a never sleep [Strawpaw]

Onderwerp: a never sleep [Strawpaw] vr 28 sep 2012 - 23:12

Leonardo liep samen met Strawpaw om even lekker uit terusten na een lange tocht. Leonardo keek haar aan en glimlachten en vond het best fijn. Hij was even bij gekomen na wat er was gebeurd, Leonardo eiste na wraak. Maar verliefd was hij maar hij moest zich richten op zijn zoek tocht en de reis terug naar huis naar zijn oude vetroude plekje het Riool. Leonardo keek even naar Strawpaw met zijn donkere blauwen ogen die straalde door het zon licht net zo als de ogen van Strawpaw je kon er in verdweinen in haar mooie ogen dacht hij. Hij vond het fijn om Strawpaw te zien maar hij moest zich consentreeren, hij dacht aan haar sprankelijke ogen aan haar zachte vacht en hoe vaak ze blij was. Leonardo schudden zijn hoofd, en dacht het aleen dat Strawpaw naast hem zal lopen. Leonardo zag Strawpaw en renden er op af en vroeg "zullen we met zen tweeen even weg gaan uit de bloodclan want dat had je toch gezegt fluisterde hij in haar oor. Leonardo hoopte dat ze nee of ja ging zeggen als ze nee zei dat kon hij veder trainen met zijn training maar als ze ja zei dan was het vast alenbij heel blij. Wat zal het worden dacht Leonardo.

"zullen we met zen tweeen even weg gaan uit de bloodclan want dat had je toch gezegt," fluisterde hij in haar oor. Strawpaw keek met haar blauwe ogen in die van hem. Ze keek naar de zilverpels, die ze in zijn ogen zag. Ze lachte naar hem en fluisterde zacht in zijn oor:" Ja, want ik wil elke moment bij je zijn: morgen en overmorgen, en de dag daarna en altijd wil ik bij je zijn,", ze voelde welke grote en sterke gevoel er tussen hen ontstond, alles van de wereld was niet te vergelijken met wat ze nu voelde. Ze drukte zich tegen hem een, en wou hem nooit meer loslaten. "Leo, blijf je altijd bij me?"

Leonardo keek in de wonder schonen ogen van Strawpaw. Hij kroop even een stukje naar achter toen ze dichter bijer kwam. Strawpaw fluisterde zacht in zijn oor:" Ja, want ik wil elke moment bij je zijn: morgen en overmorgen, en de dag daarna en altijd wil ik bij je zijn," Leonardo keek even naar achter en probeerde niet te blozen, haar lieve gezicht straalde in zijn ogen. Strawpaw drukte zich tegen leonardo aan, hij schrok even en daarna gaf hij haar een kopje. "Leo, blijf je altijd bij me?" Sprak Strawpaw, "ja Strawpaw voor altijd." Sprak hij terwel het er uit ging. Warom zei ik dat toch dacht Leonardo, want hij was er aleen voor zijn broers en zussen starks kunnen ze nooit meer weg! dacht hij met geopende ogen.

"Ja, voor altijd.", sprak hij zacht. Hij gaf haar een kopje en zo zaten ze daar, twee jonge apprentices die hun liefde sterker was dan van welke volwassene ook. Maar toch wist ze waarvoor hij gekomen is, en dat het een pure toeval was dat het zo werd. Hij was gekomen voor zijn broers en zussen te vinden. Maar hij beloofde het haar, en als hij het beloofde, was het waar. Zo goed ze Leonardo kende, ook al zou ze niet zeggen dat ze hem zo lang kende, dan ook, ze kende zijn hart. En dat was in ell geval de belangrijkste aan een kat. Ze haf hem een likje over zijn oor, en vroeg zacht: "Waar gaan we naartoe?"

Leonardo en Strawpaw zaden naast elkaar en hij keek haar aan. Leonardo kreeg een likje tegen zijn orr en hoorden wat Strawpaw zei: "Waar gaan we naartoe?" Leonardo keek even naar de grond zijn ogen gingen even heen en weer alsof hij leeste. "naar de hoogsteen."Sprak hij "daar heb ik een plekje gevonden waar geen een kat of poes is geweest." Leonardo likte over Strawpaw heen en liep vooruit. Leonardo had veel in zijn hoofd maar het meeste van Strawpaw. De wind ging over zijn vacht de dikke zwarte vacht wat vol zad met dauw drupperls.

