~~ Dinner time ~~

Onderwerp: ~*~ Dinner time ~*~ di 23 okt 2012 - 20:36

Een zachte motregen daalde neer op het woud. Maar het belette Creamykit niet om de kraamkamer uit te lopen, met een kleine vis die daar voor hem neergelegd was. Hij had de vis tussen zijn kaken geklemd toen hij stiekem de kraamkamer uitglipte. De sfeer in de kraamkamer beviel hem niet meer naar de dood van zijn moeder. Hij at liever zijn eten buiten op. Hij ging een eindje van de kraamkamer af liggen. Even gleed zijn blik naar de lucht, waardoor er een regendruppel in zijn oog viel. Boos knipperde hij zijn lichtblauwe ogen. Waarom moest die druppel nou net weer in zijn oog vallen? Hij klemde de vis tussen zijn voorpoten en at hem in een paar happen op, daarna likte hij zijn lippen af. Hij tilde zijn kop op en keek het kamp rond. Het was druk om dit tijdstip van de dag, nou de schemering inviel. Iedereen was druk bezig met de taken die hij of zij gekregen had, of met eten. Hij voelde zich altijd maar nutteloos als hij er naar keek. Hij kon niet wachten totdat hij oud genoeg was om ook taken uit te mogen voeren, misschien voelde hij zich dan wel minder rusteloos. Of nee, dat wist hij eigenlijk wel zeker. Hij volgde een van de leerlingen die in het leerlingenkamer verdween. Hij zuchtte even toen zijn blik opnieuw naar de lucht gleed. Langzaam begonnen de wolken te verdrijven en werden er een paar vroege sterren zichtbaar. Ondanks dat het nog steeds zachtjes miezerde. Zijn blik hield een ster vast die het hardste straalde. Hij hoopte dat die ster zijn moeder was, die hem in de gaten hield. Hij wou het zelfs zo graag, dat hij er in begon te geloven dat dat zijn moeder was. Hij wist dat ze op hem neer keek, maar toch voelde hij zich op zo’n moment nog meer alleen als anders. Hij dwong zichzelf om zijn blik af te wenden en weer naar de bedrijvigheid in het kamp te kijken.
Hij ging op zijn zij liggen en legde zijn kop op de grond. Daarna deed hij zijn ogen dicht en liet zijn aandacht verslappen om alles om hem heen. Hij liet het stil worden in zichzelf, de enige manier waarop hij zich echt rustig voelde. Daarna deed hij zijn ogen weer open terwijl er een glimlach om zijn lippen gleed. Hij draaide zich op zijn rug en keek op de kop naar de katten die voorbij liepen. Zijn staart klopte zachtjes op de grond, terwijl de glimlach over ging in een klein grijnsje.

[Open]

Onderwerp: Re: ~*~ Dinner time ~*~ wo 24 okt 2012 - 20:20

Ik keek rond in het Riverclan camp. Iedereen deed zijn taak. Op dit moment had ik er nog geen. Ik was warrior, ik was geen op getut dametje in een kraamkamer. Ik had wel respect dat ze dat aankonden, meer niet. Als warrior nam ik mijn werk sirieus. Moest ik vechten, dan stond ik daarvoor klaar. Kleine warriors wou ik trainen, als een soort mentor. helaas heb ik daar nooit de kans voor gekregen. Ik keek naar de katten die langs mij liepen, en sommige zwiepten ezpres met hun staart in mijn gezicht. natuurlijk kon ik het niet laten om de blazen. Van mijn soort zijn er weinig. En dan bedoel ik niet kwa ras, maar van kwa karakter. Want daar was ik best anders in. Ik leek wel schattig en klein van de buitenkant, maar van de binnenkant ben ik een echte warrior. Ik stond op van mijn plekte in de boom, en sprong naar beneden. Ik liep langs wat kittens, en eentje probeerde er bijna aan me vast te houden. Een katje viel me op. Die lag op zijn zij, en tikte heel zachtjes met zijn staart op de grond. Ik keek ernaar. Het was een klein katertje, met blauwe ogen en een cream vacht. Ik liep een beetje dichterbij, waarna ik nog dichterbij kwam. Ik bleef kijken. Zou hij me in de gaten hebben?

