I have nothing to do. [&TAILCHASER]

________________________________________

Geschrokken keek Scepterpaw achterom. Ze haalde opgelucht adem toen ze merkte dat daar niks was. Waarom was ze toch zo paniekerig de laatste tijd? Had het iets te maken met iets wat voordien gebeurd was? Ze kon zich nog herinneren dat ze heel bang was in de Nursery om contacten te leggen met andere kits. Nu niet meer, nu vond zij ze vreselijk schattig en kreeg ze zelfs een liefdevolle glans in haar ogen als ze bij ze was, maar met oudere katten contact leggen vond ze moeilijk. Ze wist meestal ook niet wat de reacties waren waardoor contact leggen nog moeilijker was. Ze schudde zachtjes haar kopje, vond het eigenlijk jammer van zichzelf dat ze er zo bang voor was. Als ze steeds zo bang was voor alles en iedereen zou ze natuurlijk nooit fatsoenlijk contact met iemand kunnen leggen. Ze baalde zelf wel dat ze juist weer het karakter had dat verlegen en onzeker was. Als iemand maar iets slechts over haar zou zeggen zou ze zich al een dag niet meer durven vertonen bij die rest, iets wat misschien heel onzinnig overkwam bij de rest, maar wat voor haar de gebruikelijke positie was waarin zij zich bevond. Ook nu stonden haar oren weer naar achteren getrokken bij het idee dat er een van die machtige krijgers op haar af zou komen om haar te berispen voor iets wat ze misschien niet goed gedaan had. Ze was daar als de dood voor, zag het eigenlijk nog wel echt gebeuren, maar hoopte natuurlijk dat dat nooit het geval zou zijn. Of toch nooit de intentie van een krijger als die al tegen haar praatte, want ze had het gevoel alsof heel de Clan het jammer vond dat zij juist in hun Clan geboren was en niet ergens anders op de wereld.

Voorzichtig zette Scepterpaw een paar stappen uit haar Den. Eigenlijk was het in het donker nog wel het veiligste om te zijn. Buiten zijn vond ze maar niks. Ze keek rond, maar merkte niet veel verandering op. Eigenlijk was het gewoon het dagelijkse wat er gebeurde: kits vochten om gekke dingen, krijgers praatten tegen elkaar over trainingen en leerlingen gingen er vroeg uit om mee te mogen gaan op jacht met hun mentor. Hoewel Scepterpaw een diep bewaarde angst koesterde om zelf een mentor te krijgen, was ze meestal wel jaloers op de leerlingen die wel gewoon zonder omwegen uit het kamp mochten gaan met hun mentor. Het was nog altijd beter dan de hele dag in het kamp vertoeven. Want eigenlijk kon ze hier weinig doen en iemand vragen om mee op jacht te mogen gaan durfde ze eigenlijk ook niet. Verbeten ging Scepterpaw ergens zitten, maar algauw verveelde dat haar. Boos sloeg ze een kei weg met haar poot. Geschrokken volgde ze de kei met haar ogen, die opeens tegen een kat vloog. Geschrokken stond ze overeind, was eigenlijk al van plan om zelf snel weg te lopen, maar bleef toch verstijfd van angst staan kijken. ‘Sorry,’ zei ze geschrokken, waarna ze ineendook, bang zijnd dat de kat haar zou gaan slaan.

________________________________________

De Lang harige krijger paraderen met een vogel in zijn bek de richting in van het kamp. Het was heel koud vandaag en de meeste katten waren binnen in hun hol. Op sommeringen stukken lag nog wat sneeuw maar niet overal. Tailchaser hief zijn poten nog hoger op toen hij bij het kamp aan kwam, hij wilden niet laten weten dat hij koud poten had gekregen van het stuk lopen. Hij liep regel recht de richting in van de hoop versprooi. De hoop zag er maar triest uit, er was weinig te eten nu dus vis dieper was gaan zwemen. Het was veel moeilijker om vis te vangen en je mocht blij zijn als er een zo gek was om even te komen kijken als je je poot het water in stak. Tailchser legden zijn onbekenden vogel soort neer en liep terug naar zijn lieveling plekje bij een oude boom. Met een ruk ploften hij neer en begon meteen aan zijn poten te likken.Een van zijn pootje bloeden en hij likten het zorgvuldig schoon. Toen hij klaar was met heel zijn vacht schoon te maken besloot hij lekker in het winterzonnetje te gaan slapen, op het moment dat hij door zijn voor poten zaten vloog iets tegen hem op. Met een ruk loog hij op en keek boos rond hem heen. Hij bleef kijken maar zag geen kat die niet bezig was, Tailchaser zetten zijn haren overeind en stond op 'dan ga ik maar naar mijn hol' dacht hij hard op.Voor hij weg wilden lopen kwam een de leerlingen aan lopen. Hij keek met grote ogen toe hoe de poes voorzichtig zijn kant in kwam, 'sorry' zei ze geschokt. Tailchaser lied zijn haren weer zaken , zijn boze grijs verander in liefde. '' Dat kan mij ook overkomen'' Miauwde hij wat schor. Hij maken zicht wat kleiner en nam weer een normaal houding aan. De grote gele kat keek de poes even aan en ineens kwam het in zijn gedachten op dat dit een van de leerlinge was waar de ander leerlingen het over hadden. Hij boog zijn kop en raken haar schouder met zijn neus aan. '' Het geeft echt niet'' een zacht gesnor was bij het zeggen te horen.

