Jagen

Als ze de liefde een naam en een gestalte moest geven hoefde ze slechts naast zich te kijken. Bluewave lag in het gras naast Kittyheart, zijn blik op de hemel gericht. Kittyheart bleef de hele tijd licht snorren; ze kon er niets aan doen. Op de een of andere manier zorgde hij er gewoon voor dat dat gebeurde.. het kon haar niet veel schelen. Ze hield van hem, of hij nu wilde of niet. Hopelijk vond hij dat niet erg.. maar daar leek het nog niet op. Kittyheart onderdrukte de volgende gaap. Iets wat schattig was aan Bluewave was dat hij ontzettend goed voor haar zorgde en lief voor haar was. Hij liet haar nooit alleen als ze wilde dat hij bleef, hij keek haar aan met die lieve blik in zijn ogen.. Wat ze aan warmte had kunnen missen had ze er nu zeker bij. Kittyheart wilde net opstaan toen Bluewave ervoor zorgde dat ze op zijn rug belandde door een listig geplande val. Kittyheart rolde melodramatisch met haar ogen. 'Och, zie hoe gij mij schaken gaat als prinses Helena van Troje!' riep ze overdreven uit. 'Dan ben jij mijn prins,' voegde ze er fluisterend aan toe. Ze liet Bluewave maar begaan; het was niet zo erg. Plots begon ze te giechelen. Voordat Bluewave ernaar kon vragen begon ze het uit te leggen. 'Wat nou als we allebei oud en krakkemikkig zijn.. zie je ons al zo lopen!' Lachgolven schokten door haar buik, maar ze probeerde zo stil mogelijk te blijven liggen. Het gepiep van het nachtleven om haar heen was prachtig om te horen. Bluewave liep snel maar niet te snel verder. Hij was perfect. Net als alles aan hem. Ze had zich niet meer kunnen of willen wensen. Mocht er iets beters bestaan.. dan zou ze niet willen ruilen. Het kamp kwam in zicht. Kittyheart werd afgezet in de Warrior's Den; de kattentaxi deed zijn werk goed. Even later kreeg ze een muisje. 'Bedankt,' snorde ze, zijn kopje likkend. Daarna at ze het muisje rustig op. Ze negeerde blikken van anderen. Laat ze maar jaloers zijn; zij had haar prins op het witte paard. Al was hij eerder het paard, als hij lastdier bleef spelen. De slaap begon meerdere slachtoffers te maken. Kittyheart nestelde haar kopje op Bluewave's buik en sloot haar oogjes met een tevreden gesnor. 'Welterusten,' snorde ze tevreden. De slaap kwam snel en vredig. Ze werd er pas uit verlost toen de zon onder de kwinkelierende begeleiding van vogeltjes de eerste zonnestralen het kamp in wierp. Klaar voor een nieuwe dag.

Bluewave keek verliefd richting Kittyheart. Hij vond het heerlijk om te zien hoe zij genoot van alles. Hij vond het heerlijk om haar kater te zijn die haar mocht brengen naar de slaapplaats. Hij vond haar gewoon perfect. Ze reageerde overal perfect op. Ze deed overdreven op de momenten dat dit leuk was en serieus op de momenten dat dit nodig was. Hij keek haar verliefd aan. Hij had zijn muis al snel opgegeten en keek toen naar iedereen die binnenkwam. Sommigen knikten naar hem, waarop hij vriendelijk terug knikte en anderen keken even hun kant op om dan te gaan liggen. Bluewave trok zich niks aan van de verbaasde blikken. Hij kon zich soms zo boos maken. Hij had, toen hij Apprentice was, is een keertje dichtbij een paar krijgers gelegen. Hij had gehoord dat het over de toenmalige Kittypaw ging. Bluewave, toen Bluepaw, was automatisch wat dichter naar hun toegeschoven, zonder dat die het hadden opgemerkt. Hij had gehoord dat een poes niet snapte hoe zo'n kleine poes, Kittypaw, met zo'n grote kater, Bluepaw, verliefd kon zijn. Bluewave had toen moeite moeten doen om niet op te staan en die poes haar nek open te bijten. Trouwens, zo hoorde hij er ook nog een paar. Hij was net krijger en hij had de wacht gehad, hij was zich aan het verzamelen voor te gaan slapen, toen ze opeens een kater hoorde zeggen tegen een andere kater: 'Snap jij nu hoe dat kleine poesje krijger is geworden?' Toen was Bluewave trouwens wel op ze afgelopen. Hij had hun fel en nijdig aangekeken tot ze de andere kant op hadden gekeken en was toen pas weggegaan. Hij vond het misselijk van sommige katten dat die Kittyheart gewoon om niks zaten te beoordelen. Ja, om haar kleine, slanke lijfje, maar was dat nu echt een reden? Bluewave begreep het niet en zou het waarschijnlijk ook nooit begrijpen. Hij keek naar Kittyheart die zich tegen zijn buikje nestelde. Hij vond haar kopje erg schattig en kon het dan ook niet laten om haar een lik te geven. 'Welterusten schoonheid,' zei hij vrolijk en ook de slaap bij hem kwam tevoorschijn. Hij legde zijn kopje op zijn voorpoten en viel langzaam in slaap. De ochtendzonnestralen wekten ook hem. Hij deed zijn ogen open en keek naar beneden. Hij snorde. Hij gaf Kittyheart enkele likken. 'Schatje?' vroeg hij zacht en hij wachtte geduldig af tot ze wakker werd. Dit werd weer een leuke dag!

