Goldtail's place

"Echt?" vroeg Xana trots en ze merkte dat ze iets rechterop ging staan. Ze was zo blij dat ze Goldtail ontmoet had. Anders had ze nu nog steeds van die smaakloze kattenbrokken moeten eten, ze had dan alleen naar buiten gemogen wanneer de tweebenen het goed vonden. Ze moest in zichzelf lachen toen er vanzelf een luid gespon uit haar keel kwam. Ze stond op en keek naar Goldtail. "Kom je mee?" vroeg ze vrolijk. Ze had zin om lekker tegen hem aan te liggen, 's avonds, hoe veilig ze zich dan zou voelen... Bij die gedachte begon ze alweer luid te spinnen. Ze wist alleen niet wat ze moest zeggen, al haar woorden waren op. Toen kwam er een versje in haar op. "Ik zoek een woord, een woord die niemand kent" begon ze, "Een woord waarmee ik duidelijk kan uitleggen hou belangrijk jij voor mij bent..." ze vond het grappig dat ze hem nog helemaal kende, want haar moeder had het al vaak gebruikt. "En ik denk dat ik weet welk word dat is" zei ze speels. "Of eigenlijk woorden" ze liet een korte stilte vallen, "Jij bent mijn geluk, mijn klavertje vier..." spon ze

Goldtail spon Genietend onder Xana's woorden. " Prachtig gedichtje. Wat lief van je." zei hij terwijl hij spinend haar een kopje gaf. "Ik wel je beschermengel zijn. Geen wezen zou me tegenhouden bij jou te zijn. Xana ik hou van jou, ik wil niet weten wat het leven zonder jou zijn zou." Vertelde hij nu een gedicht recht uit het hart. Vreemd genoeg moest hij niet eens nadenken. Hij keek even recht in haar ogen en zei toen terwijl hij al een paar stappen zette. " kom je. Laten we terug naar de boomstam gaan voor maanhoog." Hij wandelde terug door het woud. ze waren een heel stuk van thuis weg. Hij groef hier en daar wat prooi op die hij verstopt had. Hij keek af en toe verbaasd naar de hoeveelheid prooi dat hij bij had. Hij kon zich niet meer herinneren dat dat zo veel was. Maar aan de andere kant waren ze wel de hele dag op jacht geweest om haar jachttechnieken te verbeteren. en dat had ze nu wel heel goed onder de knie. Zoals hij voorspelt had was het bijna maanhoog als ze thuiskwamen. "pheu" Liet hij horen als hij zich neerlegde op de mos die de hele boomstam vanbinnen bedekte. Dat vond hij wel tof en comfortabel. "Weetje, ik heb je zien jagen. en ik moet toegeven dat ik wel een natuurtalent bezig zag. Als je nog wat meer gaat jagen met me. dan ben je binnen de korstte keren zelfs beter dan ik. En dan zin je vechttechnieken aan de beurt. Ze zeggen dat de gene die goed kunnen jagen niet zo goed zijn in vechten maar dat zien we dan wel. Je moet zelf zien of je daar in gelooft. eerlijk gezegd ik niet." Vertelde hij aan een stuk door en keek dan naar haar. " Kom lekker bij mij liggen."

"Ik wil je beschermengel zijn. Geen wezen zou me tegenhouden bij jou te zijn. Xana ik hou van jou, ik wil niet weten wat het leven zonder jou zijn zou..." Xana kon horen dat de woorden recht uit zijn hart kwamen. Ze wist dat dit ging over ware liefde. "Wat vreselijk mooi, wat verschrikkelijk lief!" merkte ze blij op. "Kom je? Laten we terug naar de boomstam gan voor maanhoog" zei Goldtail en Xana knikte instemmend.

Onderweg naar de boomstam hielp Xana mee met prooi dragen. Toen ze bij hun stukje grond waren zei Goldtail: "Weetje, ik heb je zien jagen. en ik moet toegeven dat ik wel een natuurtalent bezig zag. Als je nog wat meer gaat jagen met me. dan ben je binnen de korstte keren zelfs beter dan ik. En dan zin je vechttechnieken aan de beurt. Ze zeggen dat de gene die goed kunnen jagen niet zo goed zijn in vechten maar dat zien we dan wel. Je moet zelf zien of je daar in gelooft. eerlijk gezegd ik niet." Xana voelde zich warm worden. Beter jagen dan jij? Ik zou nooit beter worden in iets als jij, en andersom. Want wij zijn niet los meer van elkaar, lieve Goldtail! dacht ze. "Meen je dat echt? Dat is zo lief van je! Maar ik geloof dat jij beter kunt vechten, dat moet wel, nu je hebt beloofd om mij te beschermen!" zei ze met een zwoele glimlach. Ze ging naast hem liggen. Ze voelde zich veilig, prettig. Ze snapte nu wat ze had gemist in het tweebeennest. Ze miste liefde, ze miste Goldtail...

