freedom is the thing you need! [Open]

Ook Whiteshadow leek te willen weten hoe Phanter verdwaald was geraakt, want hij luisterde aandachtig naar wat Phanter te vertellen had. Nadat hij alles verteld had nam hij nog een paar hapjes van zijn muis, en legde hem daarna aan de kant. Camarovi nam ook een paar happen en toen ze die op had, mauwde ze: "Ik werd vorige winter geboren, mijn vader heeft mijn moeder alleen gelaten toen ze jonkies verwachtte. Toen we geboren werden, was het een erg koud en er was bijna geen prooi. We konden dit enkele maanden volhouden, maar omdat mama al het voedsel aan ons gaf ging ze dood..." Camarovi slikte even, en verdrong haar tranen. "... daarna bleven we alleen achter... We hebben onszelf leren jagen, omdat dat dringend nodig was, maar vechten kan ik dus natuurlijk niet. Een beetje hetzelfde al jou, Phanter. Omdat ik in de winter nooit mijn territorium heb gezien, ben ik verdwaald in de sneeuw." Camarovi pauzeerde even, om te zien of ze niets vergeten was. Maar omdat dat niet was, nam ze nog een paar happen. Ze keek even vragend naar Whiteshadow, of hij ook een verhaal te vertellen had.

Hij was misschien ietsje te nieuwsgierig naar het verheel van Phanter. Toch wat was te veel en wat niet. Hij lag nog altijd op zijn gemak. Hij wachte op de woorden die zouden komen om dan een oordeel te vellen. Maar hij wist al sowieso dat het geen slecht oordeel zou zijn. Neen want hij wist dat deze twee geen kwaad in de zin hadden. Neen hij vertrouwde ze. Anders hadden ze nu wel al bloedend in de sneeuw gelegen. Misschien zou hij ze dan zelfs het leven hebben ontnomen. Ja hij had geen schrik om een andere kat te doden. Alles om zijn territorium te beschermen. Dat had zijn vader hem wel geleerd. Maar zijn moeder was ook geen schat geweest. Natuurlijk wel voor hun. Maar ze was zo verandert en hij vreesde er voor dat hij haar zelfs nooit meer zou zien. Omdat ze in de Bloodclan was gegaan en zelfs haar naam had laten veranderen. Het was alsof zijn moeder die hij had gekend verdwenen was. Zijn vader zag hij ook nooit meer. Misschien was die ook wel gestorven. Zijn broertjes en zusjes waren er wel nog. Toch zo ver hij wist. Maar veel contact met hun had hij ook niet. Het leven hier was meestal eenzaam. Maar zo lang hij ze af en toe eens zag. Was hij blij genoeg. Een kleine zucht kwam van zijn lippen. Zo stil dat de andere twee het niet zouden horen. Hij spitste zijn oren. Hij wist dat de woorden van Phanter zo zouden komen. Dus probeerde hij te luisteren en niet weg te dromen in het verleden. Zijn prachtige maar stille jeugd. Niet iedereen had het zo goed gehad als hij en dat werd snel duidelijk. Want Phanter vertelde juist een heel ander verhaal. Een verhaal dat hem schokte.
'Toen ik nog een kitten was lagen mijn familie en ik, ooit in de sneeuw verdwaald. Mijn vader is dood gegaan in de sneeuw, en mijn moeder ook. Toen ben ik mijn broers en zussen kwijt geraakt, ik weet niet waar ze zijn en of ze nog leven. Jagen heb ik mezelf aangeleerd, ook al is dit niet super goed. Ik leefde dus alleen dicht bij een van die clans en de twoleg place daar dichtbij is een klein bosje. Ik heb dat mijn territorium gemaakt en leefde blij als rogue. Gisteren besloot ik te gaan jagen. Ik had niet de sneeuwstorm verwacht. Ik kon niet veel vinden, eigenlijk helemaal niks behalve dan een mager muisje dat al een paar dagen dood was. Ik ging veel te ver om nog prooi te vinden, en verdwaalde. Het was te laat en koud om terug te gaan en het begon te sneeuwen. Ik vond een klein schuilplekje en ging daar slapen. Toen ik wakker werd lag er echt veel sneeuw. Toen rook ik jullie en kwam naar jullie toe. Gelukkig waren jullie aardig en vielen jullie mij niet aan. Dat is ongeveer het verhaal.' Het was een mond vol en even kwam er een kleine plezierige glans in zijn ogen. Maar het was maar in een flits van een seconde. Hij had medelijden met Phanter. De kat had het duidelijk heel moeilijk gehad. Niet dat hij het altijd even makkelijk had gehad. Maar hij had dit nooit echt meegemaakt. "Ik werd vorige winter geboren, mijn vader heeft mijn moeder alleen gelaten toen ze jonkies verwachtte. Toen we geboren werden, was het een erg koud en er was bijna geen prooi. We konden dit enkele maanden volhouden, maar omdat mama al het voedsel aan ons gaf ging ze dood..."
Hij slikte even. Neen hij had niet verwacht dat Camarovi ook een verhaal ging doen. Maar het leek er niet echt dat zij een zo’n gelukkig leven had geleid. Zijn blik gleed naar haar. Ook met haar had hij medelijden. Iets wat hij niet vaak had gevoeld. Wel al vaak had gezien. Vooral toen dat hij een kleine kitten was geweest. "... daarna bleven we alleen achter... We hebben onszelf leren jagen, omdat dat dringend nodig was, maar vechten kan ik dus natuurlijk niet. Een beetje hetzelfde al jou, Phanter. Omdat ik in de winter nooit mijn territorium heb gezien, ben ik verdwaald in de sneeuw." De sneeuw was dus echt wel een probleem voor vele katten. Hij voelde de blik van Camarovi op zich branden. Heel even kruiste hun blikken. Ze leek nieuwsgierig te zijn naar zijn verhaal. Hij lachte even naar haar en Phanter. ”Als jullie willen kunnen Julie blijven zolang de sneeuw er is…” Het klonk vriendelijk en hij meende het ook. Voor zijn part mochten ze blijven zolang ze wilde. Waarom hij geen antwoord gaf op Camarovi haar blik. Ze had niets gevraagd en hij zou alleen maar iets vertellen wanneer ze iets vroegen. Dus wachte hij op hun reactie.

