The silence is to big, help me (Camomilepelt)

Treeleaf staarde voor zich uit. Het was net gaan regenen, maar hij wou niet naar binnen. Iets hield hem tegen. Maar wat dat iets was wist hij niet. Dus lag Treeleaf buiten voor de Warrior Den. De regen was koud en hij was al helemaal doorweekt. De grond begon al modderig te worden en een worm kwam uit de grond gekropen. Treeleaf bekeek hem, maar dat duurde niet lang, want een dikke merel kwam aanvliegen, griste de worm van de grond en vloog weer weg. De regen werd minder en hield ten slotte op. Het was stil in de Clan... Geen gecommandeer van de Deputy, geen boze moeders die hun kittens betrapt hadden op iets stouts... De zon kwam achter de wolken vandaan en bescheen het natte Camp. Treeleaf doezelde langzaam in terwijl de zon haar weg naar boven vervolgde. De stilte was oorverdovend. Hij drukte tegen Treeleaf alsof hij in elkaar werd gedrukt. Hij keek om zich heen. Hij had het gevoel dat hij beken werd en niet meer alleen in de Clan leek. Niet meer alleen in de stilte. Treeleaf ging zitten en krulde zijn staart om zijn poten. Ik ben klaar voor je, dacht hij, terwijl hij wachtte op de kat die naar hem keek.

Koude regendruppels vielen op Camomilepelts vacht en ze keek naar boven. De glinsterende regendruppels, die verlicht werden door het zwakke zonlicht, vielen zachtjes naar beneden en belandde geluidloos op de grond. Camomilepelt hoorde hoe de regen op de bladeren van de bomen terechtkwam en hoe de wind door de bomen heen een weg zocht. Grote plassen water dreven op de grond en werden modder. De zon was verdwenen en een licht gegrom kwam uit haar mond. Ik lag net zo goed! jammerde ze slecht gehumeurd. Camomilepelt stond op en rekte zich uit. De regendruppels spatte naar alle kanten toen ze haar vacht schudde. Ploeterend door de modder stapte ze naar een grote struik aan de rand van het kamp waar ze schuilde tegen de regen. Er vielen nog wel een paar druppels regen maar niet veel en dat was al genoeg. Ze wou niet naar binnen met al die drukte. Ze ging liggen en lekte haar vacht nog even. Haar ogen waren gericht op de open plek in het kamp. Even sloot ze haar ogen maar het geluid van de regen en de kou hield haar wakker. Ze tuurde wat om zich heen en zag een bruine kater. Haar ogen bleven rusten op de kat die blijkbaar ook doorhad dat er iemand naar hem keek. De zon kwam tevoorschijn achter de wolken en verlichtte haar vacht. De regendruppels op haar vacht verdampte en buiten hield het op met regenen. Ze stond recht en trippelde uit de struiken naar de kat toe. Op een staartlengte afstand ging ze zitten en keek in de ogen van de kat die haar niet echt bekend voorkwam. "Hallo, ik ben Camomilepelt. Het spijt me dat ik je zo aanstaarde...."miauwde ze zachtjes.

`Hallo, ik ben Camomilepelt. Het spijt me dat ik je zo aanstaarde...' zei een poes dicht in de buurt van Treeleaf. Hij keek op, recht in de ogen van Camomilepelt. Hij had haar nog niet zo vaak gezien, en waarschijnlijk kende ze hem niet goed. Treeleaf knikte. `Het is goed. Waarom kwam je eigenlijk naar me toe?' vroeg hij de jonge poes. De wind waaide door het Camp. Hij was koud en Treeleaf rilde. Een paar blaadjes waaiden over de modderige grond. `Ik ben Treeleaf, trouwens,' zei hij. Hij keek naar zijn poot en begon hem te likken. Hij was blij dat er geen drukkende stilte meer was.

De wind streek lichtjes langs haar vacht en Camomilepelt ademde de frisse lucht in. De geur van het beregende bos kwam haar neus binnen. Een beetje nerveus zwiepte ze met haar staart over de grond en haar oren bewogen naar verschillende richtingen. Vanuit haar ooghoeken zag ze een paar katten terug uit hun den komen en verbaasd naar boven zag staren. Ze kon niet horen wat de katten zeiden maar dat hoefde niet. `Het is goed. Waarom kwam je eigenlijk naar me toe? Ik ben Treeleaf, trouwens,' zei Treeleaf. Haar ogen schenen lichtjes terwijl ze zocht naar een goed antwoord. "...Om wat minder eenzaam te zijn, denk ik" flapte ze er stil uit. Een veronschuldigend lachje verscheen op haar gezicht.