Het was af en toe nauwelijks te geloven dat, als ze wakker werd, ze zich in de Warrior's Den bevond en niet in de Nursery. Hoewel ze daar maar zes manen gelegen had, was het wel een belangrijke periode geweest in haar leven. Ze had wel met Bluekit gespeeld toen, maar in die tijden dacht ze nog nauwelijks na over liefde. Pas als Kittypaw was haar hart sneller gaan slaan voor Bluepaw. Dat kon ze zich nog goed herinneren. Hoe ze samen door het kamp liepen, pratend, duidelijk verliefd. Ze kon zich ook de blikken nog herinneren, van sommige Warriors, die haar af en toe nog voor kitten aan hadden gezien. Alleen omdat ze zo klein was.. Soms had het haar verdrietig gemaakt om te horen dat ze niet geloofden dat ze verliefd kon worden op Bluewave, omdat hij groter was, of hoe ze in Starclan's naam ooit Warrior geworden was. Zij had de bouw van haar lichaam toch niet bepaald? Trouwens, het was ontzettend handig.. Kittyheart gaapte even en hield haar ogen nog gesloten. Het was nog vroeg en iedereen was er zo ondertussen toch wel overheen. Anders, het kon haar vrij weinig schelen. Ze had een leven, een liefde en een Clan. Ze had familie en een hart dat voor het hare wilde kloppen. Niets te klagen en ook niet de behoefte om dat te doen. Kittyheart dommelde opnieuw in, in een droomloze slaap, of in ieder geval met dromen zo vluchtig als waterdamp, omdat ze ze zich niet kon herinneren. Kittyheart lag meestal wel stil in haar slaap, ze bewoog niet zoveel. Dat was alleen maar positief voor Bluewave, nam ze aan, aangezien ze met haar kopje op zijn buik lag. Het ritme van zijn ademhaling kon haar altijd in slaap sussen, zo rustig en relaxed. De zonnestralen raakten die ochtend zachtjes de vachten van de katten, alsof het twijfelde hen te wekken. Kittyheart werd echter wel wakker, even hyperactief en blij als altijd. Bluewave gaf haar een paar likken, zodat ze het niet kon laten die te beantwoorden. 'Ja Blue?' Ze stond op, rekte zich uit en gaf hem nog een paar likken. De meeste katten sliepen nog, dus dat maakte echt helemaal niets uit. Vandaag werd vast weer een geweldige dag!

Bluewave vond het heerlijk om Kittyheart te zien slapen. Ze lag altijd zo lief en keek er altijd zo lief bij! Verliefd keek hij naar haar. Het kom hem niks schelen dat iedereen het gek vond dat hij op haar verliefd was. Als Apprentice's was de vlam al goed te zien geweest bij hun. Van Bluewave mocht DonderClan, RivierClan en SchaduwClan het ook weten, zolang hij maar bij Kittyheart was. Misschien gingen ze bij de volgende grote vergadering wel met hun tweeën. Dan zou iedereen een rottige opmerking kunnen maken, bedacht hij zich. Het was toch vrede en je mocht niet vechten. Als je SterrenClan respecteerde, deed je dat in elk geval niet en hij respecteerde de Grote Vergadering van SterrenClan wel. Hij keek om naar de andere slapende katten. Toen hij een grijs waas voor zich zag, snorde hij luid. Hij voelde de likken van haar en gaf haar blij enkele kopjes. 'Wacht hier!' zei hij overhaast en hij rende weg. Bij de prooistapel aangekomen pakte hij twee jonge konijnen, die hij nog maar net kon dragen. Hij rende als een speer terug en legde het konijn voor haar neer. Hij snorde en ging naast haar liggen. Hij begon al rustig te eten. Zijn tanden gingen door het vlees, liefkoosden het op een nogal pijnlijke manier, waarop zijn tong het stukje naar zijn keel duwde en Bluewave's keelspieren het uiteindelijk doorslikten. Bluewave herhaalde filosofisch heel het proces weer door zijn hoofd en moest moeite doen om niet kei hard te lachen. Hij lag hier naast zijn geliefde en hij zat te denken aan hoe een stukje konijn werd doorgeslikt. Maar gelukkig konden anderen geen gedachten lezen. Trouwens, dan zou Tallstar hem sowieso van WindClan schoppen, als die hem zijn gedachten had gehoord. Het zat Bluewave op de een of andere manier niet lekker dat Leopardstrike medicijnkat was geworden. Hij kon het niet uitleggen, maar hij voelde steeds die nare trek in zijn hart als hij eraan dacht, net zoals nu. Bluewave concentreerde zich ergens anders op en keek naar Kittyheart. 'Hmm... Jij bent lekkerder,' zei hij ondeugend, terwijl hij nog een stukje pakte van zijn konijn en opat.

