I'm back.. But help me ~

Onderwerp: I'm back.. But help me ~ za 22 dec 2012 - 17:43

Blauwe ogen dwaalden over het water. Ze stond vlak voor de grens van haar clan, maar haar geur was niet meer hetzelfde. Wonden en littekens waren bedekt op haar hele vacht. Haar ogen stonden dof en verdrietig. Ze voelde haar slap en ziek. Een tijd geleden had ze hier haar nest kittens gekregen samen met haar lieve partner Smoketear, maar een ramp gebeurde. Ze raakte verdwaald aan de grens met de roque plaatsen. Een hond had haar achtervolgt en te pakken gekregen. Ze was daar helemaal alleen geweest tot ze haar wat beter voelde. Ze kende niet veel van de kruiden om wonden te laten helen. Er waren geen andere clankatten in de buurt. Af en toe had ze problemen met een paar roque katten, maar gelukkig kon ze nog jagen en had ze een plek gevonden die nog van niemand was. Lotusleaf sprong in het water en voelde alles branden. Ze piepte zacht en miauwde luid om hulp, maar ze wist dat hier niet zo snel iemand was. Ze zwom naar de overkant met alle moeite en al de energie die ze nog in zich had. Ze trok haar uit het water en schudde haar lange vacht uit. Ze mankte verder naar het kamp toe, die ze al een aantal manen niet meer gezien had. Hoe was het met Smoketear? Hoe was het met haar kittens die misschien allang leerlingen of krijgers waren? Ze maakte haar zorgen, grote zorgen. Lotusleaf kwam aan in het kamp en miauwde luid om te laten weten dat ze weer terug was. Zodra dat gebeurd was, zakte de poes door haar poten. De reis en problemen hadden haar helemaal uitgeput, maar ze was blij om weer thuis te zijn.

Iedereen van de clan welkom! <3

Kittypaw was bezig met de oudsten tot ze een nieuwe geur van een kat die ze nog nooit had geroken rook. Het was een rivierclankat, dat wel. Snel rende ze naar de ingang. De poes waar ze voor stond was uitgeput met littekens en wonden. Snel begon ze dingen te vragen en te hopen dat ze haar kon helpen. ''Wat is er gebeurt? Moet ik de medicijnkat halen? Moet ik je helpen? Waarom heb ik je nog nooit eerder in het kamp gezien?'' Ze wou wel vragen waar die wonden van kwamen maar misschien wou de poes dat helemaal niet vertellen. Snel wachtte ze op het antwoord.

Smokedust

C> Theme & Voice <3
x You better get warned,
Or not? Because i am very sweet.
But i dissapear as Smoke in the Dust ~ x

Haar blauwe ogen opende zich in de warriors den. Haar kopje ging even omhoog om rond te kijken, maar legde daarna haar kopje op haar behaarde creme kleurige pootjes. Ze zuchtte even. De tijd was voorbij gevlogen. Eerst ging haar moeder weg en is niet teruggekomen, toen ging haar vader met een andere poes. Toen kreeg hij ook nog eens kittens met haar, Dreamheart is doodgegaan. Ze slaakte weer een diepe zucht. Waarom was starclan zo vreed tegenover haar, en haar broertjes en zusjes. Vooral Breakingdawn had het lastig wist ze. Toen vulde een geur in haar neus waarvan ze dacht het nooit meer te ruiken, was het echt? Ze stond snel op en rende de den uit, daar zag ze wat ze dacht te ruiken. ''Mam!'' schreeuwde ze vrolijk. Ze sprintte naar haar moeder. Een andere apprentice kwam erbij, Kittypaw volgens haar. ''Wat is er gebeurt? Moet ik de medicijnkat halen? Moet ik je helpen? Waarom heb ik je nog nooit eerder in het kamp gezien?'' mauwde de apprentice. Maar Smokedust negeerde haar. ''Mam, je bent weer thuis.'' mauwde ze zacht en tranen kwamen in haar ogen van vreugde. Starclan had haar dus misschien toch gehoord en de poes laten terugkeren. ''Pap! Breakingdawn! Iedereen! Lotusleaf is teruggekeerd!'' schreeuwde ze naar haar vader, die waarschijnlijk wel ergens in het kamp was. Ze keek naar de wonden van haar moeder, die zagen er pijnlijk uit. Haar moeder zal later wel vertellen wat er gebeurt was. Ze ging naast de poes liggen, en begon de wonden een beetje schoon te likken. Dit was een van de mooiste dagen uit haar leven.

