where my demons hide~

Zijn poten trippelden over de onzichtbare grenzen – dan aan de ene kant, dan weer aan de andere kant. Hij mocht in geen van beide gebieden zijn, maar er was nooit iemand gekomen die hem dat had vertelt. Hij wist het zelf, had zelf katten weggejaagd van het territorium. Nu was het wel anders – moest hij moeite doen om op zijn geboortegrond te komen zonder opgemerkt te worden. Hij draaide zijn kopje naar rechts, naar het Windclangebied. Dat was zijn thuis. Nee, dat was zijn thuis geweest. Nu Heather er niet meer was was er geen thuis meer, want zijn thuis was aan haar zijde. Precies de plek waar hij niet was geweest toen het telde en nu telde feitelijk niets meer. Zijn blik zakte van rechts naar beneden, naar zijn poten. Ze wilden niet meer, zijn poten, eigenlijk was hij moe.
Toegeven aan die moeheid kon hij echter niet – in slaap vallen op een grens stond zo’n beetje gelijk aan voor de vijand rennen en “ik ben een doelwit” schreeuwen. Dat kon erg effectief zijn – daar niet van – maar het was op dit moment niet zijn plan. Zijn plan was om zo ver te gaan dat de grenzen een beetje vager werden en zodra hij daar was, zou hij gaan jagen. Dat hij dan nog een halve dag moest lopen zonder voedsel en zonder drinken, dat maakte Ash eigenlijk weinig uit. Hij was een Windclanner geweest – hij had wel voor hetere vuren gestaan, had ergere stormen meegemaakt. Dat hij dus een paar uur zonder voedsel zou zitten, was voor hem niet meer dan een beetje ongemak. Hij was toch niet echt nuttig, dus zichzelf verliezen was… sja, niet heel ernstig. Het zou pijn doen, waarschijnlijk. Maar deed niet alles wat hij deed pijn? Was niet elke gedachte er een van wanneer hij weer bij Heather kon zijn? Rekende hij niet dagelijks op een verlossing? Ja, dat deed hij. Maar hij kreeg er nooit een, want verlossing was voor zij die goed deden. Zwakkeren gingen door en de helden, degenen die alles hadden gezien, zij moesten doorgaan, stopten niet. Hij wilde geen held zijn, hij was geen held. Hij was een demon – of tenminste iets in die richting. Starclan moest hem niet, dus lieten ze hem gewoon hier beneden ronddwalen. Zonder enige richting, zonder doel. Hij was wel op aarde, maar hij deed er niets- Zijn gedachten werden doorbroken door het kraken van takken, het getrippel van poten. Er was iemand – schichtig keek hij op, keek de ander in de ogen. Niets vijandigs aan zijn eigen houding, de ander had hij nog niet bekeken. Hij kneep even met zijn ogen, stond daarna op en zuchtte. ‘Ik weet het. Ik mag hier niet zijn. Ik ga al. Het spijt me.’