new start

Miyu zette rustig haar eerste stap in de wouden terug. Na dat ze haar ouders was kwijt geraakt toen ze een kitten was had ze geen poot meer in het woud gezet waar ze geboren was. Nu was ze terug en sterker dan ooit. De heerlijke geuren van vroeger vlogen langs haar neus door terwijl ze het opsnoof. Rustig trippelde ze verder het woud in op zoek naar een rustig plekje. Ze moest ergens een slaapplaats zoeken als ze hier wou blijven, maar dat waren zorgen voor later. Eerst eten en verkennen. Stil trippelde ze door het bos op zoek naar prooi. Moeilijk was het niet. Na wat verder het bos in gewandeld te zijn ving ze al een geur spoor op van een klein bekend diertje. Een muis. Langzaam zakte ze door naar jachtpositie en sloop dichter naar de plek waar de geur vandaan kwam. Daar zat het, op een mooi open plekje waar je gemakkelijk boven op hem kon springen. Snel sprong ze boven op de muis voor die door had dat ze er was. Ze was ook nog net op tijd ook want ze voelde nu de wind achter haar. Die bracht de geur van haar naar de muis als die nog geleefd had. Maar nu bracht die wind ook een andere geur mee. Das! Hier moest ergens een dassen burcht zijn. Ze moest zich geen zorgen maken dat die hier rond zou lopen want ze zon stond recht boven haar en dassen joegen s'nachts. Rustig liep ze rond de burcht en ging verder op jacht. Ze at onderweg de muis rustig op en stootte op een mooi open plek. De zon scheen op wat mooi ronden stenen. Daar kreeg ze wel een leuk idee van. Ze trippelde naar de stenen en koos een goede grote steen uit en rolde zich lekker op. De Steen gaf een geweldige hoeveelheid warmte aan haar af waardoor ze niet kon weerstaan een dutje te doen. Ze krulde haar staart rond haar en sloot haar ogen.

Toen ze haar ogen open deed was het al donker en deed de steen onder haar het tegenovergestelde dan waneer ze haar ogen gesloten had. De steen was ijskoud. Ze stond op en keek rond haar en sprong van de steen af. Voor ze nog een stap had gezet merkte ze dat ze niet was wakker geworden van de steen die zo koud was maar van een geur die haar vertelde dat er misschien gevaar dreigde. Ze was niet alleen hier...

Snatcher liep door het grote bos. Mama had gezegd dat dat echt niet mocht, maar ze was altijd veel te nieuwsgierig om een bevel van haar moeder op te volgen. Dit was zo'n mooie plek.... En de bloodclankatten wonen tussen het stinkende tweebeenafval en de gevaarlijke tweebeenafvalklauw...... Maar ondertussen had ze meer plannetjes. Ze wist dat haar moeder boos werd als ze terugkwam en dan straf kreeg, dus had ze een idee. De eerste kat die ze zag, hoorde of rook zou ze bespringen. Ze liep door en door...tot ze iets rook.....kat! Ze liep door, roekeloos als ze was. Vanaf nu ging ze sluipen. Maar ze had niet op de windrichting gelet en de poes verderop wist dat ze niet alleen was. Ze sloop en sloop, en kwam uiteindelijk uit bij een poes. Hoe heetten die beesten ook alweer...eenlingen ofzo? Maar dat kon haar niet schelen. Ze sprong. De poes keek verbaasd op naar haar en ze viel op de rug. Ze deed wat ze kon. Ze sloeg met haar pootjes, ze gaf een zacht beetje en mauwde toen: miew, ik heb je! Ze had niet door dat het helemaal geen schade aangebracht had. Maar toen werd ze van de poes afgeworpen en kwam met een plof neer. Ze keek naar de poes en kromp ineen. Ineens besefte ze dat ze veel te zwak was voor haar.

