Jagen

Het kleine poesje had een vos gespot en rende er voor weg en de kater sprong op de vos af, maar delfde al snel het onderspit bij de vos. Silverlight voelde zich geroepen om te helpen en renden op de vos af, waarna ze opsprong en haar lange scherpe klauwen in het fel van de vos borend. Het beest jankte en Silverlight beet in het oor van de vos. De vos begon te springen en schudden zijn kop om van Silverlight af te komen. Hoewel Silverlight haar grip op het oor verloor bleef ze verwoed zichzelf vast houdend met haar klauwen. De vos bokte en sprong en de scherpe nagels van de poes begonnen lange diepe scheuren in de huid van het dier te maken. Na de laatste bok van de vos schoten haar klauwen los en werd ze afgeworpen van de rug van de vos en klapte op een rotsblok die verspreid stonden. De klap kwam hard aan en Silverlight wilde opstaan, maar een van haar achterpoten weigerde dienst. De vos wilde haar kop in zijn bek vast pakken, maar Silverlight kon net op tijd haar kop terug trekken voor de kaken zich sloten. Met woeste uithalen naar de vos krabte Silverlight de vos over zijn ogen. Het beest jankte en deinste achteruit. 'Kom me helpen samen kunnen we hem wel aan!?' riep Silverlight en blies boos naar de vos die van haar naar de kater keek. Het was nu of nooit.

Kittyheart zag dat Bluewave niet rende maar de vos aanviel. Snel draaide ze zich om, wat deed hij? Snel remde ze, stopte, rende er weer op af. Dit was niet voor Bluewave alleen.. dat zou hij niet volhouden. Kittyheart zag dat Bluewave en de vreemde poes afgeschud werden. Snel sprong ze voor Bluewave en haalde uit. Haar nageltjes haalden de snuit van de vos compleet open. 'Samen kunnen we het aan,' mauwde ze luid. Dit kon, de poes had gelijk. Ze wilde haar uitspraak extra onderstrepen, omdat het waar was. Ze konden het. Ze zette een hoge rug op en blies uit alle macht naar het beest. Ze konden het. Ze konden het.. het bleef door haar hoofd galmen. Ze.. konden.. het! Kittyheart keek naar Bluewave. Samen.. altijd samen.. Ze sprong achteruit toen de vos naar haar hapte en krauwde weer over zijn snuit. Dit moesten ze kunnen. Het was een kleine, gewonde vos.. Kittyheart's borst zwoegde op en neer. Ze probeerde genoeg adem binnen te krijgen om door te gaan, Bluewave te beschermen, de vos te verjagen.. misschien zelfs wel een beetje voor die vreemde poes. Sterven door een vos, dat wenste ze niemand toe!

Bluewave keek verwonderd naar Kittyheart, maar vloog op de vos toen de vos pogingen deed om Kittyheart een slag te verkopen. Hij klauwde zijn rug open. Hij voelde de vos onmiddellijk reageren, want poten sloegen richting zijn gezicht. Eerst een vreemde poes op hun territorium en nu was er ook nog een vos. Hielden de problemen dan nooit op? Dat was een vraag die bij elk probleem maar bleef cirkelen in zijn hoofd. En tenslotte, een paar manen geleden hadden Kittyheart en hij, toen nog Bluepaw en Kittypaw, tegen een hond moeten vechten. Een hond nog wel! Op WindClan! Dat was toch niet meer normaal? Misschien moest hij eens aan Tallstar vragen of hij de andere leiders kon ondervragen over deze problemen. Hij had geen zin in de hele tijd honden van hun plaats te verjagen. Tenslotte, misschien werden die honden veel te sterk voor hun. Hij keek woedend naar de vos. Hij haalde toen zijn nek open met zijn tanden. De vos werd zwakker en hij voelde de vos zakken onder zijn gewicht. Bluewave sprong er vanaf, de vreemde poes nauwkeurig in de gaten houdend. Als die poes er iets mee te maken had, dan deinsde Bluewave niet terug om de poes te verwonden. De vos leek geen gevaar meer. Hij leek zelfs dood. Hij richtte zijn blik op de vreemde poes. 'En nu weg jij!' snauwde hij. Hij liet zijn felrode klauwen uitdagend zien. Het bloed droop er vanaf. Hijzelf had ook enkele wonden, maar voor de Clan gaf hij zijn leven!

