You can't escape the past.

ONLY EMBERSTORM
Het enige wat boven het gras uitstak was een zwarte staart. Soms ook nog de twee puntjes van zwarte oren, maar voor de rest niets. Ondanks het koude weer en het geringe zonlicht – nog maar te zwijgen over de sneeuw – hield het lange gras stand. Het liet zich niet kisten en bleef gewoon zo groot als altijd. Oké, de kleur was niet meer zo mooi groen als eerst; meer bruin. Dit werkte zowel in het voordeel van velen als in het nadeel. Katten met een bruinige, gewoon warmgekleurde, vacht konden nu beter een prooi besluipen. Echter waren ook veel muizen bruinkleurig en degene die zich al lieten zien waren dus moeilijk te spotten. Natuurlijk kon je ze wel ruiken en als je niet alleen op je zicht vertrouwde had je er geen enkel probleem mee: maar velen focusten zich dus alleen op hun zicht, wat enkel in hun nadeel zou werken op lange termijn.

Tijdens de bladkaal was prooi schaarste gewoon normaal, het hoorde erbij. Toch moesten al de monden gevoed worden, daar kwam je niet onderuit en dus was de kater vaker het kamp uit dan normaal. Zij het ook zo dat hij altijd een plek opzocht zonder sneeuw. Hij hield niet van de kale tint genaamd wit. Nee, hij haatte het niet, maar hij wilde het gewoon zo min mogelijk zien. Dat was alles. Natuurlijk had hij hier wel een goede reden voor, was ook dezelfde reden dat hij het ook niet moest hebben van de heldere lucht tijdens de zomer. Zo helderblauw, geen wolkje te bekennen. Helderblauw en helderwit… Nee, hij hoefde het nog niet te zien.
Zijn leven ging gewoon zijn gangetje, er was niks speciaals meer. De manen waren voorbij gevlogen, zonder dat hij er echt enig besef van had gehad. Het enige wat hem bij was gebleven was iemand van vroeger, iemand die voor de verandering zorgde in zijn leven. Nee, het ging hier niet over het fenomeen verliefdheid: maar gewoon het verlies van een dierbare vriend. Een poes met een witte vacht en met helderblauw ogen. Wat er van haar geworden was wist hij eigenlijk niet. Om de een of andere manier was ze bijna al haar herinneringen verloren, wel alle die over hem gingen, wist ze nog net haar naam: Risingvoice. Eerst had hij haar willen helpen, proberen haar geheugen weer wat op te frissen, maar het was een verloren zaak. Sindsdien had hij zich teruggetrokken en haar gelaten voor wat ze was: het was te pijnlijk.
Nu stond hij er weer alleen voor. Had een dagelijks ritme gekregen: wakker worden, eten en drinken, kijken of hij meekon met een patrouille en anders ging hij jagen, bij terugkomst bij wat willekeurige katten staan en lachen om dingen die hij niet eens meekreeg – maar de rest lachte dus deed hij mee en dan ging hij weer slapen en begon het weer van voor af aan. Best saai ja, maar iets beters zat er niet echt in en om eerlijk te zijn had hij -
Een geluid. Vrijwel gelijk zakte hij in een sluiphouding, sloop richting het geluid; totdat een windvlaag hem in zijn gezicht sloeg en hem daarbij een geur meegaf. Geen prooi… Een mede clanlid. Langzaam kwam hij weer overeind, liet zijn staart zakken. ‘Hallo?’ klonk zijn heldere miauw met een kalme, maar vragende ondertoon erin. Het rook vers, erg vers, dus de kans dat diegene nog in de buurt was was erg groot. Helaas was zijn kennis over al zijn clangenoten erg klein, anders had hij de ander waarschijnlijk allang herkend. De naam geweten.

EMBERSTORM

AND WHEN YOU'RE DYING I'LL BE STILL ALIVE

Haar zwart met gember gekleurde staart was opgezet en dik geworden van de pure woede die door haar aderen vloeide. De furie die ze voelde zette haar bloed in vuur en vlam, pure verzengende hitte. Dit kon je ook zien aan haar hele houding. Ze trok haar poten hoog op en haar rug was iets gekromd. Haar vacht stond ook over haar hele rug ietwat overeind en de huid van haar neusbrug was gerimpeld tot een zachte grauw. Haar sneeuwwitte tanden flonkerden in het heldere daglicht. Ze was dan ook woedend, bijna buiten haar zinnen. Ze stond dan ook niet voor haarzelf in als ze iets deed waar ze wellicht spijt van zou kunnen krijgen. Ze had zichzelf nog net kunnen tegenhouden een clangenoot aan te vallen. Maar de jonge warrior Spottedleaf was dan ook veel te ver gegaan. Hoe durfde ze haar te beschuldigen van verraad. Haar kittens waren de meest schitterende kittens van de clan, talentvol en loyaal. En als het aan haar lag, veel loyaler, moediger en nuttiger dan dat mormel van een Spottedleaf. Ze voelde zich dan ook flink verongelijkt en bovenal, woedend. Iedereen die haar nu dan ook boos wist te maken zou het vast en zeker moeten ontgelden.
Nors zette Emberstorm haar poten op de bevroren grond neer, nog steeds had de poes haar klauwen niet ingeklapt. Nee, ze voelde zich echt ziek van woede door de behandeling die ze had geregen. Het was een behandeling die ze niet verdiende. Liet hen Leopardstrike maar veroordelen en verafschuwen. Die kater was de verrader. Hij was niet eens een medicine cat meer. Dus haar kittens waren vanaf nu legitieme kittens van de Windclan. Oh nee wacht maar, dat mormel van een calico kat zou het nog wel even gaan voelen. Wraak zou zoet zijn. Met een grauw plofte ze neer op de grond, haar klauwen krassende in de grond van pure frustratie. Ze kon op dit moment tegen bijna iedereen uitvallen. Bijna op commando begon het gras te ritselen en Emberstorm spitste haar oren. Haar ogen vernauwden zich in venijn. “Degene die me nu stoort, kan beter een héél goed excuus hebben, wil diegene nog langer blijven leven.” Miauwde ze op een waarschuwende en kille toon terwijl ze haar kop hief. Ze keek Quietwind recht aan, eventjes pauzerende om zijn naam te herinneren. “Wat is jouw excuus, Quietwind?” Vervolgde ze toen echter koeltjes. Ze kende de kater niet goed, had hem nooit gesproken. Maar ze had er geen moeite mee om naar hem uit te vallen mocht ze dat nodig achten of hem zelfs aan te vallen. Nee, Emberstorm was in een gevaarlijk slecht humeur op het moment en dat mocht iedereen om haar heen voelen.

WORDS: 450 COMPANY: {Quietwind}
NOTES: Song: Portal@ Still Alive

Je wist van te voren meestal nooit waar je je instortte. Soms deed je wel een gok over de mogelijke uitkomst, maar de kans dat dit ook de ware zou worden was vrij klein. Meestal ging het altijd heel anders dan je zou verwachten, soms beter en soms slechter. Zo was het leven: vol met ups en downs. Je deed er niks aan, net zoals je niks aan de seizoenen kon doen, het weer in het algemeen. Het waren dingen die niet te besturen waren, daar had je helemaal niets over te zeggen. Of het perse het lot was wist hijzelf niet zo goed, voornamelijk ook omdat hij niet wist of hij er wel in moest geloven. Als hij het al deed dan wist hij één ding zeker: het was een naar iets. Soms kreeg je dingen cadeau, maar alles leek zijn of haar prijs te hebben en die moest je hoe dan ook betalen. Of je dat nou wilde of niet.

