You seem a bit wary to me {CASILLAS}

Een zacht Newleaf zonnetje bescheen zijn vacht en de kater verborg zich onder een struik. Zijn licht getinte ogen gericht op een zwart witte ekster. Zijn maag was geheel leeg, het was al bijna avond en Eriksen had al sinds gisteren niets gegeten. Een vervelend geluidje kwam van zijn maag en hij moest zijn lichaam dicht bij de grond houden om het zacht te houden. De ekster draaide zijn kopje rond, maar kon de bron van het geluid niet vinden. Gelukkig, anders moest hij weer opnieuw gaan zoeken. Eriksen deed een pas vooruit, zodat hij bij de volgende stap de sprong kon maken. Hij zag de lange donkere veren op de vleugels en de witte veren die langs de staart liepen. Het was een prachtige vogel, vooral als ze zo eigenwijs deden. Soms leken ze slimmer dan de andere vogels, omdat ze zijn trucjes hadden. Eriksen vernauwde zijn blik en spande zijn achterpootspieren. Nog even en dan had hij misschien zijn maal te pakken. Hij liet zijn tong langs zijn lippen glijden en suste zijn maag om te zorgen dat hij geen onverwachte geluiden zou maken. Nu. Hij zette zich af van de grond en strekte zijn voorpoten uit. Met blootgestelde nagels vloog hij met een verrassende snelheid vooruit en voelde het contact met de gevederde huid. De vogel schrok en probeerde op te fladderen, maar de Rogue's grip was te sterk. Met zijn extra gewicht kon de vogel niet wegvliegen. Hij had hem. Om zijn lijden niet lang te laten duren, beet hij de nek kapot. Nu had hij zijn prooi definitief gevangen. Een beetje trots boog hij zich voorover en zonder na te denken over de omgeving waar hij zich bevond, begon hij te eten. Zijn maag kreeg de welverdiende beloning en nieuwe energie stroomde door zijn poten. Toen hij halverwege was draaide hij zich lui op zijn zij. De ekster was goed gevoed en dus hij nu ook. Moest hij het bewaren en meenemen of achterlaten als goede daad. Twijfelend draaide hij zich weer op zijn maag. Maar toen rook hij de vreemde geur.

_{Zonder op te kijken passeerde hij een verlaten boederij, waar niet veel meer van over was. Het enige wat deze boederij in stand hield waren de afgedankte houten palen, die al rottend en scheurend het ijzeren dak omhoog hielden. Zijn blik viel op een verroeste, oude paardenkar waar nog een klein laagje strooi in lach. Met vlugge passen strompelde Casillas naar de kar en sprong behendig op het bankje. Nog net zag hij een grijze muis wegschieten, en bedacht snel dat hij er maar beter meteen achteraan kon gaan. Iets was beter dan niets, toch? Direct sprong hij weer van het bankje af en zette de achtervolging in. Onhandig wurmde hij zijn gitzwarte gelaat tussen een struik door, waar de muis doorheen schoot. Casillas stak één nagel naar voren en probeerde de muis hiermee aan zijn poot te rijgen. Hij voelde de zachte vacht van het beestje even, maar dat was genoeg om hem beet te pakken. Vlug stak hij zijn tanden in de het vlees van het prille beestje, dat tevergeefs begon te spartelen. Al snel was het einde van het muisje leven nabij. Zachtjes en beheerst zich Casillas zich tegen de grond zakken, terwijl hij genoot van zijn vers gevangen prooi. Nadat hij zijn prooi ophad, stond hij weer op. Met lome pootstappen vervolgde hij zijn weg. Doordat het sinds kort New-leaf was geworden, was al de sneeuw begonnnen te smelten. Er bleef niet veel meer van over, behalve wat kleine plasjes water en een drassige grond hier en daar. De bloemen begonnen tevoorschijn te komen uit de grond, en fleurde het eenzame Rogue gebied op. De bladeren van de bomen deinsde op en neer vanwege de plotselinge windvlaag. Rustig keek Casillas op, maar richtte zijn blik weer direct op de grond. Een plotselinge geur bereikte zijn neusholtes. Het was een geur die hij niet vaker had geroken, dus het kon geen Clankat zijn. Misschien een kittypet of een andere Rogue? Niet ver voor zich zag hij een oranje-witte kat. Voorzichtig naderde Casillas, waarna hij zei; ’’Goedenmiddag.’’ Zijn stem klonk grauw en kil, om deze kater te waarschuwen.}