- Ik hou ervan om Bluewave te spelen! xD -

Kittyheart wilde net de Den uitlopen toen haar ridder - wellicht zonder wit ros - de Den uitstormde en even later terugkwam met een jong konijntje als ontbijt. Zwaar ontbijt. Maar Kittyheart was niet de persoon die iets wegschoof wat zo lief bedoeld was. Het zou haar vast niets bezorgen. Het was nog vers, geen schimmel of wat dan ook.. Dat kwam wel goed en ze vertrouwde Bluewave meer dan wie ook, behalve Starclan misschien. Hij zou nooit iets voor haar verzwijgen en altijd van haar houden, net zoals zij altijd van hem zou houden. Kittyheart keek trots naar de kater naast haar, trots dat hij haar partner was. Niemand zou aan hem komen, of anders! Dan zou die kleine poes eens laten zien wat ze werkelijk in haar mars had. Kittyheart nam een hap van het zachte vlees van het konijn. Hoe jonger, hoe beter zeiden de Elders wel eens. Het was waar dat de Elders veel zeiden, maar ze wisten vaak ook waar ze het over hadden. Kittyheart hield ervan om naar hen te luisteren. Ze hadden zoveel om te vertellen, wijze lessen om aan de wereld mede te delen.. Het was waar dat zij vaak naar hen toe was gegaan in de tijd dat ze bijna de enige kit geweest was in Windclan, maar daar was gelukkig snel verandering ingekomen. Nu ging ze niet meer zo vaak naar hen toe, maar als ze bij hen was leek de tijd even stil te staan. Ze kon verdrinken in de verhalen.. Hé, wacht! Kittyheart had niet doorgehad dat ze ondertussen was blijven eten. Waarschijnlijk had niemand echt doorgehad dat ze afgedwaald was. Ze keek even opzij naar Bluewave, maar die lag nog gewoon lekker aan zijn konijn te knagen, dus daar was ook niets mis mee. Kittyheart snorde weer tevreden en at de laatste stukken van het konijn op. 'Bedankt voor het halen,' zei ze, terwijl ze haar pootje begon te wassen. Windclan leek weer wat op te krabbelen na die zware tijd, waarin ze Littlecreek verloren waren. Er waren nieuwe Warriors en Apprentices, een nieuwe Medicine Cat.. Het kwam allemaal wel goed. Ze moesten die wolken van zorgen op laten lossen in het zonlicht en dan kwam het allemaal weer goed. Dat wist ze zeker. Het had gewoon tijd nodig.. De filosofische gedachten waren al snel weer over toen ze in de lach schoot om Bluewave's opmerking. Daarna trok ze een beledigd gezicht. 'Nou, dan voel ik me niet erg fijn,' merkte ze op, terwijl ze wat botten aantikte. 'Ik zou die prooi zo inruilen voor iemand naast me,' glimlachte ze, gelukkig met zo'n lieverd als Bluewave aan haar zijde.

- Helemaal met je eens! :3 -

Bluewave kon snel eten! Al snel was het hele konijn verdwenen, wat Kittyheart op zich best apart vond. Zijzelf at nooit zo snel, dat kreeg ze eenvoudigweg niet voor elkaar. Nou ja, het was geen schande. Zelf at ze de laatste stukken van het konijn genietend op. Ze was er dol op om hier naast Bluewave te liggen, zelfs met de normaalste dingen van de dag. Ze zou hem nooit meer laten gaan, hoe eng dat ook mocht klinken. Kittyheart zag dat veel katten al weg waren, waarschijnlijk gaan jagen. Ze wilde er net wat over zeggen toen Bluewave haar omduwde en haar kopjes bleef geven. Kittyheart giechelde een beetje, die had ze niet aan zien komen, hoewel het niet erg was. Bluewave's lichaam was heel warm en hij was zoals altijd heel lief. Even kwam er een vraag in haar op; was dit.. dekken? Iets waarvan je kits kreeg? Dat wilde ze eerlijk gezegd nog niet.. de kit in haar was nog niet genoeg getemd om moeder te zijn.. Misschien later, maar met 12 manen voelde ze zichzelf toch echt te jong voor het zijn van Queen. Kittyheart probeerde er niet aan te denken. Bluewave wist dat ze dat nog niet wilde; de laatste keer was ze zo tegen hem uitgevallen en hadden ze ruzie gehad. Gelukkig was het allemaal weer goed gekomen.. hij begreep het waarschijnlijk wel. Trouwens, hij plette haar nu ook niet. Kittyheart gaf hem een kopje terug, ze had niet het idee dat ze iets hoefde te zeggen. Daarna stond hij weer op, de warmte meetrekkend als in een vacuüm. Ze kon zo wel weer tegen hem aan liggen. Op hem was nu echt iets te.. Blegh. Kittyheart knikte en snorde terwijl ze hem een zachte por gaf. 'Ik kom zonder dat ook wel mee hoor,' grapte ze, waarna ze snel haar pootje likte. Niemand zou Bluewave iets mogen doen, dat was zeker. 'Ik ben echt benieuwd naar die plaats!' zei ze, blij en vrolijk als altijd, en nog even verliefd.

