Soothe the mind {Silverfang}

Een geërgerde kreet ontsnapte uit Dogdance's keel en galmde over het SkyClan kamp heen. "Lazer toch op!" Het was weer eens zover, haar kreet was tegen een senior warrior gericht. Ze ging weer eens verschrikkelijk buiten haar boekje, dat was zeker. Maar op dit moment was dat Dog's minste zorg. Nu zei haar instinct enkel 'wég'! En dat deed ze ook. Ze stormde het kamp uit, tot ze uiteindelijk hijgend en nog steeds kwaad als maar kon het bloesembos in liep.

Met krachtige poten en uitgeklapte nagels om niet van de tak te glijden, sloop Silverfang op zijn prooi af. De rode borst van de vogel stak fel af tegen de witte omgeving, bijna alsof hij ontdekt wìlde worden. Niks was minder waar, en in deze tijd van het seizoen was prooi des te kostbaar, dus deed Silverfang er alles aan om geluidloos tussen de takken door te glijden. Het geluk was echter niet aan zijn kant. Een geluid deed het dier opschrikken en haastig wegvliegen, waardoor hij Silverfang met een gefrustreerde "danm it" achterliet. De zilvere kater keek op om te zien wat het roodborstje had gealarmeerd. Zodra hij Dogdance in het oog kreeg verscheen er een glimlach op zijn gezicht, wat vreemd was aangezien hij eigenlijk geïrriteerd zou moeten zijn. Silverfang schudde zijn hoofd. "Hoe vaak ga je mijn jacht nog verstoren, Dog?" vroeg hij lachend. Toen pas zag hij haar woedende blik en trillende poten en zijn blik veranderde. Binnen een paar seconden was Silverfang van de tak gesprongen en in de sneeuw geland. "Hey, wat is er?" vroeg hij ongerust.

Een stem van bovenaf liet haar opschrikken en geïrriteerd met haar staart zwiepen. "Hoe vaak ga je mijn jacht nog verstoren, Dog?" Vroeg de deputy van de Skyclan, boven haar hoofd. "Hoe vaak ga jij me nog lastig vallen?" Kaatste ze vurig terug, duidelijk ver uit haar humeur. In deze buien, kon niemand echt met haar over de baan. Alles wat je deed was fout in dit geval, want ze was toch al kwaad. Ze reageerde dus ook verder niet en stampte gewoon woest door, als een ongetemd beest. Plotseling sprong Silverfang voor haar neer in de sneeuw en deinsde de poes achteruit, haar bovenlip ietsjes opgetrokken en nog steeds met een vreselijk kwade blik op haar gelaat. "Hey, wat is er?" Vroeg de kater ongerust. Maar Dogdance had geen zin om het uit te leggen, om te vertellen dat ze weer ruzie had gemaakt. "Laat me met rust," Snauwde ze, terwijl ze langs hem heen schouderde.

{Het is weer zo'n dag...:'D}

Ze was duidelijk niet in een opperbest humeur. Silverfang trok even zijn kop terug toen ze hem afsnauwde, maar omdat haar kattige opmerkingen onderhand niet echt veel indruk meer op hem maakte, knikte hij enkel en liet hij haar verder door de sneeuw ploeteren. Ze wilde het er duidelijk niet over hebben, dus liet Silverfang het even voor wat het was. Misschien dat ze het hem wilde vertellen nadat ze een beetje was afgekoeld. Met een klein glimlachje op zijn kop liep hij achter de katin aan. "Maak jezelf dan op z'n minst nuttig en help me mee met jagen, je hebt wat goed te maken na dat roodborstje," plaagde hij in een poging haar gedachten even op iets anders te zetten.

Dogdance's staart zwaaide woedend heen en weer. De lynx gekleurde poes was duidelijk nog steeds erg kwaad en Silverfang vroeg er nu gewoon om om gebruikt te worden als slachtoffer om je op af te reageren. "Maak jezelf dan op z'n minst nuttig en help me mee met jagen, je hebt wat goed te maken na dat roodborstje," Miauwde de kater, op een plagende toon. Nu raakte Dogdance toch ietsjes verward. "Roodborstje, welk roodborstje?" Mompelde ze, nog steeds ietwat chagrijnig. Toen leek ze wat te beseffen. "Waarom volg je me eigenlijk?!" Schrok ze daarna op, nog steeds op ietwat snauwerig toon. Dat nam niet weg dat haar hele situatie nu een beetje komisch eruit zag, ondanks dat ze dat absoluut niet wilde.