"Meen je dat echt? Dat is zo lief van je! Maar ik geloof dat jij beter kunt vechten, dat moet wel, nu je hebt beloofd om mij te beschermen!" Zei ze met een zwoele glimlach. Hij spon. " Ik zal je ook beschermen. Zeker weten. En ik zal ook ervoor zorgen dat je goed in vechten word. Ik heb al vaak gevochten om een slaapplaats te krijgen dus dat zit in mijn bloed. Ik zal Ervoor zorgen dat je kan vechten maar inderdaad zal je misschien niet zo goed als mij worden. Maar dat is niet zo erg want ik zal je toch beschermen. al moet ik mijn leven op het spel zetten." Vertelde hij. Hij keek naar de hoop prooi en voelde dat zijn maag knorde. hij nam twee muizen en gaf er een aan Xana " We hebben nog niets gegeten dus waarom niet nu?" Hij hapte een heel stuk van de muis en genoot van de sappige smaak in zijn mond. Hij at verder tot de laatste stukje vlees aan de botten. " Hmm dat was lekker! Ik kon mijn laatste eetbeurt niet meer herinneren." Zei Goldtail en begon zich schoon te wassen.

"Ik ook niet!" zei Xana terwijl ze de Laatste hapjes muis door slikte. "Vroeger at ik altijd van die smakeloze brokken, die hadden verschillende smaken als, lam, rund... Dat is echt niet te eten. Dit is zo... Smaakvol!" spon Xana. Wat zou ze op dit moment aan het doen zijn als ze nog in die tweebeennesten woonde? Ze dacht aan de keren dat ze aan het voeteneind van het bed van haar baasjes had gelegen. Dat was echt niks vergeleken de warme, geruststellende, veilige vacht van Goldtail. Ze stond op om naar buiten te kijken. De zon ging onder en de lucht kleurde prachtig geel, bijna goud. Ook roze en rood kwamen erin voor. "Wouw, moet je eens komen kijken Goldtail!" spon ze terwijl ze naar de warme gloed van de ondergaande zon keek. Haar ogen schoten heen en weer over het bos, waar vele andere katten leefden. Ze ging liggen en werd opgewarmt door die heerlijke warme gloed van de zon. Ze rolde een paar keer heen en weer. Ze voelde zich vrij, vrij om te doen wat ze doen wou. Haar oren bewogen heen en weer en ze spon luid. Ongeveer het enige wat ze deze laatste dagen gedaan had. Ze rekte zich uit, strekte haar poten ver voor zich. Ze stond weer op en begon haar vacht te wassen, poot lik, haal over hoofd, weer poot lik, over hoofd, over buik schrapen met tong enz. Ze haalde de stukjes vacht van haar nagels, en pikte gelijk nog een paar stukjes muizenvlees mee. Ze deed haar ogen dicht en sloeg haar staart om haar poten. Keurig rechtop met haar kop naar de ondergaande zon...

Xana vertelde een beetje over haar tweebenen. Goldtail had nog niet zoveel over haar achtergrond gehoord. Hij moest haar maar eens vragen. Hij wou wel nog eerst zich goed proper krijgen want hij was nog steeds niet klaar. Xana was al naar buiten gegaan en hoorde haar opeens roepen. Hij wandelde naar buiten en werd even verblind maar zach toen de mooie oranjeachtige zon aan de horizon. Hij ging naast haar zitten en keek er rustig met haar naar. Het was echt prachtig. Zijn vacht werd zelfs nog stralender. Hij voelde de kracht die de stralen voor hem mee brachten. Het warmde hem wat op terwijl een zacht briesje het dan weer afkoelde. Het was een zalig gevoel. Xana leek er ook van te genieten. Hij spon zachtjes toen hij haar stiekem aankeek. Hij leek zich met de oranje goed te mengen. zijn vacht leek precies op die de zon uitscheen. Het leek een beetje raar maar het was wel zo. Alles rondom hem was nu zo vredig sinds Xana bij hem was gekomen. Hij keek weer naar de zn en genoot terug van de laatste stralen die het vandaag nog zou afgeven. Zo'n speciale zonsondergang kwam er niet elke dag.