Kittyheart werd weer helemaal gerustgesteld door Bluewave, die haar beter kende dan wie ook. Ze knikte en lachte vrolijk, voor hem wilde ze altijd vrolijk zijn! Zolang hij altijd zo lief was als nu.. en ze wist zeker dat hij dat zou blijven. Bluewave was Bluewave en niemand zou daar wat aan kunnen doen! Ze gaf hem een paar kopjes en volgde hem toen, het kamp uit. Ondertussen lachte ze vrolijk naar nog wat katten, wat Apprentices en Elders. Die knikten terug en keken naar haar en Bluewave. Ach, het was zo duidelijk dat ze niet eens uit hoefde te leggen dat ze verliefd op hem was. Ze was zo dol op Windclan, het was haar thuis en ze had niet het idee dat ze het ooit ging verlaten. Windclan was echt.. geweldig; ze voelde zich hier op haar gemak. Nooit zou ze het in willen ruilen voor een andere Clan. Hier waren haar vrienden, haar familie en hier was bovenal haar liefde. Ze glimlachte naar hem; samen jagen, liggen, kletsen.. ze kon het niet vaak genoeg doen. Van Bluewave kreeg ze nooit genoeg. Kittyheart keek om zich heen en zag dat er langzaamaan meer bloemen verschenen om hen heen, tot de hele wereld vergeven leek te zijn van bloemen in allerlei kleuren, die heerlijke aroma's verspreidden. 'Wat is het hier.. prachtig!' zei ze, ademloos. Ze was wel vaker op dit soort plekken geweest, maar nooit met Bluewave. Kleine Kittykit was niet vaak het kamp uit gegaan, hoogstens twee keer, maar het had haar wel mooie plaatsen laten zien. Ze keek opzij naar Bluewave. De bloemen kwamen best hoog, voor haar, een kleine poes. 'Banzai!' Ze gaf hem een duw en probeerde hem omver te duwen, net zoals toen ze Apprentices waren. Lekker stoeien, zonder bijbedoelingen, gewoon puur voor de lol.

Bluewave keek opzij. Hij snorde. Hij kon aan Kittyheart gewoon zien dat zij het een mooie plek vond. Hierdoor werd hij warm vanbinnen en voelde hij opkomende energie. Hij keek haar aan, benieuwd wat ze zou gaan doen of zou gaan zeggen. Het was hier wel een mooie plek voor... Verder kwam hij niet, hij kreeg een duw. Het leek wel alsof Kittyheart zijn gedachten kon lezen. Hij vond dit een goede plek voor te stoeien, zoals ze vroeger deden, op de dag dat hij verliefd op haar werd en dat hij ontdekte dat liefde een betekenis vormde voor oudere katten. Hij keek naar haar. Dat was die dag op de tak, toen die brak. Hij had Kittyheart gered en zij had hem ook gered. Hij zette al zijn kracht in. Kittyheart was alleen nog maar sterker geworden sinds dat zij krijger was geworden. Bluewave voelde dat zijn spieren ook langzaam begonnen te werken, maar Kittyheart was een taaie. Nee, andere krijgers zouden haar niet zomaar tegen de grond krijgen. Trouwens, dan zou Bluewave er allang zijn om haar te helpen. Hij ging haar nooit alleen laten. Hij liet haar alleen alleen vechten als zij het wou, maar anders niet. Hij keek naar Kittyheart en probeerde haar onder hem te krijgen. Net zoals vroeger, toen ze Apprentice's waren en veel weiniger zorgen hadden dan nu. Bluewave keek naar Kittyheart en snorde. Hij zette toen voldoende kracht en dacht dat hij Kittyheart mee voelde gaan. Hij keek haar uitdagend aan. 'Je bent sterker geworden,' prees hij haar hijgend, terwijl hij haar moeizaam een kopje gaf. Ook in het heetst van de strijd bleef hij gewoon lief tegen haar doen. Dat was nu eenmaal zichzelf zijn in haar buurt.

