The last day for the small riverclan kitten.

Divestream zat met Mousefur te praten over een interessant onderwerp terwijl ze af en toe een blik op de kittens wierpen. Dapplekit en Willowkit zaten vrolijk te spelen en bij het zien van deze kittens, wist Divestream alvast zeker dat als Fastclaw en zij partners waren en hij het wou, zij ook kittens met hem wou. Divestream was zo afwezig dat ze alles even vergat. Een hoop gepiep dat gesmoord werd verstrooide haar gedachten en Divestream keek op. Ze zag een pels verdwijnen in de rivier en ze stond op en sprong de koude rivier in. Bliksem was ondertussen in een boom geslagen. Koude vulde Divestream's poten en haar poten werden stijf. Ze zag een vacht wegdrijven en toen ten onder gaan in de rivier. Ze dook met haar poten en ving de pels op. Ze vocht tegen de rivier en klom vervolgens, wat veel pijn en moeite koste omdat haar poten lam waren en door het gewicht van Willowkit, de oever op. Ze keek over Willowkit heen. 'Mousefur! Ga Dapplekit zoeken! Willowkit is dood!', riep ze geschrokken uit, terwijl ze nog niet eens wist of dit waar was. Ze pakte Willowkit op en rende naar de Medicijn kat, naar het kamp toe. 'Nightpw! Seaeye! Help!'

Angelos lag verstijd te kijken, Willowkit zijn dochter was onder water gegaan. Angelos was verstijd en kon niks doen. Hij wou erachter aan springen maar een andere poes was hem te snel voor. Hij zag de poes zijn kitten oppakken en hij sprintte naar haar toe en haalde uit. Zijn woede was groter dan zijn verstand en zijn vaderinstinct schreeuwde om vergelding en afreageren van frustratie. Met een stem zo vol verdriet en woede brulde hij "Laat mijn dochter los! Leg haar neer!!!" Tranen stroomde over zijn wangen. Hij was in geen staat om te praten en onderhandelen. "Willowkit is mijn dochter! Laat haar los en ga hier weg!" Het verdriet had plaatsgemaakt voor woede. Wie dacht deze poes wel niet wie ze was. In het verleden deed het een belletje rinkelen, alleen Angelos was iedereen van de afgelopen manen vergeten op Leopardfur, Crookedstar, Beetlewhisker en zijn kittens na.

Divestream boog zich over Willowkit heen en probeerde de kitten hopeloos warm te likken. Opeens voelde ze een klauw en Divestream sprong achteruit. "Laat mijn dochter los! Leg haar neer!!!", schreeuwde een kater en Divestream zag dat het Silvervoice was, die van RivierClan was verbannen. Divestream keek hem even aan. "Willowkit is mijn dochter! Laat haar los en ga hier weg!", riep de kater. Divestream wist dat Silvervoice de vader van Willowkit was. 'Silvervoice. Ik ben Divestream. Ik ben een ex-Clangenoot van je!', riep ze uit. 'Help me om haar warm te likken! Als je wilt dat ze doodgaat, ben je nu goed bezig!' Divestream boog zich weer over de kitten heen en haalde over Willowkit's vacht met haar tong. Ze legde zich om de kitten heen zodat haar staart Willowkit verwarmde. 'Als ik geen Clangenoot van je was en ik haatte RivierClanleden, zou ik deze kitten toch nooit zo snel het water uit hebben gevist?', probeerde Divestream de kater te kalmeren. Aan paniek hadden ze nu niet veel. Niet nu Willowkit dankzij haar schuld op sterven lag. Ze had ook beter moeten opletten! En Mousefur trouwens ook.

'Silvervoice. Ik ben Divestream. Ik ben een ex-Clangenoot van je!', riep ze uit. 'Help me om haar warm te likken! Als je wilt dat ze doodgaat, ben je nu goed bezig!' zei Divestream. Angelos dacht na en hij herkende haar een beetje. Hij ging Willowkit likken terwijl hij de tranen weg had geveegd. "Vraag je je niet af of ik wel de waarheid spreek, of ik wel haar vader ben" Angelos bleef Willowkit likken en fluisterde soms woordjes als "Word wakker Willowkit" of "Ik ben je vader, word wakker voor mij" Angelos haat nog steeds tranen in zijn ogen. Angelos bleef doorgaan. Hij had spijt, hij had nooit weg moeten gaan, dit was zijn schuld alweer sterft er een kitten door zijn fouten alweer! Angelos voelde woede op borrellen maarliet dat nietlos. Hij moest het proberen en zo ging hij verder met Willowkit warm proberen te houden.

