freedom is the thing you need! [Open]

Als een zachte schaduw liep hij door de sneeuw. hij voelde de koude onder zijn voeten niet. De sneeuw maakte nauwelijks geluid onder zijn poten. Zijn dikke vacht had hij opgezet. Het had de laatste dagen enorm veel gesneeuwd. van zijn familie hoorde hij niets meer. Hij miste ze wel. Maar hij wist dat het niet meer het zelfde zou zijn. Hij was veel verrandert. Vreemden... tegen vreemden was hij meestal niet vriendelijk. Hij was een soort van vrees geworden. katten in de beurt kenden hem. Sommigen waren vrienden. anderen waren dan weer vijanden. Vrienden moesten geen vrees voor hem hebben. Maar zijn vijanden wel. hij was veel verrandert. ja hij had veel getraind. hij was dodelijk geworden en had geen lat meer van zijn poten. Ze waren sterk geworden. zijn nagels waren scherp en zijn vacht was nu echt als een witte schaduw.
zijn ogen gingen het gebied over. alles was wit. zo ver het oog rijkte. de boomstammen gaven een onnormaale schijn af. de schaduwen waren donkerder geworden. sporen van verschillende dieren hadden de sneeuw getekend. je kon wel zeggen dat het hier vol leven zat. dat het normale ritme gewoon door ging. Alleen nu kon je zien dat er een ritme was. De frisse lucht vulde zijn neusgaten. De geuren waren vermenkt met die van de sneeuw. Ze zouden snel vervagen. want zelfs nu bleef het sneeuwen. het was zacht en het had een betoverende schijn. Alleen zijn spoor was echt vers. het leek alsof dit gebied nu verlaten was. maar hij wist maar al te goed dat dit niet het geval was. Hij zocht naar een plekje dat droog was. hij zocht naar wat vers water en geen sneeuw. ook naar een smaakelijke prooi. Hij wilde het bloed zien. hij wilde het rode bloed op de sneeuw zien. Misschien vreed. Maar hij wist dat het een prachtig effect zou geven. verder had hij alles. Hij had een eigen hol. een hol waar hij veilig was. een hol dat hij gerust wilde delen met vrienden.
dan zouden ze warmer hebben. Zijn adem gaf wolkjes af. zachte wolkjes. Hij zuchte even en ging langzaam verder. Hij hoorde hoe een vogel opvloog. whiteshadow. het enigste wat hij nog had van zijn ouders. het enigste wat hij eigenlijk echt trots op was. zijn naam. ja het paste bij hem. ook hier in de sneeuw zou je hem niet zo snel zien. hij genoot van de vrijheid dat je hier had. Vroeger zou hij nog in een clan gewild hebben.
Maar nu niet meer. neen dit leven wilde hij niet opgeven. niet zomaar. een koele wind zorgde er voor dat zijn vacht wat platter ging liggen. het was nog vroeg in de morgen. er was een lichte zon in de verte. Maar daar ging het niet om; Het gaf genoeg licht af om goed te kunnen zien.
De geur van een vers konijn vulde zijn neus. hij verwachte nu geen konijn. Zeker niet in deze plek. Maar het was duidelijk dat het geluk vaandaag aan zijn zijde stond. Zachtjes ging hij op de geur af. hij verwacte een mager konijn. Met geen vel. Maar hij had het verkeerd. Bij de wortels van een eik was een licht bruin konijn aan het zoeken naar wat voedsel. het was nog een goed en gezond beestje. niet zo groot. Maar het had wel degelijk veel vlees aan zijn botten. Zachtjes ging Whiteshadow verder. Het ging snel en zonder broblemen. hij sprong met gemak naar het konijn. het beestje was meteen dood. doordat hij meteen de nek openbeed. hij voelde het warme bloed stromen. hij zag het roede bloed op de witte sneeuw. hij lachte even. Zijn gehele dag was nu goed. Het was een prachtige vangst en hij zou er zeker van kunnen genieten. Hij keek nog even rond. een geur van een onbekende kat vulde zijn neus gaten. hij gaf er niet veel aandacht aan. de kat mocht gerust komen. hij was op alles voorberijd en als de kat hier in de buurt al iemand anders had ontmoet. Dan zou de kat zijn naam al kennen. dus hij had geen vrees. inplaats daarvan ging hij liggen en begon aan het konijn die hij net had gevangen. zijn maag zou goed gevuld worden en hij zou weer kracht hebben. het was een heerlijk maal. heerlijk in verschillende manieren.

[open voor iedereen!]

