Sweet as honey [Honeypaw]

Onderwerp: Sweet as honey [Honeypaw] zo 16 sep 2012 - 14:16

ONLY HONEYPAW

Het was alweer een dag geleden van het gevecht met de grijze poes. Hij had de hele nacht de slaap niet gevat, en als het dan eenmaal toch lukte om in slaap te vallen was het een nachtmerrie, een vreselijke nachtmerrie. Honeypaw werd vermoord, vermoord voor zijn ogen. Maar in werkelijkheid is dat gelukkig niet gebeurd, besefte hij. Stormstar was op het goede moment gekomen en de poes, die Icy heette, weggejaagd. Ze bleek de leidster te zijn van de Bloodclan, de clan die bloedlustig en erg kil was. Hij was blij toen hij de grote, sterke gedaante zag opdoemen. Ja, Stormstar was echt zijn voorbeeld geworden. Hij was zo sterk, zo moedig.. Direct na het gevecht had hij samen met Stormstar Honeypaw naar het kamp gedragen. Ook hijzelf was verwond geraakt, maar dat deed hem niets. Ze hadden Honeypaw naar de medicine cat den gebracht, waar ze nu werd verzorgd en Nightstream een oogje in het zeil hield. Ook zijn wonden waren verzorgd, maar zouden goed genezen. Hij lag in de apprentice den, aangezien zijn wonden mooi heelden na de behandeling. Hij moest wel komen voor controle, maar dat vond hij niet erg. Hij zou toch elke dag op bezoek gaan bij Honeypaw, hij vond dat dat zijn plicht was. Hij stond rustig op, nog een beetje wankel maar hij stond. Hij rekte zich heel voorzichtig uit, om geen pijn op te wekken. Zijn staart zwiepte rustig heen en weer. Hij was kalm geworden, hij moest wel van zichzelf. Zijn witte pootjes trippelden de den uit, op weg naar de medicine cat den. Door zijn zachte pootkussentjes was hij onhoorbaar. Toen hij in de ingang van de medicine cat den stond, zochten zijn goudkleurige ogen direct Honeypaws babyblauwe ogen. Hij zag haar al snel, maar haar ogen waren gesloten. Hij liep voorzichtig naar haar toe, en ging naast haar zitten. Ze leek zo kwetsbaar, als ze daar zo lag.. Hij raakte heel voorzichtig haar neusje aan, met de zijne. Hij wilde haar niet wakker maken, maar ging rustig naast haar zitten, wachtend tot ze wakker werd.

Beetje kort, I'm sorry, maar moet aan m'n huiswerk D:

Long lost words whisper slowly to me. Still can't find what keeps me here.
Opgekruld in een mosnest, onder de beschutting van de veilige, warme Medicine den lag Honeypaw te slapen. Herstellend van haar wonden. Ze had een gigantische jaap over de linkerhelft van haar lichaam die het meeste zeer deed, en wat over haar flanken die wel zouden genezen. Ze bewoog een beetje krampachtig in haar slaap, woelend met haar ogen plat in haar nekje. Het was overduidelijk, ze had opnieuw een nachtmerrie.

Zo snel als haar kleine pootjes haar maar dragen konden sprintte een gevlekte kitten tussen de raven zwarte bomen door, hijgend van de inspanning. Ze hoorde de hartslag van een kat in haar oren bonken en voelde haar rottende adem tegen haar staart slaan. Het maakte niet uit hoe hard ze rende, ze haalde haar altijd in .. De bomen staken als groteske schaduwen af tegen de donkere achtergrond. Er waren geen sterren te bekennen aan de hemel en de maan zat verstopt achter een wolkendek van asgrauwe wolken. Piepend van angst rende Honeypaw door, haar blauwe ogen gericht op een steeds groter wordende kat. Cinderpaw! Ze voelde tranen van geluk branden in haar ogen, als ze hem kon bereiken was ze veilig! Iets in haar zei het. Maar op het moment dat ze naar hem toe sprong verdween hij en landde ze op een lege plek. Ze draaide zich vliegensvlug om en met een oorverdovende kreet schoot een langharig, hels dier op haar af met een BloodClan geur aan haar vacht. Een maniakale lach sneerde in haar oren en rijen met enorm scherpe tanden werden ontbloot. ‘Je vriendje weet nu wel wat Stormstar doorstaan heeft,’ Sneerde de stem. Plotseling werd Honeypaw haar aandacht getrokken door een levenloos schepsel links van haar. Met een schok keek ze recht in de doffe, levenloze ogen van Cinderpaw. De maniakale lach zwol aan terwijl het maanlicht achter een wolk uit kwam en het langharige helledier identificeerde als Icy! ‘Maar jij zal het niet meer kunnen na vertellen. Sterf!’