Miyu rook de geur van achter haar komen. Alleen... Die rook nog zo jong! Het moest een kitten zijn. Ze kreeg een lichte glimlach op haar gezicht. Zo'n kleintje kon geen kat kwaad doen. Ze bleef rustig zitten en deed haar ogen toe. Haar oren wiebelde heen en weer om elk geluidje dat de kitten maakte op te vangen. Ze had ook geroken dat het een poes was Blijkbaar had die het in haar hoofd gekregen Miyu te besluipen. Ze liet Die kitten maar doen. Toch met een goede kracht duwde de kitten haar neer. Waarom niet. Deed het spelletje maar mee. Pas als het een getrainde kat was zou ze er alles aan gedaan hebben vanboven te blijven. Nu had ze alleen maar voordelen. Ze keek ook gespeeld verbaasd. Die kitten had er dan nog wat plezier in. Ze voelde lichte porren op haar buik en voelde daarna een licht gepist door die kleine scherpe tandjes van haar. "miew, ik heb je!" Geamuseerd gesnor kwam naar boven. Speeltijd was over. Met haar voorpoot duwde ze de kitten van haar af die iets harden neerkwam dan ze wou. Die kitten had niet door als zij nu een gemeen karakter had gehad dat Ze nu in grote problemen zat. Als haar moeder het haar niet kon leren. Dan zij wel. Miyu stond op en torende boven de kitten uit. " En wat dacht jij van plan te zijn." Siste ze. Haar klauwen boorde de grond voor haar tot gruis. " Heeft je moeder je niet geleerd van vreemde katten weg te blijven, en als zeker ze niet aan te vallen zonder reden." Gromde ze terwijl ze gespeeld venijnig naar de kitten keek. Terwijl ze haar poot ophief en boven de kitten hield voegde ze er nog bij. " Als je dat doet, kan het soms slecht aflopen." Met een gevaarlijke snelheid boorde ze haar nagels in de grond net naast de kitten. " Zo, ik hoop dat je je lesje geleerd hebt. Volgende keer luister je naar je ouders als ze daar iets over zeggen." Zei ze nu volkomen vriendelijk terwijl ze keek naar de nog steeds ineengekrompen kitten. " Je was nooit in gevaar. Nu toch niet, met een andere kat misschien wel." Toen rook ze de andere geur in de kitten. Na al die tijd weg te zijn geweest had ze niet verwacht dat de bloodclan zich hier had gevestigd. Dat kon alleen maar aflopen met meer problemen met de clans. " Zo te zien, ben je dus een klein krijgertje van de Bloodclan."

Paniekerig kamde Darkblood het kamp uit op zoek naar snatcher. Die kit was ook altijd iets doen wat niet mocht! ''Gellukkig'' Zei ze opgelucht toen ze de geur van de kit rook. Darkblood rende er naartoe en zag een Rogue die boven haar kit uit torende. ''Snatcher! wat doe je!'' Darkblood griste de kit weg en zette haar beschermend tussen haar eigen poten. Darkblood ontblootte haar nagels naar de Rogue. ''Hoe kun je wel, tegen en kit!'' Snauwde ze. Darkblood ontblootte haar tanden en legde haar oren plat in haar nek. Dreigend deet ze een stap naar de Rogue. ''Snatcher ik heb je toch verteld niet weg te gaan, daar krijg je dit soort problemen van. Ik verbied je met kittypet's zoals deze te praten!'' Darkblood pakte Snatcher bij haar nekvel en zette haar aan de kant.


Blazend deet ze nog een stap naar de rogue. ''Vecht het met me uit, ik ben niet van praten'' Spuugde ze de rogue toe. Darkblood zette zich af en klauwde de rogue blazend in haar gezicht. ''Blijf voortaan maar van iemand's kit af!'' Spuwde ze. Dit was gelijk een les voor Snatcher. Erg handig. En deze mislukte Rogue kon ze waarschijnlijk wel aan. Darkblood liet een diep gegrom horen. Ja ze was goed kwaad. Dan moest niemand maar aan haar kit komen. Ze wilde haar niet nog eens kwijt...

