Adams? never heard of you.

Hawkfrost wandelde langs de tweebeenplaats door tot ze een andere kattengeur rook. Niet van de rogue's maar ook niet van de clankatten. Vreemd, dacht ze. Maar toch bekend want Lionheart had het over hun al gehad. Alleen was ze er nog niet geweest. Ze liep verder het territorium in en begon te verkennen. Veel bomen en struiken niet zoals de windclan, het had iets meer dan de thunderclan. Ze zag iets wegscharelen en ze schoot er meteen achterna. Een konijn! Na een tijdje sprinten had ze het tussen haar tanden gekregen en meteen gedood. Nu keek ze rond haar en wist ze dat ze te ver het territorium was in gegaan om te weten waar ze was. Ze scharrelde wat rond met het konijn in haar mond tot ze een andere geur rook. Nu van een kat! Waar zou die nu heen gaan? Ze sloop achter de geur aan om te zien waar ze zou uitkomen. Maar als snel kreeg ze door dat ze een klein rondje hadden gemaakt en de kat haar nu wel zou geroken hebben. Snel sprong ze in een hoge boom en wachtte op een grote tak op haar belager. Ze moest niet lang wachten of ze zag hem al. Ze liet het konijn voor hem vallen terwijl ze op het zelfde moment achter hem neerkwam om haar landing te maskeren. Hawkfrost liet haar nagels uitkomen en ging in een aanvalspositie staan. " Probeer niks grappig als je je nek nog heel wilt hebben." siste ze vervaarlijk.

Toen deze kater tegenover haar begon stoer te doen werd ze meteen al geërgerd. Deze kat dacht dat hij meer kans tegen had dan haar maar dan zou hij nog wat zien! "Wat zou ik bij zo’n schoonheid als jou moeten proberen?" Zei de kater geamuseerd. Fout nummer één. Nu begon hij zijn stoerheid te laten zien hoor. Hij was ook jonger dan haar. Nog niet eens oud genoeg om wat fatsoenlijke spieren te krijgen. "Met je een jaar jongere leeftijd zal je mij niet veel aan kunnen doen." Zei hij nu wat rustiger. Fout nummer twee. " Ik waarschuw je alleen maar. Ik lijk op een zak oude botten, maar ik ben sneller dan je denkt." Fout nummer drie. Hawkfrost had al heel haar leven gevocht en als ze nu deze kleine mier moest laten zien hoe snel ze was had hij nog niet eens de tijd om te knipperen of hij lag al te creperen. Nu begon hij rondjes rond haar te lopen. Fout nummer vier. Ze ging even zitten Terwijl ze elke stap van hem volgde plande ze al een gevechtsplan. "Zijn we eindelijk tot de conclusie gekomen dat je mij niet aankan?" Vroeg hij pesterig. Nu was hij te ver gegaan. Nog voor hij een stap verder kon zetten gooide hij met dodelijke snelheid haar voorpoot naar zijn nek. Nog voor die hem zouden vermorzelen hield ze hij poot tegen en zei. " Je begint vreselijk op men zenuwen te werken." Ze stond op en ging voor hem staan. " Ik maak een zo'n lelijk mormel als jij af terwijl ik zelfs rustig langs je loop. Ik heb men hele leven al gevochten dus bespaar me de moeite en stap opzei." Zonder op zijn antwoord te wachten liep ze op hem af deed een schijnbeweging en trok zijn poten onder hem uit dat hij wel zand moest bijten. " die verdiende je." Zei ze nog over haar schouder terwijl ze verder liep. " en als je men broer Lionheart ziet. zeg dan dat Hawkfrost terug is." Riep ze nog voor ze verdween.

Na een hele tijd van die lastbak af te zijn die zich duidelijk had overschat had ze het kamp bereikt. Maar voor ze binnen kon gaan rook ze die smerige geur weer van die lastbak. Ze liep verder tot een open plek en ging zitten wachten. Toen ze hem zacht aankomen liet ze de tak los die ze vast had. de tak raakte hem recht in zijn gezicht. Ze liep Wat naar achter en ging zitten. Duidelijk heb je het niet gesnopen! blijf uit mijn buurt jij muizenbrein! Of wil je nog meer slagen op je lelijk kopetje." Ze ging in een positie staan zodat ze elke aanval kon ontwijken.

En daar begon hij weer met zijn grapjes. ‘Op je pootjes getrapt, schatje?’ Vroeg hij smalend. Die kat! Hoe kon het nog zijn dat hij nog niet was afgemaakt gewoon omdat hij zo irritant was! Ze zag dat hij nu eens wou laten zien wat hij kon. Ze maakte haar hoofd koel en zag elke beweging een mogelijkheid wat hij kon doe. Daar bereide ze zich ook op voor. Hij zag dat hij een beweging deed om over haar te springen dus rolde ze snel weg van hem om er voor te zorgen dat hij niks kon uithalen voor hij op de grond zou landden. En maar goed ook want hij viel aan! Ze stond meeteen op een zwaaide met haar voorpoot naar zijn gezicht. Haar klauwen stopte net voor zijn gezicht. Hebbes! dacht ze. toen zag ze de vlijmscherpe klauwen tussen haar oren. Hij was snel! "Jij bent jonger dan mij." Zei hij en sprong uit haar bereik. " Wel dat betekend dus dat je nog veel te leren hebt!" snauwde ze terug. Toen zag ze het bloed dat van zijn wang droop. Daarna keek ze naar de tak. " Woeps, het ik een tak met doorns gepakt? Dat was echt niet mijn bedoeling hoor." Grijnsde ze met een gemene blik naar hem. Hij mocht wel iets ouder en sterker zijn dan haar maar dat betekende nog niet dat hij beter was dan vechten. Haar strategie en trucjes kende hij nog niet en ze had enorm snelle reflexen. " Je hebt geluk dat je die poot van je niet één haar op mijn hoofd hebt geraakt met die poot van je anders had ik je kop in een boom gehangen voor de uilen!" snauwde ze naar hem terwijl ze naar zijn poot keek die nog geen minut geleden tussen haar oren had gezeten. Haar klauwend kneden die harde grond onder haar zowat fijn. Overal waar ze had gestaan waren zachte putjes zand. Man wat had ze een hekel aan hem! Toch respecteerde ze zijn kracht. Je zag zijn spieren bewegen onder zijn dikke vacht. Dat zal je echt van pas komen als ik je keel openrijt! Dacht ze met een bloeddorstige glimlach. Toch wou ze hem niet kwaad doen. Nu pas had ze door dat ze ontspannen was gaan zitten terwijl ze hem aankeek. Hoe was ze zo kalm geraakt terwijl die lastkop zo voor hem zat? Ze stond op en keek hem terug gemeen aan. Toch het ze nu een ongerust gevoel. Wat was er mis met haar? Voor hij iets door had en daar gebruik van zou maken om dichterbij te komen siste ze nog rap naar hem. " Blijf uit mijn buurt jij!" Alleen was nu de zelfzekerheid uit haar toon en liet ze een licht ongeruste blik zien. Ze durfde hem niet aankijken. Wat was er mis? Na een tijdje had ze door dat ze niet meer sterk stond. Ze raakte in paniek! Voor hij te dicht bij zou komen stond ze op en rende weg.