Nu dat hij toch wist dat er geen dreiging was kon hij zich net zo goed onthullen voor het blote oog van de ander. Na zijn miauw stapte hij verder naar het geluid toe, totdat hij de ander ook echt zag. Een poes: haar vacht bestaand uit warme kleuren, maar haar houding was blik was killer en kouder dan het water onder de bevroren rivieren van Riverclan. Hij had haar waarschuwing wel gehoord, maar het drong pas echt tot hem door toen hij er al stond; haar maar een beetje aankeek. Haar blik fel en afstotend, terwijl zijn blauwe ogen groot stonden met enkel een vragende glim erin.
Ergens was hij blij om deze poes tegen het lijf te lopen. Niet omdat ze o zo vriendelijk was, maar vanwege haar uiterlijk. Ze had groene ogen en haar vacht was niet geheel wit; er zaten andere warme kleuren tussen. Ze leek dus helemaal niet op je-weet-wel. Goed dus, want hij had er zelfs als moeite mee als katers wit waren en blauwe ogen hadden. Ze waren katers, kwamen niet eens in de buurt van de poes wat dat betreft en alsnog moest hij aan haar denken wanneer hij een kater zag met die kleur combinatie. Gelukkig kwam deze poes niet in de buurt met haar uiterlijk… Wie was deze poes eigenlijk?
O, ze wist zijn naam. En ze had geen goed humeur, dat had hij nu ook wel door. Langzaam opende hij zijn mond: ‘Eigenlijk ben jij degene die -’ hij kapte zijn zin af, slikte de rest van zijn woorden in. Het was nu niet echt verstandig om bijdehand te gaan doen, dus hield hij zijn opmerking maar verder voor zich. Als ze zou gaan zeuren over wat hij nou eigenlijk wilde gaan zeggen zou hij het gewoon negeren. Dan werd ze maar bozer omdat hij het negeerde, hij zou zich wel staande houden en er misschien in zichzelf wel over lachen.
‘Ik was op jacht,’ verklaarde hij rustig, ‘Al de extra prooi kan hard gebruikt worden momenteel, dus was ik er maar op uitgegaan. Ik hoorde wat geritsel en dacht in eerste instantie dat het een prooi was, daarna ving ik je geur op…’ Denk, hij wist het vast wel; haar naam, ‘Emberstorm.’ Vreemde pauze in zijn zin, maar oké. ‘Daarna nam mijn nieuwsgierigheid de overhand, ben ik bang.’ Gewoon beleefd blijven, dan zou ze vast wel bedaren. Of ja, dat hoopte hij. Ergens wilde hij vragen waarom ze zo boos was, ze was hier immers ook gewoon ineens gekomen – voor hem dan.
‘Emberstorm,’ begon hij voorzichtig, ‘Mag ik vragen wat er scheelt? Je houding alleen al verteld dat er iets gebeurt moet zijn dat alles behalve prettig was.’ Óf ze ging hem nu afsnauwen en zeggen dat hij zich met zijn eigen zaken moest bemoeien, of ze ging alsnog boos doen maar dan niet zozeer op hem gericht maar meer op hetgeen wat deze driftbui bij haar had veroorzaakt.

EMBERSTORM

AND WHEN YOU'RE DYING I'LL BE STILL ALIVE

Emberstorm’s staart zwiepte heen en weer van de agitatie die ze voelde. Haar ogen vernauwden zich tot dunne spleetjes en ze volgde elke beweging van Quietwind. Ze vertrouwde de kater niet, ze vertrouwde de kater helemaal niet op dit moment. Wie kon ze op dit moment uberhaupt vertrouwen? Pah. Helemaal niemand. Iedereen liet haar vallen en zakken. Niemand behandelde haar met een zeker respect. Het ergerde haar allemaal verschrikkelijk. Ze weigerde er echter nog langer aan ten onder te gaan. Ze weigerde nog toe te geven aan de verlangens van de dood. Het was een te makkelijke uitweg. Eerst zou ze haar persoonlijke missie van maken om iedereen die haar pijn gedaan hebben te laten lijden. Dat of een nieuw levensdoel vinden. Welke zich maar eerst voor deed.
Ze wierp een vijandige blik op de andere warrior. Was het weer iemand die haar wilde beledigen? Nou, bring it on. Als er nog iemand haar ging beledigen, dan kwamen de klauwen pas echt naar buiten en zouden ze niet langer schoon blijven. Dat beloofde ze nu alvast. “Eigenlijk ben jij degene die-” Begon de kater, maar hij kapte zichzelf af. Emberstorm trok haar bovenlip iets op en vernauwde haar ogen nog iets meer. “Wat zei je?” Miauwde ze, dreigend. Maar de kater kwam er niet meer op terug. Misschien was dat ergens wel beter. Misschien was het wel beter dat dat onderwerp niet meer aangesneden werd. Ergens had ze ook geen zin om uit de clan geflikkerd te worden wegens agressiviteit. Ze snoof dus was en hoorde zijn verhaal aan. “Oké. Kan ik mee leven,” Miauwde Emberstorm, waarna er eventjes een waterig grijnsje op haar snoet verscheen, maar al snel kwam de chagrijnige blik weer terug. Eigenlijk was Emberstorm niet de kwaadste, dat kon je wel zien aan haar houding. Ze had alleen een temperament waar je u tegen kon zeggen en een leven waar je ook niet heel erg vrolijk mee zou worden. Samen zou deze combinatie best wel eens vervelend kunnen uitpakken voor haarzelf, maar ook voor anderen. Ze glimlachte eventjes zwakjes bij de vergelijking die zich in haar kop vormde. Maar ze schoof dat ook al vlug weg, vooral toen Quietwind de durf kreeg om vragen te stellen. “Vraag dat maar aan de clangenoot die het gedurfd heeft om me een verrader te noemen,” Snauwde ze, terwijl haar woede weer oplaaide. Haar klauwen knepen de aarde onder haar poten even samen. “Er gaan koppen rollen, ik zweer het je.” Gromde ze er vervolgens achteraan.

WORDS: 416 COMPANY: {Quietwind}
NOTES: Song: Portal@ Still Alive

Het verschil in houding was ergens vreemd. De laatste tijd had hij zijn naam eer aan gedaan: was altijd zo kalm, leek nergens van te schrikken en niets kon hem verrassen. Natuurlijk moest hij toegeven dat de plotselinge felheid van Emberstorm hem wel ergens had laten schrikken, maar niet genoeg om dit ook echt te laten zien aan de ander. Niet dat het hem was geleerd, hij had het zichzelf geleerd, maar hij geloofde erin dat als jezelf gewoon kalm bleef deze energie ook zou overstromen naar anderen. Kalm blijven was iets vrij essentieels, het kon ervoor zorgen dat je in de meest benauwde situaties nog een uitweg kon vinden en soms zelfs ervoor kon zorgen dat je in leven blijft tijdens een gevecht. Zijn naam was ook niet voor niets Quietwind. Niet alles was hij goed in sluipen, maar hij was altijd al rustig geweest. En dat rustige van hemzelf had hij zo in zijn voordeel laten werken dat het nu niet meer ervoor zorgde dat hij ergens op de achtergrond stond, maar meer dat hij zijn gedachtes kalm kon houden en alles rustig kon analyseren indien nodig.

