Wolftail || In the tree

Onderwerp: Wolftail || In the tree di 31 jul 2012 - 21:31

_{Voorzichtige pootstappen markeerden de tred van zwijgzame poes. Haar melkwitte pels was bevlekt door grote spetters van zilver en crème. Haar blauwe ogen, al even licht en bleek als de rest van haar pels, stonden nerveus maar ook ietwat dromerig. Alsof ze ergens anders over nadacht. En wie weet, was dat ook wel zo. Haar kleine formaat zorgde ervoor dat ze minder ver wegzakte in de modder, maar met haar kleine pootjes bleef het een lastige zaak, omdat die haar gewicht niet makkelijk verdeelden...

Palefur's gedachten strekten zich uit over allerlei dingen, haar fantasie kon zo nu en dan wel eindeloos zijn. The sky is the limit! Alleen... Het feit dat ze bang was en zichzelf dus limiteerde hielp niet echt. Zoals nu. Ze had nu op een border patrol kunnen zitten, maar ze had ervoor gekozen om alleen te gaan jagen en iemand anders de patrol te laten doen. Niet dat die kat er problemen mee had, die kat hield wel van sociaal contact. Zijzelf... Zij had er wat moeite mee, ze kon er niks aan doen, maar grote groepen beangstigde haar, en hieronder viel toch echt wel een patrol. Het clanleven viel haar dus ook niet makkelijk, maar het rogue leven vond ze nog vreselijker eruit zien, helemaal alleen, kwetsbaar, zwak. Ze viel dus tussen wal en schip, geen vrienden in de clan, alleen een paar kennissen. Het beangstigde haar een beetje... Zou ze eenzaam als een elder sterven? Niemand die om haar zou rouwen? Het zou in haar kop best wel kunnen. Ze bleef staan voor een knoestige oude boom. Eventjes bleef de jonge poes weifelend stil staan, licht op haar pootkussentjes staande. Ze was net een tere bloem, een beetje heen en weer wiegende. Haar pluizige staart, zacht en wel gevederd lijkende, hing net boven de modderige aarde. Toen kwam het, met een plotselinge explosie van kracht sprong ze omhoog en haakte ze haar klauwen in de schors van de boom. Met vlugge bewegingen hees ze zichzelf hoger en hoger, tot ze op een lage tak zat. Boomklimmen.. Een kwaliteit die zeer eigenaardig was onder Shadowclan katten. Hier had ze al wel eens vreemde blikken voor gekregen. Maar het hielp haar om te 'vluchten'... Ze had er dus vrede mee. Nu durfde ze pas echt weg te dromen... Ze sloot haar ogen half en doezelde weg, verzonken in haar eigen gedachten.}

Zijn lichtgrijze vacht, bedekt met donkere plekken, viel niet echt op tussen de varens. Zijn dikke lange staart combineerde perfect met zijn grotere bouw. terwijl Wolftail zijn olijfgroene ogen door de struik heen liet branden, wiebelde zijn oren ietwat onrustig. In het kamp hadden ze hem geïnformeerd dat er ongewenste katten waren gespot. Daar had hij het altijd lastig mee. Katten die andermans gebied betraden. Rogues deden dat bijvoorbeeld vaak. Terwijl die hopen van gebieden hebben. Dus waarom moesten die dat ene gebied perse ook hebben? Hij wreef die gedachten weg, en concentreerde zich op de we voor hem. Het was een droge weg zonder obstakels. Maar al vanaf de ochtend stond Wolftail hier. En er was nog niets voorbij gekomen dat 'ie niet zou willen zien, of tegenkomen. Wolftail gaf het op, en draaide zich om. Hij draafde op een rustige pas weg, en besloot een kijkje te nemen bij het moeras. Niet voor iets speciaal, nee. Gewoon checken, dat deed iedere Clan kat toch? Gewoon een gebied, niet specifiek, even checken. Zien of er niemand was. Tja, er mogen wel katten zijn, maar dan van je eigen Clan. Zijn ogen twinkelde opgewekt toen hij iemand anders in zich kreeg. Al aan het eerste haartje te zien, zag hij dat het een Shadowclanner was. Wolftail was zo iemand die iedereen in zijn Clan moest kennen. Niet altijd bij de naam. gewoon, aan het uiterlijk van die kat zien dat het een mede Clan maat was. Zijn oren schoven vriendelijk naar voor toen hij dicht genoeg was. Hij liet er nog wel een respectvolle afstand tussen, voor het geval dat de kattin haar ongemakkelijk zou voelen. 'Hey, lekker weertje he?' Begroette 'ie haar. Zijn ogen waren meteen gericht op haar opvallende pels. Zeer bleek, met hier en daar vlekken. Wolftail probeerde niet weg te zinken in het modderige water, maar dat was niet altijd even gemakkelijk. De ene kon dat beter dan de andere. En Wolftail was niet echt gemaakt hier voor. Zijn poten dabde in het water om te voorkomen dat hij erin wegzonk. Plots had hij door dat de kattin zijn naam niet kende. Of wel? 'Wolftail.' Beaamde hij. Hij tilde zijn hoofd wat omhoog, en snoof de lucht binnen. Het was een fris weertje, maar de zwakke stralen -die nog net warm genoeg waren- verwarmde zijn vacht speels. Wolftail genoot hier een paar seconden van, maar schonk zijn aandacht toch maar aan de kattin die voor hem in een boom bevond. Hij herkende haar wel als iemand van de Clan, maar inderdaad; Wolftail herkende niet iedere kat bij de naam. dat zou wat zotjes zijn niet? Tja, de Clan leider moest wel. Het zou niet eerlijk zijn dat 'ie de ene zijn naam wel kende, en de andere weer niet. Zijn staart zweefde net boven de modder uit, en zijn ogen stonde nog steeds vriendelijk tegenover de kattin.