- Mooi onderschrift ^_^ Wou ik al vaker zeggen; maar vergat ik steeds. Sorry voor flutpost xD -

Kittyheart merkte dat het 'gevecht' gelijk in volle gang ging, wat ze fijn vond. Ze wilde hem niet boos maken en zelf vond ze dit wel gezellig. Bluewave was sterker geworden, maar ze wist van zichzelf dat ze ondanks haar grootte toch een aanval af kon slaan. Wegduiken was ook een optie, weet je. Kittyheart bande alle gedachten uit haar kop en concentreerde zich op dit schijngevecht, op de lach die haar mond verliet en op het plezier dat uit hun blikken straalde. Deze dag kon niet meer stuk! Zeker niet met Bluewave erbij, met hem was alles gewoon mooier. Zelfs het van een tak vallen als die brak, zelfs het tegenkomen van een Rogue die haar aanviel. Alles zou goed komen, zolang ze samen waren. Ze waren nu echt veel sterker en wijzer dan toen ze Apprentice waren.. en veel Apprentices voelden zich al wijs. Plots voelde ze dat hij meer kracht ging zetten. Kittyheart liet zich op de grond drukken en deed haar best het niet op te laten vallen. 'Jij bent ook sterker geworden,' snorde ze vrolijk, optimistisch als altijd. Nee, Kittyheart was niet te remmen in haar vrolijkheid. Als je haar eenmaal boos had, dan was ze ook echt boos. Voor de rest? Vrolijk of in slaap. Hij gaf haar een kopje en ze merkte dat het zijn evenwicht wat verstoorde. Plots rolde ze opzij, hem op de grond werpend. Daarna drukte ze hem tegen de grond, met veel kracht. 'Grapje!' lachte ze blij. 'We zijn wel ongeveer even sterk,' bedacht ze toen, 'al ben jij wel wat sterker.' Nu gaf zij hem een kopje, ze had geen vijandige gevoelens bij hem. Nooit, nooit zou ze die krijgen ook!

- Bedankt ^^ Heeft Littlekit gemaakt -

Kittyheart snorde tevreden toen ze merkte dat Bluewave niet verwacht had dat ze in één keer druk ging zetten. Goed zo! Ze kon wel tegen haar verlies, maar, kom op, winnen is toch veel leuker? Vooral als het niet uitmaakt en je er geen rancuneuze tegenstanders of vijanden aan overhoudt. Dat was Bluewave in geen geval. Kittyheart gaf hem snorrend een paar kopjes terug terwijl ze ging liggen in het prikkende gras, wat een beetje droog was. Dat was niet erg; ze had Bluewave en hij leidde haar genoeg af. 'Is goed, je hebt gelijk,' antwoordde ze, merkend dat de 'worsteling' wat meer energie gekost had dan ze verwacht had. Ach, ze kon hier nog lang genoeg liggen. Kittyheart ging dicht tegen Bluewave aanliggen. Dat was gewoon fijn maar het was ook lekker omdat ze een dunne vacht had. In de zomer was het perfect maar in de winter en de lente.. Wat minder, om het maar zo te zeggen. Ze had Bluewave altijd nog. De kater lag altijd dicht tegen haar aan, waardoor ze het eigenlijk continu warm had. Geen probleem, toch? Kittyheart ging dichter tegen hem aanliggen en sloot haar ogen genietend. Er kon nu toch niets gebeuren wat alles zou verpesten, dat zou gewoon niet gebeuren. De geur van bloemen dreef naar haar toe, vermengd met prooigeur. Straks konden ze altijd nog gaan jagen. Nu? Genieten van elkaar. Ze gaf Bluewave een lik. 'Wat vind jij van Windclan?' vroeg ze, zowel nieuwsgierig als in de stemming om een gesprek te starten.

Kittyheart knikte naar Bluewave. Alles was anders, maar toch was het niet slechter geworden. Ze waren gewoon ouder en af en toe wijzer of juist kinderlijker. Het kwam allemaal wel goed. Hij drukte zachtjes zijn staart tegen haar aan en Kittyheart snorde zacht, zoals altijd wanneer ze bij hem in de buurt was. Bij hem was alles oké, hij liet haar nooit dingen doen die ze niet wilde doen en hij liet haar nooit teveel doen, dwong haar niet tot iets en respecteerde haar mening. Dat wilde ze ook voor hem doen. Evenwicht was de sleutel in een relatie, niet? Daarom, zij gaf evenveel om hem als hij om haar en ze respecteerden elkaar. Zo kwam het misschien wel dat ze het zo lang volhielden. Ze dacht even na over zijn antwoord en daarna over haar eigen. 'Ik houd van Windclan; het is mijn thuis en het enige thuis dat ik wil hebben,' antwoordde ze daarna simpelweg. Dat was wat Windclan voor haar was en meer hoefde ze er ook niet aan te doen. Haar blik bleef op Bluewave gericht, gewoon, dat kalmeerde haar. Het blauw van zijn ogen gaf een soort rust en een wijsheid die hij zelf misschien nog niet ontdekt had. Ze was dol op hem, nee, meer dan dol. Het leven was zo vol verrassingen en dit was de beste tot nu toe. Net als Jumppaw, trouwens. Kittyheart grinnikte en keek even naar de lucht. 'Laatst viel Jumppaw in het water. Gelukkig haalde ze het zelf weer naar de overkant, ik schrok me een ongeluk!' vertelde ze. Bij het Kleine Meer was haar Apprentice te dicht op de oeverrand gaan zitten. Ze was halleluja niet verdronken.. daar had Kittyheart wel een klein trauma aan, om eerlijk te zijn.