Met een noodkreet schrok Honeypaw wakker, de geur van Cinderpaw nog vers in haar neus .. vermengd met bloed! In paniek voelde ze een warme vacht tegen haar aan waardoor ze haastig wegkroop, met een verwilderde blik in haar ogen. De wond in haar zij prikte als de ziekte waardoor ze zacht jammerde. “Nee! Doe me geen pijn!” Piepte ze doodsbang. Haar hartje ging tekeer als een kolkende rivier, terwijl haar ogen alle kanten op schoten alsof ze van alle kanten een aanval verwachtte van Icy.

When all this time I've been so hollow inside I know you're still there

Hij keek naar de lieve, rustig slapende Honeypaw, die zo hulpeloos naast hem lag. Ze lag helemaal opgekruld in een mosnest. Ze was zo lief, zo, zo.. Zo anders dan hij haar kende. Ze was altijd zo druk, zo enorm dapper, ze was alles wat hij niet was. Hij wilde dat maar al te graag van haar overnemen, maar dat ging niet. Evenals de pijn die ze leed, die wilde hij ook van haar overnemen, maar ook dat ging niet. Hij kon niets doen, en dat vond hij vreselijk. Hij kon alleen maar bij haar blijven. Ineens schrok de kleine poes met een noodkreet wakker. Ze voelde blijkbaar zijn vacht tegen de hare, en ze kroop angstig weg. Ze had een vage blik in haar ogen, bijna verwilderd. Hij schrok er een beetje van, ze deed nooit zo, maar het leek alsof ze nog half sliep. Het leek alsof ze ergens enorm bang voor was.. Hij hoorde haar zachtjes jammeren, waardoor er bij hem een vervelend gevoel achterbleef. Hij wilde het wegnemen, hij wilde niet dat ze pijn leed.. "Nee! Doe me geen pijn!" piepte haar stem daarna doodsbang. Haar ogen schoten supersnel heen en weer, als in een flashback van het gevecht van de dag ervoor. Cinderpaw wist niet wat hij moest doen, hij had geen flauw idee. Hij zat daar een beetje beduusd van alle gebeurtenissen. Hij kreeg zelf ook een flashback.

Hij voelde de messcherpe tanden van de enorme grijze poes in zijn oor boren. Hij wilde zichzelf wel verdedigen, maar wist dat het geen zin had. Hij keek naar de hulpeloze Honeypaw, die hem probeerde te redden. Hij voelde zijn vel open gaan, bloed uit zijn vacht stromende. De beet verslapte ineens, waar hij erg blij mee was. Hij liep direct naar Honeypaw, en ging voor haar staan, om haar te verdedigen. "Je vriendje weet nu wel wat Stormstar doorstaan heeft," hoorde hij de kille stem van Icy zeggen. Hij voelde een koude wind langs hem gaan, zo kil, geen enkel stukje van liefde, alleen maar dood. De poes liep richting de jonge Honeypaw. "Maar jij zal het niet meer kunnen navertellen. Sterf!" Deze woorden schoten als messen door zijn hart. Hij begreep niet hoe je zo gemeen kon zijn, zo kil, zo dodelijk.. Hij kreeg de rillingen van haar. Terwijl hij nadacht, naderde Icy Honeypaw steeds meer. Een fractie van een seconde later had Icy de jonge Honeypaw al in haar greep. "NEEE!" riep hij.

Hij keek naar Honeypaw, die nog altijd verwilderd voor zich uit keek. "Alles komt goed, Honeypaw, alles komt goed.." zei hij kalmerend. Hij hoopte dat het zou helpen..

Long lost words whisper slowly to me. Still can't find what keeps me here.
Het duurde een geruime tijd voordat Honeypaw weer door had waar ze was. Langzaam registreerde ze de Medicine den, haar mosnest, de voorraden, de geur van kruiden en bessen .. en die van Cinderpaw. Haar hartje ging nog steeds wild tekeer toen ze hem recht aan keek en zag dat hij (buiten zijn krassen en verse wonden) ongedeerd was. Haar baby blauwe ogen vulde zich met tranen. Overstuur begon ze harder te jammeren. 'Alles komt goed, Honeypaw, alles komt goed..' Suste Cinderpaw haar. Ze schudde haar kopje en kroop pijnlijk naar de zwart witte leerling toe, zwaar ademend. Ze sleepte vermoeid met haar achterpoten en liet zich snikkend in haar mosnest vallen, totaal overhoop gehaald qua emoties. Ze kroop alsof ze dat iedere keer deed tegen Cinderpaw aan en begroef haar kop in zijn flank, luid snikkend. “Oh Cinderpaw ..” Miauwde ze zachtjes, hysterisch snikkend. ”Waarom ben ik zo zwak en zo .. waardeloos .. ik had haar gistere kunnen vermoorden .. dan was alles over maar ik ben zo zwak en .. en waardeloos .. en en ..” Jammerde ze, totaal overhoop gehaald qua gevoelens. De nachtmerries waren nog niet erg genoeg .. nu kwam er ook nog het gevoel van schuld bij. Ze had gefaald en zou voor altijd bekend staan als een lafaard en zwakkeling! Ze kroop tegen Cinderpaw aan, haar ogen gesloten en luid snikkend, alle emotie en angst er uit latend. Ze voelde zich gelukkig bij deze leerling, hij was anders dan alle andere die ze had ontmoet .. de gevoelens waren anders .. op dit moment was ze alleen maar blij dat ze hem bij zich had. Ze trilde hevig terwijl de wond op haar zij prikte en voor een deel was opengetrokken, een klein straaltje bloed gleed over haar vacht naar beneden en vermengde zich met die van Cinderpaw.