Het was moeilijk om haar gesnauw serieus te nemen, terwijl ze er zo onschuldig uit zag. Silverfang moest zijn best doen niet te gaan lachen, zijn schouders trillend om het onder controle te houden. Terwijl hij de reactie kalmeerde tot een met moeite ingetogen grijns, draaide hij zich naar haar om en wees hij met zijn staart naar de boom waar hij zojuist was uit gesprongen. "Het roodborstje dat je net heb weggejaagd, toen je hier zo mooi binnen kwam paraderen," legde hij uit.

"Het roodborstje dat je net heb weggejaagd, toen je hier zo mooi binnen kwam paraderen," Legde Silverfang geduldig uit. Dogdance's woorden kwamen zonder een moment van twijfeling, als een geoliede machine. "Niet mijn schuld." Kaatste ze meteen terug, haar ogen iets vernauwende.

Silverfang liet zijn adem los in een korte lach. "Nee, vast. Het zal wel weer aan mijn jaagtechnieken liggen," zei hij. Onderhand wist hij al precies hoe Dogdance dacht. De kater richtte zich weer naar het bos en wuifde met zijn staart. "Laat me maar eens zien hoe het wel moet dan," miauwde hij uitdagend. Silverfang keek ernaar uit om met haar op jachtpatrouille te gaan, wie weet konden ze er wat beters van maken dan de vorige keer.

"Nee, vast. Het zal wel weer aan mijn jaagtechnieken liggen," Miauwde Silverfang. "Laat me maar eens zien hoe het wel moet dan," Miauwde hij vervolgens. Dogdance keek hem wat ongelovig aan. "Nu?" Herhaalde ze, duidelijk niet onder de indruk. "Wat als ik zeg dat ik moe ben?" Het was nog niet eens gelogen.

Silverfang keek haar even met een schuine kop aan. "Dan ga je terug je nest in, maar de prooistapel moet gevuld worden, dus ik ga door." Kalm begon hij richting het bos te lopen, benieuwd of ze zou volgen of niet. Hij voelde zelf ook wel de vermoeidheid in zijn poten, maar dat was de afgelopen dagen niks anders geweest. Ze waren allemaal moe. Silverfang misschien wel het meest van al nu de zorgen van de clan op zijn schouders rustte.

"Dan ga je terug je nest in, maar de prooistapel moet gevuld worden, dus ik ga door." Miauwde Dogdance. Voor het eerst voelde Dogdance zich nog best wel... gepijnigd door zijn woorden. Vurig sprong ze achter hem aan en begon hem op een woedende toon toe te spreken. "Hey!" Begon ze, "Hoe durf je me hier zomaar achter te laten!" Ze vernauwde haar ogen.

Nu was het Silverfang's beurt om verward te zijn. Hij draaide zijn kop vragend haar kant op zodra ze hem woedend tot halt had toegeroepen. "Je was toch moe?" vroeg hij fronsend. Wilde ze toch wel mee? En waarom wilde hij dat zo graag?

"Je was toch moe?" Vroeg Silverfang fronsend. Dogdance keek hem met een even fronsende maar toch kwade blik aan. "En dat geeft jou het recht om me helemaal alleen achter te laten op onbeleefde manier?" Vroeg ze, terwijl ze haar wangen opblies in een kwaad gebaar. Oftewel, in Dogdancetaal, hoe durfde je me alleen te laten, want zo raak ik eenzaam.

Oh nu was hij onbeleefd. Silverfang schudde glimlachend zijn hoofd, waarna hij zich weer naar haar omdraaide en een veelbetekenende blik op zette. Dit vroeg om zwaarder geschut. "Oké dan.." mompelde hij. Hij liet zijn voorpoot zakken en maakte een diepe buiging, waarbij het puntje van zijn neus net de sneeuw niet aanraakte. "Zou deze schone dame mij willen vergezellen bij de jacht?" vroeg hij op een deftige toon. Vervolgens kwam hij weer omhoog, zijn gelaatstrekken geamuseerd. "Beleefd genoeg?"

Dogdance keek de kater licht beledigd aan. Haar staart zwiepte geërgerd heen en weer en ze had haar ogen wat vernauwd. Maar toch glinsterde er een lichte eenzaamheid in haar heldere blauwe ogen. Eenzaamheid die ze toch nooit zo verwoorden. Ze zag er ietwat moe uit door de ruzie die ze had gehad. Ze had zelfs een kras opgelopen aan haar wang. Oké, die had ze misschien verdiend. Maar die kater had dan ook die kras op zijn neus hartelijk verdiend. Maar Silverfang's gedrag liet haar mond absoluut openvallen. "Zou deze schone dame mij willen vergezellen bij de jacht?" vroeg hij op een deftige toon. Vervolgens kwam hij weer omhoog, zijn gelaatstrekken geamuseerd. "Beleefd genoeg?" Pas toen besefte Dog dat haar mond opengevallen was en ze sloot hem weer met een klap. "..Ja," Miauwde ze, nog steeds uiterst verbaasd.

