A life changing encounter....

[Het begin van Melting ice geloof ik ;P]

Bladeren ritselden zachtjes en twijgjes knisperden terwijl een sneeuwwitte apprentice zich een weg baande door de kleine vossenpaadjes van het met licht gevulde woud. Zonnestralen bevlekten de bosgrond met hun warmte en licht. De bladeren hadden een bijna magische groene gloed gekregen in het warme zonlicht terwijl ze af en toe schaduwen wierpen op de bosgrond. Een zachte bries liet ze af en toe ruisen en ritselen, het leek alsof ze een verhaal wouden vertellen. Een verhaal die niet voor haar oren bestemd was noch in haar taal. Icepaw had veel fantasie, ze verzon altijd dingen. Of ze dacht dingen uit die in haar dromen gebeurd waren. Ze was het kamp stiekem uitgeglipt voor een ochtendwandeling. Eerst zou ze naar de zonnenrotsen gaan, daarna naar Uilenboom en als laatste terug naar het kamp. De zon was nog laag aan de hemel, ze was weggeglipt vlak nadat de ochtendpatrouille vertrokken was. Ze was expres in de andere richting dan die van de patrouille gegaan. De wind was verradelijk vandaag, hij boog af en draaide soms compleet de andere kant uit. Ze wou niet het risico lopen om gesnapt te worden, met een beetje geluk zou ze niet ontdekt worden. Ze sloot haar ogen even en liet het zonlicht haar witte vacht verwarmen. Ze viel aardig op tussen de groene varens, maar ze was eraan gewend geraakt ondertussen. Ze voelde zich thuis bij haar clan. Ze zou ook altijd voor hen klaar staan, zelfs voor de kittypets die recent bij de clan gekomen waren, al vond ze ze soms aardiger dan sommigen clangenoten. Wat maakte afkomst nou uit? Elke kat was even aardig in haar ogen.

Op de een of andere manier had het woud een andere uitstraling gekregen... Iets.. duisterders? Een vreemd voorgevoel bekroop haar, maar ze deed het af als fantasie. Het was vast niks... Maar alsnog werkte haar fantasie op volle toeren. Wie weet was het een indringer... of misschien een schaduwclankat? Nah, ze zouden toch niet zomaar een apprentice aanvallen. Ze klapte haar klauwen even in en uit. Ze waren scherp genoeg. Ze kraste er even mee in de aarde, niks aan de hand. Maar toch nam ze haar vecht en verdedigingsmanouevres in haar hoofd nog eventjes door. Je wist immers maar nooit.. Maar er gebeurde niks, ergens floot er een merel. Er kon toch niks mis zijn? Anders zou het vogeltje toch niet fluiten? Laatst staan hier zijn. Ze keek eventjes nieuwsgierig naar de kraaloogjes van de merel die helder stonden. Het zou eigenlijk een goede prooi zijn, maar het diertje zat te hoog, het zou weggevlogen zijn voordat ze het uberhaupt bereikt had, laatst staan gevangen. Ze gaapte eventjes, ochtend was eigenlijk best wel vroeg. Gestaag liep ze door, het zou niet meer lang duren of ze zou de zonnenrotsen bereikt hebben. Misschien zou ze daar eventjes blijven liggen. Het was een heerlijk warme plek. Ondanks haar naam hield Icepaw van warmte, het ontspande haar en het was gewoon heerlijk.

Nog dichterbij, de rand van het bos was nu nog maar een paar vossenlengtes ver weg. Zie je wel dat het alleen maar fantasie was? Er is helemaal niks gebeurd, je bent veilig aangekomen, schoot er door haar kop heen. Ze was tijdens de tocht erg gespannen geweest, het voorgevoel was niet weggegaan. Maar ze was nu veilig hier, niks aan de hand. Alles was goed. Maar plots, merkte ze dat de vogels gestopt waren met fluiten, ze keek om zich heen, een tikkeltje bezorgd. Waar waren de vogels heengegaan? Ze zag ook geen prooi meer, alsof het weggevlucht was. Een geur dreef naar haar toe. Kat! Maar geen Thunderclan... Het was geen enkele clangeur.. was het.. rogue? Of kittypet? Nee, het moest een rogue zijn, kittypets kwamen nooit zo ver weg bij hun territorium. Een angstig gevoel overspoelde haar, maar ze moest dapper zijn, ze was een clankat! Ze zette zich schrap, totdat er achter haar een takje knapte. Verschrikt draaide Icepaw zich om.