De kater sprong naar de vos nadat een grijsblauw kitten naar de vos geklauwt had en Silverlight viel de vos ook aan, maar ze waakten er wel voor de kater niet te verwonden. Hoewel haar achterpoot nog niet helemaal deed wat zij wilde, maar ze sloeg met haar klauwen naar de vos en haalde diens kop open. De vos zakte door zijn poten en leek dood te zijn en Silverlight hijgde even voor ze de kater hoorde spreken. 'Nou zeg je bent wel erg ondankbaar!' zei Silverlight en keek de kater even boos aan, maar ze had geen zin om hem nog tegen het harnas in te werken en ze draaide zich half om en begon weg te hinken. Haar linkerachterpoot was gelukkig niet gebroken anders was ze niet van haar plek afgekomen, maar Silverlight zakte door haar rechterpoot na een meter of twee gehinkt te zijn en ze hijgde vermoeit. "Ik hoop dat ie niet nog meer gaat zeuren, maar dit is best nog lastig!" dacht Silverlight en probeerde weer op te staan en hinkte nog een paar stappen, maar haar rechterpoot weigerde dienst en ze zakte hernieuwt door haar poot en met een zacht gekreun probeerde Silverlight opnieuw op te staan, maar ze kwam niet meer omhoog ookal probeerde ze het steeds opnieuw. Na wat een eeuwigheid leek bleef Silverlight liggen en ze hijgde zwaar. Haar tong bengelde buiten haar bekje en ze keek even achterom, maar ze zag de twee katten nog steeds staan, maar Silverlight kwam niet verder. Vermoeit legde haar staart over haar vermoeide achterpoten en ze hoopte alleen nog maar dat ze haar hier achter zouden laten?

Bluewave en de vreemde poes lieten de vos flink vechten.. tot hij door zijn poten zakte. De zachte aarde die zijn laatste rustplaats zou zijn. Zouden vossen ook een soort Starclan hebben? Ach, wat maakte dat haar ook uit. Bluewave joeg de poes weg.. voor een paar meter. Ze had overduidelijk last van haar poot. Kittyheart wilde haar aan de ene kant helpen.. ze had hen geholpen. Maar aan de andere kant, wat moesten ze met haar aanvangen? Meenemen ging niet, en dat wilde ze niet ook. Windclan zou hen uitlachen! Kittyheart liep naar de vreemde poes toe. 'Van mij mag je hier wel even blijven tot je je iets beter voelt, maar je zal snel weg moeten van ons territorium,' mauwde Kittyheart. Haar blik was vastbesloten. 'Ik ga je hier niet laten blijven en ik kan je niet helpen,' voegde ze er aan toe. Kittyheart had het niet op Rogue's. Die betekenden alleen maar ongeluk. Vragend keek ze om naar Bluewave. Het was ook niets om die kat aan te vallen; ze was gewond en wilde hen ook niet aanvallen. Wat dan wel? Hij wist vast wel iets..

Bluewave luisterde naar Kittyheart. Hij keek naar de hopeloze poes. Hij wist niet wat ze ermee aanmoesten. Misschien zou het wel verraad betekenen als ze de poes lieten leven en hier lieten verblijven. Aan de andere kant, ze konden de poes toch ook niet zomaar laten doodgaan? Zomaar achterlaten? Bluewave liet een grauw horen. Dat deed hij wel vaker als hij iets echt niet wist. Hij keek richting Kittyheart, die hem al even hulpeloos aankeek. Wat zou Kittyheart van hem denken als hij de poes zou wegsturen? Zou zij hem dan haten? Bluewave wist het niet. Hij wist niet wat hij aanmoest met deze situatie. Hij keek naar de poes. De poes leek zo hulpeloos. Ze had dan wel geholpen, dat betekende nog niet dat ze innige maatjes moesten worden. Dan zou heel WindClan hun uitlachen. En dat liet Bluewave niet gebeuren. Maar ze konden deze poes toch ook niet hier laten? Dan voelde hij zich de hele dag niet goed en hij wist zeker dat Kittyeart zich dan ook zo belemmerd voelde. Hij keek hulpeloos richting Kittyheart. Toen nam hij een beslissing. Hij had wel wat verstand van medicijnen. Dat wist Kittyheart niet. Dat wist niemand. 'Goed dan. Ik zal je helpen, maar als het weer beter gaat, dan ben je hier weg,' zei hij fel. Hij keek rond. 'Blijf bij haar,' zei hij zacht tegen Kittyheart. Hij gaf haar een lik en ging toen de benodigde spullen zoeken. Hij vond wat hij wou. Wormkruid. Hij kwam terug naar de poes. 'Hier. Eet dit op. Het helpt voor je botten sterker te maken en te laten genezen,' zei hij en hij legde het vlak voor haar gezicht. Meer had hij niet. 'Ik zal nog enkel van dat spul voor je zoeken. Als je vanavond dan nog wat inneemt, dan voel je je morgen vast beter,' sprak hij.