“Wat zei je?” Dat was precies de reactie die hij had verwacht, maar de manier waarop ze het zei was niet acceptabel. Fel mocht van hem, maar je moest niet gaan dreigen. Ze waren clanleden en ze waren ook niet voor niets Warriors geworden. Eventjes werd zijn blik fel, zijn ogen die zich iets vernauwden en een bepaalde glim in zijn ogen die boekdelen zou moeten spreken voor de poes. Nee, hij zocht geen ruzie, maar soms moest je dingen nou eenmaal duidelijk maken. Zo snel als die blik was gekomen was hij echter ook weer verdwenen, zo’n blikken hadden maar één seconde nodig. Gewoon een waarschuwing. Niet dat hij meer zou doen, hij was een typisch voorbeeld van iemand die niet verder ging dan waarschuwingen. Verder reageerde hij er overigens niet op, want zoals eerder gezegd zou hij het gewoon negeren. Wat hij nu eigenlijk niet echt had gedaan, maar zijn reactie was er niet echt geweest omdat ze ernaar vroeg.
Wanneer ze zijn uitleg, of excuses, accepteerde krulden zijn mondhoeken een beetje omhoog en schonk hij haar een knikje. Gewoon kalm blijven, dan kwam alles altijd wel goed. Niet ijzig kalm, dat soort kalmte dat wantrouwen opriep: maar gewoon de comfortabele soort. Rustig liet hij zijn achterste zakken, totdat hij zat. Zijn staart bleef plat op de grond liggen, soms kwam het puntje ervan een beetje naar boven, maar voor de rest niets.
Zijn oren draaiden zich naar achteren wanneer de poes snauwend een antwoord gaf op zijn vraag. Het was uiteindelijk optie twee geweest, het antwoord dat ze gaf. ‘Het is spijtig om te zien dat je je zo laat opjutten door de mening van iemand anders,’ reageerde hij rustig op haar woorden. ‘Verder ga ik me niet bemoeien met ruzies die niets met mij te maken hebben, maar ik kan wel een paar uitspraken doen over de beledigende woorden die zijn gesproken jegens jou.’ Hij keek eventjes naar haar. Natuurlijk wist hij wel wat er allemaal was gebeurd rondom en met de poes, hij was wel op de hoogte van dat soort dingen. Eerst wist hij niet of hij het moest geloven, maar toen waren die kits daar als het levensechte bewijs. Daarbij had hij altijd al zijn twijfels gehad over Leopardstrike, maar dat terzijde.
‘Ik weet niet wie de uitspraak over jou heeft gedaan, maar ik weet zeker dat die kat ernaast zit. Een te snel getrokken conclusie die ontstaan kan zijn uit jaloezie of gewoon iets anders,’ miauwde hij, terwijl hij zijn blik liet afdwalen naar boven, ‘De enige die in mijn ogen een verrader is, is Leopardstrike. Daarbij zijn we allemaal jong en naïef geweest, maken we allemaal wel eens een foutje – en let nu op, ik noem alles wat jij tot nu toe hebt gedaan geen fout – maar als mensen het opvatten als een fout en je daardoor gelijk bestempelen als een verraadster… Dan zou ik niet eens naar die meningen luisteren, dat is het niet waard. De energie die je momenteel insteekt is zinloos. Het enige wat je kunt doen is je als een volwassen kat opstellen en het laten voor wat het is: jij bent de enige die weet wat en wie je bent en niemand anders. Dus waarom zou je je zo beledigd voelen door woorden die niet eens waar zijn?’ Hij hield op met praten en keek weer naar de poes.
Zijn oren zakten naar beneden en hij keek weer weg, leek zich ergens te schamen. ‘Sorry,’ murmelde hij zachtjes, ‘Ik dwaalde een beetje af in mijn gedachtes. Het was niet mijn bedoeling om een lange… Speech te geven.’ Ja, hij was ervan op de hoogte dat velen het irritant konden vinden als hij maar door bleef ratelen, maar hij was het soort dat langzaam afdwaalde in zijn gedachtes tijdens het praten en dan werkelijk alles hardop zei dat in hem opkwam. Best vaag, maar het was nou eenmaal zo. En als je drie jaar oud bent is het moeilijk om sommige gewoontes nog af te leren.

It made me that much stronger

Als door een wesp gestoken trok Emberstorm haar zwart, wit en gember gekleurde kop terug door de blik die naar haar toe geworpen werd. Het was gewoonweg een automatische reactie, als een kitten die door zijn ouders terecht gewezen werd. Instinct kon je het wel noemen waarschijnlijk. Maar Emberstorm had een hekel aan het vertoon van 'zwakte' dat ze net gegeven had. Toch wist ze wel beter, ze moest nu niet verder gaan want anderes zat ze echt in de nesten. Emberstorm werkte namelijk met een mentale rangorde. Katten die ouder waren dan zij stonden sowieso boven haar in haar rangorde, tenzij het tegendeel bewezen waren. Het omgekeerde ging op voor katten die jonger waren, want die stonden standaard onder haar. Helaas voor hen werd bij die katten vaak het tegendeel níet bewezen. Bewijsstuk 1, Spottedleaf, bewijsstuk 2, Plumefur. Oké, Emberstorm's humeur was ook niet sprankelend geweldig geweest, maar normaliter had niemand moeite gehad met haar scherpe tong. Ze was ook niet bepaald van plan om 'm in te gaan perken. Voor niemand niet, zelfs voor katten boven haar zaten. Als ze een mening had, mocht iedereen hem met plezier horen.
Hoe Quietwind zo rustig en kalm bleef en dit ook uitstraalde, irriteerde haar echter en stelde haar op hetzelfde moment gerust. De kater was gewoon niet kapot te krijgen rustig. En het ergste van allemaal, de kater begon te prediken leek wel. Er kwam geen einde aan zijn verhaal over zijn mening. Oké, zij had ook altijd een mening, maar zij hield het tenminste kort en bondig. Ietes waar ze nog wel eens trots uit haalde. Ze sloeg nooit om het onderwerp heen, altijd spot-on haar mening. Nuances vond ze ook niet nodig. Waarom zou ze het anders doen? Wat handen anderen eraan als ze niet eerlijk was? Dat zoetpraten van dingen en rechtpraten wat krom was, bah, ze had er een hekel aan.
"Zijn we klaar?" Miauwde Emberstorm droogjes toen de kater zijn verhaaltje leek af te sluiten, maar al vlug hierna kwamen de excuses. Een scheef glimlachje verscheen op Emberstorm's lippen. Ze vond dat ratelen ergens wel grappig, deze kater zei op zijn manier ook wat hij dacht. Iets wat Emberstorm wel kon waarderen, ergens, ver weg. Ze liet een ietwat geamuseerde zucht uit haar mond ontsnappen en keek daarna op naar de kater. "Zeg meneer de profeet," Miauwde ze, met een lichte grijns op haar lippen. "Ik denk na over je woorden, als jij belooft me nooit meer zo'n speech te geven." Ze rekte zich eventjes uit, haar woede was iets weggeëbt. Ze kon niet boos zijn op katten die haar geen reden gaven om boos te worden. "Deal?" Miauwde ze erachteraan, nog steeds met dezelfde grijns op haar lippen. Ze liet haar tong eventjes langs haar voorpoot gaan, wat zand ervanaf raspende. "Valt me nog mee dat je me niet meteen per definitie haat," Miauwde ze vervolgens, op een feitelijk toontje, "De andere katten kunnen dat namelijk wel."

So thanks for making me a fighter

Hij was niet het soort kat dat respect afdwong bij anderen en hij hoefde het ook niet perse te krijgen van anderen, maar er waren grenzen wat disrespect betreft. Natuurlijk, hij was een kalm iemand en dat hield dus ook in dat hij zich niet snel liet opjutten door anderen; toch kon het voorkomen dat hij iets niet pikte en dit op zijn… Subtiele manier liet blijken. Hij maakte meestal geen woorden aan vuil, dat was nergens voor nodig en de kans dat dingen dan zouden escaleren was erg hoog. Ook had hij het niet zo op fysieke correcties, die waren ook overbodig. Ze lieten juist blijken dat je ergens wanhopig was, of dat vond hij dan. Een simpele blik moest genoeg zijn en als iemand met een blik ergens op kon wijzen was dat voor hem eigenlijk al genoeg en had hij dat respect helemaal niet meer nodig. In zijn ogen bleef het alsnog iets dat je moest verdienen en dat betekende dan niet dat hij extra zijn best ging doen bij anderen om het dan dus ook te winnen: het moest vanzelf komen en van twee kanten. Want als de een wel respect had voor de ander, maar dit niet omgekeerd dan was het alsnog een zooitje.