Scourge liep wat rond. Zijn zwarte vacht glanzend in het felle zonlicht. Als een echte kater stapte hij door de tweebeen plaats. Iedereen die hem kende, wist dat ze niet met hem moesten sollen. Het was lang geleden dat een kat hém nog als een minderwaardige had behandeld, als iemand die kleiner was, als iemand die niet zo sterk was. Ze wisten allemaal dat ze niets meer met hem konden doen. Zijn hart koud, vol haat. En al die haat, gefocust op wat er in de bossen lag. Dat beest dat hem bijna had vermoord. Ja, want Scourge was niet altijd zo geweest. Toen hij nog klein was werd hij Tiny genoemd. Zijn broertje en zusje waren nooit echt aardig tegen hem geweest. Iedereen leek beter te zijn in alles, hij was een buitenbeentje. En toen, die dag. Hij liep vlak bij het bos, wilde gaan kijken wat daar was, toen er opeens een jonge kater uit was gesprongen en hem genadeloos begon aan te vallen. Dat was hij nooit meer vergeten. Als het niet voor een onbekende poes was geweest, was hij dood gegaan, had de kat hem vermoord. Daarna pikte hij het niet meer.
Er liep een kat langs, keek naar hem met een vuile blik. Scourge kneep zijn koude blauwe ogen samen en blies dreigend. Daarna haalde hij uit, een snelle slag van zijn sterke klauwen. Scourge was dan wel kleiner dan de meeste katers, hij was de slimste, snelste, sterkste hier. Om zijn nek hing een paarse halsband, met daaraan een rij hondentanden. Allemaal van gevechten die hij had gewonnen, het gaf aanzien, straalde toch een beetje macht uit, wat een deel van zijn kleine bouw goedmaakte. Zijn kille ogen gleden naar de bosrand, hij hoorde het geruis van muizen op de bosgrond. Nu konden ze hem niets meer doen, hij ging waar hij wilde. Op een snelle pas sloop hij door het bos, toen hij plots de geur van een kat oppikte. Aan deze jonge poes hing dezelfde geur als bij de kater die hem bijna had vermoord. Plots klonk er achter hem een geluid. Blood stond daar, hij knikte. Blood was een van zijn beste maatjes, een valse glimlach verscheen op zijn lippen. De kat leek hem te begrijpen en volgde hem. Scourge had wel gehoord van de vier Clans. Als hij het goed had was dit de plek van ThunderClan en was het dus ook een ThunderClan kat geweest die hem had aangevallen. Na een tijdje kreeg hij de witte poes in zicht. Zijn ogen weer samengeknepen tot spleetjes. Ze leek iets door te hebben, want keek schrikachtig rond. Hij stapte expres op een tak, zodat ze hem zou zien. Daarna sprong hij naar voren en landde bovenop haar. Zijn ogen stonden fel op haar gericht, zijn scherpe tanden ontbloot. 'Zo zo ThunderClan katje' siste hij en hoorde zijn vriend Blood naar hem toe stappen.

Een angstig gevoel bekroop Icepaw opnieuw. Haar nekharen waren overeind gerezen, haar staart zwiepte nerveus heen en weer. Haar vacht was normaal al pluizig, maar dat was nu nog erger geworden. Dankzij de angst die ze voelde stond elke haar in haar vacht recht overeind. Ze was bang, erg bang. Maar ze kon dat toch niet laten merken? Ze voelde zich bekeken, een gevoel dat haar vacht liet prikken en haar poten liet schreeuwen dat ze ervandoor moest gaan. Plots zag ze hem, koude ijzige ogen. Een zwarte vacht. Een halsband doorboord met tanden... Een rilling liep over haar hele ruggengraat, van haar oren tot de punt van haar staart. De kater was klein, maar zij was kleiner, dat kon ze nu al zien. Ze was nog maar net apprentice, net kitten af. Ze had nog nauwelijks training gehad? Kon ze wel tegen een rogue op? Of waren het er 2.. Ze kon het niet goed zien, ook niet goed ruiken. Ze zag hem ook maar in in een flits, want het volgende moment werd ze tegen grond aangedrukt met een klap die alle lucht uit haar longen perste. Het bos tolde voor haar goudkleurige ogen terwijl ze naar adem snakte, dat kleine beetje adem dat ze nu nodig had om het uit te schreeuwen, te schreeuwen om hulp. Angst overspoelde haar en paniek dreigde haar te overmannen. Een kleine jammerklacht ontsnapte uit haar mond terwijl ze met ogen groot van angst omkeek. Ze klapte haar nagels uit, ze moest zich proberen te verdedigen! Maar er kwam een andere kat aan, met dezelfde geur als de zwarte kater. Ze had geen kans.. Ze slikte, duidelijk hoorbaar. Ze vond eindelijk de adem weer terug. 'Wie zijn jullie?' Miauwde ze geschrokken, haar stem was niet meer dan een zachte jammer omdat ze nog altijd adem miste. Misschien, als ze ze niet beledigde, zou ze er nog heelhuids vanaf komen... Ze moest op dit moment verstandig zijn. Wat had ze aan moed als het haar haar leven ging kosten? Ze kon beter eventjes voorzichtig zijn, ze kon dit gevecht niet winnen... Ze ging alleen niet stil blijven liggen, wat zou de clan dan niet van haar denken? Als ze zich zomaar overgaf? Ze wrong zich in bochten, proberend zich los te wurmen. Angst en adrenaline gaven haar kracht om proberen zich los te krijgen.

Hij voelde dat ze bang was. Al haar spieren gespannen, haar witte vacht opgezet. Ze was nog erg jong, maar dat deed hem niets. Ze hadden hem ook aangevallen, gekleineerd toen hij nog maar een kitten was. Niets hield hem tegen als hij iets wilde. Maar wat zou hij met haar gaan doen? Doden? Nee dat was te makkelijk. Misschien kon hij haar verwonden, als waarschuwing voor haar Clan. En dan.. Ze zou natuurlijk vertellen wat hij had gedaan. Misschien kon hij haar op de een of andere manier laten zwijgen. Zorgen dat ze dat moest, of anders zou ze zelf problemen krijgen. Hij gaf haar nog een valse grijns. 'Wie wij zijn? Zo zo het ThunderClan katje heeft toch nog genoeg lef' zei hij tegen haar op sissende toon, giftig als dat van een slang. Hij zette zijn nagels uit en haalde ze over haar wang, om een paar grote krassen achter te laten. 'Denk maar aan een litteken, we zijn er altijd, nooit weg' siste hij in haar oor. Daarna haalde hij feller uit, met zijn klauw langs haar flank, zijn tanden in haar staart. 'Waag het niet om te roepen om hulp, om iets te zeggen, want je weet wat er dan gebeurd' siste hij nogmaals. Zijn woorden waren net zo scherp als zijn klauwen, die nu in bloed gedrenkt waren. Zijn blauwe ogen lieten een glinstering van vermaak zien. Hij hield van het opknappen van dit soort klusjes. Wetend dat hij toch niet te stoppen was, dat hij iedereen wel aankon. Zijn kop draaide even richting Blood, die daar zat toe te kijken. Als een goede 'vriend' wist hij dat hij zich niet moest mengen in dit soort zaken, niet als Scourge bezig was met het pijnigen van zijn uitgekozen slachtoffers. Er waren geen andere katten in de buurt, dat deed hem grijnzen, er was niemand die haar zou kunnen redden, niet zoals iemand hem toen had gered. Nee zij zou het voelen, en verder niets kunnen doen door de druk die hij op haar uit zou voren. Zijn haat voor de Clans was er nog altijd, klaar om het tot uiting te brengen en anderen ermee te infecteren.