Na een lang stuk lopen stopte ze en zette even alles op een rijtje. Er was iet mis. Ze kon opeens hem geen pijn meer doen. Dat was nog nooit met haar gebeurd! tegenover iedereen die in haar weg stond had ze koelbloedig uit de weg geruimd als die zich durfde te verzetten. Nu was dat gevoel weg gegaan. Het had haar in de steek gelaten! Nog nooit het ze zich zo zwak gevoeld. Toen hoorde ze pootstappen. " Ik zei blijf uit mijn buurt!" Schreeuwde ze met een onzekere toon. Ze had een gevoel dat ze elk moment kon breken.

En zoals ze verwacht had stond hij daar weer. Maar nu realiseerde ze dat het hem niet was dat haar zo gek dreef. Ze had haar zintuigen zodanig getraind dat elk greintje van groot gevaar haar lichaam alles overnam. Er was maar één iets daar haar in zo een waanzin kon drijven. Met puur wilskracht bracht ze zichzelf tot kalmte en luisterde naar haar omgeving. Ze had haar ogen gesloten en hem gewoon omdat hij zijn bek niet wou houden maar buitengesloten. Geen chagrijnige poesjes meer hier? Zijn we eindelijk aardig? Hebben we eindelijk door dat jij in de minderheid bent, je een van de minderen bent en ik hoger op de ladder sta dan jij? Hoorde ze heel lichtjes op de achtergrond. Toen hoorde ze een stuk luider pootstappen en gemeen gegrom. Een hond! Waarom kwam ze daar niet eerder op. Dat was het enige dier dat haar zo ver kreeg alleen maar te vluchten en al haar zin om te vechten wegkreeg. Ze bleef koel en toen de vlooienbal voor haar gen blik waardig. Ze spoorde de omgeving rond haar af Waar ze de hond gehoord had. " Als hij slim is kun je hem moeilijk zien, Je moet hem als een beweging zien, niet als een dier." Dacht ze in haarzelf. Dat werkte want ze zag een takje terug op zijn plaats schieten.Heeft je partner je bezwangerd en kwam je daar nu pas achter? Hoorde ze hem nog steeds op de achtergrond zeggen. Ze bleef geconcentreerd doorwerken en keek weer naar de tak. Die plek speurde ze af tot ze hem zag. Hij zat vlak achter die haarbal. Als ze de hond liet doen zou hij verslind worden. Maar die verspilling zou haar ook haar kans afnemen die hond snel te doden. Keuze gemaakt. Zo snel als ze kon vloog ze naar de hond af. Ze schoot net langs de kat door en ramde de veraste hond die net op Adams wou aanvallen tegen de grond. De hond was enorm maar was uit balans omdat hij haar niet had verwacht. Snel voor de hond zou rechtkomen boorde ze haar tanden in de hond zijn nek en boorde haar klauwen nog dieper in de wond die ze net gemaakt had. Die was net die genoeg om de slagader door te krijgen; Na wat stuiptrekkingen bleef hij stil liggen. Hawkfrost sprong van de hond af en ging met bloederige klauwen voor de kater zitten met een rode bek van het bloed fluisterde ze in zijn oor. " Je staat bij mij in het krijt. Dus stop maar met zeggen dat je beter bent dan mij of je bent de volgende." Ze liet haar klauwen langs zijn keel gaan en toen ze die terug introk waren ze proper. Je zag een mooi rood streepje langs zijn keel gaan. Rustig ging ze terug op haar plek zitten en keek hem dodelijk aan nu haar instinct terug kalm was was haar vechtlust weer terug. En elke woord dat ze tegen haar gezegd had begon weer tegen hem te werken. "Dus waar waren we, a ja jij wou door mij tot kraaienvoer verwerkt worden als ik me niet vergis?" Vroeg ze met een gevaarlijke toon. Ze keek hem weer met een woedend gezicht aan maar kwader dan ooit. De adrenaline in haar bloed door die hond maakte haar gevaarlijker dan ooit.

________________________________________

Als hij had geweten dat het volgende tafereel zich zou afspelen, had hij meteen wat popcorn gepakt. Hij keek achter zich en wachtte rustig tot ze verslind zou worden door de hond. Hij een poot uitsteken? Nee. Dat zou nog mooi zijn ook. Dan had ze maar wat liever tegen hem moeten doen. Bovendien, het was niet zijn schuld dat de lelijke zak botten honden aantrok met haar stank. Hij kon haar alleen maar vaag dankbaar zijn om hem deze amuse te bezorgen, aangezien hij zich simpel zelf ook had kunnen omdraaien en de hond had kunnen doden. Het zou niet moeilijk voor hem zijn geweest. Hij keek haar kalm aan, verwachtte niet van zichzelf dat hij ook maar één bedankje over zijn lippen voor de poes zou krijgen. Nee, dat nooit. Kalm keek hij haar aan. ‘Ik sta bij jou in het krijt?’ vroeg hij grijnzend. ‘Maar natuurlijk, zoals u wenst,’ vervolgde hij arrogant. Hij liet zichzelf niet bedwelmen door een poesje. Bovendien, als ze dacht dat ze zijn respect kon winnen door hem eerst zogenaamd te redden van een hond en daarna hem te bedreigen, had ze het mis. Ze had wel meer nodig dan dat om zijn respect te winnen. ‘Eerst doe je panisch en daarna vermoord je koelbloedig een hond?’ vroeg hij smalend, aangezien hij het eigenlijk best wel grappig vond allemaal. Eerst deed ze zo stom, blijkbaar omdat er een hond rondliep, daarna vermoordde ze hem en dan ging ze hem ook nog bedreigen, Adams? Hij grijnsde even. Razendsnel sprong hij daarna vooruit, waardoor hij met zijn schouder tegen haar kwam. Hij snelde naar haar toe en plaatste zijn klauw op haar buik. ‘Blijf,’ snauwde hij haar toe, voordat ze iets zou zeggen of doen. ‘En luister naar mij.’ Het klonk niet smekend, niet eens vragend.

‘Het is gedaan met die geintjes,’ siste hij haar toe. Om zijn woorden kracht bij te zetten, scherpte hij zijn klauwen een beetje, maar vond nog niet de intentie om deze in haar buik te drukken. Dat zou hij pas doen als ze echt vervelend begon te worden. Net zoals die kleine Flamekit. Die begon hem op een gegeven moment ook uit de keel te hangen, dus had hij het beest maar gewoon vermoord. Want dat was wat hij was. Hij was een koelbloedige moordenaar, die om niemand iets gaf en alles deed om zijn doel te bereiken. Als katten hem in de weg stonden en hij zijn geduld verloor, zoals nu bijna het geval was, verwondde hij ze of deed hij ze dood, ongeacht het geslacht. ‘Ik ben niet onder de indruk van je hocus pocus. Eerst doe je panisch, daarna vermoord je een hond en daarna bedreig je mij. Waar slaat dat op? Denk je dat je echt mijn respect zou verdienen als je dat zou doen?’ snauwde hij haar toe. ‘Als je wilt dat ik je aardig vind, zal je vreselijk je best moeten doen om me nog een beetje aardig te laten overkomen. Ik houd niet van katten die hun plaatsen kennen, maar niet toegeven.’ Hij keek haar indringend aan. ‘Jij bent jonger dan mij, dus een tikkeltje beleefder mag wel.’ Hij haalde zijn klauw weg. ‘Alhoewel ik erg onder de indruk ben van je pittigheid,’ grijnsde hij. Je kon niet aan hem zien of het complimenterend bedoeld was of niet. ‘Dus, laten we overnieuw beginnen.’ Hij schonk haar nu een kans, deze zou ze beter kunnen aannemen. ‘Mijn naam is Adams,’ zei hij. ‘Hoe heet jij?’ Als de poes nu weer boos begon te doen, had hij het gehad. Dan kon ze een opdonder van hem verwachten en wachtte hij tot ze verwond weg zou gaan. Echter, als ze dit zou aannemen, had ze zijn respect wel verdiend. Iedereen die hun plaats kende en toegaf tegenover hem, verdiende zijn respect.