De geuren van het konijn drongen zijn neus binnen. het sap smaakte als geen ander. hij was blij dat hij zo'n vangst had kunnen maken. Hij had de geur van een andere kat opgenomen. Hij had er geen probleem mee. Liet jij hem met rust dan liet hij jou ook met rust. Het enigste wat hij wat vreemd vond, was dat hij de geur niet herkende. De meeste katten die in dit deel van het rogue gebied kende hij. Maar het was wel een heel groot gebied en meestal bleef hij terplaatse. soms als de drang te groot was ging hij wel eens op weg. Eens aan de grenzen kijken. Of gewoon eens voor een ander uitzicht te hebben. Hij at dus smakkelijk verder met het konijn. terwijl hij in de witte en koude sneeuw lag. De kou drong niet echt door zijn dikke vacht heen. Hij vond het alleen een beetje verveelend. Hij was al lang blij dat het nu niet sneeuwde. Anders was het minder leuk geweest. De geur van de andere kat kwam dichterbij. Het was wel duidelijk dat die kat deze kant op kwam. De struiken wat verder op bewogen. Hij richte zijn blik er meteen op. Hij zag een vorm uit de struiken komen. Het was die kat dat hij had geroken.
Even glinsterden zijn ogen. Maar dat was in een fractie van een seconde weer verdwenen. Het leek er op dat de poes niet ect zeker was van haar passen. hij zag de aarzeling in haar bewegingen. Maar toch liep de poes op hem af. ""Eum... Hallo, ik ben Camarovi. Weet jij misschien waar ik ben?" Hij rekte zich eens uit en ging recht op zitten. Hij keek de poes recht aan. hij wist dat ze geen clan kat was. ANders zou haar naam helemaal anders zijn. Hij wist dat zijn naam op die van een clan kat leek. Alleen was hij nooit een clan kat geweest. Waarschijnlijk had zijn moeder hem zo genoemd. omdat zijn vader ooit wel een clan kkat was geweest. Hoe dan ook hij bleef wel trots op zijn naam. Hij richte zijn aandacht geheel op de kat. Haar stam was onzeker geweest. Langzam opende hij zijn mond. "Wel hallo Camarovi... Ik ben Whiteshadow!" Hij sprak het vriendelijk uit. Om de poes zich wat meer op haar gemak te stellen. Waarschijnlijk was ze de weg naar haar territorium kwijt geraakt. Zijn ogen stonden zacht en vriendelijk. Hij was alleen maar vals tegen katten die hij helemaal niet mocht. Of katten die iemand die hij graag had zeer deden. "Maak je geen zorgen je bent nog steeds in Rogue gebied." Sprak hij daarna. Hij schudde zijn vacht eens uit. "Om precies te zijn ben je op mijn gebied." Zei hij toen nog om wat meer informatie te geven aan de poes. Zijn blik draaide naar een vogel die op een tak van een boom lande. Sneeuw viel naar beneden. Was hij blij dat hij daar niet zat. Maar zijn blik keerde al snel terug naar de poes. wachtend op wat ze zou zeggen of doen.

De grijs-witte kat keek haar aan, en sprak Camarovi met een vriendelijke stem aan. "Wel hallo Camarovi... Ik ben Whiteshadow!" Bezorgd vroeg Camarovi zich af of ze misschien toch niet op Clan territorium was. "Maak je geen zorgen, je bent nog steeds in Rogue gebied." Die woorden stelden haar gerust. "Om precies te zijn ben je op mijn gebied." Bezorgd vroeg Camarovi aan de andere kat. "Vind je het erg als ik hier nog even blijf? Ik heb bijna de hele dag gelopen." Vermoeid liet ze zich op de grond zakken. Haar tong raspte ruw over haar poten en droogde de sneeuw die nog aan haar poten plakte. Ze hoopte dat Whiteschadow het niet erg zou vinden als ze even kon rusten en wat jagen. Dan kon ze een hoog plekje zoeken waar ze de omgeving goed kon bestuderen. Misschien zou ze enkele dingen herkennen.

Phanter zat in een klein schuil hol, hij zat daar erg bang. Rot sneeuw! Dacht hij, zijn famillie ging dood, en dat was alleen maar de schuld van de sneeuw. Hij was op jacht geweest gister. Hij at het op in een willekeurig schuilplek maar was moe en viel in slaap. Nu sneeuwt het en durft hij het hol niet meer uit. Toen rook hij iets. Katten! misschien konden die vertellen waar phanter was. Hij had gejaagd en ging per ongeluk iets te ver, en toen vond hij het hol. Angstig deed hij één poot de koude sneeuw in. 'Aah!' riep hij van de kou en trok zijn poot terug. kom op phanter, je kunt het, de katten daar, als het goede katten zijn kunnen je helpen als je verdrinkt in de sneeuw. dacht hij. Hij sloot zijn ogen, hield zijn adem in en zijn kop omhoog en liep de kou in. Hij kon niet de hele tijd blijven wachten tot het smolt. Koudde sneeuw raakte zijn vacht. Maar hij moest verder. Hij hield zijn kop omhoog en opende zijn ogen; hij kon nog ademen! Hij liep sneller tot hij bij de twee katten aankwam. 'H-hallo.' bibberde hij van de kou. 'Weten jullie waar ik ben? Ik was aan het jagen gister nacht en ging even ergens op een schuilplek de prooi opeten en rusten maar toen ik wakker werd lag er zo veel sneeuw.' zei hij. Koud, koud koud. Zou hij toegeven dat hij bang was voor sneeuw?