When all this time I've been so hollow inside I know you're still there

Na een tijdje zag Cinderpaw dat de jonge poes naast hem doorkreeg waar ze was. Hij lette op haar, want hij wilde niet dat het helemaal verkeerd zou aflopen met haar. Het was zo raar, dat ze hadden gevochten met de leider van de Bloodclan.. Het was gewoon, het was gewoon niet te bevatten, dacht hij. Hij zat er nog altijd zo erg mee in zijn maag, dat hij te zwak was om zijn Honeypaw te redden. Waarom dacht hij nu ineens dat Honeypaw de zijne was? Ze waren gewoon vrienden, maar in zijn fantasie waren ze al een heleboel stappen verder.. Hij zag dat haar blauwe ogen in de zijne keken, haar ogen waren gevuld met tranen. Ze begon overstuur wat harder te jammeren, en dat was nou juist wat hij niet wilde, dus hij probeerde haar maar te sussen. Ze schudde haar kopje, alsof ze wou zeggen dat dat niet zou kunnen. Hij voelde haar dichterbij komen, en een fractie van een seconde later voelde hij haar zachte vacht tegen de zijne. Hij hoorde haar zwaar ademen, en haar gezicht vertrok toen ze naar hem toe kroop. Hij had zoveel medelijden met haar.. Ze sleepte vermoeid haar achterpoten met zich mee, zag hij. Ze begon te snikken. Ze kroop weer naar hem toe en verborg haar kop in zijn flank, steeds harder snikkend. Hij likte over haar kop, haar kalmerend. "Oh Cinderpaw.." mauwde ze zachtjes, maar toch hysterisch snikkend. Hij voelde zijn hart sneller kloppen, alsof hij wilde zeggen dat hij iets voor haar voelde, maar dat deed hij niet. Daar was hij veel te bang voor. Hij durfde het niet, bang om afgewezen te worden. "Waarom ben ik zo zwak en zo .. waardeloos .. ik had haar gisteren kunnen vermoorden .. dan was alles over maar ik ben zo zwak en .. en waardeloos .. en en.." jammerde Honeypaws stemmetje. Hij voelde dat ze nog dichter tegen hem aan kroop, haar ogen gesloten en nog altijd snikkend. Hij gaf haar nogmaals een lik over haar kop. "Je bent niet waardeloos, lieve Honeypaw.." zei hij, Honeypaw kalmerend. Hij was geschrokken van zijn woorden, waarom zei hij nou ineens 'lieve'? "Je bent dapper, stoer en je bent erg goed te vertrouwen. Ik zelf zou niet tegen een Bloodclanner zijn ingegaan. Je bent ook totaal niet zwak, ik denk dat je zelfs nog sterker bent dan ik ben," zei hij, puur oprecht. De woorden kwamen dit keer niet uit zijn mond, maar uit zijn hart. In zijn gedachten verklaarde hij haar zijn liefde ook nog, maar dat durfde hij nog niet. Hij voelde iets tegen zijn vacht aankleven, iets vloeibaars. Het was een sijpeltje bloed dat uit een wond van Honeypaw kwam, en zich vermengde met zijn vacht. Het maakte hem niet uit, hij was gelukkig, hij wilde de tijd stil zetten. Dit moment zou hij voor eeuwig koesteren.

