:. Falling to pieces .:

Onderwerp: :. Falling to pieces .: zo 13 jan 2013 - 12:23

Ze keek twijfelend naar de prooistapel een haalde een scheve grijns naar boven op haar gezicht. Sinds dat Newleaf aangebroken was leek de stapel zijn geliefde grootte weer terug te hebben, al wist ze dat die nog groter zou worden eens het weer nog beter werd. Als ze eerlijk moest toegeven vond ze wel dat de Clan het verdiend had. Voor zo ver ze wist was er geen enkele warrior die tijdens Leafbare niet had meegeholpen om de katten in de Clan te voeden. De poes wiebelde ietwat tevreden met haar oren en stond vervolgens op, klaar om er weer vandoor te gaan. Met elegante passen baande ze zich een weg door de uitgang van het kamp, en eens het Shadowclan territorium haar opslokte versnelde ze haar passen. Al was Ivyleaf niet een van de grootste, toch had ze een elegant en sierlijk figuur. Alleen hielp haar grootte haar niet echt tijdens gevechten, het maakte haar wel een uitstekende jager en sluiper. Ze werd vroeger ook nooit gepest omdat ze zo klein was. Aangezien ze een felle tong had waagden de meeste het nog niet om ook nog maar één slecht ding over haar op te sommen. Echter was haar felheid niet de enigste redenen. De meesten mochten haar wel omwille haar schoonheid. Haar halve maan gevormde ogen combineerde perfect met haar melkwitte vacht die halflang was. Maar al was ze zeer geliefd bij de katers, er was er nooit eentje waarin ze iets goeds of leuks zag. Ze gaven alleen maar om haar uiterlijk, en niet om haar innerlijk dus was ze nooit een relatie aangegaan met één van hen. De poes schudde haar smalle kopje en keek strak voor haar uit. Ze wist dat er al jachtpatrouilles op pad waren, en doordat ze een verse Shadowclan markering rook wist ze dat de grenzen al gecontroleerd waren. Nu terugkeren daar dacht ze niet aan. Een bijna onhoorbare zucht rolde over haar lippen toen ze haar hoofdje richting de hoge stenen draaide. Daar was ze vroeger ooit eens geweest met haar mentor. Echter was ze al vergeten hoe die plek eruit zag. Zonder er nog bij stil te staan bracht ze haar ledematen weer in beweging, en trippelde ze met snelle passen richting de Highstones. Eenmaal de witte poes arriveerde stond de zon al hoog aan de hemel te paraderen. Geen enkele vijandelijke Clangeur reikte haar neusgaten dus zei haar instinct dat ze alleen was. Ze sloot haar ogen genietend van de zon, en zette onvoorzichtig haar pootjes op de dichts bijzijnde steen. Niet wetend dat die nog glad was van de gesmolten sneeuw, waardoor ze dus geschrokken naar achteren viel.

