Are you just like me?

De zwarte en slanke gestalte van L zat doodstil op een kiezelsteen die in het midden van een klein zwak stromend riviertje lag. Het water kabbelde zacht, terwijl het zacht langs de steen stroomde. De zon schitterde op de kleine golfjes die de oneven grond, in combinatie met het laagstaande water, veroorzaakte. Er dreven blaadjes, takjes en soms ook kleine visjes in. De ovale stenen, perfect rond van vorm, lagen redelijk vast op de bodem, maar soms trok het zachte stroompje er een los en voerde hem dan mee, maar slechts een paar centimeter. Het was fascinerend wat er allemaal met het water gebeurde, hoe het bewoog, de rimpelingen in het water en het eindeloze stromen. Sommige stroompjes hadden droog gelegen deze zomer, maar tot L's verbazing was deze blijven stromen. Zijn rust plek had hij dicht bij het watertje gevestigd. Het was heerlijk om in het donker, op deze plek naar de sterren te kijken, terwijl het riviertje langzaam kabbelde, de sterren reflecterend. En om als de ochtend was aangebroken en de zon zijn behoefte had om warmte te verspreiden over het bos, er even lekker doorheen te waden. Het was niet bekend bij katten om te zwemmen en velen zullen er niet eens over na denken, maar hij vond het heerlijk om door het frisse, zoete water te lopen. Hij ging dan ook nooit helemaal onder, meestal raakte het water zijn buik niet eens. Zoals hij hier nu zat, met zijn ogen gesloten, de frisse lucht in zich opnemend, kon hij fantastisch nadenken. En dat was misschien nog wel het beste. Niemand die de behoefte had om hem te storen, wat sowieso nauwelijks gebeurde wegens zijn vreemde verschijning, en de kalmte van het beekje en het ruizen van de wind door de wat bruiner wordende blaadjes. Het zat er alweer bijna aan te komen; de herfst. Het zou frisser worden, bomen zouden rood worden, er zou veel neerslag zijn. Regen. Op de een of andere manier voelde L zich betrokken met regen. Het liefst werd hij zeiknat. Hij vond het heerlijk. Het gaf hem het gevoel anders te zijn, zich af te scheiden van de rest, zich onafhankelijk voelen, gewoon niks aantrekken van wat er gebeurde. En daarbij; de geur die het achterliet vond hij heerlijk. Het was fris, alsof alles was weggespoeld, weg, met de regen mee. Gedachten, herinneringen, gevoelens.. Het hele bos zou een halve dag compleet stil zijn, in de verwachting van een nieuwe regenbui. Ondertussen zat L op zijn steen, te genieten van het noodweer, omgeven door woest en hoger water. Alsof vastgehouden woede zijn gang ging. En hij zat ertussenin. Het was vreemd hoe hij ervan kon genieten. Hij opende zijn ogen en zag, een beetje teleurgesteld, dat de lucht zo helder was als stilstaand water. Geen wolkje te zien. Op dat moment rook hij een kat. Een kater, om specifieker te zijn. Hij kon geen woede of angst ruiken, dus L wist dat hij zich niet voor hoefde te bereiden op een gevecht. Hij zou wachten op het moment dat de andere kater iets zou zeggen om het moment van stilte nog zo lang mogelijk vast te kunnen houden. Hij sloot zijn ogen weer en richtte zijn kop naar de zon, om een beetje warmte op te vangen. Hij zou het nog gaan missen in de twee manen van beschutte lucht. Maar stiekem zat hij af te tellen op het moment dat de regen weer met bakken naar beneden zou gaan vallen.

