[The Final Prophecy] The final prophecy has faded

De reis naar Fourtrees was vermoeiend. Hij had al een hele afstand gelegt de hele dag, en de brand maakte alles nog zwaarder, vooral door de as die in zijn longen bleef hangen. Stormstar en Mousefur liepen voorop de groep. Ze kwamen dichtbij Fourtrees, hij kon het ruiken aan de geur van as en verbrand haar.

Eaglewing kwam uitgeput binnen in Fourtrees. Hij zag Stormstar naar de andere clanleiders lopen die er kwaarblijkelijk al waren. Eaglewing keek naar de plaats waar Silverfang stond. Hij kon niet anders dan verdrietig worden aan de gedachte dat Duststar daar had moeten staan. Om zich heen zaten verslagen katten, in paniek, huilend of gewoon voorzich uitstarend, niet wetende wat de doen. Eaglewings gedachte liet hem weer terug leiden naar zijn moeder, op dit soort momenten miste hij haar warme aanwezigheid het meest. Een grote druppel rolde over zijn wang en sloeg op de stoffige grond voor zijn poten neer.

Spoiler:

Hij schrok op toen hij een stem naast hem hoorde. Deze stem was afkomsting van een Skyclan kat, die hij amper kende. Hij herkende hem wel vaagjes, misschien van een gathering, maar bij naam kende hij deze kater niet. "Lionroar right.." Zijn blik werd iets kalmer, terwijl hij knikte. "Dat is mijn naam, ja." Miauwde hij, droogjes. "How's Suntail doing.." Nu verstarde hij. Suntail? Suntail was niet meer onder hen! Ze was gestorven! Waarom vroeg deze kater dat. Hij keek nu weer voor zich uit, haalde kort adem om zich te herstellen en keek hem vervolgens weer aan. "Het spijt me, Suntail is niet meer onder ons.." Miauwde hij, proberende om geen emotie te tonen aan de kat, iets wat hem dit keer niet lukte. Het was jammer dat Suntail gestorven was, ze was een aanwinst voor de clan geweest.

Even later zag Everstar ook wat ShadowClanners aan komen lopen, Shrewstar natuurlijk voorop. Everstar kon het niet helpen, een zachte grom ontsnapte uit haar keel. Ze herstelde zich echter ook meteen weer en staarde Shrewstar een tijdje uitdrukkingsloos aan. Goed, alle leiders waren gearriveerd. En nu? Wat verwachtte SkyClan eigenlijk van hen? Ze nam aan dat Silverfang het woord zou nemen, dus keek ze naar hem. Dat deed hij ook inderdaad. Hij schraapte zijn keel en sprak: "Het territorium van Skyclan is volledig verwoest. Na de beving is er een brand ontstaan in het kamp die alles verzwolgen heeft. Duststar is in de brand omgekomen en ik heb de clan hierheen gebracht omdat we nergens anders heen konden." Dat had Everstar inderdaad ook gehoord van de warriors die haar bezocht hadden. Silverfang ging verder: "Ik heb de clans bijeengeroepen omdat we moeten overleggen hoe we nu verder moeten. Ik kan de clan niet hier laten, Skyclan heeft een thuis nodig."
Everstar keek hem aan. "En wat kunnen wij dan doen, Silverfang?" vroeg ze. "Verwacht je van ons dat we jouw clan een deel van onze gebieden gaan geven?" Ze moest zeggen dat ze Stormstar daar nog wel voor aanzag, maar zij was niet van plan zoiets te doen.
Opeens hoorde ze een SkyClanner Lionroar aanspreken. Everstar keek de onbekende wantrouwig aan. Wat wilde hij? "How's Suntail doing.." hoorde ze hem vragen. Everstar vernauwde haar ogen. Waarom wilde een warrior van SkyClan iets weten over Suntail? Kende hij haar soms? En zo ja: hoe kon hij dan niet weten dat ze al lang niet meer tussen de levenden verkeerde? Het was intussen al enkele manen geleden dat de rood-witte poes gestorven was. Everstar dacht aan de kat die haar in haar ceremonie het leven van verantwoordelijkheid had gegeven. Wat had deze kat met haar te maken? "Het spijt me, Suntail is niet meer onder ons.." antwoordde Lionroar op de vraag. Everstar keek naar de SkyClanner om zijn reactie te peilen, maar zei niks.