________________________________________

Blijkbaar had hij het nog steeds niet geleerd. Het enige wat ze wou was dat die kat die zich te hoog tegenover haar opzette weg ging. Maar hij moest het er weer inwrijven. Snel sprong hij naar voor en drukte haar tegen de grond. Ze liet zich doen want eenmaal boven op haar kon ze hem toch ver weg landsere met haar achterpoten maar voor ze het deed begon die huilebalk wat voor aandacht te smeken."Ik ben niet onder de indruk van je hocus pocus. Eerst doe je panisch, daarna vermoord je een hond en daarna bedreig je mij. Waar slaat dat op? Denk je dat je echt mijn respect zou verdienen als je dat zou doen?" Snauwde hij. Ze rolde met haar ogen en spuugde in zijn gezicht. " Stop met wenen! Je bent gewoon een kat die niets anders doet dan achter mij aan zit te lopen en niets anders doet dan om aandacht vragen!" siste ze woedend. Hij zag dat zijn klauwen dichter kwamen maar ze hield haar in. één klauw die haar buik aanraakte betekende een dikke slag in zijn buik dat hij tegen een tak aanvloog boven hem. "‘Jij bent jonger dan mij, dus een tikkeltje beleefder mag wel." Ze zuchtte. Leeftijd maakte niets uit. Kennis over wat rond je hing maakte veel meer uit en die hersenloze mug boven haar snapte dat dus niet. Maar dat hield ze maar voor haar. Toch kon ze het niet laten te lachen voor dat. Zijn klauwen gingen nu opeens weg. "Dus, laten we overnieuw beginnen. Mijn naam is Adams." Wel als die kat van haar af was gegaan was dit niet nodig geweest maar omdat hij zo irritant was deed ze het toch. Ze ramde hem met volle kracht van haar af dat hij wel twee vos lengtes verder vloog en stond rustig op. " Wel Adams, Mijn naam is Hawkfrost. Ik snap niet dat leeftijd zo veel uitmaakt maar sommige katten zijn nu eenmaal zo stom. Fijn voor je dat je toch nog hersens hebt gekregen een beetje respect aan te bieden aan een poes. Veel gentleman zit er toch niet in je want da was je al van de eerste keer vriendelijker tegen me. Adams, je hebt nog veel te leren." Bij die laatste woorden draaide ze zich om en liep rustig naar de Bloodclankamp.

________________________________________

Lichtelijk verbouwereerd van het respect dat hij had opgebracht voor de poes en dat gewoon straal genegeerd werd, kwam hij achter haar neer. Ze had hem van zich afgekregen, maar hij had geen pijn gevoeld. Kalm was hij op zijn vier poten beland. Zijn amberkleurige ogen keken naar de poes. Ze was wel een rare. Eerst deed ze panisch, dan moordend en vervolgens weer boos tegen hem. Het trok zijn aandacht toch wel. Vooral omdat ze hem in deze zwakke positie nog steeds aanviel. Hij begon een zwaar gevoel te krijgen toen ze opstond en wegliep. Jammer. Daar ging diegene die zijn aandacht net aan het trekken was. Maar zo makkelijk liet hij haar niet gaan. Hij vond het dom van haar dat ze problemen ging zoeken in BloodClan. De geur die hij bij haar had geroken, had niks weg van BloodClan. Kalm achtervolgde hij haar, waarna hij haar met twee grote sprongen inhaalde. Hij blokkeerde haar de weg door voor haar te gaan staan. Met zijn schouder duwde hij zachtjes tegen de hare, zodat ze wel gestopt moest zijn. ‘Doe dat maar niet,’ zei hij zacht. ‘Er zijn daar genoeg katten die jou misschien niet aankunnen.’ Dit sprak hij met een tikkeltje tegenzin uit. ‘Maar er zijn ook weer genoeg katten die je zullen verpulveren. Saxon en Icy zijn daar ook. Daar wil je niks mee te maken krijgen.’ Hij keek haar kalm aan. ‘Bovendien, ik heb mijn gedachten verzet,’ zei hij, waarbij hij moeite moest doen om niet te kijken alsof hij de loterij gewonnen had. ‘Misschien verdien je mijn respect toch,’ zei hij, met een lichtelijk toontje van arrogantie. Toch spraken zijn ogen uit dat hij weldegelijk respect voor haar had. Zwak op de grond liggen en zich dan alsnog verweren. Bovendien, de poes intrigeerde hem ook wel.

‘Ik denk dat we het maar eens op een andere boeg gaan gooien,’ begon hij kalm. ‘En ik begin met het feit dat je niet naar het BloodClankamp gaat. Wie zou ik zijn als ik je zomaar zou laten sterven daar? Het is niet dat ik daar dagen wakker van ga liggen, maar toch.’ Hij keek kalm op haar neer. Zijn amberkleurige ogen keken haar aan. Hij liet zijn blik opzij glijden naar een andere kat van de BloodClan. Gelukkig voor de poes stond hij zo dat de kat alleen maar de geur van BloodClan op kon pikken. Waarschijnlijk dacht hij dat ze goede vrienden of zelfs partners waren, want de kat knikte hun vriendelijk toe en verdween. Het was vast een poes geweest, die waren altijd zwakzinnig tegenover andere BloodClankaters. Bovendien, hij was nou ook weer niet bepaald lelijk. Hij slikte zijn gedachten in, voordat hij de poes zou uitdagen met zijn woorden en ze opnieuw het gevaar ging opzoeken. ‘Vertel me eerst je naam,’ gebood hij haar kalm. Hij deed echter ook een stap opzij. ‘Je bent vrij om te gaan. Maar ik waarschuw je alvast dat er genoeg katten zijn die je bloed wel kunnen drinken en daar dan ook de kracht toe hebben.’ Hij deed een paar stappen van haar weg en wierp een blik over zijn schouder naar haar.