En daar ging ze weer... Snatcher was weer ontsnapt terwijl mama aan het spugen was tegen de poes. En ze haatte het als ze straf kreeg. En dat zou ze zeker krijgen als ze niet nu wegging. Ze rolde door de modder zodat ze haar niet roken. Ze was bijna apprantice, en dit had ze al geleerd. Ze rende verder. Hier een hoekje om, daar een hoekje om. Maar toen bleef ze staan. Ze verstijfde. Ze rook een das.... Ze ging op een steen staan. Ze zag een das lopen. De wind ging naar haar toe, dus ze roken haar niet. Ze keek goed, en ze zag nog twee dassen lopen. Oh nee...zei ze. Ze draaide zich voorzichtig om, en stapte daarbij op een twijgje. De 3 dassen keken naar haar en kwamen op haar af. Ze spurte weg, ze probeerde de geur nog terug te vinden. Gelukkig, mama en de poes stonden nog te spugen, en het zou niet lang meer duren of ze zouden elkaar aanvliegen. Snatcher stormde op de af en riep: DASSEN! DRIE DASSEN! EN ZE KOMEN HIERHEEN!

Die klauw die ze in haar gezicht kreeg was er te veel aan. " Je kunt niet eens voor je kit zorgen! Ik deed haar niets zij dat ze naar jou moest luisteren." Siste ze gemeen. toen zag ze de kitten weer weg rennen. " En je faalt er nog steeds in een goede moeder te zijn" Smaalde Miyu. ''Blijf voortaan maar van iemand's kit af!'' Spuwde de moederkat. Al snel begon ze te koken van binnen maar net voor ze haar nagels in de snuit van de kat kon boren zag ze die kitten vol paniek terug naar hun sprinten. Hij zat ook nog vol modder. "DASSEN! DRIE DASSEN! EN ZE KOMEN HIERHEEN!" Schreeuwde het kleintje. Haar zin was nog niet eens af of Miyu zag de dassen al achter het kleintje aan gaan. " Je kunt toch niet voor haar zorgen dus moet ik haar maar helpen." Siste ze venijnig in de moederkat haar gezicht terwijl ze wegsprinten. De dassen kwamen steeds dichterbij de kitten. Die was helaas net niet sneller als de dassen. Ik hoop dat ik nog op tijd ben. Dacht ze stil in zichzelf. Ze bleef doorsprinten tot ze dicht genoeg bij de kitten was. Ze zag de bek van de dichtstbijzijnde das al opengaan maar voor die zijn dodelijk beet kon toedoen ramde ze die met bolle snelheid aan de kant. " Door blijven rennen!" Schreeuwde ze naar de kitten terwijl ze de das tegen de grond probeerde te houden. Ze krabde en beet in de nek van de das die stilaan recht begon te geraken maar voor de volledig opstond kon ze een dodelijke beet toedienen die de das fataal was. Snel rende ze naar de andere das en gooide haarzelf op de rug van de das. Vandaar begon ze op de kop van de das te krabben tot die blind was. Helaas niet zonder schade. Een paar klauwen van de das haalde haar zij open. Terwijl ze bezig was de tweede das af te maken hoopte ze maar dat die derde De kitten niet te pakken had gekregen.

Darkblood keek als versteend hoe de Rogue twee dassen een kopje kleiner maakte. Ze schrok op en zag de derde das en krachtige sprong maken naar haar kit die haar fataal zou worden. ''Nee! Rotdas!'' Riep ze. In een fractie van een seconde sprong ze voor de kit, en beet de das haar ruw in haar buik. Ze voelde hoe haar maag open lag. Een harde ijzige miauw ontsnapte haar keel. Darkblood keek naar de das en zag die op haar af komen. Darkblood werd gedreven door Adrenaline en stond op. Ze gaf een keiharde mep met haar klauw in de keel van de das. Die hoeste een plas bloed op, en viel daarna neer op de grond. Darkblood zag toen pas dat ze een grote diepe wond had die haar maag had geraakt. Wankelend probeerde ze te lopen. Maar na en paar seconden viel ze neer tegen een boom en zakte ze tegen de grond. Hijgend opende ze een oog en keek naar haar kit die gellukkig veilig was. Dat was voldoende. Darkblood glimlachte zwakjes en deed haar ogen dicht. Was dit haar eind? Ze had niet anders gewild, Ze had tenminste een dappere dood gehad. Darkblood legde haar kop neer en wachtte tot de dood haar kwam halen. Anders was er wel een wonder nodig om haar te redden.

