Dapplekit was dicht in de buurt van zijn zusje gebleven, al verdrongen de andere katten hem een beetje. Met treurige oogjes had hij haar gadegeslagen, had hij gebeden voor haar leven.. maar een kitten heeft geen invloed op het leven, net zo min als op het getij. De tranen kwamen langzaam in zijn ogen te staan, terwijl Nightpaw pogingen deed Willowkit te redden. Zijn kleine zusje, Willow, de kleine, opstandige familie.. Dapplekit hoorde vaag hoe de anderen praatten, maar haar stem drong wel tot hem door. 'Ik ga het niet redden.. Starclan roept me.. vaarwel..' De laatste adem verdween uit haar lichaam als het water dat de stroom verlaat, als de sterren die langzaam verdwijnen in het ochtendlicht. Little Warrior, it was too late.. how can all of you call this fate? Divestream riep wat uit, Nightpaw schreeuwde iets.. maar de woorden verdwenen met de waas die voor zijn ogen verscheen, de waas die de omgeving tot strepen liet vervagen terwijl hij zich een weg baande naar Willowkit. Hij ging dicht tegen het levenloze lichaampje aanliggen, al was het te laat. Al was er niets meer aan te doen. Hij kon het nog niet volledig begrijpen, noch kon hij het besef van het verlies aan.