Bravesoul lag in zijn Den te slapen. Hij had weer een droom over de vreemde poes, de poes die steeds in rook opging als hij dichterbij kwam. De grijze kater werd wakker toen de poes voor de zoveelste keer verdween. Hij werd zuchtend wakker in zijn nest. Bravesoul liep de Den uit. De laatste tijd had hij niet zoveel contact meer gehad met zijn ouders, en dan vooral met zijn moeder. Ze had niet kunnen zien hoe hij werd getraind door Hawkscream, ze had niet kunnen zien hoe hij werd benoemt tot Bravesoul. Het deed hem pijn, het was een groot verlies geweest en nog steeds was hij er niet overheen. Hij haalde diep adem en besloot maar wat te gaan eten. Hij liep de den uit, richting de prooistapel. Totdat hij iets zag. Er lag een poes, midden in het kamp. Er stonden nog maar een paar katten omheen. Hij liet zijn muisje liggen en ging op een drafje richting de poes. Hij herkende zijn zusje naast de poes. Toen hij goed naar het hoopje op de grond keek drong het pas tot hem dood. ''Mam!'' Riep hij en duwde zijn neus in haar vacht. ''Eindelijk! Ik heb je zo gemist mam..'' Een kleine traan verliet zijn ooghoek en drupte op haar vacht.

~Kort~

||Words:: 479||Mood:: Confused||Company:: Lotusleaf, kits, 'nd others||
Smoketear had net een patrouille achter de rug, en tijdens die patrouille had hij een schamper waterratje gevangen en een mager muisje. Teleurgesteld legde Smoketear de twee prooien op de prooi stapel. "T is niet veel, maar hier kunnen we wel meerdere kittens mee redden," mompelde hij, meer tegen zich zelf. Hij hief zijn kop op en keek naar de katten in het kamp. Aan hun uiterlijk was duidelijk te zien dat het Leaf-bare was, Smoketear was ook wat meer aan de magere kant. Maar gezond was hij zeker nog wel. Smoketear liep naar de zijkant van het kamp en ging daar rustig zitten waarna hij aan een wasbeurt begon. Hij likte zijn volle lange staart en zijn dikke vacht legde hij weer in model, gewoon allemaal de zelfde kant op. Zijn ogen waren scherp en helder, maar er zat een duistere tint in. Wat was er met hem. Toen zag hij zag zijn zoon, Bravesoul, uit de warriors den glippen, en toen zag hij hoe zijn blik veranderde. Smoketear volgde zijn blik, en al snel zag hij ook zijn andere kitten Smokedust. En toen hoorde hij een woordje dat hij nooit had verwacht te horen; mam maar hun moeder was Lotusleaf, zijn ex-partner. De gene die was verdwenen. De gene waar door hij zich gebroken en gekwetst had gevoeld, in de steek gelaten. Smoketears adem stokte toen hij de poes had. Lotusleaf. Lastbreathe was ook verdwenen. Wat moest hij hier nou toch mee, hij wist dat het voorgoed over was tussen hem en Lastbreathe. Maar hij wou, en kon niet terug bij Lotusleaf, ze had hem gekwetst en pijn gedaan. Hem in de steek gelaten. Smoketear stond als versteend, en al het geluid verdween, enkel hoorde hij het gehijg van zijn ex-partner. Ze zou kwaad op hem zijn als ze wist dat hij een tweede nest had, maar zij had geen reden om kwaad te zijn - maar waarom was ze zo gewond? Smoketear zette stijve stappen naar voren en baande zich een weg door de rij katten heen. Voor hij Lotusleaf bereikte keek hij over zijn schouder naar Thistlepaw, Rosepaw en Mistpaw. Starclan, help me! Smeekte hij waarna hij zijn blik op de poes richtte en naar voren kwam. "Je... je had me in de... ... Lotusleaf... O grote Starclan... Wat is er met je gebeurd?" Zijn stem stokte bij elk woord dat hij er uit wist te krijgen. Zijn ogen waren vol met verwarring en emotie. "Grote Starclan?! Waar was je... Waarom? Wat is..." Hij schudde met zijn kop, hij zou later met haar praten. Hij hees zijn kop op en keek naar de andere katten. "Iemand, haal de medicine cat op en de medicine cat apprentice," Zijn stem was hard en scherp terwijl hij zijn bevel uit deelde. Hij mocht dat geen deputy zijn, hij had wel het recht om deze bevel uit te delen.