Long lost words whisper slowly to me. Still can't find what keeps me here.
Honeypaw haalde met grote, hysterische uithalen adem. Tranen bleven maar uit haar ooghoeken stromen terwijl ze zich steeds dichter tegen Cinderpaw aanperste, alsof ze bang was dat het laatste flintertje lucht dat ze tussen hen uit perste hun uit elkaar zou drijven en de band zou verbreken. Toen ze een lik over haar kop voelde stierf haar gesnik een beetje weg en piepte ze zachtjes. ’ Je bent niet waardeloos, lieve Honeypaw..’ Zei Cinderpaw tegen haar. Ze schudde verwoed haar hoofdje en snikte nu nog luider. “J-Jawel ..” Snikte ze er tussendoor. ’ Je bent dapper, stoer en je bent erg goed te vertrouwen. Ik zelf zou niet tegen een Bloodclanner zijn ingegaan. Je bent ook totaal niet zwak, ik denk dat je zelfs nog sterker bent dan ik ben’ Honeypaw wilde hem telkens onderbreken maar haar stembanden leken geen woord meer los te laten, enkel een onherkenbaar gesnik. Ze dwong zichzelf om even haar zelfmedelijden aan de kant te schuiven en Cinderpaw aan te kijken. Moeizaam keek ze omhoog in zijn inmiddels vertrouwde, goudgele ogen en ze wist er een heel zwak, bijna onzichtbaar, waterig glimlachje uit te halen. “M-meen .. meen je dat echt?” Vroeg ze bijna onhoorbaar, terwijl ze zichzelf een beetje omhoog hees. Ze slikte en keek hem met een bonkend hoofd van de tranen aan. Ze voelde hoe ze weer begonnen te stromen terwijl ze zich op haar buikje liet vallen, een zacht geluidje van de pijn ontsnapte uit haar keel toen ze de wond weer voelde prikken. Icy had een heel diepe wond achtergelaten, die vast en zeker een litteken zou worden .. voor altijd zou het er zitten en haar herinneren aan haar faling .. of aan haar geluk die ze had dat ze het overleefd had? Honeypaw schudde haar kop en keek omhoog naar Cinderpaw, zachtjes snikkend maar zichtbaar opgeklaard.

When all this time I've been so hollow inside I know you're still there

Cinderpaw hoorde Honeypaw nog altijd met hysterische uithalen ademhalen. Hij was bezorgd, zou het wel weer goed komen? Een gevecht met een bloodclanner, ja dat was niet niets, vooral als je nog maar 7 maanden oud was. En dan direct de bloodclan-leider.. Het was echt niet niks. Als hij niet was gekomen, was het waarschijnlijk haar dood geworden. Maar hij was toch wel trots op die jonge, stoere poes, dat ze toch maar tegen Icy in was gegaan, hij had dat niet gedurfd. Hij voelde haar steeds dichter naar hem toe kruipen, alsof ze bang was hem te verliezen. Hij zal niet weggaan, hij zal bij haar blijven, net zo lang tot het moet. Toen hij haar suste, had ze zoals gewoonlijk wel een weerweerd terug. "J-jawel.." snikte ze, nog altijd. Terwijl hij verder ging, vertellend wat hij allemaal van haar vond, snikte ze nog steeds. Het was alsof haar tranen nooit opgeraakten. Hij meende alles wat hij zei, echt alles. Ze was alles voor hem geworden, echt alles. Zijn hele leven draaide om haar, ookal wist ze dat helemaal niet. Ineens zag hij haar ogen in de zijne kijken. Blauw en goud waren ze, het leken wel tegenpolen. Hun karakters waren ook tegenpolen, maar die trokken elkaar aan. Er stond een vertrouwde blik in haar mooie babyblauwe ogen. Ze keek moeizaam, maar toverde een waterig glimlachje tevoorschijn. Het deed vast pijn, en het maakte hem ook niet uit dat het zo'n glimlachje was geworden. "M-meen .. meen je dat echt?" vroeg de mooie poes bijna onhoorbaar. Hij knikte, met een gemeende glimlach op zijn gezicht geplakt. Hij hoorde haar slikken, en kort daarna liet ze zich weer vallen op de grond. Een soort piepje verdween uit haar bekje, terwijl ze dit deed. Opnieuw zag hij Honeypaw haar hoofd schudden en naar hem kijken. "Ik meen het, Honeypaw. Je bent de dapperste en liefste poes die ik ooit heb gezien en ontmoet. Ik wou dat ik je eerder had ontmoet. Je bent gewoon geweldig," zei hij heel beheersd, maar met toch een tikkeltje nerveusheid in zijn stem. Hij vond het eng om dit op te biechten aan haar, maar het was zo vertrouwd dat hij het wel durfde. Hij raakte voorzichtig haar neusje aan, en voelde een soort van vonk overspringen. Hij was verliefd op haar, dat mocht duidelijk zijn.

