Soothe the mind {Silverfang}

Dogdance's humeur liep al snel terug door de situatie en haar staart zwiepte geërgerd heen en weer. "Oh en toen ik je van die val redde telde zeker niet mee?" Miauwde Silverfang. Een zwakke poging tot humor, aldus Dogdance. "Inderdaad niet nee, had me prima zelf gered." Miauwde ze simpeltjes, waarna ze haar blik weer omhoog richtte. Maar de koude sneeuw toen ze weer viel na haar klimpoging was nog een extra klap na. Ze hief zich zwijgend weer omhoog en gaf een aantal vlugge likken over haar branderige pootkussentjes. Dat hielp dus geen donder. Ze kneep haar ogen eventjes dicht en probeerde opkomende paniek weg te spoelen door een paar keer diep in en uit te ademen. Ze had een hekel aan afgesloten ruimtes...

Silverfang merkte aan haar gejaagde hartslag dat ze het er moeilijk mee had. Met een frons deed hij een poging twee, hoe eerder ze hier uit was hoe beter. Hij zette zich af met zijn sterke poten en haakte zijn klauwen weer in de rotswand, waarna hij zich met alle kracht omhoog probeerde te trekken. Hij wist het voor elkaar te krijgen om enkele muizenlengtes omhoog te komen, maar al snel kon hij niet meer zien waar hij zijn poten neerzette en viel hij weer naar beneden, een kleine waterval van stof en stenen met zich meenemend. Geërgerd kwam de kater weer overeind in de sneeuw, zijn ademhaling zwaar van de inspanning. "Dit heeft geen zin," gromde hij, "het is veel te donker zo."

Terwijl ze nog een paar likken over haar gehavende pootkussentjes gaf, hield ze Silverfang in de gaten met scherpe blauwe ogen. Haar slanke lichaam huiverde zachtjes van de kou en toch ook lichte paniek. Dogdance gaf het liever niet toe, maar ze was zwakker dan ze zich voordeed, zowel mentaal als fysiek. "Dit heeft geen zin," gromde Silverfang, "het is veel te donker zo." Meteen stoof Dogdance overeind. "We moeten een uitweg vinden." Reageerde ze fel, haar vuur gevoed door haar emoties, "Ik ga hier niet overnachten!" Haar staart zwiepte geërgerd heen en weer en ze legde haar oren plat in haar nek.

Ook Silverfang legde zijn oren plat. Hij vond het idee om hier te gaan overnachten net zo onaantrekkelijk als zij. Als hij ergens een hekel aan had dan waren het wel grotten of elke ander soort duisternis met gesloten wanden. "Ik vind het ook niet echt bepaald fijn. Maar, we hebben geen andere keus ben ik bang," legde hij zo kalm mogelijk uit. Zijn blik ging weer naar de kloof boven hen, waar hij nog net het laatste beetje licht over de rand zag verdwijnen. "Morgen kunnen we de rotswand veel beter zien en dan komen we er vast uit, ik weet het zeker." Maar, hij klonk helemaal niet zo zeker als hij gewild had. Zijn stem werd overschaduwt door de zorgen die in zijn kop ontstonden. Wat zou het kamp wel niet denken als ze hun deputy nergens konden vinden? En Duststar, als die maar niet doodziek naar hem opzoek ging.. Het idee deed hem bijna weer wanhopig de rotswand op klauteren, maar hij wist dat het hopeloos was.

Dogdance stampte heen en weer als een gekooid dier, zwiepende met haar staart en haar oren plat in haar nek gelegd. De poes trok haar bovenlip zo nu en dan wat op terwijl ze omhoog keek, duidelijk eventjes niet meer wetende wat ze uit moest voeren. "Ik vind het ook niet echt bepaald fijn. Maar, we hebben geen andere keus ben ik bang," hoorde ze de stem van Silverfang, "morgen kunnen we de rotswand veel beter zien en dan komen we er vast uit, ik weet het zeker." Dogdance keek hem bijna smekend aan. "Ik wil hier niet overnachten!" Miauwde ze wat harder, haar stem trilde nu lichtjes. Oh wat had ze een hekel aan afgesloten ruimtes. "Het is hier koud, het is hier donker, ik vind het hier en- Niks!" Bracht ze er fervent uit, het laatste woord eng toch maar even snel vervangende door niks.