(Ik heb mijn post even aangepast, omdat ik Silverfangs post over het hoofd had gezien)

De kater had de weg naar de Vierboom niet veel gesproken. Hij had gewoon zijn plicht voldaan. Eenmaal bij de Clan aangenomen haalde hij opgelucht adem, hij vond het gezelschap van Everstar niet al te prettig. Hij zette zich neer, een aantal vossenlengtes van de leaders en deputy's, om eventueel die van hem bij te staan als de andere katten het niet met hem eens waren. Hij keek naar hun schaarse Clan, er was niet zo veel meer van over. Vele kittens en Elders hadden het niet overleefd, een leeg gevoel vulde hem van binnen.

Geagiteerd sloeg Dogdance met haar staart, haar schouders iets omhoog getrokken in een nukkige en vermoeide houding. Haar pels was verschroeid en stonk licht, tot haar eigen grote irritatie. Het was een vreselijk vermoeiende dag voor de poes geweest en nu dit ook nog... Met haar vermoeide blauwe ogen volgde ze de katten die binnen kwamen, samen met de diverse clanleaders. In tegenstelling tot sommige SkyClan leden, aanschouwde ze de binnenkomende katten met een zeker wantrouwen, scepsisme en angst. Het beviel haar al niks. De gathering was al vervelend wat haar betrof, op de Thunderclan kat Snowstorm na dan, maar dit was nog veel en veel erger. De spanning die er hing was om te snijden en ondanks dat Silverfang predikte alsof hij van de Starclan kwam, kon hij het niet weghalen voor haar. Het was een beetje teveel voor haar. Vooral toen Everstar ook begon te spreken...

Dogdance hief zichzelf overeind op haar trillende poten en wierp een blik op de clanleaders. Zouden ze eigenlijk het ook maar over hun lippen kunnen krijgen om Skyclan te verbannen uit hun rankings? Nee toch? Dat zouden ze toch niet doen? Maar toen Everstar's woorden bezonken gingen haar oren wat achteruit liggen. Haar staart zwiepte door de lucht heen en ze trok haar bovenlip wat angstig op. "Jullie kunnen de Skyclan niet in de steek laten! Er zijn altijd 5 clans geweest!" Miauwde ze, met een licht trillende maar toch vastbesloten stem. Ze haatte het hoe de wanhoop in haar toon droop. Maar ze kon niet meer, ze was uitgeput. Het was genoeg geweest. Ze moest rust hebben, stiekem ook troost. Maar deze durfde ze niet te halen bij haar clangenoten. Ze was gewoon zo enorm báng...

De kattin was zwaar geschokt geweest, en in de buurt van Charcoalflare gebleven. Haar familie was weg. Waarschijnlijk waren ze verzwolgen door de vlammen. Ze wist niet dat haar siblings nog leefden, en onderweg waren naar BloodClan. Ze hadden haar in de steek gelaten. Tranen kwamen omhoog. Ze had niet eens door dat de andere Clans zich verzamelden, met een schaars aantal warriors. Alles was langs de kleine rode kattin heengegaan. Haar vacht zat vol as en haar ogen zaten vol. Ook haar longen waren vol van het zwarte spul. Ze was er slecht aan toe. Peachpaw kuchte een keertje moeizaam, en legde zich toen neer. Haar hoofd leek wel uit elkaar te knallen. Ze had geen energie meer om te lopen. Een traan biggelde over haar wang, waar moest ze nu heen? Als de Clan naar een ander bos zou trekken, dat kon ze nooit aan. Een van haar poten had bijna geen haar meer over, en deed pijn bij elke stap die ze zette. Ze had aardig wat brandwonden opgelopen.

De kater hield zichzelf angstig schuil achter de iets grotere katten van SkyClan, niet goed beseffend wat er daarnet allemaal gebeurd was. Nog steeds weerklonken de krakerige geluiden van vallende boomstammen in zijn oren en herhaalde het beeld van Duststar die geplet werd steeds in zijn hoofd. Hadden ze nu geen Clan meer, geen leader die hen zou moeten leiden in tijden van nood? Of ging Silverfang die taak nu op zich nemen? Silverstar... Hij zou er aan moeten wennen om de zilveren kat als zijn leider te bezien, maar wat betrof hun territorium dan? Dat hadden ze niet meer. Koortsachtig zocht de tweekleurige apprentice naar een antwoord op de vragen die waarschijnlijk iedere SkyClan kat nu had, maar ter vergeefs... Hoe hard hij zijn best ook deed, hij vond geen oplossing. Wat moest er nu worden van hen?