Dear friend, as you know. Your flowers are withering

‘Ik meen het, Honeypaw. Je bent de dapperste en liefste poes die ik ooit heb gezien en ontmoet. Ik wou dat ik je eerder had ontmoet. Je bent gewoon geweldig’ Honeypaw keek op toen Cinderpaw dat zei en voelde zich vreemd van binnen. Een kat die gewoon je vriend was zou zo iets toch niet zeggen? Of wel? Gewoon om je beter te laten voelen? Met waterige oogjes keek ze omhoog naar hem en fronste. Terwijl ze op haar rechter zij rolde om haar wond niet bloot te stellen aan het mos legde ze haar kopje vermoeid neer. ”Dapper? Ik deed het gewoon uit instinct .. ik haat haar en ik wil haar laten boeten voor wat ze gedaan heeft” Miauwde ze, bewust in de tegenwoordige tijd pratend zodat Cinderpaw door had dat ze niet terug zou schrikken van Icy mocht ze haar nog een keer tegenkomen. Ze kon onmogelijk uitleggen wat ze toen had gevoeld dus deed ze dat ook maar niet. Ze zuchtte vermoeid en kreunde. Waarom was het zo moeilijk? Ze wilde opstaan, Icy gaan zoeken en haar vermoorden in haar slaap, maar daar tegen aan haatte ze zichzelf voor haar eerste falende actie .. maar ook dat ze terug was geschrokken voor die geur en smaak van bloed. Het zag er zo uit als dat van prooi maar het smaakte heel goor en onnatuurlijk, ze walgde er van. Terwijl ze haar kopje weer naar Cinderpaw ophief miauwde ze zacht ”en ook als ze jou nog eens pijn doet! Ik stuur haar meteen naar de Dark Forest!” Snauwde ze, een beetje harder en krachtiger dan bedoeld. Ze kreunde van de pijn toen haar wond een triomfantelijke nasteek gaf. Ze gaf er een vluchtig likje aan en begon weer te huilen. Waarom was ze niet gewoon zoals Applepaw? Of op zijn minst in een situatie als Applepaw? Applepaw was gelukkig met een zusje die geweldig op haar paste en twee ouders die haar met hun leven beschermde. Waarom kon zij dit niet gewoon hebben? Honeypaw veegde onhandig met haar pootje de tranen weg en sloot haar baby blauwe ogen. ”Mijn leven is vreselijk!” Jammerde ze ”Ik faalde om Icy te vermoorden, ik heb Applepaw een trauma gegeven, mijn ouders verloren en bijna iedereen in de Clan van me afgeschoven tot ik met Stormstar praatte en jou ontmoette” Somde ze op, zich nog vreselijker voelend bij al die punten. Ze sloeg haar pootjes over haar ogen en rolde op haar buik zoals ze manen geleden bij haar moeder had gedaan omdat haar Clanleden boos geworden waren toen ze hun had laten schrikken. Cinderpaw was speciaal voor haar, zeer speciaal op een manier die nu ook wel beantwoord leek maar ze zat te veel in de knoop met zichzelf om er echt op te reageren op dit moment .. niet als hij het niet rechtstreeks zij. Ze zuchtte en liet een uitgeput geluid horen.

And I've come reveling, burning incandescently

Cinderpaw keek naar de mooie poes die zo recht voor hem stond. Hij was zo gelukkig dat hij haar had mogen leren kennen, en hij wilde haar dus ook zeker niet meer kwijt. Hij zag dat ze naar hem keek, met waterige oogjes. Het leken zoals parels op te lichten in het licht dat de den in kwam, parels die zo onbetaalbaar waren, maar toch ook zo kwetsbaar. Toen draaide ze zich om op haar rechterzij, om haar wond te verbergen. Vermoeiend liet ze haar kopje in het bedje van mos vallen. Hij raakte haar kopje aan. "Dapper? Ik deed het gewoon uit instinct .. ik haat haar en ik wil haar laten boeten voor wat ze gedaan heeft," miauwde ze, heel bewust in de tegenwoordige tijd, klonk ze. Ze leek echt boos te zijn op Icy, al wist hij nog altijd niet echt waarom. Hij was in dezelfde tijd als Honeypaw wees geworden, en dus had hij zelf teveel zorgen gehad. Hij keek in haar babyblauwe ogen, die zo verschillend waren dan die van hem. Ineens rook hij de verse geur van bloed. Eén van zijn wonden was een stukje opengegaan, wat hij zorgvuldig weglikte. Inmiddels had Honeypaw haar kopje weer naar hem opgeheven. "en ook als ze jou nog eens pijn doet! Ik stuur haar meteen naar de Dark Forest," snauwde ze, harder en krachtiger dan tevoren. Ze was echt kwaad op Icy, dat mocht duidelijk zijn. Opnieuw verschenen tranen in de ogen van de gevlekte poes. Ze was zo kwetsbaar zo, zo kende hij haar helemaal niet. Ze was altijd dapper, zij was degene die hem de weg wees. Maar dit keer was ze zo kwetsbaar, zo, zo .. zo anders. Er was bijna niets meer over van die stoere dappere poes die ze voor het gevecht was geweest.. "Mijn leven is vreselijk!" jammerde ze, met haar ogen gesloten. Om zijn medeleven te tonen raakte hij voorzichtig haar neusje aan met de zijne en likte haar een keer over haar kop, om haar te troosten. "Ik faalde om Icy te vermoorden, ik heb Applepaw een trauma gegeven, mijn ouders verloren en bijna iedereen van de Clan van me afgeschoven tot ik met Stormstar praatte en jou ontmoette." Het was een hele waslijst, maar hij wist dat alles goed zou komen. "Alles komt wel goed, lieve Honeypaw," zei hij kalmerend. Hij wist dat hij niet echt een goede trooster was, maar misschien zou dit haar gevoel wat verminderen. Hij vond het vreselijk om haar zo te zien lijden. Hij hoorde haar zuchten, gevolgd door een uitgeput geluid. "Ik zal er altijd voor je zijn, als je partner," zei hij, direct spijt van zijn woorden. Waarom zei hij nou partner? Punt één; het was tegen de warrior code en punt twee; waarschijnlijk wilde Honeypaw niet eens zijn partner worden. "..in crime," voegde hij er wat onhandig aan toe, waardoor het erg ongeloofwaardig klonk. Het was een verkeerd moment, dat mocht duidelijk zijn. Hij had moeten wachten.