Onderwerp: Re: ~*~ Dinner time ~*~ wo 24 okt 2012 - 20:46

Zijn blik bleef de katten volgen. De een wat langer als de ander, omdat diegene wat interessant aan het doen was. Hij zuchtte even zacht, eigenlijk begon hij zich te vervelen. Hij wist wat dat betekende, dan kwam de rusteloosheid terug. Alleen voordat hij daar op kon reageren zag hij een andere kat naar hem kijken. Het was een poes, met een grijs gestreepte vacht. Hij keek haar nieuwsgierig aan terwijl ze zijn kant op kwam lopen. Wat zou ze van hem willen? Hij rolde zich terug op zijn buik en hield zijn kop een beetje schuin, terwijl ze steeds dichterbij kwam. Haar kende hij nog niet. Hij was ook nog niet zo heel veel uit de kraamkamer geweest en er waren veel katten. Te veel om in een keer te onthouden, of te ontmoeten. Hij had haar vast al een keer gezien, maar had het dan gewoon niet onthouden. “Hallo,” mauwde hij hard genoeg zodat ze het zou horen, maar wel zo dat de andere katten het niet zouden horen. Niet dat ze er op zouden letten waarschijnlijk, maar het was meer voor zijn gevoel. Hij krabbelde overeind en schudde even het zand uit zijn vacht. Daarna ging hij zitten en keek hij haar opnieuw nieuwsgierig aan. “Ik ken jou nog niet,” zei hij voorzichtig terwijl hij zijn kop even iets lager deed, uit respect. Daarna deed hij zijn kop weer omhoog. “Mijn naam is Creamykit. Wat is jou naam?” vroeg hij daarna.
Even gleed zijn blik weer naar de bedrijvigheid, maar hij keek haar al snel weer aan. “Heb jij al gegeten?” vroeg hij toen. “Of moet je nog wat doen?” zijn staart klopte opnieuw zachtjes op de grond. Hij wist niet waarom er zo’n woordenstroom uit zijn bek kwam. Waarschijnlijk omdat hij een beetje zenuwachtig was door haar aandacht. Hij werd er altijd een beetje zenuwachtig van als iemand naar hem toe kwam. Dan wist hij niet zo goed wat hij moest doen, dus liet hij maar vragen uit zijn bek komen. Probeerde hij een gesprek te starten, om zich niet nog ongemakkelijker te voelen. Het was een tactiek die alleen niet altijd werkte. Hij kon zich daar soms ook flink mee in de nesten werken. Ook al bedoelde hij het niet zo.

Onderwerp: Re: ~*~ Dinner time ~*~ do 25 okt 2012 - 19:52

De kitten mauwde veel vragen. "Hallo, Creamykit, mijn naam is Wolfeye. Ik heb net gegeten. Ik ben Warrior, en hoef nu even niks te doen" miauwde ik. Wel vriendelijk met een zacht lachje, die niet gestoord en angstaanjagend was, maar juist rustig en kalm. Mijn wolf ogen werden steeds vaker als wolf ogen gezien. Nu leken ze er al meer op wolf ogen. Ik keek Creamykit aan. Ik schatte hem 5 manen, wat deed hij uit de kraamkamer? Was er iets gebeurd of zo? Arm katertje, ik was precies hetzelfde. Maar er verschool nog iets in die oogjes... Alleen wist ik niet wat dat was. Ik ging zitten, en krulde mijn staart om me heen, als in: ik heb de tijd. Want, tja, ik wou hem niet opjagen door te kwispelen. Och... Nou begon ik aan honden te denken. Die kwispelen als ze blij zijn, en ze kwijlen. Bleghj... Dat is ook weer niet fris, toch? Ik haatte honden. Maar ging bij Riverclan omdat dat precies iets voor mij was. Ik was niet erg betrokken met katten, alleen als ik zeker wist dat ik ermee op kon schieten zoals deze Creamykit. Precies iemand om mee te praten. Ik wierp weer een blik op hem en wachtte af of hij iets zou zeggen of niet. Een reactie was wel voldoende.

Onderwerp: Re: ~*~ Dinner time ~*~ do 25 okt 2012 - 22:44

Hij bleef haar afwachtend aankijken toen ze hem begroette. Hij knikte haar even toe en wachtte totdat ze verder zou gaan. “Wolfeye,” herhaalde hij zacht haar naam toen ze uitgesproken was. “Aangenaam Wolfeye,” vervolgde hij daarna. “Hoe is het om een warrior te zijn Wolfeye?” Er kwam even een verlangende blik in zijn ogen. Hij kon niet wachten totdat hij zich ook mocht bewijzen. Al wist hij dat dat nog even zou duren. Toch verlangde hij er na, iedere dag. “Heb je al eens moeten vechten?” zijn lichtblauwe ogen werden even groot bij het idee alleen al. “Ik zou ook wel heel graag prooi voor de clan vangen, dat ik voor mezelf kan zorgen.” Hij staarde even verdrietig voor zich uit. Toen het beeld van zijn moeder voor zijn ogen langs schoot. Zou dat ooit weggaan? Waarschijnlijk niet, waarschijnlijk zou hij altijd herinnerd blijven aan haar dood. Hij drukte de gedachten snel weg en keek Wolfeye weer aan. “Ben je al eens op een clanvergadering geweest?” ratelde hij verder. Hij wist dat hij weer aan het ratelen was, dat hij zich in moest houden. Alleen het lukte hem niet, de vragen kwamen gewoon. Door de zenuwen die door zijn lijf raasden en hem er toe aanzette vragen te blijven stellen. Hij liet zijn blik naar zijn voorpoten glijden. “Sorry als ik teveel vragen stel,” zei hij toen zacht. “Ik kan er niks aan doen,” Hij zuchtte even en dwong zichzelf haar aan te kijken. Zijn blik gleed naar haar ogen en hield haar blik vast.

Onderwerp: Re: ~*~ Dinner time ~*~ vr 26 okt 2012 - 12:50

"Ach, maakt niet uit hoor. Het is wel leuk om warrior te zijn. Je zal jezelf nog bewijzen, dat weet ik." Zei ik met een glimlach. Ik en Creamykit keken elkaar aan. Ik knipperde even met mijn ogen. Maar hield zijn blik nog steeds vast. Dit was iemand waar ik mee op kon schieten. Niet een van die andere katten die steeds met hun staart in mijn oog zwiepte. En de leider. Die is ook mijn vriend. Een van de weinige. Riverclan zou ikaltijd trouw zijn, net als Creamykit. Ik mocht hem wel. Hij was rustig, en gezond. Ik hoopte dat hij ook warrior zou worden. En ik zijn mentor mocht worden. Dat zou fantastisch zijn. Ik weet het, we kenden elkaar pas, maar je zag wel een klik. Als gewoon vrienden dan, hé. Hij was anders dan de andere kittens die ik tegen kwam. Hij was dapperder, en gehoorzaamder. Nou ja, zo dacht ik er tenminste over. Ik glimlachte nog en even, en stond op. Ik hield mijn kop schuin, en vroeg: "Wil je even wandelen?" Misschien zou hij het willen. Ik kon hem sommige dingen leren, als hij wou.