Xana moest lachen toen ze merkte dat de zon een effect op Goldtails vacht had, want nu was zijn vacht echt prachtig goud. Het paste perfect bij zijn oogkleur, merkte ze op. De kleine beetjes wind die door haar vacht rezen voelde als een lichte verkoeling, precies goed. Haar ogen speurde de lucht af, maar ze kon geen wolkje ontdekken. Al spinnend bedacht ze dat deze avond de mooiste van haar leven was, voor zover ze zich het nog kon herrinneren. Goldtail en Xana spraken elkaar even niet, maar ze wist dat ze aan elkaar dachten. Bij deze liefde was een blik genoeg om alles te verklaren. Ze wende zich weer tot de lucht. Ze voelde zich echt geweldig. "Goldtail?" vroeg ze aan hem, "Wil jij mijn partner zijn?" ze keek Goldtail aan. Ze voede zich stralen. Ze wist het antwoord eigenlijk al, maar wou het uit zijn mond horen. De zon begon nog meer te dalen, tot er nog maar een klein streepje zon te zien was. Tot morgen, dacht ze terwijl ze de laatste beetjes warmte haar vacht nog liet verwarmen. Ze zon had haar vacht warm opgeladen, dus zelfs toen de zon weg was bleef ze nog warm. Ze verroerde zich niet om nog even van het moment te genieten, nog even van die warmte. Waar zou de zon heen gaan? Waar kwam de maan vandaan? Wat gebeurde er met al die sterren? Wat had die uitgestrekte vlakte blauwe lucht voor geheimen? "Wat zal er gebeuren als we er niet meer zijn?" het was een vraag die ze voornamelijk aan zichzekf stelde, maar toch hartop vroeg. "Zullen we dan elke dag met de zon mee op en onder gaan? Ons met de sterren voegen?" bedacht ze. De zon was weg en de sterren kwamen op, als een soort zilveren streep, een soort pels. De Zilverpels, Silverpelt. En ook de maan stond hoog aan de hemel, het was maanhoog...

-Goed moment om Xana over de StarClan te vertellen, Goldtail!-

Goldtail zag hoe de zon telkens omlaag ging. Hij keek naar xana en zag dat ze hm zwoel aankeek. "Goldtail?" Vroeg ze." "Ja Xana?" Antwoordde hij. "Wil jij mijn partner zijn?" Vroeg ze en keek in zijn ogen Er kwam een glimlach van plezier op zijn gezicht. " Voor altijd." De zon ging net onder terwijl de sterren ook al wat zichtbaarder werden. Even later zag je ze goed zoals je ze altijd zag. "Wat zal er gebeuren als we er niet meer zijn?" Vroeg ze. Hij had het gevoel dat dat haar gewoon ontglipt was. "Zullen we dan elke dag met de zon mee op en onder gaan? Ons met de sterren voegen?" Bedacht ze. Hij dacht wel dat hij haar wat kon bijbrengen over de verhalen van de clans. " Ik ben opgevoed met het geloof dat als je sterft je naar de Starclan gaat. Dat is wat er nu boven ons hangt. De zilverpels, en elke ster was een kat die vocht voor zijn clan of voor zichzelf of zijn partner. Daar zullen wij ook waarschijnlijk heen gaan ooit. Maar tot die tijd bescherm ik je met mijn leven. En als het ooit mis gaat. Dan vraag ik je of je Lionheart wilt gaan halen. Die is namelijk een medicijnkat. die zal me dan wel kunnen oplappen." Vertelde hij het hele verhaal met af en toe een blik naar de sterren. Nu moest ze toch al wat wijzer zijn. " Heb je nog vragen waar je mee zit?"

Xana genoot van het prachtige verhaal dat Goldtail vertelde. "Heb je nog vragen waar je mee zit?" vroeg hij uiteindelijk aan haar. "Ja... Waar jij die prachtige ogen, die mooie glimlach, dat stoere maar lieve karakter vandaan hebt" antwoorde ze met een lieve glimlach. Ze geeuwde, haar oogleden werden zwaar. Haar poten waren moe geworden van het jagen. Weer geeuwde ze. "Zullen we gaan slapen?" vroeg ze terwijl ze haar poten strekte. De warmte was uit haar lichaam getrokken, maar koud had ze het niet. Ze voelde zich gewoon goed. Prima. Perfect zelfs. Ze ging liggen op de houten grond. Stilletjes keek ze omhoog, naar de Zilverpels. Ze voelde hoe haar ogen fonkelden. Ze hoopte dat de StarClan bij haar was, om haar te beschermen, net zo hard als Goldtail. Goldtail straalde hoop en liefde uit. Blijdschap, vrolijkheid. Haar oogleden werden weer zwaarder, haar hoofd had rust nodig... Met een tevreden gevoel viel ze in slaap, op weg naar die miljonen sterren boven haar hoofd. Die miljoenen katten, allemaal gevuld met hoop en liefde. Maar haar bescherm-engel had ze al gevonden, dat was namelijk haar eigen levendige Goldtail...