Silverlight hoorde dat de twee katten niet meteen wisten wat te doen, maar al snel kwam er een besluit en ze kreeg een tak wormkruid voor haar neus. 'Bedankt voor je hulp en ik zal het opeten al voel ik niet dat mijn botten gebroken zijn, ik denk eerder dat ik ze gekneusd heb.' zei Silverlight en ze at het kruid met lange tanden op en ze slikte het bittere kruid moeizaam weg. Silverlight zou na wat gerust te hebben er wel wat beter aan toe zijn en ze legde haar kop op haar poten en sloot haar ogen.

Kittyheart wilde de poes niet dood laten gaan, maar ook niet laten blijven. Gelukkig wist Bluewave iets van kruiden. Hij gaf wat wormkruid aan de poes en maakte een compromis; genezen en dan weg. Kittyheart snorde tevreden en gaf Bluewave een kopje. 'Ik wist niet dat je zoveel van kruiden wist,' zei ze trots. Ze wist wel dat Bluewave meer kon dan jagen en lief zijn en.. nog veel meer! Ze had het maar getroffen met zo'n lieve kat. Kittyheart keek even om zich heen, maar gelukkig was er niemand om hen te storen. Geen honden, geen vossen, geen gevaar. Alleen een Rogue die even oud was als hen. De tijd verstreek langzaam, maar op een gegeven moment kwam toch de nacht aan. Kittyheart keek naar de poes. 'Hoe voel je je nu?' Ze hoopte dat het al wat beter ging. Hoe eerder dit opgelost was, hoe liever ze het had.

Bluewave keek vol gegrinnik naar Kittyheart. Die had het overduidelijk niet verwacht dat hij ook verstand had van kruiden. Hij had vroeger een tijdje opgelet. Hij vond medicijnkatten geweldig. Vroeger wou hij er zelf altijd al eentje worden, maar het was er nooit van gekomen om dat te vragen. Maar nu hij een krachtige krijger was, vond hij het ook best, alhoewel hij er wel niet voor zou terugdeinzen om meer kruiden te leren. Hij wist hij hoe hij groenhoest moest behandelen, pijnlijke gewrichten moest behandelen en nog veel meer. 'Ach ja... Gewoon goed opgelet,' zei Bluewave verlegen tegen Kittyheart, die hem complimenteerde. Hij keek naar de poes voor hun. Hij hoopte dat het snel beter ging met haar. En dan ging ze weg en dan stonden hij en Kittyheart tenminste niet meer zo schuldig in hun poten. Hij keek naar de poes en wachtte af op haar antwoord. Het was al nacht en Bluewave begon slaap te krijgen. Niemand miste hun. Dat bleek wel uit toen ze een avontuurtje grot hadden. Hij keek naar de poes.