TIMEFALL

_{Zijn donkerbruine ogen boorden zich een weg naar de uitgang van het kamp. Hij zou wat gaan doen, zoiezo. Maar in jagen had hij geen zin en grenzen nakijken. Tja, het bleef allemaal zo hetzelfde. Misschien kon hij eens een middagje vrij nemen, immers had hij vanochtend al gejaagd, hij ging op zijn 4 poten staan en liet zijn blik daarna over het kamp glijden. Daarna zette hij zijn lichaam in beweging. Zijn poten raakten ieder op hun beurt de grond, zijn oren stonden rustig overeind en zijn ogen keken maar een richting uit: Naar het einde van het kamp. Zijn stevig gebouwde lichaam baande zich een weg door de kattenmassa en na een tijdje was hij eindelijk het kamp uit. Hier richtte hij zijn ogen even op de lucht, welke de zon liet zien. Dat was ook lang geleden. Newleaf kwam er aan, dat was zo goed als duidelijk. Iedereen vermaakte zich weer, de prooistapel groeide met de dag, de sneeuw smolt en kittens kwamen er weer aan. Met stevige passen liep de kater verder, waarheen interesseerde hem niet. Gewoon ergens. Na een tijdje kwamen er een paar rotsen in beeld en besefte hij waar hij heen aan het lopen was. The Highstones, ach daar was hij al een tijdje niet meer geweest en het kon toch geen kwaad om het gebied om zijn territorium soms eens te verkennen, niet waar? De kater sprong met gemak op de eerste rots en bleef even staan. De rotsen waren duidelijk glad, dus hij zou voorzichtig omhoog moeten klimmen. Weer sprong hij een rots omhoog, deze keer met half uitgeslagen nagels om wat grip te krijgen. Plots drong een geur zijn neus binnen, de geur zou afkomstig moeten zijn van een Shadowclan poes, nog geen 50 vossenstaarten van hem vandaan. Weer sprong hij een steen hoger en had toen een heel stuk vlak terrein voor zich liggen. Zo'n 40 vossenstaarten van hem vandaan, stond een witte poes. Nu ja stond... Even bleef hij zitten en keek naar haar. Ze zette haar poten ietwat onhandig op een andere steen en haar poten slipten onder haar lichaam vandaan. Zonder het ook maar goed en wel te beseffen, sprintte de kater naar haar toe en wist haar te pakken te krijgen bij haar staart. Het zou misschien even pijn doen, deels door zijn tanden en deels door de rots waar ze waarschijnlijk ligt was tegen gebeukt, maar ze zou nog leven. Hij trok haar met zijn nagels nog steeds half uitgeslagen terug op de rots. Pas toen drong de Shadowclangeur zijn neus binnen, waarom deed hij dit in godsnaam? Even schudde hij zijn kop, het was gewoon zijn instinct. Hij keek op en zuchtte even, 'Volgende keer een beetje beter opletten als het kan' sprak hij rustig, 'Maar gaat het?' Hij kon een ontzettende Gentleman zijn tegen poezen en met zijn gespierde lichaam was het niet gek dat een aantal poezen hem interessant vonden, maar hij besteedde niet eens tijd aan ze en de liefde die de poezen voelden, was dan ook meestal van korte duur. Gelukkig maar.}

Ivyleaf kneep haar beide amberkleurige ogen dicht, in de hoop dat zo alles minder eng zou lijken. Ze was helemaal klaar, klaar om te sterven. Zou het toeval zijn geweest? Dat ze moest sterven op de meest heilige plek van het hele gebied? De plaats waar je in contact kon komen met de Starclan? Ze wist het niet, maar waarschijnlijk zou ze zo dadelijk wel een antwoord krijgen, wanneer ze zich bij de Starclan zou voegen. Net toen ze dacht haar laatste hap adem genomen te hebben, nam iets venijnig haar staart beet. Een oorverdovende gil rolde over haar lippen toen ze doorhad dat het tanden moesten zijn. Niet veel later sleurde datgene haar terug op de rots, en bleef de melkwitte poes nog een poos levenloos liggen. 'Volgende keer een beetje beter opletten als het kan' Pas toen ze dat hoorde kreeg ze het besef dat er iemand was die haar zonet had gered. Ongelovig opende ze haar ogen weer die gevuld waren met angst, en keek de onbekende kater met een onleesbare blik aan. 'Maar gaat het?' Nog steeds bonsde haar hart in haar keel, en hoogst waarschijnlijk kon de kater dat wel aanvoelen. Echter was ze niet blij met de actie van de kater die een duidelijke Thunderclan geur met zich mee droeg. "Ik kan me heus wel alleen redden!" Siste ze woest en vouwde onmiddellijk haar beide oren vijandig naar achteren. "Ik heb geen een of ander achterbaks Thunderclan mormel daarvoor nodig." Al leek het of ze hem wel in stukken wou scheuren, echter stond ze niet echt stevig op haar poten. Haar hele lichaam rilde nog steeds van de schok, maar door haar koppigheid wou ze hem niet bedanken, ook al had hij haar leven gered.