Het ging veel te snel voor haar. Eerst werd ze bijna gegrepen door drie dassen, daarna was het een bloedbad om haar heen. Er kwam een das op haar af, en de andere katten druk vechten. Ze dacht: ze hebben tijd nodig... Ze sloot haar ogen en dacht: papa, kom je me halen? Ik vind het goed. Opeens hoorde ze een harde mauw en ze opende haar ogen. Mama sprong op de das af en reet zijn buik open. Maar zei werd ook aangevallen! De das was dood, maar mama was heel zwak, ging op een boom af en ging daar tegenaan leunen. Miyu was ook uitgeput, ze leunde tegen een steen aan. Maar een das leefde nog! Het was de das met het opengekrabde oog, en hij liep op mama af! Snatcher dacht geen moment na, sprong en riep: blijf van mijn moeder af! Ze kwam op de das en reet zijn andere oog open. De das maakte een verschrikt geluid en gooide haar van hem af. Ze schoot onder hem, gokte waar zijn hart zat en beet. Eerst lukte het niet, maar toen dacht ze aan mama, icy, en ja, ook de rogue. Ze rukte hard en zijn hart vloog eruit. Ze rende onder hem uit, keek naar de dode das en zag dat mama niet dood zou gaan. Mama, zag je wat ik deed!

Ze kreeg de das niet klein zelfs na enorm veel slagen en klauwen lag nu die das op zijn zij meer leefde nog. Zijn buik was open maar hij leefde nog. Doodmoe ging ze tegen een steen liggen uitpuffen. Ze zag hoe hoe die kleine dappere kitten naar voor schoot onder de das in. Even keek ze schrikkerig toe maar daarna zag ze hoe een rode bol wegschoot onder de das uit. Die kitten had zijn hard eruit geslagen! Langzaam voelde ze hoe zwak ze werd. Het bloede was nog niet gestopt en hoe uitgeput ze was door het gevecht hielp ook niet veel. "Mama, zag je wat ik deed!" riep de kitten fier. Miyu kreeg een lichte glimlach. Hij verdiende het nu wel. Ook al hij ze geen flauw benul wat er aan de hand was, ze verdiende het. Toen keek ze naar de moederkat. Haar glimlach verdween als sneeuw voor de zon. Daar lag ze dan, roerloos op de grond. " O nee,niet nu." Miauwde ze schor terwijl ze haar laatste krachten bijeen bracht en naar de kat toe hinkte. Ze lag nog steeds stil. Toen zag ze nog dat ze adem haalde. " Nee nee nee! niet weggaan! Je kunt nog niet weggaan wat moet er dan met de kitten gebeuren. Ik meende niet wat ik zei je bent een geweldige moeder." Sprak ze hulpeloos uit. Hoe ze daar lag en bloed uithoestte. Ze had vast een inwendige bloeding. Dit was van een klein probleem tot een catastrofe gegaan! " Wat moet ik nu doen?" Vroeg ze hulpeloos tegen niemand in het bijzonders. Ze was tegen de grond genageld terwijl ze naar de kat keek.

Snatcher was blij. Ze had een das gedood. Een das! Zou mama trots zijn? Miyu kwam verbijsterd op de poes af. Opeens besefte ze iets. Ze had het in het kamp gezien. Zonder adem. Dood. Ze werd lijkbleek. M-mam?vroeg ze. Mam zeg iets! Ze ademde nog, maar er was iets goed mis. Mam! Nee! Niet doodgaan! Ze was ineens doodsbang. Ze besefte iets: de donderclan was dichtbij. Die konden misschien helpen. Ze zei: ik ga...iets doen. Blijf hier. En toen was ze weg.

