Hunting {Lotusleaf}

Bravepaw was die morgen al vroeg in de veren. Hij liep zijn Den uit en keek rond in het kamp. Hij ging vandaag vroeg jagen. Hij rekte zich nog even uit en begon langzaam naar de uitgang van het kamp te stappen. Hij snoof de ochtendlucht in en ademde diep uit. Heel zijn leven leek wel perfect. Hij had zijn moeder terug, hij was getraind tot sterke warrior. Het was alleen wel jammer dat zijn ouders uit elkaar waren, dat zijn moeder hem niet had kunnen zien opgroeien. Het deed hem pijn hoe zijn vader over haar had gedacht, dat ze dood was, dat ze hen in de steek had gelaten. Ergens was hij boos op Smoketear, maar ergens anders wist hij dat hij er ook niet veel aan kon doen. Hij was in de war geraakt door het plotselinge verdwijnen van zijn partner. Bravesoul zuchtte en schudde zijn hoofd, hij kon zich er beter maar niet mee bemoeien, en zich erbij neerleggen. De jonge kater was het kamp al uit en ging richting de Waterval. Hij hoorde het gerommel al in de verte. Na een tijdje lopen stond hij een paar meter van de waterval stil. Hij keek rond en zag een vogeltje op de grond zitten, op zoek naar wormen. Hij drukte zichzelf op de grond en sloop langzaam dichterbij. Op twee meter van het beestje af zette hij zichzelf af. Met een krachtige sprong landde hij op het diertje en voordat het vogeltje het zelf eenmaal doorhad werd zijn keel al doorgebeten. Bravesoul glimlachte en legde het dier in de struiken, die pakte hij straks wel op. Hij liep terug naar de waterval en keek in het water. Hij zag zijn spiegelbeeld en glimlachte even.

De witte poes kwam uit de medicine cat's den. Ze had daar de nacht doorgebracht en dat zou ze vaker doen. Ze was nog steeds niet genezen. Het had ook een voordeel dat ze dan niet bij Smoketear in de den lag. Dan had ze genoeg rust en zag ze hem echt niet. Ze stond steeds enorm vroeg op en liep het kamp uit. Ze was slim en ontliep de kater dan ook. Ze trippelde het kamp uit en liep richting de waterval. Ze had de geur van haar zoon gevonden, Bravesoul. Ze volgde de geur dan ook. Ze was blij hem en de andere kittens terug te zien. Ze zuchtte even en liep door. Af en toe voelde ze een steek in haar schouder en mankte ze eens. Ze haatte de honden en wilde niet meer verdwalen. Ze zou ook een oogje op haar familie houden want ze wilde niet dat het ook bij hen gebeurde. Lotusleaf rook de geur en deze werd dan ook steeds sterker. Ze merkte de gestreepte kater op die aan het water zat. Hij keek naar zijn eigen spiegelbeeld. Dat deed zijzelf ook enorm vaak. Ze keek naar haar zoon. Ze was zo trots op hem dat hij al een krijger was. Ze trippelde naar hem toe en kwam naast hem zitten. Ze gaf hem een lik aan zijn oor en keek hem met stralende blauwe ogen aan. "Goedemorgen, Bravesoul." Haar stem was zoet en teder. Zoals een echte moeder die tegen haar kleine kitten praatte. Ze zag haar kinderen nog als kittens. Ze kon hen moeilijk krijgers of leerlingen noemen. Dat klonk gewoon verkeerd. Ze spinde kort en drukte haar neus in zijn vacht. Ze keek naar haar eigen spiegelbeeld en keek vanuit die plaats naar haar zoon.

Hij hoorde een stem en tegelijkertijd voelde hij een neusje in zijn vacht. "Goedemorgen, Bravesoul." Klonk de stem van zijn moeder in zijn oren. Hij glimlachte en keek naar haar spiegelbeeld in het water. ''Hey mam.'' Zei hij en gaf haar een kopje. Hij was blij dat hij zijn moeder terug had. Hoelang was ze eigenlijk weggeweest? Hij verzette zijn gedachten maar omdat hij daar gewoon even niet meer aan wilde denken. Hij wilde ontspannen. ''Ook al zo vroeg op?'' Zei hij en keek naar de opgaande zon. Bravesoul keek naar de poes naast haar, ze zag er best slecht uit, maar ze kwam der wel weer bovenop. Hij keek in het water en zag een groep kleine visjes voorbij zwemmen, het waren van die lekkere die je in een hap op kon eten. Ze waren altijd zo glibberig en moeilijk te vangen. Het was hem een keer gelukt toen hij een keer weg was gepiept 's morgens vroeg. Hij had de visjes naar de kant gejaagt en ze daar aan zijn klauwen geregen. Hij greens en kreeg toen best trek in de visjes.

