Keep your feet off MY Fallen! [& AUTUMNPAW]

<sub>Wat moest hij nu denken.. Hij had Fallenpaw de laatste weken volledig laten stikken, hij had niets van zich laten horen. Gek is het dan ook niet dat ze naar andere toe zou trekken, ze moest ergens steun vandaan halen. Hij had het volledig verpest, verprutst. Kwaad op zichzelf stapte hij verder het Shadowclan territorium. Die Silverpaw zat hem al helemaal dwars. Hij begon steeds meer zijn plek in te nemen. Maar als hij hem zou verwonden zou hij zijn kans bij Fallen al helemaal kwijt zijn en was zij natuurlijk verdrietig. Tenminste, hoe groot zijn kans nu nog was. Het zou even goed kunnen dat ze Silverpaw leuker is gaan vinden. Hij hield van haar, met heel zijn hart. En het zou niet lang meer hoeven te duren voordat hij het haar zou vertellen. Hij had het veel eerder moeten doen, dan had hij deze problemen en verdriet nog kunnen voorkomen. Maar Autumnpaw kon niet weten dat dit was wat de toekomst in petto had, en misschien nog wel een gebroken hard. Al zouden er sowieso harten worden gebroken, is het niet die van hem dan van Silverpaw. Diep van binnen lag hij al verloren aan de kant, maar die gevoelens verborg hij. Niemand hoefde te weten wat hij echt dacht. Dat waren zijn zaken, en niet die van een ander.

Hij besloot door te lopen naar the Carrionplace, waar maar weinig katten hun dag doorbrachten. Het was niet een van de fijnste plekken, dus de meeste vermeden deze plek maar al te graag. Dat was juist de reden waarom hij van plan was hierheen te gaan, voor de stilte en de rust. Al was die rust van korte duur, want na een korte tijd kwam een van de katten aanlopen die hij op dit moment niet uit kon staan; Silverpaw. Wat moet dat mormel hier, dacht Autumnpaw. Hij kon maar beter niet te dicht in zijn buurt komen, want als hij zijn kans rijp zou zien zou hij hem het vel van zijn lichaam rukken. Hij had deze woede van binnen als maar opgestapeld, en eens zou die eruit komen. In plaats daarvan zette hij zijn verstand op nul en bleek luchtig in de richting van Silverpaw kijken. 'Hey Autumnpaw, ja jij daar!' Blijkbaar was hij goed op oorlogspad, want deze woorden pikte Autumn niet zomaar. Er rolde een grauw over zijn lippen, als waarschuwing dat hij in zijn gevarenzone zat. Maar die waarschuwing kwam niet goed aan, want de apprentice ging gewoon verder; 'Blijkbaar zoekt een stuk vuilnis ander vuilnis op.' sprak hij sissend. Bijde waren ze boos op elkaar, dat was te merken. Silverpaw nam een uitdagende houding aan. 'Keep your feet off my Fallen' mompelde hij bijna onverstaanbaar. De reactie die Silverpaw misschien verwachtte zou boos zijn, en dat was hij ook. 'Jij moet eens oppassen ventje. Ík hou van Fallenpaw, en ik weet niet wat ze van mij denkt maar ik hoop dat dat ook omgekeerd zo is. Je komt met jezelf in de knoop..' Dat was het enige wat hij uit kon brengen. Je kon het 'zwak' vinden, maar het was wel de waarheid en die wilde hij niet langer verborgen houden.</sub>

_{Hij bleef zich afvragen waarom hij zijn leven zo voor zichzelf had verpest. Dit alles had hij mooi aan zichzelf te danken, en hij kon de schuld al zeker niet op Silverpaw schuiven. Toch bleef hij boos op hem, hij was hier verdomme helemaal heen gelopen om hem het leven nog ingewikkelder te maken. Alsof dat het al niet was... En hoe haalde hij het eigenlijk in zijn hoofd? Hoe durfde dat mormel...? Kwaad en vol woedde legde hi j zijn oren in zijn nek, en keek Silverpaw vijandig aan. 