________________________________________

- Dèh, zo beter? ;p

Ver kwam ze niet of ze werd meteen stop gezet. "Doe dat maar niet." Zei hij zacht. Ze ging zitten. "Ik luister." Antwoordde ze kalm. Als hij geen goede reden had was haar keuze rap gemaakt. "Er zijn daar genoeg katten die jou misschien niet aankunnen." Sprak hij, maar ze hoorde de lichte toon in zijn stem dat hij dat zei met tegenzin. "‘Maar er zijn ook weer genoeg katten die je zullen verpulveren. Saxon en Icy zijn daar ook. Daar wil je niks mee te maken krijgen." Maakte hij zijn zin af. Icy hé. Kenden we die niet? Juist dat was haar vriendin! Maar voor ze weer rechtstond ging hij verder. " Bovendien, ik heb mijn gedachten verzet," Ze keek hem verbaasd aan. Hij, zijn gedachten verzetten? Nooit! "Misschien verdien je mijn respect toch," Ging hij verder. Ze hoorde de lichte toon van arrogantie maar dat zag ze door de vingers. Als hij al zo ver ging met zo'n attitude betekende dat veel. " Dan is die respect wederzijds." Antwoordde met een eenvoudig knikje.

"Ik denk dat we het maar eens op een andere boeg gaan gooien," Begon hij kalm. " En ik begin met het feit dat je niet naar het BloodClankamp gaat. Wie zou ik zijn als ik je zomaar zou laten sterven daar? Het is niet dat ik daar dagen wakker van ga liggen, maar toch. " Ze slikte een gemeen antwoord terug in toen ze zijn ogen ontmoette en en die metten langs haar gleden naar een mogelijke andere kat achter haar. Haar oren pikte alles op en ze keek pas achter haar om te zien of de kat wel degelijk weg was. Hij had haar geurspoor geblokkeerd, dat had ze al door. "Vertel me eerst je naam" Zei hij. " Mijn naam is Hawkfrost, dus zus van Lionheart." Ze zag hem een stap opzij doen. " Je bent vrij om te gaan. Maar ik waarschuw je alvast dat er genoeg katten zijn die je bloed wel kunnen drinken en daar dan ook de kracht toe hebben." Hij deed nog een stap naar opzij en een blik ergens achter haar. Haar eerste keuze was verder te gaan maar ze bedacht zich. Ze wist dat Sourge dood was maar ze had Lionheart nog niet gevonden om te vragen wie de nieuwe leider was. Toch had ze een vreemd gevoel wie dat zou kunnen zijn. " Je had het daarvoor over Icy en Saxon Hé. Icy ken ik. Een vriendin van me van vroeger. Je praat over haar alsof zij nu de nieuwe leider is." Even dacht ze na over haar volgende woorden en ging verder. " En vroeger, was Lionheart haar partner maar ik heb een gevoel dat dat nu niet meer klopt. als je nu zegt dat Is geen partner heeft wilt dat ook zeggen dat mijn zoektocht hier nutteloos en ik hem ergens anders moet gaan zoeken." Ze wacht even en zuchtte. " Als Icy zo veranderd is kan het ook goed zijn dat ze me inderdaad zou afgemaakt hebben." Met veel tegenzin zei ze er nog bij. " en wilt dat dus zeggen dat je men huidje gered hebt." Ze slikte en voegde er nog bij. " En verdoen je mijn respect." Er was veel veranderd sinds ze even ertussenuit was geknepen. Maar daar moest ze nu niet over liggen piekeren. "Vertel jij nu eens je naam."

________________________________________

Een woordenwisseling volgde, waaruit bleek dat de poes – die zichzelf Hawkfrost noemde – uiteindelijk toch niet ging. Adams was blij dat hij haar geblokkeerd had, anders had ze nu misschien ergens dood gelegen. Misschien verdiende ze zijn respect wel, maar misschien ook een eventuele vriendschap. Ze had immers laten zien wat ze waard was, in Adams ogen in elk geval al genoeg. Zijn amberkleurige ogen observeerden even haar bewegingen, zijn bruinkleurige, met pluizig wit, luisterden even naar haar woorden. Hij vond het een verstandige beslissing, maar hield daarover zijn mond. Hij was niet diegene die heel vaak complimenterend tegenover anderen was, daar zou ze mee moeten leven. Misschien een complimentje soms, maar uiteindelijk waren ze allebei dezelfden en moesten ze allebei hun hachje redden om deze wereld aan te kunnen. Maar dat was met elke kat zo, behalve die stomme poesiepoezen dan. ‘Mijn naam is Adams,’ zei hij, nadat hij geconstateerd had dat Hawkfrost niks meer te zeggen had. Hij wilde haar ook weer niet onnodig onderbreken, dadelijk zou ze weer gaan snauwen en had hij het weer gedaan. Aan de andere kant was hij daar nou ook weer niet zo schrikachtig voor, maar hij vond het al een hele verbetering dat ze op zijn minst aardig probeerde te doen. Hij was immers ook een paar stappen vooruitgegaan en deed hetzelfde. ‘En Icy is inderdaad de leidster van de BloodClan. Ik weet niet hoe je haar vroeger kende, maar als dat een andere persoonlijkheid was als de duistere Icy die ze nu is, heb je een heel ander iemand voor je.’ Hij herhaalde de woorden in zijn hoofd. Lionheart, Lionheart. Hij meende dat Icy ooit eens over hem had gesproken, toen Adams even in de buurt was geweest en per ongeluk iets opgevangen had. Was dat niet tegen Saxon geweest? Hij wist het niet meer.

‘Wel, ik hoop voor Lionheart dat hij nu ook uit de buurt blijft van Icy,’ zei hij kil. ‘Er zijn genoeg duistere katten in BloodClan en zij lijkt wel het hart van Scourge te zijn.’ Dit was echter de enige keer dat er ontzag in zijn stem weerklonk. Misschien was Icy jonger dan hem – hij wist haar exacte leeftijd niet, maar ze zag er in elk geval jonger uit dan hem – ze had wel een hogere rang dan hem, het aantal doden dat zij kon maken was voortreffelijk, dus had Adams respect voor haar. Hawkfrost zou vast wel gemerkt hebben dat hij van de BloodClan was, iets wat eigenlijk al genoeg compassie voor hem met haar zou opbrengen om haar met rust te laten. Normale katten zouden BloodClan verachten, zouden niet eens met hun praten, maar hij vroeg zich af of dit voor deze poes hetzelfde geval was. ‘Wat doe je trouwens in de buurt van BloodClan?’ Hij keek haar kalm aan. ‘Zoek je hier soms iets? Ik kan me niet voorstellen dat een poes zoals jij meteen naar de BloodClan gaat, terwijl ze weet dat ze elk moment aangevallen kan worden.’ Hij keek haar kalm aan, waarna hij met zijn tong achteloos over zijn voorpoot streek. Hij keek kalm opzij, richtte zijn blik even op een paar katten die snel door het woud aan het rennen waren en focuste zich daarna weer op Hawkfrost. Aangezien niet veel katten in zijn buurt kwamen omdat ze wisten hoe arrogant hij kon zijn en hoe erg ze in de minachting bij hem stonden, was zijn vriendengroep niet echt groot. Hij deed daar dan ook totaal geen moeite voor, pikte alleen maar de katten uit die hij toevallig tegenkwam, leeftijd zag hij dan wel en hoe hij hun zou behandelen ook.