[Ik heb deze week examens, dus zal afwezig zijn tot volgende week woensdag sorry]

Camarovi begon ook aan haar verhaal. 'Ik werd vorige winter geboren mijn vader heeft mijn moeder alleen gelaten toen ze jonkies verwachtte, toen we geboren werden was het een erg koud en er was bijna geen prooi we konden dit enkele maanden volhouden, maar om dat mama al het voedsel aan ons gaf ging ze dood. Daarna bleven we alleen achter.. we hebben onszelf leren jagen omdat dat dringend nodig was, maar vechten ik dus natuurlijk niet, een beetje hetzelfde als jou, phanter.' Camarovi had beetje het zelfde als phanter, wat als ze famillie waren? Nee dat kon niet, tenzij de vader van phanter hun achter heeft gelaten en phanters moeder loog dat hij dood was gegaan. Ne e phanter, dat is onmogelijk.. als ze het wel aan camarovi verteld.. hij schudde de gedachten van zich af toen hij zag dat whiteshadow iets wou zeggen. ''Als jullie willen kunnen jullie blijven zolang de sneeuw er is..'' vroeg hij vriendelijk. ''Bedankt. Als ik lastig ben zeg je het maar, dan ben ik wel weg.'' antwoordde phanter en keek naar camarovi, met medelijden. ''Het spijt me van wat er gebeurt is.. ik weet hoe het is het is inderdaad bijna hetzelfde als mijn verhaal.'' hij slikte en hoopte dat hij het juiste zei. Hij vond het wel leuk dat ze nu gezzelig met zijn drieen waren. Phanter was een eenzame eenling, maar goed hier bleef hij ook niet lang. Hij keek even naar whiteshadow en camarovi. Ze waren wel aardig, als ze dat niet waren lag phanter in sneeuw, rode sneeuw, van het bloed. Hij wachtte tot hun wat gingen zeggen.

- lang ik heb iets met lange posten vandaag. -

Whiteshadow lachte naar hen allebei. ”Als jullie willen kunnen Julie blijven zolang de sneeuw er is…” Camarovi begreep dat hij haar blik negeerde, dus ze vroeg er niet verder over. Misschien ooit als er een goed moment was. ''Bedankt. Als ik lastig ben zeg je het maar, dan ben ik wel weg.'' Antwoordde Phanter aan Whiteshadow. ''Het spijt me van wat er gebeurt is.. ik weet hoe het is het is inderdaad bijna hetzelfde als mijn verhaal.'' Phanter leek zich er een beetje ongemakkelijk te voelen, dus Camarovi knikte vriendelijk naar hem. Daarna at ze de laatste restjes van haar ekster op en rekte zich uit. "Ik ben zo moe." zuchtte ze. De warmte, het voedsel en het tevreden gevoel maakten haar erg slaperig. Ze geeuwde even, en liet zich zakken op haar pootjes.