_{"Ik kan me heus wel alleen redden!" Siste de poes voor hem woest en vouwde onmiddellijk haar beide oren vijandig naar achteren. "Ik heb geen een of ander achterbaks Thunderclan mormel daarvoor nodig." Geïrriteerd keek hij haar aan, ze trilde over haar hele lichaam, dus vechten kon ze nu toch niet, daarbij zou ze zoiezo uitglijden. 'Tss, je weet zelf ook wel dat als ik er niet was geweest je gewoon dood was, stom mormel' snauwde hij haar toe, 'Daarbij als ik niks had gedaan en je zou me gezien hebben, dan zou je me weer beginnen afsnauwen omdat ik niks gedaan heb. Volgende keer zal ik wel niks doen. Volgende keer kijk ik wel toe hoe jij dood gaat en ga ik achteraf met je lachen, nu tevreden?' Lekker ondankbare kat had hij voor zich. Dat die nog bestonden. Hij legde zijn oren in zijn nek en gromde zacht, 'Nu zie ik in dat ik een grote fout heb begaan, ik kan je beter direct van de rots duwen, dan lijkt het alsof er niks gebeurt is.' De poes had normaal gezien niet eens de kracht om ervoor te zorgen dat hij haar niet van de rots duwde, dus was dit een gewonnen strijd. Zolang zij haar excuses niet aanbood zou hij haar van de rots duwen. En daar begon hij dan ook direct mee!

- Laat >< -}

Ze werd zelfs nog chagrijniger door de volgende woorden die de Thunderclan kater sprak. Nu had ze genoeg! "Hey, misschien moet je ietwat minder praten." fluisterde ze op een geheime toon en vloog met een sierlijke sprong over de kat heen, en landde op alle vier pootjes achter hem. Ze mocht misschien wel zwak zijn door de belevenis van daarnet, maar aanvallen of andere dingen ontwijken kon ze nog altijd als de beste. En daarbij, de kater had haar alle tijd van de wereld gegeven om weer op krachten te komen wanneer hij zijn speech gaf. "It helps." vervolgde ze haar zin en keek hem aan met een spiedende, maar toch tevreden blik.

_{"Hey, misschien moet je ietwat minder praten." fluisterde de poes zacht en sprong over hem heen, "It helps." vervolgde ze haar zin en keek hem aan met een spiedende, maar toch tevreden blik, 'Hou gewoon je bek' snauwde hij haar toe, 'Je hoort dankbaar te zijn dat ik je heb gered. Werkelijk waar, waar gaat de wereld naar toe?' De kater stond op en wierp nog een boze blik op de poes voor hem. Shadowclan... Werkelijk, dat zorgde voor niks meer dan problemen. In dat opzicht was hij meer dan tevreden dat hij in Thunderclan was geboren. Even schoten zijn gedachten naar Darkfire, de geruchten gingen dat hij zich had aangesloten bij Shadowclan. De idioot. Shadowclan was gewoon niks voor hem, hij moest het daar maar op houden. Volgende keer dat een Shadowclanner bijna zou sterven, zou hij niks doen. Die beesten waren immers meestal allemaal hetzelfde! 'Het is voor mij duidelijk dat je toch niet wil praten, dus ik ga maar weer. Ik heb wel betere dingen te doen dan dit.' Licht geknars was onder zijn poten te horen door de sneeuw en rustig liep hij door. Hij moest niks van deze poes hebben, dat was hem wel duidelijk geworden. Als ze nog iets wou zeggen, moest ze hem maar terug komen halen, want hij zou niet zomaar terug naar haar lopen. Zo'n ondankbaar beest!}

'Hou gewoon je bek' Dat was ze sowieso toch al van plan, en daarbij. Wat die Thunderclanner van haar verwachtte ging haar totaal niets aan. Nog steeds was er een scheve lach te zien op haar gezicht. Ze was trots omdat ze in de Shadowclan zat. De Clan waar ze het meeste respect voor had. Haar Clan had dan ook het meeste in zijn mars. Wat had de Thunderclan? Een maffe leader die een kittypet als haar commandant beschouwde, zelfs een kitten wist wel beter. 'Je hoort dankbaar te zijn dat ik je heb gered. Werkelijk waar, waar gaat de wereld naar toe?' Hij praatte werkelijk veel te veel. "Ik zou niet weten waarom ik een vijandelijke warrior hoor te bedanken." Siste ze met haar oren in haar nek gelegd, maar liet het wel duidelijk merken dat ze niet geïnteresseerd was in wat hij nu zou gaan doen. 'Het is voor mij duidelijk dat je toch niet wil praten, dus ik ga maar weer. Ik heb wel betere dingen te doen dan dit.' Haar amberkleurige ogen kregen beide een glinstering toen hij dat zei. "Eindelijk, ga maar. Ga je die mormels van jou Clan maar irriteren." Sprak ze nog uit en keerde de kater haar rug toe. Waarom zou ze hem tegenhouden? Ze had geen enkele goede reden.