Stiekem was hij helemaal niets veranderd. Door haar droge vraag werd zijn schaamte gevoel alleen nog maar erger, bloosde nog net niet onder zijn vacht. Hij was altijd al zo geweest, dat typetje. Soms had hij zo zijn momenten, maar als het erop aankwam was hij gewoon een ietwat onzekere kater. Verlegen was hij allang niet meer, dat was iets voor jonge katten. Hij hoefde nergens bang voor te zijn, want eigenlijk kende hij al iedereen. Niet super goed, maar wel goed genoeg om hun namen te weten en dat was voor hem genoeg.
Hetgeen wat wel veranderd was, was de tijd die hij nodig had om zich te herstellen; want dat ging nu vele malen sneller en hij kon daarbij ook dingen beter loslaten en van zich afschuiven. Dat ging ook gepaard met zijn eeuwige – zo leek het dan – kalmte, hij werd niet snel boos en hij zou zich er ook niet over verbazen als anderen dachten dat hij niet eens boos kon worden. Misschien waren er al vreemde verhalen gekomen dat hij geen andere emoties had of zo, zou hem allemaal niets verbazen. Nou verbaasde vrij weinig hem.
Hij knipperde tweemaal met zijn ogen bij het horen van haar stem. Eerst keek hij weg, een soort van glazige glans op zijn ogen en een vage grijns sierde zijn snoet. Een zwak lachje ontsnapte uit zijn keel. ‘Ik wou dat ik het kon beloven,’ miauwde hij vaagjes, ‘Maar ik zal mijn best doen en het daarbij dus proberen.’ Langzaam richtte hij zijn blik weer op de poes. ‘Dingen zoals dat kan ik moeilijk beloven, gezien het gewoontes zijn -’ Hij eindigde zijn zin nogal vreemd, alsof er nog iets achteraan moest komen, maar het kwam er niet. Zij het zo dat hij er ook eigenlijk iets achteraan wilde zeggen, maar hij bespaarde het zichzelf. Voornamelijk omdat het over corrigeren ging en hij was nu oud genoeg om zichzelf te kunnen corrigeren.
Zijn grijns verdween bij het horen van haar woorden, kreeg een nogal ernstige blik op zijn gelaat. ‘Haat?’ echode hij haar na. ‘Ik heb geen reden om je te haten. Ik trek geen vooroordelen noch trek ik me wat aan van de woorden die anderen over iemand spreken, ik vorm mijn eigen mening wel.’ Zijn blik veranderde niet en ergens leek die kalmte van hem verdwijnen. ‘Iedereen kan per slot van rekening een slechte dag hebben, nietwaar?’ En hij was weer terug.
Rustig ging hij weer rechtop staan, draaide eventjes een oor naar achter en richtte zijn volledige aandacht toen weer op Emberstorm. ‘Zeg, Emberstorm, wat zeg je ervan als we gezamenlijk wat prooi bij elkaar sprokkelen? Ik weet niet of je ergens nog gefrustreerd bent, maar het zou een prima manier zijn om er zo mee af te rekenen. Denk je niet?’ Een uitnodigende glimlach sierde zijn snoet. Meestal als hij veel zorgen aan zijn hoofd had – onplezierige gedachtes – ging hij gewoon uit jagen, hij werd er altijd rustig van. Misschien kwam het door het feit dat je je dan met andere dingen bezighield, hij wist het niet precies. Maar als het voor hem werkte, kon het misschien ook voor haar gelden?

_{Emberstorm sloeg haar groene ogen eventjes op naar de lucht, haar concentratie even verloren. Maar Quietwind begon weer te spreken en ving Emberstorm's aandacht weer. De poes krulde haar staart om haar voorpoten heen en keek de kater aan, onbevreesd priemde ze haar ogen in de lichte blauwe ogen van de kater. "Goed genoeg voor mij," Miauwde de poes luchtig geamuseerd, maar nog steeds met een lichte irritatie in haar stem. Het liefste zou ze eigenlijk alleen zijn, maar tegelijkertijd zou ze het liefst tegen iemands schouder aan willen hangen en uithuilen, lang en hard. Maar dat deed ze niet, dat ging in tegen haar trots. En tevens kon ze niemand genoeg vertrouwen voor dat. "Je hebt een uniek talent dan, als je niet op de meningen van anderen let." Miauwde ze net zo monotoon als haar zoon Sparkpaw het kon, hij had het duidelijk niet van een vreemde, "Het verspreid zich namelijk als een ziekte." Eventjes kwam er een hint van bitterheid in haar stem, maar ze wist dit snel weg te moffelen in haar gezichtsuitdrukking. Haar pels rees echter overeind toen Quietwind het over jagen begon te hebben. "Ga jij maar," Miauwde ze kort, "Ik ga denk ik terug naar het kamp. Is ook beter voor jouw.." Even viel de poes stil, "Nee laat maar, ik ga terug naar het kamp." En met die woorden, hees ze zich overeind en draaide ze zich al half om.}

_{Nog nooit eerder had hij iets gezien dat zo tegenstrijdig was. Ja, momenteel had hij het over Emberstorm. Ze kwam aardig over, misschien zelfs een tikje lief, maar toch schemerde er altijd wel iets anders door. Via haar houding, haar manier van spreken; gewoon kleine dingetjes. Misschien hadden de anderen alleen op die kleine details gelet, of ervoor gezorgd dat ze meer naar de oppervlakte zouden komen. Momenteel snapte hij het gewoon niet: waarom zou mening kat haat hebben jegens de poes? Het was oneerlijk om iemand met de fouten van een ander op te zadelen, je frustratie en woede jegens die fouten af te reageren op de verkeerde kat. Nou was het leven zelf ook gewoon oneerlijk.

‘Erop letten is iets anders dan je er iets van aantrekken, beste Emberstorm,’ miauwde hij zachtjes, voorzichtig leek het ergens. Nee, hij wilde niet de indruk wekken dat hij bang was om haar boos te maken, bang was voor een felle reactie – zijn pels en huid waren dik genoeg om hem daartegen te beschermen, maar het was beter als hij dingen gewoon voorzichtig aanpakte. Je onbegrepen voelen is niet leuk, katten die je onnodig corrigeren is niet leuk: maar deze correctie was wel belangrijk. Hij had natuurlijk talloze dingen gehoord van anderen over haar, was hij alsnog boos geworden om geen enkele reden wanneer hij haar zag? Nee. Hij wilde haar enkel laten inzien dat het ook anders kon, als het maar van twee kanten kwam.
Een grijns verscheen rondom zijn snoet. ‘Ach, misschien ben ik wel immuun voor die ziekte.’ Nee, hij was niet immuun. Maar hij had zijn eigen kijk op dingen. Het leven was kort, te kort om stil te blijven staan bij kleine dingen zoals de meningen van anderen. Nare uitspraken, roddels; het was beter om je te focussen op de kleine lichtpuntjes in het leven, je moet hetgeen waarderen wat je hebt. Want voor je het weet… Is het allemaal al verdwenen, of van je afgepakt, voordat je het doorhebt.
Opnieuw liet de poes zijn grijns weer verdwijnen met haar woorden. Hij kwam overeind. ‘Emberstorm,’ probeerde hij haar tegen te houden van weggaan met zijn stem, ‘Je moet dit niet zien als een aanval, noch dat ik de behoeftes heb om binnen te dringen in je comfortzone. Maar de manier waarop jij je nu opstelt wekt gewoon lichte nieuwsgierigheid op.’ Hij zette een pas in haar richting, niet meer. ‘Je hoeft niets te verbergen, of ergens bang voor te zijn. Je hoeft me ook niet alles te vertellen, maar ik wil niet dat je voor dingen wegrent. Want momenteel doe je dat.’}

_{Emberstorm staarde nukkig voor zich uit, haar staartpunt bewoog geërgerd heen en weer en haar schouders had ze wat stijver neer gezet dan zou moeten. Allemaal tekentjes van opstandigheid. Haar groene ogen stonden echter ietwat leeg en ze bleven ook leeg staan toen Quietwind sprak. Ze lachte eventjes toonloos, haar emoties veranderend als een blad aan de wind. "Dat zeg jíj." Miauwde de poes, "Waanzin is de realiteit, doet men mij geloven." Misschien was het een beetje doemdenkerig, maar op dit punt kon het haar bar weinig schelen. En nadat Quietwind sprak over immuun zijn, keek ze hem eventjes scherp aan. "En niemand is immuun voor deze ziekte, enkel meer resistent dan andere." Ze lachte eventjes schamper, "En ik? Ik ben waarschijnlijk allang besmet" Ondanks dat haar woorden klonken alsof ze er zich niks van aantrok, kon je wel zien hoe erg het de poes sloopte. Aan alle kleine gebaren, alle kleine dingetjes.
De heide boog onder haar gewicht terwijl ze zichzelf begon te verwijderen van Quietwind's presentie. Weg, zo snel mogelijk weg. Haar gelaat was weggetrokken in een lichte chagrijn en ze had haar oren iets naar achter gedraaid. Eigenlijk was ze van plan om helemaal niet meer te reageren op de woorden van de oudere kater. Maar zijn laatste zin liet haar verstarren en half omdraaien. "Je hebt geen benul," Miauwde ze, haar ogen vernauwd. "Ik hoef geen verantwoordelijkheid af te leggen! Aan geen enkele kat." De laatste woorden gromde ze wat tussen haar tanden door, maar verstaanbaar waren ze wel.}

