» FullMoon «

_{"It'll all collapse tonight, the fullmoon is here again
In sickness and in health, understanding so demanding
It has no name, there's one for every season
Makes him insane to know"}

De volle maan weerspiegelde in de appel groene ogen van de kater. Zijn forse lichaam bewoog soepel door het territorium heen. Hij was een met de nacht, in nachten zoals deze. De enige die zijn plek zou kunnen verraden, was de maan, die hoog aan de hemel stond. Daarom bleef Ravensong vooral in de schaduwen.
De ravenzwarte kater had net een muis gevangen en begroef deze nu, zodat niemand anders zijn prooi kon claimen. De kater geeuwde eventjes en rekte zich uit. Het was een lange dag geweest, misschien moest hij zo maar terug gaan naar het kamp en gaan slapen. Toch was er iets wat zijn aandacht trok. Een stille plek die hij een paar nachten daarvoor had ontdekt.

Voorzichtig sloop Ravensong in de richting van de plek. Het was een van de weinige plekken waar geen bomen stonden, vroeger waren ze er wel, maar de twolegs hadden ze meegenomen. Of iets in die richting, hij wist het niet zeker.
Rustig sprong de zwarte kater op een van de stomp, waar vroeger een boom had gestaan, en ging erop zitten. Het licht van de volle maan scheen op zijn zwarte pels en weerspiegelde in zijn groene ogen, terwijl hij stil bleef zitten. Starend naar de maan en haar sterren erom heen.

_{Haar beide amberkleurige ogen waren strak gericht op een spierwit konijn dat zich vlak voor haar aan het klaarmaken was om in zijn hol te gaan. Waarschijnlijk zou het dier ook gaan slapen, net zoals de rest van haar Clan genoten op dit moment aan het doen waren. Maar spijtig voor het prooidier dat Ivyleaf deze keer geen slaap had, en dus klaarwakker was. Ze wiebelde soepel met haar achterpoten en maakte haarzelf klaar om te springen en het konijn vast te pakken met haar twee voorpoten. Echter duurde het niet lang na de voorbereiding van de witte poes of een zacht geritsel waarschuwde het konijn, waarna het dier de veiligheid van zijn hol opzocht. Enkele scheldwoorden verlieten haar bek en gaf het prooidier dat zonet was ontsnapt van een afschuwelijke dood nog meer redenen om deze nacht niet meer naar buiten te komen. Ze legde haar oren plat in haar nek en strompelde er luid vandoor, geen zin meer om onopvallend te zijn.
Bladerdak gefilterd maanlicht scheen op haar witte pels en gaf Ivyleaf een spookachtig uiterlijk. Doordat ze nog te kwaad was door de mislukte jacht van daarnet kreeg ze de nachtzwarte kater die niet ver van haar vandaan was niet in de gaten, en botste ze zonder het te weten tegen de kater. Als gevolg dat ze al stuiterend naar achteren vloog. Nog steeds lagen haar oren diep in haar nek, aangezien ze niet kon zien wie of wat het gene was waar ze tegen was aangelopen. Was iemand haar nu aan het mindfucken?}

_{De maan had geen verwarmende werking, noch zorgde haar licht ervoor dat je dingen beter zag. Toch had Ravensong liever de maan dan de zon, juist omdat ze niets verwarmde en je dingen niet beter hoefde te zien. Sowieso was zijn gezichtsvermogen goed, waardoor hij geen problemen had met het zien in het donker, noch licht. Hij zat daar alleen maar, stilletjes, op de boomstronk omdat niemand hem hier stoorde. Zo had hij het het liefst, rust en stilte. Ravensong stond bekend om zijn norse en nukkige karakter, iets wat bij een Shadowclanner paste, maar er was eigenlijk niemand die hem echt van binnen goed kon. Iemand die zijn echte karakter kon, die wíst waarom hij zo was geworden. Door die achterlijke pluizebol van een vader van hem.
Onbewust liet Ravensong een grom horen en eventjes draaide zijn oren naar achter toe. Had hij daadwerkelijk wat gehoord daarnet? Hij wist het niet zeker meer. Zijn appelgroene ogen knepen zich tot spleetjes en hij draaide zich om. Opeens kreeg hij een slag en liep er iemand tegen hem aan. Doordat Ravensong het niet had verwacht, kwam hij tegen de vlakte te liggen, maar hij zette zichzelf al snel weer overeind. Zijn zwarte vacht zat door de war en hij keek wat verwilderd om zich heen. Al snel merkte hij de witte kattin die voor hem bleek te staan. "Ivyleaf," gromde hij zachtjes. "Wat moet jij hier?" miauwde hij daarna, toen hij weer iets was gekalmeerd.}

<sub>Catch me as I fall
Say you're here and it's all over now
Speaking to the atmosphere
No one's here and I fall into myself
This truth drives me
Into madness
I know I can stop the pain
If I will it all away

De spierwitte kattin wiens vacht er spookachtig uitzag hees haarzelf overeind en keek de kater die voor haar stond aan aan met amberkleurige ogen die vuur leken te spuwen. "Ivyleaf," Zei de kater die ze herkende als Ravensong. "Bravo, je kent mijn naam." Sprak ze op een ijzige toon en ontweek nog enig oogcontact met hem. "Wat moet jij hier?" Vroeg hij. Je zag aan zijn houding dat hij ondertussen al iets gekalmeerd was. Ivyleaf daarin tegen, zij zag er nog altijd uit alsof ze elk moment zijn ogen er zou uit krabben. "Tegen katers aanlopen, en jij?" Mauwde ze droogjes maar behield haar boze uitstraling. De groene ogen van de Shadowclan kater genaamd Ravensong deden haar om de een of de andere redenen smelten. Al hadden de ogen van de kater de kleur van het gras en de natuur, elke keer als ze er in keek voelde het aan alsof de zon haar wou verbranden. Nee, het voelde raar aan, maar toch goed, dus verbranden was niet het perfecte woord ervoor. Ze hield het maar bij smelten. "Krijg ik nog een antwoord?" Zei ze plots nadat er een stilte had geheerst en liet haar oranje blik over het gestalte van de kater glijden.

Fallen angels at my feet
Whispered voices at my ear
Death before my eyes
Lying next to me I fear
She beckons me
Shall I give in
Upon my end shall I begin
Forsaking all I've fallen for
I rise to meet the end</sub>