`Om wat minder eenzaam te zijn, denk ik,' zei Camomilepelt. Treeleaf knikte. Hij voelde zich ook steeds vaker alleen, maar in tegenstelling tot Camomilepelt ging hij niet naar andere katten toe. Het verondschuldigende lachje op Camomilepelts gezicht kwam ook bij hem. Er viel een stilte. Treeleaf schuifelde ongemakkelijk heen en weer. `Em... Zullen we gaan jagen? De prooihoop heeft dat echt nodig...' stelde hij voor. Hij keek naar de prooihoop. Die was kleiner dan normaal. Treeleaf zwiepte met zijn staart en stond op. `Ik wil zoizo nog even wandelen, anders worden mijn poten zo stram...' Hij keek omhoog. `En het gaat pas laat in de middag weer regenen,' mompelde hij.

Een pijnlijke stilte vond plaats, al leek die wel eeuwen te duren. Camomilepelt keek gefrustreerd om zich heen alsof ze daar iets vond waarvoor ze kon praten. Voor ze iets kon zeggen, hoorde ze Treeleafs stem. "Em...Zullen we gaan jagen? De prooihoop heeft dat echt nodig...ik wil zoizo nog even wandelen, anders worden mijn poten zo stram...En het gaat pas laat in de middag weer regenen" zei Treeleaf. Camomilepelt liet een geamuseerd gesnor horen, dat te stil was om te horen. Haar ogen fonkelde en ergens verscheen er een klein lachje op haar gezicht maar verstopte ze die en knikt alleen maar. " Tuurlijk!" zei ze iets te vrolijk. Snel slikte ze haar woorden weg en schuifelde nerveus met haar poten over de grond. Meestal was ze altijd alleen bij het jagen en ze was blij dat ze nu met Treeleaf mee kon gaan jagen, dat deed ze bijna nooit. Ze stond op en schudde onopvallend haar vacht. Ze wachtte tot Treeleaf opstond en keek Treeleaf even aan. " Naar waar gaan we?" vroeg ze nieuwsgierig. Ze stond te poppelen om te gaan jagen.

`Naar waar gaan we?' vroeg Camomilepelt. Treeleaf dacht even na. `Zullen we naar onze drinkplaats gaan? Daar zitten vast nog wel wat muizen,' antwoordde Treeleaf. Hij liep naar de ingang van het Camp, keek even over zijn schouder naar Camomilepelt en draafde weg.
Toen ze bij het kleine meertje aankwamen ving Treeleaf de geur van muis op. Hij trippelde naar het water en nam een slok. Het koude spul voelde hij naar binnen glijden. Nadat hij genoeg gedronken had draaide hij zich om naar Camomilepelt. `Zo, zullen we eens beginnen met de jacht?' vroeg hij vrolijk. Meteen stak hij zijn neus in de lucht en ging achter de geur aan. In een kluit riet vlak bij het water schuifelde een dikke muis heen en weer. Treeleaf sloop op hem af. Een blaadje ritselde en de muis keek op. Hoewel Treeleaf nog enkele staartlengtes van de muis af was nam hij en sprong en landde op het beestje. Die spartelde, maar werd al snel merkwaardig rustig toen Treeleaf hem eens flink beet. Treeleaf draaide zich om en legde de muis weg.

