Soothe the mind {Silverfang}

Dogdance vernauwde haar ogen en keek wat observerend naar Silverfang. Ondanks dat het zo nu en dan leek alsof de poes een plank voor haar kop had, was ze nog best wel oplettend. "Ben je stijf ofzo? Of heb je pijn?" Vroeg ze kritisch, toen ze Silverfang wat moeizamer dan normaal overeind zag komen. "Trouwens, als je nee zegt en de macho gaat uithalen, volg mij dan maar dieper het ravijn in." Ze zette alvast een paar stappen richting het pad tussen de stenen wanden, afwachtend kijkende naar haar gesprekspartner en mede-gevangene van dit ravijn.

Bij het horen van haar vraag trok Silverfang een blik alsof ze hem ergens op betrapt had. Viel het zo erg op? "Enkel wat stijfjes," mompelde hij, "niks aan de hand." Hij keek haar vanuit zijn ooghoeken aan, zijn mondhoek licht opgetrokken omdat ze zich zorgen om hem leek te maken. Echter zou hij nooit toegeven dat hij pijn had, niet jegens haar noch jegens zichzelf. Daar was hij inderdaad te macho voor. De kater probeerde wat soepeler te lopen en wist zich toen al snel weer naast Dogdance te zetten.

Dogdance keek de kater kritisch aan met haar heldere, blauwe ogen en vernauwde haar ogen nog wat meer terwijl hij begon te spreken. "Enkel wat stijfjes," mompelde hij, "niks aan de hand." Dogdance lachte even schamper als reactie. "Hoor hem, hij knalt twee maal naar beneden van een klif en is enkel wat stijfjes." Ze keek hem aan terwijl ze theatrale bewegingen maakte. "Ik geloof dat hij onschendbaarheid heeft door de Starclan geschonken." Maar hierna werd haar toon wat giftiger. "Het is niet aardig dat je tegen me liegt, Silverfang." En met deze woorden versnelde ze haar pas om hem voor te blijven, haar kop arrogant en ietwat beledigd in de lucht gehouden.

Ze nam er niet genoegen mee. Hoe kon het ook anders, het was Dogdance. Bij haar was hij net een open boek, zijn emoties geaccentueerd in zijn bleekgroene ogen. Silverfang schudde lachend zijn hoofd. "Als je het op die manier zegt, klinkt het alsof ik mazzel heb dat ik niks gebroken heb," miauwde hij. 'Het is niet aardig dat je tegen me liegt, Silverfang,' miauwde ze giftig, waarna ze haar pas versnelde en Silverfang haar niet meer kon bijhouden. Zijn blik verzachtte en hij hield zijn kop scheef. Maakte ze zich echt zo druk om hem? Dat moest wel, zij het dat ze het op een andere manier uitte. De kras op zijn wang was hier het bewijs van. Silverfang glimlachte. "Ik kan wel wat hebben hoor, Dogdance," reageerde hij kalm. Dit was echt niet het ergste dat hij had meegemaakt.

Dogdance's staart zwiepte geërgerd heen en weer terwijl ze haar oren plat in haar nek legde bij Silverfang's woorden. "Als je het op die manier zegt, klinkt het alsof ik mazzel heb dat ik niks gebroken heb," Miauwde de kater. Ze draaide haar kop met een ruk om. "Dat heb je ook! En hou nu maar op voordat ik je hoogstpersoonlijk het ravijn in flikker." Gromde de poes, nu duidelijk een beetje aan haar limit. Ze was nog steeds erg geagiteerd door de hele situatie om haar heen met het vallen, het opgesloten zitten, het tegen Silverfang aangelegen hebben, alles. "Ik kan wel wat hebben hoor, Dogdance," Miauwde Silverfang kalm achter haar. "En als je iets niet kan hebben, geef je het toch niet toe." Mopperde de poes chagrijnig als antwoord.

Hij zag dat Dogdance geïrriteerd begon te raken, en Silverfang stak zijn staart omlaag in een onschuldig gebaar. "Oké, oké, ik houd al op," miauwde hij snel, terwijl hij weer verder slenterde en braaf zweeg. Zijn blik gleed af en toe onderzoekend naar de wanden om hen heen, maar tot dusver zag de situatie er nog niet beter uit. 'En als je iets niet kan hebben, geef je het toch niet toe,' mopperde Dogdance nog chagrijnig, en Silverfang keek haar weer aan. "Jij bent er anders ook niet ongeschonden van afgekomen," merkte hij op, terwijl hij heel soepel het onderwerp probeerde te veranderen. Hij helde zijn kop wat naar rechts, zijn wenkbrauwen opgetrokken. "Ga je me nog vertellen hoe je aan die kras op je neus bent gekomen?"