________________________________________

‘En Icy is inderdaad de leidster van de BloodClan. Ik weet niet hoe je haar vroeger kende, maar als dat een andere persoonlijkheid was als de duistere Icy die ze nu is, heb je een heel ander iemand voor je.’ Zei Adams. Dus Icy was dus in het duister gegaan. Wel dat was haar probleem dan maar. Hawkfrost trok haar schouders ervoor op. Niet haar probleem. Niet veel katten konden haar aan. zelfs Icy niet. Wel, toch voor ze slecht werd. Nu zal ze wel wat training gehad hebben. ‘Wel, ik hoop voor Lionheart dat hij nu ook uit de buurt blijft van Icy,’ Voegde Adams er nog bij. Ze knikte gewoon terwijl ze scannend rond haar keek. Niks zo haar nog verassen vandaag. " Ik hoop voor hem ook. Ik heb zijn geurspoor gevolgd. Het is oud maar het is er nog. Als hij Icy al gesproken heeft is hij meteen ook weer vertrokken. Alleen heeft hij dan een andere weg gepakt. Ik heb al genoeg keren zijn hachje gered. Geen zin om het nu nog eens te doen." Gromde ze. Weer een Bloodclancat die langskwam. Ze had al die tijd ze kunnen ontwijken behalve Adams. Geërgerd wist ze dat alleen hij haar kon vinden plus daarna haar nog van de dood weghielp. Ze liet het ook niet merken, dat was niet haar stijl. ‘Wat doe je trouwens in de buurt van BloodClan?’ Vroeg hij. ‘Zoek je hier soms iets? Ik kan me niet voorstellen dat een poes zoals jij meteen naar de BloodClan gaat, terwijl ze weet dat ze elk moment aangevallen kan worden.’ Eerst was ze van plan Lionheart te zoeken. Nu dat nutteloos bleek omdat hij toch nier hier was, had ze hier niets te zoeken. " Nu, heb ik hier niets meer te zoeken. Alleen elke kat hier in stukken scheuren die in mijn weg staan, heb ik hier niets te zoeken. Ik ben niet bang voor die scharminkels die hier rondlopen. Tot nu bij jij de enige geweest die een uitdaging voor me was." Zei ze. Ze liet een geërgerd gezicht zien. Daarna liet ze gemeen lachtje zien. " Dus dat waren dus Bloodclancatten die dachten dat ze een slachtoffer gevonden hadden. Bleek dat zij de slachtoffers waren." Ze wist dat ze die uitdaging ook verloren tegen Adams maar dat weigerde ze toe te geven. Al een beetje vriendelijk tegen hem zijn vond ze al meer als genoeg. Weer liep er een Bloodclankat langs. Die keek haar aan en wou al op haar afkomen, die stopte ook meteen waneer die Adams ogen ontmoete. De kat draaide zich 180 graden en liep verder. " Je reputatie doet me denken aan de mijne een tijdje geleden." Zei ze met een gemeen lachje. Niet veel katten durfde dicht bij haar te komen waar ze vroeger leefde. Vandaar ook dat ze ook geen partner had. " Voor dat er iemand langskomt gestrompeld die mij tegengekomen is en om hulp roept kan ik maar beter verder naar de grens van de Bloodclan." Zei ze. Twee katten tegelijk kon ze nog aan. Maar een hele patrouille Bloodclankatten niet. Toen zag ze nog een paar katten langs schieten. Nu werd ze serieus. " En aangezien ze de twee halfdode katten gevonden hebben die ik heb achtergelaten moet ik hier zeker weg. Ongezien eruit komen is al uitgeloten." Als ze haar nu alleen zagen had ze een probleem, met Adams aan haar zijde had ze nog een kans om te overleven. Ze trok zich al terug achter Adams waneer ze een Patrouille zag langskomen. Ze had van niet veel schrik. Alleen van honden omdat dat juist haar ouders en bijna haar hadden vermoord. Maar ze wist ook wel dat ze hier niet levend ging uitkomen zonder hulp. Ze toonde geen zwakte en stond meteen op waneer de katten weg waren. Ze keek in Admas ogen.Wat ze nu ging zeggen wist ze ook dat ze enorm veel spijt later van zou hebben. Daarom koste het haar ook enorm veel moeite. "Adams, jij weet de snelste weg hieruit. Ik heb niet veel keus dus... Ik heb je hulp nodig."

________________________________________

Geamuseerd luisterde hij naar haar woorden, maakte daar uiteindelijk van op dat ze zichzelf stoerder voordeed dan ze werkelijk was. Zo kende hij er wel meer. Hij wist dat het een soort taboe was voor die katten om zichzelf zo op te stellen, maar zich vanbinnen heel breekbaar te voelen. Zonder de training die hij had gehad had hij zich ook zo gevoeld, maar geen enkele kat voelde zichzelf er uiteindelijk goed genoeg bij om ook werkelijk datgene toe te geven waar ze het meeste afschuw voor hadden: angst. Hij liet zijn blik even naar Hawkfrost glijden, merkte uiteindelijk op dat dit bij haar ook typisch zo’n geval was. Hij zou het dan ook nogal raar vinden mocht ze wel opeens om hulp gaan vragen. Hawkfrost leek hem eerder iemand die eerst alle mogelijkheden afging en daarna pas handelde. Hij keek haar kalm aan, had de woorden in zijn hoofd nog net niet gedacht of moest zijn verbazing al onderdrukken toen hij de stem hoorde van Hawkfrost. Hij had het ergens ook wel kunnen verwachten, vooral met al die patrouilles rond zich heen. De kater keek haar gefronst aan, probeerde een gedachte te krijgen van in welke problemen hij zou verkeren als hij mee zou doen en haar zijn hulp zou aanbieden. Uiteindelijk waren de katten bang van hem, maar er waren er ook genoeg die niet bang voor hem waren. ‘Goed dan,’ zei hij uiteindelijk, waarna hij even een kort knikje aan Hawkfrost gaf. ‘Ik zal je wel helpen.’ Hij wierp een donkere blik op de katten die naast hem liepen en verbaasd naar Hawkfrost keken. ‘Een nieuweling,’ zei hij alleen maar kil. ‘Ze is familie van me.’ Nu hadden de katten geen reden meer om hem nog langer tegen te houden, ook al snoven ze de geur van Hawkfrost wel op.

Nog voordat de katten op konden maken of ze een Rogue of werkelijk een BloodClankat was, stootte Adams Hawkfrost al aan en begon sneller te lopen. Hij zou niet rennen, want dan zouden ze makkelijk iets kunnen ondervinden. Hij hield even een drafje aan tot ze verwijderd waren van de katten en begon nu pas te rennen. Hij keek niet achterom of Hawkfrost kon volgen, ging er eigenlijk zelf al vanuit dat ze dat wel kon. Hawkfrost leek hem nou ook weer geen kat die echt moeite had om anderen te volgen. Hij keek even over zijn schouder, constateerde dat de boel nog steeds veilig was. Het einde van het padje naderde en de frisse bosgeuren bereikten zijn snuit, lieten hem de frisse aroma’s opvangen die zich in zijn brede omgeving bevonden. Hij merkte ook op dat de BloodClangeur verdreven werd, behalve die van hem. Hij droeg immers de geur omdat hij dagelijks bij zijn leider was. De BloodClan had een bepaalde, scherpe geur die zeer makkelijk opviel tussen de anderen Clans. Net zoals WindClan, RiverClan, ShadowClan en ThunderClan, had ook deze Clan zijn eigen geur. Adams schudde zijn gedachten weg en stopte. ‘Nou, we zijn er,’ zei hij kalm. ‘Hier komen nauwelijks BloodClankatten. Je bent weer terug op veilig territorium.’ Hij zei het of het voor hem dagelijks werk was om katten door de BloodClan te loodsen naar een veiliger territorium. Hij keek Hawkfrost even aan. ‘Wil je verder nog ergens over opscheppen en over liegen?’ Hij keek haar grijnzend aan, met ook een lichte amuse, waarmee hij ook aangaf dat hij haar wel doorhad. Hij had haar sterke gedrag zeer zeker door, maar het maakte hem niks uit. Hij wist dat elke kat zich nooit graag van zijn slechtste kans wilde laten zien. Hij zette zich neer en wachtte rustig op antwoord.