Hij bleef de poes voor hem vriendelijk aan kijken. Hij wist hoe hij zich had gevoeld toen hij vroeger op onbekent gebied was geweest. Het leek er wel op dat zijn woorden haar wat gerust stelden. daar was hij in gedachten best blij om. Hij schudde zijn vacht weer uit. Hij hield niet van de vochtige vlokjes. Toen hij zei dat het zijn gebied was, leek de kat toch even bezorgd om. Camarovi, leek wel vriendelijk. Maar zo te zien was ze nog niet zo heel zeker. "Vind je het erg als ik hier nog even blijf? Ik heb bijna de hele dag gelopen." Hij dacht even na. Ergens had hij die vraag wel verwacht. Maar dat vond hij helemaal niet erg. Het was koud en iedereen kon hier in de sneeuw de weg wel vergeten. Zelfs hij zou de weg kunnen kwijt raken. Ook al leefde hij hier al geheel zijn leven en was hij bijna nergens anders naartoe geweest. Hij zag hoe de poes zich liet zakken. Neen dit was zeker geen vijand. Misschien zouden ze zelfs vrienen kunnen worden. Hij knikte langzaam en keek haar vriendelijk aan. "Natuurlijk mag je nog even blijven." Neen hij had er geheel geen probleem mee. Hij vond het zelfs fijn om even gezeldschap te hebben. "ALs je wilt zou ik wel wat voor je kunnen jagen." Hoe vroeg het op een normale manier. Hij wist hoe vermoeiend het kon zijn om geheel de dag in de koude sneeuw te lopen. Hij had het zelf voorgesteld en nu was de keuze aan haar.
Zijn haren kwamen even recht toen hij nog een geur opnam. Ergens vond hij het niet erg als katten gewoon paseerden op zijn gebied. Hij vond het ook niet erg als ze verdwaalt waren. Maar hij zou er ook voor vechten. ij had er hard voor gewerkt en hij hield er niet van als hij te veel katten op bezoek kreeg. Dus hij was ergens wel een beetje kwaat dat er nog een kat in de buurt was. Hij keek dus een beetje met een boze glans in zijn ogen in de richting van de geur. Hij wist dat de onbekende hun kat op kam. Hij hoopte alleen dat hij de poes niet bang zou maken. Hij zag een kat op hun afkomen. Hij kon ruiken dat het een kater was. Maar toen hij de kater goed in beeld had, gingen zijn haren omlaag. De boze blik in zijn ogen verdween en hij ging weer zitten. 'H-hallo.' bibberde de kater van de kou. 'Weten jullie waar ik ben? Ik was aan het jagen gister nacht en ging even ergens op een schuilplek de prooi opeten en rusten maar toen ik wakker werd lag er zo veel sneeuw.' Ergens had Whiteshadow medelijden met de kater en ook met de poes. Maar de kater leek echt heel erg koud te hebben. Hij wengte de kater om dichter te komen. Hier een beetje uit de sneeuw. Hier zou de kater wat minder koud hebben. "Hey, Gaat het een beetje?" Vroeg hij aan de kater. "Maak je geen zorgen, je bent op mijn gebied..." Dit was echt wel uitzonderlijk dat er twee katten verdwaalt waren. Maar met de sneeuw kon je alles verwachten. Hij lachte naar de twee en wachte op een reactie.

De katten vielen phanter niet aan, ze waren juist aardig. ''H-het gaat wel.'' zei hij. Hij probeerde niet te laten merken dat hij bang was. Hij kon de katten nu van dichtbij bekijken. Een poes, met rogue geur net als de ander, een grijs-witte jonge poes en een grote kater, met een lange vacht goed beschermt tegen de sneeuw. ''Sorry dat ik je gebied zomaar binnen dring.'' zei phanter. ''Hoe noem je?'' vroeg de poes voorzichtig. ''Mijn naam is phanter.'' zei phanter. ''Ik kan niet zo goed tegen sneeuw.'' bibberde hij. ''Ik wil jullie wel vertellen waarom maar dan wil ik het eerst warmer hebben.'' hij schudde wat sneeuw van zijn vacht. ''En wat zijn jullie namen eigenlijk?'' vroeg hij toen.


