Who are you, but wait! I know you!

Dustpelt lag heerlijk in het zonnetje te slapen, hij droomde over vroeger en over zijn zus Blacksoul. Het was lang geleden toen hij haar voor het laatst had gezien. Ze waren toen allebei nog jong en gingen gewoon hun eigen weg. Waar zou zij nu zijn, ze zou waarschijnlijk een dikke luie Kittypet zijn geworden. Wat anders, dat was een lui en rijk leventje. Daar kon je niet anders dan dik en lui worden. Hij snoof even. Nooit zou hij een luie Kittypet worden en dat gore voer eten en dat water drinken dat in metalen bakjes zit? Nooit! Zijn ouders woonden nog wel in hun Kittypet huizen, en een keer had hij zijn moeder opgezocht, ze had hem op het eerste oog niet herkend. Maar toen hij haar zacht aansprak en vertelde wie hij was werd hij bedolven onder liefkozingen. Ze was blij geweest hem te zien, en hij had haar alles verteld. Maar ook was hij blij dat hij niet gebleven was. Dan was hij nu lui, pluizig en dik geweest. Hij rilde bij de gedachte daaraan. Wat een afschuwelijk leven zou dat zijn geweest.

Langzaam stond de grijs-witte kater op en rekte zich uit. Hij had al die tijd op een, door de zon verwarmde vuilniscontainer gelegen. 's Avonds was het een vreselijke plek om te slapen, dan was het metaal afgekoeld en ijskoud. De kater rekte zich uit en keek om zich heen, hij stond in zo'n twoleg steeg. Snel draaide hij zich om en zette zich af. Hij landde met uitgeslagen klauwen op een muurtje en vanaf daar klom hij op het dak van een huis. Zo liep hij over de daken richting de bosrand die hier niet zo ver vandaan lag. Hij kwam hier vaak, want er was meestal wel een muisje of een vogel te vangen. Zachtjes en terwijl de zon op zijn vacht scheen liep hij zacht over het laatste dak. Soepel sprong hij via een boom naar beneden en keek rond. Zijn spieren waren duidelijk te zien onder zijn korte vachtje. hij had wel een paar littekens maar die nauwelijk te zien. Met pootstappen die niet te horen waren in het gras liep hij richting de bosrand. Het gras rook echt lekker en het was gelukkig niet al te warm.

Opeens hoorde hij een geluid dat hij herkende als vogel. Zwachtjes draaide hij zijn oren naar voren en zakte door zijn poten. Zachtjes sloop hij naar voren en zag al gauw de vogel. Het was een kleine mus, een makkelijke prooi dus. Stilletjes sloop hij en voelde het gras langs zijn buik strelen. Snel en soepel zette hij zich af en sprong op het musje af. Met uitgeslagen klauwen hield de grijswitte kater het musje tegen de grond gedrukt en doodde het met een snelle beet. Met het musje in zijn bek liep hij weg om in de schaduw van een grote steen het beest op te eten. Hij had pas twee happen genomen toen hij ineens een geluid hoorde. Het geluid van pootstappen, langzaam keek hij op en keek of hij het kon zien vanaf hier. Zodra hij niks zag stond op en sprong op de steen. '' Wie is daar?'' Riep hij duidelijk en keek nog altijd zoekend rond. ineens drong er een geur zijn neusgaten binnen, iets in hem zei dat hij die geur kende. Maar van wie was het?

Blacksoul was in een zaar gevecht met een kat. Ze hapte en ze beet, en krabe overal waar het kon.'Ga weg jij,muizenbrein'. Siste Blacksoul naar de kat. Ze haalde zijn neus open met een van haar messcherpe klauwen. De kat wierp zich op haar en probeerde haar buik open te halen. Dat lukte niet want Blacksouls vacht was dik en je kon er niet met je nagels in komen. De kat waarmee ze vocht was zwaar in de minderheid, hij was schriel en mager en bovendien kon hij niet vechten. Blacksoul wierp hem van haar af en ontblootte haar witte messcherpe tanden. Toen ze op hem probeerde te springen ontweek hij haar. Ze siste. Nu was Blacksoul sneller. Triomfantelijk wierp ze zich op de kater.'Doe de groeten aan de sterrenclan'. Zei ze. De kat was halfdood, en Blacksoul boog zich naar zijn nek. Ze beet. Dood. Ze pakte het lichaam op en sleepte het mee. Ze had een plek gezien waar hij wel begraven kon worden door zijn makkers. Het lichaam was zwaar, maar Blacksoul kon,dankzij haar grote spieren, het makkelijk meezeulen. Ze liet het neer vallen op een open plek, die was omringd door struiken. Ze boog zich over de kater heen. ademde hij nog ?'Wie is daar?' klonk er opeens. Blacksoul keek op.