1000000 % sorry voor het late reageren ik beloof actief te zijn =)

________________________________________

Scepterpaw voelde haar vacht warm worden van schaamte. Ze had gewoon een kater geraakt! En dan ook nog wel een krijger! Ze mocht van geluk spreken als hij niet boos zou zijn. Ze slikte en keek hem voorzichtig aan, haar oren bang in haar nek gelegd. Haar voorpoten waren naar voren gebogen waardoor ze zich nog kleiner opstelde dan ze werkelijk was en haar blik was angstig. Ze was bang dat hij boos zou worden en toch zou besluiten dat hij haar zou aanvallen. Ze zou zich dan niet weten te verweren. Dat zou later niet van pas komen als andere katten hun aanvielen, maar hopelijk zou haar eventuele mentor dit begrijpen en haar moed aanleren. Ze schrok toen de kater iets zei. Ze keek naar zijn blik en merkte dat het wel goed zat. Ze had één van de kits haar ook zo eens zien aankijken toen ze per ongeluk een foutje had gemaakt en ze vergeven werd. Wel, zo’n blik had deze kater dus ook en opgelucht haalde Scepterpaw adem. ‘Gelukkig,’ piepte ze zachtjes, hoewel ze zich wel doodschrok toen de kater zich opeens dichterbij bewoog. Haar eerste reactie was om weg te springen en dan te vluchten, maar voordat ze een definitieve beslissing kon maken, voelde ze al de neus van de kater tegen haar schouder. Ietwat verbaasd keek ze naar de kater. Nog nooit had iemand haar dit vriendschappelijk gebaar geleverd, ze was blij dat ze dit ook eens een keertje kon meemaken…en vooral van de warmte kon genieten wat het gebaar in haar binnenste verspreidde. ‘Oké,’ zei ze verlegen, waarna ze zich weer terug wat groter maakte en de oranjekleurige kater bestudeerde. Het leek haar nu ook weer niet zo’n boze kater als ze het zo bekeek. Ze haalde diep adem en besloot om wat te gaan zeggen.

‘Ik…’ Ze keek hem aan. Bang dook ze zichzelf weer in elkaar. De angst dat ze toch aangevallen werd, ook al leek de kater nu niet boos – maar had hij wel een goede reden om boos op haar te zijn – bleef. Scepterpaw vroeg af waar deze intensieve angst toch altijd vandaan kwam, maar nooit had ze een verklaring kunnen vinden. Misschien was er iets toen ze kitten was gebeurd, was ze misschien eens aangevallen door iemand en was ze daarom zo bang. Ze kon zichzelf helemaal niks van haar kittentijd herinneren, dus het zou goed kunnen dat toen ze een maand was er misschien iets gebeurd was. Nou ja, ze kon een deel van haar kittentijd toch niet meer herinneren, toen ze heel jong was bijvoorbeeld. Ze richtte zich op de kater. ‘Wie bent u?’ vroeg ze zachtjes. Ze was eigenlijk wel curieus naar de kater die haar juist liefkozend in plaats van verafschuwd en boos had aangekeken, wilde daarom ook wel graag weten met wie ze de eer van ontmoeting had. ‘Ik dacht dat u boos op me zou worden,’ fluisterde ze zachtjes. ‘U zou het recht namelijk wel hebben.’ Een beetje verlegen keek Scepterpaw naar de grond, ze vond het moeilijk om contant te leggen met andere katten. Dat zou de kater nu ook wel opgevallen zijn ondertussen, maar hij leek het tot nu toe nog niet zo erg te vinden. Misschien was hij zelf ook wel verlegen, hoewel Scepterpaw dat ten zeerste betwijfelde. Voorzichtig nam Scepterpaw plaats naast de kater door te gaan zitten, maar keek ondertussen wel alert om zich heen of dat er niemand boos naar haar keek. Schuw dook ze in haar elkaar en wachtte af op het moment dat de kater zou gaan spreken.

________________________________________

Onderwerp: Re: I have nothing to do. [&TAILCHASER]