Haar trillende stem kaatste terug via de rotswanden en galmde zachtjes na in zijn oren. Machteloos liet Silverfang zijn kop hangen. Hij wou ook dat het anders kon. Met trage passen liep hij naar een plek waar de sneeuw niet had kunnen komen door een uitstekende rots. Dit bood op z'n minst wat beschutting. "We moeten er maar het beste van maken ben ik bang," sprak hij zacht, terwijl hij zich klaarmaakte om te gaan liggen. Een ijzige wind sneed door de kloof en nam een geur met zich mee die Silverfang plots deed opkijken. Nieuwsgierig liep hij iets terug in de richting waarvan ze gekomen waren en zijn vermoedens werden bevestigd toen hij het kleine hoopje op de grond zag liggen. De duif! Dogdance had het vast in de kloof laten vallen toen hij haar bij de rand had weggeduwd. Snel pakte de kater de prooi op en liep hij weer terug, zijn blik voldaan. Nu hadden ze in ieder geval eten! "Kijwk!" miauwde hij tussen de veren door. Hij legde de duif voor haar poten en glimlachte. Misschien dat dit haar ook wat afleidde.

Met een ernstig chagrijnige blik stapte Dogdance achter Silverfang aan, terwijl de sneeuwvlokken langzaam neerdaalden op haar gezicht. "We moeten er maar het beste van maken ben ik bang," Miauwde de kater. Dogdance keek hem even mistroostig aan en bestudeerde hoe hij ging liggen. Daarna liep ze een paar muizenlengtes verder en krulde daar zichzelf op, zo strak als ze kon. Zodat ze nog op een afstand van diverse muizenlengtes bij Silverfang lag, nog maar net binnen de beschutting van overhangende rots. Ze kneep haar ogen dicht, tot Silverfang's stem haar weer op liet kijken. Ietwat verbaasd keek ze omhoog. "Oh.. De duif," Miauwde ze, nog steeds ietsjes mistroostig nu ze zelf de moed een beetje opgaf.

Het leek haar niet veel op te vrolijken.. Silverfang stapte naar voren, bedacht zich op het laatste moment en ging toen op een door Dogdance geaccepteerde afstand naast haar liggen. Het oude gesteente voelde koud aan, maar om eerlijk te zijn vond hij dit wel fijn op zijn brandende zij. Niet dat hij dacht dat dit lang ging aanhouden, waarschijnlijk zouden zijn botten morgen stijf aanvoelen van de kilte. "Hey," probeerde hij Dogdance zachtjes aan te moedigen. "Probeer iets te eten, we hebben waarschijnlijk een lange nacht voor de boeg."

Dogdance legde haar kop weer op haar poten na haar gevangen duif geïnspecteerd te hebben. Ze raakte chagrijnig en moe door paniek, iets wat ze vandaag al vaak genoeg had doorgemaakt. Ze had prompt besloten geen honger te hebben. Haar poten deden zeer, ze voelde zich hier benauwd, ze wilde het liefste slapen en ontsnappen aan de werkelijkheid. "Hey," hoorde ze zachtjes vanaf de zijkant van Silverfang. "Probeer iets te eten, we hebben waarschijnlijk een lange nacht voor de boeg." Miauwde hij verder. "Ik heb geen honger," Miauwde Dogdance wat mat en koppig, waarna ze zich wegdraaide van de kater en zijn duif.