'Oh ja?' De stem van Silverpaw klonk plots een stuk normaler, alsof hij al wist dat hij gewonnen had. Zijn houding was ondertussen ook veranderd. 'Is dat zo? Nou naar mijn weten heb ík haar niet in de steek gelaten, naar mijn weten heb ík haar opgevangen toen ze het moeilijk had en weet je wat een van de redenen was dat ze het moeilijk had? Omdat jìj haar negeerde, of in ieder geval, omdat jìj zo nodig haar moest laten vallen. Ik ben er achter gekomen dat ze niet de populairste is en toen jij haar liet vallen kon ze enkel nog bij haar zus terecht, maar die ging steeds meer optrekken met Flame. Wel ik kan je zeggen, ze was radeloos toen ik haar tegen kwam en geheel in de war.' Silverpaw wist hierbij verschillende gevoelige snaren te raken, alsof het zijn bedoeling was. Alsof hij dit gesprek volledig had ingeplant, van het begin tot het eind. Ja, hij had Fallenpaw laten vallen. Maar dit was niet zijn bedoeling geweest, totaal niet. Hij wist niet dat ze hem zo nodig heeft gehad, maar in die tussen tijd is hij daarom niet minder om haar gaan geen. ’Ik ken Fallenpaw al een stuk langer dan jij. Ik ga er niet teveel omheen draaien; Ja, ik heb haar laten gaan. Maar het was niet mijn bedoeling, ik had mezelf gewoon gesloten voor de wereld, dus ook voor Fallenpaw. Achteraf heb ik nog geen spijt, aangezien ik anders waarschijlijk nu nog steeds niets van me had laten weten. Ik kon ook niet weten dat er zoiets tussen ons zou komen als jij.’ De laatste zin zei hij nogal spottend, wat ook zo bedoelt was. Hij wilde duidelijk maken dat hij hem het liefst al gelijk weg had gejaagd, maar hij wist dat hij daarmee problemen zou krijgen. En die wilde hij absoluut niet, en hij wilde al zeker niet dat Fallenpaw ervan zou weten. ’Dus jij bent hier heen gekomen, om het even in te wrijven dat ik haar misschien kwijt ben? Geweldig, echt geweldig. Bedankt hoor.’ sprak hij sarcastisch uit. Hij veranderde van houding en toverde een grimas rond zijn lippen die zijn gezicht kleurde. Autumnpaw zal hem het leven zuur maken zoals hij dat bij hem heeft gedaan.}

_{Autumnpaw begon Silverpaw steeds achterbakser te vinden. Maar hij hield deze plotselinge ontmoeting voor zich, Fallenpaw hoefde hier niet vanaf te weten. En hij kon tenslotte niet beweren dat hij niets gemeens over Silverpaw had gezegd. Al zou hij hem het liefst veraden, toch deed hij dat niet. ‘Zoiets’ zei hij, 'Nou ja, eerder om je te laten weten dat ik het uiterst irritant vind dat je nog zo achter haar aan hunkert terwijl je haar eerst als een blok liet vallen' zei Silverpaw sissend, 'Heb je een geldige reden waarom je dat deed? Je zegt dat het niet je bedoeling was, maar hoe kan iemand laten vallen nou niet je bedoeling zijn geweest? Je wist waarschijnlijk heus wel dat ze het moeilijk zou krijgen zonder jou, dat ze haast niemand had om aan vast te houden. Hoe zou jij het vinden moest Fallen jouw enige vriendin zijn en zij jouw plots laat vallen als een baksteen. Nou ik denk ook niet dat jij dat zo leuk zou vinden niet?' Hij voelde kwaadheid weer naar boven borrelen. Wat dacht dat gedrocht wel? Hij wist niet half wat er gaande was tussen hem en Fallenpaw, dus hij kon maar beter zijn mond houden. Vol agressie legde hij zijn oren plat tegen zijn nek. ’Ik heb haar niet laten vallen! Ik ben er altijd voor haar geweest, altijd! Maar de laatste tijd had ik het zelf ook best druk, ik moet ook maar mijn leven lijden. En nu kom jij het nog eens moeilijker maken. Well, thank you dude. Het is je gelukt. Dus het is maar beter dat je nu weer vertrekt.’ sprak hij, trillend van woede. ’En ze had wel meer vrienden dan jij denkt. Ze had haar zus, Innerghost, mij en mijn broer. En als jij er nu niet was geweest had ze deze hele twijstrijd niet hoeven te doorstaan.’ Daar had hij wel een goed punt. Fallenpaw had nu niet zoveel moeite hoeven doen als Silverpaw er nooit was geweest. Hij was maar gewoon een voorbijganger die plots zijn plek begon in te nemen, en daar was hij zeker niet van gediend.}

