Op een aardig tempo bewoog de zwarte poes zich voort op het groene gras onder haar kussentjes. Het voelde nat aan waardoor ze even bibberde. De eerste bui van vandaag hadden ze weer achter de rug. Dit keer was ze nog redelijk droog gebleven, gelukkig niet als de vorige keer. Toen had ze voor mekaar gekregen helemaal doorweekt en vies door modder te zijn. Het was ook haar eigen schuld, ze had toen geen behoefte om een schuilplek te vinden. Ze stopte met lopen en nam plek op wat bladeren. Haar poten schoven langzaam naar voren, waarnaar ze haar hoofd erop liet rusten. Ze staarde naar voren waar in de verte langzaam een andere kat zichtbaar werd. Ze trok zich er niets van aan, en liet het beest maar zijn gangetje gaan.
&Aquila