Hij grinnikte stilletjes toen er een beduusde expressie op haar gezicht verscheen. Ze zag er schattig uit zo, maar het leek hem maar beter om dat voor zich te houden. Die gedachte deed hem beseffen dat hij haar nog altijd met een warme glimlach aankeek. Snel schraapte hij zijn keel en herstelde hij zich, zodat hij weer zijn mannelijke-deputy-houding kreeg. "Zullen we?" vroeg hij, toen hij zich weer omdraaide en met zijn gezicht naar het bos wenkte.

Dogdance schudde haar kop eventjes om de beduusdheid compleet uit haar systeem te krijgen. "Zullen we?" Miauwde Silverfang, plotseling van warm naar mannelijk switchende. Dogdance knikte rustig en besloot toch maar even haar eer te redden. Terwijl ze langs de deputy liep, miauwde ze heel rustig. "Ik geloof dat je toch wat mannelijkheids punten verloren hebt." Haar toon was geamuseerd. "En waag het niet te beginnen over mijn vrouwelijkheidspunten, die heb ik toch nooit gehad." Haar toon werd ietwat zangerig, waarna ze voor Silverfang uitliep met haar kop hooghartig de lucht in gestoken en haar hele lichaam in een trotse houding houdende. Dogdance liet zich er niet onder krijgen.

Silverfang spitste zijn oren toen hij Dogdance opmerking hoorde. Zijn mannelijkheids punten? Oké, nu kon ze het krijgen ook. Hij haalde luchtig zijn schouders op. "Dat geeft niet," miauwde hij geamuseerd, waarna hij zijn mondhoeken omhoog trok in een brede grijns. "Zolang ik maar dat schattige snoetje van je heb mogen zien." Toen ze langs hem liep, helde hij zijn kop wat schuin om naar haar te kunnen kijken. Ze had haar kop hooghartig omhoog gestoken en liep in een sierlijke, trotse pas voor hem uit. Zij dacht er misschien anders over, maar in zijn ogen kon de katin niet vrouwelijker worden op dit moment. Of mooier.

"Dat geeft niet," miauwde Silverfang op geamuseerde toon. Dogdance trok eventjes haar wenkbrauw op en miauwde droogjes, "Ik ben blij dat jij er ook zo over denkt." Haar toon van stem was luchtig. Maar op zijn volgende zin was ze absoluut niet voorbereid. "Zolang ik maar dat schattige snoetje van je heb mogen zien." Miauwde hij en ze kon de grijns op zijn lippen bijna horen. Ze verslikte zich in wat leek pure lucht van schrik van zijn woorden en begon te hoesten. Ondertussen werkte haar brein koortsachtig om haar eer nog een beetje te redden. Uiteindelijk koos haar brein de meest lompe, maar toch Dogdance achtige methode. Ze stortte zich bovenop hem om hem tegen de grond te drukken, om toch fysiek nog een beetje haar 'eer' te redden. "Oh jij gaat spijt krijgen van liegen," grauwde ze, al kon je toch een hint van speelsheid en verlegenheid horen. De kater had haar in verlegenheid gebracht, in Starclan's naam!

Ze reageerde precies zoals hij verwachtte, al moest hij toegeven dat hij niet had gewild dat ze zich bijna zou verslikken van de schrik. Hij keek haar even met zijn herkenbare bezorgde frons aan, maar tijd om tactisch te vragen of het wel ging, kreeg hij niet, want Dogdance had zich al hersteld en omgedraaid om zich bovenop hem te storten. Zijn enige verzet was een verraste 'oef', en voor hij het wist lag hij - voor de zoveelste keer door haar - op de grond. En hoewel hij daar lag, kreeg hij geen snauw of boze blik, dus Silverfang voelde een kleine tevredenheid over zijn vooruitgang. 'Oh jij gaat spijt krijgen van liegen,' grauwde Dogdance, maar hij kon de verlegenheid horen in haar stem. Grijnzend zwiepte Silverfang met zijn staart en trok hij zijn wenkbrauwen omhoog. "Wie zegt er dat ik lieg?" kaatste hij geamuseerd terug.