Bored. [&FALLENPAW.]

Onderwerp: Bored. [&FALLENPAW.] do 9 aug 2012 - 21:06

Hij voelde zich… Raar. Alsof de bomen niet mooie, zuurstofopnemende factoren waren, maar aardwezens die je elk moment aan konden vallen. Met zijn lichtkleurige, haast beige ogen, ving hij de trek rond het kamp op. De wind waaide zachtjes, wat verschillende geuren van katten met zich meebracht. Hij voelde zich hier niet op zijn plaats. Het voelde… Alsof alle katten niet zijn vrienden, maar zijn vijanden waren. Alsof iedereen hier een spion was die hem erin probeerde te luizen. Zelfs de bomen stonden niet aan zijn kant. De bomen wierpen een schaduwachtige trek op in het kamp, die hem leken te lokken naar de plaats delict. Ze leken om zachtjes te roepen in zijn hoofd. Wickedpaw, Wickedpaw klonk het dan zachtjes in zijn hoofd. Hij probeerde deze gedachten dan te verdrijven, maar ze kwamen altijd terug. Wickedpaw, jij hoort hier niet leken ze dan tegen hem te zeggen. Dat hij hier niet hoorde, wist hij. Het gaf hem hier het gevoel alsof hij niet belangrijk was, alsof iedereen zich tegen hem wilde keren. Alsof, telkens als hij een prooi ving, dat als een misdaad gezien werd omdat hij de prooi had opengereten met zijn klauwen. Het bloed dat dan over zijn poten vloeide, liet hem de nare neiging opbrengen om zachtjes zijn poot af te likken. De smaak van bloed zou dan nog intenser kunnen zijn. Nee, hij was niet iemand die een vriendelijke kater was. Hij voelde zich… buitengesloten. Alsof heel zijn kamp met elkaar kon leven, maar hijzelf geïsoleerd was van de rest. Zelfs de bomen lieten het hem meermaals weten dat hij hier niet welkom was, dat hij een andere weg moest zoeken om uit deze isolatie te ontsnappen, dat hij iets moest doen wat te aandacht zou trekken. Misschien op een negatieve manier nog wel. Hij wist het niet.

Een geamuseerde glimlach verscheen rond zijn lippen toen hij de dode prooien opmerkte. Alleen deze wezens, wel dood, maakten hem kalm. De dode blik in hun ogen vertelden Wickedpaw dat hij zich geen zorgen meer hoefde te maken over oordelen van hun. Alsof de dode ogen hem meer geruststelden dan fonkelende, levendige ogen. Alsof de dood een soort aantrekkingspunt voor hem was waarbij hij zich beter zou kunnen voelen. Zijn ogen sloten zich even, maar deze werden gelijk weer geopend door een paar pootstappen, niet ver van hem vandaan. Hij opende zijn ogen en keek recht naar een mooie, zwarte poes. Hij voelde zich nu nog meer geamuseerd, maar hij voelde zich ook lichtelijk bedreigd. De poes stond namelijk op het plekje waar hij altijd ging liggen als hij zijn prooi at. Dus eigenlijk was het zijn plekje. Hij kneep zijn ogen samen. Zou het ook een spion zijn,die hem moest observeren en hem in zijn isolatie moest laten? Was dit ook een poes die hem het gunde om alleen en buitengesloten te zijn? Of zou het meer een poes zijn die hem probeerde te bevrijden? Hij keek naar de bomen, maar deze keer gaven zij geen antwoord. Om nader contact te maken, liep Wickedpaw behoedzaam op haar af. Toen hij bij haar was, keek hij haar met samengeknepen ogen aan, waarna hij haar een por gaf tegen haar flank. ‘Ben jij van de onderwereld?’ vroeg hij daarna, zachtjes, alsof niemand het mocht horen behalve hun. Zou zij een spion zijn? Hij wist het niet.

- Niet schrikken, hij is een maniakale weirdo xD

Onderwerp: Re: Bored. [&FALLENPAW.] vr 10 aug 2012 - 10:53

Langzaam opende Fallen haar ogen. De zon scheen vel maar het maakte haar niet uit. Er was genoeg schaduw in het kamp. Ze stond op en keek naar de stand van de zon, het was al laat. Ze rekte zich uit en schudde haar nachtzwarte vacht uit. Ze liep even rond het kamp, maar Autumn was er niet. Ze had vandaag geen zin om het kamp uit te gaan. Waarschijnlijk zou ze hem dus vannavond wel weer zien. Zachtjes tikte haar nagels op de grond terwijl ze door het kamp liep. Misschien moest ze met meer katten gaan praten dan alleen Inner, Autumn en Heart. Ze keek rond. Er waren vooral poezen en ze kon eigenlijk niet omgaan met poezen. Alleen Inner dan, maar dat kwam omdat ze zussen waren en omdat Inner zich niet als een echte poes gedroeg. Ze zuchtte even. Dan nu maar geen gesprek. Ze zette haar achterpoten af en begin te rennen. Ze hield lopen niet meer uit in de zon. Snel rende ze naar de schaduw en liet zich daar neer vallen. De zon had vel op haar vacht geschenen en met een zwarte vacht kreeg je het dan vreselijk heet. Ze voelde het koele gras onder haar lichaam en sloot even haar ogen. Na een tijdje opende ze haar ijsblauwe ogen weer en keek om zich heen. Ze dacht echt dat ze wat hoorde. Haar oren draaide oplettend rond maar toe. Ze niets meer hoorde sloot ze haar ogen weer half. Ze sloeg het pu tje van haar staart telkens weer op de gro nd. Tot haar flank aangeraakt werd. Dat was ook wel een manier van Autumn om haar te begroeten. Hoopvol keek ze op maar toen ze een andere katter zag wist ze toch niet helemaal wat ze moest doen. Ze bleef gewoon liggen en luisterde naar zijn vraag. "Ik ben in ieder geval geen engel maar of het zo erg is mag jij bepalen" zei ze en bekeek hem even. "Ik ben Fallenpaw" zei ze rustig en draaide zich even om zidat ze naar hem lag. Ze had geen zin om op te staan. Toch zou het eigenlijk wel moeten. Ze ging zitten en keek even naar haar vacht. Hij was verbazing wekkend schoon, nou ja verbazingwekkend voor haar aangezien hij normaal altijd vies was. Hij glinsterde zelfs een beetje door de zon. Ze richtte haar blik weer op de kater.