_{Silverpaw trok een van zijn wenkbrauwen omhoog, na wat Autumnpaw hem had gezegd. 'Dat zei ik toch ook?’ Zijn stem klonk sissend van woede. ‘Inner en Flame, maar die twee beginnen steeds meer met elkaar om te gaan en omdat jij haar gewoon hebt laten vallen, expres of niet, dat heb je gedaan. Ik kan je zeggen, ze was naar je op zoek, maar helemaal radeloos. Ik kan je zeggen dat als ik er niet was geweest voor haar, ze misschien erger in de put zat, maar dan ook echt.' Ja, en nu maakte hij haar leven nog moeilijker. Hij was het katertje dat zich zo lief en aardig voordeed, maar Fallenpaw nu in de problemen hielp. Alsof hij zelf alles perfect deed! Nou nee, hij had er voor gezorgd dat hij zich nu zo voelde. Hij was degene waardoor hij nu problemen had in zijn relatie tussen hem en Fallenpaw. Totaal van slag luisterde hij naar wat Silverpaw hem nog meer te vertellen had. 'En ik ga niet weg, loop maar zelf als een mietje weg! Als een klein huilend kind dat niet weet waar hij heen moet, doe maar!' Dat laatste had hij beter niet kunnen zeggen, dit maakte hem alleen maar bozer. Maar dat was volgens hem juist de bedoeling, hem op de kast te jagen. Om die reden bleef hij kalm, en sprak spottend; ’Och wat jammer nou. Wil het knulletje niet weg?’ Een brede grijns verscheen er rond zijn lippen. Hij wilde er verder niet te veel energie in steken, dit was een nutteloos gesprek. ’Voor de zoveelste keer, ik heb haar niet laten vallen. Ik weet niet wat jij daaronder ziet, maar laten vallen is haar hart breken en haar nooit meer terug willen zien. Ten eerste, ik brak haar hart niet maar dat heb jij gedaan. We hadden nog niet eens een relatie dus dat punt is uitgesteld. Ten tweede wil ik haar maar al te graag zien, en ik heb haar laatst nog gezien. Dus.’ Weer hakte deze woorden erin. Hij nam een relaxte houding aan tegenover Silverpaw. Met woorden kreeg je hem absoluut niet klein.}

_{Op dit soort momenten wilde hij het liefst bij haar zijn. Bij Fallenpaw, die hij maar niet uit zijn hoofd kon zetten. Hoe hard hij het ook probeerde, het lukte hem simpelweg gewoon niet. Maar waarom liet Silverpaw hem überhaupt aan haar denken? Wat wilde hij hiermee nu eigenlijk duidelijk maken? Als hij iets te vertellen had, moest hij dat beter maar direct vertellen, en niet met van die rare omwegen. Dit kwam gewoon niet duidelijk genoeg aan. 'Goed vooruit, dan hou ik het gewoon op in de steek gelaten.' Grapte Silverpaw. Wauw, wat grappig.. dacht Autumnpaw, maar hij zei het niet hard op. Hij wilde de ruzie niet verder voort zetten. Er kwam een lage grom uit de keel van de andere kater, maar die negeerde hij volkomen. Hij dacht zeker dat hij nu stoer was. Ondanks dat het een tijdje gestopt was met sneeuwen, begon het nu al weer aardig op te wakkeren. Steeds groter wordende sneeuwvlokken dwarrelde naar beneden, en zorgde voor een dik pak sneeuw. Autumnpaw voelde de sneeuw ook op zijn rug tikken, en huiverde. Wat was dat spul toch zo verschrikkelijk koud. Enkele sneeuw kristallen vielen op zijn wimpers, die zijn zicht