Mousefur kwam op haar allerhardst aansprinten. 'WILLOWKIT!!!' Scheeuwde ze over het hele bos heen. Ze zag Divestream en Silvervoice (Die nu Angelos heet) Samen over Willowkit gebogen zitten. Mousefur kwam aanrennen. Ze boog zich gelijk over het slappe lijfje van Willowkit. 'Wat is er met haar?' Zei ze piepend. Meer kwam er niet uit. Ineens barste ze in tranen uit. 'We hadden meer moeten opletten!' Zei ze schor tegen Divestream. Ze legde haar kop tegen Willowkit aan. Het kleine lichaampje voelde nat en koud aan. Zijn buik bewoog niet meer heen en weer van het ademen. Zoals Divestream net deed, begon ze hem hopeloos te likken. Misschien warmde hij nog op. Verstikt in het verdriet keek ze naar Angelos. 'Volgensmij kunnen we haar niet meer reden.' Zuchte ze hopeloos. Willowkit was niet Mousefur's kitten, maar Mousefur had een zwak voor kittens. Ze hield erg veel van de kittens van Leopardfur. Leopardfur was ook nog eens Mousefor's zus. Met grote tranen dacht ze eraan, dat de Deputy haar zou verscheuren gewoon. De regen was al een beetje minder geworden, en de bliksem hield op. 'Misschien kunnen we het beste terug gaan naar het kamp.' Zei ze zwak. Mousefur tilde Willowkit voorzichtig op aan zijn nekvel, en ze keek Angelos en Divestream aan.

"Vraag je je niet af of ik wel de waarheid spreek, of ik wel haar vader ben?", vroeg de kater en Divestream schudde haar hoofd. 'Ik kon het aan je reactie zien. En trouwens, ik ben ook niet dom. Ik weet heus wel dat dit jouw kittens zijn. Samen met Leopardfur', sprak Divestream. Deze kater dacht echt dat zij dom was! 'Het is onze schuld! Wij hadden beter op de kittens moeten opletten', huilde Divestream. Mousefur kwam schreeuwend aanrennen. Wat Mousefur allemaal zei verstond Divestream niet. Het enigste wat ze nog wist, was dat ze deze kitten onmiddellijk warm moesten krijgen. Opeens pakte Mousefur de kitten op en Divestream keek Mousefur verwijtend aan. 'Als Willowkit je leven lief is, ga dan met ons mee naar het kamp!', riep Divestream over haar schouder, terwijl ze Mousefur aanspoorde om naar het kamp te gaan. 'Nightpaw! Seaeye!'

'Misschien kunnen we het beste terug gaan naar het kamp.' zei Mousefur die er bij was gekomen. Ze had gezegd dat ze moesten opgeven. 'Als Willowkit je leven lief is, ga dan met ons mee naar het kamp!', riep Divestream. Mousefur tilde het lichaam van Willowkit neer en Angelos snauwde "LAAT HAAR LIGGEN!" Angelos had ogen die zich weer hadden gevuld met tranen en woede "Ze zal niet bij het kamp worden begraven, niet daar! Al moet ik jullie bevechten." Hij heeft zijn dochter al verloren door een fout. Hij was vrijwillig weggegaan om niet gek te worden. Hij was veranderd en zijn dochter was nu vermoedelijk dood en weer wouden ze hem het afnemen. Angelos klapte zijn nagels uit en zei "Zij gaat met mij mee." Zij zal begraven worden in vrijheid niet tussen de regels. Kijk wat er met haar gebeurd is door die regels waarin ze leefde. ZIJ GAAT MET MIJ MEE" Angelos was boos door de reactie van Mousefur. "Zij zal het toch niet halen, door jullie regels en onoplettenheid is ze niet meer te redden." Angelos dacht niet meer helder en was woedend. Voor een tweede keer voelde hij alsof hij niemand meer had alsof hij alleen was en omsingeld door een duistere sluier vol eenzaamheid.