-niet zo lang 8(

Camarovi werd moe, en ze zouden al snel allemaal slapen want de maan kwam al op, ookal kon je dit niet zien door de sneeuw storm. Phanter sloot zijn ogen ook even en krulde zich op. Al snel viel hij in slaap.
De kater stormde door het bos. Prooi na prooi ving hij muizen, vogels, en alles. De silveren kat stond tegenover een dikke rooie vogel. 123.. spring! Oké, dat was vogel nummer 100! Toen begon het te sneeuwen, bergen, overal! En toen smolt het weer. De kater, die eigenlijk phanter was, bracht al de prooi die hij had gevangen naar whiteshadow. En toen... vervaagde...alles.
Phanter werd wakker, camarovi lag nog steeds hetzelfde net als whiteshadow die wakker was. Toen herrinerde hij zich wat sasha had verteld: dromen betekenen altijd iets.
Misschien betekende het... dat als de sneeuw weg is hij.. hij Whiteshadow prooi moest geven als bedank! Ja, dat zal hij doen. Prooi brengen. als bedank. Dat was hij wel verschuldigt, hij en camarovi mochten hier blijven én van zijn prooi eten die hij helemaal zelf had moeten jagen en moeite voor deed. Phanter sloot zijn ogen toen weer, en ging weer in een droom. Een droom, over greenleaf...

Hij hoorde het gesprek wel verder. Maar er waren geen woorden meer nodig. Hij had alles gezegd en het was al laat aan het worden. Hij hield wel van het gezelschap dat hij nu had. Groenblad was er al bijna. Dit zou één van de laatste sneeuwstormen zijn. Camarovi leek de slaap te pakken te krijgen en ook Phanter leek moe te zijn. Hij lachte van binnen. ‘Laat ze maar rusten!’ Hoorde hij zich zelf in gedachten zeggen. Terwijl die twee sliepen zou hij de wacht houden. Ook al verwachte hij geen problemen. Zeker niet in dit weer. Hij volgde de zachte ademhalingen van de andere twee. Het leek helemaal rustig te zijn. Terwijl buiten de sneeuw voorbij raasde. Hij was blij dat ze zo snel hier waren geraakt. Voor al dat ze niet in die sneeuw storm vast zaten. Het deed hem denken aan de andere maanden. Of ja zijn kittentijd. Hij miste die dagen de laatste tijd meer en meer. Het was zo goed geweest en met de verhalen van de andere twee was het weer helemaal naar boven gekomen. Wat kon hij zijn familie soms zo hard missen. Jammer genoeg… Hij zuchte zachtjes, hij wilde de rest namelijk niet dat ze wakker werden door hem. Zijn blik gleed naar buiten. De sneeuw leek beelden te vormen. Maar het was roekeloos om te geloven dat ze echt waren. Beelden die hij kende, van vrienden die al lang waren vervlogen en ook van vijanden. Sommigen die hij zelfs dood had gezien. Maar ook katten die hij niet kende. Het was wonderlijk dat je zo iets kon verbeelden. Gewoon door wat sneeuw. Witte sneeuw, het deed hem denken aan het donker rood van bloed. Donker rood van bloed in die ene nacht. Ook in een sneeuwstorm. Hij legde zijn kop op zijn poten. Hij zag dat Phanter weer even wakker werd. Maar even snel viel die ook terug in slaap. Whiteshadow had veel zin om nu in die sneeuwstorm te gaan lopen. Terug in de tijd te gaan en te zoeken wat er toen was mis gelopen. Maar hij kon niet weg. Hij mocht niet vertrekken. Hij zou op deze twee passen, tot er weer wat gebeurde. Maar eerst moest de nacht aflopen. De zon zou wel komen en zodra dat de sneeuwstom verdwenen was, dan zou hij weer gaan jagen. Proberen om genoeg prooi te vangen voor hun drie.

[Is wat korter maar ben ziek, dus posten gaat niet zo goed...]