blokkeerde. Met korte bewegingen schudde hij ze er van af, en ook van zijn lichaam. Weer kwam Fallenpaw in zijn hoofd op. Hij wist het nog wel van vorig jaar, toen ze samen in de sneeuw gingen spelen. Haar vacht had helemaal onder de sneeuw gezeten, en die van hem was ook aardig bedekt. Wat mistte hij die tijden... Waarom was het niet allemaal nog zoals vroeger? Toen ze nog gelukkig waren, toen ze het nog gezellig met elkaar konden hebben. Waren al die goede herinneringen nu verleden tijd? Hij hoopte dat ze terug zouden komen, al wist hij niet hoe groot hij die kans moest schatten. Toch zal hij deze herinneren nooit maar dan ook nooit los kunnen laten. 'Maar goed.' Miauwde hij weer iets vriendelijker. 'Met jou valt er zo te zien ook niet veel te praten, wat ben jij eigenlijk saai! Ik snap niet dat Fallen jou ooit leuk heeft kunnen vinden! Maar ik hou er al over op.' Die rotzak. Die vraag moest hij toch echt aan Fallen stellen, en niet aan hem. Maar hij liet niets in zijn ogen zien. Dat kon zijn gevoelens veraden en dat wou hij absoluut niet laten zien. ’Dat kun je beter aan Fallenpaw gaan vragen.’ zei hij kortaf. Wat moest hij daarvan weten? ’Ik heb ook nooit begrepen hoe ze jouw slechte kant niet kan zien. Ik weet wat voor een monster je bent en dat zal Fallenpaw hopelijk ook nog wel te zien krijgen!’ Hij sprong weer vijandelijk naar voren, en keek Silverpaw recht in zijn ogen. Woede en wraak was er te lezen.}

_{'Oh ja?' siste hij en vernauwde kwaad zijn ogen, 'Wel misbaksel, ik kan je zeggen dat als er hier iemand een monster is dat jij dat bent.' spuugde hij Autumnpaw toe. Met een luchtige blik negeerde hij deze vervelende opmerkingen. Met woorden kreeg je hem niet klein! De kater voor hem ging rechter op zitten, blijkbaar voelde hij zich klein. Autumnpaw begon weer te lachen. Wat een watje was het toch. Silverpaw gromde en keek hem weer aan; 'Trouwens, je bent gewoon een nietsnut, jij zit hier niks te doen, ik heb jou nooit zien jagen, ik heb je nooit bij de grenzen gezien, wat ben jij voor een mislukte clankat?' Pst. Wat moest dat vreselijke monster toch van hem? ’Jij mislukte ROTKAT! Je doet wel alsof je stoer bent, maar stiekem ben je een zwakke kittypet die helemaal niets kan. Als ik kon he..’ De laatste woorden slikte hij maar snel in, hij had zijn punt duidelijk gemaakt. En daarbij, Silverpaw zou als Fallen langs kwam hem toch de schuld opschuiven, dat zou niets nieuws zijn geweest. Silverpaw legde zijn oren plat in zijn nek en weer rees er een grom uit zijn keel. 'Weet je, als je gewoon bij mijn Fallen wegblijft, zal ik je pas met rust laten, dat weet je toch hè? Of haar in ieder geval niet meer zo laat twijfelen.' De woorden ‘Mijn Fallenpaw’ jaagden hem echt op de kast. Er was helemaal niets van hem bij, niets! ’Pardon? JIJ was de gene die haar zo heeft laten twijfelen, omdat jij er nu even tussen komt piepen. Ik ken haar toevallig al een heel stuk langer dan jou, dus we gaan niet claimen. En zeker jij niet.’ Woedend was hij, vol haat. Wat moest hij nu?}