Het poesje vroeg hoe het met haar ging en Silverlight voelde zich al iets beter en ze probeerde op te staan. Haar rechterpoot voelde wat steviger aan, maar haar linkerpoot weigerde nog haar volle gewicht te dragen. Silverlight deed een paar passen en voelde zich nog wat wankelen, maar het ging best nog. Misschien kon Silverlight het volhouden tot ze een goede schuilplaatst had gevonden. 'Bedankt voor jullie hulp, maar het gaat nu weer wat beter.' zei Silverlight dankbaar en ze begon zacht te spinnen en begon hen voorbij te lopen. Na een paar passen draaide ze zich om en keek de beide windclan katten nog een keer aan. 'we zullen elkaar vast nog wel zien, maar wees in het vervolg iets vriendelijker tegen hen die je helpen een vijand te verslaan?' zei Silverlight vriendelijk en ze liep verder tot ze blijkbaar de grens over liep en de twee windclan katten niet langer achter haar aan leken te lopen om er zeker van te zijn dat ze wel vertrok uit hun terrein. Silverlight glimlachte zacht en vond een oude holle boom tegen waar een klein hol onder lag en Silverlight ging daar in liggen om uit te rusten.

Kittyheart glimlachte naar Bluewave, die verlegen reageerde. Hij was dus toch leergieriger dan ze dacht. De vreemde poes stond op en bedankte hen, om daarna weg te lopen. Ze draaide zich nog om met een boodschap en een vriendelijke glimlach. Kittyheart knikte. 'Dat kan alleen Starclan bepalen,' glimlachte ze terug. De poes liep weg, over de grens, weg van het territorium. Weg waren de problemen. Toen ze geen streepje witte vacht meer zag aan de horizon keek ze naar Bluewave. 'Gelukkig hebben we geen problemen gekregen met haar,' verzuchtte ze. 'Daar kan ik zo slecht tegen!' Vrolijk gaf ze Bluewave een lik. 'Laten we naar de zonsondergang kijken,' stelde ze vrolijk voor. 'Dat is altijd zo gezellig met jou.' Ze gaf hem een paar kopjes en begon toen haar pootje te likken; een compleet doelloze actie eigenlijk, maar anders werd je vacht zo vies en warrig!

Bluewave keek naar Kittyheart en luisterde naar haar woorden. Hij knikte. 'Vooral nu we krijger zijn leek het me een beetje vervelend om meteen al een slechte indruk met problemen te krijgen. Vandaar dat ik ook haar meteen aanviel,' zei hij. Tenslotte wou hij niet dat zijn Clan gevaar kwam. Hij ging linea recta over tot aanval als iemand zijn Clan binnendrong. Hij kon er gewoonweg niet tegen als Rogue's of ander gespuis hun Clan niet respecteerde. De Code van de Clans niet respecteerde. Hijzelf ging alleen een grens over van een Clan als het echt moest. Of als iemand van zijn Clan gevaar liep. Voor Silverkit en Speedkit zou hij bijvoorbeeld door het vuur gaan. Hij keek naar Kittyheart en snorde om haar woorden. Maar ook voor ander kittens zou hij door het vuur gaan. Eigenlijk kon je het beter omvatten voor heel zijn Clan. Hij keek Kittyheart aan en hielp haar met haar vacht te wassen. Hij hielp sommige klitten, die al snel weer los kwamen, eruit te helpen en keek haar toen vol gesnor aan. 'Volg me!' zei hij en hij rende weg. Hij wist nog wel een heel mooi heuveltje. Daar had hij Kittyheart al is mee naartoe willen nemen. Hij keek zijn ogen uit. In de schemering leek alles veel mooier! Hij rende en kwam uiteindelijk een heuveltje tegen. Dat was het heuveltje dat hij bedoelde. Hij legde zich neer en zag de schemering en de zonsondergang nu heel goed. 'Mooi?' vroeg hij.

Ze was het helemaal met Bluewave eens. Ze waren nog maar net Warrior en ze was niet van plan om een slechte indruk te maken. Bluewave ook niet, trouwens. Voor kits of anderen zou ze de grens misschien over gaan, maar de Warriorcode was voor haar alles aan regels wat ze kende.. en dus respecteerde. Niet dat ze nu nog zoveel kits kende; het was een tijd geleden dat ze daar was geweest. Misschien moest ze er nog een keer langsgaan? 'Volg me!' riep Bluewave plotseling toen ze haar vacht gewassen had. Snel rende ze achter hem aan, haar gedachten denkend op het ritme dat haar pootjes tegen de grond sloegen. 'Mooi?' hoorde ze Bluewave zeggen. Enthousiast knikte ze. 'Dat is echt een mooi plekje,' snorde ze. 'Wat lief dat je me meeneemt,' zei ze daarna. Kittyheart gaf Bluewave een paar likken en ging toen rustig liggen. 'De zonsondergang is heel mooi vanaf hier,' zei ze na een tijdje, toen de zon al half onder was. 'Ik ben blij dat ik die zonsondergang met jou mag zien.'