Ze stormde naat hem, zij aan zij. Ze keek naar de Silberpelt en kon zich niet voorstellen dat er zovven gestorven warriors waren, die eigenlijk nog leefden. Ze zag twee felle sterren die naast elkaar schitterden. Dat ben ik, met Leonardo... Ze liepen en liepen en voelden de wind in hun vacht waaien. Zo kon ze eeuwig lopen, zonder moe te worden. Ze dacht even hoe mooi hun kittens zouden zijn... Toen schudde ze haar hoofd.Strawpaw, kijk niet zo ver in de toekomst! Zei ze streng tegen zichzelf. Ze keek naar leonardo en hun blikken kruisten. Een donkerblauwe blik, en een lichtblauwe. Hun ogen fonkelden in het donker. Wat vond ze het goed om bij hem te zijn...

Leonardo en Strawpaw zaden naast elkaar. De lichte maan scheen over hun heen, Leonardo keek naar Strawpaw en was vanplan om iets te zeggen en deed zijn mond open maar zei het niet omdat hij het dan nog erger maakt voor zich zelf. Leonardo keek naar boven naar de sterren en de maan die zo mooi fonkelde en hij weet wat hij wilde zeggen heel veel wat hij in zijn gedachte had. Strawpaw je ogen fonkelen net zo als de sterren en de maan erbij, Strawpaw je bet supper lief voor jouw alles doen zelfs naar de andere kant van de wereld gaan om een ster te plukken Dacht Leonardo hart op. Oeps dacht hij daarna wat hij had het alemaal gezegt. Leonardo schudden zijn kop en keek Strawpaw aan.

"Oh mijn lieve Leo, ik hou ook zoveel van je...", ze besefte nu hoeveel die zwarte kater voor haar betekende, de kater die haar haar eerste wond had aangebracht. De kater die haar pijn had gedaan, maar waarvan ze ontzettend veel hield. Ze zou alles voor hem geven, dat wist ze zeker. "Ik hou zoveel van je Leo...", zei ze terwijl ze zich tegen zijn flank drukte. "Ik blijf altijd bij je, altijd wat er ook gebeurd.", beloofde ze hem, en deze belofte zal ze tot het einde van haar leven houden... Dat wist ze. Ze kon hem niet kwijt en ze wou het niet. En het zou nooit gebeuren.

Leonardo voelde dat Strawpaw tegen hem aan drukte. "Ik blijf altijd bij je, altijd wat er ook gebeurd.", beloofde Strawpaw hem. Leonardo keek even met grote ogen en sprak "ja daar wilde ik het net over hebben ehe...?" Leonardo keek de andere kant op en wist dat hij niet wilde blijven. Hij keek naar de maan en sprak zacht "Wat moet ik doe starclan?" Hij keek naar Strawpaw's blauwen ogen die mooi fonkelde in de maan. Leonardo glimlachten en keek toe. Het gevoel kon eeuwig door gaan maar hij vond het fijn maar ook tijdverspilling. Met een zucht stond Leonardo op en liep even weg. Hij ging in een boom zitten en mediteeren, hij keek met volle rust naar de maan en deed zijn ogen weer dicht.

"ja daar wilde ik het net over hebben ehe...?", sprak Leonardo. Strawpaw was even bang waarover hij het ging hebben. Waarschijnlijk omdat ze wist wat het juist was. Wat moet ik doen... Oh Starclan, help me, dacht ze in het stilte. Strawpaw zag dat hij naar de struiken liep. Nu was ze al zeker van: hij wou het hebben over zijn broers en zussen. Ze wou dat hij gelukkig was maar.... Ze besegte dat als ze echt van hem hield, dat ze dan wou dat hij gelukkig was. Als hij dat zonder haar is, dan is het zo. Ze wou er nu een einde aan leggen als het een einde moest betekenen. Ze liep naar hem toe en vroeg: "Jij bedoelde je familie, toch?"