Lionheart zat die drie dassen al een tijdje achterna. Dassen joegen nooit sammen tenzij ze zo honger hebben dat ze groter gaan. zelfs een tweebeen zou moeten oppassen voor die drie. En dat betekende dus problemen als een kat daar per ongeluk zou tegen stoten. Hij bleef het spoor volgen van een afstandje zodat hij zelf niet een slachtoffer zou worden. Dat zou nooit goed aflopen. plots kwam er uit het niets een kitten gesprint die er gehavend en bang uit zag. " Wow wow wow kleintje. Vanwaar die haast." Zei hij met een vriendelijke glimlach maar die glimlach verdween toen hij het bloed op zijn poot zag en geuren opnam van een gevecht.

hij sprinten langs de kitten en volgde de geurspoor tot hij de drie dassen zag en wat hij vreesde. een gewonde kat. Snel rende hij naar de plek waar ze lag en bukte zich. "uit de weg. Medicijkat passeert." Zei hij snel terwijl hij langs de kat glipte die naast de gewonde kat zat. De kat die naast haar zat leek in shock te zijn. Hij bekeek de gewonde kat van kop tot teen. Ze ademde nog, een zware beet wond bij haar buik, Gevolgen kunnen een inwendige bloeding zijn en dat leek ook zo wand ze hoestte wat bloed op. Gelukkig lag ze hier nog niet zo lang of ze kon al gestorven zijn. Het probleem was dat als ze een inwendige bloeding had die zelf moest stoppen of ze stierf alsnog. Snel sprintte hij terug de bossen in en zocht naar spinnenwebben die vrij makkelijk te vinden waren. voor hij die meenam zocht hij ook eerst nog naar goudbloem. Dat was iets moeilijker maar in de bossen waren er genoeg. Hij nam genoeg goudbloem mee en deed ook nog de spinnenwebben rond zijn poot. Zo snel als hij kon hinkte hij terug naar de gewonde kat. Haar wonde bloede nog steeds. Niet moeilijk met zo'n diepe wonden. Snel drukte hij de spinrag op de wonden. Hij moest iets harder duwwen dan hij wou omdat het een van de belangrijkere aders waren. Die hadden namelijk meer druk om het bloed verder te stuwen. " Dit kan even pijn doen. Maar dat houd je wakker. Durf niet weg te vallen nu of je word waarschijnlijk niet meer wekker. Nu is het vechten geblazen!." Zei hij om op te peppen. Hij bleef drukken tot hij voelde dat het bloeden gestopt was. Hij had geluk dat hij zo veel spinrag mee had want hij bloed was er bijna doorgedrongen. Als dat gebeurt was mocht hij helemaal opnieuw beginnen met nieuw spinrag. dan had ze het misschien niet gehaald. Hij deed daarna wat sap van de goudbloem op haar wonden. Zo konden die ook niet ontsteken. Na haar behandeling stond hij weer op. " Zo ik heb gedaan wat ik kon. Nu hopen dat de das niets vitaal heeft geraakt vanbinnen. Als ze een inwendige bloeding heeft die niet stopt sterft ze alsnog. En daar bestaan geen medicijnen voor." Vertelde hij triestig. Hij kreeg nog een idee om haar wakker te houden. Onderweg had hij een struik jeneverbessen gezien. die konden haar helpen wakker te bijven. Snel ging hij die hallen.

Toen hij terugkwam lag ze nog steeds op de zelfde plek waar hij haar had achtergelaten. Hij diende haar wat bessen toe en waneer hij klaar was verzorgde hij rustig de andere kat die gewond was geraakt. Haar wonden waren al gestopt met bloeden dus moest er alleen nog maar goudbloemsap op haar wonden. Nu was het afwachten voor de andere kat. Zo'n een zware wonden genazen niet snel. Als ze nu stierf had hij alles gedaan wat hij kon. Alleen wilskracht kon haar nog redden.

