Live Free Or Let Me Die

Onderwerp: Live Free Or Let Me Die za 1 dec 2012 - 16:39

_{Do you remember how
You became who you are now?
Do you remember how
It felt to breathe without
Gasping with all your might?

Vanaf een stil plekje in de bescherming van kale struiken lag een poes op haar buik, poten onder haar borst gevouwen en een lichtelijk verdrietige uitdrukking op haar gelaat. Mapleleaf, de witte poes met hier en daar wat zwarte vlekken. Vanaf nu was het gewoon Mapleleaf. Die lieve, rustige Mapleleaf die iedereen kende. Die Mapleleaf die niemand ooit pijn deed. Die Mapleleaf die af en toe een beetje een kluns was. Die Mapleleaf die nu helemaal alleen was. Ze had de kits alleen gelaten in het kamp voor een uurtje nu en was het kamp uitgeglipt. Het was nu leaf-bare en dat betekende sneeuw. Er lag al wat sneeuw in het territorium, wat betekende dat je niet meer hoefde te rekenen op bergen prooi. Ze had al voor het was begonnen gesnakt naar New-leaf. Het was dan lekker warm en prooi verscheen dan weer. Je had dan de tijd om te herstellen van een vreselijke leaf-bare. Met een zucht voelde ze een traan in haar ooghoek steken die ze vlug wegveegde. Ze wilde niet dat iemand haar zo zag, zo zwak en zo.. katachtig. Ze had nog nooit gehuild bij iemand, nog nooit dus dat zal ze nu zeker ook niet doen. Niemand mocht meer haar masker er af halen, niemand. Langzaam kwam ze overeind en keek ze om zich heen toen ze geluiden hoorde. Vluchtig sprong ze weg in de sneeuw en zette koers naar .. naar wat eigenlijk? Zonder echt te zien waar ze heen rende sprintte ze door de sneeuw haar pootafdrukken volgde haar trouw. Toen ze de ThunderClan geur voelde afzwakken stopte ze en keek ze om zich heen. Ze stond op een open plek met hier en daar wat huizen in de verte. Verwondert keek ze er naar. Sinds ze kit was wilde ze altijd al weten wat daar was .. Ach, het is toch niet alsof iemand me tegen gaat houden .. wie weet nemen ze me wel in huis. Dacht Mapleleaf mistroostig en ze liep naar alleen staand huis in de verte. Terwijl ze de open plek over stak voelde ze hoe met iedere stap haar zelfvertrouwen wegebde en ze zich mogelijk nog zieker ging voelen. Tranen sprongen weer in haar ogen met de gedachte dat ze straks terug moest, alleen in één nest zou moeten liggen met zijn geur er nog diep in verwerkt, wakker moeten worden zonder veiligheid en bescherming. En alles wat hij kon zeggen was sorry.. Dacht ze verbitterd en ze voelde haar tranen doorbreken. Er was nu toch niemand die ze kon zien.

Toen ze bij het grote huis aan kwam keek ze er een tijdje naar. Het tweebeen nest was groter als de andere en zat niet aan andere huizen vast. Het was moeilijk om te geloven dat daar kittypets leefde, of niet natuurlijk. Elke dag vers water, maagje vol met eten.. geen gevaar of dreiging van andere clan katten .. geen .. bloedvergiet. Mapleleaf schudde haar hoofd en zakte neer tegen een schutting aan. Zuchtend voelde ze zich misselijk worden. Zo moet ik niet denken! Ik ben een Clankat, verdorie! Hoe meer ze dat zei hoe meer ze wenste dat ze gewoon als een kittypet was geboren of gewoon helemaal niet. Haar hele leven had niets opgeleverd en zodra je iets had waar je je aan vast kon klampen als een rots in een kolkende rivier dan werd je onder getrokken en verloor je het. StarClan.. Ze hief haar kop ter hemel en vestigde haar marine blauwe ogen op de laatste sterren die aan het verdwijnen waren en plaats maakte voor een nieuwe dag. Waar heb ik dit aan verdient ..? Ze voelde nog meer tranen brandde en liet ze nu de vrije loop. Er was hier niemand om haar zwak te zien, niemand om voor even haar als écht Mapleleaf te ontdekken.
+ Little}