Bluewave keek opzij en luisterde naar wat Kittyheart vertelde. Hij knikte. Tja... Zo kon je het eigenlijk ook wel zien. Hij keek haar rustig even aan, terwijl hij luisterde naar wat ze over haar Apprentice vertelde. Bluewave's hart bleef even steken, maar hij voelde zich opgelucht worden toen Kittyheart verder vertelde. Gelukkig! WindClan had Apprentice's nodig en Jumppaw leek hem wel een sterke. Tenslotte, Bluewave wist niet of hij ermee kon leven als er iemand dood zou gaan in WindClan. Na de dood van Littlecreek leek alles opeens zo... pijnlijk. En Leopardstrike die had de job overgenomen. Tja... Een dood zat iedereen alleen vanbinnen vast, maar in uiterlijke kenmerken ging het leven gewoon door. Bluewave keek richting Kittyheart, terwijl hij zijn aandacht op haar focuste. 'Ja, je hebt geluk met Jumppaw. Wie weet wat er had kunnen gebeuren,' zei Bluewave, terwijl hij zijn staart rond die van Kittyheart krulde. 'De training van Speedpaw loopt erg vlot. Ze is er voor in om te leren, maar accepteert het alleen niet als ze iets niet vanaf het eerste moment kent. Dat had ik vroeger ook wel vaak. Dan moet ik haar aansporen en dan doet ze zelfstandig weer goed mee,' bracht Bluewave verslag over Speedpaw uit. 'Ik heb het gevoel dat die poes een goede krijger gaat worden. Niet omdat de opleiding bij mij is, maar omdat ze dankzij haar nieuwsgierigheid ook sneller dingen leert,' zei Bluewave, terwijl zijn ogen glommen van geluk. Hij vond het altijd leuk om over Speedpaw te praten. Hij vond het ook erg leuk om over Kittyheart te praten, maar hij praatte tegen niemand nooit over Kittyheart, gewoonweg omdat hij met niet zo heel veel Clangenoten omging dan Speedpaw en Kittyheart. Bluewave keek opzij richting Kittyheart. 'Ben ik trouwens al geslaagd voor de liefdestest?' vroeg Bluewave, terwijl hij haar verliefd aankeek en haar een likje gaf. 'Ben ik aangenomen bij u tot partner, o mijn eeuwige schoonheid?' vroeg Bluewave, terwijl hij zich op zijn rug liet zakken en zich naar haar toerolde. Hij keek diep in haar ogen en nam een grappige houding aan. Hij stak zijn beide pootjes in de lucht en liet zijn tong uit zijn bek hangen, zoals een hond zou doen. 'Erg charmant, vind je ook niet?' vroeg hij toen lachend aan Kittyheart, waarna hij de pose nog is aannam.

Kittyheart draaide haar kopje naar Bluewave om geïnteresseerd naar zijn verhaal over Speedpaw te luisteren. Ze leek haar een leergierige Apprentice, dus dat moest goed komen. Ze knikte ook bij zijn opmerking over Jumppaw, inderdaad, het had zo goed mis kunnen gaan.. 'Speedpaw gaat het geweldig doen, ook dankzij jou,' snorde ze tevreden, blij dat hij ook gelukkig was. Kittyheart liet haar blik even afdwalen en miste bijna dat Bluewave begon te praten. Liefdestest? Hij rolde op zijn rug en deed een imitatie van een hond. Kittyheart schoot in de lach, kon het niet meer inhouden. 'Zeer, zeer -waf- charmant! Nu zal ik aan u op moeten biechten..' Ze zweeg even en keek hem betekenisvol aan. 'U hebt een tijdelijk contract dat loopt tot na Starclan. Als het me tot daar bevalt kunt u mogelijk in volgende levens aangenomen worden,' grijnsde ze. Ach, misschien kwamen ze helemaal niet terug, maar voorlopig was het geweldig. Ze zou Bluewave nooit, nooit, nooit willen missen. 'Maar, nu rest mij slechts de brandende vraag..' Weer zweeg ze even, rolde theatraal met haar ogen. 'Is mijn aanwezigheid gewenst in het vervolg van uw leven, o mijn heer?' Ze draaide haar kopje weer even weg, om daarna weer zielig en smekend terug te kijken. Met hem kon je zoveel lol hebben!