Onderwerp: Re: ~*~ Dinner time ~*~ vr 26 okt 2012 - 14:56

Zijn ogen gloeiden even van trots toen ze zei dat hij zich nog wel zou bewijzen. Hij sloeg zijn ogen neer. “Denk je?” vroeg hij toen zacht. “Ik hoop het,” fluisterde hij. Daarna keek hij haar weer aan. “Ik zal er alles voor doen, om te laten zien dat ik voor de clan wil vechten,” zei hij weer op normale toon. In zijn ogen kon je zien dat hij het meende. Dat was zijn doel en hij zou er naar streven wat er ook gebeurde. Hij wist dat dat het doel van de meeste katten in de clan was, maar het had voor hem een extra betekenis gekregen na de dood van zijn moeder. Zijn blik stond verrast toen ze vroeg of hij even met haar wou wandelen. “Bedoel je buiten het kamp?” zijn ogen werden even groot. Zou dat wel mogen? Vast wel toch, als hij met haar meeging. Hij was buiten die ene keer toen hij er in zijn eentje op uitgetrokken was nooit buiten het kamp geweest. Hij zou dat ook nooit meer in zijn eentje doen, want die keer dat hij het gedaan had, had hij zijn moeder de dood in gejaagd. Hij sprong enthousiast overeind en zwiepte met zijn staart. Zijn ogen fonkelden opgewonden. “Vind je dat echt leuk?” vroeg hij omdat hij het bijna niet kon geloven. Hij kon niet geloven dat iemand hem mee zou willen nemen. Hij vond zichzelf helemaal niet gezellig, maar blijkbaar waardeerde Wolfeye zijn gezelschap en dat gaf hem zelfvertrouwen. Misschien moest hij niet zoveel mokken en nadenken en zichzelf er gewoon overheen zetten. Hij wist dat dat lastig zou zijn, dat het heel veel van hem zou vragen. Dat het ook nooit helemaal weg zou gaan, het zou hem altijd blijven achtervolgen. Alleen hij kon er wel alles aan doen om er het beste van te maken toch? Hij keek haar nog steeds vragend aan. Had ze binnen of buiten het kamp bedoeld, maar als je met iemand gaat wandelen dan bedoeld ze vast buiten het kamp. “Maar als je het echt leuk vind, dan ga ik graag met je mee,” er ontstond een glimlach om zijn lippen terwijl zijn blik de hare ontmoette.

Onderwerp: Re: ~*~ Dinner time ~*~ vr 26 okt 2012 - 15:27

"Maar natuurlijk, Creamykit" zei ik met een klein lachje. Ik liep rustig richting een soort klein bosje, zodat we daarin konden wandelen. Het was een rustig bosje, en de vogels vlogen rustig. Ook hun gezang was op normale toon. Toen ik 5 manen was, ongeveer net zo jong als Creamykit dus, was dit mijn lievelingsbos. Hier had ik mezelf leren jagen en vechten, en voor mezelf opkomen in moeilijke tijden. Voor jonge katjes was dit ook de perfecte plek om zoiets te leren. Hier waren af en toe ook wolven. Ik haatte honden maar wolven, daar was ik half mee opgegroeid. Ik had een ander soort contact met hun. Niet veel, maar wel een beetje. Dat was genoeg. Ik liep rustig verder. Terwijl ik rondkeek in het bos, zag ik een hoge boom. "Creamykit, heb je zin om te klimmen?" vroeg ik aan hem. Ik klom in de boom, en ging op de eerste tak zitten, wachtend op Creamykit. Een kitten heeft uitdagingen nodig, zoals klimmen in een hoge boom. Voor mij was het een beetje simpel, maar voor Creamykit zou het misschien wel leuk zijn. Mijn kitten tijden waren dan wel om, maar toch herinnerde ik nog wat van die speels tijd. Wachtend op Creamykit op de tak, keek ik nog even verder rond in het bos. Opeens, in het donkere schaduw van een eik, zag ik een vos sluipend naar Creamykit. Ik spreidde mijn ogen, en keek wat zijn doel was. Arme Creamykit, dit moest ik doen! Ik sloop helemaal naar de andere kant van de tak, precies boven de vos. Ik wachtte op het juiste moment, en sprong toen uit de bomen en viel de vos in zijn nek aan. De vos begon te janken, maar dit was al een volwassen mannetje. Ik kraste zijn gezicht vol. Zijn snuit begon te bloeden. Hij piepte harder en wou wegrennen, dus ik sprong eraf, belande op mijn vier stevige poten, en blies eens goed. Val nooit een kitten aan, was de betekenis. Ik draaide me om naar Creamykit. "Gaat het?" Vroeg ik bezorgd aan Creamykit.