Vroeg in de ochtend werd Xana wakker. Ze had heerlijk geslapen tussen ze takken van de bomen, bij haar voorvaderen, de StarClan, bij Goldtail... Ze hoorde Goldtail zachtjes naast haar liggen ronken. De oranje/gouden gestalte kleurde warm in het licht van de ochtendzon. Tuurlijk was het mooi weer en voelde ze zich gelukkig. Alweer. Het verbaasde haar dat ze er niet moe van werd, of het saai zou gaan vinden. Nee, met elke dag voelde ze zih blijer, gelukkiger... Misschien zouden ze vandaag wel gaan leren vechten! Bedacht ze blij. Ze klom hoger de boom in en trof een nestje vogel-eitjes aan. Zo bleef ze wachten op de vogel die deze eitjes verzorgde toen er een duif aan kwam vliegen. Snel besprong ze hem, maar hij vloog net op tijd weg. Xana viel. Ze pobeerde zich nog vast te grijpen aan de tak maar ze was al te laat. Met een doffe dreun kwam ze op de grond terecht. "Auw" kreunde ze. Pijn schoot door haar rug toen ze wou opstaan. "Help, Goldtail!" snikte ze, maar dor de klap was alle lucht uit haar langen geperst, dus het klonk meer zo: "Hhh-elp, Ghhh-oldthhh-ail!" ze hoopte dat hij haar zou horen, stel je nou voor dat...

Xana had inderdaad nog een vraag maar bleek niet om het verhaal te gaan. " Ja... Waar jij die prachtige ogen, die mooie glimlach, dat stoere maar lieve karakter vandaan hebt" Vroeg ze. Hij glimlachte en antwoordde. " Die heb ik van jou gekregen toen je bij me kwam." Nu was de wind al afgekoeld en voelde nu niet meer zo goed. eerder koud. "Zullen we gaan slapen?" Stelde ze voor. " goed idee." Zei Goldtail. Hij wandelde naar de slaapplaats en sliep beter dan ooit tevoren nu dat Xana er bij was.

Goldtail had de hele nacht goed door geslapen tot hij ruw wakker geschut werd door Xana die iets probeerde te zeggen. Hij stond snel op en schudde zich wakker. Wat was er aan de hand? Dacht hij. Hij volgde het geluid dat hij gehoord had en zijn vraag werd direct bijantwoord. Xana lag neer op de grond met haar rug in een onmogelijke hoek. " Xana! wat is er gebeurt?" Vroeg hij terwijl hij snel naast haar neerhurkte. Hij wou haar net onderzoeken tot een licht gergom zijn aandacht trok. " Wat krijgen we..." Meer kreeg hij er niet uit voor iets hem tegen de grond aandrukte. Een vos! Hij wrong zich wat los en stampte hem toen over hem naar achteren. De vos kwam ook op zijn rug neer maar stond al snel weer op. Uit Goldtail's stem keel kwam een geërgerd gegrom en rende daarna naar de vos toe die verast ineendook. net wat hij wou. Hij sprong op de vos zijn rug en beet gemeen in de nek van de vos. Die liet een angstig gekrijs horen. Goldtail liet los voor hij samen met de vos en de stuiken verdween. Hij lande net naast Xana die daar nog steeds lag. " Xana, ben je ongedeerd?" Vroeg hij Bezorgd. " wat deed die vos nu hier?" Voegde hij er nog aan toe. Hij onderzocht haar nu wat hij ervoor al wou doen en zag dat haar rug maar licht gebroken was. Hij legde zijn poot op de gebroken plek en zei. " dit gaat even pijn doen." toen duwde hij de wervel weer op zijn plaats op een snelle en minst pijnlijke manier. " Zo, daar knap je weer van op. Je rugwervel lag er uit. Maar nu kun je weer opstaan. Wees wel rustig. Je rug moet weer op sterkte worden." Zei Goldtail. Hij vroeg zich af hoe hij dat weer te weten was gekomen. Na even denken schoot het antwoord hem te binnen. dat had lionheart ook gedaan om Icy weer gezond te krijgen. Dan was hij toch wat slimmer geworden van die medicijnkat. Goldtail hielp Xana weer recht En ondersteunde haar tot ze weer neerlag in de boomstam. Hij ging beschermend tegen haar aan en zei. " Je iet me wel even schrikken zeg. Maar nu ben ik wel klaarwakker."