De Birmaan kleurige poes zat wat afgezonderd van de rest. Haar ogen zaten vol roet en tevens ook haar lange vacht. Haar ogen traanden, zowel van de as als het verdriet om haar Clan. Wat moest er nu van SkyClan worden? Had StarClan dit gedaan? Wat had de Clan gedaan? Ze zat vol vragen, maar er was niemand om haar te steunen of troosten. Ze zat hier maar, alleen. Ze zag de leiders vergaderen, wat zouden ze beslissen? Zouden ze territorium krijgen van de andere Clans? Nee, dat zag er niet naar uit. De poes kuchte nog een keertje, ze leek wel te stikken. Haar vacht wassen was geen optie, dan zou er nog meer spul in haar maag en longen komen. Het was gewoon hopeloos, de Clan was hopeloos verloren.

Raspberry zat in de buurt van de Queens, nog altijd een tikkeltje jaloers. Sommige Queens huilden om het verlies van een van hun kittens. De poes wendde haar ogen af en keek naar Silverfang en zijn mede hoge rangen. Ze trok haar ogen tot spleetjes toen Dangerdance begon te spreken tegen Lionroar, deputy van WindClan. De sukkel, kon hij hen niet even laten vergaderen? Everstar bemoeide zich er ook al mee, dit zou nog wel eens fout uit kunnen pakken. Zo meteen liet WindClan hen stikken, en de Clans moesten hier samen uitkomen. Ze keek naar Dogdance, die wat boos leek te zijn. De poes slikte een keer en wendde haar ogen af.

SILVERFANG

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Silverfang zag de sceptische blik van de Windclan leider en vernauwde zelf ook zijn ogen. Hij had tegenspraak van de andere clans verwacht, hun kostbare gebieden stonden ten slotte op het spel, maar dat betekende niet dat Silverfang zich zo snel weg zou laten jagen. Hij zou de clan verdedigen, ten alle kosten. 'Verwacht je van ons dat we jouw clan een deel van onze gebieden gaan geven?' vroeg Everstar. De zilvere kater zwaaide even met zijn staart, terwijl zijn hoofd overuren draaiden. Te midden tussen het pijnlijke gebons en de golven van wanhoop probeerde hij met een oplossing te komen. Het Skyclan territorium was volledig verwoest, onbewoonbaar. En hij kon niet met de clan naar een nieuw leefgebied trekken, dat was een te groot risico. 'Jullie kunnen de Skyclan niet in de steek laten! Er zijn altijd 5 clans geweest!' De stem van Dogdance brak door zijn gedachtegang heen en hij keek even op om de angst in haar ogen te ontmoeten. Silverfang fronste ongerust, klemde zijn kaken op elkaar en keek toen vastberaden weer naar Everstar. Hij knikte om de woorden van de poes kracht bij te zetten. "Wat moeten we anders, Everstar? Je verwacht toch niet dat wij uit dit land vertrekken? Ik heb gewonden. Kittens. Elders. De helft van de clan zal die reis niet halen!" Hij zwaaide weer met zijn staart, terwijl hij haar met zijn doordringende blik uitdaagde om tegen hem in te gaan. Hij ging niet de levens van zijn clanleden op het spel zetten. Niet na alles wat ze al hadden meegemaakt.

Deputy - 26 Moons - Fourtrees

Shellblade was samen met Shrewstar weer teruggekomen naar vierboom. Hij zag dat de andere drie leiders er ook al waren en liep het dal in naar zijn clan. Hij was wel blij dat hij weer terug was bij zijn eigen clan, maar nu was het nog afwachten wat er met hun zou gebeuren. Ze konden namelijk niet meer terug naar hun eigen territorium, maar hij wist ook wel bijna zeker dat de andere clans niet bereid waren om hun territorium te geven. Dan was de vraag wat er met hun zou moeten gebeuren. Hij luisterde mee met de dingen die door de leiders werden gezegd en hij merkte inderdaad al wel dat ze niet bereid waren om hun territorium te geven. Een aantal katten zouden het inderdaad niet overleven als ze ergens anders naartoe zouden moeten gaan, maar was er nog wel een andere optie?