Icepaw bleef maar beven, ze kon er niet mee stoppen. Ze was bang, bang om wat er komen ging. Ze wist zeker dat ze flink in de problemen was. Haar pupillen vulden bijna haar hele goudkleurige ogen op door de angst en pure paniek die door haar aderen stroomden. Ze kneep haar ogen even dicht en spande al haar spieren aan, om zo nodig nog een tegenaanval uit te voeren. 'Wie wij zijn? Zo zo het ThunderClan katje heeft toch nog genoeg lef' Klonk een stem bij haar oor, ze wist niet waarmee ze het moest vergelijken.. De stem was koud als ijs, maar ook zo giftig als de adders bij de slangenrotsen.. Alle wil om te vechten vloeide uit haar weg, het maakte plaats voor angst, nog meer angst. Ze legde haar oren plat in haar nek en probeerde weg te duiken voor de snijdende klauwen die recht op haar kop afkwamen. Ze sneeden door haar vacht heen alsof het een dun nieuwblad blaadje was en lieten diepe krassen achter. Icepaw jammerde luid van de pijn en uit een puur reflex haalde ze zelf uit met haar witte poot, alleen ze miste techniek en de ervaring om te voorspellen wat haar tegenstander ging doen. Ze miste finaal. 'Denk maar aan een litteken, we zijn er altijd, nooit weg' Opnieuw klonk de stem bij haar oor, nog ijziger dan voorheen.. Bijna meteen werd de stem gevolgt door nog meer pijn. Icepaw gilde het uit en probeerde zich los te worstelen van haar aanvallers, tanden en klauwen ontbloot. Ze sperde haar oren open. Ze voelde haar staart doorboord worden door tanden, haar flank werd opengereten. Pijn.. pijn.. zoveel pijn.. bloed.. het vloeide rijkelijk, het kleurde de aarde rood. 'Waag het niet om te roepen om hulp, om iets te zeggen, want je weet wat er dan gebeurd' Deze woorden lieten een rilling over haar rug lopen en de paniek in haar kop werd alleen maar groter. Ze begon oncontroleerbaar te rillen, doodsbang. Ze staarde naar de zwarte aanvaller. 'Alsjeblieft.. hou op..' Miauwde ze met een stem zo zacht als een nieuwblad bries. Bloed kleurde haar eerst sneeuwwitte vacht scharlakenrood. Ze voelde pijn overal..

Hij voelde haar beven, het gaf hem meer zelfvertrouwen dan hij al had. Dat kon wel eens fout uitpakken voor Icepaw, hij genoot er alleen maar van. Nee met Scourge wist je het nooit. Hij hield van de pijn die hij anderen zag leiden. Een echte sadist, zou je hem kunnen noemen. Gevormd zoals ieder ander, slechte jeugd, aanval, maar daar schonk hij geen aandacht aan. Het was het nu waar hij in leefde, zo was hij geworden, zo wilde hij zijn. Hij voelde dat ze worstelde, al haar kracht bij elkaar raapte om vrij te komen van zijn ijzige greep. Na zijn eerste woorden leek haar vechtlust weg te lekken, alsof het bloed uit haar lichaam stroomde, haar zwakker maakte. Hij wist dat zijn stem alleen al veel deed denken aan de koudste dag, gemengd met een giftige slang die elk moment naar voren kon schieten en zijn tanden door je vlees heen zou boren. Toen hij zijn nagels over haar wang had gehaald, haalde ze uit. De witte poot miste hem, hij had niet anders verwacht. En daarbij kon hij wel tegen een wondje, hij was niet het mietje dat op zou geven, hij was niet meer de kleine hulpeloze Tiny. Hij hoorde haar schreeuwen, van pijn en angst. Het deed hem genoegen het te horen. Iets dat hem deugd deed, het horen van de angst en pijn die andere beleefde als hij met hen bezig was, als hij hen liet zien wie hij was. Haar bloed kleurde haar witte vacht. De lange witte haren werden vies en kleverig van het dikke, rode spul, dat zich nu ook verspreidde over de grond. Niet levensbedreigend, nog niet tenminste. Haar zachte smeekbeden leek hem niet te bereiken. Weer boorde hij zijn tanden in haar lichaam, dit maal in haar poot. De smaak van haar bloed vulde hem van genoegen. Hij was de baas. 'Wij jagen hier. Waag het niet iets te zeggen. Als je vriendjes je straks komen redden, dan is het de andere Clan geweest. Doe wat ik zeg, want zoals ik eerder zei, ik ben er altijd. Één foute beweging, en ik zal er zijn, om af te maken wat ik hier ben begonnen' nogmaals siste hij het met zijn kille stem in haar oor. Ze zou de boodschap krijgen, ze zou naar hem luisteren, doen wat hij wilde, als een marionet. Ze lag in zijn handen. De angst die door haar heen stroomde, was zijn kracht. Hij kon haar angst sturen, hoe meer angst, hoe makkelijker het werd. Zij was zijn pop, zijn levende speelpop, die hij alles kon laten doen wat hij wilde. Hij grijnsde weer even en liet daarna nog een klauw over haar heen lopen. Ze was al aardig toegetakeld, de kracht waarmee hij aanviel was te groot voor een jonge kat als zij. Hij wist dat als hij nu door ging, hij haar waarschijnlijk zou vermoorden. Het was aanlokkelijk, maar dat zou zijn speeltje wegnemen. Hij wilde haar houden, hij kon haar gebruiken. 'Je weet het, onthoud het' siste hij voor de laatste maal en stapte van haar af. Ze leek te ernstig verwond om nu op te staan en zonder angst weg te rennen. Ze zou waarschijnlijk nog even van de schrik moeten bekomen, maar hij wist dat ze naar hem zou luisteren, hij wist dat ze hem zou gehoorzamen. Hij zou met Blood naar de grens gaan, weg uit het gebied, om te bedenken wat hij allemaal kon met zijn nieuwe link. Haar geschreeuw moest wel katten hebben gelokt, het zou niet lang meer duren, gokte hij. Hij keek nog eens naar Blood, die erbij stond. 'Als je zou pakken, zeg dat je een van de andere Clans hebt gezien' siste hij naar de andere rogue en keek hem aan. Blood knikte. Scourge keek nog even naar de hulpeloze apprentice. Zijn ogen vertelde zijn verhaal nogmaals, ze zou hem niet vergeten en hij haar niet. Pootstappen waren in de verte te horen.