Voordat Xana het wist was Goldtail naar beneden gesprongen om haar te komen helpen. Maar op dat zelfde moment drong die scherpe hatende geur tot haar door. Vos! dacht ze geschokt. Haar haren rezen overeind en haar staart begon geirriteerd te zwiepen. Blijkbaar had Goldtail het ook gemerkt wat die sprong moedig naar de vos en jaagde hem weg. "Je... Je doet wat je hebt belooft..." stotterde ze, "Jee beschermt me... En je kan fantastisch vechten!". Maar een harde pijn schoot door haar heen, langs aar ruggengraat, wervel voor wervel. Ze kromp ineen, ondanks de onmogelijke houding waar ze zich in bevond. Goldtail liep op haar af, hij had het blijkbaar gemerkt. "Wat deed die vos hier?" vroeg hij terwijl hij naast haar stond. Ze wou antwoord geven, maar ze moest haar adem sparen. "Dit gaat even pijn doen" mompelde hij terwijl hij zijn poot tegn haar ruggengraat aanlegde. Ze hoorde een knak, licht gekraak. Ze wou het uitschreeuwen van de pijn, heel even maar. Goldtail was klaar. Nou ja, zo'n pijn had het nou ook weer niet gedaan. "Zo, daar knap je weer van op" legde hij uit, "Je rugwervel lag eruit, maar nu kn je weer opstaan. Wees wel rustig, je rug met weer op sterkte worden." legde hij rustig en duidelijk uit. Hij leek ineens ergens over te peinzen, maar zette toen weer zijn lieve glimlach op. Ze stond op en dankzij de ondersteuning van Goldtail liepen ze terug naar huis. Al snel lagen ze in de knusse boom en genoot ze van de heerlijke warmte die Goldtail haar schonk. "Je liet me wel even schrikken zeg! Maar nu ben ik klaarwakker" zei hij terwijl er een glimlach om zijn mond speelde. "Het spijt me" wist ze uit te brengen, "Op deze tak hier lag een nestje met jonge vogeltjes, een prachtige vangst. Maar ik verloor mijn evenwicht en viel..." je kon aan haar stem horen dat ze zichzelf nogal dom vond, want katten komen toch altijd op hun pootjes terecht? "Nog even over die vos, hoe dééd je dat? Hij poepte zowat in zijn broek toen jij naar hem toe liep!" zei ze bewonderend. Ze stopte even met praten en haar stem maakte plaats voor een schor gehoest. Haar keel zat dicht van het slijm, het leek haar goed om straks even te gaan drinken. Maar nu moest ze slapen, rusten. Al snel lag ze luid te knorren...

Xana legde uit hoe ze in problemen was geraakt. je kon ook aan haar stem horen dat ze zichzelf er nog wat dom bij voelde. " Die vos was gewoon toeval. En dat kan iedereen gebeuren. daarom ben ik er ook om je te beschermen." Antwoordde Goldtail. Daarna zei Xana nog dat het haar speet maar hij zag geen reden waarom maar voor hij iets kon zeggen ging ze verder. "Nog even over die vos, hoe dééd je dat? Hij poepte zowat in zijn broek toen jij naar hem toe liep!" Hij lachte wat en antwoordde. " Simpel, een vos doet alsof hij een kat is dus het gemakkelijk de zwakke plekken te vinden. ik heb in zijn nek gebeten waar een paar pijnlijke zenuwwen zitten. ergen dicht bij zijn rug. daar heb ik gebeten waardoor er een pijnscheut die twee keer zo erg is dan die van jou toen ik je wervel er terug induwde. dus kun je je dat voorstellen? die vos was rap terug weg." Hij zag Xana een paar keer hoesten na zijn verhaal en haar ogen dichtdoen. ik kan me voorstellen hoe moe ze is. ze heeft vandaag heel wat mee gemaakt. Dacht Goldtail in zichzelf. hij stond op en ging dicht bij haar liggen. Toen krulde hij zijn staart beschermend rond haar en sliep even snel als haar. Het gevecht had hem heel wat kracht gekost.

Xana voelde hoe Goldtail haar begreep. Ze voelde dat hij zich een klein beetje zorgen maakte terwijl hij zijn staart als een soort schild om haar heen sloeg. Ze slikte even om haar keel vrij te maken. Haar ogen gleden langzamerhand dicht. "Truste..." mompelde ze en viel in slaap...

Duisternis... Donker... Kil... Stil... Angstaanjaagend...
Een diepe groffe rilling trok door Xana's lijf. Waar was ze? Ze wilde schreeuwen, maar haar mond kon ze niet openen. Alsof het verboden was de stilte te verbreken. Ze vond het vreselijk. Geen vaste grond onder haar poten, helemaal niets...
Warmte... Licht... Kleur... Gezelligheid... Prachtig...
De kille duistere sfeer verdween ineens, als sneeuw voor de zon. Ze zag Goldtail. Ze riep hem. Hij zag haar. Ze wou naar hem toe rennen, maar opeens werd ze ruw weggetrokken. De grond verdween onder haar poten en ze werd echt gewoon keihard weggetrokken, weggetrokken naar de harde werkelijkheid...