Bluewave snorde en voelde zich opgelucht toen Kittyheart zijn vraag beantwoordde met een complimenterend antwoord. Hij vond het fijn voor haar dat zij het leuk vond hier. Na al die stress mocht ze wel even genieten, vond hij, dus legde hij zich naast Kittyheart neer. Hij hoorde haar woorden en glimlachte tegen niemand in het bijzonder. Ja, misschien tegen Kittyheart. Zijn staart zocht langzaam die van Kittyheart op en verstrengelde zich met die van haar. Zijn kopje legde hij tegen haar kopje, maar met genoeg gewicht, zodat Kittyheart net verrast was. Zijn staartpunt sloeg rustig heen en weer. 'Ik vind jou mooier dan de zonsondergang,' sprak hij toen met een charmerende ondertoon. Oh, wat was hij toch weer erg! Hij keek naar Kittyheart en tegelijk dat hij naar haar keek, verscheen er een grote glimlach op zijn gezicht. Je kon zien dat hij er lol in had.

Ze voelde hun staarten verstrengelen en liet haar kopje ook tegen het zijne aanleunen. Wat was ze toch dol op deze kater.. Ze zou niet zonder hem kunnen! Waarom was haar een wonder, maar eentje dat ze niet hoefde te begrijpen. Zo was het goed. Ze giechelde op zijn opmerking en keek hem met een glimlach of een grijns blij aan. 'Ik zou honderd zonsondergangen inruilen om bij jou te kunnen zijn,' antwoordde ze glimlachend. 'Of..' Kittyheart deed of ze nadacht, 'is honderd een beetje weinig?' Geveinsd vragend keek ze naar Bluewave. Ze voelde zich vanbinnen helemaal warm en wat doezelig. Zonder Bluewave kon ze haar leven niet meer zien. Hij zat in haar lotsbestemming tot het einde. Voor één keer was ze het compleet met Starclan eens. Hij was de ware voor haar. Als hij het niet was, dan kon ze net zo goed een Rogue worden of iets dergelijks.. maar hij was het. Ze zou hem nooit verlaten! Kittyheart snorde luid en gaf Bluewave een paar kopjes. Wat je een geschenk uit de hemel noemt!

Bluewave keek Kittyheart aan en glimlachte toen ze sprak. 'Zo weinig? Ik duizend,' zei hij plagend. Duizend zonsondergangen... Dat waren wel heel veel dagen. Dan waren ze al wel een paar jaartjes ouder. Bluewave zag zichzelf zo al zitten naast Kittyheart. Bluewave spon zachtjes. Hij had er zin in. Om samen met Kittyheart oud te worden. Het zou hem heerlijk lijken. Elke dag lekker naast elkaar liggen, nieuwe Apprentice's bekijken, af en toe een kijkje in de Nursery nemen. Ja, met Kittyheart werd alles meteen een stukje mooier, het hele leven. Zonder Kittyheart kon hij niet. Zonder Kittyheart zou hij niet zijn wie hij nu geworden was. Hij zou wel zijn best doen voor de Clan, maar elke dag en nacht zou hem als een steen in de maag liggen. Hij keek richting Kittyheart en snorde zachtjes. Bij haar vraag keek hij op en glimlachte. 'Ja, een beetje weinig ja,' zei hij plagend en hij gaf haar zachtjes een likje over haar oortje. Hij hoorde haar snorren en voelde de kopjes van haar met een hoge genieting aan. Hij keek haar aan en gaf haar een reeks kopjes terug. Zijn ogen waren genietend gesloten en hij keek verliefd richting de poes van wie hij zielsveel hield. Maar dan ook echt zielsveel! 'Ik hou ontzettend van je, lieve Kittyheart,' snorde hij.

