"Brick by brick... I built it so thick..."

Haar pootjes droegen haar nagenoeg geruisloos richting het kleine stroompje. Het water kletterde net zo vrolijk in de stroom en de vuurvliegjes dreven er nog steeds rond. Het liet haar keel eventjes vastschroeven alsof iemand haar probeerde te wurgen. Ze kon het niet helpen. Het voelde zo eenzaam nu ze besloten had om Ashdrizzle niet langer meer te storen. Ze had Nightspark natuurlijk ook. Maar dat was anders. Ze vond het zo naar om toe te geven, maar ze kon niet zo goed meer zonder die gekke haarbal. Ze voelde zich eenzaam... Ze wilde niet langer meer een stoorzender zijn in zijn relatie met Littlepaw, maar hier zat ze dan, alleen. Ze kon het niet helpen, langzaam begonnen haar schouders te schokken en begon ze zacht te snikken. Haar zoute tranen drupten weg in de stroom. Het voelde zo conflicterend...

{Eerste post gereserveerd voor Ashdrizzle}

Met een diepe zucht draaide de kater zich om in zijn mosnest, maar zijn blauwe ogen weigerden zich te sluiten. Slapeloosheid, iets waar hij al langer last van had, sterker nog, sinds de dag dat hij Snowynight uit het oog was verloren. Welke positie hij ook aannam in dat groene nest, zijn poten begonnen dan weer te kriebelen om te bewegen. Na veel gemompel besloot hij maar een kleine nachtwandeling te maken, zijn kop moest leeg worden en het zou zijn spieren wat vermoeien. Hopelijk..

De lucht buiten was fris, ook al was het Newleaf, maar hij hield niet zo van die drukkende warmte. Een koel briesje deed de haren op zijn lijf golven en de kater sloot zijn ogen genietend. Wat voelde hij zich toch eenzaam dezer dagen. Hij had dan Littlepaw als vriend, maar die verdween steeds vaker in haar opstapelende Medicine cat taken en hij wilde ook weer geen woeste Smokebreath in zijn nek hebben. Nee, dit keer moest hij maar degene zijn die afstand zou nemen, ook al eindigde hij daardoor met niets. Met een kalme tred duwde hij zijn kop door een laag struiken en hoorde het rustige gekabbel van het stroompje. Eerst trilden zijn snorharen geamuseerd bij het zicht van de vuurvliegjes, maar al snel liet hij zijn blik vallen. Hier was dat allemaal gebeurd.. Nogmaals zuchtte de kater en kwam volledig uit de struiken tevoorschijn, hij trippelde naar het kleine stroompje en dipte een van zijn voorpoten in het water. De ijzige schok bracht hem weer bij het heden en plots hoorde hij iets. Het was zacht, maar een herkenbaar geluid. Gesnik.. De kater draaide zijn kop langzaam opzij en zag daar een maar al te bekende witte poes zitten. Ashdrizzle duwde zijn oortjes wat nerveus in zijn nek, maar ging niet langer twijfelen over wat hij moest gaan doen. Na snel opgestaan te zijn rende hij op Snowynight af en drukte zijn snuit tegen zijn wang. "G-gaat het..?" Vroeg hij met een wat trillende stem en trok zijn snuit weer terug en keek de Warrior met verdrietige blauwe ogen aan.

Hij voelde haar verstijven, maar trok zich daar helemaal niets van aan. Iedereen was ooit wel zo ondergedompeld in emoties dat je niet op je omgeving lette. Gelukkig ontspande Snowy snel weer, maar ze begroette hem niet zoals gewoonlijk. "A-Ashdrizzle..?" Klonk haar stem omringd door een geschrokken toon. Nee. Dit was een andere Snowy. "Wat.. Wat doe jij hier..?" Zijn oortjes vielen wat naar beneden, wat was er toch gebeurd die ene nacht dat ze nu zo tegenover elkaar stonden? "Ik.. Ik red me wel..." Ze keek weg en Ashdrizzle voelde zijn hart breken. "Het spijt me.. dat ik je stoor.. alweer..." Zijn oortjes plakten bijna tegen zijn nek aan en zijn blauwe ogen begonnen waterig te worden. Hij knipperde een paar keer om scherp te zien, maar hierdoor drupten enkele tranen op de grond. "J-je moet niet denken dat je me stoort, dat h-heb je nooit gedaan.." Mompelde hij en probeerde haar aan te blijven kijken, maar bij elke seconde voelde hij de pijn verder komen. "Waarom denk je dat zo opeens? Littlepaw en ik zijn vrienden, gewoon. We hebben samen ook veel meegemaakt en wie zegt dat jij je dan plots moet terugtrekken? Het maakt mij niet uit hoe boos Littlepaw op me wordt, jij blijft mijn beste vriend en die geef ik niet zonder slag of stoot op.." Vervolgde hij zichzelf en keek even weg.