Dustpelt had vreemd genoeg ook de geur van bloed geroken, hij wist het zeker. Was er iemand aan het vechten? Hij hoorde geen gekrijs of wat dan ook. Hij rook allen bloed, en die vaag bekende geur. Hij had de geur van bloed eerst ver weg geroken, maar nu was die geur heel erg dictbij gekomen. Even trok er een rilling over zijn ruggengraat. Hoewel hij nog op de steen stond was hij echt nieuwsgierig. Hij kon niks zien maar hij wilde nu echt weten wat er aan de hand was. Zachtjs sprong hij van de steen af en drong de bosjes in. Zijn neus volgend kwam hij steeds dichterbij de geur van het bloed en de onbekende geur. Pas nu herkende hij in de geur de geur van een poes, een vage herinnering drong zijn gedachtes binnen maar hij dwong zichzelf zijn aandacht erbij houden. Zachtjes liep hij verder tot hij opeens op de open plek kwam waar de geur van bloed zo sterk was dat hij wel een beetje schrok. Zijn ogen vielen op het bewegingsloze lichaam van een kat. Meteen daarna keek hij naar een zwaar gespierde zwarte poes die naast het lichaam van de andere kat zat. Hij wiebelde even met zijn oren. '' Is hij dood?'' Vroeg hij kalm en nieuwsgierig. Zonder op antwoord te wachten trippelde hij naar de kat en bekeek hem goed. Hij wist het niet, deze kat kon ook nog leven. Hij keek opnieuw op naar de onbekende poes en keek recht in haar ogen. Opeens schoot het beeld van zijn zus zijn gedachtes binnen. Deze poes leek heel erg op haar en zachtjes stapte hij naar achteren. '' Ben jij...?'' Begon verbaasd. '' Nee! Dat is onmogelijk!'' Zei hij erachteraan en staarde haar aan.

Een kater kwam te voorschijn.''Is hij dood?'' vroeg de kater. Blacksoul wilde antwoord geven, maar de kater zei al weer wat.''Ben jij....? Nee dat is onmogelijk!'' De kater was stomverbaasd.''Jup ik ben het, je enige echte in levende lijve zusje''. Ze stond op rekte zich uit en beet nog een keer in de nek van de dode kater.'' En nu is hij echt dood. Dag broer, ik ken jou wel jij dacht zeker dat ik een dikke pluizige slordige poesiepoes was geworden. Nou mooi niet. Ik heb flink wat spieren gekweekt''. Ze likte haar voorpoot waar een wond van het gevecht in zat. Ze liep naar dustpelt toe en gaf hem een lik over zijn kop. Ze snorde, en deed haar ogen even dicht om aan die leuke tijden terug te denken.'' En als je het wilt weten, we hebben nog twee andere zusjes in de shadowclan, Sunkit en Harekit, al betwijfel ik of ze ons kennen''. Ze rekte zich uit en begon nu aan een echte grondige wasbeurt.'Maar vertel is broer, waar zat jij al die tijd?''

Dustpelt staarde nog steeds verbaasd naar de zwarte poes. ''Jup ik ben het, je enige echte in levende lijve zusje.'' Zei ze en stond op en rekte zich uit. Ze doodde de kater en Dustpelt deed weer een stap naar voren terug. Hij keek naar de dode kat. '' En nu is hij echt dood. Dag broer, ik ken jou wel jij dacht zeker dat ik een dikke pluizige slordige poesiepoes was geworden. Nou mooi niet. Ik heb flink wat spieren gekweekt.'' Dustpelt sprede zijn ogen open. '' Ongelofelijk, je bent echt veranderd!'' Zei hij verbijsterd en staarde echt naar haar. '' En ja, nadat wij uit elkaar waren gegaan dacht ik inderdaad dat je een kittypet was geworden,'' gaf hij eerlijk toe. Hij wist dat je beter eerlijk kon zijn dan kon liegen tegen iedereen. Blacksoul stond op en liep naar hem toe en gaf hem een lik over zijn kop. Meteen begon hij zelf te snorren en gaf haar een lik terug. '' Het is echt veel te lang geleden,'' murmelde hij zacht. Tegen een onbekende zou hij nooit zo aardig hebben gedaan, maar tegen zijn zus wel. Gewoon vanwege de goede tijden die ze samen hadden gehad. '' En als je het wilt weten, we hebben nog twee andere zusjes in de shadowclan, Sunkit en Harekit, al betwijfel ik of ze ons kennen.'' Dustpelt dacht even na. '' Als ze binnen een Clan geboren zijn, zullen ze ons waarschijnlijk niet kennen, en als het tegen zit, zelfs nooit.'' Zei hij zacht en staarde even voor zich uit. Daarna gleed zijn blik weer terug naar Blacksoul. ''Maar vertel is broer, waar zat jij al die tijd?'' Vroeg zijn zus enhij keek haar aan. '' Ja ik ben zo min of meer overal geweest. Ik heb misschien wat vrienden en vijanden gemaakt,'' zei de kater en grinnikte even.'' Verder heb ik veel in van die tweebeen steegjes gehangen, je weet wel. Die met die enorme vuilnisemmers die lekker warm worden in de zon.'' Hij zwaaide even met zijn staart en gaapte. '' en hoe zit het met jou dan? Als je geen Kittypet bent geworden waar ben je dan heen gegaan?'' De kater keek zijn zus nieuwsgierig aan.