(woow whiteshadow jij maakt lange posts ik wou dat ik dat kon :3)

Het was een groot toeval, dat twee katten zijn gebied binnen waren getreden. Ergens vond hij het deze keer niet zo erg. Hij wist nu eenmaal dat ze te vertrouwen waren. Ze zagen er allebei vriendelijk uit. Het leek er niet op dat ze logen en die ene kater., die zag er echt wel moe en verloren uit. Zijn ouders hadden hem geleerd, niet te vlug te vertrouwen; Maar hij voelde hier helemaal geen bedreiging. Anders hadden ze wel anders gereageerd. Hij kon het weten. Hij ademde de lucht eens diep in. Rustig wachte hij op een antwoord, van de kater. Verloren in deze sneeuw. Het was wel te verwachten. Maar hij was hier geboren en kende het zelf met de sneeuw goed. Ook al moest hij toegeven, dat het soms moeilijk was. Whiteshadow zijn ogen stonden vriendelijk. Zijn spieren niet meer gespannen en je kon een klein beetje medelijden zien. Hij keek onder tussen ook even naar de lucht. Het leek er op, dat het even niet meer zou sneeuwen. Het leek er zelf op dat ze misschien een klein beetje zon zouden hebben terug. Hij hield niet zo van de sneeuw. Maar ergens vond hij het ook wel fijn. Niet de kou. Maar het was een manier voor de natuur om uit te rusten. Zijn blik gleed automatisch naar de kater toen die sprak. ''H- het gaat wel.'' Hij wist meteen dat de kat half bevroren was. Maar hij wachte even. Want er kwam zo te horen meer. ''Sorry dat ik je gebied zomaar binnen dring.'' Hij keek de kater vriendelijk aan. Even schudde hij met zijn hoofd. ”AH jullie kunnen er helemaal niets aan doen.” Neen hij wist heel goed dat het door de sneeuw kwam. Dus gaf hij hun geen schuld. Nog was hij kwaad op de twee katten. Hij besefte heel goed dat het hem zo ook kon overkomen. Trouwens ze waren hier helemaal niet om op prooi te jagen. ''Hoe noem je?'' vroeg Camarovi voorzichtig. Duidelijk dat ook zij had gezien, hoe moeilijk de kat het had. Het was ook een vraag dat hij net had willen stellen. Maar nu moest hij alleen maar wachten op een antwoord. Een kraai lande op een boom wat verder op. Het leek alsof de vogel hun uitlachte. Maar als die kraai een poot op de grond zou zetten. Dan was hij er zeker aan. Dan zou de vogel niet zo veel meer hebben om te lachen. Maar de kraai vloog weer op. Ergens was hij best teleurgesteld. Hij had Camarovi en de kater graag wat gegeven. ''Mijn naam is phanter.'' Zei de kater. Het puntje van zijn staart ging langzaam op en neer. Het was wel een leuke naam. ''Ik kan niet zo goed tegen sneeuw.'' bibberde Phanter. ''Ik wil jullie wel vertellen waarom maar dan wil ik het eerst warmer hebben.'' Whiteshadow knikte. De kater had gelijk. Warm worden was nu het vooruitzicht en misschien ook een hapje eten. Ergens had hij nu spijt dat, dat konijn helemaal op was. Het leek zo oneerlijk. Whiteshadow werd gevreesd. Maar ergens diep van binnen was hij nog altijd die kleine bijzondere kitten van vroeger. ''En wat zijn jullie namen eigenlijk?'' Vroeg Phanter toen. Hij lachte even, beseffend dat de kater dat nog niet kon weten. Hij keek even naar Camarovi, misschien wilde zij eerst. Maar hij besloot eerst te gaan. ”Ik ben Whiteshadow.” Hij lachte even vriendelijk. Hij kende de twee katten maar net. Toch had hij het gevoel, dat er hier twee nieuwe vrienden stonden. Twee om te koesteren.

[Thanks, lukt jou ook nog hoor. Veel oefenen ]