Onderwerp: Re: ~*~ Dinner time ~*~ vr 26 okt 2012 - 16:01

Hij trippelde enthousiast een rondje om haar heen. “Oké,” zei hij toen. Daarna bleef hij staan, liet hij haar voor gaan. Hij was benieuwt waar ze hem naar toe zou brengen. Alleen daar zou hij snel genoeg achter komen er was geen haast bij. Al voelde hij aan zichzelf dat hij het liefste voor haar uit wou rennen. Hij hield zich in. Het was al heel wat dat ze hem meenam, dan zorgde hij er wel voor dat hij zich netjes zou gedragen. Dat ze zich niet aan hem hoefde te ergeren. Hij liep nieuwsgierig achter haar aan toen ze het kamp uit liep. Zijn blik schoot van links naar rechts toen ze het eiland waar het kamp op lag afliepen in de richting van een groepje bomen. Opnieuw moest hij zich inhouden niet te vragen waar ze hem heenbracht. Niet zo ongeduldig Creamykit schoot er door zijn kop. Hij zette zijn kaken op elkaar en bleef achter haar aanlopen, in de richting van de bomen. Wat zou ze willen doen? Hij hoopte maar dat ze niet iets moeilijk van hem zou vragen, want dan was hij bang dat hij het verkeerd deed en eigenlijk wou hij indruk op haar maken. Laten zien dat hij best wel wat kon, al had hij nog helemaal geen training gehad. Diep in zijn achterhoofd zei een stemmetje dat hij zich niet zo aan moest stellen en dat hij alles nog moest leren, maar die negeerde hij. Verrast keek hij omhoog toen ze opeens een boom in schoot. Aarzelend bleef hij onder de boom staan en keek omhoog. Toen knikte hij zo dapper mogelijk. “Ik zal het proberen,” zijn stem trilde een beetje. Hij had nog nooit in een boom geklommen, maar hij kon niet vallen toch? Hij kon dat best. Hij wou net zijn nagels in de boom slaan toen een onbekende geur zijn neus binnen drong. Hij deed zijn bek open om het beter te kunnen ruiken en draaide zich om. Geschrokken staarde hij naar dat rare rode wezen die op hem afkwam. Hij dook in elkaar terwijl het beeld van de zwerfkat weer voor zijn ogen langschoot.
Hij dook in elkaar en kwam langzaam op hem af. “Wat doe je hier zo alleen kleintje?” zijn ogen stonden gemeen, bloeddorstig zelfs. Nee, die blik zou hij nooit meer vergeten. De zwerfkat brandde hem in zijn geheugen. “Weet je waar ik naar verlang?” Creamykit slikte terwijl hij zich nog kleiner probeerde te maken. Hij zei niks, hij wist dat hij toch geen woord door zijn keel kon krijgen. De zwerfkat siste en sprong overeind. “In jou bloed,” Hij schoot op hem af, maar voordat hij de kans kreeg sprong een witte poes tussen hen in.
Hij knipperde zijn ogen toen Wolfeye boven op het wezen sprong. Hij voelde dat zijn ogen vochtig waren geworden, dat tranen zich mengden met zijn vacht. Hij trilde terwijl hij toekeek hoe Wolfeye het wezen aanviel. “Niet dood gaan,” fluisterde hij zachtjes in zichzelf. “Niet nog een keer,” zijn stem trilde. Hij wist dat Wolfeye het niet kon horen, maar het was meer om zichzelf gerust te stellen. Er ging een siddering door zijn lijf toen het wezen er vandoor ging en Wolfeye zich naar hem toedraaide. Hij knikte langzaam toen Wolfeye vroeg of het met hem ging. “Ja het gaat wel,” hij dwong zichzelf overeind te komen. “Wat was dat?” Hij keek vol afschuw naar de plek waar het wezen verdwenen was, voordat hij Wolfeye weer aankeek. Zijn ogen nog steeds nat van de tranen en groot van de schrik.

Onderwerp: Re: ~*~ Dinner time ~*~ vr 26 okt 2012 - 16:30

Ik keek hem aan, hij had zich helemaal klein gemaakt, en was angstig geworden. "Dat wezen, is een vos. Het sluwste wezen van de hele wereld. Ze pakken altijd kleine dingen, zoals kittens, vogels, vissen... Dat soort dingen. Ze vallen soms uit het niets aan. Dit was een volwassen mannetje, die zijn soms sterk. Maar soms kunnen ze zelfs mij niet aan" miauwde ik, terwijl ik het beetje vossenbloed van mijn klauwen likte. Daarna keek ik Creamykit met een geruststellende blik aan. "Maak je maar geen zorgen om mij, Creamykit, met mij erbij ben je veilig." Je merkte dat ik dat niet opschepperig zei. Ik wou hem geruststellen, en niet opfokken. Sommige katten beginnen dan te schreeuwen op die klein kittens, als in: Wat deed je nou ik had wel dood kunnen zijn! Maar ik was niet zo. Die kittens konden er zelf toch niks aan doen? Creamykit al helemaal niet. Ik glimlachte zacht en speels. "Zal ik je dragen tot die tak? Dan zit je toch in de boom. Dan heb je dus eigenlijk toch geklommen." Zei ik. Ik wou Creamykit niet meer angst op jagen. Ik deed mijn kop omlaag en legde Creamykit op mijn rug. Ik hield hem een beetje met mijn staart vast, zodat hij niet zou vallen. Toen we bij de hoogste tak waren, lagde ik hem erop. Vanaf hier kon je over het hele bos uitkijken.