Met ferme passen stapte Dogdance verder, haar kop arrogant in de lucht gestoken. "Jij bent er anders ook niet ongeschonden van afgekomen," merkte Silverfang op. Dogdance keek om, haar ogen vernauwende naar Silverfang, alsof ze hem uitdaagde wat te gaan zeggen. "Ga je me nog vertellen hoe je aan die kras op je neus bent gekomen?" Dogdance keek weer strak vooruit, nog altijd dezelfde koppige uitdrukking op haar gezicht behoudende. "Misschien ooit een keer, als je het verdiend hebt," Miauwde ze gladjes. Ze ging echt niet aan hem toegeven dat ze álweer ruzie had gehad.

Silverfang lachte, dat antwoord had hij wel verwacht ja. Toch had hij ergens wel een vermoeden hoe ze vanochtend aan die kras en haar slecht humeur was gekomen, maar hij besloot nog niet te snel conclusies te trekken. Ze mocht het hem zelf vertellen. "Dus.. als we straks terug in het kamp zijn." Jaja, hij hield er de goede moed in. "Hoef ik geen problemen te verwachten?" Hij wierp haar even een knipoog en liet zijn blik toen weer op de rotsen boven hem vallen.

"Dus.. als we straks terug in het kamp zijn." Dogdance trok even haar wenkbrauw op. Dus ze kwamen dit ravijn uit? "Hoef ik geen problemen te verwachten?" Maakte Silverfang zijn zin af, met een knipoog. Dogdance verschoot even duidelijk en wist bijna zeker dat je haar pels lichtroze kon zien worden van de blos die ze kreeg. Ze was duidelijk gesnapt. Maar, de blue lynx poes herstelde zich al snel weer, soort van dan, en hief haar kop in de lucht, arrogant maar toch nog steeds ietwat in de schaamte. "Dat.. Dat licht eraan wat je onder problemen verstaat!" Miauwde ze, haar stem even haperende omdat ze zo verschoten was geraakt.

Dogdance verschoot en op dat moment wist Silverfang dat zijn vermoedens juist waren geweest. 'Dat.. dat ligt eraan wat je onder problemen verstaat!' miauwde ze. Lachend schudde Silverfang zijn hoofd. Hij werd niet boos, op dit moment hadden ze wel grotere problemen aan hun kop. "Ik denk niet dat je je druk hoeft te maken, wat er dan ook gebeurt is. Het kamp maakt zich nu vast veel te druk over onze vermissing," legde hij uit, terwijl zijn blik betrok en je duidelijk zijn zorgen in zijn ogen kon zien verschijnen. Hij schudde het van zich af en focuste zich weer op het pad voor hen. Het viel hem op dat de ruimte tussen de rotswanden kleiner werd. Misschien naderden ze het einde van de kloof?

Dogdance staarde maar snel weer voorwaarts, lettende op waar ze haar poten neerzette. Zowel zij als Silverfang mochten wel blij zijn dat ze niks gebroken hadden, tenminste, dat vond zij. En vooral Silverfang mocht hier blij mee zijn, wat haar betrof, want haar naar de medicine cat den slepen was altijd zo'n feest. "Ik denk niet dat je je druk hoeft te maken, wat er dan ook gebeurt is. Het kamp maakt zich nu vast veel te druk over onze vermissing," Legde Silverfang uit. Dogdance lachte wat schamper. "Jou missen ze misschien," Miauwde ze, haar toon ietwat bitter. "Bij mij vieren ze feest op de dag dat ik nooit meer terugkeer naar het kamp."

Silverfang keek verbaasd om toen hij Dogdance hoorde zeggen dat het kamp blij zou zijn als ze niet terugkwam. "Hoe kom je daar nou weer bij?" vroeg hij ongelovig. Hij wist dat ze het niet altijd met iedereen kon vinden, maar niet dat haar zelfbeeld zo slecht was dat ze dacht dat de clan haar weg wilde hebben. Dat wilde de clan helemaal niet en Silverfang zeker niet. Met een frons blikte hij op haar neer, terwijl hij zich afvroeg wat er allemaal door de katin heen ging. Zocht ze daarom zo vaak ruzie, omdat ze het idee had dat toch niemand haar mocht? Dat moest.. eenzaam zijn.

Het onderwerp kwam weer gevoeliger te liggen en dat kon je merken aan de hele houding van Dogdance. Haar rug kromde iets en ze vernauwde haar ogen. Ook haar nekharen kwamen ietsjes omhoog te staan. "Hoe kom je daar nou weer bij?" Vroeg Silverfang haar wat ongelovig. "Ervaring leert." Miauwde ze kortaf, waarna ze weer koppig naar voren keek. "De familie van de verrader zal ook wel een verrader zijn." Al het gepest in haar apprenticetijd, de fluisteringen terwijl je niet keek... Vanzelf kropen ze naar binnen en maakten ze je bloed zuur... Hetgeen wat haar naar de tweebeenplaats gedreven had.