`Zullen we naar onze drinkplaats gaan? Daar zitten vast nog wel wat muizen,' zei Treeleaf. Camomilepelt knikte instemmend en liep achter Treeleaf aan. De bladeren onder haar poten maakte een krakend geluid en even was ze bang dat al de prooi weg zou lopen door het geluid. Toen ze bij het meertje aankwamen, hoorde ze het gefluit van de vogels beter dan ooit. De zon scheen op het helderblauwe water en verwarmde het. Het geluid van de golven die rolden over het water was op de achtergrond te horen. Ze genoot van de stilte en rust op dit plekje waar ze amper kwam en daar had ze nu al spijt van. Ze keek op naar de witte wolken die langzaam voorbij reisde alsof het mist was maar dan hoog boven haar. Zelfs het geluid van gras dat opwaaide was te horen. Camomilepelt genoot van het plekje en dompelde bijna in. Nu besefte ze dat ze al dagen slecht had geslapen. Het leek alsof de zon haar moe en suf maakte en haar dwongen om uit te rusten. Verlangend keek ze naar een plekje onder een hoge boom waar een paar zonnestralen samenkwamen maar Treeleaf stem spoelde haar verlangen weg. `Zo, zullen we eens beginnen met de jacht?' vroeg Treeleaf vrolijk. Camomilepelt was bijna vergeten waarom ze hier was en onopgemerkt zette ze zich wat rechter. Ze bleef gefocust en verwonderd toe hoe Treeleaf het er van af bracht. Wat later had hij een muis gevangen en legde die weg. Nu was het haar beurt. Camomilepelt stond vrolijk op en stak haar zalmkleurige neus in de lucht zoekend naar een geur van prooi. De geur van een spitsmuis kwam meteen haar neus binnen en dat betekende dat het diertje dicht bij was. Ze bukte zich en enkel haar staart stak hoog in de lucht maar die verdween al snel. Op een voslengte afstand zag ze het bruine gestalte van de spitsmuis die rustig over de grond kroop met zijn neus tegen de grond gedrukt op zoek naar iets eetbaars. Verlangend ging haar tong over haar lippen terwijl ze steeds dichter bij sloop. Dicht genoeg stak ze haar nagels uit naar de spitsmuis en doodde het. Camomilepelt nam de spitsmuis in haar mond en liep terug naar Treeleaf. Ze legde de spitsmuis en wachtte af.

Treeleaf sloop weer op een muis af. Deze waren dik en sappig, heel anders dan met bladval. Een takje kraakte onder Treeleafs poten en de muis keek op. Treeleaf stond stil, in de hoop dat de muis hem niet zou zien. Maar het was al te laat. Het muisje stak zijn neus in de lucht, rook de kater en vluchtte weg. Treeleaf liet een gefrustreerd mrauw horen. Hij draaide om zijn as, en rook nog een muis. Hij volgde de geur en ving de muis. Met de muis in zijn bek trippelde Treeleaf naar het hoopje prooi wat al gevangen was. Het was zonhoog en de muizen wouden dan niet graag gevangen worden. `Hey, Camomilepelt, zullen we even een rustpauze houden? Tot de zon weer wat gezakt is?' vroeg Treeleaf. Hij legde de muis neer en ging liggen. Zijn staart zwaaide loom heen en weer. Hij sloot zijn ogen. Zijn vacht werd warm van de zon en hij kon het niet laten om zachtjes te spinnen.

Haar ogen volgde de bewegingen van Treeleaf die nog een muis ving. Ze miauwde geamuseerd toen hij terug kwam met een dode muis. `Hey, Camomilepelt, zullen we even een rustpauze houden? Tot de zon weer wat gezakt is?' vroeg Treeleaf alsof hij haar gedachten kon lezen. Camomilepelt keek even naar de zon die hoog aan de hemel stond. Er waren geen wolken meer te zien en de lucht had een lichte tint gekregen. Zonder haar blik af te wendden, knikte ze instemmend. Ze zag vanuit haar ooghoeken dat Treeleaf ging liggen en zijn ogen sloot. Camomilepelt ging ook liggen en keek nog even om haar heen om te kijken of er geen gevaar was. Enkel het geritsel van een konijn was te horen. Camomilepelt kon de geur van het konijn zwak ruiken maar was te moe om er op af te gaan. Ze sloeg haar staart om haar heen en legde dromerig haar hoofd op de grond. Naast haar hoorde ze Treeleaf zachtjes spinnen. De zon scheen op haar vacht en ze dompelde meteen in.