________________________________________

Toen Adams meewerkte om haar hieruit te krijgen wist ze meteen dat hij haar gewoon hieruit zou uithelpen maar dat ze nog steeds alleen ervoor stond. Ze kwamen ook al meteen een groep katten tegen die Adams nog simpel misleide dat ze familie van hem was. Ze liet ook een gemene glimlach naar de katten zien. Die waren stom genoeg om erin te trappen ook al snoven ze een paar keer waneer ze langs kwam.

Ze bleken toch nog te twijfelen waneer ze langs kwam maar voor ze een conclusie konden trekken liep ze al iets sneller naar tempo dat Adams aangaf. Buiten zicht en gehoor afstand begon hij te rennen. Ze volgde hem moeiteloos zonder achter te raken. Hij had ook niet gewacht of ze kon volgen, dat had ze ook wel verwacht van hem. Ze kreeg er een glimlach van, dat had ze zelf ook gedaan in zijn plaats.

Na een tijdje kwamen ze op hun eindbestemming. Hij ging rustig zitten."Nou, we zijn er," Zei hij kalm. "Hier komen nauwelijks BloodClankatten. Je bent weer terug op veilig territorium." voegde hij er nog aan toe alsof hij het elke dag deed. "Doe niet alsof ik hulpeloos ben!" Siste ze gemeen terug. Hij mocht haar dan wel geholpen hebben maar dat betekende niet dat hij haar mocht behandelen alsof ze zelf niets alleen kon. toen keek ze hem fronsend aan. "wat!" Gromde ze. " Wil je verder nog ergens over opscheppen en over liegen?" Vroeg hij en verscheen de grijns weer. Als hij haar niet geholpen had had ze nu gewoon die grijns van zijn gezicht gekrabd,helaas zou dat zijn uiterlijk verknoeien. "Dat was geen leugen! Ga zelf maar kijken in je kamp, als ze daar al geraakt zijn." Siste ze ze zelfverzekerd. Als ze niet met die kat voor haar had gevochten kon ze nog een pluk haar tussen haar klauwen uithalen. Daar had die zak vlooien voor haar wel voor gezorgd dat dat niet gebruikt kon worden. "Jij mag misschien wel denken dat ik niet voor mezelf kan zorgen maar juist daar heb je het mooi mis. Ik heb nergens schrik voor. Het enige dat mij kan tegenhouden zijn honden. Jij mag dat weten want je had dat zelf al wel kunnen raden nadat die zak botten was komen opdagen. Dus, JIJ moet niet doen alsof ik hulpeloos ben!" Siste ze gemeen in zijn gezicht. Ze mocht hem al wel respect gegeven hebben, dat betekende nog niet dat ze niet meer ging uitvliegen op hem. Na die uitbarsting liet ze zich langzaam afkoelen. " Aan de andere kant toch bedankt me daaruit te helpen." Zei ze nu kalm. Nu ze weer helder kon denken zette ze alles op een rijtje. " Misschien is er toch één leugen dat ik je verteld heb, ik had daar wel makkelijk kunnen wegsluipen zonder gezien te worden." Zei ze. De reden daarachter moest hijzelf maar achterkomen. Meer zei ze niet.

________________________________________

De opvlieging van Hawkfrost had hij al verwacht nog voordat ze ermee begon. Een lichte, haast geamuseerde glimlach verscheen rond zijn lippen toen hij naar haar keek. Hij vond het eigenlijk best wel grappig dat ze haar eigen hachje zo goed probeerde te verdedigen. Waarom sprak ze nog met woorden? Waarom deed ze het niet met daden? Hij vond het bijna jammer dat hij geen krab in zijn gezicht kreeg, aangezien hij dit wel van haar had verwacht. Hij wachtte even tot de tirade voorbij was en haalde toen rustig adem, alsof het hem allemaal niks kon schelen. Hij grinnikte weer toen ze kalmer werd. Eigenlijk was het ook best wel een grappig figuur, maar dat ging hij haar natuurlijk niet vertellen, hij had geen zin in nog een tirade en eigenlijk had hij nog prioriteiten te stellen. Hij keek kalm rond zich heen en luisterde daarna naar haar. ‘Je meent het?’ vroeg hij. De verbouwereerde blik die hij opgezet had verdween echter meteen weer en hij keek haar weer gewoon aan. ‘Dan had ik je misschien helemaal niet hoeven helpen en had je me nu gewoon een krab kunnen geven. Wat jammer dat je dat door je poten zag glippen.’ Hij kon het niet laten om een zwak, honend lachje te laten volgen. Het was dan ook best wel amusant dat de poes voordien allemaal dreigementen tegen hem zei en daarna respect voor hem opbracht. Adams kon het echter helemaal niet schelen of ze nu wel respect had of niet. Waarschijnlijk zou hij haar na deze dag toch niet meer zien, dus waarom zou hij zich daar dan zorgen over maken? Hij keek haar even aan, liet zijn amberkleurige blik in haar blauwe ogen glijden. ‘Bang voor honden?’ Nu klonk zijn stem een en al geamuseerd. En daar kon hij niks aan doen.

‘Bespaar me je dramatische verhalen over je ouders en de honden. Als ik wist dat je bang was voor honden, had ik je van te voren wel beschermd.’ Zijn stem klonk nep en arrogant. Hij had eigenlijk net zo goed twee muizen kunnen vangen, naar Hawkfrosts show kunnen gaan kijken – zij die vocht met de hond – en daarna vertrekken. Natuurlijk was het nog zo simpel niet om van een poes te geraken, zeker niet met een karakter gelijk Hawkfrost. ‘Is er verder nog iets?’ vroeg hij kil. Hij was het een beetje zat aan het worden dat de poes zijn hulp gewoon niet als een feit zag en steeds stomme excuses verzon om alles goed te maken en om haar eigendunk te redden. Hij draaide zich om en keek haar over zijn schouder aan. ‘Nee?’ vroeg hij even. ‘Dan ga ik.’ Dat liet hij er nog op volgen voordat ze kon antwoorden en kalm begon hij een paar stappen te zetten, zodat hij wat verder van haar verwijderd stond. Vanuit zijn ooghoeken zag hij een beweging. ‘Haar probleem,’ zei hij, waarna hij kalm verder liep en nauwelijks nog aandacht aan Hawkfrost schonk, die nu achter hem was.


