[Open] Rolling girl..

Het zachte getrommel van met dons beklede pootjes werd opgeslokt door de andere, drukke geluiden die door het kamp wervelden. Krijgers die terugkwamen van maanhoog patrouilles en een laatste hap aten voor ze in dommelden. Oudere apprentices die 's nachts hadden moeten jagen en de talrijke prooi terugbrachten naar het kamp. Glacierpaws ogen werden groot bij elke nieuwe verschijning. Energiek trippelde hij rond, geleid door zijn zuivere, aangeboren nieuwsgierigheid. De jonge kater was nu bijna halve maan apprentice. Bij wijze van Ceremonie had hij de kittentijd achter zich gelaten en was aan een nieuw hoofdstuk in zijn leven begonnen. Met een vrolijk glimlach op zijn lippen sloop Glacier verder door het kamp. Het was een heet groenblad, de rivier stond lager dan normaal en de grond was droog en verhard door de withete zonnestralen. Het leek alsof de nacht zich als een donkere koepel over het riverclan territorium sloot en de klamme greenleaf warmte vasthield. Een droge zucht wind streek door zijn vacht, als de desinfecterende tong van een bezorgde moederkat. Een dun straaltje zweet druppelde over zijn zilvergrijze gezichtje. Plotseling, zonder enige aanleg sneed de nacht open. Een hoge, ijselijke gil snerpte door de verstikkende duisternis. Glacierpaw legde zijn met pluis bezette oren plat naar achteren op zijn grote kop. Zijn zachte, grijswitte vacht zette uit en zijn staart kreeg de dikte van die van een rode eekhoorn. Glacierpaws ijsblauwe ogen werden groot als twee volle manen, angst dreef als nevel voor zijn irissen. Met snelle maar hoekige bewegingen draaide hij zich rond, opzoek naar een oorzaak. De apprentice bewoog zich onhandig naar het geluid toe. The medici cat's den. Behoedzaam trippelde Glacierpaw naar het hol toe. Bij elke pootstap werden de geuren van geneeskrachtige kruiden en gedroogde bloembladeren sterker en wikkelden zich rond zijn pad als een cocon. Voorzichtig stopte hij zijn kopje naar binnen, daar, tot een bolletje gekruld, lag ze. De schuldige. Applepaw. "Applepaw?", prevelde Glacier onzeker. Zijn stem leek de nieuwe stilte terug open te scheuren. De jonge kater keek niet begrijpend de den rond. Waarom lag ze hier? Nog maar enkele zonsopgangen geleden had hij enkele roddels opgevangen over dat ze was aangevallen bij de vierboom, maar eigenlijk wist hij er het fijne niet van. Bezorgd meende de kater een rilling te vinden op Applepaws rug. "Gaat het wel?", vervolgde de jongeling. Hij was geen kei in steun geven dus of de Glacier wist niet goed of de ongerust toon in zijn woorden wel goed was."Wat is er gebeurd?", besloot Glacierpaw snel.

Wiebelend ging Glacierpaw zitten. Zijn oren bewogen weifelend heen en weer. Stilletjes sloeg hij zijn pluizige, zilvergrijze staart voor zijn poten en in zijn metaalblauwe ogen schitterde onrust. De apprentice wachtte de antwoorden van Applepaw af. Ongemakkelijk sloeg hij zijn klauwen uit en trok ze weer in, om zijn zenuwen naar de grond te geleiden. Twee paar oogleden schoven naar boven en onthulden een ambergele kleur waar een diepe, pijnlijke emotie in verborgen zat. Glacier kon het niet meteen een plaats geven, al leek het op angst. Een gemurmel ontsnapte uit Applepaws bekje, de woorden bleven in de geurige, kleffe lucht hangen:"J...ja...?" Glacierpaw hield zijn en pluis bezette kopje scheef, een vragende uitdrukking manipuleerde zijn aangezicht. De jonge apprentice voelde zich hier ongemakkelijk bij. Hij had zijn hele kittentijd in een fijn, groot gezin gezeten. Een lieve zorgzame moeder, lieve broers en zusjes die graag met hem speelden, een grote familie met veel tantes nonkels. Zijn wereldje had zo volmaakt geleken, zo smetteloos mooi. Maar nu, sinds zijn apprenticetijd begon die wereld uit elkaar te vallen, af te brokkelen als een steen die werd getroffen door diepe vorst. Een eerste scheur in zijn gelukzaligheid kwam toen tante Dream stierf. Ze was gedood door een slechte rouge, had zijn moeder hem verteld, het beeld van de dode poes was zeker een kwart maan door zijn hoofd blijven spoken. En nu werd de kloof groter. De scheur ging verder en werd grauwer. Nu was zelfs Applepaw, een onschuldige, jonge mede-apprentice, verwond door iemand en lag ze in rillend in de Medici cats den. Toch knikte de poes dat het goed ging. Glacierpaw wou haar maar al te graag geloven maar het lukte niet. Een klein stemmetje in zijn achter hoofd vertelde hem dat het een uitvlucht was. De jonge haarbal deed een stapje naar haar toe, hij ademde langzaam en ritmisch in en uit. Zijn ogen gloeiden warm, ondanks de ijzig blauwe iriskleur. "Ik.. Ik ben aangevallen door een..Een... Shadowclan..Appr..Apprentice..", slikte het poesje. Glacier draaide zijn oren treurig naar voor. De roddels waren dus waar, één of andere luizenbal had haar aangevallen. Van de Shadowclan dan nog wel. Hij had veel rottige dingen gehoord over die clan, Het was een groep van duistere, bloeddorstige katten. Ze waren gevaarlijk en ruig. De elders hadden hem ooit verteld dat de ijzige wind die daar rond bulderde hun harten verkilde en hen tot gevaarlijk creaturen kloonde. "Wees maar niet ongerust", mauwde Glacier warm. Met langzame, grote teugen haalde hij adem. Ritmisch en traag, hij had dit trucje van zijn familie geleerd om tot rust te komen. "Hier ben je veilig. Er kan geen enkele vijand hier onopgemerkt komen hoor. Daar zijn onze krijgers veel te strek voor", vervolgde hij kalm maar met de nodige overtuiging, als een jonge kitten die met zijn moeder discussieerde, maar dan veel zachter. "Hier ben je veilig", herhaalde Glacierpaw. Log zakte het katertje door zijn poten en ging liggen.