Zorgeloos draaide de kater zich weer op zijn rug, zijn blik strak gericht op de blauw getinte hemel. Een paar wolkjes dreven voorbij, als pluisjes die vast zaten aan een vacht. De zon wierp een paar speelse zonnestralen op zijn tweekleurige vacht. Voor even werd de geur sterker en keek Eriksen nieuwsgierig op. Soms had zo'n ontmoeting voordelen, zoals een soort vriend, maar wie weet was het wel een vijandige Rogue of wat het ook was. Toen zag de een donkere schim opduiken in zijn ooghoeken. Eriksen draaide zijn kop helemaal om en zag de langharige kater daar staan. Met een simpele draai van zijn lichaam belandde hij op zijn maag en stond toen op, zodat hij op een ongeveer gelijke hoogte was met de kat. Hij keek recht in de groen gekleurde ogen. ’’Goedenmiddag.’’ Klonk de stem, en Eriksen hoorde duidelijk de koude toon. Iet wat speels liet hij zijn kopje wat scheef hangen. Misschien zou het begin wat stroef gaan voor hen beiden. Hij knikte naar de kater en liet een vriendelijke glans verschijnen in zijn ogen. "Goededag," Miauwde hij kalm en waagde het om een stap dichterbij te doen. Het kon hem niet schelen of deze kater dat wilde of niet, hij deed toch momenteel wat hij wilde. "Zo te zien heb jij ook deze strenge Leafbare overleefd." Een klein glimlachje verscheen op zijn gezicht en hij keek de kater aan. "Maar laat ik niet van onze ontmoeting afdwalen, mijn naam is Eriksen." Hij nam aan dat de kater de hint zou begrijpen, dus ging hij zitten en drapeerde zijn staart over zijn witte voorpootjes.

_{De wit-bruine kater draaide zich op zijn buik en stond hierna op toen hij Casillas aan zag komen. De kater voor hem leek niet erg onder de indruk van hem, en hij wist niet hoe ver hij moest gaan. Hij zou eerst maar wat proberen, maar wist dat als het op een gevecht zou uitdraaien hij er zeker zijn best voor moest doen. "Goededag," sprak de kater voor hem op een kalme toon, terwijl hij een stap dichter naar hem deed. "Zo te zien heb jij ook deze strenge Leafbare overleefd." Casillas liet zijn oren opvallend heen en weer draaide, en bromde lichtelijk. Gesprekken gingen hem nooit goed af, zeker niet bij vreemden. "Maar laat ik niet van onze ontmoeting afdwalen, mijn naam is Eriksen." Een onbewuste knik liet hij zien, als bericht dat hij hem gehoord had. ’’Natuurlijk heb ik Leafbare overleeft.’’ bromde hij koel en zonder een enkele emotie op zijn gezicht te tonen. Zijn haren rezen lichtjes omhoog toen er een windvlaag doorheen ging, en huiverde even. Zijn groene ogen waren nog steeds gericht op de kater, die blijkbaar Eriksen heette. ’’Mijn naam is Casillas. Wat brengt jou hier, op deze dag?’’ miauwde hij met iets meer belangstelling. Hij wilde tenslotte niet dat dit wéér moeilijk zou gaan lopen, zoals meestal altijd het geval is. Hij stelde zich iets groter op, met zijn borst naar voren gedrukt. Een eerste indruk was namelijk altijd het belangrijkste, dat had hij onderhand zeker wel geleerd.}

Het zwakke geluid van gebrom kwam zijn oren binnen en hij voelde een vreemd waarschuwend gevoel in zijn maag. Hij wist niets van deze kater af, laat staan of hij vreemde katten vertrouwde. Toch wilde Eriksen de gok wagen en contact leggen met deze Rogue. ’’Natuurlijk heb ik Leafbare overleeft.’’ De stem had weer die brommende toon en twee groene ogen keken hem koel aan. Een licht ongemakkelijk gevoel gleed door hem heen. Wat nou als dit slecht voor hém af liep? Bijna wilde hij een stap achteruit doen, maar dan zou hij een zwakte tonen. Nee, dan liever bij deze brompot blijven staan. ’’Mijn naam is Casillas. Wat brengt jou hier, op deze dag?’’ En toen veranderde de houding van Casillas. Hij nam een wat groter makende houding aan en opeens had hij meer belangstelling in de kat voor hem. Eriksen schuifelde wat met zijn pootjes, maar behield het oogcontact. "Nou, als Rogue heb ik geen vaste woonplaats, dus dwaal ik overal wel zo'n beetje rond. Dus daarom ben ik hier. Maar wat doe jij dan op deze plek?" Hij probeerde over de schouder van Casillas te kijken, of er misschien daar een nest lag of enkele tekenen van een slaapplek. want dan kon hij eigenlijk zonder reden aangevallen kunnen worden. Maar toen hij niets kon ontdekken keek hij Casillas weer aan, terwijl hij wachtte op zijn antwoord.