[ik zal Dustie even wat ouder maken ]

''Nou ik heb zoals je ziet veel spieren gekweekt vrienden gemaakt, en eigenlijk ook meer vijanden. verder ben ik eigenlijk alleen maar in het bos blijven hangen. Een keer bij onze moeder op bezoek gegaan, en sorry dat ik het zeg, maar ze is wel dik geworden.'' Nadat Blacksoul alles had opgedreunt gaapte ze en rekte ze zich uit. Dustpelt keek haar nog steeds een beetje verbaasd aan. Ze begon zzich van top tot teen rustig te wassen. Ze keek om naar de dode kater.'' Vervelende tiepjes krijgen bij mij de doodstraf''. Hoonde Blacksoul, met een zwiep van haar staart naar de dode kater...''Het is lang gelenden dat ik je hebt gezien, jij bent ook wel wat aangekomen''. En ze porde vriendelijk in zijn buik. Ze liep een eindje weg en liep de struiken in. Ze rook muis en ging er op af. Hij scharrelde tussen de struiken en merkte niet dat hij in groot gevaar liep. Ze sprong op hem en doodde hem snel. Ze kwam de struiken uittrippelen en gooide de muis voor Dustpelt neer.'' Alsjeblieft broertje, je zusje zorgt wel weer voor de avondmaal.'' Ze grijnsde breedt.

Dustpelt wilde nu echt alles weten. Het was te lang geleden geweest dat hij zijn zus voor het laatst had gezien. Hij had zoveel vragen, maar hij wist zeker dat alle antwoorden op zijn tijd wel naar hem toe zouden komen. ''Nou ik heb zoals je ziet veel spieren gekweekt vrienden gemaakt, en eigenlijk ook meer vijanden. verder ben ik eigenlijk alleen maar in het bos blijven hangen. Een keer bij onze moeder op bezoek gegaan, en sorry dat ik het zeg, maar ze is wel dik geworden.'' Ze dreunde een hoop op in korte tijd. '' Ik heb haar ook eens bezocht, ze sprak niet over je, maar ze was inderdaad een stuk dikker dan dat ik me kan herinneren.'' Zei hij kalm en hij zag dat Blacksoul even gaapte en zich uitrekte. Hij keek toe hoe ze zich volledig waste en zelf gaf hij een paar korte likken over zijn schouder en daarna even zijn poten. Zijn ogen werden getrokken door de dode kater die daar maar lag. Na alles wat hij had gezien in zijn leven kon hij dit wel hebben. Hij had al veel teveel dode katten gezien. '' Vervelende tiepjes krijgen bij mij de doodstraf,'' hoonde zijn zus en Dustpelt grinnikte zacht. '' Ach daar zal je vast een reden voor hebben gehad nietwaar?'' vroeg hij half grijnzend. Hij liet zijn blik toch weer naar zijn zus glijden. Hij kon er niks aan doen dat hij zo onder de indruk was van haar. ''Het is lang geleden dat ik je hebt gezien, jij bent ook wel wat aangekomen.'' Nadat Blacksoul dit had gezegd had ze hem een vriendelijke por in zijn buik gegeven. '' Nouja zeg, at valt ook wel mee hoor!'' Zei Dustpelt protesterend maar zijn zus was al opgestaan en en eindje weg gelopen. Ze verdween in de struiken en Dustpelt staarde naar de plek waar zij zojuist was verdwenen was. Hij wiebelde even nerveus met zijn oren en wilde net opstaan toen Blacksoul alweer tevoorschijn kwam uit de bosjes. Ze droeg een muis en gooide die ook voor zijn neus neer en sprak met een brede grijns. '' Alsjeblieft broertje, je zusje zorgt wel weer voor de avondmaal.'' Dustpelt zwaaide elegant met zijn staart en gaf haar een por met zijn voorpoot. '' Zeg ik kan ook heus zelf wel jagen hoor, maar bedankt.'' Zelf grijnsde hij ook breed. Hij kon er simpelweg niks aan doen.