________________________________________

‘Bang voor honden?’ Zei Adams met een geamuseerde stem. Ze gaf hem zonder aan te kijken een mep in zijn gezicht. Ze had het hem gezegd. Als hij niet wou luisteren naar at ze gezegd had vroeg hij er zelf om. ‘Bespaar me je dramatische verhalen over je ouders en de honden. Als ik wist dat je bang was voor honden, had ik je van te voren wel beschermd.’ Ging hij verder met een arrogante toon. Ze blies gemeen naar hem. Die kat wist echt niet van ophouden. Wel, hij kwam dicht bij haar eigen karakter. Toch was hij nog een stuk erger dan haarzelf. Dat mocht ze wel. Ze liet een geen gemene blik zien. dit keer was het niet tegen hem maar gewoon een gevoel in haar. Alsof ze iemand elk moment kon afmaken. Ze wou zichzelf afreageren op iemand.Hij was een mogelijkheid. ‘Is er verder nog iets?’ Vroeg hij kil. voor ze iets kon zeggen ging hij verder. ‘Nee? Dan ga ik.’ Bij die woorden stapte hij weg. Ze hief haar schouders op. Aangezien hij toch overal opdook waar zij kwam zou het haar niet verbazen als hij dat weer deed. Er waren genoeg van die katten als hem. Toen ving ze een geluid op dat niet van zijn pootstappen kwam. Ze richtte haar oren naar de plek van waar het vandaan kwam. Voor ze kon wegduiken kwam er een patrouille Bloodclan tevoorschijn. Ze hadden vast haar spoor gevolgd.

" Daar is ze! Grijp haar!" Riep één van hun en wees haar richting op. Ze rolde met haar ogen. Natuurlijk. ze keek ook stiekem Adams richting op om te zien dat ze hem niet gezien hadden. Die was al veilig verder. Ze stond op en grauwde gemeen naar de katten. Ze waren met hun drie. Dat werd moeilijk maar niet onmogelijk. de derde was ook nog een leerling zo te zien. " Kom maar op!" Siste ze kwaad. Genoeg speeltjes om op af te reageren dacht ze met een gevaarlijk lachje. Ze kwamen op haar afgerend, zij deed hetzelfde om haar volgende slag extra kracht te geven. De katteen stopte verbaasd waneer ze op hun af kwam gestormd. De twee krijgers herstelde het eerst maar toch te laat. De voorste krijger ontweek haar dodelijke klauwen maar de kat achter hem had niet gezien wat ze deed. Haar klauwen dreven recht door de nek van de kat. één uitgeteld, nog twee te gaan. Haar volgende slag was voor de leerling die versteend leek te zijn. Om hem niet af te maken scheurde haar nagels langs de zij van de kat. Zonder nog extra aandacht aan de leerling te geven viel ze de overblijvende krijger aan. Die had zich al omgedraaid en stond klaar voor een aanval. Die ontweek ze simpel en deed een tegenaanval. Haar nagels lieten een paar krassen over de kop van de krijger over. Ze ontweek naar de zijkant en haalde de voorpoten van de kat onderuit. Met snelle uithalen deed ze de kat wat flinke wonde toe die de kat op de loop zette. De leerling was al eerder op de loop gegaan. " Was dat alles!" Schreeuwde Hawkfrost de kat achterna. Daarna liep ze naar de krijger die niet was opgestaan. Onderweg voelde ze een de wondes van een paar gefaalde ontwijk pogingen. Haar poot was aan het bloeden en een wonde op haar zij deed ook zeer. Maar dat maakte haar niet uit. Ze ging voor de krijger zitten en keek wat ze had gedaan. Ze had er geen spijt van. Nooit! Ze kreeg juist een brede glimlach, eindelijk wat afreageren. "Man wat deed dat goed! " Lachte ze gemeen. Ze ging zitten en genoot even van haar overwinning. Ze had alleen nog niet gecheckt of Adams hier nog rond liep of niet. Wat hij er van vond wat ze gedaan had maakte haar niet uit. Ze stond op en wandelde rustig weg van het bloedbad.

________________________________________

Een geërgerde blik verscheen in Adams’ ogen toen hij een stem hoorde. Hij keek om. Hij deed geen moeite om zich te verstoppen, evenals haar helpen. Hij had geen zin om haar hachje nogmaals te redden, hij had haar vaak genoeg gewaarschuwd dat ze hier niet moest blijven. Toch was hij diegene die haar naar hier had gehaald, dus eigenlijk had hij er wel lichtelijk schuld aan. Echter, dit kon hem helemaal niks schelen. De poes had maar niet zo dom moeten doen om naar hem toe te komen. Hij volgde met zijn ogen het gevecht. Hij maakte al meteen op dat de tweede krijger niet echt ervaren was. Hij was dan ook niet verbaasd toen deze voor dood op de grond viel. De leerling rende weg, kwam zijn kant opgerend. Ach, eigenlijk had hij ook wel zin in een spelletje. Adams sprong, zodra de leerling hem tegemoetkwam, meteen op en drukte de leerling met zijn klauwen tegen de grond. ‘Weerloze poezen aanvallen, hè?’ vroeg hij de kater smalend, die hem bang aankeek. ‘Gedraag je als een gentleman, zou ik zeggen. Jammer dat er geen volgende keer voor je is.’ Ongelovig keek de kater op hem neer, alsof hij niet kon geloven wat de kater hem zojuist vertelde. Als een adder schoot Adams’ bek naar de keel van de kater. Zijn tanden drukten er lichtelijk plagend in, waardoor de leerling begon te piepen van angst. ‘Verdwijn uit mijn ogen, lafaard,’ zei hij. ‘Jij bent de BloodClan niet waard.’ Onmiddellijk sprong hij van de kater, die angstig opsprong en luid piepend verdween. ‘Wat voor gespuis laat Icy toe in haar Clan?’ mompelde Adams hoofdschuddend. ‘Die poes zou beter moeten weten dat zulk gezwel in haar Clan te laten ronddwalen. Zelfs een kitten zou hem nog kunnen vermoorden.’ Lichtelijk grinnikte hij om zijn eigen woorden.

Toen hij de voor dood achtergelaten kater tegenkwam, keek hij op hem neer. Zijn blik was emotieloos. ‘Wat jammer dat je zelfs geen Rogue aankan. Onderschat de volgende keer je tegenstander niet.’ De kater zou nog te zwak zijn om iets uit te kunnen halen. Icy zou hem misschien zelf doden als ze hem zo zou zijn. Dat klusje kon hij wel voor haar opknappen. Uiteindelijk ging de kater toch dood, want Adams zag dat een deel van zijn nek in de verkeerde hoek lag, waardoor ademhalen haast onmogelijk was. Adams boog zich over de kater heen en verzette de hoek van zijn nek naar de andere kant, waardoor er luid gekraak klonk. Het volgende moment keek de kater hem dof aan in de ogen. Adams liet hem voor wat hij was en liep naar Hawkfrost toe. ‘Waarom voeg je jezelf niet bij BloodClan? Daar kan je gratis zoveel katten verslinden als je wilt. Je lijkt me de ideale geest voor BloodClan.’ Hij grinnikte heel even, waarna hij haar aankeek. Zijn oren bewogen even heen en weer, terwijl zijn blik enig respect weergaf. De leerling zou nu wel ergens aan het kermen zijn van de pijn en de twee krijgers waren dood. ‘Ze waren het toch niet waard voor de BloodClan,’ snoof hij. Hij keek naar Hawkfrost. ‘Vond jij van wel? Zo sterk waren ze nou ook weer niet.’ Hij keek de andere kant op, waarna hij merkte dat de zon al langzaam onder begon te gaan. Hij vroeg zich af waar de poes sliep, maar was niet van plan om het haar te vragen. Hij ging zitten en voelde hoe de ondergaande zon zijn vacht langzaam verwarmde. Kalm keek hij naar Hawkfrost, waarna hij zich afvroeg of hij nu weg zou gaan of zou wachten tot ze nog iets zei.