_{Het was duidelijk zijn bedoeling om de ander het niet gemakkelijk te maken. Hij wilde niet dat de meeste dachten dat hij alles accepteerde wat hem overviel, mooi niet dus. Diezelfde lege blik bleef er in zijn ogen staan, zonder van houding te veranderen. Casillas merkte dat de kater voor hem zich aan het begin wat ongemakkelijk voelde, precies wat hij hiermee wilde veroorzaken. Maar Eriksen stelde zich niet bepaald vijandig op, wat hij wel verwacht had. Uiteindelijk bolde hij zijn rug iets, waardoor hij de kater beter aan kon kijken. Hij wiebelde lichtelijk met zijn oren heen en weer, een enkel geluid opvangend van een voorbij vliegende vogel. De koele wind waaide door zijn langharige zwarte vacht, waar hij zich niet veel van aantrok. "Nou, als Rogue heb ik geen vaste woonplaats, dus dwaal ik overal wel zo'n beetje rond. Dus daarom ben ik hier. Maar wat doe jij dan op deze plek?" sprak de rogue voor hem. Wat hij hier zocht? Dat was voor Eriksen een vraag en voor hem een weet. ’’Ik was gewoon wat aan het jagen. Iedereen heeft zijn maaltje nodig, niet?’’ sprak hij sarcastisch tegen Eriksen uit. Zijn lichaam sprak boekdelen, een hele nieuwe demensie van minachting kwam naar voren, waarachter een toch vriendelijke blik stond. Dit zou verwarring verzorgen bij deze kater, maar dat kon hem niet zoveel schelen, hij hield wel van raadsels.}

’’Ik was gewoon wat aan het jagen. Iedereen heeft zijn maaltje nodig, niet?’’ Verder kwam er geen woord meer over zijn lippen. Eriksen fronste even. Waarom deed Casillas zo moeilijk? Konden ze niet gewoon een fijn gesprek houden, gewoon twee Rogues die elkaar konden leren kennen. Eriksen keek op van zijn pootjes en werd in verwarring gebracht door de langharige kater. Iets in zijn houding bracht hem een gevoel van minachting, maar toch zagen zijn ogen er wat vriendelijker uit, ook al had hij dit nog niet echt laten zien. "Tja, als jij het zegt.." Mompelde Eriksen wat vermoeid door die vreemde houding van de kater. Hij begon een beetje te twijfelen of ze ooit een goede band konden opbouwen. Waar kon hij het over hebben, waarbij ze iets gemeen hadden fo waarover die Casillas echt zijn bek voor open zou doen? "Dus, eh, heb jij nog iets bijzonders te vertellen?" Vroeg hij maar om de stilte niet al té lang te laten duren. Een beetje nerveus begon hij met zijn voorpoten op de grond te stampen. Hij had het gevoel dat dit gesprek hopeloos zou eindigen als een van de twee niet snel op een conversatieonderwerp kwam..

_{Moeilijk doen, een van de dingen die hem altijd redelijk goed afgingen. Hij sloot niet zomaar een verbondje, en al zeker geen vriendschap. Dit was ook een van de redenen waarom hij eigenlijk amper vrienden had, hij was daar nogal lastig in. En zijn gevoelens waren al zeker hard en kil. Maar waar had je gevoelens voor nodig? Goede gevoelens zouden je uiteindelijk toch vaak in de steek laten, een gebroken hart in je gegrafeert. En nee, daar had hij dus geen zin in. Depressief in een hoekje eenzaam lapen doen, gaat niemand wat helpen. De frons rond het gelaat van Eriksen was duidelijk te onderscheiden, precies wat hij wilde veroorzaken. "Tja, als jij het zegt.." zei Eriksen. Een brede grimas sierde zijn lippen. Er viel weer een stilte tussen beide, maar die duurde niet erg lang. "Dus, eh, heb jij nog iets bijzonders te vertellen?" Casillas trok zijn spieren samen, om ze vervolgens weer te verslappen. Hij kreeg het redelijk koud door deze wind, maar dit was niet wat hij aan Eriksen wilde laten merken. ’’Bijzonders? Het is maar wat jij bijzonder vind. Er zijn vele verschillende soorten...’’ Weer kwam die grijns terug, terwijl hij zijn ene poot over de andere schoof.}