De poes stelde zich voor als camarovi, en de kater als whiteshadow. Had hij vroeger bij één van de vier clans geleefd? vroeg Phanter zich af. Daarom zou hij waarschijnlijk goed kunnen jagen en vechten voor zijn territorium, dat had hij waarschijnlijk al in de clan geleerd. Phanter moest het zichzelf aanleren, maar over camarovi wist hij nog niets. Camarovi leek hongerig en haar buik maakte een raar geluid. ''Sorry.'' zei ze zacht. Phanter merkte nu pas dat het begon te sneeuwen. Sneeuwvlokjes landde op zijn, en de andere twee rogue's rug. Phanter schudde ze zacht af, hij wou de andere niet natmaken met de sneeuw. Phanter besefde toen camarovi voor de tweede keer sorry zei, omdat ze hongerig was, hoe hongerig hij ook was. Het liefst had hij nu een prooi gevangen in nieuwblad en in zijn warme hol gelegen om het op te vreten. Maar hij was nu verdwaald, bij Whiteshadow in het territorium samen met Camarovi. Het was nu Whiteshadow's keuze, deze twee hulpeloze verdwaalde katten te helpen, of het territorium af te jagen terug de sneeuw in. De kater leek vriendelijk en Phanter verwachtte niet dat hij een gevecht zou gaan beginnen. Ook al leek de kater van dat hij zijn territorium niet zomaar laat binnendringen. Phanter wou ook wel dat hij dat kon, katten van zijn territorium jagen omdat ze het willen inpikken! Helaas was phanter geen goede vechter. Hij was eerder een kat waar je gezellig mee kon leven als rogue, ook al zou hij niet als een hulpeloze kitten reageren in een gevecht, dus een soort verdediging. Er gingen wolken voor de zon en er kwamen sneeuwvlokken steeds harder naar beneden, hoe harder hoe kouder phanter het kreeg en hoe meer hij in een warm hol prooi zou willen eten. Hij dacht dat Camarovi en Whiteshadow dat ook wel wilden.

(super me best gedaan op een lange post xD)

Toen Camarovi zich voorgesteld had, bleef het even stil. Ergens vond hij het wel fijn de stilte. Vooral omdat het geen onaangename stilte was. Zijn blik gleed weer even naar de hemel toen er weer kleine sneeuwvlokjes naar beneden vielen. Het leek er dus op, dat ze nog niet van de kou verlost waren. Persoonlijk kon hij wel tegen de sneeuw op. Daarvoor had hij zijn lange dikke wintervacht. In groenblad, was die vacht glad, en glanzend. Hij bleef naar de wolken kijken. Alsof hij even van de wereld was. De katten leken er niet meer te zijn. Toch wist hij, dat ze er nog waren. Maar omdat het stil blijf dacht hij niet echt dat ze het erg vonden dat hij naar de hemel aan het staren was. Hoe dan ook toen het geluid van een grommende maag zijn aandacht trok. Keek hij terug naar de twee katten. Het was Camarovi ’s maag geweest. Want al snel zei ze sorry. Hij had al langer door gehad dat de twee katten koud en honger hadden gehad. Maar dat het zo erg was, had hij nu ook niet verwacht. Ergens wist hij niet zeker wat hij moest doen. Deze katten leken zo hulpeloos en omdat ze in zijn gebied waren… Hij had nu twee keuzes, hen weg jagen of hen helpen en een warme plek aanbieden. Hij zuchte even stil. Neen hij kon deze twee niet zomaar weg jagen. Ze waren geen bedreiging voor hem. Dus eigenlijk had hij zijn keuze al gemaakt. Hij zou ze helpen, hun een warme plek en wat prooi aanbieden. Maar was dat de goede keuze. Daar zou hij later moeten achterkomen. Camarovi leek een speelse kant te krijgen. Ze sloeg met haar poot op de grond. Maar zodra ze leek door te hebben wat ze deed kwam er al weer een sorry. Hij vond het niet erg. Maar hij zou er ook niets van zeggen. De sneeuw werd onder tussen harder en als ze hier zouden blijven zitten. Dan waren ze drie bevroren katten. Hij gromde even zacht. De zon verdween. Hij hield er niet van dat de zon verdween. Nog minder omdat, dat het enigste was geweest. Wat een beetje warmte had gegeven. Maar nu was ook die warmte weg. Hij keek even naar de twee katten. Ja zijn vader en moeder zouden gewild hebben dat, hij dit deed. Of niet! Maar het was nu die kleine speelse en slimme kitten die in hem opkwam. Die kitten die hij vroeger was geweest. De dagen die hij nog door zijn poten was gezakt. Maar nu waren zijn poten sterk en gespierd. Hij zou er niet zomaar doorzakken. Zijn nagels en tanden waren dodelijk geworden. Maar alleen voor de vijanden die hier ergens verder rondzwierven. Hij stond op en strekte zich even uit. ”Als we hier blijven, worden we sneeuwkatten.” Hij lachte even. Zijn hol was hier niet zo ver vandaan. Het was er warm en hij zou ze daar wat eten kunnen geven. Er waren veel muizen waar hij leefde. Dan hadden ze meteen ook een lekker vers maal. ”Laten we naar mijn hol gaan. Daar kunnen jullie ook wat eten.” Hij sprak het vriendelijk uit en stapte langzaam in de richting van zijn hol. Maar hij keek wel af en toe. Of de twee katten hem konden volgen. Want in deze sneeuw zou je iedereen kunnen kwijtraken en zijn vacht liet hem er ook niet uitschijnen. Het leek echt alsof hij een bewegende schaduw was. Iets wat hij graag had. Het hielp altijd bij de jacht. Zo ving hij meestak ook gemakkelijker veel prooi.