De silver tabby deed zijn ogen open. Whiteshadow en camarovi sliepen en de zon kwam langzaam op. Phanter hield zelf meer van uitslapen, maar hij moest eerst wat jagen. Hij sprong het hol uit en snoof de lucht op. De sneeuw was al minder geworden, een klein laagje en lekkere koude zonnestralen schenen op phanters korte vacht. De wind blies zachtjes en het was erg fris. Af en toe vloog er een vogeltje door de lucht maar maakte geen lawaai. Phanter kreeg het koud met zijn korte vacht en hoopte dat zijn jacht snel klaar was. Hij probeerde ver genoeg weg te zijn van whiteshadows territorium, maar hij moest de weg er wel weer heen terug kunnen vinden. De jonge kater snoof de lucht weer. Hij rook de ochtendlucht, de wind, en een ... muisje! En nog een! De een was links de ander was rechts. Phanter joeg eerst op de gene links. Poot voor poot ging hij door de koude sneeuw heen dat nog maar een klein laagje was. Brr wat was die sneeuw irritant! maar hij moest doorgaan: dit is voor whiteshadow en camarovi, dacht hij. Je moet ze niet in de steek laten. Hij was ondertussen al achter het muisje. Snel sprong hij en beet hij het dood. zo zachtjes dat de ander het niet kon horen. Die keek wel op, maar de verkeerde kant uit. Hij doodde het andere op dezelfde manier en liep terug naar het hol. De wind was heel erg hard geworden: maar sneeuw kwam er niet. Toen phanter binnen was legde hij één muisje een staartlengte van waar camarovi lag neer. En deed het zelfde bij whiteshadow. De zonlicht scheen op de sneeuw, maar phanter ging eerst rusten. Hij ging liggen op zijn nest. Zijn ogen gesloten, maar slapen deed de kater niet. Hij wou de reactie weten van de andere mede rogues. Bovendien, was hij niet zo moe en was het al ochtend.

[ kort maar ook ziek ]

Van opzij keek Camarovi naar Phanter. Hij had zich opgekruld en lag nu lekker te slapen. Bij het zien van Phanter kreeg Camarovi ook slaap, en ze legde zich op haar zij. Ze rolde zich helemaal op een bolletje, net zoals ze vroeger deed als kit. Ze viel in een onrustige slaap, terwijl ze droomde over sneeuwstormen en wind. Toen er een koude windvlaag in het hol binnenwaaide, sidderde Camarovi en deed haar ogen open. Ze zag Whiteschadow voor de opening zitten, die de wacht hield voor het hol. Gerustgesteld door Whiteshadow's waakzame blik, viel Camarovi in een woelige slaap. Al haar herinneringen spoelden over haar heen. Het was ijskoud en ze verdronk er bijna in. Al die gezichten... Al die pijn... Maar juist dat gaf Camarovi weer nieuwe moed. Ze mocht niet verwaarlozen waar haar moeder zo voor gevochten had! Toen voelde ze achter haar een ritseling. Met een ruk draaide ze zich om, maar haar ogen zagen alleen het bruin, het bruin van hout. Waar was ze nu weer? Ze had vreselijke buikpijn, maar nu had ze het tenminste warm. Haar hoofd tolde en even werd alles wazig. Ze schudde haar hoofd heftig heen en weer, zodat de waas weer verdween. Toen pas herinnerde ze zich alles weer wat er gebeurt was. Met haar hoofd, liggend op haar pootjes, zag ze Phanter liggen. Ze kon Whiteshadow niet vinden, maar zag wel een verse muis voor haar op de grond liggen. Terwijl ze die zat op te eten, vroeg ze zich af wie zo vriendelijk was geweest voor haar. Zou het Whiteshadow zijn geweest? Of Phanter? Maar hij was misschien nog te moe om te gaan jagen...

Phanter opende zijn ogen en zag dat camarovi wakker was. Ze keek raar naar de muis, dus phanter liep even naar haar toe en fluisterde ''Die heb ik voor je gejaagt, dus eet maar op.'' toen ging hij naar buiten. Hij zag dat de zon al op was. 'De sneeuw...' miauwde hij zacht. 'De sneeuw is weg.' niemand hoorde het, hoopte hij. Aan de ene kant was het geweldig, weg met die rot sneeuw! Maar aan de andere kant zag phanter zijn vrienden misschien wel nooit meer na het afscheid nemen...?

Opnieuw, post met hetgoede account Kittypaw.