'Ervaring leert,' miauwde ze kortaf terug en je kon aan haar merken dat ze ze bij een gevoelig onderwerp waren gekomen. 'De familie van de verrader zal ook wel een verrader zijn.' Silverfang snoof terwijl hij zachtjes door sjokte, hij wist precies wat Dogdance bedoelde. Beoordeeld worden omdat je niet van clanwortels afkomstig bent of familie hebt die jou een slechte naam geven. "Katten die zo denken hebben bijen in hun kop," mompelde Silverfang boos. Dogdance leek in niets op haar broer Senji. Silverfang wist dat hij op haar loyaliteit kon rekenen, ook al brak ze dan af en toe een regeltje. Hij had vroeger ook niks anders gedaan.. De kater liet zijn blik even zijdelings op Dogdance vallen. Oh als ze dat eens wist, dan zou ze dat zijn hele leven nog tegen hem gebruiken, bedacht hij zich geamuseerd.

Dogdance stapte stug door, haar blik strak vooruit gericht, alsof dat de nare gedachten uit kon bannen. "Katten die zo denken hebben bijen in hun kop," Miauwde Silverfang. Dogdance gromde wat stugs, maar daarna veranderde haar expressie naar een schampere lach. "Of ze hebben gelijk," Miauwde de poes met een bittere grimas op haar gezicht. "Maar tot dan ben ik hier, om ze elke dag te laten zien dat ik nog leef." Hierna snoof ze even en vervolgde ze haar weg, met snellere passen dit maal. Ze vernauwde haar ogen en fixeerde ze weer.

Silverfang keek toe hoe ze probeerde sterk te blijven, haar houding stug en haar blik strak vooruit. Maar, hij wist wel beter. Hij wist hoe diep de wonden bij haar waren en ze er alles aan deed om dit te verbergen. 'Of ze hebben gelijk,' hoorde hij haar zeggen, terwijl ze ferm doorstapte. De kater hield halt en dit was niet omdat hij haar niet meer bij kon houden. Zijn bleekgroene ogen keken haar doordringend aan, terwijl hij zacht met zijn hoofd schudde. "Dat geloof ik niet," sprak Silverfang toen warm en vastberaden. Het werd eens tijd dat Dogdance leerde dat niet iedereen zo over haar dacht.

Dogdance spitste haar oren en verstarde eventjes toen de pootstappen achter haar ophielden. Langzaam draaide ze zich half om, haar ogen vernauwd en haar blik intens. Een licht wantrouwen schitterde in haar blauwe kijkers, een weifeling. "Dat geloof ik niet," Miauwde Silverfang warm en vastberaden, zijn hoofd schuddende. "Dan geloof je het niet." Miauwde Dogdance droogjes, "Kunnen we dan nu weer door?" Ze zette alweer een pas verder, "Ik wil hier weg voordat de zon weer onder gaat."

'Dan geloof je het niet,' miauwde Dogdance en hij keek op. 'Kunnen we dan nu weer door? Ik wil hier weg voordat de zon weer onder gaat.' Ze zette een paar passen verder, maar Silverfang deed enkel zijn oren iets naar achter. De waarheid was dat hij allang gezien had dat de kloof ieder moment kon ophouden, en als ze tegen die tijd geen pad hadden gevonden, zat er niks anders op dan dat ze zelf moesten klimmen. In zijn staat was dat een vooruitzicht waar Silverfang nog even niet aan wilde denken. Vandaar dat hij haar laatste woorden negeerden en geen aanstalten maakten om haar te volgen. "En dan wat, Dogance?" vroeg hij op een toon die zijn oprechte zorgen om haar toonde. "Hoe kan ik weten dat Senji jou niet volledig in zijn macht gaat krijgen, als je zelf niet eens weet wat je plek is in de clan?"

"En dan wat, Dogdance?" vroeg hij op serieuze toon. Dogdance's oren gingen plat in haar nek en haar ogen vernauwden zich. "Hoe kan ik weten dat Senji jou niet volledig in zijn macht gaat krijgen, als je zelf niet eens weet wat je plek is in de clan?" Welke intentie dan ook, haar bovenlip ging omhoog in een woedende grauw toen hij al haar gevoelige snaren bespeelde als een instrument. Eventjes klapte ze haar klauwen uit en spande ze haar spieren aan, klaar om hem aan te vliegen. Maar daarna draaide ze zich om, haar tanden op elkaar geklemd. "Ik ben klaar met spreken met jou." Grauwde ze, haar stem bevend van emotie en woede. Hierna stapte ze stug door, totdat ze omhoog keek naar een steile wand van een ravijn. Wel VERDOMME!

Silverfang zette zich schrap toen hij haar nagels zag uitklappen met haar tanden ontbloot in een woedende grauw. Hij wist dat hij te ver was gegaan en had voordat hij zijn woorden had gekozen al geaccepteerd dat ze hem aan zou vliegen. Het kwam dan ook des te meer als een verrassing aan toen er niks gebeurde. Hij kreeg geen klauw naar zijn hoofd, ze draaide zich enkel om en grauwde dat ze klaar was met hem. Ze ging hem negeren. Silverfang wist niet wat hij erger vond. Hij bleef staan om haar de ruimte te geven, schudde toen zijn hoofd en stapte achter haar aan, zijn blik vastberaden. Hij was duidelijk nog niet klaar met haar.