<sub>'Nou en?!' snauwde Silverpaw terug. 'JIJ hebt haar in de steek gelaten.' Tuurlijk. Nu had hij weer alles gedaan. Tot zijn grote schrik zag hij hoe Silverpaw hem plots begon aan te vallen. Met snelle bewegingen probeerde hij hem nog te ontwijken, maar hij had het te laat door. Met een harde knal belandde hij tegen Autumnpaw aan, en voelde hoe de scherpe nagels zijn vacht open rijgden. Ze rolde over de grond, en Autumnpaw probeerde de hartste klappen te ontwijken. Toen ze weer stil stonden, drukte Silverpaw hem tegen de grond. Met een behendige schop duwde hij de kater weer achteruit, en begon nu ook zijn klauwen te gebruiken. Wie niet wou luisteren, moest maar voelen. Ook woedend stormde hij op Silverpaw af, zijn klauwen al klaar voor een nieuwe aanval. Hij liet zijn poten over zijn lichaam gaan, waar flinke krassen waren te zien. ’Jij wilt het niet horen he. Je wilt niet luisteren’ riep hij huigend naar Silverpaw, en sprong weer naar voren in zijn richting. Hij had niet door hoe geweldadig hij nu op dit moment was, maar bedwingen kon hij zichzelf niet. Hij realiseerde zich niet dat als Fallenpaw voorbij zou komen, hij goed de sigaar was. Maar op dit moment dacht hij totaal niet na, en deed in wilde weg maar wat.

Kort, maar moest nu weg D:</sub>

De jonge nachtzwart poes opende vluchtig haar ogen, opnieuw een nachtmerrie, opnieuw ging iedereen waar ze ook maar een beetje om gaf dood. Ze keek om zich heen, waar was ze eigenlijk. O ja, ze was in slaap gevallen bij de rivier. Ze werd er gek van dat ze geen nacht normaal kon slapen. Dat ze niet wakker kon worden zonder een hartaanval. Dat ze niet elke avond weer haar zusje, Flame, Autumn en Silver voor haar ogen dood zag gaan. Maar goed, ze moest er niet zo over in zitten. Sinds haar ouders weg waren, had ze nooit meer een droom gehad, alleen nachtmerrie's of droomloze nachten. Ze stond zich op en rekte zich uit. Ze voelde een aantal delen in haar knikken. Ze ging weer goed staan en schudde haar vacht uit. Dat knikken voelde goed. Langzaam kwamem haar poten in bewegen dichter bij het water met het dunne laagje ijs erop. Ze snoof de kille lucht op die prikte in haar neus. Ze sloeg met haar poot op het ijs waarna het brak. Ze boog voorover en dronk van het koude water. Ze voelde het stekend door haar warme lichaam stromen. Toen ze klaar was stond ze op en keek om zich heen. Misschien zou ze even met haar zusje gaan spelen in de sneeuw. Maar eerst even jagen voor de clan. Ze grijnsde en liep richting de kraaiplaats. Ach joh, er zaten daar meerdere beesten. Beesten die je makkelijk kon krijgen, andere niet.
Maar toen ze dichterbij kwam hoorde ze een vertrouwlijke stem. Alleen wat hij riep klonk niet goed. Het klonk alsof hij werd aangevallen. Een snellere pas schoot door haar lichaam. Wie viel Silver aan. Dat liet ze niet zomaar toe. Maar toen ze zag welke katers tegenover elkaar stonden stond haar hart even stil. Ze was verstijfd en haar ogen stonden bang naar de twee. Silverpaw en Autumnpaw, de twee katers. De kater waarvan zij hield, de katers waarvan ze al bang was ze tegenover elkaar te zetten. En nu zag ze ze staan. Nou ja, Silver zat en Autumn stond. Ze keek naar Silver die geen tintje aggressie in zijn houding had maar wel onder de krassen zat, en Autumn die in een aanvallende positie stond, ook onder de schrammen. Ze voelde een rilling door haar lichaam ging. Alles ging in vertraging. De sneeuw dwarrelde extreem langzaam naar beneden. Wat gebeurde er. Automatisch en zonder dat ze het door had stapte ze naar achter. Zoals het er nu uitzag, had Autumn Silver aangevallen. Ze schudde haar kop waarna alles weer snel genoeg ging. Haar poten kwamen in beweging en ze sprong bescheemend voor Silver. "Autumm! Ben je gek ofzo!" Riep ze terwijl haar oren vijandig in haar nek schoten. Ze keek achter zich naar Silver. "gaat het? vroeg ze zacht. Ze slikte en keek al snel weer naar Autumn. Wat was er met hem. Wat was er net gebeurd. Zij wist het niet.