Lachend keek Bluewave Kittyheart aan. Hij kon de imitatie niet lang meer volhouden, dus luisterde hij aandachtig naar Kittyheart en knikte. 'Hmhm, hmhm, ja ja,' zei hij, terwijl hij knikte, alsof ze een lange conversatie aan het voeren waren in plaats van gek aan het doen waren. 'Och, ik maak kans!' zei hij, terwijl hij als een gek begon te springen en daarna weer hijgend naast Kittyheart stopte. Bluewave rolde op zijn rug. Zijn hart leek wel stil te staan bij de zielige blik van Kittyheart. Hij snorde. Hij vond het fijn als ze zo deed, alhoewel hij er niet echt goed tegen kon. Lachend keek hij Kittyheart aan. 'Nou...' zei hij, terwijl hij moeite deed om zijn blik van haar af te scheuren en een streng, bedenkelijk gezicht te trekken. Deze hield hij slechts een paar seconden vol, waarna hij weer naar haar moest kijken. 'Natuurlijk!' riep hij toen, terwijl hij Kittyheart omduwde met zijn neusje en haar allemaal likjes gaf. Hij snorde luid. Hij keek haar diep aan in haar ogen. Hij snorde luid. Zijn staart was in sierlijke bewegingen heen en weer gaan slaan, zodat de imitatie van een hond wel is compleet zou kunnen worden, als Kittyheart hierop blikte. Bluewave zelf schonk er geen aandacht aan. Zijn enige aandachtspunt ging naar Kittyheart. Hij keek haar aan en snorde luid. Zijn diepblauwe ogen keken weer diep in haar grijze ogen. De ogen waar hij uren in kon kijken en waar hij gewoon in verzoop als hij erin keek. 'Ik blijf altijd bij je, schatje. Zelfs tot na SterrenClan,' zei hij, terwijl hij een likje over haar mond gaf en haar aankeek. Hij hoefde zich niet te schamen voor zijn woorden. Als hij haar wou complimenteren, kon hij dit gewoon doen, zonder zich te schamen. Hij moest soms wel even verlegen glimlach soms, van zijn en ook van Kittyheart's lef, maar dat maakte de relatie van hun alleen maar interessanter, vond hij. Hij keek haar aan. 'Mag ik vanavond lekker bij mijn poesje slapen?' vroeg hij toen zielig, terwijl hij haar vragend aankeek en voor haar ging liggen, met zijn kopje in zijn nek en zijn oortjes plat gevouwen tegen zijn kopje. Het was moeilijk om deze pose aan te nemen en te behouden, maar misschien zou het wel zijn nodige werking hebben en daar was Bluewave naar opzoek. Hij keek haar weer aan en snorde luid. Hij vond het te leuk om zielig te blijven kijken. Zijn oortjes schoten dus gelijk overeind, zoals hij al verwacht had. Hij legde zijn pootje tegen Kittyheart's neusje aan. Hij hield zijn kopje schuin en gaf haar een lik. Waarschijnlijk zouden tweebenen dat heel erg schattig gevonden hebben, maar Bluewave vond het niet meer dan normaal en leuk. Hij keek haar diep in haar ogen aan en gaf haar vervolgens, op een onverklaarbare manier, een knipoog. Was het irritatie aan zijn linkeroog geweest of was het spontaan gebeurd? Bluewave keek nu verlegen naar de grond en rolde zich om, met zijn pootjes in de lucht. 'Kom erbij!' probeerde hij zijn verlegenheid te maskeren.

- Laaat antwoord! Sorry D: -

Kittyheart snorde, dolgelukkig als ze zich voelde. Bluewave deed echt veel voor haar, ze mocht zich gelukkig prijzen met hem. Hij was.. alles? Ja, alles voor haar. Zonder Bluewave zou de wereld zijn kleur verliezen, de sterren hun glans. En als dat gebeurde was er iets heel ergs aan de hand. Ze kon er niets aan doen; toen ze naar hem keek gingen haar gedachten vanzelf aan de gang. Hoe zou het zijn als hij er niet meer was? Dan zou er toch een grote, zwarte leegte ontstaan, iets waar ze onmogelijk omheen kon? Depressiviteit, tranen, heel veel tranen. Alle blijdschap die opgezogen werd.. Ze voelde het al bijna, het voelde als een klap in haar gezicht. Kittyheart keek snel weer in Bluewave's blauwe ogen, om zich ervan te verzekeren dat hij er echt was. Hij zou haar niet verlaten, nooit niet. Ze onderdrukte een trilling in haar stem. 'Natuurlijk mag je bij me liggen! Als ik bij jou mag liggen,' grijnsde ze. Nee, hem zou ze nooit kunnen laten gaan, hij zou voor altijd in haar hart zitten. Kittyheart wreef met haar pootje over haar oortjes en begon zichzelf een beetje te wassen. Waarschijnlijk waren de harten van Tweebenen gesmolten bij het zien van een kleine, grijze poes met een ontzettend schattige blik in haar ogen, helemaal toen Bluewave haar een lik gaf en ze elkaar verliefd aankeken. Hij was hetgeen waar haar aandacht naartoe ging in deze omgeving. Zelfs al was er nu een bliksemschicht naast haar ingeslagen, dan nog hadden haar ogen hem gevonden. Bluewave was haar alles. Hij zag er heel schattig uit op deze manier, zoals hij haar aankeek. Wat als hij er niet meer was? Kittyheart slikte en wilde bij Bluewave gaan liggen toen de gedachte door haar barrières heen sloeg. Ze trilde een beetje en keek heel erg zielig, al zou ze dat zelf ontkennen. Ze keek even weg. 'S-sorry,' stamelde ze. 'Ik dacht even.. ik dacht..' Haar stem nam tijdelijk vrijaf en ze kon even niets meer zeggen. 'Ik moest eraan denken hoe het zou zijn als jij er niet meer was,' kreeg ze er met horten en stoten uit, nog steeds trillend. Ze was normaal al klein, maar haar ineengedoken gestalte maakte haar nog kleiner en fragieler. 'Sorry.. Ik moet niet zo denken,' zei ze, met een trillende stem. Als Starclan nu maar niet dacht dat ze wilde dat hem wat overkwam.. Dat wilde ze niet, met heel haar hart niet! Hij was haar hart.. Kittyheart probeerde zichzelf onder controle te krijgen, al ging dat nogal lastig. Wat moest hij nu wel niet van haar denken?