Willowkit wasnu slap, in haar hele lichaam kon ze geen spiertje bewegen. Haar ogen stonden dicht, het water droop van de haren af. Maar ze leefde nog! Haar vlank ging heel langzaam en klein op en neer, bijna niet te zien. "Word wakker Willowkit "Ik ben je vader, word wakker voor mij" De stemmen die ze hoorde kwam uit iemand die ze nog nooit eerder heeft gehoord. ''Mijn vader!? Met haar laatste krachten deed ze haar ogen half open en zag eek kater haar likken. Ook Mousefur en Divestream likte haar vacht hulpeloos. Haar ogen gingen weer tot spleetjes. Ze werdt opgepakt, ze merkte niet dat ze nog leefde, nou eigelijk half dood. Geschreeuw hoorde ze om haar heen, vooral van blijkbaar haar vader die hard en luid klonk van verdriet en woede. ''Pa..papa? ben j..jij mijn p..papa?'' Klonk haar stem zacht en slap.

''Pa..papa? ben j..jij mijn p..papa?'' Klonk haar Willowkit. Angelos verstijfde en draaide zich om naar het geluid en liep er naar toe..... "Er is nog hoop, Willowkit ik ben het Angelos.... Silvervoice, ik ben je echte vader." Angelos twijfelde niet en pakte haar over en zei "Dan maar kans op dood voor mij. welke kant op naar jullie kamp zeg het snel" Angelos had Willowkit overgepakt en keek nu naar Divestream en Mousefur. "Zeg snel welke kant op we hebben niet lang meer" Dit keer zaten er weer tranen in zijn ogen en hij keek niet meer boos naar Mousefur en Divestream alleen nu angstig.

(geen inspi)

Het gebeurde allemaal te snel. Willowkit liep weg en Dapplekit besloot een andere route te nemen. Hij zag Mousefur en Divestream al, toen ze plotseling begonnen te roepen. Hij hoorde Willowkit's naam, maar zag haar niet. Waar was ze? Hij kreeg een vreemd gevoel in zijn buik, een voorgevoel. Zo snel als zijn pootjes hem konden dragen rende Dapplekit naar voren, waar was ze? Er stond een kater bij; Angelos! Dapplekit had hem één keer ontmoet. Hij zag Divestream en Mousefur over iets kleins gebogen staan. Nee... niet.. niet.. niet Willowkit! Dapplekit sprintte het laatste stukje. Met de angst in zijn ogen kwam hij ten slotte aan. Hij keek vol liefde naar zijn dochter, Willowkit. Dapplekit bereikte eindelijk de plaats van het onheil. De warriors en de rogue likten Willowkit, maar Dapplekit zag het leven uit haar wegvloeien, net zoals de trieste druppels die op hen neerhamerden. Met een angstige kreet wurmde hij zich tussen de grote lichamen door, niet in staat het te geloven. Ze sprak nog even tegen Angelos. Dapplekit ging dicht tegen zijn zusje aanliggen. 'Willow.. Ik zal voor altijd aan je denken,' beloofde Dapplekit. Hij had al gezien dat het bijna te laat was. Ze rilde niet eens meer van de kou, haar oogjes waren waterig. Misschien zouden sommigen hem pessimistisch vinden, maar hij wilde Willowkit nog een paar geruststellende woorden meegeven, voor in Starclan. 'Starclan zal goed voor je zorgen, Willow. Ik zie je ooit weer,' fluisterde Dapplekit in haar oor, zijn keel dik van het verdriet dat opborrelde. Waarom zijn zusje? Waarom Willowkit? Dapplekit probeerde zich sterk te houden voor Willowkit. Als hij nu ging huilen, voelde ze zich misschien wel rot.