_{Ergens leek de poes nu op een kleine Apprentice die weigerde de Elders den schoon te maken omdat ze stout was geweest. Hij keek weg bij het horen van haar woorden, trok een maal met zijn snorharen. ‘Iedereen heeft zijn of haar eigen visie op de wereld, zo ook op de realiteit. Ik laat mijn visie niet vertroebelen door anderen.’ Het leek net alsof hij het niet tegen haar had, meer tegen zichzelf. Hij wist niet zo goed wat hij moest doen. Hij wilde graag helpen, uiteindelijk wilde altijd iedereen helpen. Zelfs de norste katten wilden het soms, zelfs de Shadowclan katten die soms geen hart leken te hebben noch emoties. Hij wilde niet vergezeld worden door het verdriet van een ander, maar het geluk. De blijdschap van iemand anders.
‘De manier van leven kan vrij en prachtig zijn, mits je daar ook in gelooft.’ Het leek net alsof hij haar eerdere woorden niet had gehoord. ‘Als je aan zoiets kan denken en het ook nog kan geloven: dan heb je je oplossing gevonden voor dat zogeheten virus. Voor alles is een oplossing, zolang je maar vrij van geest bent om deze te willen zien en te accepteren.’ Hij keek langzaam op, kruiste met zijn blik die van Emberstorm. ‘Zolang je je maar niet laat opsluiten in een kooi door de meningen van anderen.’
Een zucht verliet zijn mond. ‘Het is logisch dat je je zo opstelt: velen zijn de weg al heel lang geleden kwijt geraakt; hebzucht, beoordelingen enzovoorts hebben velen zielen gevangen – als het waren. Men denkt teveel en ziet te weinig.’ En zo simpel was het. De nieuw gewonnen kennis vertroebelde het helderde zicht dat er ooit was en daardoor ontstonden vele problemen. Wat je niet kent, kun je ook niet missen.

Haar woorden, gegrom, liet hij gewoon over zich heenkomen. Bleef gewoon staan en verroerde zich niet, keek haar enkel strak aan. ‘Ook niet aan jezelf?’ Hij zette zijn voorpoten naast elkaar door nog een stap dichter naar haar toe te doen. ‘Je stelt je zonder het weten kwetsbaar op, dat is niet wat je wilt; neem ik aan.’ Bij hem kwamen reacties zoals dat juist zwak over. Negen van de tien keer duidde het erop dat hij een gevoelige snaar had geraakt. Juist doordat ze zich zo vijandig of hard opstelden werd dat duidelijk.
‘Emberstorm, ik ben je vijand niet. Als ik al iets bij je zou willen doen, dan is het helpen, echter weet ik dat je dit niet zult accepteren. Ik eis je vertrouwen ook niet op, maar ik vraag enkel om een kans.’ Ja, ergens deed het hem pijn om de poes zo te zien. Ze was een onbegrepen ziel, doordrenkt met vooroordelen van anderen. Schulden werden over haar heen geroepen waar zij niks aan had kunnen doen. Deze wereld was een oneerlijke plek, maar als hij voor wat meer gerechtigheid kon zorgen deed hij dat maar al te graag.}

_{Had hij haar nou gewoon niet gehoord? Of negeerde hij haar? In het eerste opzicht was hij doof, op het andere opzicht was hij gewoon onbeleefd. Beiden waren in ieder geval grondig irritant en vervelend. Haar staart zwiepte met scherpe trekken door de lucht heen terwijl ze haar blik nog even op Quietwind liet rusten. Maar ergens... Had de kater toch wel gelijk. Maar nog steeds was de blik in Emberstorm's ogen redelijk leeg, vermoeid door de strijd die ze elke dag moest leveren om haar hoofd hoog te houden. Maar nu eindelijk, zonk haar hoofd wat naar beneden en ze schudde het verslagen. "Stop, alsjeblieft." Murmelde de poes zachtjes. Ze wilde het niet meer horen. Ze had zich allang neergelegd bij haar eigen mening en wilde het niet meer veranderen. "Het enige wat ik nog wil is mijn kittens op zien groeien... Daarna.. Is het goed." Ze hief haar hoofd weer op. Ondanks dat haar 'eerdere' masker gebroken was, leek het alsof ze een nieuwe had opgezet. Een nieuwe statische, harde blik. Het kon haar niks schelen wat ze impliceerde.
Een kans... Hij wilde een kans? In haar hoofd lachte Emberstorm schamper en draaide ze zich half om, haar rug-vacht overeind gezet en haar tanden ietsjes ontbloot. Aan haar onzekere houding kon je zien dat ze niet van plan was de kater aan te vallen, maar een kat in het nauw maakt rare sprongen. "Een kans?" Miauwde ze, nog steeds met een schamper lachje. "Je wilt een kans van een hopeloos geval zoals ik? Ik waarschuw je maar, ik zal je maar niet met me moeien" Haar tanden ontbloten zich eventjes in een lege grijns. "Ik sleur je toch alleen maar de diepte in van de clan. Pas maar op, straks kijken ze je jou ook allemaal aan!" Ondanks dat ze hem weg probeerde te dwingen met haar woorden, was de blik in haar ogen toch schrijnend eenzaam, tot op het punt dat haar ogen glansden van vocht dat ze weg probeerde te houden.}

_{Als je maar lang genoeg naar iets bleef kijken zou je vanzelf details zien die je op het eerste gezicht niet zou zien. Zowel positieve als negatieve, nou was hij het soort kat dat probeerde die positieve dingen eruit te halen. Dat deed hij met alles. Voor hem waren het letterlijk de kleine dingen die het hem deden. Hij was een simpele Warrior, niets meer en niets minder. Niemand zag hem, hij was niet speciaal, maar hij werd niet verstoten of behandeld als een of andere paria binnen de sociale kring. Hij was gewoon die kater die niet echt opviel, maar die nooit echt niet in de smaak viel: want men wist nooit zo goed wat ze van hem moesten vinden.

Hij draaide zijn hoofd, keek weg. ‘Is dat zo? Je gunt jezelf niet echt veel.’ Oké, het was mooi en prachtig om te zien hoe je bloedeigen kits opgroeiden – niet dat hij die ervaring had mogen hebben, maar hij kon zich er wel wat bij voorstellen. Zijn ouders waren er ook nooit echt geweest, hij was ze allang vergeten eigenlijk. Best zonde, maar de vage herinneringen waren van zover terug en zijn geheugen was dan ook weer niet zo supergoed. Hetgeen waar hij wel zeker over was, was dat ze ergens in Starclan moesten zijn. En met zo’n gedachte hoefde hij zich er eigenlijk niet echt zorgen over te maken, of wel soms?
‘Emberstorm…’ miauwde hij zachtjes, waarna hij haar aankeek met een blik… Nou, het was niet echt medelijden noch medeleven, meer een blik die vroeg of ze hem wilde geloven. Vertrouwen. Hoewel dat iets onmogelijks scheen te zijn. ‘Je bent niet hopeloos, laat staan dat je mij zult lastigvallen. Ik wil een kans – of eerder toestemming – om je uit die zogeheten diepte te halen.’ Hij wist niet precies hoe ze zich moest voelen, maar de reden waarom hij dit deed… Nou ja, het had nog steeds met Risingvoice te maken. De poes had zo haar littekens bij hem achtergelaten. Voor een lange tijd was zij zijn enige goede vriend geweest en toen had ze hem verlaten. De eenzaamheid die toen bezit van hem nam, zoiets wenste hij niemand toe. Ergens was hij bang dat Emberstorm ook leed onder die eenzaamheid, maar hij wist het niet zeker. Echter durfde hij geen risico’s te nemen.
Zonder enkele twijfel in zijn handeling zette hij een stap dichter naar de poes toe. ‘Als de meningen van anderen mij al niet beïnvloedden, hoe zouden hun blikken dat dan wel kunnen?’ miauwde hij met een scheve grijns op zijn snoet, ‘Ik wil je helpen om je visie weer helder te maken. Het is vertroebeld en dat is zonde, want daardoor kun je de mooie dingen niet meer zien. De goede dingen – nou laat ik je kits erbuiten, maar er zijn nog zoveel meer prachtige dingen waarvan je kunt genieten in je leven, samen met je kits zelfs.’ Hij liet zijn kop zakken en zette nog een stap dichterbij. ‘Je moet er enkel open voor durven te staan en ik wil je helpen, mits dat mag natuurlijk.’ Hij bleef haar aankijken, wist dat hij niet weg mocht kijken nu. Zijn houding was niet echt meer rustig, niet onrustig perse, maar meer… Uitnodigend.}

_{Emberstorm's staart zwiepte nerveus heen en weer en haar gember met zwart en wit gekleurde pels stond ietwat overeind van agitatie. De smaragdgroene blik van de poes boorden zich in die van Quietwind. Ze was duidelijk niet bang voor de kater, maar alsnog heerste er een vreemd soort angst in haar ogen. "Ik gun mezelf wat ik nodig heb, meer heb ik niet om voor te leven. Meer heb ik niet nodig." Miauwde ze, met een zekere kilte in haar stem gelegd. Een gevoelige snaar was geraakt en dat kon je duidelijk merken. De poes was weer verder teruggetrokken in haar harde, stekelige schulp.
De woorden van de kater waren tegelijkertijd stekend als verzachtend, Emberstorm had geen idee naar welke kant ze moest neigen. Het maakte dat ze zich ongemakkelijk voelde en wilde vluchten, maar op hetzelfde moment wilde ze zich erin koesteren. Ook wilde ze hem niet de lol gunnen dat hij haar zo ongemakkelijk maakte. Als hij er al lol in had, want zelfs dat wist ze niet zeker. Haar stem verlaagde zich tot een laag punt, die je zowel kon opvatten als amuse of totale wanhoop. "Wie zegt dat ik je kan vertrouwen..." Zei ze zachtjes, terwijl ze haar oren naar achter legde. Het masker begon te brokkelen, vooral toen ze zijn uitnodigende houding zag. Ze haatte het, maar ze kon het niet meer redden. Ze liet haar kop verslagen hangen en geruisloze tranen slopen langs haar neus brug naar beneden de grond op. "Wie kan ik uberhaupt vertrouwen..." Murmelde ze zachtjes tegen zichzelf, terwijl ze haar hoofd zachtjes schudde en haar staart om haar voorpoten heen krulde.}

_{Velen zouden allang een andere houding hebben aangenomen: wilden zichzelf verdedigen tegen een aanval van de ander of iets dergelijk. Echter wist hij maar al te goed dat ze hem nooit zou aanvliegen. Ja, hij “irriteerde” haar met zijn woorden die opmerkingen en vragen vormden die ze liever niet wilde horen noch beantwoordden. Hij had niks ernstigs misdaan, hij had haar nergens ook echt van beschuldigd. Ze had geen goede reden om hem aan te vliegen en ergens zou het ook zeer onwaarschijnlijk zijn. De clan zag haar al als een verrader en gezien het feit dat de poes vrijwel niemand vertrouwde kon ze het niet riskeren om iemand aan te vliegen: ze hoefde de ander maar één klein zichtbaar schrammetje te geven of ze zou weer vrijwel het hele kamp tegen zich krijgen. Vanuit haar ogen, haar interpretatie ervan. Of ja… Zo zag hij het dan. En met die gedachte was hij dus ook alles behalve bang voor haar, waarom zou hij? Nou was het ook zijn truc, zelfs tegenover vijanden. Omdat hij nooit bang leek te zijn kon hij anderen soms in de verwarring brengen, best handig soms.

De poes was momenteel te vergelijking met een brug, gemaakt van steen: maar zonder cement. Je hoefde er maar genoeg druk op uit te oefenen en hij zou instorten. Ondanks dat hij er niet van hield om dit te doen, oefende hij er toch druk op uit. Iedereen verdient een kans en hij wilde die de ander ook gunnen: of dit nou hardhandig moest of niet. Momenteel moest het ook hardhandig, in zekere zin. Anders zou hij de poes dit nooit aandoen. Maar soms is confrontatie de enige manier om iemand wakker te schudden.
‘En je weet zelf precies wat je nodig hebt?’ miauwde hij terwijl hij haar met grote ogen aankeek, ‘Dan heb je wel bijzonder veel zelfkennis.’ Hijzelf had ook wel wat zelfkennis, wist wel hoe Quietwind een beetje in elkaar zat: maar zelf wist hij niet wat hij echt nodig had. Wat hij nodig had om zijn leven weer wat meer zin te geven. Hij had genoeg tijd om erover na te denken en hij kon best goed nadenken – heldere gedachtes – en zelfs hem lukte het niet om uit te vogelen wat hij precies nodig had. En dan was het dus wel knap als iemand als Emberstorm, die een wirwar aan gedachtes in haar hoofd moest hebben continue, dat wel kon. Nietwaar?

Oké. Het werkte wel, maar hij hoefde maar één ding verkeerd te zeggen en hij was weer terug bij af. Anderen zouden vast denken dat hij egocentrisch bezig was, maar hij deed dit voor haar. Natuurlijk wist hij niet hoe ze zich precies moest voelen, maar wat hij ervan kon aflezen… Dat gunde hij niemand. ‘Dat bepaal jezelf, Emberstorm,’ miauwde hij zachtjes, maar toch helder klinkend, ‘Ik snap dat ik je vertrouwen niet in een keer kan krijgen, kan vragen of kan kopen. Maar ik vraag je een om het te proberen, het langzaam op te bouwen.’ Vooral bij iemand zoals haar zou het een langzaam proces zijn, maar iedere kleine stap zou toch als een grote overwinning moeten voelen. En dan vooral voor haar.
‘Het doet me echt pijn om je zo te zien, niemand verdient dit. Dus jij ook niet.’ Hij liep dichter naar haar toe, bleef een paar centimeter van haar verwijderd staan. Langzaam liet hij zijn kop weer wat zakken, proberende oogcontact met haar te maken. ‘Er is altijd een uitweg, zelfs uit de grootste doolhoven. Het is moeilijk om toe te geven dat je misschien wat hulp nodig hebt bij het vinden van die weg, maar dat is al een grote stap in de richting van iets nieuws. Iets beters.’ Zijn mondhoeken krulden zich langzaam omhoog, tot een bescheiden glimlach. Probeerde haar wat moed te geven met zijn glimlachje. Het is moeilijk om zoiets toe te geven, vooral als je die grote boze buitenwereld al die tijd alleen hebt moeten verweren. Dan weet je op een gegeven moment niet anders meer.}

_{Emberstorm's bovenlip trok eventjes vervaarlijk op. Een dreiging op z'n minst. Maar waarschijnlijk wist Quietwind net zo goed als zijzelf dat ze deze dreiging nooit zou uitvoeren. Emberstorm was namelijk hier niet zo'n held in. Niet dat ze je niet alsnog zou aanvliegen als je een zekere grens overschreed. Ze had haar grenzen en die moest je respecteren, anders zou je misschien nog wel eens bij de medicine cat langs mogen gaan. En dan zou hij niet de eerste geweest zijn. Aan het einde van haar apprentice tijd waren er zat vervelende pestkopjes bij Littlecreek langs geweest met krassen en wonden. Ze had toen ook laten zien dat ze het beu was. En dat zou ze nu ook doen. Haar nagels krasten gefrustreerd in de grond. Hij was net een irritante bromvlieg die ze wou wegmeppen met haar poot. Helaas zou wegmeppen waarschijnlijk niet werken op dit moment. Hoewel haar technieken haar wel mee zaten, ontbrak het haar wat aan fysieke kracht.

De grote ogen waarmee de kater haar aankeek waren zeker weten eerder spottend dan gemeend. Ondanks dat het waarschijnlijk niet zo bedoeld was, vatte Emberstorm het als een dreiging op, op z'n minst. "Hou je waffel!" Grauwde ze terwijl ze dreigend een stap in de richting van Quietwind zette en met haar staart door de lucht sloeg."Ik heb meer kennis van mezelf dan jij ooit van mij zal hebben." Ergens zeurde er een stemmetje in haar kop, dat ze zichzelf wel enorm erg liet kennen op deze manier... Maar ze duwde dit weg. Dit was zelfverdediging, pure, wanhopige zelfverdediging.

Maar uiteindelijk zat ze daar, als een zielig hoopje, haar staart om zich heen gekruld. Bijna gereduceerd tot wat ze was toen Leopardstrike haar liet zitten. Ze weigerde te huilen... Ze weigerde het. Ze beet dan ook tot bloedens toe op haar onderlip. De kater tegenover haar had masker naar masker feilloos weggepeld. De onverschilligheid, de dreigingen, de agressiviteit. Nu had ze niks meer over om zichzelf te verdedigen en ze haatte het. Ze liet zijn woorden over haar heen komen, haar platgelegde oren probeerden er niks van op te nemen maar toch bleven zijn woorden haar brein binnendringen. Irritant genoeg. Uiteindelijk kwam hij dichtbij, veel te dichtbij. Automatisch leunde Emberstorm bij hem weg, mogelijk fysiek contact vermijdende. Maar de kater zat sowieso in haar persoonlijke luchtbubbel van persoonlijke ruimte. Ook dat vond ze grondig irritant.
Hij liet zijn kop zakken en probeerde oogcontact te maken. Meteen draaide Emberstorm haar kop weg, dit onmiddellijk weigerend. Op dit moment vertrouwde ze haar iegen ogen niet meer. Wie weet wat de kater eruit kon aflezen. Haar pijn, haar angst, haar verdriet. Ze wilde geen open boek zijn. Nog altijd wilde ze Quietwind niet vertrouwen. "Ga weg..." Murmelde ze nog zwakjes, maar echt overtuigend kwam het er niet meer uit. Ook deze verdediging was neer gegaan. Langzaam hief ze haar kop. "Iets.. Iets beters?" Wist ze uit te brengen, zo zacht als een fluistering. Zijn beloftes klonken zo aanlokkelijk, zo... verleidelijk. Maar er was niks beters... Toch? Alleen maar pijn, verraad, angst en verdriet... Ouders die je de grond in drukten omdat je het niet goed genoeg deed. Vrienden die je in de steek lieten en gingen pesten omdat je er niet bij pasten. Een partner die je zomaar liet creperen... Maar Emberstorm was moe, moe van het vechten, moe van het hard zijn. Ze kon dit tempo niet meer volhouden. Zwijgend drukte ze haar voorhoofd tegen de vacht van Quietwind aan, uit pure uitputting tegen hem aan leunende. "Help me... Alsjeblieft..." Fluisterde ze zachtjes, terwijl haar stem bij het laatste woord brak. Een wanhopige uitspraak, dat was het. Ze had geen wil meer om er een masker overheen te leggen. Het was een pure weerspiegeling van haar eigen wanhoop en eenzaamheid.}

_{Hij vertrok geen spier toen ze een stap in zijn richting zette, tegen hem grauwde dat hij zijn mond moest houden. Als hij al die dreigementen serieus had moeten nemen: dan had ze allang moeten hebben uitgehaald. Zij het zo dat hij het niet allemaal als bluf aanzag, maar omdat ze het tot nu toe nog geen één keer had waargemaakt werden haar dreigende trekjes en houding steeds minder effectief. Hoe meer ze het deed: hoe meer gewenning er van zijn kant kwam. Een blaffende honden bijten niet en momenteel was Emberstorm een blaffende hond. Of ze dat nou wilde of niet. Ja, ze was onvoorspelbaar en dat liet ook goed zien hoe instabiel ze stiekem was; maar hij liet zich niet afschrikken door zoiets.
Het was niet gemeen bedoeld, hij wilde haar helpen. Zou waarschijnlijk komen door het feit dat hij nog steeds niet over Risingvoice was, haar had hij niet kunnen helpen. Misschien was het zo’n psychologisch ding, dat hij Emberstorm wilde helpen omdat het hem niet was geluk met de andere poes. Het recht wilde zetten door anderen te helpen, maar het zou nooit hetzelfde zijn. Niet dat hij dat ooit zou inzien en daarbij: misschien had het daar wel helemaal niets mee te maken. Wilde hij het gewoon omdat hij het niemand gunde, om zo te leven. Ze moest dagelijks wel mentale pijn ondervinden en dat was geen pretje. Dat wist zelfs een kitten.

‘Ik heb ook niet gezegd dat ik meer over je weet dan jijzelf,’ miauwde hij rustig, ‘Maar er zijn grenzen qua zelfkennis.’ Meer zei hij niet. Ze zou de rest nu vast wel zelf kunnen uitvogelen. Als ze precies wist wat ze nodig had gehad… Dan stond ze hier nu toch niet zo? Mentaal instabiel, overduidelijk onbegrepen door de buitenwereld en daarbij toonde zijzelf ook onbegrip jegens de buitenwereld. En dat zorgde voor botsingen. Vele botsingen met nare effecten.
Veel had ze niet meer over, dat was duidelijk. Het enige wat ze nu nog overhad was hem vermijden, maar dat ging echt niet lukken. Wat dat betreft kon hij net een kleine kitten gaan spelen die perse aandacht wilde, zo moeilijk was dat niet. Hij reageerde niet op haar laatste verzet, bleef gewoon staan en naar haar kijken. Er was niet meer veel voor nodig. Geduld is een schone zaak en ondanks dat hij er vast op een gegeven moment spierpijn van zou krijgen, zou hij zolang in deze houding blijven staan als nodig was. Hij was nu al zover gekomen dat opgeven geen optie meer was. Dat dat woord spontaan was verdwenen uit zijn woordenboek, onbekend was geworden voor dit moment.
En daar was het dan: toegeving. Wel matig en als hij nu iets verkeerds zei zou het gelijk weer weg zijn, maar het was wel al iets. Een bescheiden glimlach vormde zich op zijn snoet en hij knikte langzaam. ‘Ja, Emberstorm,’ miauwde hij zachtjes, ‘Iets beters.’ Heel veel ietsen. Eigenlijk. Maar alles moest in kleine stapjes gaan, dus ook het veranderen van iemands beeld op de wereld. En Emberstorm haar beeld was op het moment niet echt positief, verre van. Er was dus veel voor nodig om het om te keren, maar hij was bereid om er die tijd en moeite in te steken.

Hij hief zijn kop op en zette al zijn gewicht op zijn achterpoten. Zijn ogen werden ietsjes groter en hij keek licht… Geschrokken, ja geschrokken, naar de poes. Dit had hij niet zien aankomen. Oké, denk. Wat moest hij nu doen? Hij was verder gekomen dan hij had verwacht, veel verder. Eigenlijk had hij verwacht dat ze weg zou gaan, uit zichzelf: maar blijkbaar was ze daar te trots voor. Ach ja, dit wilde hij toch?... Een soort van.
‘Rustig maar,’ suste hij zachtjes, ‘Ik zal je helpen.’ Ergens wilde hij er ook nog bij zeggen dat het goed zou komen, maar ergens… Zo’n soort dingen moest je niet tegen iemand zoals Emberstorm zeggen. Zijn blik ging omhoog, kreeg een frons op zijn gelaat. ‘Het begint al laat te worden,’ kondigde hij aan, ‘Heb je nog energie om terug te gaan, of wil je liever hier blijven?’ Hij kon best snappen dat ze misschien moe was, mentale uitputting, waardoor ze momenteel dus misschien de kracht niet zou hebben om terug te gaan naar het kamp. Echter wilde hij niet de indruk wekken bij de anderen dat ze alleen maar hadden zitten niksen. En dan niet omdat hij niet wilde dat ze zo over hem dachten, maar het kon heel goed zijn dat de poes zo’n soort gedachtes niet zou appreciëren. Misschien kon hij snel wel eventjes wat vangen… Maar hij kon haar nu moeilijk alleen laten, dat zou nogal cru zijn, nietwaar?

OOC; I dunno. Ik moest iets doen om het nog een beetje bruikbaar te maken. Miep.}

_{Geïrriteerd zwiepte Emberstorm's staart heen en weer. De kalme houding van de kater irriteerde haar mateloos. Maar ze besloot zichzelf nu toch maar iets rustiger te houden. Ondanks haar overduidelijke irritatie en haar vertrouwen in haar strijdvaardige technieken, wist ze niet zeker dat ze de kater de baas kon. En eigenlijk... Ze wilde hem niet aanvallen. Hij had een vreemd soort logica waar ze niet tegenop kon boxen en dat vond ze nog erger. Hij wist elk argument dat ze opwierp feilloos te weerleggen... Gatverdamme. Waarom kon hij haar niet gewoon met rust laten? Net een irritante bromvlieg...
Maar ondertussen werkte niks. Afschrikken werkte niet, boos doen werkte niet, hem vértellen dat hij op moest rotten werkte ook niet. Al wist ze dat ze als ze écht met volle overtuiging zou vertellen dat hij weg moest, dat hij wel weg zou gaan. Maar op de één of andere manier kreeg ze die volle overtuiging er niet in... En dat kon de kater vast en zeker voelen.

‘Ik heb ook niet gezegd dat ik meer over je weet dan jijzelf,’ miauwde hij rustig, ‘Maar er zijn grenzen qua zelfkennis.’ Emberstorm gromde wat binnensmonds. "Ik heb voldoende zelfkennis om te weten wat goed voor me is. Beter dan dat jij dat weet waarschijnlijk..." Maar ondanks dat ze haar best deed wederom overtuigend over te komen, kwam haar verweer er zwak en ongeloofwaardig uit. Ze beet eventjes op haar lip. De muren van haar verzet en masker begonnen af te brokkelen en hoe wanhopig ze zich ook vastklampte aan de overblijfselen, had ze niet zo heel erg veel succes. Want uiteindelijk wisten zijn woorden alle maskers weg te trekken, al het verzet. Tot ze daar als een zielig hoopje met haar kop in zijn vacht zat. Als een zwakkeling. Maar ze vond rust in zijn sussende woorden. Het zorgde ervoor dat ze zich eventjes als een kitten bij haar moeder voelde. Maar die gedachte verworp ze onmiddellijk weer. Quietwind als een moeder zien... Die gedachten was zowel verstorend als lachwekkend op hetzelfde moment. ‘Het begint al laat te worden,’ kondigde Quietwind aan, ‘Heb je nog energie om terug te gaan, of wil je liever hier blijven?’ Voorzichtig hief Emberstorm haar kop en ging ze weer achteruit. Het moment van zwakte was verdwenen. Ze herpakte zichzelf weer. Je kon het zien aan haar houding, de glans die over haar ogen heen gleed. De vermoeide blik werd vervangen door een harde. Het was te zien dat ze spijt had van haar uitbarsting. "Ik denk niet dat we het kunnen maken om zonder prooi het kamp binnen te komen stappen. En verder, ik heb nog voldoende energie over. Meer dan genoeg." Miauwde de poes fijntjes. Ze had ook nog haar trots. Als ze eerlijk was geweest, had ze gezegd dat ze geen poot meer kon verzetten, maar Emberstorm was niet eerlijk. Emberstorm durfde nooit haar zwaktes toe te geven. Hierna kwam ze weer tot op haar poten en verstarde toen iets op wat ze impliceerde. Was dit niet allemaal begonnen omdat de kater met haar wilde jagen? Verdomme. Maar uiteindelijk liet ze met een diepe zucht haar kop verslagen hangen, ondanks dat er vermoeidheid in haar kop brandde, kon ze er niet onderuit komen. "Zullen we maar gaan jagen dan?" Miauwde ze, terwijl ze de vermoeide blik uit haar ogen probeerde te verbannen. Iets met niet weten wat goed voor je is? Zoiets ja.}

Words; xx || Tags; xx || Notes; xx

Zijn houding had altijd verscheidene uitwerkingen op anderen. Echter was een ding wel zeker: negen van de tien keer kreeg hij er de uitkomsten door die hij wilde. Het was allemaal een soort van complex schaakspel, als je erover nadacht. Iedere zet – ieder woord – was cruciaal en je hoefde maar één ding verkeerd te doen of je zou weer eindigen bij af. Of erger zelfs; je zakte dieper weg, de hele klim was dan voor niks geweest en je zou meer werk moeten doen om weer op datzelfde punt te komen. Als je er al de kans voor kreeg, dat was dan nog het gevaarlijkste van alles.
Als je zoiets als dit verpestte, verpestte je het ook echt goed. De kans dat de ander dan weg zo lopen, omdat deze het zag als zijn of haar overwinning, was dan groot en of je de ander er ooit nog op zou kunnen aanspreken… Als je de gelegenheid gegund zou worden, dan zou je Starclan waarschijnlijk de rest van die dag nog blijven bedanken. Hij in ieder geval wel, maar hij bedankte Starclan vrij snel. Het waren immers de kleine dingen die het hem deden, of niet soms?

Hij ging verder niet meer op haar woorden in. Vanuit zijn ogen zou het dan waarschijnlijk een kinderachtig welles nietes wedstrijdje worden en dat kon hij niet gebruiken, dat was te riskant. Ergens voelde de kater gewoon dat hij dichtbij was, het niet lang meer zou duren. Dat zou moeite in de poes tot nu toe het waard zou zijn, omdat ze hem dan eindelijk de kans zou geven haar te helpen. Iets wat hij graag wilde, gewoon omdat hij haar iets beters gunde dan dit. Gewoon als hij had gekeken naar de manier waarop ze zich gedroeg… Stiekem sprak alles gewoon boekdelen zonder dat ze het doorhad, gaf ze signalen door die ze juist probeerde te verbergen maar daardoor juist weer accentueerde.
Stiekem wilde hij een zucht van opluchting slaken wanneer Emberstorm weer wat afstand creëerde tussen hem en haar, maar hij hield zich in. Nu kon hij eindelijk zijn gewicht weer goed verdelen, want ja: zijn achterpoten begonnen wel een beetje geïrriteerd aan te voelen. Niet dat hij veel kon hebben, maar het kwam ook door het feit dat hij ze onnodig had aangespannen. Gewoon omdat hij Quietwind was en dan deed je dat, moest je ergens de overbodige emoties op afreageren. Handelingen zoals dat waren niet voor hem gemaakt, maar hij moest er toch ooit aan leren wennen. Echter kreeg hij de kans niet, want vaak gebeurde het nou ook weer niet.
‘Daar heb je een punt,’ miauwde hij. Hem kon het niet zoveel uitmaken wat de anderen dachten over hem als hij zonder enige prooi het kamp binnen in zou komen, maar als verwacht gaf Emberstorm er wel om. ‘En -…’ Hij kapte gelijk zijn zin af, slikte de rest van zijn woorden in en zweeg. Hetgeen wat hij wilde zeggen kon hij beter voor zichzelf houden. Daar had ze vast geen behoefte aan op dit moment.
Hij knikte als antwoord op haar vraag. ‘Is goed – gewoon snel iets vangen, of gaan we nog echt veel moeite erin steken?’ Voor hem was het niet zoveel gevraagd, hij was best redelijk in jagen. Vechten ging hem ook wel goed af, eigenlijk was een vrij doorsnee warrior wat dat betreft.

_{OOC; *bangt met hoofd tegen toetsenbord* Useless, sorry D:}

Emberstorm snoof wat geërgerd en wierp een chagrijnige blik op Quietwind. De kater was erg, érg vervelend in haar optiek. Hij stak zijn neus in zaken waar deze niet hoorde en had mazzel dat hij dus ook nog niet in dit onderdeel van zijn lichaam gebeten was. Maar dat kwam vast nog wel. Haar grasgroene ogen gloeiden als kooltjes terwijl ze de kater aankeek met een stil dreigement. Nu ze een andere kant aan hem had laten zien, was hij een dreiging geworden, een dreiging die wist hoe zwak ze kon zijn. En ja, dat vond ze gevaarlijk, erg gevaarlijk zelfs. Ze stond op en luisterde naar de woorden die Quietwind uitstootte, maar toen hij zijn zin afkapte, vernauwde ze haar ogen en draaide ze haar kop weer naar hem toe. "En wat?" Vroeg ze, op een bijna gevaarlijk rustige toon. Wantrouwen sijpelde ervanaf. Wat slikte de kater in en wat wilde hij niet vertellen? Ze draaide zich weer naar hem toe, afwachtende tot hij zijn zin zou afmaken.
‘Is goed – gewoon snel iets vangen, of gaan we nog echt veel moeite erin steken?’ Miauwde Quietwind. Emberstorm kon nog net een schamper lachje onderdrukken. Zij moest er áltijd veel moeite in steken. Maar goed, hij was blijkbaar gezegend met het talent dat hij snel iets kon vangen. "Snel iets vangen." Mompelde ze, maar haar expressie sprak boekdelen over hoe ze dacht over hoe het ging. Hoe oneerlijk ze eht vond, hoe erg ze erover baalde. Maar ze zei niks. "Kom dan." Mompelde ze, terwijl ze het hoge gras instapte.

Onderwerp: Re: You can't escape the past.