Hij snorde luid en verrukt. ‘Natuurlijk mag jij dat, schatje,’ zei hij en hij gaf haar een lik. ‘Niemand anders dan jij mag bij mij liggen,’ zei hij en hij legde zich neer en keek haar aan. Hij snorde luid en begon zichzelf ook te wassen. Hij waste zijn poten en zijn flank. Hij waste zijn rug en zijn buik. Bij de moeilijke plekjes strekte hij zijn nek zo goed mogelijk, zodat hij zelfs daar kon wassen. Hij waste bij Kittyheart haar rug nog even, omdat hij een vuiltje zag in haar prachtige grijze vacht. Hij keek haar even aan en merkte de ommeslag van haar humeur op. Bezorgd bleef hij kijken, terwijl zijn oren begonnen te wiebelen, het teken dat hij doorhad dat er iets was. Hij schoof dichterbij haar. Hij wou niet dat Kittyheart zich ergens vervelend om voelde en zou graag willen dat Kittyeheart zei wat er scheelde. Hij keek schreef met zijn kopje naar haar, terwijl hij luisterde naar wat ze te zeggen had. Zijn ogen begonnen te blinken van genot en hij stond op, om zijn lichaam vervolgens om die van haar te krullen en haar allemaal likken te geven, terwijl hij zachtjes snorde. Eigenlijk was het helemaal niet leuk en moest hij niet zo blij zijn, maar het was zo lief dat Kittyheart daar al aan dacht en dat ze het dus echt niet wou. Hij had haar nog nooit zo overstuur gezien. ‘Ik blijf altijd bij je,’ fluisterde hij en hij gaf haar een paar troostende, kalmerende likken, voordat hij nog wat ging zeggen tegen de kleine grijze poes. ‘Voor altijd. Totdat de dood ons scheidt,’ zei hij en hij snorde zachtjes. Troostend ging hij met zijn tong zachtjes en ritmisch over haar flank, zodat ze hopelijk wat gekalmeerd werd. Zouden dat van die poezendingen zijn? Hij had namelijk nooit dat hij veel over haar dood nadacht of op een andere manier waarop ze gescheiden zou worden, alleen als Kittyheart het hem zei. Hij probeerde nu zijn gedachten onder controle te houden. Als Kittyheart al overstuur werd, moest hij zeker niet denken. Anders zouden er dadelijk twee overstuurde katten naast elkaar zitten en dat was nu ook weer niet zijn bedoeling. Hij keek naar haar en vroeg zich af hoelang ze hier al mee zat. Hij hoopte niet dat ze er al heel lang mee zat, dat zou hij echt vervelend vinden.

‘Als je nog een keer met zoiets zit, moet je het tegen me zeggen, zelfs al is het midden in de nacht, oké?’ vroeg Bluewave bezorgd en hij gaf haar nog wat likken. Hij krulde zijn lichaam beter rond de hare heen, zodat ze het niet koud zou krijgen van de ruwe wind die er speelde. Het was best koud aan het worden, maar dat belemmerde Bluewave niet om hier met haar te liggen en om haar te troosten. Als Kittyheart zich rot voelde, zou hij zichzelf binnen de kortste keren ook rottig voelen. En een van hun moest de sterke zijn en rustig blijven. Trouwens, als hij verdrietig zou zijn, zou hij ook zijn kopje tegen het buikje van Kittyheart liggen en zachtjes uithuilen. Alhoewel… Kleine kans dat dat ooit zou gebeuren. Naast de dood van Littlecreek was hij nog niet erg van slag geweest. Hij keek naar Kittyheart en vroeg zich af of ze zich al iets beter voelde. Hij wou niet dat ze zich de hele tijd slecht voelde en dat dat heel haar middag belemmerde. ‘Ik ben hier nu en ik zal hier altijd blijven. Er zullen momenten komen waarop het niet goed met me gaat, maar ik vecht voor mijn leven en ik vecht om bij jou te blijven, dat beloof ik je. En ik beloof je dat ik ook al die strijden zou winnen voor jou,’ snorde hij zachtjes. Hij meende het echt. Hij zou voor Kittyheart zijn leven geven of juist hard tegen zijn leven vechten. Hij kon niet zonder haar.