Sorry voor de late reactie Liaan, ik had weinig tijd en ook weinig zin, ik voel me best ziek en moe, eerder uitgeput van school ens.

If you be my star, I'll be your sky.
You can hide underneath me and come out at night.
When I turn jet black and you show off your light.
I live to let you shine. I live to let you shine.

Honeyaw leek zo in beslag genomen te zijn van al haar falen en pijn dat ze eventjes de lichte aanraking van Cinderpaw niet leek te voelen. Later kwam die pas aan in haar hersens en keek ze hem snikkend aan. ’ Alles komt wel goed, lieve Honeypaw,’ Miauwde hij. Zijn vertrouwde, warme stem leek haar een beetje terug te trekken maar ze keek hem niet langer aan. Ze was moe van alle emoties en stress en wilde het liefs zich opkrullen en zich wentelen in zelfmedelijden zoals ze de afgelopen paar momenten had gedaan. Alles leek mis te gaan, hoe erg ze het ook probeerde. ’ Ik zal er altijd voor je zijn, als je partner,’ Miauwde Cinderpaw opeens. Daarvan opende Honeypaw haar ogen en dimde haar snik in tot een vreemd geluidje. Met grote ogen kwam ze langzaam overeind, een beetje uit het veld geslagen. ’ ..in crime’ Voegde Cinderpaw er een beetje onhandig aan toe. Ze geloofde er niets van en slikte. Haar emoties waren toch al overhoop, het kon niet beter! Het moment .. was een beetje vreemd. Ze had het helemaal niet verwacht. Er viel dus ook een stilte, terwijl ze hem met een uitgesloten, onbewogen gezicht aan keek. Het duurde heel lang voor ze de stilte verbrak met een vreemd keelgeluidje dus ze deed haar bek weer dicht. Toen voelde ze de tranen weer branden in haar ooghoeken en liet ze een gesmoord gesnik horen. Het leek opeens alsof alle emotie op een kluitje werd gegooid en er nu uitschoot als een kogel. Ze gooide zich tegen Cinderpaw aan en duwde haar kopje onder zijn kin en begroef haar snuit in zijn borst. Tranen drupte op zijn vacht. ”Je weet niet hoe lang in daar al op wachtte” Miauwde ze heel beverig tussen wat snikken door. Ze opende haar baby blauwe ogen en keek hem moeizaam aan. Tussen de pijn door blonk wat liefde en zei ze zacht ”Ik zal er ook voor je zijn, als je partner .. maar niet alleen in crime ..” Het klonk zeer gesmoord en zacht. Ze sloot haar ogen toen en begon zachtjes te huilen. Van blijdschap en van de moeheid en van de emotionele gebeurtenissen van de afgelopen dag, nee. De afgelopen paar manen. Ze krulde haar staart om de zijne en ze stond haarzelf toe om te verdwijnen in Cinderpaw's heerlijke aroma. Om in zijn zachte vacht weg te dromen en in slaap te vallen, wetend dat hij er morgen nog steeds zou zijn, wetend dat ze nu iets had om voor te leven. Iets waarvoor ze niet roekeloze dingen ging doen maar elke dag naar huis voor kwam en gelukkig mee zou zijn. "B-blijf bij me .. tot de ochtend .. alsjeblieft .." Kraakte ze en ze voelde een lichte angst. Hij zou er voor altijd zijn, maar toch was ze bang dat ze morgen wakker zou worden en zou ontdekken dat het één grote, leugenachtige droom was die over was in een hartslag. Weg. Nooit bestaand. Dit moment was haast te mooi en te perfect om te verliezen. Ze was enorm moe en wilde eigenlijk gaan slapen maar ze wilde aan de ene kant ook al haar emotie bij Cinderpaw leggen en met hem wakker blijven. Deze stille, gelukkige momenten delen die ze hadden gehad. Honeypaw glimlachte flauwtjes tussen haar tranen door. Die waren mooi en vol geluk, die waren niet weg, nog niet. Die waren écht. Ze slikte en kroop helemaal tegen hem aan, nu in stilzwijgen huilend.