Onderwerp: Re: ~*~ Dinner time ~*~ vr 26 okt 2012 - 17:00

Een vos dus, dat moest hij onthouden. Hij hoopte maar dat hij er nooit meer een tegen zou komen en anders als hij ouder was en sterker als dat wezen. Hij was blij dat Wolfeye bij hem was, anders was hij waarschijnlijk dood geweest. Opnieuw drukte hij zichzelf op het hart om nooit meer alleen het kamp uit te gaan. Zijn moeder had haar leven voor hem gegeven en hij was niet van plan om dan gevaar te lopen als dat niet nodig was. “Een vos ik zal het onthouden,” zei hij toen ernstig. Hij ontspande weer. De schrik verdween uit zijn ogen en ook de tranen droogden op in zijn vacht. De volgende keer als hij zo’n beest tegen kwam, dan was hij er klaar voor. Hij staarde nog eens naar de plek waar de vos verdwenen was, daarna keek hij Wolfeye aan. “Bedankt dat je mijn leven gered hebt,” Er lag een dankbare blik in zijn ogen, maar ook iets ernstigst. Hoe vaak zou het nog gebeuren dat iemand zijn leven moest redden? Hij wilde niet nog meer doden op zijn geweten hebben, maar hij kon toch ook niet meer altijd in het kamp blijven… Hij moest het risico nemen, ook al bad hij tot de sterrenclan dat er niet nog een kat voor hem moest sterven. “Ik weet dat je me zult beschermen Wolfeye, bedankt.” Vervolgde hij.
Hij keek naar de boom. Zouden ze daar nog in gaan zitten? Dan zou hij toch eerst omhoog moeten. Hij snoof eerst de lucht heel goed op, zodat hij zeker wist dat er niet weer zo’n verrassing uit de bosjes zou springen. Daarna wou hij in de boom klimmen, maar dit keer was het Wolfeye die hem onderbrak. Toen ze vroeg of ze hem moest dragen aarzelde hij. Eigenlijk wou hij laten zien dat hij het best wel kon en zelf die boom in klimmen, maar voordat hij kon protesteren zette ze hem al op haar rug. Hij zette zijn nagels zachtjes in haar vacht, zodat hij haar geen pijn zou doen. Hij keek naar beneden terwijl de grond onder hem kleiner werd. Dit was eigenlijk helemaal niet zo eng als het er eerst uitgezien had. Hij had er zelfs wel plezier in, er verscheen een grijnsje om zijn lippen. Toen ze hem op de tak zette, zette hij eerst zijn nagels erin en ging er toen op zitten. “Dit is leuk,” zijn stem klonk vrolijk. Hij had zich hersteld. Zijn blik gleed over de omgeving. Het leek zo groot vanaf hier. “Wat is de wereld groot,” zei hij toen ongelovig. “En mooi,” fluisterde hij er achteraan. “Heb jij het hele bos al eens gezien, stiekem?” Hij keek haar aan. “Dat zou wel te gevaarlijk zijn denk ik toch?” Zijn blik gleed over het bos en daarna naar de lucht.

Onderwerp: Re: ~*~ Dinner time ~*~ vr 26 okt 2012 - 17:26

Ik glimlachte. "Creamykit, als je wil kan ik je mentor zijn. Maar natuurlijk alleen als jij het wilt, ik dwing je niet." zei ik zacht, maar nog steeds goed hoorbaar. Creamykit had zich een beetje hersteld. Ik zou wel dolblij zijn als Creamykit voorstemde. Ik wou altijd al een mentor worden. En Creamykit hield volgensmij wel een beetje van avontuur. En hij wou graag wel warrior worden, niet? Voor mij was warrior zijn echt perfect. Ik heb mezelf leren vechten, waardoor ik nu meer grotere dieren dan mijn aan ka. Als ik Creamykit wat leerde, zou hij het misschien nog leuk vinden ook. En hij kon er sterker door worden. Ik was ook eerst klein en alleen, maar nu ben ik sterk en open. Nou ja, niet alle katten in de clan zagen me staan, maar toch. Ik wou Creamykit's vriend worden, ik mocht hem echt heel graag. Ik zal hem beschermen zolang het nodig was. Dat stond in het water geschreven. Ik zou nooit Creamykit alleen laten. Ik keek nog verder uit over de bomen. Ik rook weer iets... Een wolf! Dat was goed nieuws. "Creamykit, kom je even mee? Ik wil ja aan iemand voorstellen." zei ik, en ik klom naar beneden. Zelf vond ik de weg naar beneden makkelijk dan naar boven, want als je naar beneden ging hoefde je alleen maar van tak naar tak te springen. Toen ik beneden was, ging ik voor de wolf staan. De wolf knikte naar me, hij wist dat ik bij hem hoorde. Wolven spraken ook een héél klein beetje katten taal. "Er is een kitten, Creamykit. Val hem niet aan, hij hoort bij mij." zei ik tegen de wolf, en hij knikte. Wolven waren beter betrouwbaar dan honden, honden waren soms gewoon gestoorde mensen. Maar wolven niet.

