem 'vriendelijk' gedag.

Toen alle clans eenmaal gearriveerd waren begon Silverfang met spreken. "Het territorium van Skyclan is volledig verwoest," Miauwde de kater. "Na de beving is er een brand ontstaan in het kamp die alles verzwolgen heeft. Duststar is in de brand omgekomen en ik heb de clan hierheen gebracht omdat we nergens anders heen konden." Lionroar knikte. "Ik heb de clans bijeengeroepen omdat we moeten overleggen hoe we nu verder moeten. Ik kan de clan niet hier laten, Skyclan heeft een thuis nodig." Wat bedoelde de kater daar nu weer? Hij keek vanuit zijn ooghoeken naar Everstar, het was in ieder geval niet zijn taak om te beslissen. Maar wat moesten ze doen? Territorium afstaan? Dat zou hij nooit laten gebeuren!

De reis naar Fourtrees was vermoeiend. Hij had al een hele afstand gelegt de hele dag, en de brand maakte alles nog zwaarder, vooral door de as die in zijn longen bleef hangen. Stormstar en Mousefur liepen voorop de groep. Ze kwamen dichtbij Fourtrees, hij kon het ruiken aan de geur van as en verbrand haar.

Eaglewing kwam uitgeput binnen in Fourtrees. Hij zag Stormstar naar de andere clanleiders lopen die er kwaarblijkelijk al waren. Eaglewing keek naar de plaats waar Silverfang stond. Hij kon niet anders dan verdrietig worden aan de gedachte dat Duststar daar had moeten staan. Om zich heen zaten verslagen katten, in paniek, huilend of gewoon voorzich uitstarend, niet wetende wat de doen. Eaglewings gedachte liet hem weer terug leiden naar zijn moeder, op dit soort momenten miste hij haar warme aanwezigheid het meest. Een grote druppel rolde over zijn wang en sloeg op de stoffige grond voor zijn poten neer.

Spoiler:

Hij schrok op toen hij een stem naast hem hoorde. Deze stem was afkomsting van een Skyclan kat, die hij amper kende. Hij herkende hem wel vaagjes, misschien van een gathering, maar bij naam kende hij deze kater niet. "Lionroar right.." Zijn blik werd iets kalmer, terwijl hij knikte. "Dat is mijn naam, ja." Miauwde hij, droogjes. "How's Suntail doing.." Nu verstarde hij. Suntail? Suntail was niet meer onder hen! Ze was gestorven! Waarom vroeg deze kater dat. Hij keek nu weer voor zich uit, haalde kort adem om zich te herstellen en keek hem vervolgens weer aan. "Het spijt me, Suntail is niet meer onder ons.." Miauwde hij, proberende om geen emotie te tonen aan de kat, iets wat hem dit keer niet lukte. Het was jammer dat Suntail gestorven was, ze was een aanwinst voor de clan geweest.

