You can't escape the past.

_{Als iemand anders nu had meegekeken had deze vast gedacht dat ze weer terug waren bij af. De poes deed weer afstandelijk en sommigen zouden ook zeggen een tikkeltje fel en kil. Hij wist wel beter, veel beter. Momenteel was hij verder gekomen dan hij had durven hopen, dan hij had verwacht. De enige reden dat ze zich nu weer zo gedroeg was omdat ze het niet accepteerde: er niet tegen kon dat hij het uit haar had gepeuterd – met veel geduld en moeite.
Daarbij was Emberstorm ook een poes die weinig vertrouwen had in de katten om haar heen, dus ook niet in hem. Als hij daadwerkelijk een slechte kat was geweest was hij allang terug naar het kamp gerend en zou hij het van de daken schreeuwen: dat hij de andere kant van Emberstorm had gezien – maar zo was hij niet. Nee, alles behalve. Hij had voor iedere kat wel begrip en ook een soort van respect. Dit ging gepaard met het feit dat hij het dus begreep en ook begreep dat hij het niet door moest vertellen. Het was haar privacy en om ook dat nog eens – als je het al zo mocht zeggen – een keer van haar te ontnemen was onmenselijk.

“En wat?”
Een reality check, dat sowieso. Hij was weer even afgedwaald in zijn gedachtes, zoals vaker wel eens gebeurde. Tweemaal knipperde kater met zijn ogen, waarna hij haar een glimlach schonk. ‘En ontspan je,’ miauwde hij rustig, doelend op het feit dat hij wel doorhad dat ze ergens bang moest zijn dat hij alles zou doorvertellen. Haar weer een hel in zou sturen, maar ze moest maar leren om wat vertrouwen in hem te hebben. Een andere keus had ze eigenlijk niet echt.
Een langzame knik volgde van zijn kant wanneer ze zei dat hij moest gaan jagen. Of ja, hij dacht dat ze dat bedoelde dan. Nou ja, als het niet zo was zou hij het wel snel genoeg horen, toch?

[ Hier hoorde een lang en zinloos stuk te staan waarin Quietwind wat ving, maar gezien dat zinloos is en enkel gelul zou zijn skip ik het ~ ]

Twee veldmuizen en een verdwaalde merel. Het kon ermee door en hij had het allemaal best snel gedaan. Ietwat onhandig droeg hij alles in zijn bek en zocht hij even naar Emberstorm. Het was moeilijk om geuren nog goed te onderscheiden als alles gewoon naar… Bloed en prooi rook. Haar naam roepen zou ook weinig zin hebben, want hij kon niet eens fatsoenlijk praten nu. Dan maar hopen dat hij op haar stuitte, wat vast wel moest lukken. Hij moest gewoon de punt van een staart zoeken die boven het gras uitkwam. Een speld in een hooiberg dus.}

Emberstorm krulde haar bovenlip ietwat wantrouwig omhoog. De slanke tortoiseshell and white poes, met haar heldergroene ogen, hield haar kop ietwat laag en haar staart veegde rusteloos over de grond heen als een versleten bezem. Ze was vermoeid door dit mentale getouwtrek. Maar nog steeds weigerde ze op te geven. Het was toch een bijna bewonderenswaardige doorzettende kracht die de poes uitstraalde. Een koppigheid die bijna niet kapot te krijgen was. Ze weigerde het op te geven. Ook niet als een kat het beste met haar voor leek te hebben, want uiteindelijk zouden ze je dan toch wel kapot maken. Dat was altijd zo. Ervaring leerde haar dat immers.
"En ontspan je." Miauwde de kater met rustige toon. Wat verbaasd trok Emberstorm haar kop terug, een paar keren extra knipperend met haar ogen om de woorden van de kater te verwerken. Ze scande ze af, wantrouwig en bijna paniekerig op zoek naar onderliggende dreigingen of dingen die niet klopten. Maar zelfs de paranoide Emberstorm kon niks vinden. Dus uiteindelijk zuchtte ze zachtjes en keek ze weg. "Ik zal m'n best doen." Murmelde de poes, terwijl ze weggleed tussen het hoge gras.