De witte Warrior werd er nog niet vrolijkers op, maar Ashdrizzle had ook nog echt veel anders verwacht. Zijn preken waren toch nooit echt opbeurend.. "Ik.. ik dacht.." Kwam er wat stamelend uit en Ashdrizzle leunde wat naar voren zodat hij toch kon proberen haar blik te vangen. "Ik.. Ik dacht.. Ik dacht dat ik toch alleen maar de nutteloze onpopulaire S-Snowynight was... Het nutteloze aanhangsel dat anderen verveeld... De nutteloze kat die jou verveeld net zoals ik Thrushdive had verveeld.." Ashdrizzle fronste diep, hoe had hij dat in hemelsnaam duidelijk gemaakt als hij dat zelf niet eens bedoelde? Plots klonk er een gekraak van een takje, eerst dacht de kater dat het gewoon een of ander diertje was, maar hij hoorde duidelijk een stem. "Shit," De haren op zijn nek gingen overeind staan en hij draaide zich om. Daar stond ze dan, Littlepaw. "Nu ik het uit jou mond heb gehoord, eindelijk, weet ik genoeg," Een vijandige blik stond in de groene ogen, maar Ashdrizzle bleef op zijn plaats. "Thrushdive had gelijk, je bent echt iemand die alleen maar katten gebruikt." De kater versmalde zijn ogen. Dus iemand had de kater die zijn leven eerst had verpest gewoon geloofd? "Als het je dan toch niets uitmaakt wat ik voel, en Snowynight altijd je beste vriend zal blijven, kan ik maar beter uit je zicht verdwijnen." Ashdrizzle stond met een snelle beweging op en deed een pas naar voren, om de afstand weer gelijk te maken. "Zegt iemand die luistert naar de kater die problemen heeft met zijn eigen moeder, katten zelf gebruikt voor zijn eigen plezier én mij tijdens mijn Apprentice tijd het liefste wilde verwonden? En hoe noem jij je dan? Van mij mag je gelukkig zijn met je nieuwe taakjes, maar als je die opzij schuift om Snowy af te katten, kan het mij ook niet schelen hoe je over mij denkt!" Gromde hij en zwiepte een keer woest met zijn staart. Hij zag nu wel in waar Snowy over had gesproken, Littlepaw was gewoon een jaloers kreng dat haar zin wilde hebben.

Weer was het die andere Littlepaw, maar nu had Ashdrizzle het gevoel gekregen dat dit de echte Littlepaw was. Het masker was af. "Oké dan," Zei ze en Ashdrizzle ging rustig zitten, maar hield zijn blik nauwlettend op de grijze poes. "Dan doe ik lekker mee." Een zachte grom kwam uit zijn mond. "Ik heb mijn lessen opgegeven voor jou, heb zelfs de woede van Smokebreath over me heen geroepen, m'n eer laten schaden door samen met JOU naar de WindClan te gaan. Ik heb alles opgegeven voor jou, alleen maar voor jou. Maar het enige wat jij deed was niets terug doen en me in de steek laten door even gezellig tegen Snowynight te gaan zeggen dat ik een gewone vriend van je ben en zij jou beste vriend, na je tegen mij hebt gezegd dat we even belangrijk waren." Zijn nekharen begonnen te prikkelen. "Wie kwam er dan met het idee om weer naar WindClan te gaan, hm? Volgens mij is dit gewoon act die je op zet, ik ken Smokebreath dan niet zo goed, maar volgens mij ben je niet zo vaak weggeweest met mij dat hij kwaad op je werd." Siste hij en negeerde het laatste wat ze zei. Hij kon er gewoon niet op in gaan, als zij dit wilde geloven, dan deed ze dat maar. "Blijkbaar ben je gewoon voorgestemd om eenzaam te zijn als Medicine cat." De kater kalmeerde wat, maar bleef de poes fel aan kijken. "Dacht je dan dat het anders kon zijn? Een Medicine cat hoort alleen te blijven of moet Smokebreath dan echt kwaad worden?" Hij sprak wat kalmer, omdat hij wist dat Littlepaw het hier wel moeilijk mee had. Ze hadden er al eens over gesproken, maar wat kon hij daar tegen doen dan? "Je hebt zelf gekozen voor dit pad en ik kan niet altijd aan je zijde blijven.." Mompelde hij wat zachtjes en liet zijn kopje wat hangen.