_{"Eindelijk, ga maar. Ga je die mormels van jou Clan maar irriteren." Sprak ze nog uit en keerde de kater haar rug toe. Direct en woedend draaide de kater zich om met een gigantische vaart stormde hij op haar af en met een sprong kreeg hij haar al snel te pakken. Samen rolden ze tot tegen de bergwand. Hij was loyaal aan zijn clan, erg loyaal zelfs, niemand had dan ook het recht zijn clan onrecht aan te spreken, 'Er zitten geen mormels in mijn clan' grauwde hij naar haar, 'Het zijn stuk voor stuk waardige warriors! Welke het verdienen in een goede clan te zitten.' Even vernauwde de kater zijn oogjes tot spleetjes, nee deze poes was zijn vriend niet en het zou nog heel lang duren voor dat beest nog maar in de buurt van zijn vrienden kwam. Dit beest had niet alleen hem 'beledigd' door hem niet eens te bedanken voor zijn daden, maar had nu ook zijn clanleden beledigd en vooral dat laatste pikte hij niet. Dat ze zelf eerst een goede kat werd en dat ze daarna pas commentaar op anderen gaf! Met zijn machtige poten hield hij haar makkelijk tegen de grond, ze moest hem omver krijgen, want aan de ene kant was een rotswand en aan de andere kanten zijn poten...}

Waarom had hij zoveel tijd nodig? Waarom deed hij er zo lang over? Kon hij haar niet gewoon met rust laten en weggaan? Nee, blijkbaar zaten er werkelijk alleen maar zeurpieten in de Thunderclan. Eerst een goed babbeltje met de vijand houden voordat ze aanvallen. En net zoals ze verwachtte voelde ze algauw de krachtige poten van de kater die haar op de grond drukte. Samen rolde ze tot tegen de bergwand, wat best gevaarlijk was. Ivyleaf wist dat ze dit gevecht niet zou kunnen winnen door met pure kracht te vechten, want de kater was sowieso sterker dan haar. Al vanaf in de verte zou je dat kunnen zien. Zij had de grootte van een middelmatige apprentice, hij was gespierd en sterk. Alsnog was de melkwitte poes een geslaagde jager, wie weet wel een van de beste die de Shadowclan had. Maar naast dat was ze toch nog een gevaarlijke tegenstander in een gevecht. Haar mentor had haar geleerd hoe ze moest leren omgaan met haar grootte in een één op één strijd. En vooral had haar mentor haar geleerd hoe ze haar grootte in haar voordeel kon gebruiken. 'Er zitten geen mormels in mijn clan' Grauwde hij. Echter toonde ze geen interesse in de woorden die de kater gebruikte. 'Het zijn stuk voor stuk waardige warriors! Welke het verdienen in een goede clan te zitten.' Een van haar mondhoeken rees omhoog waardoor ze een scheve glimlach kreeg. Zonder iets terug te zeggen maakte ze een best lastige beweging, en waarschijnlijk was die 'move' alleen haalbaar voor katten die zo groot waren als aan apprentice, zij dus. Ze draaide zich om zodat ze zonder probleem haar klauwen in zijn buik kon zetten. Een strijdkreet verliet haar bek en ze vernauwde haar amberkleurige ogen tot venijnige halve manen.