Badend in het zweet werd Xana wakker. "Goldtail?" vroeg ze zwakjes. Haar lijf was stijf en ze voelde zich niet goed. Ze liet zich achterovervallen. Ze voelde hoe ze weer werd meegetrokken door een illucie. "Nee..." smeekte ze. Een braakbal rees op in haar keel. Stoppen! dacht ze, maar het was al te laat. Binnen enkele seconden lag er een hoopje braaksel. Wat had die droom betekend? Was het een waarschuwing? Wat had Goldtail ermee te maken? Ze zouden toch niet uit elkaar gaan? Nee, dat wist ze zeker, zij en Goldtail hoorden bij elkaar! Het hoorde zo te zijn! Duizenden gedachten spookten door haar hoofd. Ze had rust nodig. Échte rust. Ze liet haar kop op Goldtail's poten rusten en nestelde zich in zijn heerlijke vacht. Ze oogde naar zijn stemming, hij zou toch niet erg bezorgt zijn? Ze voelde zich gewoon oké! Maar braaksel rees weer op uit haar keel. Haar keel besloot het door te slikken, maar een vieze smaak bleef hangen. Misschien gaat het dan toch niet zo goed met me... bedacht ze ziek. Maar elke at is toch welleens ziek?

Goldtail wandelde in een groot groen woud rond wad hem zo vertrouwd in geworden was. Hier voelde hij zich thuis. alles was hier meestal vredig. tenzij er iets grondig fout was. Dan sloeg zijn instinct op hol en maakte hem bruut wakker via een nachtmerrie. Die manier haatte hij op alle manieren. Vreemd genoeg was Xana er niet bij. waar was ze? Ze was er al elke droom geweest. Was dit eigelijk wel een droom. Alles leek zo echt. Toen hoorde hij zijn naam zwakjes vanuit de verte. "Xana..?" Mompelde hij tegen niemand bijzonders. Goldtail volgde het geluid dat zich voor hem voorspeelde. Toen hoorde hij een misselijkmakend geluid van een brakende kat. En dat was de druppel...

Goldtail schoot wakker en merkte dat de stemming in zijn droom ongeveer op dezelfde hoogte zat als in de echte wereld. Xana leek ziek te zijn. " Xana, je lijkt niet echt oké. Wat is er?" Vroeg hij bezorgd. Als het te erg werd moest hij hulp gaan zoeken. Misschien Lionheart. Als hij niet kan komen misschien IJsel. Zij was ook een medicijnkat. " Heb je hulp nodig?" Vroeg hij nog steeds bezorgd. Hij voelde zich ook niet op zijn gemak als hij naar haar keek.

"Xana, je lijkt niet echt oké. Wat is er?" hoorde Xana de zachte stem van Goldtail zeggen. "Heb je hulp nodig?" vroeg hij bezorgt verder. Peinsend keek ze voor zich uit. Ze voelde zich nog vervelend, en had toen nog geen idee hoe de toekomst er voor hen uit zal zien. Xana had echt geen idee wat er met haar aan de hand was. Tot ze opeens diep nadacht. Het kwam diep van binnen, maar ze wist zeker dat het waar was. Haar buik had de afgelopen 4 dagen pijn gedaan en was licht opgezwollen. Ook had ze vaak hoofdpijn tot misselijkheid. Ze was bijna zeker van haar zaak. Terwijl ze naar de licht blauwe lucht keek voelde ze zich blij, ook al zat de zon achter de wolken verscholen. Zou het echt gebeuren? En wanneer dan? Ook al was haar misselijkheid er niet minder op geworden, ze voelde zich gelukkig en kiplekker. "Goldtail" begon ze, "Goldtail, ik denk dat ik je wat moet vertellen" ze keek hem opgewekt aan. Even wachte ze, ze wachte op het goede moment. Ze vestichde haar blik weer even op de helder blauwe lucht. De vogels floten, overal liep prooi rond, de zon kwam achter een wolk vandaan, allemaal leek het op een soort teken. Dus ging ze verder met een gelukkige glimlach, "Goldtail, We krijgen kittens..." een brede glimlach speelde om haar lippen terwijl ze vrolijk met haar staart bewoog. Een scheut geluk kroop door haar heen. Haar ogen deed ze gelukzalig dicht. "Kun je het geloven? Kittens.." sprak ze zachtjes uit. Ze had het meer tegen haarzelf dan tegen Goldtail, maar de hele wereld mocht het weten. De hele wereld mocht weten hoe gelukkig ze was. De StarClan had geen beter cadeau kunnen geven. Kittens. Wouw. Hoe prachtig was dat wel niet? Had ze zich ooit zó gelukkig gevoeld? Toen ze Goldtail voor het eerst had ontmoet was ze ook zo vreselijk gelukkig geweest! Haar leven draaide op dit moment echt om geluk, liefde, blijdschap, pracht en rijkdom. Ja. Ze was rijk. Rijk aan liefde. Rijk aan geluk. Rijk aan Goldtail. Rijk aan haar leven. Dit was werkelijk de mooíste dag van haar hele leven! Ze draaide zich op haar rug. De warmte drong haar vacht binnen. Ze keek langs haar witte borst naar haar buik. "Hallo kleintjes" fluisterde ze half tegen haar kwetsbare donzige huidje. Luid spinnend bleef ze liggen. Een regenboog strekte zich uit over het landschap. Hij was welliswaar niet erg scherp, maar wel prachtig. Hoe kon dit? Had ze werkelijk zó veel geluk? Ze kon het zich haast niet voorstellen. Hoe zou het voelen als die kleine kittens warm tegen haar buik aan lagen? Haar melk dronken terwijl hun prachtige vachtjes opglasde door de zon? Zouden ze net zo prachtig worden als hun vader? Ze kon er wel uren, dagen, nachten over liggen denken. En hoe zouden ze eruit zien? Oh zoveel vragen, vragen die ze snel te weten zou komen... Ze kon wel een vreugde dansje doen! Ze had nog geen reactie van Goldtail. Net als haar sprakeloos? Dit was werkelijk iets magisch! Iets prachtigs! Waar had ze dit in StarClans naam aan te danken?