'Wat is er gebeurt? Moet ik de medicijnkat halen? Moet ik je helpen? Waarom heb ik je nog nooit eerder in het kamp gezien?'' De poes opende haar blauwe ogen en keek naar de apprentice die bij haar stond. Ze knikte zwak en probeerde even weer op te staan. "Het lukt wel, ik was..." De poes voelde de wonde steken. Het was enorm ontstoken geraakt omdat ze de kruiden niet kende. Geuren drongen haar neus binnen en ze merkte een andere kat bij haar. Ze schrok bij de woorden. Ze knipperde met haar ogen en bekeek de poes voor haar neus. ''Mam!'' ''Mam, je bent weer thuis.'' ''Pap! Breakingdawn! Iedereen! Lotusleaf is teruggekeerd!'' De poes keek de poes aan en tranen sprongen in haar ogen. "Smokekit.. Ik heb je zo gemist lieverd, ik zie dat je al een krijger bent geworden. Wat is je krijgersnaam?" Ze voelde hoe haar dochter bij haar kwam liggen en de ontstoken wonde begon te liggen. Een rilling liep over haar heen van de pijn. Opnieuw drong een iets wat bekende geur haar neus binnen en kwam een kater in haar richting lopen. ''Mam!'' ''Eindelijk! Ik heb je zo gemist mam..'' De poes voelde zijn neus in haar vacht en likte hem over zijn oor. "Bravekit.. En wat is jou krijgersnaam, lieverd? En ja, ik heb jou ook gemist." Ze glimlachte naar de twee katten bij haar. Ze was blij haar kittens weer te zien, die nu al krijgers waren geworden. Ze keek ook even naar de apprentice die er nog bij was. Ze kende de leerling niet en kon er ook niet veel tegen zeggen. Waar was haar lieve partner eigenlijk? Ze keek om haar heen en zag opeens de kat voor haar neus staan. "Je... je had me in de... ... Lotusleaf... O grote Starclan... Wat is er met je gebeurd?" "Grote Starclan?! Waar was je... Waarom? Wat is..." "Iemand, haal de medicine cat op en de medicine cat apprentice," De poes richtte haar felle blauwe ogen op de kater die bij haar stond. Hij begon een aantal vragen te stellen, maar hij hield al snel zijn mond. Ze zweeg even en hoorde dat hij de medicine cat nodig had. De poes gromde even. "Nee, nee, laat maar. Ik ga zelf wel. Ik heb rust nodig." Ze krabbelde met veel moeite overeind en begon naar de medicine cat's den te lopen. Ze sloeg met haar staart om Smokedust, Bravesoul en Smoketear met haar mee te krijgen. Ze wilde met deze katten praten. Ze hoopte ook dat de andere kittens er nog waren, dan mochten deze ook zeker meekomen. Niemand anders en na het gesprek kon ze verzorgd worden en rusten.

Een muis, precies wat hij nodig had! Nu zou hij zijn vader kunnen laten zien dat hij zijn trainingen goed doorhad en dat hij snel en goed kon leren! Thistlepaw's lichaampje was laag bij de grond, hij had het gewicht van zijn poten af gehaald, zodat de muis niet zou voelen dat hij eraan zat te komen. Een grijns stond op zijn gezicht, hij zou Dragonpaw en zijn vader eens laten zien hoe goed hij kon jagen!
Met een sprong sloot hij zijn scherpe klauwen om het lichaampje van de muis heen en voelde hoe zijn nagels door het zachte vel heen gingen. Met een trost gevoel maakte Thistlepaw het diertje af en pakte het op. Eindelijk, hij had een muis gevangen! Een gevoel van trost ging door hem heen, terwijl hij een gat groef en het diertje erin liet vallen. Daarna maakte hij het gat weer dicht en draaide zich om. Nu zijn vader zoeken!

Het duurde niet lang voordat hij Smoketear had gevonden en zijn spoor achterna ging. Er waren verschillende andere geuren bij, waarvan hij er een paar herkende als de geuren van zijn oudere zussen. Toch waren er ook twee onbekende geuren bij. Behoedzaam liep Thistlepaw in de richting van het groepje katten. Hij zag een oudere poes en een jonge apprentice, die hij vaagjes herkende als Kittypaw. Maar wie was die oudere poes? En sterker nog, waarom hielp zijn vader haar.
Oké, het was nou eenmaal de Warrior Code om clangenoten, aangezien ze wel de Riverclan geur droeg, te helpen, maar het leek alsof hier nog meer aan de hand was. Toen de kattin in haar eentje weg begon te lopen, sloop Thistlepaw in de richting van zijn vader. "Pap, wie was dat?" vroeg hij, met een nieuwsgierige ondertoon in zijn stem.