Ugh. Hij had niet verwacht dat een gesprek ooit zo moeilijk kon lopen. Hij bekeek even de glimlach die was verschenen op het gezicht van Casillas en voelde zijn maag een keer omhoog spring van walging. Jep, hij kon een andere kat voor heel even niet uitstaan, iets wat hij al zo lang had weten te ontwijken. Maar nu kon hij er even niets aan doen. ’’Bijzonders? Het is maar wat jij bijzonder vind. Er zijn vele verschillende soorten...’’ Weer een was hij opgelopen tegen een doodlopende weg, maar misschien kon hij dit keer over de muur klimmen die de weg voor hem blokkeerde. Eriksen stond op en draaide zich om, hij schudde zijn kop en deed een paar passen weg van de kater. Vervolgens nog een paar, totdat de struiken hem hadden omgeven. Wat nu? Hij was weggelopen en hoe moest hij nu verder? Als een watje terugkomen met zijn excuses voor iets waar een normale kat niet eens zijn bek opentrok of als een nog groter watje wegrennen voor zijn eigen problemen. Eén keer was hij tegen een moeilijke gesprekspartner opgelopen en dan gaf hij het op. Het was een uitdaging die hij moest winnen. Of hij moest het probleem zichzelf laten oplossen. Misschien kwam de Rogue uit nieuwsgierigheid wel naar hem toe. Maar toen bedacht hij zich weer dat Casillas geen enkele interesse had getoond in een gesprek. Hij kon het maar beter opgeven. Terneergeslagen liet hij zich op de grond vielen en liet zijn oortjes zakken. Nope, dit ging niet werken.

OOC; Super vage post, maar moest even wat doen x'3

_{Casillas merkte dat Erisken moeite had met zo’n gesprek, eigenlijk puur omdat hij zo lastig deed. De meestte waarbij dit gebeurde gaven het dan ook op, Erisken was absoluut niet de enige. Het maakte de kater niets uit, zolang ze maar wisten dat hij hier de sterkste was. Hij merkte dat de kater voor hem het niet langer uithield en opstond. Casillas trok zijn wenkbrauw een paar millimeters omhoog, maar veroerde zich niet. Al schuddend deed zag hij hoe de kater een paar stappen van hem af deed. Een grimas verscheen opnieuw rond het gelaat van Casillas. Eriksen liep weg tot hij amper nog te zien was tussen het dichte bladerdek van een aantal naast elkaar staande struiken. ’’En wat dacht meneer Eriksen hier mee te bereiken?’’ Hij sprak op diezelfde toon als anders, hij deed er de moeite niet voor om harder te praten dan dat hij eerst deed. Toch hield hij hem wel in de gaten. Even stond hij op en deed een paar stappen dichterbij, maar niet erg veel. Hij bleef op een aantal staartlengtes van de oranje-witte kater.}

Het laatste wat hij had vernomen van Casillas, was die glimlach die de rillingen over zijn rug liet lopen, maar ja, hij was nu weg bij hem en kon niet meer terug krabbelen. Wie weet hoe hij hem dan zou uitlachen? Eriksen verborg zijn kop onder zijn witte pootjes en drukte zijn neusje tegen de grond. ’’En wat dacht meneer Eriksen hier mee te bereiken?’’ Hij hoorde de stem en keek op, vervolgens hoorde hij zacht het geluid van naderende pootstappen, maar die stopten al snel. Deed hij er dan echt moeite voor of wilde hij hem gewoon zo zielig zien doen. "Niets.." Mompelde hij wat droog en keek snel de andere kant op, in het geval dat Casillas hem kon zien. hij had geen behoefte aan medelijden of het genot van de andere Rogue. Nee, dat zou hij hem niet gunnen.