'Wij jagen hier. Waag het niet iets te zeggen. Als je vriendjes je straks komen redden, dan is het de andere Clan geweest. Doe wat ik zeg, want zoals ik eerder zei, ik ben er altijd. Één foute beweging, en ik zal er zijn, om af te maken wat ik hier ben begonnen' Siste de ijskoude stem weer in haar oor. Icepaw's hart klopte als een kerkklok in haar keel. Ze kromp ineen toen de stem in haar oren nagalmden. De woorden prentten zich in haar brein, erin gegrift als de wonden in haar vacht, alleen nog dieper, nog pijnlijker, nog angstwekkender.. Ze bleef stil liggen, verlamd door haar angst. Het leek alsof ze opgesloten was, opgesloten in haar eigen angst. Haar ambities die ze vroeger altijd zo duidelijk voor zich zag nu ver, heel ver buiten haar bereik. Haar goudkleurige ogen, eerst zo helder en vol levenslust, nu bleek en dof van de angst en van pijn. Haar vacht die ze altijd zo netjes hield nu bij elkaar geplakt door bloed. Het bloed lekte nog altijd uit de wonden, ze staken en branden. Maar ze kon niks doen, ze zat nog steeds vast in de ijzeren greep van de kater. Waaraan had ze het verdiend? Waarom deed hij haar dit aan. Ze wou schreeuwen, maar angst hield haar keel dichtgeknepen. Ze wou jammeren, maar daar vond ze evenmin de adem voor. Opnieuw scherpe pijn, nu in haar poot. De pijn schoot omhoog als een bliksemschicht, het vermengde zich met de pijn die ze al voelde. Zwarte vlekken dansten voor haar ogen en ergens hoopte ze dat ze het bewustzijn zou verliezen, dan zou ze niks meer voelen, dan zou deze martelgang over zijn. Maar zelfs dat was haar niet gegund, ze bleef duizelig en wazig, maar ze voelde alle pijn nog altijd even scherp, ze hoorde al zijn woorden even hard. Ze hield haar adem in, wat zou er nu gebeuren? Zou dit het einde zijn?.. zou hij haar vermoorden? Ze begon ietwat te hyperfentileren van angst. 'Je weet het, onthoud het' werd er in haar oor gesist. De ijzeren greep werd losser, de kater ging van haar af. Ze haalde diep adem, alsof ze haar adem de hele tijd had ingehouden. Bloed gutste nog steeds uit de wonden die ze had, met elke druppel voelde ze zich zwakker worden, kostbaar leven lekte elke tel uit haar. Ze keek naar de kater, ze kon hem nu eindelijk goed zien. Zijn blauwe ogen, fel, koud, als bevroren poelen in bladkaal. Zijn klauwen waren rood met haar bloed en zijn vacht was zwart. Maar het engste naast zijn ogen vond ze nog altijd zijn halsband, doorboord met tanden. Waren het katten tanden? Nee ze waren te groot.. Hondentanden? Vermoorde deze kat honden. Ze slikte en legde haar oren opnieuw plat in haar nek. De kater liep weg. Icepaw probeerde overeind te komen maar zakte net zo hard weer door haar poten. Ze bleef liggen, in een poel van haar eigen bloed. Haar ademen was snel geworden, mede van angst, maar ook door de pijn. Scourge's woorden bleven door haar hoofd spoken.. 'Wij jagen hier. Waag het niet iets te zeggen. Als je vriendjes je straks komen redden, dan is het de andere Clan geweest. Doe wat ik zeg, want zoals ik eerder zei, ik ben er altijd. Één foute beweging, en ik zal er zijn, om af te maken wat ik hier ben begonnen' ALs ze er alleen al aan terug dacht kromp ze ineen van angst. Nee.. ze wou ze nooit meer zien.. Nooit meer..