Treeleaf werd langzaam wakker. Waar ben ik? vroeg hij zich af. Hij keek om zich heen. Camomilepelt lag naast hem rustig te slapen, zich niet van enig kwaad bewust. De zon was naar beneden gezakt tot achter de bomen. Even kon de kater niet thuisbrengen waar hij was. Maar toen hij het water zag wist hij het weer. Het regende en Camomilepelt was naar hem toe gekomen. Daarna waren ze gaan jagen en toen het zonhoog was gingen ze even een dutje doen in de warme zon. Maar de zon was weg en het werd steeds kouder. Treeleaf voelde een paar ogen in zijn rug prikken. Langzaam draaide hij zich om. En daar stond de nachtmerrie van iedere kat: een das. Treeleaf schrok en blies naar het zwart-witte beest dat steeds dichterbij kwam. `Camomilepelt! Camomilepelt!' riep Treeleaf. Hij keek naar de poes. `We moeten vluchten!' Maar hij wist dat ze misschien de kans niet eens zouden krijgen. Maar hij was bang. Heel bang. Misschien zou hij Rouge en Leafblade nooit meer te zien krijgen. Daardoor voelde hij een steek in zijn hart. Oh StarClan, wilt u ons alstublieft helpen?!

Camomilepelts ogen gleden over het landschap. Om haar heen lag een groot tapijt vol met witte bloemen en grassen. Iets verderop lag een rivier waarvan de kant bezaait was met kiezelsteentjes. Er was niemand hoe ver ze ook keek. De wind wapperde door het gras en de zon gaf het gras een felle kleur. Camomilepelt trippelde naar het smalle riviertje. Het water weerkaatste het licht. Ze stapte over de kiezelsteentjes naar het riviertje. Het water drong tussen haar poten door toen ze door het helderblauwe water liep. Haar vacht werd tegen haar lichaam gedrukt maar dat vond ze niet erg. Ze keek recht in het helderblauwe water naar haar spiegelbeeld. Naast haar verscheen het vage spiegelbeeld van een kater. Ze voelde zijn adem in haar nek en de warmte van zijn vacht tegen haar flank. Ze glimlachte naar de kat in het water, wetend dat het verbeelding was al leek het zo echt. Opeens vielen er kleine sneeuwvlokjes op het water die perfect rond waren. Ze bleven op het water drijven. Camomilepelt keek nieuwsgierig op. De vlokjes vielen op de grond en maakte alles zo wit als een wolkje. Ze kreeg het koud vanbinnen en begon te rillen maar de kater gaf haar een warm gevoel vanbinnen.

'Camomilepelt! Camomilepelt! We moeten vluchten!' riep een stem. Versuft opende ze haar ogen. Ze zag Treeleaf naar haar kijken met een angstige blik. Een vieze geur overspoelde haar en ze draaide zich snel om. Een wit dier met een zwarte streep op zijn rug en een spitse snuit stond vlak voor haar. Zijn donkere ogen keken recht in haar ziel. Angst ging door haar heen toen ze besefte dat het een das was. Snel krabbelde ze overeind en schuifelde zo onopvallend mogelijk bij de das vandaan maar dat hielp niet want de das volgde haar passen zodat de afstand even klein bleef. Haar nekharen rezen overeind en ze voelde dat ze rilde. Ze wou terug naar haar droom. Dit was niet hoe ze haar droom wou eindigen!

Camomilepelt schuifelde achteruit. De das schuifelde mee. Er lag een boze blik in de ogen van het zwart-witte beest. Ik moet nú iets doen, anders is het te laat! dacht Treeleaf. Hij blies naar de das en viel hem aan. De das was even uit het veld geslagen, maar kwam snel weer bij zinnen. Hij sloeg Treeleafs poten van hem af en beet hem in zijn nek. Treeleaf worstelde zich los en klauwde zich vast in de flanken van de das. De das slaakte een pijnkreet. Treeleaf grauwde woedend naar de das. De das reed met zijn scherpe nagels Treeleafs poot open. Verschrikt trok Treeleaf zich terug. Bloed stroomde uit de wond. Maar ik moet verder! Hij moet dood! dacht hij. Hij stormde weer op de das af. Maar hij was verzwakt door zijn poot. Tranen van pijn welden op in zijn ooghoeken. `Camomilepelt, red jezelf! Red de Clan' riep hij. Toen werd alles zwart.