Met angst tranen in haar ogen waggelde Brainkit over Fourtrees. Er was net van alles gebeurd er kwam vuur de grond schudde katten gingen dood. Voor haar was het ergste nog dat ze haar moeder niet kon vinden, Flufftail had haar niet mee genomen een andere warrior die voor haar onbekend was had de kleine grijze pluisbal mee getrokken. "Mama.. mamma waar ben je?" piepte Brainkit. Haar moeder had het toch wel overleefd? ze was toch niet dood..
Brainkit werd van alle kanten aan gekeken sommigen wouden haar mee trekken boos duwde ze zich dan weg. Haar gele ogen vielen op een lange zilver grijze vacht "mama ben jij dat?" piepte ze hoopvol.

_{Silverfang had warriors er op uit gestuurd om de andere clans om hulp te vragen, terwijl zij nog hopeloos op zoek was naar haar kittens. De warriors waren al snel terug, toen ze een bekende stem hoorde, "mama ben jij dat?" piepte ze hoopvol. Direct keek ze om, "Brainkit!" sprak ze vrolijk en drukte haar neusje tegen die van de kleine kitten aan. "Kom hier, mijn schat. Je broertjes en zusjes al gezien?" vroeg ze hoopvol, ze had er in ieder geval eentje terug.}

Brainkit begroef haar neusje in de dikke vacht van haar moeder. "Kom hier, mijn schat. Je broertjes en zusjes al gezien?" zij Fluffytail. "nee ik ben alleen mee gebracht door een warrior ik heb ze niet meer gezien.." De kleine grijze kitten schudde haar kopje ze konden toch niet dood zijn dat zou Starclan toch nooit doen.. waarom deed Starclan dit eigenlijk. "Mam waarom doet Starclan dit wat hebben we fout gedaan?" mompelde Brainkit. In haar gele oogjes was duidelijk een onzekere en verdrietige glans te vinden.

Silverfang begon met spreken toe zij was gearriveerd. "Het territorium van Skyclan is volledig verwoest," Shrewstar richtte haar blik even op de plek waar het SkyClan territorium zich ooit had bevonden en zag de grijze massa. "Na de beving is er een brand ontstaan in het kamp die alles verzwolgen heeft. Duststar is in de brand omgekomen en ik heb de clan hierheen gebracht omdat we nergens anders heen konden." Shrewstar fronste. En wat nu? Wilden ze hier blijven? "Ik heb de clans bijeengeroepen omdat we moeten overleggen hoe we nu verder moeten. Ik kan de clan niet hier laten, Skyclan heeft een thuis nodig." Everstar was degene die weigerde SkyClan ook maar enig gebied te geven en ergens gaf Shrewstar de poes hierin gelijk, maar ze besloot niets te zeggen. WindClan en ShadowClan konden nog steeds niet goed met elkaar omgaan, dus nu ook niet. "Jullie kunnen de Skyclan niet in de steek laten! Er zijn altijd 5 clans geweest!" Een SkyClan kat riep dit uit en Shrewstar gunde haar een korte blik. "Wat moeten we anders, Everstar? Je verwacht toch niet dat wij uit dit land vertrekken? Ik heb gewonden. Kittens. Elders. De helft van de clan zal die reis niet halen!" Silverfang sprak weer en dit keer stond de Clanleader op, haar groene ogen vonkten fel. "Dus dat betekent dat wij echt gebied in moeten leveren?" Gromde ze licht geïrriteerd. "Dan zijn alle Clans straks gedoemd om te sterven!" Riep ze wat kwaad uit en zwiepte een keer woest met haar staart. Als dit de oplossing zou zijn, dan zou ze weigeren SkyClan een hap van haar Clan's gebied te laten nemen.

Heel de weg had de witte kater zijn ogen niet van Dogdance weten af te houden. Iets aan haar trok zijn aandacht, iets van haar interesseerde hem. Maar voor nu hield hij zich nu nog gedeisd, per slot van rekening zat de poes in een andere Clan. En het laatste wat hij nu wou was dat zijn mede Clangenoten hem begonnen te wantrouwen omdat hij omging met een vijandelijke kat. Maar zodra ze de Fourtrees bereikten en hij zich afzonderde van de rest kreeg hij alle kansen om de kattin op zijn gemak in de gaten te houden. Stalk? Ja, misschien. Maar tot zover hij wist had ze er geen problemen mee, tot nu toe dan.
Hij spitste zijn oren wat toen hij haar stem hoorde. "Jullie kunnen de Skyclan niet in de steek laten! Er zijn altijd 5 clans geweest!" Miauwde ze luid, en misschien probeerde ze zich sterk op te stellen, maar Snowstorm zag zonder probleem hoe moe ze was. "Ik vind dat ze gelijk heeft." Stelde hij vast terwijl hij de Clanleaders wat uitdagend aankeek. Mochten ze iets tegen zijn mening inbrengen stond hij klaar om nog altijd voor SkyClan op te komen.