________________________________________

Waneer ze achter haar keek zag ze Adams afkomen. Natuurlijk had hij zijn poten weer vuil gemaakt aan iets want die zaten onder het bloed. Zij had ook niet veel te zeggen want haar waren er nog erger aan toe. Ze stopte en ging zitten zodat Adams haar kon inhalen. ‘Waarom voeg je jezelf niet bij BloodClan? Daar kan je gratis zoveel katten verslinden als je wilt. Je lijkt me de ideale geest voor BloodClan.’ Grinnikte hij. Ze kreeg een gemeen lachtje. "De geest wel ja." Lachte ze gemeen. Sommige katten zouden zijn ingestort nadat ze iemand hadden afgemaakt. Zij had al heel wat meer meegemaakt dan één dode kat. Ze zag zelfs enig respect in zijn ogen. " Nadat wat ik al gedaan heb tegen de bloodclan weet ik niet zo of ik er welkom ben." Zei ze. Ze keek naar de dode kat die niet de kans had gekregen maar één ding te doen. "Ze waren het toch niet waard voor de BloodClan," Snoof Adams. Ze gromde instemmend. ‘Vond jij van wel? Zo sterk waren ze nou ook weer niet.’ Voegde hij eraan toe. Ze knikte en zei. " Ja die daar stond daar maar een dummy te wezen waar ik mijn klauwen in kan steken zonder dat die iets terug doet. De andere waren even snel uitgeteld." Ze dacht even na en wou nog even terugvallen op de bloodclan gedoe. "Ik kan niet naar de bloodclan gaan. Het is een organisatie tegen de clans. Ik heb niks tegen de clans zelf alleen tegen domme katten die denken de slimme uit te hangen. " Zei ze en keek bij die woorde even in Adams richting, maar ze liet ook zien dat het een grapje was. " Daarbij is Icy nog steeds een bedreiging. Ik kom nu niet levend het kamp binnen of ze laat mij er niet levend buiten. Nee, ik ben niet van plan in de bloodclan te gaan." Vertelde ze. Ze keek even naar boven. De begon onder te gaan. Ze voelde hoe de laatste warme stralen over haar vacht gleden. " Ik moet terug naar mijn kamp, het is niet ver van hier." Zei ze. " Je kunt meekomen als je wilt? In jou geval zouden ze gewoon denken dat je me bent achterna gegaan vanwege die dode patrouille." Vroeg ze. Wijzend naar de richting waar haar kamp is. Het was gewoon rechtdoor. Ze zouden er nog intrappen omdat het toch Adams karakter was uitdagingen aan te gaan. rustig wachtte ze Adams antwoord af, nog genietend van de laatste zonnestraal die langzaam begon te verdwijnen.

________________________________________

Adam humde iets en knikte daar even bij. Sommige BloodClankatten waren het inderdaad niet waard. Icy kon beter. En ze leek niet eens een kat die de eerst best kat zomaar aan zou nemen. Nee, daar moest je wel iets voor doen. Eerst begon het gedoe met hondentanden, maar dat was nog ver voor Icy. Scourge was toen aan de leiding, maar hij was gestorven. Adams keek opzij. Hij antwoordde niet op de woorden van Hawkfrost, maar wist dat ze gelijk had. Je moest iets tegen de Clans hebben om een BloodClankat te worden. Hij had alleen iets tegen iedereen die onder hem stond en die hem in de weg stond, zijn respect moesten ze verdienen en zo’n Clankat zou dat voorlopig echt nog niet doen, hoe oud ze ook zouden zijn. Clankatten waren zijn aandacht niet waard, alleen hele sterke krijgers misschien. Maar de kans dat hij die echt zou tegenkomen, was nihil. Niemand was zo sterk als de katten in zijn eigen Clan. Niemand zou tegen de krachtige kaken, de scherpe klauwen en het massieve gewicht opkunnen die zij Clankatten voortbrachten. ThunderClan, WindClan, RiverClan en ShadowClan zouden misschien zelfs samen moeten werken om al hun katten te verdrijven, iets wat ook gebeurd was. Adams had geen deel genomen aan het gevecht, hij had alleen toegekeken. Niet omdat hij bang was dat hij verwond zou raken, maar omdat hij al zag aankomen wat er zou gebeuren. Hoezeer Scourge zijn respect ook had verdiend, het was gewoon te verwachten dat het mis zou zijn gegaan. Adams schudde zijn hoofd even. Hij knikte even naar Hawkfrost. ‘Misschien kan ik dat wel even doen,’ zei hij kalm. Hij reageerde op haar voorgaande grapje door even te grinniken. Hij ging naar haar toe, tot hij met zijn lippen bij haar oor was en grijnsde breed.

‘Stiekem vond je het niet zo heel erg. Geef nou maar gewoon toe dat ik niet de slimme uithing, maar gewoon wist wat ik deed.’ Zijn stem was diep en charmant, iets wat hij altijd gebruikte om een poes te imponeren, maar ook om speels te zijn. Hij trok zijn kop wat terug en knipoogde even naar Hawkfrost, maar wel met een speelse blik. Hij merkte op dat hij Hawkfrost meer en meer begon te behandelen als een vriendin, alsof het zo altijd zou horen. ‘Mijn geur hangt bij een van de katten, maar ik kan ook gewoon zeggen dat hij het niet verdiende om te leven. Icy zal vast met me instemmen als ze weet wat voor slappeling het was, meteen op de vlucht gegaan zijn.’ Hij keek kalm opzij. ‘Bovendien, niemand hier in de BloodClan beslist echt over mijn leven. Ik doe nog altijd wat ik zelf wil, maar als ik bevelen krijg van Icy, volg ik deze op. Voor de rest gebruik ik gewoon mijn vrijheid om andere katten op te jagen, katten die het niet waard zijn te vermoorden en katten die mijn respect verdienen een hart onder de riem te steken.’ Hij rolde met zijn ogen bij die laatste woorden, maar keek grijnzend naar Hawkfrost bij zijn laatste woorden. ‘Nou,’ zei hij, waarna hij bij haar ging staan. ‘Wijs me de weg.’ Kalm keek hij haar aan, klaar zijnd om haar te volgen. Misschien zou ze het ook op een rennen zetten zoals hem en dat hij haar dan maar moest volgen. Eigenlijk zou hij dat nog wel het meest logische vinden, Hawkfrosts karakter gezien. Hij amuseerde zich lichtelijk over dit feit en wachtte dus maar gewoon af.

________________________________________