Haar ogen vernauwden zich terwijl de das dichterbij kwam en de hoop zonk weg. Camomilepelt haalde met haar poten uit maar de das ontweek die. Gefrustreerd gromde ze naar de das. Haar staart was dik opgezet en haar oren lagen plat tegen haar hoofd. Ze probeerde zich nog zo groot mogelijk te maken. Naast haar blies Treeleaf naar de das en viel hem aan. Plots ging alles zo snel. De das beet Treeleaf in zijn nek. Treeleaf worstelde zich los en zijn nagels grepen naar de das zijn flank maar die reed Treeleafs poot open. Treeleaf gaf niet op en stormde weer op de das. `Camomilepelt, red jezelf! Red de Clan' riep Treeleaf voor hij zijn bewustzijn verloor. ‘ Nee, ben je gek? Ik geef jou niet op hiervoor! ’ riep ze nog. Het was niet zo bedoeld maar ze was te overstuur om een normaal antwoord te geven. Camomilepelt zette af en vloog op de das af. Haar tanden beten in de flank van de das terwijl die ronddraaide om haar van hem af te schudden. Haar nagels boorde zich stevig vast in de das zijn vacht. Ze schopte en sloeg naar de das zonder er bij na te denken. Uiteindelijk gooide de das haar van zich af en Camomilepelt kwam pijnlijk tegen een uitstekende rots terecht. Een zacht kreet kwam uit haar mond toen ze hard tegen de rots werd gegooid. Ze bleef hopeloos liggen en kromp ineen van de pijn. Ik wil nog niet gaan! Help ons, StarClan! smeekte ze.

Iets maakte Treeleaf wakker. Hij wist niet wat, maar er was iets. Hij keek om zich heen. Camomilepelt lag tegen een rots en de das stormde op haar af. Treeleaf hees zich overeind en stormde op de das af. Een stekende pijn schoot door zijn poot maar hij bleef doorrennen. Voor Camomilepelt! dacht hij. Met een grote snelheid kwam hij tegen de das aan. Het zwart-witte beest werd opzij gesmeten en Treeleaf sprong er meteen bovenop. Hij klauwde en sloeg, maar de das leek onoverwinnelijk. `Camomilepelt! Alsjeblieft... Help me... Anders...' Treeleaf hijgde maar werd onderbroken door de das die zich uit zijn greep worstelde. `Ik kan het niet zonder jouw hulp!' zei hij. Hij sprong weer op de das.

Camomilepelt zag hoe de das voor haar ogen plots werd opzijgesmeten en hoe Treeleaf erop sprong. `Camomilepelt! Alsjeblieft... Help me... Anders...' hijgde Treeleaf maar hij kon de zin niet afmaken want de das worstelde zich krachtig los. Camomilepelt kreunde en probeerde om op te staan. `Ik kan het niet zonder jouw hulp!' riep Treeleaf. Snel krabbelde ze overeind. Ze liep wankelend op de das af en greep het dier in de nek. Haar nagels krabde naar de das en haar tanden beten in zijn flank. Een schijn van woede was te zien in haar ogen terwijl ze wild heen en weer sloeg. De das was in de minderheid en verloor zijn evenwicht. Camomilepelt greep haar kans en beet in de nek van de das. Ze proefde het bloed in haar mond en vol afschuw rukte ze zich los. De das verslapte en viel neer. Dood. Opgelucht hapte ze naar adem en haar hartslag vertraagde. Ze kon het amper geloven dat ze nog leefde. Dankje Starclan dacht ze. Ze boog haar hoofd en stormde op Treeleaf af. “Het is ons gelukt!” miauwde ze hees. Ze streek langs zijn flank en snorde blij. Ze ging voor hem zitten en keek naar zijn pijnlijke poot. “Gaat het wel?” vroeg ze bezorgd ookal wist ze het antwoord al.

`Het is ons gelukt!' riep Camomilepelt hees. Treeleaf keek haar opgelucht aan. `Ja, het is voorbij. Eindelijk,' mompelde hij. De poes ging voor hem zitten en vroeg: `Gaat het wel?' Treeleaf schudde bijna onopmerkbaar zijn kop. `Ik denk dat ik de komende paar dagen niet kan gaan jagen,' zei hij met spijt in zijn stem. Hij stond op. `Laten we naar het Camp gaan. Hij strompelde een paar passen naar voren. Hij bleef hij staan en zocht de plek waar ze de prooi hadden verstopt. Toen hij die gevonden had liep hij er heen, ervoor zorgend dat zijn poot de grond niet raakte. Hij pakte een mond vol prooi en knikte naar Camomilepelt dat zij hetzelfde moest doen.
Treeleaf zette koers richting het Camp. Normaal zou hij een kleine omweg hebben genomen om te genieten van de rust die hij in het Camp niet had. Nu had hij daar geen zin in. Hij wou gewoon naar de Warrior-den. Hij hinkte zo snel hij kon om zijn metgezel bij te houden, maar het lukte niet echt. `Wacht even,' hijgde hij tegen haar. `Ga maar vast vooruit, ik kom zo wel achter je aan,' vervolgde hij. Hij ging zitten en haalde even diep adem.