_{Plotseling maakte de kleine katting een ontzettend vreemde beweging, waardoor ze makkelijk haar nagels in zijn buik kon brikken. Het deed pijn, maar Timefall liet het net merken. Met de poot die op de grond stond haalde hij met een beweging haar poot weg en drukte deze op de grond. Om natuurlijk wel te blijven staan, had hij zijn volle gewicht op haar borstkas moeten zetten, maar dat had ze ondertussen wel verdient. Deze keer hield hij een van haar poten tegen de grond gedrukt, terwijl hij zijn nagels in haar borst boorde. 'Jij luistert niet hè? Nou ja, wie niet luisteren wilt moet voelen!' en met een krachtige beweging van zijn poot, maakte hij een paar rode strepen op haar buik. Misschien was het oneerlijk, omdat hij haar poot vast had, maar nou en? Ze had toch nog een paar poten, mocht hij hopen! Ook met zijn andere poot boorde hij nu zijn nagels in haar, iets boven haar knie. Hij wist dat hij hier niet zonder schrammen vanaf zou komen, zeker niet na die ene actie van daarnet... Gelukkig had hij daar niet zo'n heel erge wonde aan over gehouden, maar het was er een...}

De gevlekte kater wist haar poot zo tegen de grond te drukken dat ze die niet meer kon bewegen. 'Jij luistert niet hè? Nou ja, wie niet luisteren wilt moet voelen!' Ze voelde de nagels van hem in haar buik prikken, maar liet het niet zien dat het pijn deed. Ze sloeg even met haar staart tegen de grond, waarna mate ze met haar kop naar voren kwam zodat ze hem in de nek kon bijten. Haar achterpoten baande zich ondertussen een weg naar zijn buik, zodat ze vervolgens haar nagels er nog eens kon inprikken. Met schoppende bewegingen haalde ze zijn buik open. "Dit zullen ze maar al te graag op de Gathering willen horen, niet?" Begon ze te sissen. "Thunderclan kater valt Shadowclanner aan zonder enige goede redenen." Vervolgde ze terwijl er woede in haar omhoog borrelde. Een nieuwe vloed van adrenaline schoot door haar aderen toen ze plots haar poten los rukte en ze de kans kreeg vanonder hem vandaan te gaan. Al de tweede keer in de dag sprong ze over hem, deze keer echter niet elegant of sierlijk. "Ik ga mijn tijd hier niet aan verdoen." Miauwde ze terwijl ze haar oren neutraal opzij draaide. Maar ze had wel gelijk. Hij was degene die het gevecht was aangegaan, Ivyleaf was onschuldig. En ook al zou hij er tijdens de Gathering dan waarschijnlijk bij willen voegen dat hij haar eerst had gered, niemand zou hem geloven eens ze de wonden van Ivyleaf zouden zien. Jezelf in de val werken, zoals ze het zelf wel eens noemde.

_{De poes voor hem had het over de Gathering, maar daar maakte hij zich eigenlijk geen zorgen om. Hoe kon zij bewijzen dat hij haar had aangevallen en niet andersom? Dat kon ze niet, right? Beiden zaten immers onder de schrammen en de wonden. De poes wist onder hem vandaan te komen en sprong over hem heen, "Ik ga mijn tijd hier niet aan verdoen." Miauwde ze terwijl ze haar oren neutraal opzij draaide. Een valse grijns verscheen op Times gezicht terwijl hij even rustig ging zitten, 'Zo, dus mevrouw geeft op? Laf hoor' sprak hij rustig en keek haar met een uitdagende blik aan, waarschijnlijk kon ze het niet weerstaan hem weer aan te vallen, maar dan was hij niet enkel meer in schuld. Dan had ook zij hem aangevallen, eigenlijk zonder reden. 'Ik wist niet dat Shadowclanners zó vlug opgaven! Wat een watjes zijn het eigenlijk.' Hij grinnikte even en stond op, deze poes was duidelijk loyaal, dus waarschijnlijk zou ze die laatste woorden niet pikken. Maar dat was ook net wat hij wou...}

'Zo, dus mevrouw geeft op? Laf hoor' sprak hij rustig en keek haar met een uitdagende blik aan. Ze draaide haarzelf om zodat ze hem kon aankijken, maar toonde geen enkel teken dat er op wees dat ze nu geïrriteerd was. Als je Ivyleaf wou kwaad maken, had je wel veel meer nodig dan dat. 'Ik wist niet dat Shadowclanners zó vlug opgaven! Wat een watjes zijn het eigenlijk.' Ze hees één van haar wenkbrauwen omhoog zodat er een duidelijke sarcastische uitdrukking op haar melkwitte gelaat kwam te staan. Toen hij opstond, ging Ivyleaf ook rechtstaan. Aanvallen zou ze hem niet doen, maar.. Ze legde haar oren niet plat in haar nek, en liet het ook niet zien dat ze van plan was om aan te vallen. Ze stampte hard tegen de grond met haar achterpoten zodat ze hard tegen de kater kon knallen. Vervolgens sprong ze weer naar achteren, haar rug naar hem toegedraaid. Echter kon ze niet zien wat de kater nu aan het doen was, of wat er met hem gebeurd was.