Kittyheart stak pesterig haar tong uit toen Bluewave beweerde dat honderd een beetje weinig was. 'Maar als jij er al duizend geeft kan ik er niet zoveel meer geven,' grapte ze. 'Of misschien wel, want zolang jij er bent wil ik heel oud met je worden!' Snorrend gaf ze hem een flinke lik over zijn kop, om daarna wat dichter tegen hem aan te gaan liggen. Zonder Bluewave.. daar wilde ze nu niet aan denken. Het leven was te kort om na te denken over de dingen die al gebeurd waren. Dit was niet eens iets waar ze spijt van had. Ze zou, als ze nog tien keer moest leven in dit leven, nog tien keer voor Bluewave kiezen, zonder twijfel. Zijn woorden had ze al zo vaak gehoord, maar ze kon er geen genoeg van krijgen. 'Ik houd ook van jou, zonder twijfel,' snorde ze blij maar zacht genoeg om de eerbiedige stilte die neergedaald was voor de zonsondergang in volle glorie intact te houden. Zelfs de vogels zwegen en de wind was slechts ruisende achtergrond muziek. Geen voetstappen die tweebenen met honden aankondigden, niet het gesnuif van roofdieren achter hen.. het was volkomen veilig, veilig en mooi. Kittyheart legde haar kopje op Bluewave's rug, maar haar ogen bleven strak op de horizon gericht. Dit kon ze elke dag wel over doen; ze wist zeker dat het haar nooit zou gaan vervelen, al waren er maar weinig dingen die dat volhielden. Dit was er zeker één van.

Bluewave keek opzij naar zijn liefde. Hij kon het zich telkens maar herinneren dat Kittyheart nu officieel van hem was. Dat vond hij een ontzettend prettige gedachten, een gedachte die hij niet wou vergeten. Bluewave keek richting Kittyheart. Toen hij haar bevestiging hoorde, had hij het gevoel alsof hij alles zou aankunnen. Alsof hij iedereen gemakkelijk de rug zou kunnen draaien. Hij snorde zachtjes. Niks was fijner dan bij zijn poesje in de buurt zijn. Hij voelde Kittyheart's kopje in zijn rug en zag dat de zon weg was. Of toch niet? Bluewave's gedachten waren een beetje verwarrend. Nee, het was toch nacht? Hij dacht terug, maar zijn gedachten kwamen niet verder dan een lange leegte. Ach ja, dan maar onthouden wat hij nu wist. Hij wist nu alleen maar dat dit moment normaal niet kapot zou kunnen gaan. Tenzij dat er nu opeens uit het niets een dood gemeld werd, dan zou dit moment compleet verpest zijn. Maar dat zou niet gebeuren. Dit moment was perfect. Hij hoopte tenminste dat het perfect was. Maar voor zijn woorden was het meer dan perfect. Alhoewel hij het niet kon omschrijven wat het dan zou kunnen zijn. De vogels zorgden voor een gezellige sfeer en sowieso miste niemand hun op het kamp. Als ze nu nog een mentor hadden gehad, dan misschien wel. Maar toen hij Bluepaw was Kittyheart Kittypaw, was niemand bezorgd om hun. Dus waarom nu wel? Tenslotte konden ze gemakkelijk voor elkaar en hunzelf zorgen.

Het enige woord dat dit moment, als een moment al zo kon zijn, perfect was. Het kon gewoonweg niets anders zijn dan perfect. Kittyheart voelde Bluewave's flanken op en neer gaan onder haar kopje, een rustige, regelmatige ademhaling die gelijk ging met de hare. Snorrend sloot ze haar ogen, ervan overtuigd dat alle seconden stil bleven staan om dit moment in stand te houden. Niemand zou zich toch zorgen maken om hen, niemand zou hen komen storen. De fragiele stilte bleef intact naarmate de klok die ze niet konden horen verder tikte. Tijd en vergankelijkheid zijn iets voor de mensen; hoe minder tijd ze hebben, hoe meer vergankelijk hun wensen worden. Kittyheart trok zich er niets van aan. Alle tijd die ze kreeg moest ze benutten en alle wensen die haar geschonken waren zou ze met open poten ontvangen. Na een lange tijd opende ze haar ogen weer. De nacht was over hen gevallen als een mantel om de schouders van de aarde. 'Blijven we hier liggen of gaan we terug,' mauwde Kittyheart zachtjes, terwijl ze gaapte. Eigenlijk was ze wel.. moe, maar terug lopen zou nog wel gaan. Kittyheart was zeker geen mietje, maar ze geloofde ook niet dat Bluewave daar een probleem van zou gaan maken.