Eindelijk hoorde L wat geritsel tussen de blaadjes, wat duidelijk maakte dat de kater bij het stroompje was aangekomen. De kater deed een poging om hem te berijken door op een kei redelijk in de buurt van L. Eerlijk gezegd had hij verwacht dat de vreemde kater een gesprek zou aanknopen, maar het bleef stil. Er hing geen vijandigheid of spanning in de lucht, dus de kater zou wel nergens op uit zijn waar L voor op zijn hoede moest zijn. Koppig nam L zich voor om niks te zeggen en te wachten tot de kater een gesprek zou beginnen, of het liefst weg zou gaan. Maar de kater bleef, en hij bleef stil. L opende een oog en keek de kater vreemd aan. Toen opende hij ook zijn andere oog en bestudeerde de witte kater. Hier en daar zag hij een bruine vlek op zijn vacht, en zijn ogen waren.. Rood? De kater bleef L maar aankijken. Hij had wat arrogants. Ergens kon L het nu al met deze kater vinden, ook al wist hij niet zeker of hij niks zei omdat hij dezelfde gedachten had als L, namelijk katten leren kennen door middel van uitstraling, ogen, uiterlijk, manier van doen en omdat hij gewoon van stilte hield, of omdat de kater simpelweg zo arrogant was en niet zou praten tot L ook maar éen woord had gezegd. Uiteindelijk besloot hij maar dat het waarschijnlijk wel een mix van deze twee dingen zou zijn. Het fascineerde hem. Hij sprong via wat kleinere kiezels naar de grote kei waar de kater opzat. Hij sprong er simpelweg ook op, zijn snuit zowat tegen die van de kater aan. Hij keek recht in zijn ogen. "Hallo," klonk zijn stem toonloos als altijd. Hij bleef de kat maar aanstaren vanuit zijn redelijk gênante afstand. L gaf niet om die reputatie. Hij deed wat hij wilde, hoe hij het wilde. Als de kater dit al vreemd zou vinden, zou hij niet geschikt zijn de komende wie weet hoelang bij hem in de buurt van L te blijven. Naast hem viel in blaadje in het stroompje, die langzaamaan werd afgevoerd. L zelf stond met éen van zijn achterpoten in het water, en kon zo weggeduwd worden door de kater, zodat hij in het ondiepe water zou vallen, en misschien wel verkeerd terecht komen en sterven aan een simpel geval van verdrinking om een blessure. Maar L had het vertrouwen dat de kater dat niet zou doen. Hij voelde zich eigenlijk wel aangetrokken tot de kater, meer dan hij normaal had met andere katten, naast Watari. En toch wist hij dat hij niet gelijk zijn vertrouwen in deze kater moest stoppen en als deze toch een vriendschappelijke relatie met hem wilde, L het hem moeilijk moest maken, om te kijken wat deze kater nu en misschien later, voor hem over zou hebben. Maar misschien was deze kater gewoon nieuwsgierig naar het verschijnen van de zwarte kat en zou hem daarna weer met rust laten. L kneep zijn ogen tot spleetjes, die nog steeds op hem gericht stonden. Was hij te vlug geweest in het vertrouwen van deze kater? Hij wist dat hij erover na had gedacht, maar besloot toch een stap terug te doen en op een kei te gaan zitten die een paar vossenlengtes van de kater afstond. Het irriteerde hem dat hij zijn naam niet wist, maar dat zou waarschijnlijk vroeg genoeg aan bod komen.

De kater die nu van veilige afstand van L was begon met zijn staart tegen de steen te tikken waar L zo net vandaan was gestapt. Het was een ritme, het was aardig irritant en L besloot het geluid maar te negeren. Hij richte zich eerder op de vraag van de onbekende kat. "Gegroet, en wat is jouw naam, als ik dat weten mag?" L zuchtte. Waarom wilde katten altijd een naam hebben. Wat was er interessant aan een naam? Een naam bepaalde geen karakter, een naam zei niks, bewees niks.. L wilde niet 'onbeleefd' overkomen, ook al maakte het hem bij katten die hij niet kende niet uit. "Mijn naam is Ryuzaki," mompelde hij. L had de neiging om nooit zijn echte naam te gebruiken, half omdat hij nooit begreep waarom een naam, zíjn naam, ertoe deed, en deels omdat andere katten met die informatie dingen zouden kunnen doen of zeggen waar hij nu nog onwetend van was. Hij keek de kater aan, die waarschijnlijk verwachtte dat L zijn naam ook zou vragen. Maar in protest hield L zijn kaken stijf op elkaar en keek slechts naar de kater, met een licht uitdagende blik. Deze kat mocht dat wel eigenwijs zijn, net zoals L zelf, maar hij was precies zoals de andere katten die L had ontmoet. Tenminste voor zover hij kon zien. Ergens hield hij die sterren en sneeuwvlokken nog in zijn gedachten, maar was op dit moment was hij daar te koppig van. De uitstraling en het gedrag van deze kater maakte hem om de een of andere reden koppig. Hij bleef maar naar de kater kijken en deze keek ook naar hem. Hij had geen idee wat hij met hem aanmoest. Zijn stilte kon niet worden opgevult, dus haalde hij zichzelf uiteindelijk maar over om dezelfde paar woorden uit te spreken als die die hij had willen vermijden. "En, als ik vragen mag, wat is jouw naam dan?" hij weerde zijn kop haast beledigd af van de witte kater. Zijn ogen waren weer eens gericht op de zachtroze ochtendhemel. Het ruizen van de bomen en het kabbelen van het water hadden zijn aandacht weer weggetrokken en sleurden hem mee in zijn gedachten, bijna vergetend dat de kater er nog zat. Het was niet enkel vertrouwen, maar ook wantrouwen wat hij bij de kater vond. De kater was slechts bij hem gekomen en had enkele woorden gesproken en enkele bewegingen uitgevoerd, maar had L alsnog tot grote verwarring gebracht, niet helemaal wetend wat de kater nou precies voor karakter had. Af en toe was L op zijn hoede, dan weer vol vertrouwen, en nu volledig de clue kwijt. Alsjeblieft, liet de kat hem wat op weg krijgen, want dit maakte hem ziek.