Hell, finally. [&& Lionclaw/Berrynose/De afgesproken app.;a]

Boos liep Linttail weer eens door het territoria. Weer eens pesten die stomme katten hem, en de leider geloofd hem natuurlijk weer niet, omdat hij denkt dat ze vast wel respect hebben voor een elder. Nou, mooi niet. Zijn gezicht werd rood van woede, natuurlijk niet echt, maar zo is de uitspraak, right ? ''Als ik nou nog een keer de kans kreeg om patrouille te lopen, dan zullen ze wel eens zien. En als ze me dan nog pesten, dan ben ik weg.'' Zei de stem in zijn hoofd, die hij wel vaker hoorde. Boos liep hij naar de grens. ''Het boeit me niet dat er niemand bij is. Ik ga lekker de grens checken, en als ik verwond raak heb ik geweldig pech.'' Toch dacht hij ergens heel goed dat hij niet gewond zou raken. Zijn klauwen zijn nog steeds scherp, so... Het was doodstil aan de grens, maar je weet maar nooit. Soms zijn er echt van die Rogua's of Bloodclanners die denken dat ze de clan binnen kunnen dringen om iemand te vermoorden. Zo zielig. Ze kunnen vast niet op tegen een warrior en willen gelijk een kit. Echt gestoord. Als je kan vechten, dan vecht je met een warrior of elder, niet een kit. Ook denken ze dat ze alles zijn. Als hij eens met een Bloodclanner zou vechten, zou hij dat doen om een kit te beschermen, niet die stomme pesters. Soms gaat zijn bloeddruk echt omhoog. Maar toch, toch wil hij ze niet verwonden. Het zijn immers clangenoten.. Misschien gaan ze wel eens een dag te ver, maar dan zou hij ze vast ook niet verwonden, maar weglopen. Een geluid spitste zijn oren, een geluid van voetstappen. Snel ging hij in zijn vechthouding, maar toen hij hoorde dat het uit het kamp kwam, stond hij op en draaide zich om.