Darkblood had een enge droom. Ze zag al haar familie in rook op gaan. De dood stond voor haar. Klaar om Darkblood mee te nemen. ''Laat me met rust!'' Ik wil hier blijven!'' zei ze. Ze klauwde naar de schaduw. Hij ging ook in rook op. De hele wereld draaide rond, en Darkblood viel in een donker gat. Ze viel eeuwig.. Ze schrok wakker, en ging recht op staan. Een miauw ontsnapte haar keel toen ze weer om viel. Ze keek naar de vreemde kater voor haar. ''Wie ben jij...'' ''Ga weg!'' Gilde ze. Ze stond op en probeerde in de boom te klimmen. Ze liet een harde miauw horen en ze viel weer naar beneden. Ze kroop ineen tegen de stam. ''Doe mij geen pijn, Of mijn kittens'' Piepte ze. Ze hijgde en kreeg zwarte vlekken voor haar ogen. Ze zei: ''Ik word misselijk.. Ik val flauw!'' Darkblood leunde tegen de boom, en voelde dat ze weer neerviel in de eindeloze diepte. ''Help! ik val! Help!'' Schreeuwde ze.

-verkeerde acc-

Darkblood begon na een hel tijdje terug bij haar zinnen te komen. Ze begon toch al te bewegen. Lionheart liet een diepe zucht. Al die tijd had hij zitten toekijken hoe ze langzaam er terug bovenop begon te komen. "Haar inwendige wonden zijn gestopt met bloeden. Ze zal er wel bovenop komen." had hij gezegd zodra hij het merkte. Nu zat ze dingen te murmelen die niets goed konden betekenen. Vast een nare droom. Niet moeilijk als je zo dicht bij de dood zelf bent. Opeens werd ze wakker. "Wie ben jij...'' ''Ga weg!'' Gilde ze. Dit begon al niet goed. Voor hij haar vast kon pakken voor ze iets stom deed was ze er al tussenuit geknepen. Ze deed een poging om in een boom te klimmen maar viel er ook meteen weer uit. " Kalm aan we doen je helemaal niets!" Riep hij naar haar terwijl hij kalm naar haar toe wandelde. Ze krimp ineen tegen de boom waar ze was uitgevallen. ''Doe mij geen pijn, Of mijn kittens'' Piepte ze. Dat bracht hem op een idee. Hij draaide zich om en keek naar de kitten. Hé had hij die niet eerde gezien? In het bloodclancamp. Was dat niet Darkbloods jong? Ja! Snatcher was zijn naam. En dan was dat dus ook Darkblood die tegen die boom zat. Darkbloods jong waren net gekomen voor hij de Bloodclan had verlaten. Hij had Snatcher toen wel gezien maar nooit Darkblood. " Snatcher, kom naar hier. Jij kan je moeder misschien wel helpen." Hij draaide zich weer tot Darkblood. " Je kittens zijn veilig. Toch Snatcher?" Zei hij. Maar het hielp niet veel want ze begon weer weg te vallen. ''Ik word misselijk.. Ik val flauw!'' Zei ze nogal zacht. Hij zag haar tegen de boom leunen voor steun. Lionheart schoot vooruit. ze had veel bloed verloren. Flauwvallen kon haar terug in een instabiele situatie brengen die tot hersenschade, coma of zelfs hartstilstand kan veroorzaken. Dat laatste was als ze echt veel bloed had verloren. Hoeveel ze verloren had wist hij niet. ''Help! ik val! Help!'' Riep ze nog uit. Snel pakte hij haar bij haar nekvel. Misschien dacht ze dan dat ze niet meer zou vallen, zelf had hij een andere reden. Kalm trok hij haar hoofd naar achter zodat haar hoofd lager lag dan haar lichaam. Zo stroomde het bloed naar haar hoofd in plaats van haar poten en sprieren. Zo viel ze veel minder snel flauw. " Darkblood je bent veilig. Snatcher zit veilig hier en je bent weg van de dood. Als je nu flauw valt heeft hij jou misschien nog te pakken tenzij je nu naar me luistert." Hij liet de woorden even doordring terwijl snatcher haar moeder kon troosten daarna ging hij verder. " Haal diep adem zodat je veel zuurstof binnen krijgt maar niet te veel en blijf zo liggen. Je mag terug gaan zitten als je je al even terug goed voelt."