De witte poes keek met haar blauwe ogen naar de stroming. Ze zwiepte even met haar staart en voelde even later een kopje. Ze snorde vrolijk en likte nog een keer zijn oor. Ze keek naar de kater die haar begroette met het heerlijke woord 'mam.' Ze was heel erg trots om moeder te zijn en als ze je mam of moeder noemden, was het gewoon fijn om te horen. Ze had hen een lange tijd niet gezien toen ze verdwaald was en nu besefte ze hoe hard ze dit gemist had. Ze had hen niet zien opgroeien. Ze had hen geen leerling of krijger zien worden. Dat vond ze heel erg jammer, maar zijzelf was nog een jonge poes. Ze zou zeker nog wel een nestje krijgen. Ze wist alleen niet of het weer goed kwam met Smoketear, anders een andere kater. Ze schudde de gedachte weg en luisterde naar de vraag van haar zoon: ''Ook al zo vroeg op?'' De poes knikte naar hem. "Ja, ik ben altijd enorm vroeg wakker. Ik slaap dan nu wel een tijd in de medicine den, maar binnenkort slaap ik bij jullie en je weet dat ik je vader even niet wil zien. Dus stiekem oefen ik al om lang genoeg te slapen en toch vroeg wakker te worden. Ik wil even rust snap je dat?" Voorzichtig legde ze het uit. Hij wist van de ruzie en ze wilde haar zoon ook niet kwetsen. Ze kon niet goed bedenken hoe hij zich moest voelen, maar ze wist wel dat hij het vast helemaal niet fijn vond. Dat zou zij ook niet leuk vinden, maar ach. Het zou wel overgaan. Ze wist het niet, maar wat kon ze doen? Ze was gekwetst door hem en dan kon ze toch niet zomaar met hem goed opschieten? Lotusleaf wilde er even niet aan denken en richtte haar weer op de gestreepte kater. "En jij? Jij bent ook behoorlijk vroeg." Ze glimlachte zacht naar de krijger en wachtte af op zijn reactie.

"Ja, ik ben altijd enorm vroeg wakker. Ik slaap dan nu wel een tijd in de medicine den, maar binnenkort slaap ik bij jullie en je weet dat ik je vader even niet wil zien. Dus stiekem oefen ik al om lang genoeg te slapen en toch vroeg wakker te worden. Ik wil even rust snap je dat?" De jonge kater knikte even naar zijn moeder om te laten zien dat hij het begreep. "En jij? Jij bent ook behoorlijk vroeg." Vroeg Lotusleaf stoen en hij glimlachte eventjes. ''Ja, doe ik de laatste tijd wel vaker. Gewoon even lekker alleen zijn, weg bij alle drukte met stelletjes enzo.'' Hij keek naar haar spiegelbeeld in het water om haar gezicht's uitdrukking te zien. Bravesoul's gezicht stond nogal pijnlijk. Hij besloot toch maar aan haar te vragen wat hij ook al heel lang wilde vragen aan zijn vader, maar wat hij nooit durfde. ''Mam..'' Begon hij maar. ''Vond je het eigenlijk wel fijn dat je ons kreeg? Mij, Autumn, Breaking, Fluff en Smoke?'' Hij beet op zijn lip. ''En wat vonden pap en opa daarvan?'' Vragend keek hij zijn moeder aan.

De poes keek naar voren en keek weer naar haar zoon. Die knikte begrijpend. Dat was fijn dat hij haar begreep. Het was voor iedereen een moeilijke tijd. Ze zuchtte even en luisterde nadien maar naar zijn antwoord. ''Ja, doe ik de laatste tijd wel vaker. Gewoon even lekker alleen zijn, weg bij alle drukte met stelletjes enzo.'' Ze knikte even. Dat kende ze. Zo voelde ze haar nu ook. Even rust en stilte. Oke, in de den waar ze nu verbleef was het ook rustig. Niet hetzelfde. Ze zwiepte met haar staart heen en weer en zag de pijnlijke blik in de ogen van Bravesoul. Ze keek hem vragend aan en toen begon hij met spreken en zijn vragen te stellen. ''Mam..'' ''Vond je het eigenlijk wel fijn dat je ons kreeg? Mij, Autumn, Breaking, Fluff en Smoke?'' ''En wat vonden pap en opa daarvan?'' De poes keek verrast naar hem. "Maar natuurlijk, lieverd. En zij vonden het geweldig. Ik en je vader wouden heel erg graag een nest kittens en dat gebeurde ook. Je opa was heel erg trots natuurlijk en wij ook. Waarom? Voel je je niet zo goed? Lijkt het alsof dat niet is dan?" Een klein beetje bezorgd keek ze naar haar zoon. Ze vond het raar dat hij die vraag stelde. Had Smoketear iets gezegd of gedaan waardoor hij dit dacht? Ze wilde het graag weten zodat hij de gedachte uit zijn hoofd kon krijgen. Ze was heel blij met haar zonen en dochters en dat mocht iedereen weten.