Mousefur hoorde ineens een krakend stemmetje. 'Pa..papa? ben j..jij mijn p..papa?' Zei Willowkit opeens. Mousefur sprong overeind. 'Willowkit!! JE LEEFT NOG!' Mousefur zou Willowkit nu wel willen omhelzen. Maar Angelos pakte haar op. 'Zeg snel welke kant op we hebben niet lang meer,' Mousefur sprintte naar Angelos toe, en wenkte hem om mee te komen. 'Kom mee!' Zei ze. Mousefur kreeg haast tranen in haar ogen. Ze kon het bijna niet geloven! Mousefur keek naar Angelos. Hij keek nu niet meer boos, maar angstig! Mousefur kon het zich wel voorstellen. Willowkit was tenslotte zijn kind. Ze waren eindelijk op het kamp aangekomen. Mousefur keek aarzelend naar Angelos. Hij hoorde nu niet meer in de Clan, en hij mocht hier eigenlijk niet komen. 'Angelos, blijf hier! Ik ga de Medicine Cat halen!' Mousefur sprintte naar hun Den, en wachtte totdat de Medicine Cat eruit zou komen.

Sorry, ben inspilratieloos :p)

Nightpaw zat nog in over haar gevoelens die ze sinds kort koesterde voor de ShadowClan apprentice, Ashpaw. Natuurlijk had ze het aan niemand verteld. Tijdens haar training had ze daarbij wel al flink wat opgedaan. Ze was gegroeid, maar nog niet op volle grootte. Plotseling stegen er stemmen op en kwam Mousefur aangehold. Divestream had geroepen en nu was Mousefur hier, wat zou er aan de hand zijn. 'Wat is er aan de hand? Seastream is er niet dus ik moet jullie helpen, wat is er?' riep ze naar de riverclan poes die voor de medicine den stond. Het leek haar dat het erg nodig was, anders zou ze geen paniek in de ogen van de warrior hebben gezien. Angstige gevoelens overspoelde haar. Straks was er iets ergs gebeurd, iemand heel erg gewond. Straks was het Hawkpaw, of iemand anders die dicht bij haar stond, iemand van haar familie. Mousefur stond recht voor haar, had nog geen woord gezegd. Nightpaw's blauwe ogen keken bezorgd naar de poes. Wat was er gebeurd, hoe snel hadden ze haar nodig? Had ze wel genoeg ervaring en kennis om hiermee om te kunnen gaan? Zou Seastream het beter doen? Maar haar mentor was het kamp uit, dit was haar kans.

Nightpaw kwam naar de opening van de Den toe gelopen. 'Wat is er aan de hand? Seastream is er niet dus ik moet jullie helpen, wat is er?' Mousefur keek haar heel ernstig aan. 'Willowkit ligt op sterven, je moet hem helpen Nigtpaw, alstjeblieft!' Mousefur werd er haast emotioneel van. Seastream was er niet! Nightpaw keek met haal fel blauwe ogen bezorcht naar Mousefur. De zwart witte poes kreeg het benauwd. 'Kom mee Nightpaw,' Zei ze gespannen. Mousefur sprintte het terrein weer op. Naar Angelos, die nog steeds Willowkit in zijn bek hield. 'Leg haar maar op de grond, Angelos!' Zei Mousefur bezorgd. Ik hoop dat Nightpaw er zo aan komt. Mousefur wachtte even af. Elke seconden keek ze naar Willowkit. Mousefur kon het niet laten, en gaf Willowkit een liefdevolle lik over haar dunne vachtje. Toen keek Mousefur weer naar de Medicine Cat Den.

(Sorry, korte post.)

Nightpaw keek Mousefur met grote ogen aan. Willowkit?! Dat kon niet waar zijn. Haar half zusje, de dochter van haar moeder. Ze zag haar liever als echt zusje. Ze schudde haar kop eens, om haar hoofd leeg te maken. Helder nadenken, anders kon ze niets meer doen. Willowkit mocht niet dood gaan. Op sterven, dat betekende niet dat ze dood zou gaan, toch? Snel haastte ze zich weer haar den in. Koortsachtig dacht ze na over wat ze mee moest nemen. Willowkit was geraakt door een boom en bijna verdronken. Ze pakte een blad, gooide daar wat spinrag, papaverzaad en kamille in en nam het bundeltje toen mee. Op een snel tempo rende ze naar de plek waar de katten zich hadden verzameld. Angelos, vroeger Silvervoice, hield zijn dochter vast. Willowkit hing slapjes in zijn bek. Nightpaw keek met grote ogen naar de katten. 'Angelos, leg haar nu neer! Ik moet iets doen!' beval ze op strenge toon. Het was nog niet te laat, toch, het was nog niet te laat. 'Het is nog niet te laat' ze sprak de woorden zacht, herhaalde ze, sprak zichzelf moed in, al durfde ze niet te hopen. Als Angelos zijn kitten neer legde kon ze kijken of er wonden waren die behandeld moesten worden met spinrag. Ze zou haar sowieso wat kamille geven tegen de shock, en als ze haar grondig had onderzocht nog wat papaverzaad om de pijn te verlichten. Het moest goed komen, dat moest.