`Ik denk dat ik de komende paar dagen niet kan gaan jagen, Laten we naar het Camp gaan. ' zei Treeleaf terwijl hij opstond. Camomilepelt keek op en zag dat Treeleaf de prooi die ze hadden gevangen in zijn mond nam. Ze liep naar de opgegraven prooi en pakte het op in haar mond. Het dier hing slap in haar mond en het rook nog vers. Ze tuurde even rond en zag al dat de zon op weg was naar beneden. De oranje stralen verlichtte het meertje en deed het water glinsteren. Ze keek nog een laatste keer naar het meertje en liep dan achter Treeleaf aan. Treeleaf zette koers richting het kamp maar het lukte hem amper om veruit te geraken. Vol medelijden keek ze toe hoe Treeleaf tevergeefs vooruit hinkte. `Wacht even, Ga maar vast vooruit, ik kom zo wel achter je aan,'zei Treeleaf. Ze keek achterom en stopte. Ze draaide zich om haar as en liep dan naar Treeleaf toe die ging zitten en diep adem haalde. Camomilepelt plofte naast hem neer op een plekje in het hoge gras. Het gras kietelde aan haar poten en de wind liet het gras zachtjes bewegen. Zwijgend bleef ze voor zich uitstaren en haar oog viel op een kleine witte bloem die eenzaam tussen het gras stond. Een bloemblaadje viel van het bloempje af en viel neer op de grond. Haar ogen bleven rusten op het bloempje terwijl ze nadacht zonder ook maar een woord te zeggen.

Treeleaf voelde dat Camomilepelt naast hem plofte. `Dit hoef je echt niet te doen, hoor!' zei hij tegen haar. Maar hij vond het toch wel fijn dat ze op hem wachtte. Hij wou de poes niet al te lang ophouden dus hees hij zichzelf weer omhoog. Zo snel als hij kon strompelde hij richting het Camp.

Toen ze bij het Camp kwamen legde Treeleaf de prooi op de prooistapel en pakte een mus. `Ik ga even naar de Warrior-Den. Ik ben moe,' zei hij. Hij strompelde naar zijn slaapplaats en at rustig de mus op.

`Dit hoef je echt niet te doen, hoor!' zei Treeleaf toen Camomillepelt naast hem zat. Ze keek hem even aan maar keek toen terug naar het witte bloempje. Ze vond het niet erg om te wachten, het deed haar zelfs goed om even te kunnen bekomen van daarnet. De geur van das was nog steeds in de lucht te ruiken en een koude rilling ging over haar rug. Ze hoopte dat dit de laatste keer zou zijn dat ze een das zou zien of ruiken. Naast haar rees Treeleaf overeind en Camomilepelt kroop ook overeind. Ze schudde even haar vacht en liep dan achter Treeleaf aan. Nog een laatste keer keek ze naar het plekje voor ze verdween tussen de struiken. De lichte zonnestralen schenen door het bos terwijl ze naar het kamp toe slenterde. Een paar keer was ze zo diep in gedachte verzonken dat ze bijna was gestruikeld. “Stomme steen” gromde ze geïrriteerd. Ze spitste haar oren en haar ogen bleven naar de grond onder haar poten staren. Toen ze het kamp binnenkwamen legde ze haar prooi op de hoop en ging zitten. `Ik ga even naar de Warrior-Den. Ik ben moe,' zei Treeleaf die naast haar stond. “Ga je dan niet langs de medicine cat’s den?” vroeg ze verbaasd maar het leek alsof Treeleaf haar niet hoorde. Treeleaf strompelde weg en verdween in het donker van de warrior den. Zwijgend keek ze hem na.