[ ziet je wel dat het lukt XD]

In stilte dacht iedereen aan zijn eigen mijmeringen. De zon verdween en maakte dat het nog kouder werd dan het al was. Een koude rilling schoot door Camarovi heen. Waarom moest het toch zo koud zijn? Maar ze was al lang blij dat Whiteshadow hen niet had aangevallen. Door de kou zou ze zich nog slechter kunnen verdedigen dan normaal. En normaal was al zo vreselijk slecht. Camarovi kon niet vechten. Ze had het ook nooit geleerd. Haar moeder was niet zo lang na haar geboorte gestorven. Daardoor hadden zij en haar broertjes en zusjes geleerd om voor zichzelf te zorgen. Haar vader had ze nooit gekend. Afwezig staarde ze naar de grond. Wat was sneeuw toch mooi wit! Een sneeuwvlokje landde op haar neus. Snowflake... Als ze aan haar moeder dacht kreeg te tranen in haar ogen. Snowflake was een witte rustige poes geweest, en al had Camarovi haar niet zo lang gekend, ze had hen net zolang beschermt als ze kon. Plots stond Whiteshadow naast haar op. Ze knipperde haar ogen weg en ging zelf ook rechtstaan. ”Als we hier blijven, worden we sneeuwkatten.” Zei Whiteshadow. ”Laten we naar mijn hol gaan. Daar kunnen jullie ook wat eten.” Camarovi rekte zich uit. Van het lange stilzitten op de koude grond was ze stijf geworden. "Ik volg je." Zei ze, terwijl ze haar stem niet probeerde te laten trillen. Het lukte niet. Hopelij hadden Whiteshadow en Phanter het niet gehoord. Ze keek vlug naar hen, en haar ogen wachtten bij Phanter op een antwoord.

Een lange stilte was het terwijl de zon onder ging. Phanter schrok even; als de zon onderging werd het vast kouder. Ook de wind blies door phanter's vacht. Whiteshadow en camarovi waren in diepe gedachten. Waar zouden zij over denken, dacht phanter. Hij zou het niet weten, dus hij ging in zijn eigen gedachte. Hij herrinerde zich hoe hij zijn broertjes en zusjes kwijtraakte in de sneeuw. Ze leven nog, maar waar ze zijn wist phanter niet. Misschien waren ze ook als rogue aan het leven. Of misschien waren ze doodgegaan. Of misschien in de sneeuw zoals zijn vader en moeder en de rest van zijn famillie. Phanter slikte. Sneeuw was zijn ergste vijand. ''Als we hier blijven worden we sneeuwkatten.'' zei whiteshadow en phanter's gedachte gingen langzaam weg. Hij knikte. ''Laten we naar mijn hol gaan, daar kunnen jullie wat eten.'' vervolgde de grote kater. Phanter was blij dat whiteshadow niet ging aanvallen, ook al leek hij heel beschermend over zijn territorium. Phanter knikte stevig. ''Ik volg jou.'' zei camarovi. ''Ik volg jou ook.'' zei phanter die helemaal met het idee eens was, maar daar liet hij niet te veel van merken. De wind werd steeds harder en de sneeuwvlokken ook, de zon was al niet meer te zien en er waren overal donkere wolken waar ijskoude sneeuwvlokken uitkwamen, die meegenomen werden in de ijzige wind, door de vachten van de drie rogue's. Misschien maakte whiteshadow maar een grapje, maar toch was het waar; als ze hier nog lang bleven, werden ze sneeuwkatten. De zilveren kater volgde de grotere, samen met camarovi. Af en toe schudde phanter zijn vacht ligt heen en weer om de ijskoude witte vlokken van zijn zilveren vacht te krijgen. Helaas liepen ze wind tegen, phanter kon lastig zien want er waaide steeds sneeuwvlokken in zijn ogen. Hij schudde het af en volgde whiteshadow naar zijn hol, hij wist waar ze heen moesten.