Na een lange tijd hard werken om haar op krachten te krijgen waren de kittens gezond op de wereld gekomen. Hij kwam net terug na de derde keer terug het bos in te wandelen om de rest van de prooi te gaan halen was hij net terug met de laatste vier muizen in zijn bek Hij legde ze bij de rest in ging naast haar liggen Goldtail zuchtte even vermoeid en zei. " Zo dat waren de laatste daarmee komen we wel even mee toe." Hij keek naar de kleintjes die tegen haar aan lagen en zoals bijna altijd sliepen. Ze at nog steeds meer dan hem vanwege ze nog melk moest maken voor maar liefst vier kittens. " Mis je het jagen niet nu dat je hier al dagen moet liggen om voor die kleintjes te zorgen?" Vroeg hij aan Xana. Hij had er altijd al bij nagedacht telkens als hij ging jagen maar hij had het haar nog niet gevraagd. Goldtail was telkens dicht bij de boomstronk geweest als hij ging jagen. gewoon voor de veiligheid. Maar ook natuurlijk omdat hij zich continu zorgen maakte. Ook al was dat voor niets nodig. Dat zat gewoon in hem. Een zorgen maker. Ze leek zo hulpeloos als ze daar zo lag. Maar diep vanbinnen wist hij dat ze alles zo bovenhalen als dat nodig was. Hij schudde zichzelf weer waker en dacht of ze het op zijn gezicht had gezien of niet dat hij weer bezorgd was aan het nadenken.En toen hoorde Goldtail zo'n klein stemetje in zijn hoofd dat zei. " Komaan! Verman je toch en hou op met piekeren!"

'Natuurlijk mis ik het, het is een deel van mijn leven geworden,' een klein misterieus glimlachje speelde rond Xana's mond, 'Maar ik heb kittens. Kíttens! Dat is iets prachtigs om voor te zorgen. Ik heb ook een moederlijk instinkt, een ander deel van me, het hoort bij poezen,' met een vrolijk gebaar naar haar kittens stopte ze met praten. De zachte wollige lijfjes waren heerlijk aan het zogen, warme, zoete melk. Zou haar moeder ook zo naar haar hebben gekeken, toen ze pasgeboren was? 'Wie zijn jouw ouders?' vlapte ze er per ongeluk uit tegen Goldtail. Ze gaf vacht een wasbeurt, en begon daarna met de kleintjes. Warme tedere likken, katje voor katje. Eigenlijk wou ze inderdaad graag opstaan, rennen, haar kleffe vacht ruimte en verkoeling geven. Ook zou ze de katten graag willen meenemen, leren jagen en vechten.. Maar daar waren ze te jong voor. Ouderschap ging over risico's, opoffering en taken op je nemen. Het duurde nog een tijd viordat ze volwassen waren, tegen die tijd was ze al een oude tak. Ze grijnste breed. Misschien hadden ze dan zelf al kittens! En een partner! En klein.. Haar grijns verdween. Nee Xana, dan ben je, behalve als StarClan voor een wonder zorgt, allang dood. Misschien zelfs al eerder! Wat als ze de twee jaar al niet haalde!maar haar aandacht voor de kittens kwam terug toen er eentje zacht begon te piepen. Zoet en teder zette Xana de kitten voor zich neer en begon hem met haar tong te strelen. 'Bedtijd,' fluisterde ze en legde de kittens dichter tegen haar buik aan. Een zacht, lief gaapje ontsnapte uit het mondje van een kitten, maar Xana merkte het al niet meer. Ze was van uitputting in slaap gevalen..