Onderwerp: Re: ~*~ Dinner time ~*~ vr 26 okt 2012 - 18:28

Hij keek haar geschrokken aan toen ze opeens vroeg of ze zijn mentor mocht zijn. Dat mocht ze toch eigenlijk niet vragen? Dan was een keuze van Stormstar. Hij wist even niet zo goed wat hij daar op moest zeggen. Hij wou haar niet kwetsen, maar hij vond wel dat Stormstar dat moest beslissen. Ook al vond hij haar nog zo aardig, dat was niet aan hem om te beslissen. Hij wachtte even voordat hij antwoord gaf, om te bedenken hoe hij dat het beste kon zeggen. Daarna keek hij haar recht aan. Hij zou eerlijk tegen haar zijn, dat was hij altijd. Ook al zou hij haar misschien kwetsen. Hij was dan misschien jong, maar hij wist wel hoe de keuze van mentor en leerling in elkaar zat. Hij wou dat niet verbreken door een belofte te doen. “Ik ben pas 5 manen Wolfeye, dus het duurt nog wel even voordat ik leerling mag worden,” zei hij toen. “En Stormstar beslist over wie mijn mentor wordt, dat doet hij altijd. Die keuze is niet aan ons.” Vervolgde hij. “Hij weet het beste wie een goede mentor voor mij is,” Hij hoopte maar dat hij haar niet gekwetst had en dat ze dat begreep. Hij vond haar best aardig en ze had zijn leven gered, maar die keuze was aan Stormstar. Daarbij kende hij haar ook nog niet zo goed. Hij hoopte alleen dat ze niet boos op hem zou worden of hem alleen zou laten, maar dat zou hij snel genoeg merken.
Hij keek haar verbaast aan toen ze opeens naar beneden begon te springen. Wat was daar de aanleiding van? Was ze boos, of was er wat anders. Toen rook hij het ook, een nieuwe onbekende geur. Moest hij haar niet waarschuwen, maar ze had het vast ook geroken anders ging ze niet naar beneden. Aarzelend begon hij ook van de ene naar de andere tak te springen. Eerst ging het nog wat onhandig, maar hij kreeg er al snel een handigheidje in. Toen hij nog een eindje van de grond af was bleef hij staan. Hij vertrouwde het niet helemaal. Zijn ogen werden groot toen er opeens een groot wezen tevoorschijn kwam. Wat was dat nou weer en waarom bleef ze daar zo rustig staan. Geschrokken boorde hij zijn nagels nog dieper in de tak. “Dat lijkt me niet zo’n goed plan,” zei hij angstig. “Hij lijkt op die dieren die mama altijd omschreef als gevaarlijk, die honden heten.” Hij ging zitten. “Ik kijk wel vanaf hier,” Hij was echt niet van plan uit de boom te komen, als er zo’n groot beangstigend dier beneden hem zat. Het leek er dan wel op dat die twee vrienden waren, maar daardoor begon hij Wolfeye ook te wantrouwen. Ook al had ze hem net van die vos gered, misschien wou ze hem wel aan dat hondgeval geven. Was dat de reden waarom ze hem gered had. Hij bleef achterdochtig naar beneden staren.

Onderwerp: Re: ~*~ Dinner time ~*~ vr 26 okt 2012 - 18:44

De wolf zag Creamykit, en knikte om hem te begroeten. Creamykit begreep dat waarschijnlijk niet, en dat zou hem af kunnen schrikken. "Creamykit, dit is een wolf. Ik ben vrienden met ze. Ze zijn anders dan honden. Wolven zijn wijzer, en vallen nooit kittens of katten aan zonder reden." De wolf bedankte me voor mijn aanwezigheid en ging weg. Ik draaide me om. "En ik weet dat Stormstar daar over moet beslissen, maar ik bedoelde ook later vragen aan Stormstar." zei ik met een klein lachje. Hij vertrouwde me vast minder, en dat maakte me een beetje verdrietig. Ik had mezelf nu beschaamd. Ik rook iets. Vis. In een klein riviertje verderop. Nou ja, eigenlijk achter die struik. Ik liep er heen. en ging met mijn poten in het riviertje, waarna ik geduldig wachtte en uiteindelijk een vis ving. Ik liep terg achter het struikje en gaf hem aan Creamykit. "Net gevangen, hopelijk vind je hem lekker." bracht ik er moeilijk uit. Ik wou niet mijn eerste vriend weg. Dat zou vreselijk zijn.