'Angelos, leg haar nu neer! Ik moet iets doen!' beval ze. Het was Nightpaw. Angelos had even voor zich uitgestaard terwijl hij het kloppen van Willowkit´s hartje had gevoeld. Nightpaw zei 'Het is nog niet te laat' ze sprak de woorden zacht. Angelos begreep dat het was om de moed in te spreken. Angelos keek naar Willowkit. Toen ze was geboren was hij heel anders dan nu. Nu had hij weer geluk en trots alleen nu gebeurde dit. Angelos zat in dezelfde shock als manen geleden. Hij keek naar Willowkit en in zijn hoofd zei een stemmetje ´Het is te laat, je probeerde haar te redden maar het was niet gelukt, keer om en ga weg. Je doet jezelf te veel pijn als je hier nu blijft kijken´ Angelos bleef ondanks zijn verstand staan. Overleven of sterven, het maakte hem niet uit. Hij wou bij Willowkit blijven tot het eind. Angelos staarde nogsteeds zonder emotie op de tranen in zijn ogen na richting Willowkit biddend tot de Sterrenclan voor geluk. Als ze bestaan moesten ze kunnen helpen.

Nightpaw keek de kater aan. Ze wist dat hij natuurlijk veel om zijn kitten gaf, maar hij moest haar nu even loslaten. Ze stapte dichter naar hem toe en pakte Willowkit uit zijn bek, om haar zacht in het gras te plaatsen. Ze bewoog niet, maar ze voelde de ademhaling, zwak weliswaar. Snel keek ze naar het kleine bundeltje wat ze had meegenomen. Waarom was er niet iets voor water. Snel begon ze de kleine kitten te besnuffelen, het leek alsof ze geen wonden had. Daarna legde ze haar poot op de borst van het kleintje, en duwde zacht, hard genoeg om ervoor te zorgen dat Willowkit zou gaan hoesten. Als het water eruit was kon ze haar de kamille geven en, als het nodig was, de papaverzaadjes die ze had meegebracht. 'Niet opgeven Willowkit' fluisterde ze zacht. Ze maakte de beweging een paar keer, alles om het kleintje te stimuleren om het water op te hoesten. Als dit niet werkte, kon ze ook niets meer doen. Het water zou ervoor zorgen dat ze stikte, het moest er snel uit.

*Kleine post. Willowkit moet effe reageren, want anders heb ik niet zo veel te doen. Ik kan nietr te veel beslissen*

Alles ging in een stroomlijn voorbij. De wind suisde door haar oren, terwijl ze Angelos, Mousefur, Dapplekit en Nightpaw volgde. Ze probeerde dichtbij Willowkit te horen. Arme Angelos, het zou vast een klap voor hem zijn als Willowkit hieraan overleed. En dat deed ze misschien ook wel. Divestream voelde zich echt zo schuldig en keek naar Mousefur. Zij tweeën hadden beter moeten opletten naar Willowkit. Misschien was dit zelfs niet gebeurd als zij beter hadden opgelet. Naarmate Divestream verder dacht werd ze steeds bewuster en wanhopiger van hun schuld. Willowkit was dood door hun! Of ging dood. Divestream bad tot SterrenClan dat ze hun tweeën nog een kans gaven en de kleine kitten lieten leven. Wanhopig hoorde Divestream toen ze haar oren spitste het kleine hartje steeds minder snel kloppen. Nightpaw deed alles wat ze kon om deze kitten weer tot leven te wekken.

