Hello little kit. &Creamykit

Het was nog vroeg toen de jonge zwarte warrior wakker werd. Ze was gestoort door de vogels die s' ochtends luid begonnen te kwetteren. Wen ik daar nooit aan? dacht de poes en ze geeuwde. Ze was al eenange tijd zich aan het ergeren aan het nestje vogels. Ze begon zich te verzorgen en ze likte met lange halen haar vacht schoon en glad. Haar pels was nog erg dun, en als ze wakker werd leek het soms alsof haar pels ontploft was. Ze haalde nog een paar keer haar ruwe tong over haar poten en stond op. Blueeyes rekte zich zoals gebruikelijk en ze liep de warrior den uit. Haar maag gaf haar een ernstig gevoel van honger en zs stapte naar de voederhoop om een grote muis te pakken. Ze nam het dikke beest mee naar een rustig plekje in het kamp. Aangekomen ging ze zitten en begon ze te knabbelen aan haar prooi. Tijdens het eten wilt ze liever niet gestoort worden. Maar dat ging dit keer niet lukken, want ze hoorde getrippel achter zich en ze keek om. Een jonge kit stond achter haar. "Hallo, en wie ben jij?" vroeg ze zo vriendelijk mogeljk. Ze had geen zin in een bange kit en ze draaide zich helemaal om naar de kit.

Sorry voor lichte powerplay, kon anders niet erin komen.

Hij schrok wakker toen een windvlaag aan zijn vacht rukte. Hij knipperde met zijn ogen en keek om zich heen om zich te oriënteren. Hoe kwam die windvlaag in de kraamkamer? Zijn ogen werden groot toen hij zag dat hij niet in de kraamkamer lag. Hij lag er een eindje van af, tegen een struik aan. Had hij nou buiten geslapen? Beschaamd herinnerde hij zich dat hij dat inderdaad gedaan had. Hij had willen wachten totdat iedereen sliep, maar blijkbaar was hij daarvoor al in slaap gevallen. Wat zouden ze wel van hem gedacht hebben. Hij wou opstaan om zijn verontschuldigingen aan te bieden toen hij de vis voor zijn poten zag liggen. Hij was zo geschrokken, dat hij niet doorgehad had dat iemand een kleine vis voor hem neergelegd had. Er ontstond een glimlachje om zijn lippen, wat vriendelijk. Misschien hadden ze het hem dan toch niet kwalijk genomen. Zouden ze het begrijpen na de dood van zijn moeder? Hij schoof de vis tussen zijn voorpoten en at hem op. Hij smaakte hem zelfs meer dan goed, misschien door het gebaar. Hij likte zijn lippen af en sprong overeind. Hij zou eerst bedankt zeggen in de kraamkamer. Hij bracht zijn gewicht op zijn achterpoten en sprintte er heen. Hij wist niet wie de vis neergelegd had, maar hij zou het wel in het algemeen zeggen. Vlak voor de ingang remde hij af en stap zijn kop door de opening. “Bedankt voor de vis,” zei hij zacht. Daarna draaide hij zich weer om voordat iemand er op kon reageren en liep hij het kamp weer in.
Hij keek om zich heen. Hij was in een goede bui, wat de laatste tijd niet zo vaak meer gebeurde. Hij voelde zich zekerder over zichzelf en over wat de dag zou brengen. Dus lag er een vrolijke fonkeling in zijn lichtblauwe ogen terwijl hij door het kamp trippelde. Opeens werd zijn aandacht getrokken door een zwarte poes. Ze had een rustig plekje opgezocht en hij snapte de hint wel dat ze niet gestoord wilde worden. Alleen toch kon hij het niet laten. Hij werd nieuwsgierig naar haar. Dus veranderde hij van richting en liep naar haar toe. Achter haar stond hij stil. Hij wilde net wat zeggen toen ze al tegen hem begon te praten. “Hallo,” Hij liet even zijn kop iets zakken uit respect en keek haar daarna weer recht aan. “Mijn naam is Creamykit,” Hij ging zitten en keek even naar de prooi. “Sorry dat ik je stoor,” vervolgde hij toen. “Eet smakelijk,” Hij hield zijn kop iets schuin. “Zou ik jou naam ook mogen weten?” vroeg hij voorzichtig.

[Geen probleem, ik haak er wel op in]