Onderwerp: Re: Bored. [&FALLENPAW.] ma 13 aug 2012 - 16:13

________________________________________

Hmm… Geen spion dus. En ze was ook niet van de onderwereld, anders had ze wel anders gereageerd. Hij kende een kat die ooit eens boos op hem geworden was omdat hij volgens hem vervelend gedaan had. Wickedpaw had hem toen puur uit protest de naam ‘Reflecto’ gegeven. Waarom hij dat gedaan had, was voor zichzelf nog altijd een raadsel. Hij was tevreden met het antwoord van de poes en knikte goedkeurend. Hij was eigenlijk best raar. Hij zat ook best in de knoop met zichzelf. Daarnet dacht hij nog aan bloed en alles, nu wilde hij alleen maar vriendelijk zijn voor Fallenpaw en vrolijk doen. Nou ja, hij was gewoon een weirdo. De bomen bewogen zachtjes mee op de maat van de wind, alsof hun ingefluisterd werd door de geesten hoe ze precies moesten bewegen. Geesten… Ja, die zouden hier zeker zitten. Geesten. Van die doorzichtige dingen die je niet zag, maar die er toch waren. ‘Geen engel is voor mij oké,’ zei hij, waardoor hij even grinnikte. Hij vond het best wel een leuk antwoord. ‘Mijn naam is Wickedpaw,’ zei hij, waarna hij de poes even toeknikte. Misschien zou zij ook zo denken over de wereld als hem. Dat alle objecten die zich voortbewogen, eigenlijk marionetten waren van geesten. Zij trokken aan de touwtjes en de objecten voerden de bewegingen uit die ze moesten doen volgens de geesten. De geesten werden boos als de marionetten niet bewogen zoals zij wilden, bestraften hun dan met de donker. Van donder brandden immers de takken altijd af. En zij katten, werden ook angst aangejaagd als zij niet jaagden volgens de Warrior Code. Hun Clan zou vernietigd worden als ze niet zouden jagen, op zoek zouden gaan naar de prooi die ze moesten hebben om te overleven. Ja, hun Clan zou ten onder gaan.

Een beetje gekalmeerd zijnd door de gedachten dat de bomen nu precies deden wat de geesten van hun vroegen, kwam hij een beetje overeind en keek rond zich heen. Katten keken hem raar aan, alsof hij werkelijk gek in de kop was. ‘Ben jij het ook zo kotsbeu om in het kamp te blijven?’ vroeg hij aan Fallenpaw. Hijzelf wilde de bomen van dichtbij observeren, wilde zien hoe de geesten hun probeerden te dwingen tot een bepaalde beweging. Hij wilde van dichtbij meemaken hoe de groene bladeren gedongen waren om te ritselen, om tekenen van leven te vertonen. Altijd en opnieuw moesten ze tekenen van leven vertonen, anders werden ze bestraft door naar de grond gebracht te worden. Eigenlijk voelde hij zich te lui om op te staan, dus bleef hij maar gewoon liggen en keek vragend naar Fallenpaw. ‘We zouden natuurlijk uit het kamp kunnen gaan. Oplettend zijn ze hier niet. Blijkbaar hebben ze het te druk om zich zorgen te maken om de gevaren die dreigen hun kamp uiteen te halen.’ Zijn stem was steeds zachter geworden. ‘Zelfs de bomen zijn onrustig,’ miauwde hij verder. ‘Alsof er elk moment gevaar kan dreigen voor onze Clan.’ Hij keek even indringend naar de bomen, maar vond uiteindelijk niks specifieks. Nou ja, als er een harde wind kwam opzetten om hun Clan kapot te maken, had hij Fallenpaw in elk geval gewaarschuwd. Dan konden ze samen ontsnappen van de woeste geesten die hier in het kamp ronddwaalden en hun ziel terug wilden hebben. Alsof zij katten er iets aan konden doen dat zo’n mooi territorium geterroriseerd werd door de geesten. Nou ja, het zou vast allemaal wel meevallen. Maar waarom had hij er dan zo’n slecht gevoel over? Hij wist het niet, dus keek hij maar naar Fallenpaw.

________________________________________

Onderwerp: Re: Bored. [&FALLENPAW.]