De poes luisterde naar de pootstappen achter haar. Ze merkte een apprentice op die meteen naar Smoketear liep. Ze keek even achterom en hoorde plots de volgende woorden: "Pap, wie was dat?" Ze schrok enorm van de woorden. Het was geen van hun kittens. De poes stopte met lopen en met grote ogen draaide ze haar naar de kater. Ze mankte naar hem toe en tranen sprongen in haar ogen. Ze zwiepte woedend met haar grijze staart. Even keek ze naar de leerling, maar ze richtte haar volledig op Smoketear. "Hoe durf je! Hoe durf je nog een nest kittens te hebben die zelfs al leerling zijn?! Hoe durf je mij te bedriegen?! Ik werd aangevallen door honden ja?! Ik zat dagen uitgehongerd en ziek in een boom en ik kende de kruiden niet. En daarom ga jij een andere partner zoeken voor een tweede nest? Wat verberg je nog allemaal? Je hebt me gekwetst! Ik wil je niet meer zien!" Tranen gleden over de wangen van de poes. Ze draaide haar om en rende naar de medicine cat's den. Ze struikelde half over haar poten door de pijn, maar ze wou hier wel. Nu! Ze rende erheen en plofte haar in een hoek op de grond. Tranen stroomden over haar wangen en ze snikte af en toe luid. Waarom? Waarom moest dit gebeuren? Was ze geen goede partner? Ze snikte en verstopte haar in de hoek. Ze was gekwetst en gebroken. Allemaal door die idiote kater die niet eens betrouwbaar was. Haar blauwe ogen gleden kort rond, maar de medicine cat was er nog niet. Maakte niet uit. Ze wilde even rust. Ze snikte nog eens luid en kroop in elkaar. De pijn van haar wonden negerent, want nu had ze nieuwe wonden. In haar gebroken hart.

||Words:: 338||Mood:: Confused||Company:: Lotusleaf, kits, 'nd others||
Als versteend keek hij naar de poes waar hij zo lang van had gehouden. De poes die zijn eerste kittens op aarde had gebracht. De poes die was verdwenen toen hij haar t hardst nodig had. Zijn ogen verduisterde op nieuw en hij stak zijn nagels in de grond terwijl hij zijn kop boog en zijn tanden op elkaar klemde. She left me alone in the dark... she left me... Ging er door zijn kop heen. En toen kwam Thistlepaw. Great Starclan, not now dacht hij. Op dat moment was Lotusleaf onder weg terwijl hij mee gewenkt werd, maar Thistlepaw bracht hem weer tot stilstand. Hij keek zijn zoon aan met ogen vol ontzet. "Pap, wie was dat?" Vroeg Thistlepaw. Smoketear zweeg en slikte toen hij alles wou uit leggen. "Well, Thistlepaw... dit is..." maar hij werd onderbroken. "Hoe durf je! Hoe durf je nog een nest kittens te hebben die zelfs al leerling zijn?! Hoe durf je mij te bedriegen?! Ik werd aangevallen door honden ja?! Ik zat dagen uitgehongerd en ziek in een boom en ik kende de kruiden niet. En daarom ga jij een andere partner zoeken voor een tweede nest? Wat verberg je nog allemaal? Je hebt me gekwetst! Ik wil je niet meer zien!" Riep Lotusleaf uit. Lotusleaf keek hem aan met gebroken ogen en tranen die over haar wangen rolde. "Lotus, wacht!" Riep hij uit. "Hij wou t uitleggen," maar hoe kon hij nou geweten hebben wat er gebeurd was. Waarom had hij zo negatief over haar gedacht. Hij was echt een stupid furball. Smoketear keek zijn zoon aan, en een zucht rolde over zijn lippen. "D...dat was Lotusleaf... m... mijn ex-partner... de moeder van Breakingdawn, Autumnleaf, Smokedust, Bravesoul, en Fluffpaw," mompelde hij meer gebroken dan de bedoeling was. Smoketear draaide zich om. Maar besefte dat hij beter naar Lotusleaf kon gaan. Hij moest met haar praten. Zijn staart gleed over de grond terwijl hij Lotusleaf volgde, richting de medicine cat den. Starclan... help me... bat hij. Vervolgden liep hij naar binnen.

De poes knikte luid en rilde van de koude. Ze kreeg meer en meer last van de wonden en het maakte haar opnieuw ziek. Ze zuchtte en legde haar neer. Haar kop werd op haar poten gelegd en met tranen in haar ogen staarde ze naar voren. Het enige dat ze nog van ver hoorde was het geroep van de kater, dat ze moest wachten. Ze had hem genegeerd en was doorgelopen. Ze wilde het niet weten. Wie weet wat had hij nog allemaal gedaan. Misschien zat die vorige poes ook nog eens in zijn hoofd. Wie het ook was. Ze hoorde pootstappen, maar ze moest afwachten. Ze wilde niet naar haar kittens roepen dat ze moesten oprotten. Ze zuchtte en snoof de geur op, maar die wilde ze nét niet ruiken. Ze draaide haar met haar rug naar de kater en sloot haar ogen terwijl de tranen naar beneden gleden. "Ga weg.. Ik zei dat ik je niet meer wil zien, wat snap je daar niet aan he?" Sissend kwamen de woorden uit haar mond. Ze zwiepte van woede met haar staart heen en weer. Ze opende haar ogen even en staarde strak naar voren terwijl ze afwachtte op een reactie van de kater. Ze wachtte niet echt op een reactie van hem want ze wilde hem niet zien. Ze wilde niet met hem praten en ze wilde rust. Ze hoopte dat Nightstream of de apprentice er snel zouden aankomen. Deze konden makkelijker zeggen dat hij naar buiten moest omdat ze rust nodig had. Lotusleaf zuchtte diep en sloot haar ogen opnieuw.

