{Diamond} Had enough

_{Milk it for all it's worth.
Make sure you get there first.
The apple of your eye.
The rotten core inside.
We are all prisoners.
Things couldn't get much worse.
I've had it up to here, you know your end is near.}

Bijna onzichtbaar in de duisternis die over de koude stenen straten viel, het enige wat hem nog een beetje in verhulling bracht waren lichte streepjes maanlicht die tussen de statige huizen doorvielen. Bijna net zo geruisloos als een geest liep hij daar. Zijn zilverkleurige ogen weerspiegelden het maanlicht terwijl hij omhoog keek. Grijze wolken gleden als slierten voor de maan en de sterren langs. Zijn pupillen waren kleine spleetjes geworden terwijl hij naar dat zuivere licht keek. Maar daarna zette hij zijn tocht voort, zich erg soepel voortbewegend. Zijn witte pels gloeide ietwat op in het zuivere zilverige licht van de maan, die als een baken tussen de bewolking doorscheen. Het was doodstil op de straten van de tweebeen plaats. Geen enkele tweebeen zou op dit moment zich nog buiten zijn of haar huizen wagen. Het was gewoon te vroeg. Maar Phantom hield van deze rust, zijn ogen sloten zich eventjes in een ontspannen zucht. Totdat een geluid de stilte doorsneed en Phantom weer op z'n hoede liet zijn. Zijn ogen vernauwden zich en zijn snorharen trilden in wantrouwen. "Wie is daar," Miauwde hij op sonore, diepe toon.

{Diamond}

Diamond
Denkend liep de witte kater vooruit. Hoe durfde Icy. Zijn mooie lichaam, zijn mooie oog, verpest. Hij haat haar en hij zou haar haar hele leven blijven haten. Wat hij ook haar zijn katten die haar geweldig vinden. Al hoewel hij soms stiekem diegene wel aardig vind, hij haat ze. Zijn voorpoten kropen voorzichtig over de grond. Die poes kun je overal wel tegenkomen. Waarschijnlijk nu ze kittens heeft niet, maar je weet maar nooit. Straks stuurt ze Saxon nog op hem af omdat ze zo hopeloos is. Hij besloot maar even naar de Twoleg place te gaan. Hij besloot maar zo veel mogelijk achter bosjes en bomen te kruipen. Nog een kras en zijn uiterlijk is al helemaal vernield. Waar hij geslapen had, geen idee. Maar hij wist dat als je verdwaald was, en je de Twoleg place zocht je altijd naar noordelijke richting moet lopen, dus deed hij dat ook. Hij kwam een meertje tegen. "Ughh, water." Nog iets wat hij haatte. Water en Riverclan katten. Omdat diet van water houden. Gelukkig liepen er wat stenen over het meer, en zijn pootjes een beetje nat kan geen kwaad toch ? Hij sprong over elke steen maar glee uit. Hij wist niet hoe snel hij uit het water moest kruipen waardoor hij een beetje flipte. Snel keek hij om zich heen of er geen poes hem gezien had. Hij schudde zijn lichaam uit en ging rollen in het gras. Nog meer haat bloeide in hem op, maar daarna zag hij eindelijk de Twoleg place. Zijn haat daalde een beetje en hij rende er op af. Bosjes deden hem remmen, maar hij liep er perongelijk tegenaan. "Wie is daar," hoorde hij van een stem, met een sterke Bloodclan geur eraan. Hij liep de bosjes door. "Diamond is daar." zei hij gewoon maar. Geen clangenoot is te vertrouwen, maar veel boeide hem dat niet.

De kille straatstenen voelden ijskoud aan onder zijn pootkussentjes, alsof hij op blokjes sneeuw stond. Zijn grijze ogen, zilver gloeiend in het heldere pure maanlicht, stonden al even kil als de stenen onder zijn poten voelden. Eerst had de kater zich verborgen in de schaduwen van de huizen, maar toen de andere kater van de Bloodclan zich kenbaar maakte, vond Phantom het wel zo eerlijk om dat ook te doen. "Diamond is daar," Miauwde de kater. Phantom stapte rustig uit de schaduwen, het witte maanlicht reflecteerde op de pels van de kater, sneeuwwit alsof hij een geest was. "Hallo Diamond," Miauwde de kater kalmpjes, "Hoe gaat het met je?" Vroeg Phantom vervolgens rustig. Hij had Diamond wel eens gezien in het Bloodclan kamp, altijd bezig met de poezen... Wat jammer nou dat er een mooie kras over zijn oog gehaald was. Een stille, bijna pesterige grijns verscheen over Phantom's mond, maar hij zei er niks van. Hij was niet uit op een gevecht, thans, nog niet. De kater nam Diamond rustig in zich op. Het was een nog erg jonge kater, waar Phantom al ouder en ervaren is. Zelfs al zou he op een gevecht aankomen, Phantom zou alsnog voordeel hebben, niks te vrezen... Hij hield zijn kop ietwat rustig stil met een ietwat scheef glimlachje. Hij ging de verwonding niet onder de neus van Diamond wrijven, alleen maar ernaar hinten dat hij het gezien had. Want zulke spelletjes speelde Phantom ook wel, hij zorgde er altijd voor dat hij nooit daadwerkelijk te 'vangen' was qua mind-games.