-- Lichtelijk flut, haha. --

_{- ahh, boeiend x'DD -

De poes leek door zijn woorden niet echt tot aanvallen aangezet, wel legde ze haar oren in haar nek, maar dat wou nog niks zeggen. Ze stampte een paar keer met haar achterpoten hard tegen de grond en kwam toen plots op hem afgeraced. Tijd om haar nog te ontwijken had hij niet en met een harde klap, kwam ze tegen hem aan. De kater gleed over het ijs achteruit en zag nog net hoe zij naar achteren sprong en haar rug naar hem omdraaide. Hij drukte zijn nagels in het ijs, maar het wou niet helpen, hij was net te laat. Nu bungelde hij daar, met nog enkel zijn poten rond een uitstekende rotspunt, even keek hij naar beneden, de diepte in. Dit zou zijn einde zijn, als hij zou vallen dan was hij opslag dood, zonder twijfel. Even slikte hij, 'vaarwel wereld' fluisterde hij stilletjes en keek toen omhoog, hij kon niet bij de rots zelf en kon zichzelf dan ook niet optrekken. En die poes? Die zou hem niet helpen, zoiezo niet. 'Well Starclan, here I come' sprak hij stil, behalve zijn stem was er niks anders te horen. Zelfs de wind was stil, alsof hij deze zin aan iedereen wou laten horen en er niet tussendoor wou blazen. Nog een keer keek hij naar beneden en slikte, voorzichtig liet hij met een poot de rotspunt los, nu hing hij nog maar aan een poot...

- Lol, Time pleegt half zelfmoord als dit doorgaat :'] -}

Tot haar verbazing hoorde ze de kater niets meer zeggen. Het kon zijn dat ze hem de mond had gesnoerd, echter trok ze dat wel in twijfel. Hij hield zijn mond de eerste ook niet, dus waarom zou hij nu wel zwijgen? Lichte paniek steeg omhoog toen ze de kater aan de rotswand zag hangen. Wat hij zei hoorde ze niet meer, paniek nam alles over. Ze was een beetje kwaad op hem ja, maar nog niet zo kwaad dat ze hem wou vermoorden! Zonder er bij na te denken schoot ze naar voren en nam ze de kater in zijn nek vast. Het zou onmogelijk zijn, hij was veelste groot voor haar. En daarbij, zou hij eigenlijk wel dankbaar zijn dat ze hem zou redden? Ze nam nog een paar stappen naar achteren en nam diep adem. Het maakte haar momenteel niets uit wat de kater wel wou of wat hij niet wou, Ivyleaf wou niet een dode kat op haar geweten hebben staan. Voor de tweede keer nam ze hem beet in zijn nek, en trok met alle kracht die ze nog over had hem weer naar boven. Echter duurde het niet lang of ze zou geen kracht meer over hebben, al haar energie sijpelde nu al in een redelijk snel tempo weg. "Probeer met je voorpoten de rotswand vast te grijpen!" Probeerde ze zo luid mogelijk te zeggen met haar mond vol vacht. Haar achterpoten begonnen nu ook een beetje uit te schuiven, maar ze zag dat als de Thunderclanner nu ook een beetje mee hielp, alles wel weer goed zou komen.