_{♥ De poes likte haar vacht schoon terwijl ze op het heerlijke verwarmde plekje lag waar enkele minuten geleden haar baasje Carlisle nog gelegen had. Hij was op weg gegaan naar zijn werk. Het ziekenhuis.. het prachtige ziekenhuis waar zij zich zo af en toe gewaardeerd voelde door de jonge zieke kinderen die daar lagen. Een zwakke glimlach verscheen op het gezicht van de kleine, tengere poes terwijl ze haar hoofd lichtelijk draaide naar de slapende vrouw genaamd Esme. Zacht en teder gemiauw verliet haar bek, waarna ze opstond en het vrouwtje een kopje gaf. Ze voelde hoe haar zachte handen haar optilde en haar tegen het warme lichaam van Esme aan legden. Spinnend sloot ze haar ogen terwijl ze lekker verwarmd werd door het deken en het lichaam van de vrouw. Little's buikje begon op een gegeven moment te rommelen, en wetend dat Carlisle iedere morgen vers voedsel in haar bakje gooide stond ze op en stoof ze de kamer uit. Met een rap tempo schoot ze de trap af en onderaan de trap rekte ze zich pas heerlijk uit waarna ze per direct op haar voerbak afliep. En ja hoor, daar lag haar ontbijt al. Hij had er enkele snoepjes naast gelegd. Volwassen besloot ze om eerst haar brokken op te eten, en het lekkere voor daarna te bewaren. Ze at haar brokken rustig op, want ze wou natuurlijk geen buikpijn hebben of over moeten geven omdat ze snel at. Nadat haar brokken geheel op waren at ze de drie snoepjes die Carlisle voor haar klaar had gelegd op en liep ze voldaan naar buiten. Om daar het geluid van een snikkende poes op te vangen. Nieuwsgierig liep ze naar de buitenkant van haar tuin en sprong ze op haar hekje. Ze zag vrijwel meteen een poes zitten met troebele ogen. Vol medelijden keek ze kort naar de poes, en ontdekte ze dat zij diezelfde geur meedroeg als die ene kattin die hij 's avonds had ontmoet. Faithpaw was de naam van die poes. Ze sprong van het hekje af en met een rustige pas liep ze op de nog vreemde poes af. "Hallo? Gaat het?" Vroeg ze, met haar zorgzame en tedere stem. ♥}

_{Do you remember how
You became who you are now?
Do you remember how
It felt to breathe without
Gasping with all your might?

Met een gesmoorde snik probeerde ze om op te houden maar Mapleleaf kreeg geen einde aan haar eindeloze gesnik. Ze schudde haar kop even heen en weer en veegde wat tranen opzij met haar poot. Ze staarde naar haar ThunderClan territorium in de verte en wenste dat ze gewoon geboren was als iets anders. Waarom is het leven zo vreselijk oneerlijk? Dacht ze ellendig. Toen een geluidje haar aandacht trok schoot haar kop naar de bron en verstijfde ze toen ze een katje zag. Met betraande ogen keek ze in haar richting en schoot ze meteen in haar defensieve mode, dikke vacht en haar oren plat. '"Hallo? Gaat het?"' Miauwde ze. De stem van de onbekende poes klonk niet vijandig en haast vriendelijk. Ze gokte dat het een Kittypet was en hoewel ze van nature schuw en bang was wist ze dat ze sneller was dan zij en mogelijk ook sterker. Dan weer had ze nooit in een gevecht gezeten .. alleen geleerd hoe en wat. Ze duwde wat tranen weg en miauwde zacht met een trillende stem "Ja hoor, ik heb gewoon wat problemen" Ze trok met haar oren en voelde haar zelfvertrouwen dat tot al schandalig laag was sinds een paar dagen geleden naar haar klauwen zakken. Ze ging nog wat achteruit en vouwde haar dunne staart over haar voorpoten en zakte neer op haar buik en vouwde haar poten onder haar borst. Ze voelde er veel voor om weg te gaan maar ze wilde niet al meteen terug keren naar ThunderClan. Ze wilde in feiten nooit meer terug al wist ze maar al te goed dat het toch eens moest. Ze slikte en keek de kittypet aan. Ze zag er goed doorvoed uit. Haar ribben staken niet uit en ze had geen overtollige spieren. Ze kon lekker binnen zitten in deze koude, barre tijd en zij .. zij zat buiten. Stop! Mapleleaf, Stop! Bracht ze zichzelf een halt toe. "Gewoon wat Clan problemen .. hehe" Miauwde ze onhandig en ze keek om zich heen. Dit gesprek ging zoals gewoonlijk weer rampzalig en nu ze emotioneel nog meer in de knoop zat dan normaal zou een zinnig gesprek waarschijnlijk niet een optie zijn vandaag.}