"Je begrijpt het helemaal verkeerd, helemaal verkeerd..." Doordat ze nu een boze blik op hem wierp, gooide hij al zijn medelijden weer weg. Ze maakte het er zelf ook naar! "Ik ben naar daar gegaan omdat ik zag dat je verdrietig was, maar zelfs dat had je niet door," De kater hief zijn kopje op en versmalde zijn blik weer. "Jij kent Smokebreath niet, en zult dat ook nooit doen." Nee, dat deed hij inderdaad niet, maar hij koos ook niet voor dat luizenleventje. "En ik heb dit zelf gekozen denk je? Het was dit of elder worden." Hij werd lichtelijk verbaasd door de woorden, maar liet dit bijna niet merken. Ze had het hem alsnog moeten vertellen toen ze de kans had gekregen, maar nee, hij was toen haar vertrouwen niet waard geweest. En nu was Thrushdive blijkbaar belangrijker. "Jij denkt alleen maar aan jezelf en denkt dat ik alleen maar bot doe tegen de witte poes, maar jij weet nog niet eens één klein detail van hoeveel ik leid door te zien hoe jullie samen spelen," Ashdrizzle liet zijn kopje wat scheef hangen. "Dan had je dat moeten zeggen.." Mompelde hij zachtjes en had zo het gevoel dat Littlepaw het niet eens zou horen. "Jij bent dood voor me, jij bestaat nu alleen nog maar als iemand die alleen maar loog en misbruik maakte van mijn gevoelens." Ze draaide zich om en begon weg te lopen van de twee. Goed, zelfs als hij haar een zachtere behandeling gaf, was het niet goed genoeg. Maar goed, hij had natuurlijk de grootste fouten gemaakt, maar om iemand te troosten die je zelf in de problemen had gebracht, moest hij stappen maken. "I guess it's goodbye~"

Pas toen Littlepaw verdwenen was, begon een groot schuldgevoel aan hem te knagen en keek hij naar Snowynight die de hele tijd stil was geweest. Hij keek haar niet aan, hij kon het niet meer. "H-het spijt me.." Kraakte zijn stem en hij stond vermoeid op. "Ik heb te veel dingen fout gedaan, te veel domme beslissingen gemaakt. Je moet je niet schuldig voelen, nee, je mag je niet schuldig voelen. Ik doe dingen fout en als ik nu gewoon mijn kop er buiten houd kunnen jij en Littlepaw gewoon vrienden worden. Het was echt leuk om je vriend te zijn Snowynight, maar ik zie dat mijn plaatsje hier niet verdiend is. Het spijt me voor de problemen die ik je bezorgd heb." Hij draaide zijn rug naar haar om en ging weer aan de oever zitten. "En als je het niet erg vindt, wil je dan terug naar het kamp gaan? Je moet je bij je echte vrienden bevinden, niet bij mij." Hij deed nog enkele passen van haar af, zodat hij niet als een struikelblok diende en ging toen met zijn snuit voor de oever liggen. Het kon hem niet schelen of hij nat werd, terug naar het kamp kon niet..

Ook al had de kater zijn ogen gesloten, hij hoorde dat Snowy niet weg was gegaan. Waarom..? Even later werd er zelfs een neusje tegen zijn wang gedrukt en kreeg ze kater een heus déjà vu gevoel.. "Ik ga niet terug naar het kamp, niet als jij je zo voelt... Echte vrienden doen dat..." Hij keek langzaam op, tranen sierden zijn blauwe ogen en hij wist even niet meer wat rechts of wat links was. "Geloof het of niet.. Ik weet hoe je je nu voelt.. Ik laat je nu daarom eventjes niet alleen... Daar wordt het niet beter van..." Hij knikte stijfjes en keek weer weg, naar de oever. Hij voelde zich niet meer goed, niet meer in zijn vel. "I-ik s-s.." Hij slikte even en probeerde zich iet wat tevergeefs te vermannen. "Ik snap het niet meer.. Alles wat ik doe lijkt fout te gaan en alles lijkt rondom me weg te vagen.." Hij stamelde dan niet meer, maar zijn stem kraakte en af en toe verliet een snik zijn mond. "Iedereen is toch gewoon beter af zonder mij..?" Was zijn conclusie.