_{Silverpaw was sterker dan dat Autumnpaw had gedacht, maar niet sterker dan hem. Met zijn uitgestrekte klauwen haalde hij naar de kater voor hem uit. Bijde hadden van dit gevecht lelijke schrammen opgelopen, maar dat drong totaal niet hem door. Het leek alsof hij was verblind van woede, hij kon amper normaal nadenken over waar hij mee bezig was. Plotseling nam Silverpaw een heel rustige, en vriendelijke houding aan. Wat was hij nu weer van plan? 'Wat is er mis met jou!' riep hij verontwaardigt. Autumnpaw bleef er wat verloren bij staan, niet snappend wat de kater bedoelde. 'Ik doe je toch helemaal niks?' Autumnpaw liet zijn oren heen en weer gaan. Hier zat zeker weten iets achter, dat kon niet anders. 'Werkelijk, blijf met je klauwen en tanden van mijn lichaam!' Hij was duidelijk boos en geïrriteerd. Alsof er een paar seconden geleden niets was gebeurt, liet hij zijn tong over de lelijke schrammen gaan. Autumnpaw wist het zeker, hier zat wat achter. Hoe kon hij anders de reactie verklaren van de kater voor hem? Tot hij plots een ingreep kreeg. Fallenpaw, natuurlijk. Haar geur drong tot diep zijn neusholte in, maar hij had niet het besef dat ze er ook echt aan zou komen. Hij bleef in de vecht houding staan, alsof zijn poten aan de grond vast genageld waren. Toen hij Fallenpaw in het zicht kreeg, deinsde hij gelijk terug. Dit moest natuurlijk hém weer overkomen. Zij dacht nu vast en zeker dat hij de gene was die als eerste heeft aangevallen. En ze heeft ook vast gehoord hoe Silverpaw alles al begon te ontkennen. Fallenpaw sprong voor Silverpaw, alsof ze hem probeerde te beschermen. 'Autumm! Ben je gek ofzo!' riep Fallenpaw, haar oren dreigend in haar nek geworpen. Ze wierp haar blik weer achterover, in Silverpaw zijn richting. 'Gaat het?' vroeg ze zacht aan hem. Autumnpaw wist niet wat hij hiervan moest zeggen. Silverpaw had al geweten dat ze hier zou komen, waardoor hij zo plotseling van houding veranderde. 'I-ik..' was het enige wat hij uit kon brengen. Ze dacht nu zeker dat hij een of ander vreselijk monster was, terwijl Silverpaw de gene was die de aanval inzette.}

_{Nadat Fallenpaw had gevraagt hoe het met Silverpaw ging, antwoorde de kater voor hem; 'Ja, afgezien een paar schrammen valt het wel mee.' zei hij met een glimlach die Autumnpaw absoluut niet uit kon staan. Hij merkte dat Silverpaw er ook nog een lichte tint boosheid doorheen mengde, speciaal voor hem natuurlijk. De kater voor hem maakte zijn woede van binnen alleen maar groter, door nu net te doen alsof hij de onschuldige was. Maar die woede kon hij niet uiten, zeker niet nu Fallenpaw pal voor zijn neus stond. Natuurlijk moest ze weer op dat perfect getimde moment komen, precies dat hij in de aanvals positie stond. Hij had een naar gevoel dat Silverpaw dit van te voren al had gepland, maar aan de andere kant twijfelde hij weer. Zou die kater echt zo vreselijk zijn? 