[Thunderclan katten, jullie mogen me redden-oftewel, SAVE ME PLEAAASE D8-]

Winterstorm was samen met Steelfang, Moonfur, Firepaw en Darkpaw op patrouille. Ze vond het niet altijd fijn als ze vroeg op moest voor een patrouille, maar vandaag had ze er eigenlijk best wel zin in. Ze voelde de energie in haar lichaam stromen en wilde het liefst een stukje rennen, maar ze moest letten op de katten die met haar op patrouille waren en ze hield zich dus in. Rustig liep ze verder, tot nu toe nog geen onraad gezien. Het gaf haar eigenlijk wel een goed gevoel dat er niks aan de hand was, maar iets zei in haar dat ze daar nooit van uit mocht gaan, dat het altijd maar goed was als zij niks merkte. Ze schudde het van haar af. Ze zou het wel merken als er ergens iets mis was. Ze liep verder en rook nogmaals in de lucht. Eerst dacht ze alleen Thunderclan te ruiken, maar er was ook de geur van bloed. Ze draaide zich om naar de andere vier katten. "Ik ruik de geur van bloed. Laten we gaan kijken wat er aan de hand is." Met die woorden draaide ze zich weer om en zette er deze keer meer vaart achter. Het duurde niet lang voor de geur sterker werd en ze Icepaw zag liggen. Ze had veel wonden en zat onder het bloed. Winterstorm rendde naar haar toe en besnuffelde haar. Ze wilde weten wie Icepaw dit aangedaan had, vaag rook ze nog de geur van een kat op Icepaw’s vacht. "Icepaw moet terug naar het kamp. Aan de geur op haar vacht te ruiken is ze aangevallen door een andere kat, maar ik kan de geur niet echt goed plaatsen." Zei ze tegen de andere katten. Ze wist dat de kat die dit had gedaan hier niet ongestraft mee weg zou komen, maar het was nu belangrijker dat Icepaw hulp zou krijgen. "Icepaw moet hulp krijgen." Zei ze en wachtte op een antwoord van een van de katten. Ze wist ook wel dat het beter was als ze Icepaw naar het kamp brachten en lieten verzorgen door Doveheart, maar ze wilde toch wachten op een reactie van een van de andere katten voor ze iets ging doen. Ze keek de andere katten aan en wachtte op hun antwoord.

Firepaw was vroeg opgestaan, omdat hij mee mocht op de patrouille. Dat vond hij meestal wel leuk, want soms gebeurde er spannende dingen. Het was altijd leuk als ShadowClan de grens over was gestoken en dat ze hen dan terug konden jagen als bange kittens. Daarbij was dit ook een deel van zijn training. Elke oefening, elke patrouille, maakte hem beter, zette hem dichter bij zijn doel om een warrior te worden, een van de beste warriors van ThunderClan. Ze liepen met vlugge passen door het donkere bos. Hij volgde Winterstorm netjes en keek af en toe om zich heen. Na een stukje lopen drong een andere geur zijn neus binnen. Niet alleen de geuren van het bos, maar ook die van bloed! Hij rook ThunderClan, verder was het vaag. Wie was er niet in het kamp geweest? Zou het iemand zijn die hij aardig vond, een van zijn vrienden? Winterstorm merkte het ook op en hij volgde haar snel om te kijken wat er was gebeurd. De geur werd sterker en mengde met de geur van Icepaw! Zijn ogen schoten open toen hij de witte apprentice in zicht kreeg. Ze lag op de grond, rilde en beefde van angst. In haar witte vacht, zat een boel rood bloed. Een paar lelijke wonden liepen over haar lichaam. Zijn groene ogen stonden weid opengesperd van afschuw. Niet Icepaw! Hij kon het niet laten om het laatste stukje naar haar toe te rennen en naast haar in haar bloed te gaan liggen om haar wonden schoon te likken. Winterstorm bleef kalm, daar was hij haar dankbaar voor. Hij zelf kon niet echt meer helder nadenken. Van alle katten die dit zou kunnen overkomen. Icepaw was speciaal voor hem, in een manier die hij nog niet zo goed wist te plaatsen. Hij vond haar aardig, ook al was ze eerst nog wel bevooroordeeld geweest over hem en Shadowpaw. 'Winterstorm heeft gelijk, ze moet naar het kamp! Wie helpt me?' zei hij paniekerig, proberend zijn stem een beetje normaal te houden onder de druk. Hij keek even naar haar gouden ogen, om daarna de katten weer langs te gaan met zijn blik. Wie hielp hem haar terug te brengen, zodat Doveheart haar kon helpen. Hij wilde niet denken aan hoe erg het kon zijn om zo veel bloed te verliezen. Hij slikte moeizaam, bang om een Clangenoot te verliezen.

Blood was al een eindje verderop. Scourge had een andere weg genomen, dat was veiliger. Hij wist hoe de zwarte kat zijn plannen uitvoerde. Heel zorgvuldig, zodat alles opgevuld was. Waarschijnlijk zou hij hiermee de Clans ook weer in verwarring brengen. Blood had altijd al respect gehad voor Scourge. Een kater van wie je in eerste instantie dacht dat hij niet zo sterk en sluw was. Je wist niet wet wie je te maken had, maar dat was dan misschien wel de kracht die er achter dat slanke zwarte lichaam zat. Hij wist dat je Scourge niet moest behandelen als klein, dat je hem niet moest beoordelen op hoe hij eruit zag, want dan waren je laatste dagen geteld. Blood rende op een rustig tempo verder. Ervan overtuigd dat de katten wel even bezig zouden zijn met het verzorgen van hun witte apprentice.