Even later zag Everstar ook wat ShadowClanners aan komen lopen, Shrewstar natuurlijk voorop. Everstar kon het niet helpen, een zachte grom ontsnapte uit haar keel. Ze herstelde zich echter ook meteen weer en staarde Shrewstar een tijdje uitdrukkingsloos aan. Goed, alle leiders waren gearriveerd. En nu? Wat verwachtte SkyClan eigenlijk van hen? Ze nam aan dat Silverfang het woord zou nemen, dus keek ze naar hem. Dat deed hij ook inderdaad. Hij schraapte zijn keel en sprak: "Het territorium van Skyclan is volledig verwoest. Na de beving is er een brand ontstaan in het kamp die alles verzwolgen heeft. Duststar is in de brand omgekomen en ik heb de clan hierheen gebracht omdat we nergens anders heen konden." Dat had Everstar inderdaad ook gehoord van de warriors die haar bezocht hadden. Silverfang ging verder: "Ik heb de clans bijeengeroepen omdat we moeten overleggen hoe we nu verder moeten. Ik kan de clan niet hier laten, Skyclan heeft een thuis nodig."
Everstar keek hem aan. "En wat kunnen wij dan doen, Silverfang?" vroeg ze. "Verwacht je van ons dat we jouw clan een deel van onze gebieden gaan geven?" Ze moest zeggen dat ze Stormstar daar nog wel voor aanzag, maar zij was niet van plan zoiets te doen.
Opeens hoorde ze een SkyClanner Lionroar aanspreken. Everstar keek de onbekende wantrouwig aan. Wat wilde hij? "How's Suntail doing.." hoorde ze hem vragen. Everstar vernauwde haar ogen. Waarom wilde een warrior van SkyClan iets weten over Suntail? Kende hij haar soms? En zo ja: hoe kon hij dan niet weten dat ze al lang niet meer tussen de levenden verkeerde? Het was intussen al enkele manen geleden dat de rood-witte poes gestorven was. Everstar dacht aan de kat die haar in haar ceremonie het leven van verantwoordelijkheid had gegeven. Wat had deze kat met haar te maken? "Het spijt me, Suntail is niet meer onder ons.." antwoordde Lionroar op de vraag. Everstar keek naar de SkyClanner om zijn reactie te peilen, maar zei niks.

(Ik heb mijn post even aangepast, omdat ik Silverfangs post over het hoofd had gezien)

De kater had de weg naar de Vierboom niet veel gesproken. Hij had gewoon zijn plicht voldaan. Eenmaal bij de Clan aangenomen haalde hij opgelucht adem, hij vond het gezelschap van Everstar niet al te prettig. Hij zette zich neer, een aantal vossenlengtes van de leaders en deputy's, om eventueel die van hem bij te staan als de andere katten het niet met hem eens waren. Hij keek naar hun schaarse Clan, er was niet zo veel meer van over. Vele kittens en Elders hadden het niet overleefd, een leeg gevoel vulde hem van binnen.

Geagiteerd sloeg Dogdance met haar staart, haar schouders iets omhoog getrokken in een nukkige en vermoeide houding. Haar pels was verschroeid en stonk licht, tot haar eigen grote irritatie. Het was een vreselijk vermoeiende dag voor de poes geweest en nu dit ook nog... Met haar vermoeide blauwe ogen volgde ze de katten die binnen kwamen, samen met de diverse clanleaders. In tegenstelling tot sommige SkyClan leden, aanschouwde ze de binnenkomende katten met een zeker wantrouwen, scepsisme en angst. Het beviel haar al niks. De gathering was al vervelend wat haar betrof, op de Thunderclan kat Snowstorm na dan, maar dit was nog veel en veel erger. De spanning die er hing was om te snijden en ondanks dat Silverfang predikte alsof hij van de Starclan kwam, kon hij het niet weghalen voor haar. Het was een beetje teveel voor haar. Vooral toen Everstar ook begon te spreken...

Dogdance hief zichzelf overeind op haar trillende poten en wierp een blik op de clanleaders. Zouden ze eigenlijk het ook maar over hun lippen kunnen krijgen om Skyclan te verbannen uit hun rankings? Nee toch? Dat zouden ze toch niet doen? Maar toen Everstar's woorden bezonken gingen haar oren wat achteruit liggen. Haar staart zwiepte door de lucht heen en ze trok haar bovenlip wat angstig op. "Jullie kunnen de Skyclan niet in de steek laten! Er zijn altijd 5 clans geweest!" Miauwde ze, met een licht trillende maar toch vastbesloten stem. Ze haatte het hoe de wanhoop in haar toon droop. Maar ze kon niet meer, ze was uitgeput. Het was genoeg geweest. Ze moest rust hebben, stiekem ook troost. Maar deze durfde ze niet te halen bij haar clangenoten. Ze was gewoon zo enorm báng...