'Hij viel me gewoon ineens aan, gelukkig heb ik hem van me af weten te krijgen, al kon ik dat niet doen zonder een paar schrammen na te laten' sprak de kater voor Autumnpaw rustig uit, alsof er niets gebeurd was. Autumnpaw spuugde op de woorden van Silverpaw. Het waren een voor een grote leugens die hij aan elkaar bond en er zo een prachtig verhaal van probeerde te maken. Maar als hij dacht dat hij van hem af was, had hij het mooi mis. Autumnpaw zal hem niet meer met rust laten, zeker niet na wat de kater net had gezegd. Wat dacht hij wel?! Dat hij zomaar even langs kon komen, een goede vriendin van hem af te pakken en haar tegen hem op te zetten? En het ergste was nog wel, dat deze kater er nu nog aan dacht met deze leugens weg te komen. Als het aan Autumnpaw ligt niet, hij zal dit gesprek nooit vergeten. Het leek alsof deze woorden voorgoed in zijn hoofd geprent zaten. Hij wilde hier verder geen woorden meer aan vuil maken. Dat gedrocht van een Silverpaw zoch het maar lekker zelf uit. Fallenpaw was natuurlijk totaal overdonderd van wat ze nu net had aangetroffen, en zij dacht natuurlijk dat Autumnpaw de aanval had ingezet. Kwaad legde ze haar oren plat tegen haar nek, en keek hem boos aan met haar ijsblauwe ogen. "Wat heb jij Autumn, serieus, eerst val je tegen mij uit over Silver en nu dit, kan je het niet hebben dat ik met andere katers omga ofzo?" siste ze razendsnel achter elkaar naar hem toe, "Want dan heb je pech, want ik ga met andere katers om, of je het wil of niet. Ik heb meer vrienden, en die hoef je niet aan te vallen als ze je niet aanstaan." Zij dacht nu zeker dat ze niet met haar vrienden om kon gaan. En hij gaf haar geen ongelijk, want hij had elke keer de pech zo over te komen, zonder dat het ook maar zijn bedoeling was. Fallenpaw draaide zich weer om naar Silverpaw, en hij moest aanzien hoe ze over de schrammen likte van zijn rivaal. Hij wendde zijn blik af en keek naar boven, waar de sneeuw maar uit bleef vallen. Ddie genezen wel, ze zullen hoogstens een paar littekens achterlaten" hoorde hij zachtjes de stem van Fallenpaw, die tegen Silverpaw praatte. Toen wendde ze haar blik weer naar Autumnpaw, die totaal geen aandacht schonk aan de andere katten. "Ik weet dat ik je eerder aan Silver voor had moeten stellen, zorgen dat er niets zou gebeuren, maar waarom zo, Autumn?" Over die vraag hoefde hij niet lang na te denken. Het was tenslotte niet hij die de aanval in had gezet. "Waarom?" klonk de stem van Fallenpaw, deze keer nog dringender. Hij wist dat dit hem net zoveel pijn deed als haar, maar snel genoeg zal ze het échte verhaallijn weten. De waarheid achterhaalt het altijd! ’Omdat hij het was die mij aanviel.’ bracht hij met moeite uit, zijn stem was hees van verdriet. Met een korte knik van zijn hoofd toonde hij de richting aan waarnaar ze moest kijken. Meer woorden kreeg hij echt niet over zijn hart, door deze situatie was hij totaal dichtgeklapt. Normaal zou hij weglopen, maar dat loste niets op. Hij moest eens leren niet weg te lopen voor zijn angsten, maar er een keer met blinde ogen in te lopen. En dan was dit het resultaat. Was dit waar hij zijn hele leven op had gehoopt? Liefde maakt blind, maar brengt ook vele gebroken harten mee. Die van hem, maar ook die van Fallenpaw. Zij had waarschijnlijk haar beslissing allang gemaakt, en dat was geen keuze voor hem. Hij had zijn kans natuurlijk volledig hierbij verpest, en moest er maar mee leven.}