The silence is to big, help me (Camomilepelt)

Camomilepelt ging niet achter hem aan, de Warrior-Den in. Ze bleef buiten staan en keek hem na. Treeleaf kon het op dit moment weinig schelen of ze mee kwam of niet. Hij draaide zich om en viel in slaap.

Treeleaf liep door een rustig kabbelende beek. Het water was lauw door de zon die al de hele dag het water verwarmde. Camomilepelt liep naast hem. De zon stond laag en scheen op hun ruggen. Treeleaf keek naar de vis die in de beek zwom. Ineens hoorde hij een kreet. Camomilepelt werd door een plotse stroomversnelling van een uitweiding links weggesleurd. Treeleaf rende achter haar aan, zo snel hij kon in het warme water. Maar hij was te laat. Vol afschuw zag hij hoe de poes werd weggezogen in het blauwe water.

Met een schreeuw werd Treeleaf wakker. Het was stil in de Den. Treeleaf liep naar buiten, waar het al donker was. De stilte drukte weer zo hard op hem als aan het begin van de dag toen het zo regende.

Maanhoog viel langzaam maar Camomilepelt was nog steeds buiten. Ze genoot van stilte net als bij zonhoog. De hemel kleurde donker en kleine sterren verschenen op het donkere tapijt. De maan nam de plaats van de zon in en het werd kouder. Het was stil en eenzaam. Camomilepelt stond op en sloop de warrior den binnen. Ze draaide een paar toertjes, maakte haar nestje klaar en ging liggen. Ze legde haar hoofd op haar poten terwijl haar ogen nog open waren. Haar ogen tuurde naar buiten, naar de donkere hemel en ze glimlachte een beetje. Het beeld bleef in haar hoofd zitten en ze dompelde langzaam in.

Voetstappen maakte haar wakker en ze schrok op. Een zwarte schim liep de warrior den uit. Camomilepelt stond op en sloop onopgemerkt de den uit. In het maanlicht herkende ze Treeleaf. Ze trippelde naar hem toe en ging naast hem zitten. Ze keek hem even aan maar vroeg niet wat er was, dat wist ze al. Ze gaf hem een vriendelijke duw tegen zijn schouder en glimlachte. Het was stil, wat haar deed denken aan zonhoog. Ze spinde zachtjes en keek naar de maan die het kamp verlichtte.

Camomilepelt ging naast Treeleaf zitten. Ze gaf hem een vriendschappelijke duw. Een tijdje zaten ze daar. Geen van beide had de behoefte om iets te zeggen. Treeleaf wou iets zeggen om de stilte de breken. `Ben jij bang voor dassen?' vroeg hij. Maar het antwoord wist hij al wel. `Ik heb een levenslang trauma daaraan, denk ik,' grinnikte hij. Hij gaf een vriendschappelijke lik over Camomilepelts neus. De maan was weer bezig met haar tocht naar beneden. Treeleaf keek er naar. Hoe zal deze nacht verder gaan... En hoe zal de dag van morgen eruit zien... dacht hij.

De hemel klaarde op. De maan worstelde om tussen de wolken door te schijnen. De maneschijn kwam door de wolken heen en schenen op de twee katten die voor zich uitkeken. `Ben jij bang voor dassen?' vroeg Treeleaf uit het niets. `Ik heb een levenslang trauma daaraan, denk ik,' grinnikte Treeleaf en gaf haar een vriendschappelijke lik over haar neus. Ze kneep haar ogen toe en glimlachte. "Ik ben niet bang." begon ze zachtjes. "Alleen bang dat het iemand pijn gaat doet die ik lief heb" zei ze rustig. Ze probeerde zich sterk te houden. De maan verdween achter de wolken en alles werd donkerder. De hemel sloot haar in en het werd kouder. "Maar toch ben ik blij dat ik naar je toe ben gegaan." miauwde ze. Ze besefte nu hoeveel Treeleafs vriendschap voor haar betekende.

`Maar toch ben ik blij dat ik naar je toe ben gegaan,' zei Camomilepelt. Treeleaf keek haar aan. Ja, ze waren vrienden geworden. Ze hadden een vriendschap, gemaakt door een das. Ik hoop dat onze vriendschap ook niet be-eindigd wordt door een das... dacht hij. `En ik ben blij dat we die das zijn tegengekomen, ondanks de wonden die we hebben opgelopen,' zei Treeleaf uiteindelijk. Hij ging verzitten en keek naar de maan die weer tevoorschijn kwam. `Zouden ze dit ook in de andere Clans zien?' vroeg hij zich hardop af terwijl hij zijn blik maar niet los kon maken van de zilveren schijf aan de hemel.

`En ik ben blij dat we die das zijn tegengekomen, ondanks de wonden die we hebben opgelopen,' zei Treeleaf. Hij keek haar even aan. Camomilepelt knikte instemmend en besefte hoeveel Treeleafs vriendschap voor haar betekende. `Zouden ze dit ook in de andere Clans zien?' vroeg Treeleaf terwijl hij keek naar de hemel boven hen. Een lichte zilveren schijn was aan de hemel te zien. "Iedereen kan het zien." miauwde ze met een zachte stem. De glanzende schijn tekende fel af tegen de donkere hemel. Camomilepelt keek met grote ogen naar de schijn die zo perfect was en snorde blij. Zilverpels. Ze viel door haar poten en ging tegen Treeleaf aan liggen. Geen moment wendde haar blik af van de zilveren schijn die schitterde in het maanlicht.

EINDE