Ze zeiden allebei dat ze hem zouden volgen. Nu was hij gerust en kon hij op zijn gemak verder gaan. Af en toe legde hij een blik achter zijn schouder. Kijkend of ze hem bij konden houden. Want het was duidelijk dat ze moe waren en dat ze ook last hadden van de sneeuw. Maar groenblad kwam er aan en dan zou het al snel warmer worden. Er zou genoeg prooi zijn om verder te gaan en de katten in deze gebieden zouden weer rustig verder kunnen leven. Veel moeite om een prooi te vangen zou het dan niet meer kosten. Maar nu had hij in zijn hol gelukkig nog een paar prooien liggen. Klein, en het was niet precies heel erg vers. Het was van die ochtend. Nou ja, dus eigenlijk nog niet zo heel oud. De sneeuw zou er wel voor gezorgd hebben, dat de smaak vers zou gebleven zijn. Maar nu moesten ze eerst zijn hol bereiken. Als een schaduw liep hij dus rustig verder. Er voor zorgend dat er niets zou gebeuren en elk geluid en elke geur in zich opnemend. Hij wilde nu geen problemen en zeker niet met zijn twee nieuwe vrienden. Of kennissen. De sneeuw kraakte zacht onder zijn poten en af en toe schudde hij zijn vacht uit. Hij vond dat de sneeuw nu wel mocht verdwijnen. Het had al lang genoeg geduurd en hij wist dat er meer katten het met hem eens zouden zijn. Hij lachte even toen hij de grote zwarte boom zag. De boom was ooit geraakt door een bliksemlicht. En had vuur gevat. Maar wonder boven wonder was hij wel blijven staan; Het was nu een holle boom. Met verschillende plekken om in te verblijven. Dat was zijn thuis en nu sliep hij een beetje boven de grond. Want helemaal onderaan was het dicht gesneeuwd. Hij wenkte met zijn staart naar de twee volgende katten naar de boom. Ze zouden wel begrijpen dat, dat zijn hol was. Ze waren er dus bijna en daar zouden ze warm zitten. Hij lachte even, toen hij het gat van zijn hol zag. Helemaal droog en veilig. Hij vroeg zich even af, of de twee er zouden geraken. Maar het bleven katten en zo hoog was het niet. Hij ging even zitten en keek heel even rond. Er was niets verandert en het leek er niet op dat er hier iemand was geweest. Misschien alleen een vogel, of twee. Hij knikte naar het hol naast de laagshangende tak. Daarna sprong hij er op en knikte even naar Phanter en Camarovi. ”Hier heen!” Daarna ging hij zijn hol binnen. Het was ruimer dan dat je zou denken. Lekker warm en droog en in een hoek lag nog een prooi of twee. Hij ging meteen naar die hoek en haalde een ekster en een dikke muis uit. Dat gooide hij recht in het midden. Daarna ging hij liggen. Wachtend op de twee. Ze mochten eten en rusten. Met hun lichaams warmte zou het ook meteen veel warmer worden en Phanter zou ook geen last meer hebben van de sneeuw. ”geniet.” Zei hij vriendelijk. Want dit was iets om van te genieten.

Na een tijd kwamen de drie bij het warme hol van Whiteshadow. Het was ruimer dan je zou denken. Dat merkte phanter al toen hij het warme hol binnen kwam met camarovi. Hij was al blij dat hij even uit de wind was! Hij zorgt een warm plekje op net als whiteshadow. Whiteshadow legde wat prooi in het midden. Phanter twijfelde of hij er een mocht nemen. Het leek van wel, dus ging hij voorzichtig naar het plekje toe en pakte een muisje. De muis was wel erg dik, voor bladkaal. Als het niet mocht zou hij wel gaan jagen voor Whiteshadow. Alles beter dan ruzie, gevechten, of pijn. Hij zocht zijn warme plekje weer op en begon langzaam aan de muis: eindelijk had hij heerlijk warmte, eten, en hij kon rusten. Na zijn tweede hap van zijn muis miauwde hij ''Heel erg bedankt, Whiteshadow.'' en ging verder aan zijn muisje. Als hij Whiteshadow niet had ontmoet, zat hij nu koud in de ijzige sneeuwstorm.

(kort )

Camarovi sjokte achter Phanter en Whiteshadow aan. Ze hield haar ogen stijf dichtgeknepen tegen de harde wind en sneeuw. Plots stopten ze, en Camarovi keek verbaast op. Rond haar stonden bomen, maar voor haar was een boom die zwartgeblakerd was door vuur. Blijkbaar was de boom hol, want Whiteshadow sprong erin en riep vanaf boven: "Hierheen!" Phanter sprong ook in de boom, even later gevolgd door Camarovi. Toen ze allemaal droog en warm in de boomholte zaten legde Whiteshadow een ekster en een muis in het midden. Phanter pakte de muis, dus Camarovi moest genoegen nemen met de ekster. Eigenlijk hield ze niet zo van vogels, maar ze had zoveel honger dat het haar allemaal heerlijk smaakte. ''Heel erg bedankt, Whiteshadow.'' Zei Phanter. Camarovi slikte haar hap door en mauwde ook een dankjewel. "Hoe ben jij eigenlijk verdwaald?" Vroeg ze aan Phanter.

(Wie is jouw familie eigenlijk, Whiteshadow?)