_{Hoe ironisch dat het ook mocht zijn, Eriksen kon er duidelijk geen glimlach vanaf zetten. Hij vond het anders wel leuk, maar blijkbaar kwam dit maar van een kant. Eriksen was meer een watje, volgens hem tenminste. Hij was persoonlijk meer degene die het gevaar juist tegemoet ging, altijd op zoek naar grenzen. Hun karakters botsen best tegen elkaar, beide zo verschillend. "Niets.." hoorde hij Eriksen mompelen, en hij zette nog een aantal stappen dichterbij. ’’Als je dit gesprek niet wilt voortzetten, mag je het ook gewoon zeggen. Weglopen heeft geen nut.’’ bromde hij in zijn richting, lichtelijk geïrriteerd door de situatie waarin ze nu allebij zaten.}

Hij zag vanuit zijn ooghoek dat de bruine pootjes wat dichterbij kwamen, voorzichtig krabbelde hij wat achteruit, maar hield de Rogue in de gaten. Zijn vertrouwen was iets gedeukt, maar hij had ook weer niet het gevoel dat Casillas hem zou aanvallen. Iets in hem vertelde hem dat dat weer wat te ver gegrepen was. ’’Als je dit gesprek niet wilt voortzetten, mag je het ook gewoon zeggen. Weglopen heeft geen nut.’’ Klonk de stem en meteen keek Eriksen wat verward op. Gaf Casillas dan wel iets om dit gesprek. Langzaam krabbelde hij overeind, liet zijn tong even over zijn borst gaan en keek de kater toen met vernauwde blik aan. "Hoe kan ik dat als je me niet eens een kans geeft dit gesprek op te starten?" Zijn kopje ging wat scheef hangen, terwijl hij wachtte op een antwoord.

_{De kater merkte hoe, na zijn zin, het kopje van Eriksen iets boven de struiken uitstak. Maar hij was duidelijk verward, precies wat hij hiermee wou veroorzaken. Nee, makkelijk was hij nooit, maar dat behoorde immers ook niet tot zijn karakter. Als hij zelf mocht beoordelen maakte hij het hier nog redelijk makkelijk, echter wist hij niet waar dit precies aan lag. "Hoe kan ik dat als je me niet eens een kans geeft dit gesprek op te starten?" Een triomphatelijke lach viel er over zijn gezicht, duidelijk genietend van zijn woorden. ’’Oh, die heb je genoeg gehad.’’ siste hij tussen zijn tanden door. ’’Het is enkel dat jij die niet aanpakt.’’ Plakte hij er achteraan, nog steeds op diezelfde toon. Hij bleef dezelfde afstand behouden, maar hield Eriksen wel scherp in de gaten.}

Weer voelde Eriksen zich ongemakkelijk bij de aftekeningen op het gezicht van Casillas. Waarom wilde hij het nou zo moeilijk maken voor hem? Was het dan zo leuk om met andere katten te spelen, alsof het gewoon speeltjes waren? Eriksen krabbelde een paar pasjes achteruit, niet willend om de woorden te horen die Casillas weer kon uitspreken. ’’Oh, die heb je genoeg gehad.’’ Het gesis stond hem totaal niet aan en met een felle blik hield hij de Rogue in de gaten. Hoezo opeens zo hostiel? ’’Het is enkel dat jij die niet aanpakt.’’ Eriksen schudde zijn kop. Nee, die woorden waren niet waar. "Waarom pak jij die kansen dan niet aan?" Vroeg hij iet wat fel en wachtte op een antwoord van Casillas.

_{Langzaamaan begon er tot hem door te dringen waarvoor hij dit eigenlijk deed. Voor zijn eigen plezier of dat van Eriksen? Waarschijnlijk toch wel dat eerste punt. Heerlijk om te zien hoe angstig sommigen konden zijn, duidelijk wetend dat hij toch wel sterker was. Hij merkte hoe Eriksen enkele passen naar achter schoof bij het horen van zijn woorden. "Waarom pak jij die kansen dan niet aan?" Triomphatelijk draaide hij zijn hoofd in zijn richting, een vuile grijns op zijn gezicht houdend. ’’Weetje, dat is niet nodig bij zoiets als jij.’’ mompelde hij op diezelfde sissende toon als eerst. ’’Dit heeft geen zin, je moet blij zijn dat je daar nog heelhuids staat.’’ mompelde hij voordat hij zich omdraaide. Nee, bij de volgende ontmoeting zou hij het anders moeten aanpakken. Als hij hem ooit nog een keer tegenkomt, tenminste. Met lome bewegingen stapte hij het pad af, niet achter zich om kijkend tot hij uit het zicht verdwenen was.

- Topic uit.}