Leonardo keek op toen Strawpaw aan kwam. "Jij bedoelde je familie, toch?" zei Strawpaw, "we kunnen niet bij elkaar zijn ik woon ergens waar jij niks van weet en jij woont hier." zei Leonardo. Hij had brandende traanen over zijn vacht lopen, hij keek haar aan. Een lichte windstroom van stilte ging langs hen het was lang stil. Leonardo keek nar beneden naar zijn poten. : Dit zijn mischien de laasten dagen dat ik je zie mijn lief." Sprak hij met traanen in zijn waterige ogen. ik zal je missen dacht hij en gaf Strawpaw een likje en keek naar de maan. Hij legdezijn staart over zijn staart vol wanhoop keek hij naar haar. Leonardo ging tegen Strawpaw aan zitten en keek naar de sterren die fonkelde.

Strawpaw luisterde naar hem en voelde tranen in haar ogen komen. Ze wist dat het ging gebeuren, maar ze was er niet klaar voor. Ze twijfelde nog een beetje, maar toen wist ze het. Ze was vrij, en alleen zij kon beslissen wat er ging gebeuren. Ze zei met tranen in haar ogen de woorden die ze altijd al wou zeggen:"Als je er gelukkig bent, dan wil ik dat jij gelukkig bent. Maar ik zal je nooit vergeten. Ik hou van je", sprak ze zacht. Toen bedacht ze dat ze nog een kans had. Zou ze het zeggen? Ze was loyaal aan haar clan, ze was trots om een bloodclan apprentice te zijn, maar ze moest naar haar hart luisteren. En haar hart lag voor altijd bij Leonardo. " Als je weg gaat, wil ik met je mee als jij het wilt.", murmelde ze en ze voelde een golf van liefde haar overspoelen die ze nog nooit voor iemand had gevoeld.
Oeioei, sorry verkeerde acc...

Leonardo keek naar Strawpaw en liet een traan vallen op de grond. Leonardo keek haar aan, :"Als je er gelukkig bent, dan wil ik dat jij gelukkig bent. Maar ik zal je nooit vergeten. Ik hou van je", sprak Strawpaw zacht. Leonardo keek naar de volle maan. " Als je weg gaat, wil ik met je mee als jij het wilt.", murmelde Strawpaw. "Ik moet het aleen doen en mijn eigen plek naar huis vinden." Sprak hij tegen Strawpaw. Leonardo was al van plan om weg te lopen van haar wat hij niet wilden. Leonardo keek haar aan, hij keek haar aan en ging zitten. De regen stormde naar beneden zoals regende pijpen stelen.

Syeeds meer tranen liepen uit de ogen van Strawpaw. In haar gedachten schreeuwde ze: Staarclan waarom doe je dat? Bij elke ademhaling besefte ze dat ze steeds dichter was bij het moment dat Leonardo wegging. Ze wou het helemaal niet. Het kon niet gebeuren! Het mocht niet gebeuren! ZE KON HET NIET TOELATEN! Tranen stroomden over haar gezicht heen. Ze wou niet weg van Leonardo. Hij was de enige waarbij ze zich echt gelukkig voelde. Nee, Starclan, nee! Starclan als jij het niet toelaat dan ben ik je eeuwig dankbaar, zei ze in gedanten. "Ik wil niet weg van je," miauwde ze wenend. Ze drukte zich tegen hem aan.

Leonardo keek achterom naar Strawpaw. Hij keek naar haar licht blauwen ogen die straalde in het maan licht en hij zag traanen vallen over haar. Met een zucht liep hij veder en hij voelde dat Strawpaw zich niet fijn voelde, "Ik wil niet weg van je," miauwde Strawpaw wenend, Ze drukte zich tegen hem aan. Leonardo keek even naar Strawpaw en schrok van de onverwachte knuffel. Leonardo legde zijn poot op de hoofd van Strawpaw, en gaf haar een likje. "Ik hou ook van jouw maar ik moet het aleen doen." Sprak Leonardo. Leonardo traande ook en drukte zich ook even tegen Strawpaw aan.

