Keep your feet off MY Fallen! [& AUTUMNPAW]

_{"wat heb jij Autumn, serieus, eerst val je tegen mij uit over Silver en nu dit, kan je het niet hebben dat ik met andere katers omga ofzo" siste de poes voor hem snel. Alles ging precies volgens plan, hij was wel blij dat hij toneel kon spelen... "want dan heb je pech, want ik ga met andere katers om, of je het wil of niet. Ik heb meer vrienden, en die hoef je niet aan te vallen als ze je niet aanstaan" zei ze. Ze draaide zich naar hem om en keek naar de schrammen op zijn lichaam. Ze liep dichter naar hem toe en likte voorzichtig over een paar van zijn schrammen. Hij glimlachte even en voelde een tinteling door zijn lijf gaan. "die genezen wel, ze zullen hoogstens een paar littekens achterlaten" zei ze zacht. "Ik weet dat ik je eerder aan Silver voor had moeten stellen, zorgen dat er niets zou gebeuren, maar waarom zo, Autumn?" vroeg ze, eigenlijk had de kater een licht schuldgevoel, hij was hiermee begonnen, maar echter ging hij dat niet vertellen, dan kreeg hij Fallen enkel dubbel op zijn dak. Nee, dat ging hij niet doen, hij was nog niet gek. "waarom?" klonk haar stem weer, deze keer doordringender, ’Omdat hij het was die mij aanviel.’ bracht hij met moeite uit, zijn stem was hees van verdriet. Alsof hij zich ten onrechte beschuldigd voelde keek hij Autumn aan, 'Wat?!' riep hij uit, 'Ik viel jou aan? Nou dan moet jij nog maar eerst leren wie er in een gevecht begint met aanvallen. Als jij naar mij uitvalt, val jij mij toch echt aan!' sputterde hij tegen, in zichzelf was een grote grijns verschenen, maar die liet hij natuurlijk niet zien. Zijn oren lagen in zijn nek en licht geprikkeld keek hij de kater aan. Rustig ademde hij even diep in en uit en keek even naar de grond, waarna hij even een blik wierp op Fallen, hij wou eigenlijk nu niet in haar plaats staan. Hij had nu wel begrepen dat zij zoiezo een vriend zou kwijt raken.}