Onderwerp: Re: ~*~ Dinner time ~*~ vr 26 okt 2012 - 19:57

“Oké,” zei hij aarzelend, maar hij bleef toch in de boom zitten. Geen haar op zijn vel die er aan dacht om de boom uit te komen. “Aangenaam dan wolf,” ondertussen printte hij ook deze geur in zijn geheugen. Hij wachtte totdat de wolf weg was en dat hij ook zeker wist dat hij weg was. Toen sprong hij naast haar uit de boom. Hij begon er verder niet meer over. Hij dacht niet dat het de bedoeling van haar was geweest om hem bang te maken, of hem aan de wolf te geven. Alleen je wist het maar nooit. Zijn moeder had hem geleerd altijd voorzichtig te zijn. Ze had het waarschijnlijk al te impulsief gevonden dat hij met Wolfeye mee was gegaan. Nou begon hij ook een beetje te twijfelen, maar hij wist dat dat eigenlijk niet eerlijk was. Ze had niks verkeerd gedaan. Hij had de situatie gewoon eng gevonden, dan ging hij dingen denken. Hij schudde het idee van zich af dat Wolfeye hem kwaad zou willen doen. Dan had ze hem vast niet gevraagd of ze zijn mentor kon zijn. Hij keek haar weer aan toen ze zei dat ze het alleen maar aan Stormstar voor wou leggen. “Ik weet het niet…” zei hij aarzelend. "Ik wou het eigenlijk aan Stormstar overlaten om een keus te maken en die keus niet beïnvloeden,” vervolgde hij voorzichtig. “Ik wil je niet kwetsen Wolfeye en je lijkt me heel aardig en een goede mentor, maar je overvalt me een beetje.” Ging hij zacht verder. Straks maakte hij het allemaal alleen maar erger, maar hij voelde zich ongemakkelijk door dit onderwerp. Hij wou haar geen pijn doen, door haar verzoek af te wijzen. Alleen hij wou Stormstar zijn keus niet beïnvloeden, omdat hij graag wou weten wat Stormstar vond dat de beste keuze was. Als hij ging vragen of iemand zijn mentor kon worden, dan zou hij dat misschien nooit te weten komen. Daarnaast wist hij eigenlijk ook niet of dat wel beleefd was. Hij twijfelde te veel om haar aanbod te accepteren. Al wist hij dat het een groot aanbod was. “Ik vind het echt heel lief van je. Ik hoop dat je dat begrijpt.” Zijn blik ontmoette de hare en in zijn ogen was te zien dat hij het meende. “Ik twijfel alleen nog te veel,” Dat zou ze toch wel snappen?
Hij ging zitten toen ze weg liep. Hij wist niet wat ze zou gaan doen, maar ze zou hem vast niet alleen laten. Als ze dat wel deed, dan zou ze vast nooit meer met hem willen praten. Het zou hem pijn doen als ze hem in de steek liet, maar ergens vertrouwde hij haar toch wel. Het was een dubbel gevoel. Even later kwam ze terug met een vis in haar bek. Er ontstond een glimlachje om zijn lippen toen ze de vis voor hem neerlegde. “Voor mij?” Hij keek haar enthousiast aan. “Bedankt,” door de indrukken had hij alweer honger gekregen. Hij liet zijn kop zakken en at de helft er van op, daarna keek hij Wolfeye aan. “Wil jij de andere helft?” Hij schoof de andere helft van de vis haar kant op. Hij zag wel aan haar dat hij haar geraakt had, dat was niet de bedoeling geweest. Hij had haar niet het idee willen geven dat hij haar niet vertrouwde, maar hij kon er niks aan doen. Het had ook allemaal opeens zo raar geleken, dan was het toch niet gek dat hij er wat van ging denken? Alleen nou wou hij dat goedmaken. Het zou gemeen van hem zijn om haar geen kans te geven en hij vond haar aardig. Ook al vond hij het moeilijk om met andere om te gaan. Hij probeerde het toch.

Onderwerp: Re: ~*~ Dinner time ~*~ vr 26 okt 2012 - 20:24

Ik glimlachte zacht toen hij de andere helft naar me toe schoof. "Dankje,"zei ik rustig. En begon rustig te eten. Er ws nog een klein vissenbotje over. Met mijn tanden en klauwen maakte ik het onscherp, en boog het wat kanten op. Toen ik klaar was leek het een beetje op een golf. Ik legde het neer en schoof het naar Creamykit. "Het leven, dat zie ik net als de golven. Je kan een grote zijn, die veel bereikt. Of een kleine. De meeste kleine zullen altijd opgroeien tot een grote, maar zullen helaas toch naar beneden breken. Sommige golven vechten en botsen tegen elkaar om te laten zien wie ze zijn, maar zullen ook ooit vallen. De Levenden die met de golven mee stromen, worden soms als prooi gezie. Maar soms zijn ze zelf de oorzaak dat golven neer vallen of botsen. Maar dat maakt niet veel uit. Er komen altijd weer nieuwe golven. De golven die zijn vergaan, zullen in de zachte handen vallen van de Zeemoeder. En er altijd over waken." Door dit verhaal wat ik zei, dacht ik aan mijn broers, zussen en ouders. Die waren gedood door vuur. Eigenlijk dacht ik dat ik het verhaaltje in mijn hoofd zei, maar eigenlijk kwam het gewoon uit mijn mond. Met een staarloze blik keek ik naar ed grond. "Maar ik zal me bewijzen door een grote te zijn..." zei ik heel zacht, misschien nog net hoorbaar. Ik zat diep in de gedachtes, en had geen idee meer dat ik op de wereld was...

Onderwerp: Re: ~*~ Dinner time ~*~ vr 26 okt 2012 - 20:47

Hij wachtte totdat ze de vis op had. Hij ging liggen met zijn kop op zijn rechtervoorpoot. Zijn lichtblauwe ogen bleven op de hare gericht, benieuwd of ze iets zou zeggen. Hij spitste zijn oren toen ze begon te praten. Hij luisterde aandachtig naar wat ze vertelde, terwijl zijn blik wisselde tussen het graadje en haar ogen. Hij schoof iets naar voren en legde zijn poot op het graadje. “Golven,” zei hij zacht. “Net als het water,” Hij keek haar weer aan. “Ik snap wat je bedoeld,” vervolgde hij zacht. “En soms verdwijnen golven plots,” Hij keek naar de lucht, naar de sterren die nog steeds in de lucht schitterden. “Naar de sterrenclan,” fluisterde hij. Hij dwong zichzelf Wolfeye aan te kijken. “Ik geloof wel dat je een grote golf bent Wolfeye, want anders was je vast geen warrior geworden. Net als mama,” zijn stem trilde een beetje. Hij schoof nog verder naar voren, zodat hij onder haar hoofd kwam. Daarna draaide hij zich op zijn rug en keek haar aan. Zijn blik hield de hare vast. “Sorry,” zei hij toen. “Ik wil niet dat je er over in zit. Ik bedoelde het niet zo,” Hij draaide zich op zijn buik en schoof terug. Hij moest gapen en opeens overviel de vermoeidheid hem. Het was al later in de nacht geworden, maar doordat hij bij Wolfeye was had hij dat nog niet doorgehad. “Ik ben eigenlijk best wel moe,” Hij keek nog eens naar de lucht. “Zullen we anders terug?” Hij stond op en gaf een zacht vriendschappelijk duwtje tegen haar schouder. Hij wou het goed met haar maken, want het voelde niet goed dat ze over iets inzat wat hij had gezegd. Ook al had hij het niet verkeerd bedoeld.