||Words:: 401||Mood:: angry with himself||Company:: Lotusleaf, kits, 'nd others||
In de ingang van de medicine cat den staarde hij naar binnen. En daar lag ze, de crème witte poes met een donker kopje, staart, oren en poten. []Ik heb d'r gebroken[/i] ging er door zijn kop heen. Waarom moest ik zo nodig denken dat ze me in de steek had gelaten... ging hij veder. Zijn ogen waren dof van verdriet en haar aan zich zelf. "Ga weg.. Ik zei dat ik je niet meer wil zien, wat snap je daar niet aan he?" Sprak Lotusleaf. "Ik ga niet weg, voor ik heb gezegd wat ik moet zeggen," sprak hij resoluut. "Ik ben een klootzak, een stupid Furball van hier tot starclan mag weten waar. Ik heb je onterecht pijn gedaan, onterecht dingen over je gedacht. Ik dacht dat ik je kwijt was voorgoed, ik dacht dat je me in de steek had gelaten! Ik weet ik had niet zo over jouw moeten denken, maar ik was bang! En jij, jij was verdwenen! En toen..." zijn adem stokte en hij haalde een keer diep adem. "En toen..." Hij zweeg en liet zijn kop hangen. "Zij... zij kwam op mn pad... Z... ze... ze steunde me... Lastbreathe. En nu is zijn verdwenen! En Starclan mag weten waar! Lotusleaf! Ik ben dom geweest. Dommer dan dom! Ik..." Hij zweeg weer. "Ik had je nooit onterecht pijn mogen doen!" Sprak hij. Smoketear zuchtte. "I... ik... ... May Starclan be with you..." mompelde hij. Hij draaide zich langzaam om. Wat had hij gedaan. Wat was dit? Lotusleaf... het spijt me... Ging er door zijn kop heen. Zijn machtige schouders hingen en zijn staart sleepte over de grond. Bij de uitgang van de den keek hij nog een keer daar de poes waar hij zoveel van had gehouden... Of... hield hij nog steeds van haar? Lastbreathe was toch dé ware geweest? Ging er door zijn kop heen. Of had ik al die tijd fout gezeten? Smoketear zuchtte. Wat doet het er ook toe, ik zat fout... ik ben haar kwijt, dat is zeker... Smoketear liep veder zonder ook maar één kat aan te kijken. Ik zal alles voor je doen Lotusleaf... Of je me nou haat of niet... I'll protect you with my whole soul life... Smoketear durfde zijn kits niet eens aan te kijken. Aan de rand van het kamp ging hij liggen met zijn kop op zijn poten, afgezonderd van iedereen om hem heen...

Bravesoul had het hele gesprek van zijn ouders meegeluisterd vanaf de ingang van de Den. Toen zijn vader langs hem heen stormde zuchtte hij diep. Hij wachtte tot zijn vader uit het zicht was en glipte de Den in. Rustig liep hij naar het nest van zijn moeder en ging tegen haar aan liggen. Hij legde zijn kop naast de hare en voelde hoe ze rilde. ''Ik blijf bij je mam...'' Zei hij zachtjes en kwam een beetje overeind om naar haar wonden te kijken. Het zag er niet al te best uit en hij begon de wonden schoon te likken, heel voorzichtig. Even dacht hij weer aan zijn vreemde dromen. ''Wat is er eigenlijk met je gebeurt, waarom kwam je niet terug.. Ik dacht ook dat ik je voor altijd kwijt was.'' Hij rekte zich even uit en zijn grote spieren waren duidelijk te zien. Hij keek zijn moeder weer aan en ging bij haar liggen. ''Mam...'' Zei hij en er drupte een traan uit zijn ooghoeken.