Dogdance miauwde dat ze geen honger had. Silverfang murmelde nog een zachte "Ok..", schoof de duif weg en legde toen ook zijn kop op zijn voorpoten. Zelf voelde hij ook niet echt de behoefte om te gaan eten, zijn poten waren beurs van de klimpogingen en zijn flank voelde bont en blauw. En daarbovenop wervelde de zorgen om de clan en of ze hier ooit nog uit gingen komen als een storm in zijn kop. De kater zuchtte zacht en keek toe hoe de nacht als een schaduw over de kloof viel. Uiteindelijk sloot hij zijn ogen, maar de slaap zou voorlopig nog niet gaan komen.

Uitgeput door haar eerdere stressvolle pogingen tot woede uitingen, paniek en dergelijke, kwam de slaap toch redelijk snel naar Dogdance toe geslopen. Maar een rustige slaap was haar niet gegund. Haar flank rees gestaag op en neer, met af en toe een gejaagde piek in haar ademhalingspatroon. Ze werd stiekem geteisterd door nachtmerries, nog steeds, zo vaak... Ze schrok wakker, ietwat dronken van de slaap. Ze was bang... Het was donker... En ze had het koud. Ietwat slaapdronken maar toch rillend keek ze om zich heen, waarna ze toch weifelend naar Silverfang toe liep en tegen hem aan kroop voor warmte en troost. Het gebeurde wel vaker wanneer men niet helemaal wakker was, je niet helemaal helder was.

Silverfang was op het randje van waken en slapen, het moment dat je langzaam wegzakt, maar je je hier nog wel bewust van bent, toen hij plotseling een zachte vacht tegen zich aan voelde. Meteen verdween de kou uit zijn lichaam, was het niet door haar warmte, dan wel door het besef dat Dogdance vrìjwillig tegen hem was aangekropen. Of nouja, vrijwillig.. Ze had er hoogstwaarschijnlijk niet eens zoveel besef van. Silverfang glimlachte, tilde even zachtjes zijn kop op om naar haar slapende postuur in het maanlicht te kijken en legde zich toen weer neer. Voor het eerst sinds tijden leek de storm in zijn kop iets op te klaren en uiteindelijk viel ook de kater in een rustige slaap.

De nachtmerries spookten nog lichtjes door haar hoofd heen toen een warmte haar overspoelde. De poes voelde zich plotseling veilig, alsof Silverfang al haar boze dromen wegjoeg. Nog eventjes nestelde ze zich tegen de grotere kater aan alsof ze nog een kitten was bij haar moeder, waarna ze weer langzaam haar ogen sloot en wegdreef. Natuurlijk bleven niet alle nachtmerries uit deze nacht, maar ze waren wel een stuk minder. De poes krulde zich nog wat meer op en verviel in een diepe slaap, warm en geborgen.

Hoewel hij zich in een koude, nare omgeving omgeving bevond en in een situatie die alles behalve goed was, had Silverfang in tijden niet meer zo vredig geslapen. Hij werd wakker, nog ietwat beurs misschien, maar uitgerust, en besefte hoe erg hij de warmte van een nestgenoot eigenlijk gemist had. Dat had hij niet in zijn grote eik in het kamp.. Slaperig opende de kater zijn ogen en hij knipperde tegen het felle licht dat de sneeuw door de kloof weerkaatste. Hij wilde de slaap uit zijn poten strekken, maar Dogdance lag zo vredig tegen hem aan dat hij besloot daar nog even mee te wachten. Met een warme uitstraling op zijn blik liet hij zijn kop weer op zijn voorpoten vallen. Ze zou hem straks vast haten hierom, maar dat was het waard.

Ondanks dat de nachtmerries soms nog terug kwamen in de verre krotten van haar slaap, sliep ze over het algemeen redelijk... rustig. Het was een heerlijke openbaring. Ze was zo erg diep in de slaap weggetrokken, dat toen ze wakker, ze nog steeds niet helemaal helder was. Ze wilde helemaal nog niet wakker worden. Ze wilde verder slapen... Al murmelend wreef ze dan ook met haar voorpoten over haar kop heen en kroop ze nog wat dichter tegen de bron van warmte naast haar aan, nog steeds meer vervallende in kitten gedrag dan het gedrag van een volwassen kat. Ach, zij had geen idee dat het Silverfang was tegen wie ze aankroop.