Haar poten trilden en beefden en haar knieën knikten licht. Niet alleen begon de vermoeidheidsslag nu echt een tol van haar te eisen als een tsunami die neercrashte, nee, ze vond het ook maar niks dat ze tegen een menigte moest spreken. Toch kon ze het niet laten, impulsief dat ze was. Haar mening moest gehoord worden. Maar hoe lang ze zich nog sterk op kon stellen? Ze plofte weer neer op haar achterste en trok haar schouders weer wat op. Haar staart drapeerde ze netjes over haar pijnlijke, klamme poten heen en ze luisterde naar de kalmerende stem van Silverfang die het van haar overnam, tot het nodige scepsis van de andere clanleaders. Ze konden de Skyclan toch niet wegjagen? Het kon niet.. Ze beet eventjes wat op haar lip. Shrewstar klonk absoluut niet alsof ze het zo'n stralend idee vond, de Skyclan in haar gebied uitnodigen. Het leek een hopeloze situatie en het maakte haar wanhopig.

Haar blik ging wat vermoeid naar beneden, tot een wat onbekendere stem haar weer bij de les trok. Nee, de stem was niet onbekend. Ze had hem al wel eens gehoord en niet al te lang geleden... Wat behoedzaam trok de poes haar blik wat omhoog en richtte ze deze op de witte kater die ze op de gathering ontmoet had. Snowstorm was het niet? Ze sloeg hem wat wantrouwig gade, maar was toch dankbaar dat hij haar mening ondersteunde en zo indirect ook die van Silverfang. Maar waarom? Waarom zou een Thunderclan kat de Skyclan verdedigen? Ze bleef dus maar zitten, van een afstandje de volgende ontwikkelingen aanschouwende. Ze had al meteen een zitplekje uitgekozen die een beetje afgescheiden was van de andere Skyclan katten, waardoor ze alles goed kon zien, hoe eenzaam dit plekje ook voelde.

_{Er werd wat gediscussieerd over hoe het nu verder moest. Zwijgend volgde hij het gesprek, zich er nog even niet mee moeiend. Het ging over het verdelen van het clangebied. Ze waren helemaal gek geworden ofzo? Hier was hij het eens met Shrewstar. Dan was er nooit genoeg prooi! Plots begon een van Thunderclans warriors zich er ook tussen te gooien, "Ik vind dat ze gelijk heeft." sprak de warrior kordaat. Was die nu helemaal van lotje getikt? "Ho, ho, ho, en waar dacht jij genoeg eten vandaan te halen voor 5 clans op het territorium van 4? We komen al amper rond tijdens Leafbare!" sprak hij de kater luidkeels tegen. De kater keek wat uitdagend, maar hij kon al even uitdagend terug kijken. De kater moest niet denken dat hij milder met hem zou zijn omdat het een clangenoot was.}

Snowstorm trok zijn oren wat naar achter toen hij Timefall hoorde spreken. "Ho, ho, ho, en waar dacht jij genoeg eten vandaan te halen voor 5 clans op het territorium van 4? We komen al amper rond tijdens Leafbare!" Dus die verrader waagde het zijn stem te laten horen in een situatie als deze? Hijzelf moest niet veel zeggen, hij was de helft van de dag weg naar StarClan mocht weten waar. Als die kat echt dacht dat hij het hier voor het zeggen had, dan had hij het goed fout. Deputy of niet, een gezond verstand had de kater niet. "Meer katten betekent ook meer handen die kunnen helpen tijdens het jagen. Wat ben jij dan van plan te doen? Hen wegsturen zodat ze kunnen omkomen van de honger? En dat durft zich een deputy te noemen." Gromde hij luidkeels. Dat hij geen zachte mond had tegen Timefall, daar trok hij zich niets van aan. En van de geschrokken blikken die op hem werden geworpen, daar al minder van.
Uiteindelijk gleed zijn blik weer naar Dogdance en merkte hij op dat ze alleen zat. Geweldig, kon hij even naar iemand gaan die nog wel een gezonde geest had. Kalm stond de kater op en liep hij richting Dogdance. "Gaat het een beetje?" Vroeg hij vervolgens zacht.