Snatcher zat toe te kijken hoe mama wakker werd. Ze begon te bewegen en te murmelen. Mama zei dat zij dat soms ook deed, als ze droomde over dassen die haar opvraten als ze mama hadden vermoord. Maar mama ging het halen! Ze draaide zich om en zach een heldere ster. Dankjewel papa" zei ze. Ze bleef even kijken. Ze ging naast Miyu zitten. Ze keek naar haar op en vroeg: als mama het niet haalt: ze slikte even: mag ik bij jou wonen? Anders ben ik zo alleen... Maar ze was nog maar even klaar of ze hoorde gekrijs. De kat met medicijnen keek naar haar en zei: Snatcher! Waaat?! Hoe wist de kat haar naam? Wacht..... Lionheart? Maar hij was al bezig met mam. Die viel weer om. Snatcher glimlachte. Hij hielp haar, en daar was ze blij mee.

De kater pakte haar bij haar nekvel. Hij trok haar kop naar achter. " Darkblood je bent veilig. Snatcher zit veilig hier en je bent weg van de dood. Als je nu flauw valt heeft hij jou misschien nog te pakken tenzij je nu naar me luistert." Darkblood murmelde zacht: ''Nee. Niet dood!'' ik wil niet dood!'' " Haal diep adem zodat je veel zuurstof binnen krijgt maar niet te veel en blijf zo liggen. Je mag terug gaan zitten als je je al even terug goed voelt." Darkblood ging gelijk recht op zitten. Het leek alsof haar hersens door haar kop heen vlogen. ''Ik heb bonkende koppijn...'' Ze keek dankbaar naar de kater. Ze schudde even haar kop. Ze voelde zich een stuk beter. Ookal was ze nog een beetje zwakjes. Ze gaf de kater een dankbare lik over zijn oor. Darkblood keek omhoog naar de helderste ster. ''Bedankt...'' Fluisterde ze met tranen in haar ogen. Ze liep naar Snatcher toe, en drukte haar stevig tegen zich aan. ''Je vader was een geweldige kater.. Nog steeds...'' Darkblood keek weer glimlachend naar de kater. Ze gaf hem een dankbaar kopje. ''Als je er niet was geweest, was ik nu dood. Zei ze tegen hem. Ze ging weer zitten en zuchtte diep.

Alles ging zo snel. Miyu zat naast de verwonde poes uit te rusten terwijl De kitten weg rende. " Nee... Wacht!" Riep ze nog uit met elke keer een adembeurt tussen. het hielp toch niet veel want die was al te ver weg. Even later kwam die met een vreemde kater terug die recht op hun af kwam. Wie was Dat? "uit de weg. Medicijkat passeert." Zei hij waneer hij dicht genoeg was. Ze stapte rap opzij zodat ze niet in de weg kon lopen. Was Dat een medicijncat? Hij rook toch niet naar één of andere clan. Dus was het vast een rogue met kennis van medicijnen. Zo bleek het ook want na een tijdje vertrok hij weer na al de wonden van de gewonden poes te hebben gecontroleerd en de hare.

Later kwam hij met de benodigde spullen terug. Haar wonden waren al gestopt met bloedden en zet haar snel schoongelikte zodat haar vacht niet te hard zou klitten. Hij verzorgde de Bewusteloze kat eerst want die was natuurlijk het ergste eraan toe. Daarna vertrok hij weer voor nog iets extra voor hij aan haar begon. Ze was heel de tijd stil geweest in een wereld verzonken waar alleen maar pijn was. ze dacht na met wat er nog met de gewonde poes nog kon gebeuren. Na dat hij klaar was begon ze terug helder te worden. " Dankje en ook dat je haar geholpen hebt." Zei ze vriendelijk. Gelukkig was hij in de buurt geweest om te helpen.

