One night in the dark. The moon is not there, hidden behind the clouds.

Haar ogen keken de duisternis in. Sluipend zette ze een paar stappen naar voren. Even bleef ze staan. Ze snoof, de geur van water kwam haar neus binnen. Ze moest vlak bij de meertjes zijn. Voorzichtig zette ze nog een paar stappen naar voren. De geur werd sterker. Even kwam de maan vanachter de wolken vandaan en verlichte het Shadowclan territorium. Honeymist had het goed geroken, ze stond voor een van de meertjes. De maan verdween weer achter de wolken. En de angstaanjagende donker kwam weer te voorschijn. Honeymist liet zich neerzakken op de grond. Ze had niet kunnen slapen, dus was ze maar het kamp uit gegaan. Ze liet haar hoofd zakken om wat water te drinken. Het koude water stroomde over haar tong, en gulzig sokte ze het naar binnen. Ze was, niet zoals op de andere dagen wel tevreden over de vangst die ze al had gehad deze nacht. Ze had alles in de buurt van het kamp begraven, om het straks, als ze weer terug ging op te halen. Honeymist stond weer op, een koude windvlaag deed haar rillen. De takken werden heen en weer geschud door de wind, en het zag er griezelig uit. Snel liep Honeymist weg, in de richting van het kamp. Uit de bosjes klonk gekraak. Snel keek ze op. Ze sprong in de vecht houding. Het was duidelijk geen dier, maar een kat. De tijd om goed te ruiken had ze niet meer, want de kat kwam de bosjes al uit.

& Juniperberry

eer

_{I'm not afraid to take a stand
Everybody come take my hand
We'll walk this road together, through the storm
Whatever weather, cold or warm
Just let you know that, you're not alone
Holla if you feel like you've been down the same road

Een donker gedaante wende zich af van de duisternis. Twee lichtgroene ogen tuurde in het niets, opzoek naar bewegingen. Juniperberry stapte met muistille passen de bosjes uit, en stak het pad over naar de andere kant van de vlakte. In het midden bleef ze even staan en wendde automatisch haar kop naar links. Er was in het territorium van de ShadowClan niet veel groens te zien. Enkel hier en daar was een verloren struik, of een kale, dode boom te vinden. Ze stootte haar blik weer af en liep verder over het pad naar de overkant. Even verscheen het flauwe, wit gekleurde licht van de maan op haar pels, maar al snel kwamen er weer wolken voor de maan te liggen en nam het licht af. Juniperberry moest moeite doen om goed te kunne kijken, en kneep haar ogen tot spleetjes. Een enkel geluid weergalmde in haar oren, en haar ogen schoten van links naar rechts. Ze spitste haar oren naar voren en liet zich zakken om niet gezien te worden. Het geluid was nu van minder ver te horen, en met gedempte passen sloop ze naderbij. Hoor ogen nog steeds zoekend naar beweging. Haar poten nog steeds voortbewegend. Een verkeerde zet en ze had zichzelf verraden voor haar mogelijke vijand. Uit het niets schoot een oranje kleurige vacht voor haar voorbij. De kat die voorbij kwam had niets in de gaten, en Juniperberry achtervolgde haar blik op de kat. Aan het eind bleef deze kat staan en nam wat slokken van een klein meertje dat lag te glinsteren in het maanlicht. Toen de kat zich weer omdraaide om terug te lopen raakte Juniperberry in paniek. Snel ging ze af wat ze het beste kon doen, maar voor ze het doorhad zette ze haar poot weer neer op de grond en er was een krak te horen die zich onder haar bevond. De oranje kleurige kat sprong meteen in de vechthouding. Nu moest ze snel handelen. Zelfverzekerd en kalm stapte ze uit de bosjes, en met een kille blik op haar gezicht getoond liep ze richting de poes voor haar. Ze zette alvast haar klauwen uit voor het geval ze ze nodig had. Met een norse klank in haar stem sprak ze; 'En wat doe jij hier zo alleen, midden in het holst van de nacht?' Ze ontwijkde de blik van de kat voor haar. Een zware windvlaag ging er door haar vacht heen, waar ze zich niks van aantrekte. Ze hield haar ogen naar beneden gevestigt, wachtend op het antwoord wat deze poes te vertellen had.}

Zelfverzekerd en kalm stapte ze uit de bosjes, en met een kille blik op haar gezicht getoond liep ze richting Honeymist voor haar. Goed konHoneymist haar niet zien, maar door haar geur wist ze dat het een Shadowclan kat was. Opgelucht haalde ze adem. Ze ging gewoon normaal zitten, en keek de poes vriendelijk aan. Met een norse klank in haar stem sprak de poes; 'En wat doe jij hier zo alleen, midden in het holst van de nacht?' Ze ontweek de blik van de Honeymist. Een zware windvlaag ging er door haar vacht heen, waar ze zich niks van aantrok. Ze hield haar ogen naar beneden gevestigd, wachtend op het antwoord wat deze poes te vertellen had."Misschien kan ik dat beter aan jou vragen," Antwoorde Honeymist eentonig. Ze bekeek de poes eens goed, en ontving een glimp van herkenning. Van Honeys onzekerheid was niks te bekennen. Maar het was dan ook zo, dat ze dat altijd goed wist te verbergen. Van binnen onzeker, en van buiten zeker van haar zaak. De maan kwam heel even achter de wolken vandaan, maar verdween bijna meteen weer. In deze paar seconde had Honeymist de kat al meteen herkent. Het was Junipberry, een mede warrior. "Zo Junipberry, ook nog laat op pad?" Vroeg ze terwijl ze om de poes heenliep. Een harde donder klonk van uit de verte. Een bliksemschicht verlichte deplek waar ze stonden. Nieuwsgierig keek Honeymist naar Junipberry, en ging zitten. Stilletjes wachten ze op antwoord, terwijl er weer een donder klonk.