Can I call you a friend? My friend? [Spt - Aragon]

Sketch.

Met een kleine glimlach liet de poes haar nagels enkele keren in de dikke deken verdwijnen, en keek af en toe stiekem even op naar de kater. 'Vertel eens wat over jezelf.' Sprak ze na een paar minuten, toen de stilte haar lang genoeg geduurd had. Ze wilde zijn stem horen.

tag: you | words: ### | notes: blah blah blah

thanks

'Vertel eens wat over jezelf.' Een enkel moment fronste de kater, zoekend naar zijn woorden. 'Je weet het meeste al.. Zo speciaal ben ik niet.' Glimlachte hij. 'Ik ben door mijn vorige twolegs verkocht omdat ze me niet meer vertrouwden, toen ben ik hier gekomen. Oh en ik kan met de meeste katten niet zo goed omgaan, al hoewel jij daar blijkbaar een uitzondering op bent.'

Sketch.

Sketch grinnikte vrolijk. 'Ik kan me best voorstellen dat de meeste katten je een arrogante drol vinden.' Met een sympathieke grijns keek ze hem aan. 'Correctie, alle katten vinden je een arrogante drol.'

tag: you | words: ### | notes: blah blah blah

thanks

'Ik kan me best voorstellen dat de meeste katten je een arrogante drol vinden.' Ze keek hem grijnzend aan. 'Correctie, alle katten vinden je een arrogante drol.' Hij glimlachte. 'Gelukkig ben je niet zo recht door zee.' Klonk zijn stem ietwat spottend.

Sketch.

Sketch opende opnieuw haar mond om er nog wat aan toe te voegen, maar de kater was haar voor. 'Gelukkig ben je niet zo recht door zee.' sprak hij op spottende toon. Niet de woorden, maar de toon van de kater kwetsten haar diep. Hij wist niet wat ze er aan toe had willen voegen. Hij wist niet wat ze nog had willen zeggen. Bijna had de poes hem verteld wat ze voor hem voelde, maar dit maakte pijnlijk duidelijk wat hij van haar vond. Gekwetst draaide de poes haar kop weg.

tag: you | words: ### | notes: blah blah blah

thanks

De kater merkte op hoe Sketch gekwetst haar hoofd weg draaide. 'Het was maar een grapje, dear.' Hij duwde speels met zijn kop tegen haar schouder aan en glimlachte licht.

Sketch.

'Het was maar een grapje, dear.' Opnieuw sprong het hart van de poes op bij het laatste woord, en ze keek terug om. De kater duwde speels zijn kop tegen haar schouder, en de poes ontdooide langzaam weer. 'Het was niet als belediging bedoeld Aragon. Ik vind het leuk, je arrogante kant. Al vind ik je andere kant ook zeker niet verkeerd.'

tag: you | words: ### | notes: blah blah blah

thanks

'Het was niet als belediging bedoeld Aragon. Ik vind het leuk, je arrogante kant. Al vind ik je andere kant ook zeker niet verkeerd.' De kater grijnsde en keek haar liefdevol aan. 'Dat snap ik, dear. En dank je wel.' Hij was ietwat verrast dat iemand zijn arrogante kant leuk kon vinden.

Sketch.

Sketch keek de kater wat verlegen in de ogen. Hij keek haar liefdevol aan, wat haar verraste. 'Dat snap ik, dear. En dank je wel.' Voorzichtig, nog steeds wat verlegen, ging de poes tegen hem aan liggen, en verborg haar kop een moment in zijn vacht, sterk hopende dat hij niet geschrokken op zou springen en haar huis uit zou rennen. Wat als hij dat wel zou doen? De poes wist geen antwoord.

tag: you | words: ### | notes: blah blah blah

thanks

Aragon keek verrast toen de poes tegen hem aan ging liggen en haar kop in zijn vacht verborg, toch bleef hij zitten. Sketch nog steeds liefdevol aankijkend. Geen enkel moment twijfelde hij om weg te lopen, hij voelde iets voor Sketch. Dat begon hij nu pas echt in te zien.

Sketch.

Sketch begon zacht te spinnen, niet wetende wat te doen verder. Ze lag heerlijk, ze kon zich geen beter plekje bedenken... Dus van weggaan was nog even geen sprake.

tag: you | words: ### | notes: blah blah blah

thanks

Aragon glimlachte breed toen hij Sketch zacht hoorde spinnen, hij merkte hoe erg hij zich op zijn gemak voelde bij Sketch. Bij elke andere kat was hij nu waarschijnlijk allang uit het raam gesprongen. Oké, misschien ook niet. Waarschijnlijk was hij gewoon door het kattenluikje naar buiten gerend, maar dat maakt niet uit..

Sketch.

Sketch hief haar zwarte kop op, en keek de grijzige kater aan, nog steeds wat onzeker. Ze durfde niets te zeggen, bang dat ze de verkeerde woorden zou gebruiken, en de kater weg zou jagen, of iets anders in die richting... Met een kleine zucht legde ze haar kop tegen hem aan.

tag: you | words: ### | notes: blah blah blah

thanks

Aragon merkte de onzekerheid in de ogen van de poes op, toen deze zwijgend haar kop tegen hem aanlegde glimlachte hij. 'Als je denkt dat ik uit het raam zal springen als je wat zegt, dan heb je het mis.'

Sketch.

'Als je denkt dat ik uit het raam zal springen als je wat zegt, dan heb je het mis.' sprak de kater glimlachend. Sketch keek hem opgelucht aan. 'Daar ben ik blij om. Blijer dan je je kunt voorstelen, geloof me.'

tag: you | words: ### | notes: blah blah blah

thanks

'Daar ben ik blij om. Blijer dan je je kunt voorstelen, geloof me.' De kater lachte. 'Dacht je nou echt dat ik uit het raam zou springen?' Hij duwde zijn kop liefdevol tegen die van haar aan.

Sketch.

Sketch keek de kater aan, die begon te lachen. 'Dacht je nou echt dat ik uit het raam zou springen?' Aragon duwde zijn kop liefdevol tegen die van haar. Sketch keek hem onschuldig aan. 'Nee, eigenlijk verwachtte ik dat je door het kattenluikje weg zou rennen, aangezien we op de tweede verdieping zitten.' Haar stem was totaal onschuldig.

tag: you | words: ### | notes: blah blah blah

thanks

'Nee, eigenlijk verwachtte ik dat je door het kattenluikje weg zou rennen, aangezien we op de tweede verdieping zitten.' De stem van de poes klonk totaal onschuldig. Aragon schudde grijnzend zijn kop. 'Ja.. Ik vrees dat mijn vacht die val inderdaad niet zou overleven.' Hij knipoogde speels naar Sketch.

_{'Ja.. Ik vrees dat mijn vacht die val inderdaad niet zou overleven.' De kater knipoogde speels, en Sketch grijnsde vrolijk. Ze plooide haar staart over hem heen, als een soort pluizige boa. Niet geheel onnodig, in deze kou.. De poes keek naar buiten. Dikke witte watten dwarrelden als bladeren in de herfst door de lucht. eigenlijk zag het er prachtig uit.}

Sketch grijnsde vrolijk, ze plooide haar staart om hem heen als een soort boa. Beide katten keken uit het raam. De sneeuw dwarrelde langzaam omlaag, grote witte vlokken sneeuw. Het was een prachtig gezicht. Dat moest zelfs Aragon toegeven, die het niet zo had op sneeuw.