[Laat ik dat ook maar skippen C:]

Zwijgend sjokte de poes terug naar de plek waar ze Quietwind verlaten had. Haar oren had ze ietwat naar achter gedraaid in onwil. Ze wilde helemaal niet terug, maar het werd al laat. Had ze Quietwind lang laten wachten? Ze wist zeker dat ze langer weg was geweest dan de kater. Nu zou ze het zeker weten over haar heen krijgen. Zeker met haar miezerige vangst. Eén kleine veldmuis, zo miezerig dat het waarschijnlijk lachen geblazen werd voor Quietwind als hij het zag. Uiteindelijk verscheen de poes dan ook voor hem en liet haar vangst vallen. "Ga je gang, lach maar." Miauwde ze toonloos, woorden bij voorbaat uitgesproken. De poes staarde naar de lucht, hem niet eens aankijkende terwijl ze afwachtte.

_{Op de plek waar ze ieder een tijdelijke eigen gang waren gegaan ging hij zitten en legde hij de buit neer. Weer ging zijn tong lang zijn snoet, wist al dat het weer wat tijd zou gaan duren voordat deze weer helemaal schoon was. Dus hij kon maar beter gelijk beginnen met het poetsen ervan, hoefde hij in het kamp minder te doen. Daarbij had hij nu toch niks beters te doen. Hij kon afdwalen in zijn gedachtes, maar dan kon je niet perse bestempelen als een betere tijdsdoding. Dus dan bleef het maar bij zijn snoet, dan was die tenminste schoon, dat was nog iets. Met dat hele dingen overdenken zou hij waarschijnlijk weer vragen krijgen die onbeantwoord bleven en waar hij geen antwoord op zou kunnen vinden. Iets wat hij niet zo fijn vond.

Het geritsel van het hoge gras zorgde ervoor dat hij opkeek en stopte met zijn snoet schoon te likken. De lapjespoes verscheen al snel in beeld, met enkel één veldmuis in haar bek. Zijn oren zakten een beetje naar onder en hij keek neer op wat hij had gevangen tijdens zijn afwezigheid. Ergens voelde hij zich rot, misschien had hij wat minder moeten vangen… Hij kwam vast over als een of andere uitslover, maar hij wilde gewoon zoveel als mogelijk vangen voor de clan – want deze had het nou eenmaal nodig.
Terwijl hij tweemaal knipperde keek hij op bij het horen van haar stem, waarna hij fronste. ‘Waarom zou ik lachen?’ merkte hij op, snapte het niet. Verwachtte ze echt dat hij haar ging uitlachen omdat ze maar een prooi had gevangen en hij er drie? Dat was gewoon belachelijk, ze was vast en zeker gewoon moe en als je moe bent presteer je gewoon minder goed. Hij spande zijn spieren aan en kwam overeind, hij wist niet zo goed wat hij ervan moest vinden. Dat de poes hem zo oppervlakkig inschatte… Nee, het was niet fijn – maar veel kon hij er niet echt aan doen. ‘Je bent moe,’ miauwde hij, ‘En daarbij kun je niet altijd prijs hebben, nietwaar?’}

Zwijgend staarde Emberstorm naar de kater voor haar. Haar bladgroene ogen lagen met een moedeloze blik in hun kassen en uiteindelijk werden ze ook weer afgewend. Waarom deed ze nog de moeite? Ze wist toch immers wel dat ze ging falen, niet dan? Haar staart veegde eventjes over de grond heen, waarna ze met een zucht haar prooi op de grond voor haar neerlegde. Alleen het zachte geruis van gras was om haar heen hoorbaar. Langzaam sloeg ze haar blik weer op naar de kater voor haar. Ze wachtte op gelach, een pesterige opmerking. Ze kon het wel hebben, ze was het immers wel gewend.
Ze fronste op haar beurt van zijn verbazing, maar haar stem kwam uiteindelijk toch moedeloos haar keelholte uitgerold. Een lege, toonloze stem. "Ze lachen altijd," Miauwde ze ijzig kalm, hem toonloos op de 'feiten' wijzende. "Dus ga je gang..." Mompelde ze er bijna onverstaanbaar achteraan. Ze zat er als een verslagen hond, in stilzwijgen. Ze keek hem opnieuw aan door zijn volgende woorden. "Ik heb nagenoeg nooit de prijs. Ik geloof niet meer in prijzen." Miauwde ze, bijna als een nukkige kitten. Maar goed, het was ook een klein probleempje dat Emberstorm sowieso nukkig werd als ze moe was.

Onderwerp: Re: You can't escape the past.