Terwijl de tijd langzaam voorbij kroop en Silverfang wenste dat hij dit even stop kon zetten zodat Dogdance niet binnenkort wakker zou worden van het licht, zo vredig dat ze lag, keek hij naar boven om te zien of er misschien een makkelijkere route naar boven was die ze misschien gemist hadden. Het zag er niet echt goed uit. De andere kant van de kloof bestond voornamelijk uit een steile afgrond waar je geen enkel grip op kon krijgen. Ze hadden meer kans aan de kant waar ze nu zaten, maar ook dat zou nog een moeilijke opgave worden omdat de meeste stenen lost zaten of spekglad waren door de ijzel. Silverfang blies een wolk condens uit zijn mond van frustratie, maar werd uit zijn gedachten gehaald door een zacht gemurmel van Dogdance's kant. Hij keek haar weer aan en zijn gezichtsuitdrukking veranderde op slag. Oké, dat was het liefste wat hij ooit had gezien. Zelfs zijn krachtige, trotse krijgerhart leek hier even van te smelten.

Nog eventjes trapte Dogdance wat sneeuw weg met haar pootjes en kneep ze haar blauwe ogen nog stellig dicht, duidelijk zowel koppig in slaap alswel koppig in waakvolle momenten. Haar lichaam drukte ze nog eventjes dichter tegen haar warmtebron aan. Maar uiteindelijk moest ze er toch aan toegeven. Haar oogleden sloegen langzaam op en twee heldere blauwen ogen werden weer zichtbaar voor de buitenwereld. Langzaam hief ze haar kop en knipperde ze wat slaperig met haar ogen. "Waar ben ik?" Mompelde ze zachtjes, nog steeds slaapdronken en omhoog kijkende.

Langzaam werden twee hemelsblauwe ogen onthuld. Dogdance was wakker. 'Waar ben ik?' mompelde ze nog ietwat slaapdronken. Silverfang trok zijn mondhoeken omhoog in een glimlach, ze was te aanbiddelijk zo. "Nog steeds in het ravijn, ben ik bang," antwoordde hij rustig. Iets anders kon hij er helaas niet van maken. De kater zette zich schrap, eigenlijk half en half verwachtende dat ze zich ieder moment zou realiseren dat ze tegen hem aan lag en hem dan de wind van voren zou geven.

Dogdance's mond opende zich in een diepe gaap, die zelfs nog een licht gepiep uit haar stembanden meebracht. Opstart problemen, zo noemde je dat. "Nog steeds in het ravijn, ben ik bang," Miauwde plots een warme stem achter haar. "Ravijn..?" Murmelde ze zachtjes, nog even slaperig met haar ogen knipperend, maar hierna schoten haar ogen wijd open. "Ravijn?!" Ze schoot overeind, weg bij Silverfang, geschrokken weg krabbelende van hem. "W-wat doe jij daar?! Had ik niet duidelijk gemaakt dat ik afstand van je wilde?!" Miauwde ze geschrokken.

'Ravijn?!' Silverfang draaide zijn oren alvast naar achter. Hier kwam het.
Zoals hij voorspeld had schoot Dogdance overeind en krabbelde ze bij hem vandaan. 'W-wat doe jij daar?! Had ik niet duidelijk gemaakt dat ik afstand van je wilde?!' riep ze geschrokken. De kater kon het niet laten zacht te grinniken. Het feit dat hij iets wist wat zij niet wist, maakte de hele situatie eigenlijk best grappig. "Ik ben geen centimeter verplaatst," zei hij, terwijl hij weer een serieuze blik opzette en haar doordringend aankeek. "Eerlijk."