Dark was die ochtend wakker geworden met een slecht humeur, hij had vreemd geslapen hij had telkens dromen en beelden gezien en weer wakker geschrokken. dat was nog niet zo vaak gebeurt en hij had ook de hele dag met een gevoel rond gelopen dat er iets stond te gebeuren.
Darkpaw was nu op patrouille dat had hij ook van Winterstorm gehoord hij vond het wel cool dat hij mee mocht het was zijn eerste patrouille.
Darkpaw volgde gehoorzaam zijn mede mentor Winterstorm die door de bomen manoeuvreerde opeens rook hij bloed en Winterstorm zei toen snel daarna"Ik ruik de geur van bloed. Laten we gaan kijken wat er aan de hand is." en ze spurtte in een snelle vaart op de geur af. er kwam een open plekje tevoorschijn er lag een langharige witte kat van de Donderclan het was Icepaw! hoorde Darkpaw van Firepaw hij rende naar Icepaw toe en Dark volgde Firepaw op de voet 'Winterstorm heeft gelijk, ze moet naar het kamp! Wie helpt me?' zei Firepaw paniekerig en Darkpaw vergat zijn slechte humeur en zei gelijk '' je hebt gelijk Firepaw, we moeten snel zijn'' Darkpaw keek naar Firepaw wachtend tot wat hou zou doen.
Darkpaw was misschien zo slecht maar hij was op dit soort moment trouw aan zijn clan.

Steelfang volgde geschrokken van Icepaw het gesprek. Hij keek om zich heen en snoof diep. Dit was een onbekene geur en hij rook iets of iemand. Steelfang in blindde woede stond op en rende zonder na te denken richting de geur. Hij was nu echt pissig. Wie had het lef om een apprentice aan tevallen op hun eigen territorium. Dit was een domme actie en Steelfang was nu heel erg pissig. Voor hetzelfde geld had dat een kitten kunnen zijn of Sunpelt. Steelfang blind door de woede die in hem was gegoten rende langs de struiken achter de onbekende geur aan. Bewust van de dreiging, bewust van dat het een gevecht zou worden. Onbewust van de razernij in hem die alles zou doen om de binnendringer te vermoorden, aan stukken te rijten en het ondenkbare te doen voor de veiligheid van zijn clan. Steelfang rook de geur telkens sterker en werd boos. Die muizenbrein had gelijk weg moeten gaan. Steelfang rook en zag de dreiging het was een kater. Een onbekende kater. Een tegenstander, een vijand , een Rogue. Steelfang was nu vlak achter hem en riep "WAT HEB JE GEDAAN MUIZENBREIN, JIJ HEBT DAT GEDAAN, JIJ WAS HET. IK LEER JE EEN LESJE DAT JE NOOIT ZAL VERGETEN!" Steelfang sprong op en deed een snelle openings aanval.

Cloudsong was het niet gewend om 's morgens geen Shadowpaw of Graypaw te zien liggen. Eigenlijk miste hij hen wel. Daardoor was hij elke ochtend ongewoon vroeg wakker en raakte niet meer in slaap, dus deed hij een wandelingetje door het kamp. Toen Cloudsong z'n tour had gedaan, zag hij in zijn ooghoeken Darkpaw en Winterstorm uit het kamp gaan. 'Hee, wacht op mij!' Riep hij nog, maar het leek alsof ze hem niet hoorden want ze liepen gewoon door. Cloud spurtte verder, en lette niet op een kleine wortel ,van een boom, die op zijn pad boven de grond uitstak. Met als gevolg dat hij struikelde en met een luide plof neerkwam op de grond. Hij stelde zich onmiddellijk weer recht, hopend dat niemand zijn gênante actie had gezien en spuugde een beetje aarde uit. Ondertussen was de witte kater Winterstorm en Darkpaw kwijt waardoor hij op een rustig tempo hun spoor volgde. Na een tijdje gelopen te hebben, rook hij een vreemde geur, die hij ook niet echt kon plaatsen. Cloud volgde zijn neus en zag op een gegeven moment, een andere witte kat liggen, die zo te zien Icepaw was. Het drong tot hem door, 'ICEPAW!' Riep hij gesmoord en rende naar de witte kat toe. Ze zat onder het bloed en ze had een paar akelige wonden. Hij keek even rond en zag toen pas dat Firepaw, Winterstorm, Darkpaw, Steelfang en Moonfur er ook al stonden. Blijkbaar gingen ze Icepaw op de rug van Moonfur leggen, zodat ze haar mee naar het kamp zou kunnen brengen. Hij pakte Icepaw voorzichtig bij haar nekvel en gebaarde dat de andere katten even mee moesten helpen. Cloudsong deed even zijn ogen dicht en huiverde. De gewonde Icepaw was nog steeds op zijn netvlies gebrand.

Twee blauwe ogen, nutteloos, een verspilling van de plek waar twee andere handige dingen konden zitten. Jaypaw schudde de gedachte van zich af, terwijl hij de luchten van het bos opsnoof en zo zijn weg bepaalde. Hij spitste zijn scherpe oren en luisterde naar de geluiden om hem heen. Hij likte even over zijn grijze bos, en liep verder. Hij kende het bos uit zijn hoofd, en likte over zijn zilveren lippen. Toen hoorde hij iets, het was, het was het geluid van kattenstemmen maar dan vijandig. Hij rook ook Icepaw, een thunderclan Apprentice. Het was raar, vijandig. Hij rook ook een patrouille wat was er aan de hand? Jaypaw hief zijn kop op, zijn warrior training lukte niet. Dus nu wilde Bluestar dat hij medicine cat apprentice werd, misschien was het niet zo verkeerd. Hij had eerder in dromen met starclan gelopen, ze zeiden dat het zijn roeping was. De grijze glanzende vacht van de apprentice, was ergens gerafeld. Terwijl hij dichter naar het geluid liep, nu half rennend vond hij zijn weg naar de geluiden. Hij rook een andere geur, die van rogue. Jaypaw's blinde ogen, staarde in het niets terwijl hij recht het slagveld op was gerend. Winterstorm, Moonfur, Steelfang, Cloudpaw en Firepaw. Firepaw was de kittypet die pas in de clan was opgenomen, Jaypaw had een tijd een den met hem gedeeld, maar nu niet meer. Nu was hij verhuisd naar de medicine cat den, die hij deelde met Spottedpaw en Doveheart. Jaypaw was niet tevreden geweest met zijn roeping, en had zich erg chagereinig gedragen in de buurt van de twee katten. Vooral als hij de apprentice jobs alleen moest doen, en Spottedpaw alleen door het bos naar kruiden mocht zoeken. Jaypaw snoof geirriteerd, en keek even stilletjes om zich heen. ''Wat gebeurd er?'' Miauwde hij in het luid naar de katten om zich heen, hij voelde de gespannen sfeer maar ook dat hij dicht bij Firepaw was. Afwachtend keek hij met zijn blinde ogen om zich heen.

