Stupid Christmas time {Reinette}

Met veel gebrom en lage geluiden werd de boom rechtgetrokken. De twolegs hadden hun armen er om heen geklemd en waren het ding klungelend naar boven aan het halen, de ogen van de rechtlopers vernauwden zich van de inspanning. De man opende zijn mond en liet een kreun horen; hij zette onhandig enkele passen naar achteren terwijl zijn partner tegen de stam duwde. Gehoorzaam kwam de boom mee recht, al bewoog deze meer dan de bedoeling kon zijn. Brandon bekeek het vanop een afstandje, zijn staart keurig voor zijn poten geslagen en zijn hoofdje ietwat schuin terwijl hij zijn baasjes inspecteerde. Bran vond het maar gek wat ze deden. Eerst had de man twee enorme dozen van boven naar beneden gehaald. Ze zaten vol met spullen, sommigen glimmend, andere pluizig en nog andere lang en bestaande uit allemaal kleine draadjes. Er waren glanzend rode ballen met touwtjes aan, lange zilverkleurige slierten die leken op staarten. Er waren kleine poppetjes die tweebenen met baarden en rode kleding voorstelden en kleine glazen prulletjes die op alle manieren krulden. Eerst was Brandon in de doos gesprongen. Onschuldig als hij was probeerde hij van alles te besnuffelen en te bekijken, maar dat vonden de tweebenen niet leuk. Vanaf dat Bran zijn poten tegen de doos had aangezet, hadden ze rare dingen naar hem toegeschreeuwd die hij niet verstond; daarna was Brandon wijselijk in zijn mand blijven zitten vanwaar hij nu de twolegs inspecteerde. Achter hem knisperde de open haard vrolijk. De warmte viel op zijn pels en het felle licht liet de kamer in geel, rood en oranje baden. Het rustgevende geluid van brandend hout werd dan wel overstemd door de luidruchtige twolegs, toch was het fijn. Bran trippelde rusteloos heen en weer in zijn roomwitte mand, de zachte stof veerde onder zijn klein pootjes. Brans staart bewoog mee op het ritme van zijn poten. Brandon had zich al vaak afgevraagd wat ze met de boom zouden doen. Echt nuttig leek het niet: de takken waren te dun om in te klimmen en de naalden prikten venijnig. Al verspreidde het, toegegeven, wel een lekkere geur. Zijn blik dwaalde van de boom af en viel terug op de twee enorme dozen. De twolegs waren zo druk bezig met brullen en sjouwen dat ze hun huisdier niet meer in het oog hield, laat staan de bakken niet. Lichtvoetig trippelde Brandon naar de dozen toe. Na een laatste vluchtige blik naar zin baasjes zette hij zijn poten tegen de stevige rand en keek nieuwsgierig naar wat er nog meer in zat. Driekwart van doos was gevuld met bollen: bollen van hout beschilderd in vrolijke kleuren, bollen van glas die fonkelden in het licht van de open haard, bollen van kunststof en vele andere ronde dingen. Ze waren er in elke kleur die je kon indenken en hadden elke grote die de doos aankon. Brandon maakte een kort sprongetje en lande mooi in de doos. Hij snuffelde nieuwsgierig rond en wroette in de doos. Steeds ontdekte Bran nieuwe dingen en dat wakkerde zin ontdekzin nog meer aan. Terwijl hij rond trippelde in de bak danste zijn staart boven het oppervlak, alsof het een periscoop was. Na even zoeken had kwam hij terug uit de bak, met in zijn bekje een pluizige bol die was gemaakt van zachte witte haren. Hij gooide hem op de grond en gaf er een tik tegen met zijn poot. Het bolletje rolde over vloer en kwam al snel tot stilstand. Vliegensvlug rende Brandon erachteraan met een speelse fonkeling in zijn lazulikleurige ogen. Hij gaf er een nieuwe mep tegen, harder dit keer. Nu rolde het verder weg maar Brandon was er bij. De kater dartelde door het huis op jacht naar zijn bol. Zodra hij die te pakken kreeg tikte-ie die verder weg. Bran zakte weer door zijn achterpoten om het balletje te spring en wachtte met wiegende kont af.... ...tot twee handen hem plots ruw van de grond plukten. Een twoleg had hem onhandig vast gepakt en hield hem nu bij zijn gezicht. De rechtloper begon te praten, Brandon begreep niet veel van hun taal maar kon toch een paar dingen plaatsen:"Jij -grom grom- stoute kat -grom grom- beter dit aandoen -grom grom- " Voor het katertje het goed en wel besefte werd er een halsband om zijn nek gesloten. Het was een rood geval dat met groene figuurtjes was versierd. Er was van voren een dwaas belletje bevestigd dat irritant tingelde. Brandon vernauwde nijdig zijn ogen, hij had geen zin om het speeltje van de twolegs te zijn. In een impuls opende Bran zin bek en beet zo hard mogelijk in de duim van de tweebeen. Met een luid geschreeuw liet zijn baasje hem vallen en onder begeleiding van het getinkel van het belletje aan zijn halsband stormde Brandon naar buiten. Toen het kattenluikje achter hem dichtviel omklemde de koude buitenlucht hem meteen. Het maakte zijn adem zichtbaar en verspreidde een onaangenaam gevoel over Brandons lichaam. Toch wou hij hier duizend keer liever zijn dan binnen. "Stomme Twolegs ook", bromde Bran. Hij beende boos naar een hoek in de tuin en ging mokkend zitten.