De witte poes snoof kort en opende haar ogen alweer. Ze zette haar rechtop, maar nog steeds met haar rug naar de kater. Ze staarde verdrietig voor haar uit en de tranen bleven komen. Ze legde haar staart rond haar poten en luisterde naar de kater. "Ik ga niet weg, voor ik heb gezegd wat ik moet zeggen," "Ik ben een klootzak, een stupid Furball van hier tot starclan mag weten waar. Ik heb je onterecht pijn gedaan, onterecht dingen over je gedacht. Ik dacht dat ik je kwijt was voorgoed, ik dacht dat je me in de steek had gelaten! Ik weet ik had niet zo over jouw moeten denken, maar ik was bang! En jij, jij was verdwenen! En toen..." Even was het stil, maar de kater begon met stokkende adem verder te praten. "Zij... zij kwam op mn pad... Z... ze... ze steunde me... Lastbreathe. En nu is zijn verdwenen! En Starclan mag weten waar! Lotusleaf! Ik ben dom geweest. Dommer dan dom! Ik..." Veel te horen was er niet meer. De kater verliet het hol en was verdwenen. De poes herhaalde de woorden in haar hoofd en kromp in elkaar. Een andere kat was beter dan haar. Ze zou hem altijd gesteund hebben en ze had hem nu ook achtergelaten. Lotusleaf had het niet expres gedaan, maar zij misschien wel. De poes zuchtte en hoorde alweer pootstappen. Haar zoon kwam bij haar liggen en legde zijn kop naast de hare. ''Ik blijf bij je mam...'' De poes hief kort haar kop op en likte het oor van de gestreepte kater. Hij kwam ook rechter zitten en begon de wonde te likken. Even rilde ze door de pijn, maar het viel goed mee. Ze was sterker geworden in de tijd dat ze verdwaald was. ''Wat is er eigenlijk met je gebeurt, waarom kwam je niet terug.. Ik dacht ook dat ik je voor altijd kwijt was.'' De poes keek haar zoon aan en zag de tranen. Ze likte zijn ogen schoon en ging rechtop zitten. "Ik was op jacht. Ik weet dat ik niet alleen mag gaan, maar ik wou even wandelen. Het was zwaar met jullie geboorte en ik was uitgeput. Ik dacht meer rust te vinden buiten het kamp, maar ik verdwaalde. Ik kwam in rogue terrein en daar liep een grote hond. Hij nam me te pakken, maar ik kon me loskrijgen en klom in een boom. Daar heb ik een tijd gezeten tot hij weg was, maar de wonden waren nog te zwaar om naar het kamp te lopen. Dat had ik misschien niet overleefd.." Ze richtte haar blauwe ogen even op de ingang van het hol, maar daarna naar haar zoon.

_{Kalm had de jonge apprentice zich uit het zicht van de groep katten neergelegd en had hij aandachtig meegeluisterd. Wie was deze poes? De geur kwam van riverclan, maar het was al oud. Alsof ze al een tijdje weg geweest was. Nieuwsgierig naar wat er ging gebeuren bleef hij dan ook stil liggen zodat geen enkele ziel hem hier zou zien. ''Mam!'' Verbaasd keek Dragonpaw toe. Wat was dit nou weer? Was dit de moeder van Smokedust, breakingdawn, bravesoul en fluffpaw? Hij slikte zacht en schudde met zijn hoofd. Onmogelijk, was die niet dood? ''Mam, je bent weer thuis.'' Miauwde de poes zacht. Een tedere glimlach verscheen op Dragon's gezicht, wat mooi om te zien. Ook Bravesoul kwam erbij, en ook hij herkende zijn moeder meteen. Stil bleef Dragonpaw zitten, hij wilde deze reünie niet verstoren namelijk.. "Je... je had me in de... ... Lotusleaf... O grote Starclan... Wat is er met je gebeurd?" De stem van Smoketear, de vader van deze warriors en zelfs de vader van een nieuw nestje kwam erbij. Smoketear was zijn oudere broer, en de jonge kater vond zijn grote broer en mentor een sterk persoon, iemand waar je trots op kon zijn. Plots kwam er een wending in het spel. Thistlepaw, die toevallig de zoon en apprentice was van smoketear, kwam erbij en vroeg zijn vader wie dit was. Thistlepaw was de zoon van Lastbreathe, een poes die ook kort geleden verdwenen was in het niets. Lotusleaf werd woest en op dat moment gebeurde het. De twee hadden ruzie, dat kon Dragonpaw meteen opmerken. De jonge kater stond op en liep op de twee af. Hij luisterde mee, met medelijden in zijn ogen. "Hallo, Lotusleaf." Glimlachte hij zachtjes. "Ik ben Dragonpaw, mij ken je vast nog niet; Ik ben de zoon van Stormstar en Mousefur, broertje van Smoketear. En je moet weten dat hij het heel moeilijk heeft gehad toen jij verdween, hij heeft je heus niet meteen verlaten. En ik weet dat hij iedere dag weer aan je gedacht zou moeten hebben, ik kon dat voelen maar ik begreep zijn gevoel niet, tot nu. Wees niet kwaad op hem," Klonk zijn kalmerende en zachte stem, terwijl zijn gifgroene ogen op de poes gericht waren en hij zonder enige twijfeling haar aan had blijven kijken tot aan het eind van zijn zin. Dat deed hij altijd, zodat anderen in zijn ziel konden kijken, konden zien dat hij de waarheid sprak.}