De kattin was zwaar geschokt geweest, en in de buurt van Charcoalflare gebleven. Haar familie was weg. Waarschijnlijk waren ze verzwolgen door de vlammen. Ze wist niet dat haar siblings nog leefden, en onderweg waren naar BloodClan. Ze hadden haar in de steek gelaten. Tranen kwamen omhoog. Ze had niet eens door dat de andere Clans zich verzamelden, met een schaars aantal warriors. Alles was langs de kleine rode kattin heengegaan. Haar vacht zat vol as en haar ogen zaten vol. Ook haar longen waren vol van het zwarte spul. Ze was er slecht aan toe. Peachpaw kuchte een keertje moeizaam, en legde zich toen neer. Haar hoofd leek wel uit elkaar te knallen. Ze had geen energie meer om te lopen. Een traan biggelde over haar wang, waar moest ze nu heen? Als de Clan naar een ander bos zou trekken, dat kon ze nooit aan. Een van haar poten had bijna geen haar meer over, en deed pijn bij elke stap die ze zette. Ze had aardig wat brandwonden opgelopen.

De kater hield zichzelf angstig schuil achter de iets grotere katten van SkyClan, niet goed beseffend wat er daarnet allemaal gebeurd was. Nog steeds weerklonken de krakerige geluiden van vallende boomstammen in zijn oren en herhaalde het beeld van Duststar die geplet werd steeds in zijn hoofd. Hadden ze nu geen Clan meer, geen leader die hen zou moeten leiden in tijden van nood? Of ging Silverfang die taak nu op zich nemen? Silverstar... Hij zou er aan moeten wennen om de zilveren kat als zijn leider te bezien, maar wat betrof hun territorium dan? Dat hadden ze niet meer. Koortsachtig zocht de tweekleurige apprentice naar een antwoord op de vragen die waarschijnlijk iedere SkyClan kat nu had, maar ter vergeefs... Hoe hard hij zijn best ook deed, hij vond geen oplossing. Wat moest er nu worden van hen?

De Birmaan kleurige poes zat wat afgezonderd van de rest. Haar ogen zaten vol roet en tevens ook haar lange vacht. Haar ogen traanden, zowel van de as als het verdriet om haar Clan. Wat moest er nu van SkyClan worden? Had StarClan dit gedaan? Wat had de Clan gedaan? Ze zat vol vragen, maar er was niemand om haar te steunen of troosten. Ze zat hier maar, alleen. Ze zag de leiders vergaderen, wat zouden ze beslissen? Zouden ze territorium krijgen van de andere Clans? Nee, dat zag er niet naar uit. De poes kuchte nog een keertje, ze leek wel te stikken. Haar vacht wassen was geen optie, dan zou er nog meer spul in haar maag en longen komen. Het was gewoon hopeloos, de Clan was hopeloos verloren.

Raspberry zat in de buurt van de Queens, nog altijd een tikkeltje jaloers. Sommige Queens huilden om het verlies van een van hun kittens. De poes wendde haar ogen af en keek naar Silverfang en zijn mede hoge rangen. Ze trok haar ogen tot spleetjes toen Dangerdance begon te spreken tegen Lionroar, deputy van WindClan. De sukkel, kon hij hen niet even laten vergaderen? Everstar bemoeide zich er ook al mee, dit zou nog wel eens fout uit kunnen pakken. Zo meteen liet WindClan hen stikken, en de Clans moesten hier samen uitkomen. Ze keek naar Dogdance, die wat boos leek te zijn. De poes slikte een keer en wendde haar ogen af.