_{Eventjes had Palefur alle rust van de wereld, eventjes kon ze rustig haar ogen sluiten en wegzinken in haar gedachten. Eventjes al haar zorgen van zich af zetten en rust vinden. Ze genoot van dit soort momenten en ademde eventjes rustig in en uit. Terwijl ze nadacht, likte ze zwijgend de modder uit haar pels, het smaakte smerig, maar ze deed het liever wel. Ze wilde niet nog erger uit de maat vallen dan dat ze al deed voor haar gevoel. Haar faalangst bereikte soms erg hoge punten en ze probeerde dus alles te doen terwijl ze alleen was. Dan hoefde ze ook nergens voor te vrezen... Uiteindelijk haar haar pels de normale, melkachtige kleur weer terug gekregen met de zilverige en crème achtige plekken. Zelfs haar pootkussentjes hadden hun zachtroze kleur weer terug gekregen. Haar pluizige vacht voorkwam dat de koude wind naar haar huid kon sijpelen en haar kon verkleumen. Ergens was ze wel blij met haar pels, maar in dit donker gekleurde territorium zou ze bijna door de modder moeten rollen, wilde ze dat niemand haar kon zien.

Een beweging in de struiken liet haar opschrikken en haar blauwe ogen sperden zich weer open, bijna met angst starende naar de ritselende struiken. Een grote kater kwam naar voren gestapt, met een donker gevlekte vacht. De groene ogen staarden haar aan, maar ze wende haar bleekblauwe ogen vlug af. Direct oogcontact... Dat vond ze nog altijd een beetje eng en ongemakkelijk. Een verlegen trekje van haar, maar wie kon het haar kwalijk nemen? Verlegen was ze altijd geweest. Verlegen, geen vlieg kwaad doende. Ook liep ze nooit iemand in de weg, omdat ze bijna nooit contact zocht met andere katten. Niet dat ze dat niet wilde, ze durfde het gewoonweg niet... "Hey, lekker weertje he?" Begroette de kater haar, terwijl Palefur ongemakkelijk probeerde de naam van de kater op te lepelen. Ze had er alleen niet zo veel succes mee. Ietwat verlegen knikte ze dus maar. "Ja.." Miauwde ze, haar stem ietwat zacht en weifelend, alsof ze niet goed wist wat ze moest zeggen. "Prima weer," Haar staartpunt zwiepte ongemakkelijk heen en weer, een duidelijk teken dat ze hier niet aan gewend was en dat ze het hier ietwat moeilijk mee had. "Wolftail," Miauwde de kater terwijl hij zijn hoofd wat hief. Nog altijd bleef de kleine poes op haar plekje in de boom liggen, geen moeite doende om beneden te komen. De kater Wolftail was immers veel groter. "Palefur.. Aangenaam kennis te maken," Miauwde ze beleefd. Ze besloot wat te gaan verliggen, alleen dit ging helemaal niet zoals ze geplanned had. Geschrokken hapte ze naar adem toen ze van de tak afgleed en een voslengte naar beneden tuimelde. Ze landde wel op haar pootjes, maar stond stijf van de schrik en ook van de schaamte dat ze zichzelf weer zo te kijk had gezegd. Ze wist dat ze klunzig was, maar ze vind het zo vervelend... Ongemakkelijk zette ze een stapje achteruit terwijl ze beschaamd wegkeek.}

Een zachte bries streek door zijn vacht. "Palefur.. Aangenaam kennis te maken," Hij prentte de naam in zijn hoofd, en plantte haar er naast. Palefur. Niet makkelijk te vergeten. Een glimlach gleed over zijn gezicht. Maar die verdween als sneeuw voor de zon toen de kattin haar verhuisde, maar dat niet volgens plan verliep. Zijn adem stokte, en hij schoot naar voor om haar op te vangen, maar ze belande al op haar vier poten. Met grote ogen keek hij haar aan, misschien had ze iets bezeerd. 'Gaat het?' Vroeg Wolftail bezorgd. Zijn vacht stond wat omhoog. Als Palefur een andere beweging had gemaakt, wie weet hoe het dan was afgelopen? Gelukkig was dat niet gebeurd. Hopelijk had ze niets. Want dan zou Wolftail de schuld aangeschoven krijgen. Hij was erbij, en had niet geholpen. Dan zou z'n beginnende reputatie naar de vaantjes zijn. Hij gunde haar wat afstand, en liet haar bekomen. Zijn ogen stonden nog altijd even bezorgd, maar al minder groot dan daarjuist.
Hij vouwde zijn oren naar voren, misschien was ze té geschokt om iets te zeggen? Of wou ze liever dat 'ie weg ging? Wat er ook gaande was, Wolftail zou d'r wel helpen als het echt nodig was. Het lag nog steeds aan haar. Zij moest zelf beslissen of het erg genoeg was om je bezorg te maken, of niet.

Onderwerp: Re: Wolftail || In the tree