De witte poes likte haar zoon zijn vacht en keek hem aan. Ze was blij haar familie terug te zien, maar ze wilde Smoketear dan wel niet meer zien. Hij had haar gebroken, gekwetst, bedrogen. Zo voelde het voor haar. Ze zuchtte diep en hoorde opnieuw pootstappen. Ze spitste haar oren en keek op toen een zwart witte kat naar hen toe gelopen kwam. Ze zweeg en herkende de kat niet. Wie was het dit keer? Nog een zoon? Ze keek de kat aan en luisterde naar de woorden van hem. "Hallo, Lotusleaf." "Ik ben Dragonpaw, mij ken je vast nog niet; Ik ben de zoon van Stormstar en Mousefur, broertje van Smoketear. En je moet weten dat hij het heel moeilijk heeft gehad toen jij verdween, hij heeft je heus niet meteen verlaten. En ik weet dat hij iedere dag weer aan je gedacht zou moeten hebben, ik kon dat voelen maar ik begreep zijn gevoel niet, tot nu. Wees niet kwaad op hem," De poes ging rechtop zitten en keek hem aan. "Het spijt me, Dragonpaw. Ik had verwacht dat iemand me zou komen zoeken, zeker hij. Niet naar andere katten en nog een nestje. Dat doet pijn, snap je dat? Ik kon er niets aan doen en het is al gebeurd. Als dit bij mij zou gebeuren, zou ik eerst bewijs zoeken dat mijn partner weg of dood is voor ik zoiets doe.. Hij heeft fouten gemaakt en daarom wil ik hem even niet zien. Het doet me veel pijn." Ze keek de kater voorzichtig aan. Ze snapte hem heus wel dat hij het zielig vond voor zowel haar als zijn broer, maar dit was nu zo. Ze wilde hem even niet meer zien en dat moesten ze nou maar begrijpen. Ze was helemaal gebroken vanbinnen, zo voelde dat toch. Lotusleaf legde haar staart rond haar poten en keek naar de kater voor haar neus.

[late]

Tevreden met zijn vers gevangen vissen liep de langharige kater naar het camp van zijn clan, hij was ook nog een droog gebleven, op zijn poot na. Ondanks dat Leaf-Bare was gekomen, was de river toch nog niet bevroren. Waarschijnlijk omdat hij een flinke stroming had de laatste tijd. Maar goed, doordat hij niet bevroren was, had Autumnleaf nu wel lekker twee grote vissen. Allebei genoeg voor meer dan twee katten, 4 tot 5 waarschijnlijk. En dat was een goed teken, vooral in deze tijd van kou en sneeuw. Alle prooi was welkom, zelfs de kleinste piepmuis die er nog was. Dan kwamen ze vast wel Leaf-Bare door. Autumnleaf voelde zich trots, dat hij er mee aandeed, met het verzorgen van de clan. Hij was trots op zijn Warrior Rang, al waren de meeste van de clan Warriors. Dit was waar hij van gedroomd had. Dit was zijn leven en hij was erg tevree. Echter, niet met alles. Er waren veel dingen in zijn korte leven gebeurd, die hij niet begreep. Zijn moeder was verdwenen, zijn vader was met een andere poes gegaan. Hij liep tussen twee poezen door, die ook nog eens zusjes van elkaar was. Soms vroeg hij zich af of hij dit alle kan aannemen. Of gingen ze te ver met wat ze deden? Met Lotusleaf was hij niet meer bezig, zij was zelf toch weggegaan? Hij had drie siblings bij gekregen, die nu met hun training bezig waren. Hij had geen band met ze, en dat maakte hem ook steek uit. Het maakte ook niks uit. Autumnleaf glipte door het riet en stond weer in het camp. Een van de vissen bracht hij naar prooistapel, met de andere ging hij naar de Elder den. ''Hier, voor jullie'' Hij legde het in het midden neer. ''Bedankt'' zei Snakeeye. Hij knikte Autumnleaf vriendelijk toe, zijn groene dunne ogen glinsterde echter serieus. ''Als ik jou was zal ik even polshoogte nemen van alles''zei Snakeye. Verbaasd staarde Autumnleaf hem aan. ''Ga nou maar'' zei een andere Elder. Okay. Autumnleaf verliet de den en keek rond. Zijn vader lag met zijn rug naar iedereen toe, maar dat was niets nieuws. Die had vaker van dat voor buien. Er was wel een bepaalde opwinding in het Camp en er een lucht die Autumnleaf al tijden niet meer had geroken. Toch kwam het zo bekend voor. Hij wist echter niet meer waar van, van een kat. Het leed naar de Medicine cat Den. Vlug ging hij er naar toe en betrad het. De adem bleef vast zitten in zijn keel. In de schaduw, lag ze. Zijn moeder. Die verdwenen was. Er stonden twee andere katten, Bravesoul en Dragonpaw. ''Mom'' fluisterde Autumnleaf. Hij liep naar haar toe. Ze was verwond. ''Wat is er gebeurd?'' Hij ging naast haar liggen en duwde zijn tegen haar schouder aan.