When this world is no more
The moon is all we'll see . I'll ask you to fly away with me.
Until the stars all fall down, they empty from the sky
But I don't mind, If you're with me, then everything's alright

Cinderpaw was zo in gedachten dat hij niets meekreeg van de dingen die om hem heen gebeurden. Sinds die dag bij de rivier, toen ze zo fijn met elkaar hadden gepraat en gespeeld.. Ze was zijn beste vriend geworden, de vriend die hij daarvoor nooit gehad had. Zijn hart bonkte in zijn keel. Hij was zo blij met haar, en het liefst wilde hij haar partner worden, de vader van hun kittens, gewoon oud worden met haar. In zijn gedachten kwam niemand anders meer voor dan zij.. Maar wat nou als ze die gevoelens niet voor hem had, dat ze hem alleen zag als een vriend? Een gewone, doodnormale vriend? Iemand die er niet toe deed, waar je mee kon praten als hem nodig had? Hij zou kapot zijn, nog erger dan toen zijn ouders zijn overleden door de moord van zijn broer. Hij zag de lichamen van hen nog liggen, bedolven onder de rode vloeistof, bloed. Er was geen stukje van hun vacht geweest dat niet rood was geweest. En hij was nog wel zo blij geweest met zijn broer. Wat was er toch zo fataal misgegaan in zijn hoofd? Misschien zou hij wel net zo worden als hij niet meer bij Honeypaw was.. Dat wilde hij echt niet! Hij schudde de gedachte van zich af, het was zo onwerkelijk allemaal. In een flashback zag hij hoe Honeypaw er net zo had bijgelegen in het gevecht tegen Icy. Ze was net zo hulpeloos geweest als zijn ouders. Hij was blij dat hij er op tijd bij was gekomen, anders was ook zijn beste vriend in één klap verdwenen. Eerst zijn ouders, en dan zijn enige vriend? Wat had hij Starclan misdaan? Hij schudde zijn kop en richtte zich weer op de beeldschone poes voor hem, de poes die zoveel voor hem betekende. Hij voelde dat ze tegen hem aan ging liggen, met haar snuit in zijn borst. "Je weet niet hoe lang ik daar al op wachtte," miauwde ze beverig, met wat uithalige snikken. Hij bevatte het nog niet, het kwam gewoon nog niet bij hem binnen. Hij zag dat ze haar babyblauwe ogen opende en in zijn honingkleurige keek. Hij zag dat haar blik nogal moeizaam was, al stond er ook liefde in haar ogen. "Ik zal er ook voor je zijn, als je partner .. maar niet alleen in crime," zei ze gesmoord en zachtjes. Ineens drong het tot hem door, ze had dezelfde gevoelens voor hem! Hij gaf haar een liefdevolle lik over haar kop. Het was fijn dat ze helemaal tegen hem aan was gekropen, het gaf een voldaan gevoel. Hij wilde het liefst de wereld nu op pauze zetten, en voor eeuwig zo blijven zitten. Het was nog erg onwerkelijk, maar toch voelde het al zo vertrouwd .. alsof het altijd al zo was geweest. "Ik houd van je, lieve Honeypaw," zei hij zachtjes en liefdevol.

If you be my star, I'll be your sky.
You can hide underneath me and come out at night.
When I turn jet black and you show off your light.
I live to let you shine. I live to let you shine.

Speel dit er bij af:

Toen uiteindelijk die lang verwachtte lik over haar kop kwam kalmeerde ze uiteindelijk. Haar hart leek gelijdelijk aan weer rustiger te gaan kloppen en haar tranen leken een beetje in te dimmen. De lik voelde nu anders. Anders dan een vriendschappelijke lik, deze zat vol liefde en dat wist ze. Ze haalde heel diep adem en probeerde weer controle over zichzelf te krijgen. Haar staartpuntje bewoog heel zacht heen en weer en een stilte vulde de den. Ze legde haar kop neer en krulde zich op tot een balletje in het mos, op haar minder gewonde zijde en wendde haar kop naar Cinderpaw. Ze glimlachte heel zacht en keek hem met een mengeling van liefde en verlangen aan. Waarom leek dit moment zo mooi en zo voorbestemd? Blijkbaar kon het leven haar nog steeds verassen.. blijkbaar. Ze geeuwde en sloot haar ogen zachtjes. Als ze morgen wakker werd zou ze hém naast haar hebben en zouden ze samen door wind en regen gaan, door vuur, door kolkende rivieren. Het was altijd al zo geweest. Honeypaw keek even op naar Cinderpaw en miauwde zacht in het duister van de grot. "Ik ben zo blij dat ik jou op die dag tegen het lijf liep .. Ik ben zo blij dat wij die dag hebben geravot in het water .. als dat niet gebeurd was .." Het klonk heel moe en tegelijkertijd ook erg zielig om een of andere reden. "Dan was je hier nu niet" Ze zou er dan geen erg in hebben omdat ze hem niet kende maar nu kon ze dat zich niet voorstellen. Een leven zonder Cinderpaw leek niet juist, leek fout en niet mogelijk. Het was vreemd dat ze zo jong zich al zo oud kon voelen, het maakte haar mistroostig. Ze zuchtte vermoeid en vervolgde toen zacht "Verlaat me nooit meer .. ik wil je nooit meer verliezen, Cinderpaw" Klonk er nu enorm zacht, alsof ze al haar energie had verloren en zelfs te zwak was om te praten. Ergens was dat ook zo en had al het gehuild haar alleen maar zwakker en uitgeputter gemaakt. Ze zou eigenlijk moeten luisteren. Ze zakte al half weg in een slaap, maar het aroma van Cinderpaw om haar heen hielt haar aandacht vast tot het laatste puntje. Ze had haar ogen weer gesloten en voelde hoe de slaap en de emotionele beroering zijn tol begon te eisen om nog maar niet te spreken over de diepe wonden.