Willowkit hoorde allemaal stemmen die haar bekend voorkwamen, maar dit keer anders. Ze waren allemaal in paniek en vreesde het ergste. 'Niet opgeven Willowkit' fluisterde Nightpaw zachjes. Opeens voelde Willowkit een zachte druk op haar buik. Het was de zelfde poes die zachte woordjes uitsprak. Ze voelde het water in haar buik omhoog komen maar kwam niet verder uit haar keel. Het water kwam toen ze nog onder water zat in haar longen en buik, maar er kwam maar een beetje water uit haar mond. Ze deed haar ogen half open en zag Nightpaw, Mousefur, Divestream en Dapplekit. En op een afstand zag ze haar échte vader starend kijken met tranen in zijn ogen. Willowkit wist dat ze net niet zou halen, maar wou nog niet gaan! ''Ik ga het niet halen.'' Haar lichaam helemaal slap op het gras ademde ze nog maar heek zacht en langzaam. ''Starclan roept me....vaarwel.'' Met die korte woorden sloot ze langzaam haar ogen. Er viel een kleinde druppel van haar wang op het gras. Haar flank ging nog maar twee keer rijzen en dalen en het stopte. Haar geest was nu bij Starclan en haar lichaam nog in bij zijn van haar geliefden.

I will run with the warriors in Starclan
I'm small and too soon gone.
I will never be a warrior
I Will never own kittens
never get a Apprentice
Never really a mouse taste
The life for me is over
I will run with the warriors in Starclan
The smallest warrior runs along with the great warriors

Hoopvol keek Divestream naar Willowkit die een beetje water uitspuugde. ''Ik ga het niet halen'', zei Willowkit en er kwamen wazige vlekken voor Divestream's gezicht. Nee, nee, nee! Ze hadden een kitten aan haar lot overgelaten en dit was SterrenClan's woede. Divestream wou het uitroepen, maar het enigste wat ze kon doen was versteend naar de kitten kijken. ''Starclan roept me....vaarwel'', mauwde Willowkit en Divestream keek hoopvol naar de vacht van Willowkit. Die ging twee keer op en neer en stopte toen. Wanhopig keek Divestream naar Willowkit. Ze sprong over Willowkit heen en ging aan weerszijden staan. 'Nee!! Willowkit, adem!', riep Divestream terwijl ze twee keer zachtjes op de buik van Willowkit drukte, maar ze reageerde niet meer. Ze was dood. De vacht lag levenloos tussen hun allen in. Divestream keek iedereen aan. 'Het is mijn schuld! Ik had beter moeten opletten! Ik had moeten voorkomen dat ze in de rivier viel! Ik had niet met Mousefur moeten staan kletsen! Ik ben een moordenaar', zei Divestream en ze probeerde wanhopig Willowkit weer tot leven te wekken. Niet Willowkit! Willowkit en Divestream speelden soms wel is met elkaar.

Nightpaw keek hoopvol naar het beetje water dat uit de mond van de kleine kitten stroomde. Haar ogen stonden nog steeds bezorgd, bang om haar alsnog te verliezen. Ze moest meer water in hebben geslikt, het moest eruit. Toen Nightpaw opnieuw wilde duwen deed Willowkit haar mond open om wat te zeggen. De zilveren tabby liet haar spreken. 'Ik ga het niet halen' 'StarClan roept me...vaarwel' waren haar laatste woorden, voor het kleine lichaam nog slapper werd en ophield met het zacht op en neer deinen. Nightpaw keek vol afschuw toe hoe haar zusje haar laatste adem uitblies. Ogen groot van verdriet, keek ze Divestream en de rest aan. Ook de witte poes leek het duidelijk erg op zich te nemen. Nightpaw's blauwe ogen gingen even dicht, ze rilde. 'Nee, Divestream, het is niet jouw schuld. Het is mijn schuld! Ik heb gefaald, ik ben een mislukkeling. Seastream had haar vast kunnen redden! Waarom heb ik het in mijn eentje geprobeerd!' riep ze. Ze schreeuwde de woorden haast uit. Haar oren naar achter, staart dik opgezet. Nee..neee..neeeee. Met een ruk draaide ze zich om en rende weg van de plaats, weg van Willowkit, weg van Divestream, weg van iedereen. Ze moest alleen zijn. Alleen zijn voor ze de anderen weer onder ogen zou komen. Het was haar schuld! Het was allemaal haar schuld! Ze had nog niet goed geleerd, de laatste tijd minder goed opgelet door haar liefde voor Ashpaw! Het was allemaal haar schuld!

Onderwerp: Re: The last day for the small riverclan kitten.