Onderwerp: Re: ~*~ Dinner time ~*~ vr 26 okt 2012 - 21:07

Toen Creamykit begon te praten voelde ik me rustiger. Maar dat betekende dat ik het dus wel had verteld. "Dankje," zei ik zacht. "ik snap wat je bedoeld. Ik heb zelf ook katten verloren met jou leeftijd." Ik zette langaam voort naar het Riverclan kamp. Natuurlijk wachtte ik even tot Creamykit bij me was, en liep toen verder. We waren ongeveer op de helft van de weg nu, en wou eigenlijk iets vragen aan hem. "Uhm... Creamykit, als je het niet erg vind wil ik graag horen wat er is gebeurd. Alleen als je wilt mag je het zeggen, misschien lucht dat wat op." zei ik zacht. Nooit van mijn hele leven wou ik iemand zoals Creamykit dwingen. Als ik zijn mentor niet mocht worden van Stormstar, maakte dat me eigenlijk niet zo uit. Als Creamykit en ik maar vrienden bleven, dan was ik gelukkig. Ik bleef staan toen het kamp in zicht was. Er was iets met me wat ik niet begreep. Maar ik wou het begrijpen. Het Heldere Witoog, wat de meeste de Zon noemanden, verdween langzaam in het Donker. De sterren werden zichtbaar. Ik hoorde gevroem achter me. Dat kon niet goed zijn. Het had maar een betekenis: Tweebenen. Wat deden die hier zo dicht bij het kamp? Ze waren ver weg. Snel pakte ik Creamykit op, en legde hem bij de kraamkamer die een beetje rook alsof hij daar gezeten had. "ik ben zo terug" zei ik tegen Creamykit, en rende naar het geluid naar het geluid van de Tweebenen.

Onderwerp: Re: ~*~ Dinner time ~*~ vr 26 okt 2012 - 21:31

Hij trippelde achter haar aan toen ze in de richting van het kamp liepen. Nog steeds dreunde de zin door zijn kop, dat zij ook katten verloren had op zijn leeftijd. Daardoor was die ernstige blik weer in zijn ogen gekomen. Hij was in gedachten terwijl hij achter haar aanliep, totdat ze hem daaruit trok. Hij keek haar aan toen ze hem vroeg wat er gebeurd was. Hij slikte even en keek naar de grond. Hij moest de tranen bedwingen toen die vraag gesteld werd. Hij wist dat het er een keer van zou komen en dat hij het zou moeten vertellen. Alleen hij was bang dat Wolfeye het hem kwalijk zou nemen. Want het was zijn schuld geweest. Hij keek recht voor zich uit met een vastberaden uitdrukking op zijn gezicht. Hij zou het haar vertellen. “Ik wou een keer buiten het kamp gaan kijken, dus was ik weggeglipt. Alleen ik had niet door dat ik het rivierclan territorium uitliep. Toen kwam ik een zwerfkat tegen die mij wou vermoorden. Ik dacht echt dat hij het zou doen toen hij op mij afkwam en dat had hij waarschijnlijk gedaan, maar toen was mijn moeder er opeens. Ze was me achterna gekomen toen ze doorkreeg dat ik weg was. Ze had niemand meegevraagd, omdat ze zo snel mogelijk achter me aan wou. Ze heeft de zwerfkat gedood, alleen haar wonden waren te ernstig,” tijdens het praten waren toch de tranen weer gaan lopen. Hij slikte en keek Wolfeye aan. “Het was mijn schuld,” fluisterde hij zacht.
Hij draaide zijn oren toen een geluid zijn zintuigen raakte. “Wat is dat?” Hij keek om, maar Wolfeye pakte hem al in haar bek. Hij verzette zich niet toen ze hem naar de kraamkamer bracht. “Wat ga je doen?” zijn ogen stonden angstig. “Wolfeye!” riep hij haar achterna toen ze het kamp uitrende. Hij sprong overeind, maar ging ook weer zitten. Wat kon hij beginnen? Wat was dat geweest en wat ging Wolfeye doen. Moest hij het tegen iemand zeggen, rusteloos keek hij om zich heen. Hij sprong weer overeind, maar ging opnieuw weer zitten. Hij was meteen niet moe meer, alleen maar ongerust. Wat als er iets ernstigst met haar zou gebeuren.

Onderwerp: Re: ~*~ Dinner time ~*~ vr 26 okt 2012 - 21:56

Wolfeye, gelieve in de 3de p enkelvoud te schrijven! Dus hij/zij/het.

Hier niet op reageren, maar dit in pb vorm te doen.

- Moonstripe

Onderwerp: Re: ~*~ Dinner time ~*~

~*~ Dinner time ~*~

~~ Dinner time ~~