Soothe the mind {Silverfang}

Eventjes wierp Dogdance een vuile blik over haar schouder heen en trok waarschuwend haar bovenlip op naar de kater. Hij hoefde niet veel meer uit te halen of haar temperament zou echt uit gaan halen. En dan stond ze niet voor zichzelf meer in. Waarom had ze hem in godsnaam wat verteld? Kreeg ze toch alleen maar spijt van. Dat bleek maar weer. Toen haar pad dan ook doodliep schouderde ze ook woordloos langs de kater heen, niet eens woorden eraan vuil makende om hem te beledigen. Hiervoor voelde ze zich te diep beledigd en misschien ook nog wel het meest gepijnigd door zijn woorden. Het was net alsof hij zijn klauwen recht in haar hart had gestoken met zijn voor haar venijnige woorden. Wat voorn goeds kwam er van anderen vertrouwen?!

Het pad liep dood, precies zoals hij voorspeld had. Alleen was er nergens een makkelijke route naar boven te vinden. Silverfang vloekte even binnensmonds, terwijl hij zijn blik afkeurend over de steile muur liet glijden. Hij was zich sterk bewust van Dogdance naast hem en de golven van afkeuring die ze uitstraalde. Ze schouderde langs hem heen en nadat Silverfang op adem was gekomen, strompelde hij achter haar aan. "Dog," zei hij in de hoop haar iets af te remmen. Zijn blik stond oprecht bezorgd. "Ik zeg dit alleen maar omdat ik me zorgen om je maak." Toen hij haar weer had ingehaald, haakte hij zijn ogen recht in de hare. "Je bent zoveel meer waard dan je beseft," vervolgde hij zacht. Waarom kon ze dat nou niet inzien?

"Dog," klonk de stem van Silverfang en Dogdance keek even vuil over haar schouder heen door halfvernauwde ogen. Haar hart klopte in haar keek en haar gezicht was ietwat verwrongen. Ze stond ietwat stijf van de stress door de hele situatie. "Ik zeg dit alleen maar omdat ik me zorgen om je maak." Dogdance zette een pas achteruit, de kater kwam weer dichterbij. Ze bleef de verwrongen en koppige uitdrukking op haar gelaat houden, alsof ze elk moment kon uithalen. Om eerlijk te zijn, wist ze niet meer goed wat ze moest doen. "Je bent zoveel meer waard dan je beseft," Miauwde Silverfang haar toe, op zachte toon. Uiteindelijk wendde Dogdance haar blik af. "Dat laat je dan beroerd merken," Gromde ze, waarna ze zich omdraaide en verder de rots afspeurde. Plots bleef haar blik hangen. Als ze haar open nou in die barsten neer kon zetten... Langzaam liep ze erheen en probeerde ze het uit, voorzichtig omhoog klimmende.

Een weemoedige zucht verlaat zijn lippen op het moment dat Dogdance's woorden zijn gedachten binnen dringen. Ja, dat wist hij ook wel, maar wat dat betreft was Silverfang zo subtiel als een olifant in een porseleinkast. Ja charmante praatjes maken, dat kon hij wel, maar als er echt op aan kwam kon hij een verschrikkelijke lomperik wezen. Schuldbewust liep de kater achter haar aan, terwijl hij besloot dat het voor nu maar beter was dat hij even niks meer zei, voordat hij haar nog een keer zou kwetsen. Het leek erop dat ze een pad naar boven had gevonden, Starclan zij dank. Silverfang volgde haar blik, slikte even toe hij de scheuren ontdekte en wist dat hij zijn pijnlijke poten weer flink moest gaan belasten. Maar, het leek tot nu toe de enige weg uit, dus hij had niet veel keus. De kater liet zijn adem los en begon toen ook aan de klim, zijn klauwen stevig in het gesteente gezet.

Haar pijnlijke pootkussentjes leken wel te schreeuwen toen ze zichzelf omhoog hees via de barsten in het gesteente. Dogdance kneep haar ogen eventjes dicht en beet op haar lip, weigerende om ook maar één geluidje te maken die haar ongemak zou weergeven. Ze wilde niet zwak overkomen, ze wilde niet Silverfang nog een reden geven om tegen haar te spreken. Ze wilde nu gewoon hier weg, naar boven, ergens wegkruipen in het territorium en wel weer een keer verschijnen. Ze wilde rust aan haar kop. Ze hapte even geschrokken naar adem toen ze eventjes wat weggleed, maar klom daarna verbeten verder, wat harder bijtende op haar onderlip totdat ze bloed trok. Haar ogen had ze vernauwd tot geconcentreerde spleetjes. Uiteindelijk kon ze zichzelf omhoog trekken aan de rand en lag ze weer op het gesteente van het ravijn. Hijgend bleef ze even liggen, binnensmonds het ravijn vervloekende met al haar kracht.

Zijn kussentjes schrijnde van pijn toen hij ze weer open haalde aan de scherpe spleten en met geklemde kaken besefte hij hoe lang het ging duren voordat die weer geheeld waren. Minder denken, meer klimmen," gromde hij naar zichzelf in frustratie. Was het maar zo simpel. Silverfang concentreerde zich weer op de rotswand en trok zich overeind, terwijl hij zijn klauwen in de spleten zette zodat hij zijn eigen lichaamsgewicht hierop kon laten rusten. Toen ze halverwege waren gleed er een kleine stoflaag van steentje naar beneden en hij was zich plotseling bewust van Dogdance die grip leek te verliezen. Hij zette zich schrap, wetende dat nog een val naar beneden waarschijnlijk fataal zou zijn, maar tot zijn opluchting herstelde Dogdance zich. Natuurlijk, ze redde zich wel. Silverfang zuchtte even en klom toen verder. De rand van het ravijn was nu waarschijnlijk nog maar enkele konijnenlengtes van hem verwijderd. Het koste al zijn energie om die laatste meters te overschrijden en wonder boven wonder wist hij zich over de rand te hijsen en zich op de grond te gooien. Uitgeput bleef hij liggen, te moe om zich druk te maken om losse stenen die hem misschien net zo hard weer terug de diepte in konden gooien. Voor nu was hij alleen maar blij dat zijn poten hem niet gefaald hadden.