_{♥ Kort bewogen haar oortjes een beetje ongemakkelijk hoe de poes op haar reageerde. Ze zag zichzelf wel een beetje in de poes. Zo deed zij ook wel vaker, zo geschrokken en wantrouwen. "Ja hoor, ik heb gewoon wat problemen" Problemen.. Ze slaakte een diepe zucht en knikte zacht. Problemen, daar had ze de afgelopen tijd wel genoeg van gehad. Vooral Crimson was een enorm probleem geworden, ze kon hem en zijn daden maar gewoon niet uit haar hoofd krijgen. Iedere keer als ze er weer over sprak of eraan dacht voelde ze zich zo gebroken vanbinnen. "Problemen.. die ken ik wel." Ze zette een waterige glimlach op en ontweek de blik van de poes. "Die heb ik zelf genoeg." De zin die ze uitsprak slikte ze bijna in, zo onduidelijk was het. Ze hield er niet van om tegen een vreemde te praten over haar eigen gevoelens, luisteren naar andermans gevoelens deed ze liever. Little was dan ook een goede luisteraar, iemand waarbij je je hartje kon luchten en waarbij je kon weten dat je geheimen veilig waren. Al leek niemand haar te vertrouwen hierin, want er waren niet veel katten die hun hart durfden te luchten bij een ander. Al dat op proppen was niet goed voor je, daar had zij zelf ook ervaring mee. Ze was blij dat ze alles aan Wolftail had verteld, even open zijn en alles doorvertellen. Dat voelde goed, al was ze nu aan het twijfelen of hij wel te vertrouwen was. Ze hoopte van wel, anders zou ze in grote problemen zitten wanneer hij het aan Crimson vertelde. De tengere poes bekeek de thunderclan warrior. Weer voelde ze zich klein, kleiner dan alle andere katten. Zachtjes slaakte ze een zucht. Was er dan niemand kleiner dan haar? Nee, natuurlijk niet. Natuurlijk was er geen enkele kat kleiner dan haar, zelfs geen centimeter kleiner. Iedere volwassen kat leek groter te zijn, veel groter. Waarom moest zij nou juist een groeiachterstand hebben gehad? Waarom haar? "Gewoon wat Clan problemen .. hehe" Het zag er niet uit alsof het 'gewoon wat problemen waren', want de kattin zag er behoorlijk bedroefd uit. Ze keek de poes vragend aan. "Weet je zeker dat het gewoon wat probleempjes zijn? Want zo ziet het er niet uit. Ik ben Little, trouwens." Snel vertrouwde ze haar naam niet aan een ander. Maar deze poes leek net zo gebroken te zijn als haar. Zou ze ook de pijn voelen van een kater die haar in de steek laat? Ze voelde vast niet de pijn die zij voelde, want zij werd iedere dag gebroken door een kater die eerst zo lief deed en daarna opeens een woedeaanval leek te krijgen. Ja, Crimson maakte haar bang, banger dan ooit tevoren. ♥}

_{Do you remember how
You became who you are now?
Do you remember how
It felt to breathe without
Gasping with all your might?

Mapleleaf zuchtte en wende haar kop weg van de kittypet. ‘Weet je zeker dat het gewoon wat probleempjes zijn? Want zo ziet het er niet uit. Ik ben Little, trouwens’ Miauwde de kittypet. Zwijgend keerde Mapleleaf haar kop weer naar de poes toe die zich had geïntroduceerd als Little. Goh, waar zou die naam vandaan komen. Dacht ze sarcastisch. Ze ging er verder niet op in en vroeg zich af waarom ze zich zo snel kalm voelde. Waarschijnlijk omdat voor het eerst ze een kat had gevonden die niet meteen een gevaar leek te vormen. En wat voor eentje .. heel moedig, Mapleleaf. ‘"Nou .. ik wil je niet opzadelen met mijn problemen .. mijn naam is Mapleleaf trouwens "’ Voegde ze er aan toe zich er van bewust dat haar masker misschien wel eens af kon vallen en ze in tranen kon uitbarsten. Ze wilde niets liever dan vertrekken want tot nu toe had ze geen één kat, op Softcream na, haar ware emoties laten zien en dat wilde ze graag zo houden. Ze draaide dus haar kop opzij en beet op haar lip. Ze haalde diep adem en toen ze er zeker van was dat haar ogen niet gingen overlopen keek ze Little weer aan. "en daarbij ben ik er zeker van dat je mij toch niet kunt helpen" Voegde ze er eerlijk aan toe. Niemand kon dat, echt niemand. Ze zuchtte nogmaals diep en merkte dat de tranen wel nog aanwezig waren maar op zijn minst niet zó erg aanwezig waren dat je ze eigenlijk zag glinsteren. Mapleleaf was nog steeds vastbesloten om het onderwerp te veranderen en liet haar blik dus naar het nest van Little glijden. Ze nam aan dat die van haar was sinds de tuin vage geuren van haar mee nam. "Mooi nest heb je, zijn je tweebenen aardig voor je?" vroeg ze afwezig met een zwiepje van haar staart. Haar marine blauwe ogen glinsterde eventjes en ze knipperde een beginnende traan weg.}

Onderwerp: Re: Live Free Or Let Me Die