SILVERFANG

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Silverfang zag de sceptische blik van de Windclan leider en vernauwde zelf ook zijn ogen. Hij had tegenspraak van de andere clans verwacht, hun kostbare gebieden stonden ten slotte op het spel, maar dat betekende niet dat Silverfang zich zo snel weg zou laten jagen. Hij zou de clan verdedigen, ten alle kosten. 'Verwacht je van ons dat we jouw clan een deel van onze gebieden gaan geven?' vroeg Everstar. De zilvere kater zwaaide even met zijn staart, terwijl zijn hoofd overuren draaiden. Te midden tussen het pijnlijke gebons en de golven van wanhoop probeerde hij met een oplossing te komen. Het Skyclan territorium was volledig verwoest, onbewoonbaar. En hij kon niet met de clan naar een nieuw leefgebied trekken, dat was een te groot risico. 'Jullie kunnen de Skyclan niet in de steek laten! Er zijn altijd 5 clans geweest!' De stem van Dogdance brak door zijn gedachtegang heen en hij keek even op om de angst in haar ogen te ontmoeten. Silverfang fronste ongerust, klemde zijn kaken op elkaar en keek toen vastberaden weer naar Everstar. Hij knikte om de woorden van de poes kracht bij te zetten. "Wat moeten we anders, Everstar? Je verwacht toch niet dat wij uit dit land vertrekken? Ik heb gewonden. Kittens. Elders. De helft van de clan zal die reis niet halen!" Hij zwaaide weer met zijn staart, terwijl hij haar met zijn doordringende blik uitdaagde om tegen hem in te gaan. Hij ging niet de levens van zijn clanleden op het spel zetten. Niet na alles wat ze al hadden meegemaakt.

Deputy - 26 Moons - Fourtrees

Shellblade was samen met Shrewstar weer teruggekomen naar vierboom. Hij zag dat de andere drie leiders er ook al waren en liep het dal in naar zijn clan. Hij was wel blij dat hij weer terug was bij zijn eigen clan, maar nu was het nog afwachten wat er met hun zou gebeuren. Ze konden namelijk niet meer terug naar hun eigen territorium, maar hij wist ook wel bijna zeker dat de andere clans niet bereid waren om hun territorium te geven. Dan was de vraag wat er met hun zou moeten gebeuren. Hij luisterde mee met de dingen die door de leiders werden gezegd en hij merkte inderdaad al wel dat ze niet bereid waren om hun territorium te geven. Een aantal katten zouden het inderdaad niet overleven als ze ergens anders naartoe zouden moeten gaan, maar was er nog wel een andere optie?

Met angst tranen in haar ogen waggelde Brainkit over Fourtrees. Er was net van alles gebeurd er kwam vuur de grond schudde katten gingen dood. Voor haar was het ergste nog dat ze haar moeder niet kon vinden, Flufftail had haar niet mee genomen een andere warrior die voor haar onbekend was had de kleine grijze pluisbal mee getrokken. "Mama.. mamma waar ben je?" piepte Brainkit. Haar moeder had het toch wel overleefd? ze was toch niet dood..
Brainkit werd van alle kanten aan gekeken sommigen wouden haar mee trekken boos duwde ze zich dan weg. Haar gele ogen vielen op een lange zilver grijze vacht "mama ben jij dat?" piepte ze hoopvol.

_{Silverfang had warriors er op uit gestuurd om de andere clans om hulp te vragen, terwijl zij nog hopeloos op zoek was naar haar kittens. De warriors waren al snel terug, toen ze een bekende stem hoorde, "mama ben jij dat?" piepte ze hoopvol. Direct keek ze om, "Brainkit!" sprak ze vrolijk en drukte haar neusje tegen die van de kleine kitten aan. "Kom hier, mijn schat. Je broertjes en zusjes al gezien?" vroeg ze hoopvol, ze had er in ieder geval eentje terug.}

Brainkit begroef haar neusje in de dikke vacht van haar moeder. "Kom hier, mijn schat. Je broertjes en zusjes al gezien?" zij Fluffytail. "nee ik ben alleen mee gebracht door een warrior ik heb ze niet meer gezien.." De kleine grijze kitten schudde haar kopje ze konden toch niet dood zijn dat zou Starclan toch nooit doen.. waarom deed Starclan dit eigenlijk. "Mam waarom doet Starclan dit wat hebben we fout gedaan?" mompelde Brainkit. In haar gele oogjes was duidelijk een onzekere en verdrietige glans te vinden.