Pijn.. overal pijn.. Het enige wat nog in haar wereld bestond was helse pijn. Haar zicht, eerst zo helder en vol leven, nu wazig. Haar vacht voelde plakkerig van het bloed en ze besefte het nauwelijks dat de zwarte kater eindelijk verdwenen was. Ze sloot haar ogen, ze wou geen pijn meer voelen.. ze wou de woorden niet meer horen nagalmen in haar oren... Maar hoe kon ze de woorden van Scourge vergeten? Het zachte geroffel van pootstappen klonk om haar heen, nee.. waren ze terug? Angst overspoelde haar als een vloedgolf terwijl ze zich nog verder opkrulde, ze zou het liefste wegzakken in de grond, weg, weg van hier. Weg van alle pijn. Ze hoorde stemmen, maar kon niet goed opmaken wat ze zeiden. 'Moeten.....terug.....Doveheart...' Het waren losse woorden, ze kon er niks uit opmaken, tenminste, niet genoeg om te begrijpen wat er gezegd werd. Iemand kwam naast haar liggen. Was het.. Scourge? Om nog meer wonden toe te brengen?.. Ze kromp ineen 'Nee.. Laat me met rust..' Piepte ze zachtjes en haar gezicht vertrok wat. Plots, voelde ze een warme tong die haar wonden schoon begon te likken, het was.. geruststellend.. Langzaam openden haar goudkleurige ogen zich even en ze zag wazig Firepaw bij haar. Voorzichtig tilde ze haar kop weer op. En ze zag Winterstorm en Darkpaw en.. ze kon haar kop niet meer omhoog houden, met een zachte plof viel haar kop weer op de grond. Haar gedachten maakten plaats voor enge dromen terwijl ze het bewustzijn verloor.

Darkpaw keek naar Icepaw die daar lag en Darkpaw keek bezorgd, dat kwam niet vaak voor hij was misschien bijna harteloos maar het stukje hart dat hij dat kon dit bijna niet aan dit was vreselijk, maar opeens kreeg hij een duivelse blik in zijn ogen en kneep ze tot spleetjes en dacht ,, wie en welk schepsel heeft dit veroorzaakt? was hij dan niet de gemeenste hij wist dat de Schaduwclan duivels was en gemeen maar hij rook geen Ichaduwclan aan haar vacht geen enkel spoor niet het minste,, hij rook nog eens aan Icepaw hij ving een geur op en draaide gelijk zijn neus weg de geur stak en prikte als slangengif de kat die deze dat had gedaan was niet zomaar een kat dat kon je zeker ruiken en Darkpaw sperde zijn ogen open en zijn borstkas ging op en neer deze kat, deze kat, deze kat, dit kon niet al aan zijn geur te ruiken kon je weten dat deze kat misschien nog wel gemener was dan Brokenstar de clanleider van de Schaduwclan, dat kon toch bijna niet? wie zou er zo aan toe kunnen zijn? darkpaw kon het niet geloven en hurkte bij Icepaw neer, hij vroeg dringend '' Icepaw, Icepaw, wie heeft je dit aangedaan? wie heeft dit gedaan, je zoveel pijn bezorgd? '' Icepaw deed haar kop even omhoog en keek met een doffe blik Rond maar het was maar even ze verloor snel daarna haar bewustzijn en had niet geantwoord logisch dat wist Dark wel maar, wie?, of wat, hij had de hele dag alk het gevoel gehad een onbehagelijk gevoel dat er iets zou zijn of zou gebeuren maardit!? darkpaw keek rond naar de struiken die hun omhulde maar hij zag niks en rook ook niks Steelfang was wel de struiken in gegaan maar Darkpaw wist niet meer waarheen hij slaakte een zucht en begon mee te helpen met Icepaw boven op Moonfur te helpen.