"Wie zijn jouw ouders?" Vroeg Xana opeens. Hij Werd ineens veel triestiger. Toen hij terugdacht aan de vreselijke momenten hoe hij zijn ouders verloor. Hij kreeg er niets uit om haar vraag te beantwoorden. Misschien later zou hij haar zeggen wat er was gebeurt, maar nu niet. De vreugde die de kleintjes uitstraalde moest dat verdreven hebben. Hij was tegenwoordig ook veel alerter. Misschien was dat een deel van zijn vaderinstinct dat in hem was gegroeid. Hij wou koste wat kost elke kitten en Xana met zijn leven beschermen. Niet dat hij dat er voren niet wou doen. Hij zag Xana even gapen na dat ze de kittens nog te slapen had gelegd. Waarschijnlijk was ze ook moe van het verzorgen van de kittens. Hij keek nog even naar buiten en dan weer naar Xana en de kittens. Hij was verast hoe snel Xana in slaap was gevallen. Goldtail werd een beetje jaloers dat hij niet zo snel in slaap kon vallen maar dat wilde ook zeggen dat ze wel behoorlijk moe moest zijn. Waarschijnlijk was zo'n kitten verzorgen niet zo gemakkelijk. en al helemaal geen vier! Goldtail wou dat hij iets anders kon doen om haar te helpen in plaats van alleen maar jagen. Helaas waren de kittens daar nog te klein voor. Hij ontwaakte uit zijn diepe gedachte en besefte dat hij al de hele tijd naar buiten had zitten staren. Het regende ondertussen ook al. Hij legde zich naast Xana neer en viel even later ook in slaap. Helaas was het een rusteloze droom want hij beleefde alles weer opnieuw.

Xana liep een grote open plek binnen. Ze was hier nog nooit geweest. Ze herkende wel het bos, met zijn vele kattengeuren. Overal waren hollen gegraven en uitgehouwen. In het midden van de plek stond een rots. Een stapel met prooi bevond zich op de open plek, naast een kluit brandnetels. Een kattengesalte kwam achter de grote rots vandaan. Hij was half doorzichtig en gaf een vage blauwe gloed af. "Gevaar loert, geen plek voor kittypets," fluisterde een stem. Kittykits? dacht Xana. Ineens stroomde het kamp vol met poezen en katten van alle leeftijden. Ze keken wild, en waren niet van plan voor haar uit de weg te gaan. Xana slaakte een gil, maar haar stem was verdwenen. Alles verdween in een zwart gat..

Badend in het zweet werd Xana wakker. Haar kittens lagen veilig om haar heen. Goldtail lag naast haar, zo te zien in een diepe slaap. Xana rilde bij de gedachtw aan haar droom. Wat had de gedaante bedoelt met kittykits? Ze schudde haar kop om helder te worden. Het was maar een droom geweest, een simpele droom. Ook al voelde ze zich er niet lekker bij. Enfin, dromen zijn bedrog, dat was toch zo? Hè bah, nu konze niet meerin slaap komen. Schaduwen van de bladeren wierpen enge monsters in de holle boom. Ze zou Goldtail wakker maken. Of niet? Ze nestelde haar hoofd in het groepje kittens. Eentje had zijn ogen open. Xana likte hem in slaap. Ze was toch wel weer moe geworden. Rustig viel ze weer in slaap.

Goldtail, lopen! ze halen ons in!" Goldtail keek zijn vader even aan. Hij was weer een kitten geworden en werd weer achtervolgd door een bende gek geworden honden. " Ren! wij houden ze wel tegen. komaan! Ga nu, ga!" Riep zijn vader hem. Hij zag zijn moeder nu ook bij zijn vader staan. Goldtail rende zo hard als hij kon weg. Hij hield pas in toen hij in een boomstronk vast zat. net zoals hij in het echt had meegemaakt. De tranen stroomde opnieuw door zijn ogen toen de schreeuwen die zijn ouders nog hadden gelaten toen hij al ver weg was. En hij kon niets doen. Ze waren gestorven om hem te beschermen. Tot hij plots iets in de struik hoorde ritselen. Hij hoopte zijn ouders te zien. Maar er kwam een hond uit de struik met het bloed nog aan zijn tanden.

Goldtail schoot hijgend recht. Vol zweet. Pas nu besefte hij dat hij die nachtmerrie weer gehad had. Hij stond even op en ging voor de boomstronk zitten. Zonder naar Xana zelfs te kijken. Hij was te verdrietig om zelfs daar aan te denken. Hij hoopte wat troost te krijgen van de wind. Die er nog gelukkig voor hem was. tranen boorde zich genadeloos de grond in terwijl hij eraan terugdacht. Waarom zij. Hij wou dat ze er nog waren om te zien hoe gelukkig hij nu was met Xana. Maar dromen zullen nooit uitkomen... Goldtail bleef snikkend naar de grond staren terwijl die wind door zijn vacht joeg.