APPLEBLOSSOM

ROLLING GIRL LIVES ALWAYS IN A DREAM

{Ik wil Apple wat meer involved hebben bij clan business (: }

Als een schaduw zo stilletjes stapte Appleblossom de Warriors den uit, zoals ze dat elke ochtend deed. Haar pootjes droegen haar rustig naar de verse prooistapel. Naar gewoonte nam ze altijd wat te eten voordat ze uit het kamp ging. Dit deed ze voor wat extra energie zodat ze buiten het kamp kon knallen. Ze hield van haar routine, het hield haar kalm en rustig. De poes nam een ietwat kleine zilverige vis van de stapel en trok zich terug naar de randen der kamp. Aan een kleine portie had ze voldoende tot na de jacht. Vooral in deze schaarse tijden vond ze dat ze moest rantsoeneren. Katten die het meer nodig hadden, zoals de queens, de elders en de kittens, die moesten zich nu te goed doen aan de prooi. Ze moesten hun weerstand opbouwen omdat ze kwetsbaarder waren voor ziekten. Zwijgend scheurde Appleblossom een reep vlees van het lijk van de vis af en begon ze gedachteloos te kauwen. Het leek een ochtend te worden zoals alle anderen. Totdat een luide miauw door het rustige gestalte van het kamp scheurde. Appleblossom legde haar oren plat in haar pluizige nek en keek op. Wie... Was dat? De gewonde poes kwam Apple bekend voor, maar ze kon de naam niet tevoorschijn toveren. De laatste keer dat ze de poes had gezien was ze zoveel jonger geweest immers. Een beetje angstig bleef ze dus vanaf haar plekje kijken, de situatie duidelijk peilende. Ze kon inmiddels wel dingen opvangen, het gefluister van haar clangenoten. Het was blijkbaar Lotusleaf, de verdwenen Partner van Smoketear en de moeder van één van zijn nestjes. Appleblossom wist om eerlijk te zijn niet precies welke... Ze vond het in ieder geval eigenlijk maar helemaal niks deze oproer, het maakte haar vreselijk nerveus.

WORDS: 295 COMPANY: {Riverclan}

De witte poes zuchtte even en keek naar de kater. Ze wist niet goed wat ze verder nog kon vertellen. Ze zwiepte met haar staart en plots hoorde ze nieuwe pootstappen naar de den komen. Ze spitste haar oren en een bekende geur drong haar neus binnen. Autumnkit? Ze glimlachte en tranen sprongen in haar ogen. ''Mom'' ''Wat is er gebeurd?'' De poes keek haar zoon aan en zuchtte even. "Ik verdwaalde een tijd geleden in een rogue territorium. Daar werd ik aangevallen en achtervolgt door een hond. Ik kon op tijd in een boom klimmen, maar omdat ik zo verwond was moest ik wachten. Ik had er geen kruiden en heb daar een tijd rond gedwaald. Ik kon die hele reis niet terug komen met die wonden. Het spijt me lieverd." Ze wou dat dit allemaal niet gebeurd was. Ze had haar kittens niet zien opgroeien en ze wist bijna de namen niet eens. Dat was ook waar. Ze likte de gestreepte kater aan zijn oor. "Vertel me, wat is jou krijgersnaam geworden? Ik kan jullie niet echt Autumnkit en Bravekit meer noemen he?" Haar blauwe ogen werden op de jonge kat gericht. Ze zwiepte zacht met haar staart en wachtte nieuwsgierig af.

(Sorry, ook een beetje laat)

Daykit lag verveeld bij haar broertjes en zusjes. Ze was net wakker geworden, maar verveelde zich nu al. Ze snoof de geur op van haar moeder die naast haar lag. Ze kroop bij haar vandaan en ging naar buiten. Het zonnetje scheen, maar het was toch best koud. Daykit zag een paar Warriors bij elkaar die om een andere, veel onbekendere poes liepen. Stil liep Daykit achter de katten aan. Ze gingen naar de Medicine Den. Een leerling kwam en vroeg iets aan een Warrior. Daykit ging achter de onbekende poes aan. Toen ze de Medicine Den in stapte lag zij daar, met twee andere katten. Daykit liep naar de poes die ze nog nooit had gezien. `Wie ben jij? vroeg ze brutaal. Ze ging zitten en haar staart zwiepte langzaam heen en weer. `Hoe komt het dat ik jou nog nooit heb gezien? Belangstellend keek ze naar de poes. Ze zat onder de wonden. Hoe komt zij daar aan? vroeg Daykit zich af.

Onderwerp: Re: I'm back.. But help me ~