"Maar natuurlijk, lieverd. En zij vonden het geweldig. Ik en je vader wouden heel erg graag een nest kittens en dat gebeurde ook. Je opa was heel erg trots natuurlijk en wij ook. Waarom? Voel je je niet zo goed? Lijkt het alsof dat niet is dan?" Hij zag de bezorgde blik van zijn moeder. Snel schudde hij zijn kop. ''Nee hoor mam, het was gewoon een vraagje.'' Hij greens en keek haar even aan. Het was even stil omdat hij echt niet wist wat te zeggen. Er kwam toen nog een vraag in hem op. ''Mam, heb jij wel eens gevochten? Een das verjaagt ofzo..'' Hij greens en keek naar de visjes in het water. De grijze kater keek naar de zon die nu weer een stukje vedder omhoog was gegaan.

De poes keek nieuwsgierig naar haar zoon. ''Nee hoor mam, het was gewoon een vraagje.'' Ze knikte maar even. Ze hoopte maar dat het alleen een vraag was, want fijn klonk het helemaal niet. Alsof hij zelf al dacht niet gewensd te zijn. Ze keek even terug naar haar spiegelbeeld waarna ze de volgende vraag aandachtig beluisterde. ''Mam, heb jij wel eens gevochten? Een das verjaagt ofzo..'' De poes dacht eens goed na, maar eigenlijk wist ze dat al niet meer. Het was lang geleden dat ze nog bij de clan was geweest. Ze kon niet tellen hoelang ze weg was. Ze slikte even en keek hem aan. "Ik weet het niet meer, lieverd. Ik ben alles vergeten wat er ooit gebeurd is buiten jullie geboorte. De rest dat ik me herinner is de vreselijke tijd bij die hond en de rogue's.. Hoezo? Jij wel dan?" Ze keek haar zoon rustig aan en zwiepte met haar staart heen en weer.

Fluuut o.o

"Ik weet het niet meer, lieverd. Ik ben alles vergeten wat er ooit gebeurd is buiten jullie geboorte. De rest dat ik me herinner is de vreselijke tijd bij die hond en de rogue's.. Hoezo? Jij wel dan?" Zei zijn moeder en weer schudde hij zijn kop. ''Nee.. nee, het was gewoon een vraagje.'' Hij greens even en keek naar zijn spiegelbeeld. Hij beet op zijn lip, in zijn kop ging vanalles om, zou hij het nou wel of niet moeten vertellen aan zijn moeder. Nouja, eerder om raad vragen, want wat moest hij met deze dromen aan? Bravesoul keek bedenkzaam naar het water en knipperde met zijn ogen. Hij besloot het toch maar te doen. ''Mam.'' Begon hij rustig en bedenkzaam, op zijn woorden lettend. ''Heb jij wel eens vreemde dromen gehad? Over katten die je niet kende?'' Even ging er wat door hem heen, stel dat het iets uit de toekomst was? Wie weet wie dat dier was.

Nieuwsgierig keek de witte poes naar haar zoon. Haar blauwe ogen gleden over hem heen. Hij werd zo groot. Ze was gewoon té trots en had er geen woorden voor. Ze wilde zo graag de tijd terugkeren om ze te zien opgroeien. Ze slikte even en hoorde zijn woorden. ''Nee.. nee, het was gewoon een vraagje.'' Ze knikte even en een glimlach verscheen op haar snuit. "Dan is het goed." Ze knipoogde naar de gestreepte kater en keek naar de waterval. Het was hier een hele mooie plek. Ze vond het romantisch, maar dat gedeelte was bij haar verdwenen. ''Mam.'' ''Heb jij wel eens vreemde dromen gehad? Over katten die je niet kende?'' De poes draaide haar hoofd en keek hem aan. Dromen? Ze dacht even diep na, maar uiteindelijk schudde ze haar hoofd. "Nee, eigenlijk nog niet. Ik heb al wel van dromen gehoord zoals de medicine cat natuurlijk, maar voor jou? Wat gebeurd er dan in?" Ze keek haar zoon aan. Ze vond het raar dat hij dromen kreeg. Het kon een fantasie zijn, maar ook een toekomstige droom van de sterrenclan natuurlijk. Ze wist het niet en een medicine cat was ze ook niet.

"Dan is het goed." Knipoogde zijn moeder naar hem en hij glimlachte nog eventjes. "Nee, eigenlijk nog niet. Ik heb al wel van dromen gehoord zoals de medicine cat natuurlijk, maar voor jou? Wat gebeurd er dan in?" Zei ze op zijn tweede vraag. Bravesoul haalde even diep adem en begon met vertellen. ''Kijk, deze droom heb ik de laatste tijd er vaak.'' Begon hij en haalde de droom die hij het laatste had gehad naar voren. ''Elke keer sta ik in een ander gebied, pas was dit in een donker bos.'' Zei hij en haalde alle beelden weer naar voren. ''En telkens, kom ik een poes tegen, maar ik kan niet zien hoe ze eruit ziet, ze is een zwarte schim die altijd in de schaduwen van de bomen blijft.'' De grijze kater keek naar het heldere water. Een koude wind gierde om de twee katten heen en deed het water rimpelen. ''En telkens als ik te dicht bij kom.. Verdwijnt ze.'' Maakte hij zijn verhaal af en keek naar het rimpelende water.