Strawpaw voelde nog meer tranen over haar gezicht lopen. Waarom leefde ze dan? Het had allemaal toch geen zin als Leonardo niet meer bij haar was. Ze deed haar best om het te begrijpen, maar dat kon ze niet. Ze kon maar niet accepteren dat ze uit elkaar moesten. Wat hield hem tegen? Zijn familie? Waarom was hij dan ooit naar de bloodclan gekomen? Om haar hart te breken? Dat mocht niet! Help me Starclan! Nee, nee! Ze voelde zich kapot van verdriet. "Is dat het einde?", miauwde ze met tranen in haar ogen. "Nee!" miauwde ze wanhopig...

Leonardo keek haar aan "Is dat het einde?", miauwde ze met tranen in haar ogen. "Nee!" miauwde ze wanhopig, "ik kan wel even langer bij je blijven tot dat ik mijn broers of zussen heb terug gevonden?" Sprak Leonardo tegen Strawpaw en hij was wel van plan om weg te gaan wat niet lukte, zolang Strawpaw erbij was hij wilde haar hart niet breken hij houd. Met een zucht ging hij zitten en keek hij even weg. Leonardo kon zijn hele leven wel moeilijk leven met zijn broers en zussen maar het lag alemaal aan hem dacht hij, zijn eigen broer haat hem en probeert hem al heel lang Leonardo te vermorden hij dacht eraan. Hij zette zijn klauw in het zand en klaude erin.

"ik kan wel even langer bij je blijven tot dat ik mijn broers of zussen heb terug gevonden?", miauwde Leonardo met een zucht. Een vlammetje hoop brandde in Straw's hart. Was er toch nog hoop? Dat vlammetje veranderde al snel in een reusachtige golf van vreugde. Hij bleef! Ook al misschien voor heel even, maar hij bleef! Ze keek met haar lichtblauwe ogen in de donkerblauwe van hem. Van iemand die heel veel voor haar betekende. De tranen van verdriet veranderden in de tranen van geluk. Ook al kon ze misschien het geluk nog maar even voelen, ze voelde het. "Ja! Blijf nog wat. Please....", miauwde ze gelukkig. Nu wou ze heel graag dat hij haar omhelsde. Dat deed de zwarte kater ook. Zo bleeven ze uren in elkaars omhelzing, alsof ze elkaar nooit wilden kwijtraken. Wat voelt hij nu, vroeg Strawpaw zich af. En toen bedankte ze in gedachten vurig de Starclan dat hij hem nog niet liet gaan. Ze besefte dat ze heel hun leven verbonden met elkaar zouden zijn, dat wist ze.

Leonardo zag hoe blij Strawpaw was, hij keek blij terwel hij dat niet was maar wist dat ze vaak niet lief zijn geweest. Leonardo omhelste haar en zij hem, dit gevoel was fijn maar hij moest weg opzoek maar moest eerst bij Strawpaw zijn. "Ja! Blijf nog wat. Please....", miauwde Strawpaw gelukkig. Leonardo keek haar aan en sprak "Mischien maar ik hoor iets ga jij de bossjes in? Een razend geluid klonk, Leonardo dieuwde Strawpaw mee de bossjes in, hij keek haar aan en kroop uit de bossjes om Strawpaw velig te houden. Leonardo keek boos en blies maar er was niks hij ging wel in strijd mode, hij keek haar aan in de licht blauwen ogen. Leonardo stond klaar en bleef tegen de grond en wachten tot het geluid weg ging wat niet niet gebeurde, maar wel harder klonk.

_{Strawpaw was blij dat hij wou blijven. Ze werd overspoeld door geluk, ook al was het misschien voor heel even. Maar dat ko haar nu ook niet veel schelen. Het was NU. Ineens splitste Leonardo zijn oren, ook zij hoorde iets. Voor ze het besefte werd zi door hen in een struik geduwd en hij sprong er ook in. Hij ging voor haar staan om haar te beschermen indien het nodig was. Ook zij zakte in een vechthouding. Het geluid kwam steeds dichterbij. W"Wat is dat?", vroeg strawpaw.}

Onderwerp: Re: a never sleep [Strawpaw]