Nogmaals voelde hij een neusje tegen zijn wang gedrukt worden en een rilling gleed over zijn rug. "Het lijkt nu alsof alles instort... Maar vergeet niet dat er altijd nog katten zijn die er wel voor je zijn..." Suste ze en de kater voelde zich even als een kleine kitten die was gevallen en waarvan een Queen zich over hem heen boog. Veilig van al het kwaad.. "Ik weet hoe je je voelt... Ik voelde me ook zo toen Thrushdive me liet vallen..." Toen het contact weer werd verbroken keek Ashdrizzle op en zag een kleine glimlach, maar de kater snapte de grap niet echt. "Maar er was iemand die me uit dat duistere dal trok, een lieve, zilverkleurige kater." Zijn mondhoeken kwamen wat omhoog, en een stroom tranen gleed over zijn wang. "Daarom zal ik er nu ook alles aan doen om jou uit jouw dal te trekken.." Ook haar glimlach werd wat groter. "Je bent niet voor niks mijn beste vriend.. toch?" Ashdrizzle slikte even en wreef met zijn poot over zijn kop. "J-ja" Sniffelde hij nog even en nam bevend een grote hap lucht. "Ik denk dat we nu dan quitte staan..?" Grijnsde hij nog wat zwakjes en gaf de witte Warrior een vriendschappelijk kopje. "Echt bedankt, Snowy." Snorde hij weer wat vrolijker, hij voelde zich weer wat beter, allemaal dankzij haar..

"Geen dank Ashdrizzle, echt, geen dank." De kater snorde wat en sloot zijn ogen even wat vermoeid, dat hele gesprek was als een steen in zijn maag voor hem geweest. Hij had geluk dat hij door de stres niet ter plekke was ingestort. "En ja, ik denk dat we nu quitte staan..." Hij knikte wat en liet zijn kin op zijn poten vallen. Hij krulde zijn staart om zijn poten en zag plots een beweging vanuit zijn ooghoek. De kater rolde op zijn zij en probeerde de beweging te pareren met zijn eigen voorpoten, maar het bleek maar schijn te zijn. "Dus je gaat die uitdaging weer aan, hè?" Glimlachte de kater nog een beetje zwakjes, zijn gedachten waren nog niet helemaal afgewend van wat er zojuist was gebeurd. Alles was zo slecht afgelopen, nou ja, hij en Snowy hadden bewezen dat hun band beter was dan die van hem en Little. En.. Thrushdive had zijn leventje weer mooi weten te bezoedelen. Een plotselinge gedachte aan de kater deed hem weer terugrollen en de grond onder zijn poten kneden. Hij kon het niet zomaar voor zich houden en keek met een wat moeilijke blik naar Snowy. "Het verbaast me nog altijd hoe erg Thrushdive mijn leven weet te verzieken.." Mompelde hij wat duister. "Maar goed, onze vriendschap hebben we wel aan hem te danken." Glimlachte hij wat flauw, maar nog steeds verscheen de vrolijke glans niet in zijn ogen.

"Altijd..." Ze ging weer naast hem liggen en het veilige gevoel keer weer terug. "Het spijt me... Als ik niet weggelopen was bij de vuurvliegjes..." Ashdrizzle schudde zijn kopje. "Nee, dat snap ik nu wel, ik gedroeg me net ook zo, je hoeft je daarvoor niet schuldig te voelen." Zijn stem begon weer wat te kraken en hij knipperde een paar keer met zijn ogen. "Thrushdive vernield iedereen's leven..." Ze keek vervolgens weg, maar Ashdrizzle had zo het gevoel dat het niet door hem kwam. Of grotendeels dan. "Ik denk dat zelfs Littlepaw dit nog wel inziet, maar als zij hem als vriend wilt zien, prima. Ik heb al een veel betere gevonden, die me niet woedend aankijkt." Hij wilde de grijze poes niet geheel zwart maken, maar hij wilde haar gewoon niet meer zien. Misschien wel voor de rest van zijn leven, maar dat kon hij wel vergeten. Ooit zou ze Medicine cat worden en dan zou hij wel eens langs moeten komen. Maar goed, als ze dan niet meer zo kinderachtig zou doen, zou ze hem geen verkeerde behandeling geven of wat dan ook. "Oh, voordat ik het vergeet!" Hij liet zijn tong eerst een keer over zijn voorpoot gaan voordat hij verder ging. "Wil je je nog steeds aan de deal houden? Samen aan training geven?"