De warme beschutting leek ook meer hoop te geven aan de andere twee. Vroeger had hij het fijn gevonden om lekker knus met zijn familie in hun holle boom te zitten. Maar nu zag hij nog nauwelijks zijn broertjes en zusjes. Hij miste ze wel. Maar hij wist ook wel dat als hij echt wou, dat hij zijn familie gewoon op zou kunnen zoeken. Hij lachte even, en zijn blik werd wazig aan de gedachten. Goede herinneringen en ook een warm hart. Maar sinds hij alleen leefde, was hij niet echt meer gewend om bezoek of zelfs vrienden te hebben. Het leven was redelijk eenzaam. Maar het was wel zijn leven en hij kon er van maken wat hij maar wilde. De avonturen die hij al beleeft had en zo. De vrienden en vijanden die hij had gemaakt. Allemaal deel voor deel een weg die hij aflegde naar de enigste uitkomst. Maar wat die uitkomst zou brengen wist hij niet. Wisten maar een paar katten die het licht letterlijk hadden gezien. Hij wist niet of er een Sterrenclan was hier ergens in de lucht. De clans geloofden dat en ze mochten het geloven. Hij wist het niet. Maar hij vertrouwde er wel op dat ze niet alleen waren in deze wereld. Dat kon niet. Hij werd uit zijn gedachten gehaald door de bewegingen van de anderen. Hij keek ze zacht aan. Volgde hun bewegingen. Phanter leek even te twijfelen of hij wel mocht eten. Maar anders zou hij nooit eten in het midden hebben gelegd. Neen ze verdienden het en hij had er geheel geen probleem mee. Camarovi leek eerst niet zo blij met de ekster. Hij kon haar gerust ook wat anders geven. Toch bleef ze stil en begon ook te eten. ''Heel erg bedankt, Whiteshadow.'' Sprak phanter. Hij knikte alleen even en lachte ook eens. Terwijl de kater weer verder ging met zijn muis. Hij legde zijn eigenkop op zijn poten en sloot even zijn ogen. Ook Camarovi zei daarna dank je. Hij opende zijn ogen even. Hij keek haar recht aan en zwaaide even met zijn staart dat het goed was. Hij keek van de een naar de ander. Het was fijn om weer iemand te kunnen helpen. Zich weer niet zo waardeloos te voelen en zich weer goed en sterk te voelen. Vroeger had hij zich vaak genoeg waardeloos gevoeld dankzij zijn poten. Maar nu was alles toch goed gekomen. "Hoe ben jij eigenlijk verdwaald?" Hij wist dat de vraag niet aan hem gericht was. Maar hij zou wel graag het antwoord weten. Dus luisterde hij aandachtig naar wat Phanter te zeggen had. Misschien kon hij ze ook nog wel helpen de weg terug te vinden. Niet dat de twee katten weg moesten. Neen ze waren welkom. Want hij beschouwde ze als vrienden. Ook al kende hij de twee nog maar net en dachten zij er misschien niet zo over. Voor hem waren ze dat nu al en meer en meer kreeg hij vertrouwen in hun.

[redeye moeder, flashcoat vader en dan nog zusjes en broertjes!]

Whiteshadow leek nieuwsgierig naar phanters verhaal. Phanter miauwde 'Goed, ik zal het vertellen.' Hij wachtte even en begon toen. 'Toen ik nog een kitten was lagen mijn famillie en ik, ooit in de sneeuw verdwaald. Mijn vader is dood gegaan in de sneeuw, en mijn moeder ook. Toen ben ik mijn broers en zussen kwijt geraakt, ik weet niet waar ze zijn en of ze nog leven. Jagen heb ik mezelf aangeleerd, ook al is dit niet super goed. Ik leefde dus alleen dicht bij een van die clans en de twoleg place daar dichtbij is een klein bosje. Ik heb dat mijn territorium gemaakt en leefde blij als rogue. Gisteren besloot ik te gaan jagen. Ik had niet de sneeuwstorm verwacht. Ik kon niet veel vinden, eigenlijk helemaal niks behalve dan een mager muisje dat al een paar dagen dood was. Ik ging veelste ver om nog prooi te vinden, en verdwaalde. Het was te laat en koud om terug te gaan en het begon te sneeuwen. Ik vond een klein schuilplekje en ging daar slapen. Toen ik wakker werd lag er echt veel sneeuw. Toen rook ik jullie en kwam naar jullie toe. Gelukkig waren jullie aardig en vielen jullie mij niet aan. Dat is ongeveer het verhaal.' vertelde phanter. Hij zag wel dat de katten luisterden. Hij nam nog de laatste happen van zijn muis en legde het restje aan de kant. Nu was het wachten wat de katten zouden zeggen.