When this world is no more
The moon is all we'll see . I'll ask you to fly away with me.
Until the stars all fall down, they empty from the sky
But I don't mind, If you're with me, then everything's alright

Het voelde toch echt zo vertrouwd naast Honeypaw. Het was zo, zo fijn naast haar. HIj wilde haar nooit meer kwijt, dat mocht duidelijk zijn. Ze had hem zo geholpen de vreselijke gebeurtenis te verwerken. Hij miste zijn ouders, al wist hij dat ze over hem waakten, vanuit Starclan. Hij keek even omhoog, om te laten zien dat hij gelukkig was, gelukkig met Honeypaw. Zijn leven was weer compleet. Hij hoorde dat ze diep ademhaalde, na zijn lik. Waarschijnlijk voelde ze het ook anders, anders dan het eerst was. Ze had hem gevraagd om de hele nacht bij haar te blijven, en dat zou hij doen. Hij zal niet van haar zijde geraken vannacht. Hij voelde haar warme lijfje van hem afrollen. Cinderpaw keek haar kant op, om te kijken wat ze van plan was. De gevlekte, jonge poes rolde op haar minder pijnlijke zij en keek omhoog, recht in zijn ogen. Een klein glimlachje verscheen op haar mond terwijl ze hem vol verlangen en liefde aankeek. Hij glimlachte terug naar haar, hij was blij dat hij haar was tegengekomen. Voor hetzelfde geld was er niets gebeurd met hem, en had hij een enorm saai leven gehad, waarbij hij zichzelf alles kwalijk nam wat er gebeurde. Hij zal nooit meer blij kunnen zijn .. maar dankzij Honeypaw gebeurde dat nu niet. Hij zag dat ze voor een tweede keer naar hem opkeek. Opnieuw kruisten hun blikken elkaar. "Ik ben zo blij dat ik jou op die dag tegen het lijf liep .. Ik ben zo blij dat wij die dag hebben geravot in het water .. als dat niet gebeurd was .." sprak ze met een zielige en vermoeide stem. Hij knikte haar bemoedigend toe, om zijn medelijden te tonen. Hij vond het zo vreselijk haar zo te zien lijden. "Dan was je hier nu niet," vervolgde ze haar verhaal. Hij knikte. Hij kon zich geen leven meer zonder haar voorstellen. Hij zonder Honeypaw zou als de rivier zonder vissen zijn. "Ik ben Starclan dankbaar dat ik jou heb mogen leren kennen, zonder jou ben ik niets meer," zei hij, heel oprecht en liefjes tegen haar. Het was best romantisch, hoe ze zo tegen elkaar aan lagen en zo lief tegen elkaar praatten. Een vermoeide zucht uit de mond van Honeypaw haalde hem uit zijn gedachten. Hij dacht best veel na. Hij praatte weinig, maar in zijn hoofd gebeurde er altijd wel wat. "Verlaat me nooit meer .. ik wil je nooit meer verliezen, Cinderpaw," zei ze bijna onhoorbaar. Ze leek al haar energie kwijt te zijn, maar dat maakte hem niets uit. Hij zag haar ogen langzaam dichtvallen, wat er superlief uit zag. Hij zal bij haar blijven, de hele nacht. "Ik verlaat je niet, lieve Honeypaw. Slaap zacht, weet dat ik hier over je zal waken vannacht," zei hij zachtjes, om haar niet wakker te maken. Hij ging langzaam naast haar liggen, zijn hoofd was helemaal leeg. Dat was nog niet eerder gebeurd, hij schrok er een beetje van. Het was vast de schrik van de hele dag. Hij voelde de drang om te gapen, maar onderdrukte het. Hij kon niet gapen, dan zou Honeypaw wakker worden. De dag begon zijn tol te eisen, voelde hij. Hij sloot zijn ogen langzaam, maar probeerde niet in slaap te vallen. Hij zou wakker blijven, en waken over Honeypaw, zoals hij haar had beloofd.

Topic uit i guess ?

Onderwerp: Re: Sweet as honey [Honeypaw]