Firepaw keek naar de katten die bij hem stonden. Moonfur zou helpen, Darkpaw en Cloudsong ook. Hij keek Icepaw nog even aan, die haar kop even oprichtte en hem een blik gaf, voor ze weer inzakte en haar hoofd weer op de grond viel. Hij kon geen woord meer uitbrengen. Dat dit was gebeurd met een mede apprentice. Darkpaw wilde weten wie het had gedaan, Firepaw keek hem even aan. 'Ik denk dat we haar beter meteen terug kunnen brengen' zei hij terwijl hij begon mee te helpen Icepaw op de rug van Moonfur te krijgen. Het was vreselijk om haar zo te zien, vol van pijn, haar vacht vol bloed. Maar hij zetten zijn tanden opeen en duwde mee, zodat de apprentice op de rug van Moonfur kwam te liggen. Ook had hij Jaypaw zien verschijnen. Jaypaw was sinds heel kort een medicine cat apprentice, samen met Spottedpaw. Hij was eerst een warrior apprentice geweest, maar door zijn blindheid was het niets geworden. Firepaw voelde mee voor hem, het moest vreselijk zijn om toch Clan bloed te hebben, maar alsnog geen warrior te worden. Zelfs Firepaw, die ergens anders vandaan kwam, een kittypet, zou uiteindelijk een warrior zijn. 'Het is Icepaw... ze is aangevallen' zei hij tegen Jaypaw, zijn stem trilde. 'Kom je met ons mee? We gaan haar zo snel mogelijk naar het kamp brengen. Ze zal wel wat nodig hebben voor haar wonden' vervolgde hij, terwijl hij naar de zilverkleurige apprentice leek. Steelfang schoot langs, duidelijk het spoor volgend van de kat die Icepaw dit had aangedaan. In de verte klonk het geluid van schreeuwende katten, een gevecht. Firepaw wilde er niet aan denken dat Steelfang ook iets zou kunnen gebeuren. Hij was pas net vader geworden, hij kon niet dood gaan in een gevecht met een andere kat.

Blood haastte zich verder toen hij pootstappen achter zich hoorde. Toen hij wist dat het geen zin meer had draaide hij zich om en stopte. Uit de struiken verscheen een grote kater, maar oud was hij niet. Een valse grijns lag om zijn lippen, toen de kat hem beschuldigde van wat Scourge had gedaan. Hij wist precies wat hij moest doen. 'Ho ho, rustig Clankat. Zie jij bloed aan mijn nagels? Ik heb dit niet geflikt, weet je. Ik ben hier dan wel, maar zodra ik die andere groep katten zag ben ik er vandoor gegaan. Ze roken anders dan jij, andere, hoe noem je dat, Clan denk ik' zei hij tegen de kat en keek hem aan met zijn ogen samengeknepen tot spleetjes. De warrior sprong naar hem toe voor een openings aanval, Blood zette zich schrap. Hij ontweek de aanval zo goed als hij kon en haalde uit met een van zijn poten. Hopelijk zou de kat er nog achter komen dat hij niets had gedaan, dan was hun plan helemaal gelukt.

'Ho ho, rustig Clankat. Zie jij bloed aan mijn nagels? Ik heb dit niet geflikt, weet je. Ik ben hier dan wel, maar zodra ik die andere groep katten zag ben ik er vandoor gegaan. Ze roken anders dan jij, andere, hoe noem je dat, Clan denk ik' zei de vreemde kater. Helaas ontweek hij Steelfang´s aanval en haalde uit. Steelfang voelde een haal over zijn rechter schouder. Hij herstelde zich en keek naar de kater. "Er was maar een bepaalde soort geur en die draag jij nu, tenzij jij met die andere groep heb gevochten ben jij degene die het deed." Steelfang nog steeds woedend keek naar de kater en deed een rechtstreekse aanval. Hij rende recht op de kater af om vlak voor hem te springen waardoor hij van boven kon uit halen. Zo goed als hij kon probeerde hij met zijn klauwen de nek tot rug open te halen. Zeker wetend dat het niet dodelijk of erg effectief was draaide Steelfang zich om na de landing en keek woedend naar de kater bereid om te vechten tot de dood.

Hij zag dat de warrior had geluisterd naar zijn woorden. Blood's klauw haalde uit en sneed door de schouder van de Clankat. Het deed hem genoegen te zien dat zijn vechttechnieken nog niet waren weggevaagd. Hij trainde nog dagelijks, net als de Clankatten deden. De warrior deed zijn mond open, Blood keek hem aan. 'Hoe weet je zo zeker dat het mijn geur is? Er zijn zo veel katten op deze wereld, ben je wel helemaal zeker van je oordeel? Bloed maakt andere geuren minder sterk, kan je bedriegen' siste hij tegen de kater. De warrior kwam op hem af gerend en sprong bovenop hem om zijn nagels over Blood's rug te halen. Hij krijste als een kat kon doen, niet van angst, van woedde. Blood blies fel naar de warrior en zwiepte zijn staart wild heen en weer. Zijn rode vacht glansde in het volle zonlicht dat door het bladerdek heen scheen. Niemand zou hem zomaar wat aan kunnen doen, niet zonder zelf ook wonden op te lopen.

Firepaw keek naar Moonfur, die het er blijkbaar erg moeilijk mee had. De ogen van de poes stonden wazig, nadat Icepaw een paar woorden had uitgebracht. Het was duidelijk dat de witte poes niet zoveel zou kunnen zeggen, niet voor haar shock behandeld was. Hij keek toe hoe Icepaw op de rug van Moonfur lag en haar bloed zich in de haren van de zilveren poes mengde. Op het moment kon hij het niet aanzien. Dit was te veel. Moonfur sprak weer, vroeg of ze mee kwamen en dat ze moesten opschieten. Firepaw knikte en keek even naar Darkpaw en Jaypaw die er ook nog bij stonden. Daarna ging zijn blik naar Cloudsong. Zou hij ook mee gaan? Of zou hij hier blijven om Steelfang te hulp te schieten? Plots begon Moonfur in een snel tempo weg te stappen. Firepaw volgde haar meteen. Zijn niet volgroeide poten schoten zo snel mogelijk over de grond. Het maakte niet uit dat ze pijn zouden gaan doen, Icepaw had meer pijn dan hij zou hebben. Vlug volgde hij het groepje, hopend dat alles goed zou komen, dat het niet erger was dan het leek. Icepaw moest er wel weer bovenop komen! Dat moest gewoon.