_{Nog net voor hij de rotspunt met zijn andere poot ook zou loslaten, voelde hij een paar tanden in zijn nek. In dat opzicht, was hij blij dat hij een kat was, dan had hij immers een nekvel en deed het wat minder pijn dan het bij andere beesten zou doen. Wel was hij uiterst verbaasd, de Shadowclan geur was ondertussen al zijn neus binnengedrongen en hij wist haast zeker dat het de poes was, maar waarom zou die hem helpen? het was duidelijk dat de poes uit alle macht hem probeerde omhoog te krijgen, als ze nu gewoon nog iets verder trok zou hij de rand kunnen vastpakken, "Probeer met je voorpoten de rotswand vast te grijpen!" zei de poes, alhoewel het niet zo ontzettend duidelijk was, doordat ze hem vast had. Even keek hij omhoog naar de rand, daar moest hij wel bij kunnen. Hij voelde hoe de kattin haar grip begon te verliezen en snel sloeg hij met zijn klauw naar de rots, waarna hij zich met al zijn kracht wist op de rots te tillen. Even keek hij naar de witte poes, ze had hem gered, zonder reden. Gewoon zomaar, 'Bedankt' sprak hij met een licht verraste ondertoond, 'Ik dacht dat het afgelopen was... Ik' De kater zweeg en keek naar zijn poten, als hij daarnet niet zo dom was geweest, dan was dit nooit gebeurt, dan zat hij hier nu niet zonder dat hij wist wat hij moest zeggen. Hij was de poes zeker dankbaar, ontzettend dankbaar zelfs. Maar hij snapte het niet, waarom had ze dit gedaan?}

Uiteindelijk, na veel getrek wist de kater zijn poten weer op het vaste land te zetten. Helemaal uit adem, en al trillend liet ze zichzelf vallen op de grond. 'Bedankt' Ze maakte teken met haar staart dat ze het gehoord had. 'Ik dacht dat het afgelopen was... Ik' Na een tijdje op de grond gelegen te hebben hees ze zichzelf weer overeind. "Het was niks. Thunderclanner of niet, ik heb liever geen dode kat op mijn geweten staan." Miauwde ze neutraal, alle vijandelijkheid van daarnet vergeten. Misschien was hij toch geen mormel, terwijl ze een paar minuten dacht dat hij dat juist wel was. Haar witte vacht zag er zanderig uit en zat vol met klitten. Ze schudde de aarde uit haar pels en gunde haar borstkas vervolgens een paar krachtige likken. "Ik denk dat we nu quitte staan." Vervolgde ze rustig en keek hem aan met haar amberkleurige ogen. Plots kwam er iets in haar op, hoe heette de kater die haar zonet had gered, en wiens leven Ivyleaf nog geen seconde geleden had gespaard?

_{"Het was niks. Thunderclanner of niet, ik heb liever geen dode kat op mijn geweten staan." Miauwde ze neutraal, even grijnsde hij, dat was waar, je wenste iemand misschien het ergste toe, maar de dood wenste je eigenlijk haast niemand toe. "Ik denk dat we nu quitte staan." Vervolgde ze rustig en keek hem aan met haar amberkleurige ogen. De kater knikte even rustig, 'Dat denk ik ook, vergeven en vergeten, goed?' Een vrolijke glimlach sierde zijn gezicht en rustig keek hij naar de witte poes voor hem. Plots bedacht hij zich dat hij de naam van deze onbekende kat niet eens wist, 'Wat is jouw naam eigenlijk?' Een vrolijke glimlach stond op zijn gezicht, het voelde eigenlijk vele beter als hij de kattin voor hem niet meer als vijand hoefde te aanschouwen.}

Nog altijd was ze uitgeput, en schreeuwde haar longen naar meer zuurstof. Maar het zou wel weer goed komen, ze was gewoon buiten adem, niet meer. 'Dat denk ik ook, vergeven en vergeten, goed?' Miauwde de kater. Ze knikte als teken dat ze het goed vond, en liet haarzelf zakken totdat haar buik de grond raakte, en ze op de grond lag. 'Wat is jouw naam eigenlijk?' Ze keek met haar amberkleurige ogen de tweekleurige Thunderclanner aan en slokte een hap zuurstof naar binnen. "Ivyleaf," Beantwoorde ze zijn vraag zonder enige plaats overlatende voor een antwoord. "En jij?" Vervolgde ze waarna ze haarzelf weer overeind hees en naar haar poederwitte voetjes staarde. Het was niet zijn schuld dat ze zich zo rot gedroeg in het begin, ze haatte het nou eenmaal om aardig te doen tegen onbekenden, of katten die uit een andere Clan kwamen. Maar dit was even een uitzondering, niemand kon haar hiervoor kwalijk nemen, toch?

Onderwerp: Re: :. Falling to pieces .: