I'm not that cute kitteh you think I am, miss! [&MOUSECHASER]

________________________________________

StarClan dit, StarClan dat, hij haatte het! Geïrriteerd keek Outkit naar de kits die wild aan het praten waren over StarClan. Wat een gedoe, zeg. Hij geloofde er zelf niet in. Wat hij er nou aan om te geloven in een betere wereld? Zijn ouders haatten hem! Ze hadden hem een naam gegeven die hij zelf niet eens leuk vond. Alsof ze van te voren al wisten dat hij buitengesloten zou worden door alle andere katten. Hij vond zijn ouders dus ook niet bepaald de leukste katten die hier rondliepen. Juicekit en Whirlkit kregen veel betere namen. Of kwam dat gewoon omdat dat poezen waren? Kregen poezen gewoon mooiere namen? Nee, dat kon helemaal niet, want hij kende genoeg katers die stoerdere namen hadden dan hij! Hij werd Outkit genoemd omdat zijn ouders hem lelijk vonden al bij zijn geboorte en ze wisten dat hij nooit goed behandeld zou worden door andere katten. Ze wisten dat hij iemand was die snel geïrriteerd zou zijn en hadden een hekel aan hem. Juicekit werd gewoon voorgetrokken, de bitch. Iedere keer moest ze weer een vervelende opmerking over hem maken, moest ze weer acteren alsof zij beter was. En zijn ouders waren geen haar beter, want die trapten daar gewoon in. Steeds weer opnieuw als hij bij hun was en Juicekit was erbij, kreeg hij straf. Alsof hij diegene was die alles fout deed! Outkit snoof en sloeg met zijn pootje tegen een mosbal. Hij keek geïrriteerd opzij. ‘Heb ik wat van je aan?’ Zijn stem klonk hoog en pieperig, dus wat hij had verwacht gebeurde: de kitten begon te lachen. Onmiddellijk sprong hij naar voren, zette zijn kleine tandjes in haar schouder en beet door. De kitten stopte onmiddellijk met lachen en begon te piepen. Wild sprong een andere kitten tegen hem waardoor hij omviel.

Hijgend stond hij tegenover de twee kits. De ene was aan het huilen, de andere keek hem woedend aan. Outkit vermoedde dat ze familie van elkaar waren en hij nu te maken had met haar boze broertje. Zijn vacht stond overeind. Dit was al de derde keer in een maand dat hij vocht met een andere kitten. Zijn ouders zouden juist trots op hem moeten zijn dat hij al een echt vechtertje werd. Hij zou later gewoon poezen kunnen aanvallen, er in elk geval niet voor terugdeinzen dat ze van een ander geslacht waren. Nee, beschermend zou hij nooit worden, over niemand. Het enige wat hij zou doen en proberen was zichzelf redden. Hij keek geïrriteerd naar de kater tegenover hem. Deze rende meteen naar hem toe en Outkit stak zijn poot uit, waarna hij zijn scherpe nagels hard tegen de wang van de kitten liet komen. Zo, die was wel even stil. Outkit snoof, draaide zich om en liep naar de uitgang van de kraamkamer. Zijn nijdige blik keek naar buiten, maar geen enkele kat had de vechtpartij opgemerkt. Hij kreeg die kat achter zich nog wel eens een keer. Hij keek vijandig naar buiten, maar niemand kwam naar binnen toe. Kalm liep hij weer terug naar zijn plek en keek kalm naar de kits die elkaar aan het troosten waren. Juicekit zou hem zo op zijn vingers getikt hebben als ze het gezien zou hebben, maar dan zou hij haar gewoon het zwijgen opgelegd hebben door een keer naar haar te blazen. Heel de wereld haatte hem toch, er was niet veel wat hij kon doen om hun haat nog te vergroten. Vermoeid liet hij zich naar de grond zakken. Zijn aandacht werd getrokken door iemand die binnenkwam en vijandig sprong hij overeind, zijn vacht de lucht in en zijn ogen nijdig gericht naar de kat.

________________________________________

Mousechaser zat in het kamp. Ze was aan het knauwen op een botje. Verveeld stond ze op en liep door het kamp. Er moest toch iets te doen zijn? Ze liep langs de nursery toen ze een gejank uit de den hoorde komen. Het geluid trok haar aandacht. Ze liep in de richting van de kraamkamer. Mousechaser kwam door de struiken. Outkit stond met een nijdige blik naar haar te kijken. Mousechaser was geschrokken door de vijandigheid en keek even snel de kamer rond. Ee paar kittens zaten bij elkaar, een van hen had een wond in de in de schouder. ''Wat is hier aan de hand?'' vroeg Mousechaser.

________________________________________

Een haast sadistische lach verliet Outkit’s lippen toen hij de vraag hoorde. Welke kat was er nu zo dom om naar binnen te komen, rond te kijken en niet meteen wat te doen? De wond in de schouder van de kitten was niet zo diep. De andere stond er maar wat onbeholpen bij. Outkit zelf zat echter op zijn dolle gemak daar alsof er niks gebeurd was. Naar zijn gevoel was dat ook niet zo. Hij interesseerde zich zelfs weinig voor het leed van andere katten. Hij draaide zijn kopje ongeïnteresseerd naar de kitten. Die had maar niet zo dom moeten doen om hem aan te vallen, dan was dit vast nooit gebeurd. Zijn klauwen waren uitgeklapt, maar hijzelf keek kalm alsof hij niks gedaan had naar de poes. Die was overduidelijk geschrokken van zijn vijandelijkheid, iets wat hem verbaasde. Normaal kreeg hij de volle laag van de moederkatten als die hem weer eens betrapt hadden op het aanvallen van een andere kitten, maar deze was overduidelijk anders. Zonder dat hij het wou interesseerde hij zich meteen in de poes. Waarom handelde ze niet meteen en vroeg ze eerst wat er was? De situatie was toch heel duidelijk? Hij keek haar aan alsof ze gek geworden was, maar algauw verscheen zijn vijandelijke blik weer. ‘Dat zie je toch?’ vroeg hij, waarna hij een hoofdknik deed naar de kits. ‘Zij deden vervelend en ik pakte hun aan.’ Hij keek haar aan alsof dat de normaalste zaak van de wereld was. Als hij later leerling of krijger was, moesten anderen het zeker niet in hun kopje halen om hem aan te vallen. Dan beet hij ze zo hard dat zij de rest van hun leven bang waren voor hem. Dan zou hij zijn moeder wel eens willen zien kijken. Hij grauwde opnieuw.

Langzaam manoeuvreerde Outkit zich naar de poes toe. Hij wist niet wat hij zou gaan zeggen, maar hij zou in elk geval geen excuusjes gaan prevelen over wat er zojuist gebeurd was. Nee, de kits hadden het verdiend om zo behandeld te worden, hij had alleen zijn plicht vervuld door hun te pijnigen. Ze moesten maar niet zo irritant doen in zijn buurt. Hij was eerst lichtelijk vermoeid geweest door het gevecht, maar nu voelde hij zich alweer wat beter. ‘Gaat u mij nu straf geven?’ zei hij. Zijn ogen staarden haar aan. Hij stond recht voor haar. Hij was kleiner dan haar, dat moest hij toegeven, maar hij straalde veel meer zelfvertrouwen uit, vond hij dan. Hij leek niet bang of geagiteerd, hij voelde zich heel erg op zijn gemak. ‘Ik heb namelijk niks gedaan. En ik ga geen excuusjes verzinnen waarom ik hun aangevallen heb. Ze moeten van mij afblijven. Als iemand mij uitlacht, zal diegene ook voelen dat ze dat niet mag doen.’ Hij keek rustig naar de poes. Daarna richtte hij zijn blik op de kater die hij aangevallen had. Ondanks de wond in zijn schouder keek deze vijandig naar Outkit, maar zodra deze zijn tanden ontblootte, piepte hij en trok zijn hoofd in. Outkit voelde zich trots. Trots dat hij zomaar twee katten te lijf was gegaan, dat hij gewonnen had en dat ze nu allebei als de dood voor hem waren. Goed, als de dood was misschien overdreven, maar hij had hun toch maar mooi bang gemaakt. Het poesje had trouwens ook een wond in haar schouder, alleen was deze meer doorbeten. Trots ging Outkit zitten naast de poes en keek op zijn slachtoffers neer. Daarna draaide hij zijn kopje naar de poes en keek haar verwachtingsvol aan, benieuwd zijnd of hij een straf zou krijgen, wat hij nu eigenlijk wel verwachtte. Elke moederkat of poes was hier namelijk toch hetzelfde.

________________________________________

Sorry, ik reageer wat later want ik heb het super druk me school -.-''
Hier komt nog een post te staan.