Ze was de hele tijd blijven kijken naar de gewonde moederkat tot ze weer was gaan bewegen. De woorden van de kater hadden haar niet gerust gesteld toen hij klaar was. Ze kon nog steeds sterven. Het leken nog steeds geen positieve tekens. Ze murmelde en leek in een enge droom te zitten. Plots werd ze wakker en leek hel los te breken ze schreeuwde dingen en probeerde in een boom te klimmen. Pas na dat de kater haar weer te hulp schoot leek ze echt weer normaal. Ze was opgestaan en schudde haar hoofd. Ze sprak wat woorden met de kater die ze niet kon horen. De laatste zin wel. " Bedankt dat je ons te hulp schoot. Ik ben blij dat ik vandaag geen kat voor me heb zien sterven." Ze keek even naar de sterren. Die glinsterde zo helder alsof ze iets wouden zeggen. één ster blikte uit boven ze allen. Het leek erop dat ze probeerde iets te zeggen. Ze keek weer rond haar en volgde de scène weer. Alles kwam weer goed.

darkblood had het blijkbaar begrepen want ze deed wat hij zei. ''Nee. Niet dood!'' ik wil niet dood!'' Murmulde ze zacht. " Hou dan vol! wees sterk!" Had hij haar terug toegefluisterd. Ze was weer opgestaan en na al die tijd zag Lionheart weer een heldere Darkblood voor hem. ''Ik heb bonkende koppijn...' Zei ze. " Dat gaat wel over. Het houd je tenminste wakker. " Probeerde hij positief te zijn. Hij had eigelijk nog gelijk ook. Al betwijfelde hij dat ze nu nog zou neergaan al had ze geen hoofdpijn. Hij kreeg een lik over zijn oor. Hij knikte haar vriendelijk toe. " Graag gedaan." Was zijn antwoord. Ze trippelde naar Snatcher en zei iets tegen haar. Daarna draaide ze zich weer naar hem een glimlachte. Ze gaf hem een vriendelijk kopje. ''Als je er niet was geweest, was ik nu dood." Zei ze. Hij liet een vriendelijk snor horen. " Ik kan geen kat die hulp nodig heeft laten liggen. Van waar die ook mag zijn." Antwoordde hij terug." Bedankt dat je ons te hulp schoot. Ik ben blij dat ik vandaag geen kat voor me heb zien sterven." Zei de ander poes. Hij knikte haar vriendelijk toe. Het was een goede dag en de maan scheen helder naar beneden. Opeens dacht hij aan iets. Hij keek weer naar darkblood. "Volgens mij heb je veel bloed verloren en je ligt hier ook al een tijdje. Je zal wel vast honger hebben. Je zal vast wel opknappen van een paar muizen. wat denk je?" Hij keek even de kring rond wat hun antwoord zou zijn. Vooral keek hij naar darkblood. Zij had ze heet meest nodig.

" Graag gedaan." De kater snorde vriendelijk. " Ik kan geen kat die hulp nodig heeft laten liggen. Van waar die ook mag zijn." Darkblood beet op haar lip. ''Je hebt dus gemerkt dat ik uit de Bloodclan kom?'' ''Bedankt dat je ons te hulp schoot. Ik ben blij dat ik vandaag geen kat voor me heb zien sterven." Zei opeens de Rogue. ''Het spijt me.. Ik wilde eigenlijk geen ruzie...'' Zei ze tegen de rogue. "Volgens mij heb je veel bloed verloren en je ligt hier ook al een tijdje. Je zal wel vast honger hebben. Je zal vast wel opknappen van een paar muizen. wat denk je?" Darkblood zei: 'Ik jaag zelf wel'' Ze glimlachte weer, en liep vastberaden naar de bosjes. Ze voelde de bonkende koppijn intenser worden, maar Darkblood schudde het weg. Ze zakte in de sluiphouding en sloop dicht naar een dikke vogel. Ze zette zich af, en sprong recht op de geschrokken vogel. Ze beet hem dood, en ging uitgeput op de grond zitten. ''Ik ben nu al moe!'' riep ze geirriteerd. Ze pakte de vogel op en liep uitgeput terug naar de katten. Ze legde de vogel neer, en liet zich uitgeput op de grond ploffen. ''Meer lukt me niet!'' Zuchtte ze moe.