Bluewave liet zijn blik omhoog glijden naar de hemel. Die was zwart en gaf een prachtige gloed over hun pelzen. Bluewave snorde even zachtjes toen hij de sterren zag. Tussen een van die sterren zaten misschien zijn ouders mee te kijken, naar hoe perfect zijn leven was. Ja, Bluewave vond zichzelf maar een boffertje, dat hij verkering had met een geweldige poes en dat hij bovendien ook nog is krijger was. Trots keek hij richting de hemel. Het was lang geleden dat hij nog gehuild had over zijn ouders, maar die tijden waren nu voorbij. Nu hij Kittyheart had leren kennen, huilde hij bijna nooit meer. Hij wou lief en stoer zijn voor haar, niet een huilertje die telkens bij iemand steun moest vinden. Zo lag zijn aard sowieso niet. Hij wou vroeger al, toen hij klein was, een sterke krijger worden. Bluewave liet zijn ogen over de grond gaan en keek toen naar Kittyheart, die opeens gaapte. Hij keek haar bezorgd aan en luisterde naar haar woorden. Hij snorde en knikte. Toen keek hij Kittyheart en beetje sluw aan. Hij liet zijn achterpoot naar haar achterpoot gaan, zorgde voor een snelle beweging zodat zij haar evenwicht verloor en ving haar toen gemakkelijk op, door snel te zakken. Kittyheart lag nu, hopelijk comfortabel, op zijn rug. Bluewave liet zijn blik naar achteren glijden en snorde zachtjes. 'Rust maar lekker uit,' snorde hij, terwijl hij aan de lange wandeling begon. Niet dat hij dacht dat Kittyheart dit niet zelf kon afhandelen, maar Bluewave wou gewoon een van zijn mannelijke punten laten zien en Kittyheart werd daar slachtoffer van. Misschien vond ze het leuk. Bluewave liet zijn oren spitsen naar de verschillende geluiden die er deze avond nog waren. Van het zachte getrippel van een muis, tot het getjirp van een vogel. En het geluid van een uil. Voor sommige was die beangstigend, maar voor Bluewave was het een prachtig geluid, wat fijn in zijn oren klonk. Bluewave liet zijn blik opzij glijden naar de verschillende bomen die bij elkaar stonden. In de duisternis gaf dit een geheel andere gloed dan normaal. Bluewave snorde zachtjes en zorgde dat Kittyheart de nodige stevigheid had op zijn rug. Kittyheart was totaal niet zwaar. Eerder lichtjes. Ook liep zij vaak zwevend, vond Bluewave. Kittyheart hoorde je niet zo goed aankomen als hem. Maar dat was misschien ook typisch aan een poes. Bluewave liep het pad verder af. Hé, dit pad kende hij! Hij snorde zachtjes. 'We zijn er al bijna. En dan ga ik je verwarmen met mijn vacht,' snorde hij plagend tegen Kittyheart. Hij liet zijn blik van links naar rechts gaan. Het kamp kwam in zijn oog en hij liep het kamp binnen, zijn blik richtend op de katten die verdwaasd naar hun opkeken. Bluewave liep vrolijk door, bukte zijn hoofd om twee muisjes in zijn mond te proppen, die daar nog lagen en liep de krijgers Den in. Hij zakte neer, zodat Kittyheart van zijn rug afkon en schoof haar een muis toe, terwijl hij hongerig beet in de andere muis. Hij negeerde de blikken van enkele krijgers. Het viel hem op dat bijna niemand nog sliep. Misschien waren ze wel ietsje vroeg of zo. Bluewave schonk er verder geen aandacht meer aan en duwde Kittyheart een klein beetje opzij. Hij ging achter haar liggen en zorgde dat haar kopje op zijn buik kwam. Algauw begon iedereen zich klaar te maken om te slapen en Bluewave keek naar Kittyheart, terwijl hij haar zachte, snorrende likken over haar nek gaf. Hij hield echt veel van haar!